Οι άνθρωποι συνηθίζουμε, όταν βλάπτουμε κάτι, να προσπαθούμε με ημέρες σαν τη σημερινή να ενεργοποιήσουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να τον κάνουμε να νιώσει συμμέτοχος στην καταστροφή που προκαλούμε με το να μοιραζόμαστε μαζί του τις τύψεις που πιθανόν έχουμε. Θα μπορούσαμε σήμερα, όπως όλα πιθανόν τα υπόλοιπα ΜΜΕ να σας βομβαρδίσουμε από στατιστικά στοιχεία Διεθνών Οργανισμών για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις επιπτώσεις αυτής της ανελέητης συμπεριφοράς του ανθρώπου στον πλανήτη που τον δημιούργησε. Το σημαντικό για μας, δεν είναι η παρουσίαση μόνο των αριθμών. Οι αριθμοί είναι ένα εργαλείο με το οποίο αποδεικνύει κάποιος γεγονότα και πιθανόν ορισμένες υποθέσεις. Μερικές φορές όμως είναι περιττοί, όταν αυτά τα γεγονότα μπορείς να τα δεις και να τα αισθανθείς. Το σημαντικό για μας είναι η συνειδητοποίηση από την πλευρά του ανθρώπου, του ρόλου του, σε αυτό που αποκαλούμε πλανήτη ΓΗ. Δεν είμαστε κάτι το ξεχωριστό, δεν είμαστε μεταξύ δύο διαχωριστικών γραμμών, που στη μία είμαστε εμείς (οι άνθρωποι) και στην άλλη όλα τα υπόλοιπα όντα. Η ζωή του υπόλοιπου πλανήτη καθορίζει και τη δικιά μας, η ζωή μας επηρεάζει και τους υπόλοιπους. Μια ματιά έξω από το παράθυρο πίσω από το οποίο αισθανόμαστε ασφαλείς, θα μας πείσει γι αυτό. Μια επαφή με αυτό που αποκαλούμε φύση, θα μας κάνει να δούμε τα λάθη μας, να αισθανθούμε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Ορισμένες φορές, όταν οι επιστήμονες καλούνται να εξηγήσουν τη συμπεριφορά ενός οργανισμού ή το μηχανισμό μιας διαδικασίας που καθορίζει την παρουσία και την εξέλιξη ενός φαινομένου, τότε συνειδητοποιούν ότι για να είναι κοντά στην αλήθεια, θα πρέπει να αισθανθούν τον οργανισμό και τη διαδικασία. Να γίνουν ένα με αυτά. Έτσι για να προστατεύσουμε κάτι, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε, να το αισθανθούμε και να προσπαθήσουμε να γίνουμε ένα με αυτό. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι στάση ζωής και δεν επιβάλλεται από κανέναν.
Πρέπει να δούμε διαφορετικά ένα δένδρο στα πάρκα των πόλεων που ζούμε. Έχει την ανάγκη και αυτό όπως και εμείς να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Πρέπει να δούμε ένα ποτάμι όπου ρίχνουμε τα απόβλητα των εργοστασίων σαν τα αγγεία του αίματος μας. Να αισθανθούμε την είσοδο του τοξικού παράγοντα, ο οποίος με την κυκλοφορία θα φτάσει στα ζωτικά όργανα και θα δημιουργήσει επιπλοκές και μπορεί να προκαλέσει και το θάνατο. Όπως τα αγγεία του αίματος, μας δίνουν ζωή σε συνδυασμό με τη λειτουργία και των άλλων οργάνων, έτσι και το ποτάμι δίνει ζωή στο γύρω χώρο του. Η ζωή λειτουργεί με αλυσίδες και συνδετικούς κρίκους σε διαφορετικά επίπεδα, αν ένας κοπεί η διαδικασία (η ζωή) δε θα ολοκληρωθεί και θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να αντικατασταθεί και να φτιαχτεί το μη λειτουργικό κομμάτι.
Πολλές φορές όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε, η ζωή, ο κόσμος δεν περιμένει ποτέ. Κομμάτια αυτής της αλυσίδας είναι και ο καθένας από εμάς που θα πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί κάνοντας απλές κινήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος στο οποίο ζει. Δε χρειάζονται επιβολές για να πειστούμε σήμερα ότι η ανθρωπότητα οδηγείται σε αδιέξοδο από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Δε χρειάζονται επιβολές για να μην πετάμε σκουπίδια οπουδήποτε και να μη ρυπαίνουμε οτιδήποτε. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αποδείξουμε, όχι απλά ότι μπορούμε αλλά ότι θα τα καταφέρουμε να μην καταστρέψουμε αυτό που μας δημιούργησε.
Μήπως αυτό είναι το στοίχημα του σημερινού ανθρώπου άραγε; Κωνσταντίνος Ι. Κουκάρας
www.sciencenews.gr