Του Μιχάλη ΜητσούΤα τελευταία σαράντα χρόνια, η Γαλλία έχει γνωρίσει δύο τύπους προέδρων - πολεμιστών. Ο ένας είναι νέος, ορμητικός και φιλόδοξος: στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται ο Ζισκάρ Ντ' Εστέν και ο Νικολά Σαρκοζί. Ο άλλος είναι κάποιας ηλικίας που, αφού γνωρίσει μερικές ήττες, επιστρέφει για να καταγάγει την τελική νίκη: εδώ ανήκουν ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ. Ο Φρανσουά Ολάντ δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο αυτές κατηγορίες. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο. Ενας άνθρωπος ήπιος, που φοράει γυαλιά γιατί είναι μύωπας, προσέχει το βάρος του και έχει υψηλή αίσθηση του χιούμορ. Είναι ένας αντιήρωας, κάτι που δεν είναι ισοδύναμο με το «ξενέρωτος», αν λάβουμε υπόψη ότι έκανε τέσσερα παιδιά με μια γυναίκα κι ύστερα χώρισε για κάποιαν άλλη.
Ο Ολάντ έχει και ένα άλλο στοιχείο, ασυνήθιστο για πολιτικό: είναι συνεπής. Από την 27η Απριλίου 2011 που πραγματοποίησε την πρώτη του προεκλογική συνεδρίαση, έχουν αλλάξει τα πάντα. Το αουτσάιντερ έγινε φαβορί. Ο άνθρωπος, που σύμφωνα με τον Σαρκοζί είναι ένα «μηδενικό» και σύμφωνα με κάποιους συντρόφους του «πλαδαρός», συγκέντρωσε πάνω από δέκα εκατομμύρια ψήφους στον πρώτο γύρο και βρίσκεται στα πρόθυρα της τελικής επικράτησης. Ενα δεν άλλαξε, γράφει ο Ζεράρ Κουρτουά στη «Μοντ»: εκείνος. Τους τελευταίους δώδεκα μήνες δεν μετακινήθηκε ούτε εκατοστό από τον δρόμο που είχε χαράξει και την ανάλυση που είχε κάνει. «Οταν η Αριστερά συναντά τη Γαλλία, τότε συναντά τη νίκη», είχε τονίσει πριν από έναν χρόνο. Την ίδια ακριβώς φράση επανέλαβε την περασμένη Κυριακή στο Μπερσί, μπροστά σε 20.000 ενθουσιασμένους οπαδούς του.
Οταν ο Ολάντ ψηφίστηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ως υποψήφιος για την προεδρία, υπήρχε ο κίνδυνος να απογοητεύσει. Τελικά έπεισε. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της «Μοντ», αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Ο πρώτος έχει σχέση με τον χαρακτήρα του. «Δεν επιδεικνύομαι, αυτό που βλέπετε εδώ είναι αυτό ακριβώς που είμαι», δήλωσε στις 22 Ιανουαρίου στο Μπουρζέ. Ο δεύτερος είναι το γεγονός ότι αντιστοιχεί «σε μια συγκεκριμένη στιγμή», όπως αρέσκεται να λέει. Μια στιγμή που χαρακτηρίζεται από την απογοήτευση των πολιτών. Απογοήτευση από την πολιτική, απογοήτευση από την οικονομική κρίση, απογοήτευση από τον τρόπο που οι ηγέτες τους χειρίστηκαν και την πρώτη και τη δεύτερη.
Ο τρίτος λόγος δεν έχει να κάνει τόσο με τον Ολάντ όσο με την προσωπικότητα του αντιπάλου του. Η ακροδεξιά στροφή του Σαρκοζί, οι κορόνες του κατά των μεταναστών, ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να κερδίσει τους ψηφοφόρους της Μαρίν Λεπέν είχαν ως αποτέλεσμα να απελευθερωθεί ο χώρος του Κέντρου, όπου κερδίζεται παραδοσιακά η προεδρική εκλογή.
«Τι ιστορία κι αυτή!» είχε αναφωνήσει ο Φρανσουά Μιτεράν μόλις επιβεβαιώθηκε η νίκη του στις 10 Μαΐου 1981. Την ερχόμενη Κυριακή ο Ολάντ δικαιούται να χρησιμοποιήσει τις ίδιες λέξεις.
TA NEA