Πολλές φορές απρόσμενα η ζωή σε διδάσκει. Και σε διδάσκει όχι μέσα από έναν εκπαιδευτικό ή μέσα από έναν Ακαδημαϊκό. Ούτε ακόμη μέσα από έναν πρεσβύτερο εμπειροφόρο…
Απλόχερα σε προβληματίζει η συμπεριφορά του απλού ανθρώπου.
Ενδεχομένως ακόμη και της πλέμπας. Ακόμη και του ρακένδυτου ανέστιου που λυπάσαι πραγματικά. Αλλά του οποίου το μονόπρακτο αγνοείς μέσα στην ανθρωποπλημμύρα της μοναξιάς των πόλεων (κυρίως).
Το να είσαι φίλος των ανθρώπων, ή αλλιώς φιλάνθρωπος, φλερτάρει με τον λαϊκισμό της σάτιρας ή της πρωϊνής ενημερωτικής αηδίας. Δεν έχω σκοπό να δείξω κάτι τέτοιο. Ούτε να υποδείξω φιλανθρωπία. Απλά να μεταφέρω μια σκηνή.
Επιβιβασμένος σε συρμό του μετρό Αθηνών ένιωθα ευτυχής που είχα βρει θέση λίγο πριν φτάσω Σύνταγμα που θα φυσκάρει το βαγόνι. Η πρόβλεψη δεν επιβεβαιώθηκε, παρά μόνον ένα ζευγάρι (παρακαλώ) ρακένδυτων μπήκε και έκατσε στις θέσεις μπροστά μου. Μου άρεσε η ευτυχία των ερωτευμένων που είχαν στο πρόσωπό τους. Όπως, επίσης, με κέντρισαν το ενδιαφέρον και τα βλέμματα συμπόνιας αλλά και ενόχλησης των διπλανών τους. Η ενόχληση προκαλούταν από την εμφάνιση των δύο αυτών προσώπων που παρέπεμπαν σε αυτό που χαρακτηρίζουμε ως άστεγο επαίτη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικής συν-αίσθησης της συμπόνιας- έκπληξης στη θέα ενός ζευγαριού που μέσα στα προβλήματά του επιλέγει να ζήσει, το βαγόνι πήρε & ένα ακόμη μάθημα.
Ενώ κοιτούσαμε το κενό, ο άντρας από το εν λόγω ζευγάρι παρότρυνε τη γυναίκα και εκείνη αφού έψαξε στις κρυφές τσέπες των ενδυμάτων της, έβαλε ένα 50λεπτο και το έδωσε στην κυρία.
Έκπληξη. Ο κόσμος γύρω σιωπηρά φώναζε την αμηχανία της ξευτίλας. Το ασύνδετο μιας εικόνας που δίδαξε την απλότητα της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι το απλό. Και αυτό έδειξαν οι ζωγραφιές των προσ- όψεων των περιμενόντων τον επόμενο σταθμό της ζωής τους…
RAMNOUSIA