Του Χάρη Τσιόκα
Πίσω από την εκλογική εικόνα των κοινοβουλευτικών κατατάξεων διακρίνει κάνεις συμπεριφορές κοινωνικής ρευστότητας και πολίτικης αμφισβήτησης.
Είναι φανερό ότι τα θέματα:
των κοινωνικών αναγκών,
του παραγωγικού μοντέλου,
της δημοσίας διοίκησης και του κράτους,
της διαχείρισης των επιπτώσεων και των ευκαιριών που δημιουργεί η κρίση,
των περιεχόμενων των δημοσίων αγαθών, του κοινωνικού κράτους και
της πολιτικής εξουσίας
προσανατολίζουν με διαφορετικό τρόπο τις κοινωνικές ομάδες της χωράς, τα κόμματα.
Στην πολύπλευρη κρίση και την διέξοδο που αναζητείται κάθε κοινωνική ομάδα, σε τελική ανάλυση κάθε πρόσωπο αναζητά να δει αν συμπεριλαμβάνεται όχι εκ των υστέρων άλλα σαν συμμέτοχος στο «κάδρο» που δείχνει την έξοδο από την κρίση.
Η αποτύπωση του μηνύματος των εκλογών έδειξε ότι χώρα και λαός δεν μπορούν να διαχωριστούν στο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ο διαχωρισμός, πρώτα η χώρα και μετά οι πολίτες δεν έγινε αποδεκτός.
Οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί ή θα αντιστοιχηθούν με μια πλειοψηφούσα κοινωνική, παραγωγική, ανάγκη ή θα αμφισβητηθούν!
Ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν βρίσκει κοινωνική αποδοχή ο διαχειριστικός πολιτικός λόγος. Το ζητούμενο βρίσκεται ακριβώς στην απάντηση που θα δώσει το κάθε κόμμα στο: ποιοι έχουν λόγους να συγκροτήσουν ένα μπλοκ πλειοψηφίας, ποιες είναι οι δυνάμεις του και πως θα επιμεριστούν αξιόπιστα και δίκαια οι κίνδυνοι και οι ευκαιρίες. Αυτό θα εκφράσει και τον ρόλο και λόγο ύπαρξης του στο δίπολο πρόοδος / συντήρηση
Οι πολίτες ζήτησαν μια άλλη πολιτική και να εκφραστεί από ένα διαφορετικό πολιτικό προσωπικό ώστε να τολμήσει τη σύζευξη της πολίτικης με την οικονομία την κοινωνία και την δικαιοσύνη.
Αναμετρώνται δυο διαφορετικοί δρόμοι που απηχούν σε δυο διαφορετικούς τύπους εξέλιξης της χώρας της οικονομίας και των πολιτών!
Για παράδειγμα είναι διαφορετικό να κριτικάρει κανείς το κράτος στοχεύοντας στην εκποίηση και εμπορευματοποίηση του και διαφορετική η επιδίωξη εξέλιξης του σε επιτελικό αποκεντρωμένο προσβάσιμο σε όλους δηλαδή και στους μη έχοντες και κατέχοντες,
Οι πολιτικές της «αποκρατικοποίησης» ή της «μεταρρύθμισης» αποκτούνδιαφορετικούς υποστηρικτές όταν γίνονται άλλοθι πρόσβασης μεριδίων αγοράς ή χαρτοφυλακίων σε λίγους και διαφορετικούς όταν μετατρέπονται σε εξυγιάνσεις, στρατηγικές συνεργασίες η παραχωρήσεις συγκεκριμένου χρόνου και δημιουργούν ταυτόχρονα δημοσιονομικό κοινωνικό και αναπτυξιακό όφελος.
Τα προηγούμενα είναι ενδεικτικά παραδείγματα των διλλημάτων που θα κληθεί να απαντήσει το κάθε κόμμα στην Ελλάδα για να έχει αποδοχή με μέλλον.
Έχουν λοιπόν δίκαιο όσοι από τον σοσιαλιστικό χώρο ισχυρίζονται ότι το <ΠΑΣΟΚ> των εισαγωγικών τελείωσε. Γιατί αποσυνδέθηκε από την συμμαχία των κοινωνικών ομάδων που ζητούσαν αλλαγές με δικαιοσύνη
Γίνεται πλέον επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε το ΠΑΣΟΚ των αλλαγών, των κοινωνικών πλειοψηφιών και της αξιακής ηγεμονίας.
Το πολιτικό πρόβλημα των Σοσιαλιστών άρα και του ΠΑΣΟΚ είναι να δημιουργήσει μια νέα αξιόπιστη αφήγηση ένα νέο σχέδιο αλλαγών που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες του μπλοκ των κοινωνικών ομάδων που θα εκφράσει και ο δείκτης αξιοπιστίας να ελέγχεται από το αν το σχέδιο επιμερίζει άμεσα και με δικαιοσύνη τους κινδύνους και τις ευκαιρίες μιας νέας αλλαγής για την Ελλάδα της παραγωγής και της ανάπτυξης.
Οι σοσιαλιστές δεν έχουν λόγο ύπαρξης ως συμπλήρωμα της εξουσίας αλλά ως κορμός έκφρασης άλλου δρόμου.