Όταν ο Σαρκοζί, η Μέρκελ και οι Ευρωπαίο παρατρεχάμενοι ξετίναξαν στις Κάννες τον Παπανδρέου, του άφησαν το περιθώριο να το κάνει αν το ήθελε τόσο πολύ το δημοψήφισμά του, αλλά με ένα και μόνο ερώτημα: Ναι ή Όχι στο ευρώ. Πράγμα που ακόμα κι ο τότε πρωθυπουργός, που είχε χρησιμοποιήσει για την επιβολή του μνημονίου τον εκβιασμό του ευρώ, το θεώρησε τόσο βλακώδες, προσχηματικό και εκτός τόπου και χρόνου, ώστε ούτε καν το συζήτησε.
Ήξεραν τι έλεγαν ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, οι δυο πρωτεργάτες της ελληνικής τραγωδίας. Γιατί έκτοτε το ευρώ της υποτιθέμενης ευημερίας συνδέθηκε αδιάρρηκτα στην Ελλάδα με την πιο μεγάλη υπαρκτή δυστυχία. Έτσι ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για το παράδοξο του ευρώ: Προϋπόθεση για να παραμείνουμε στον παράδεισό του κοινού νομίσματος είναι να μεταβούμε οικειοθελώς στην κόλαση που συγκροτούν τα συνεχή καταστροφικά και άδικα μέτρα, τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, οι ταπεινώσεις.
Έκτοτε ζούμε μια κατάσταση παραλογισμού και παραφροσύνης. Το βλακώδες και άσχετο έχει γίνει έξυπνο και σχετικό. Το ναι ή όχι στο ευρώ μας κυνηγάει σε κάθε μας βήμα. Τα εκλογικά αποτελέσματα, ας πούμε, εκτιμήθηκαν ως ναι στο ευρώ –από πού κι ως πού ρωτήστε τον Σαμαρά και τον Κουβέλη να σας το πουν. Η αποδοχή κάθε σκληρού μέτρου θεωρείται ναι στο ευρώ. Η δυσφορία όμως θεωρείται όχι στο ευρώ. Η υποταγή στις διαταγές των Βρυξελλών, ναι. Η αντίσταση στα κελεύσματα των αγορών και των πιστωτών, όχι. Και πάει λέγοντας.
Το ευρώ έχει ως εκ τούτου συνδεθεί στην καθημερινότητά μας με ότι καταστροφικό, αντιλαϊκό, εκβιαστικό, άδικο, σφαγιαστικό. Με αναξιόπιστους πολιτικούς όπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, και εσχάτως ο Κουβέλης, αεριτζήδες όπως ο Δασκαλόπουλος, τεχνοκράτες έτοιμους για όλα όπως ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας. Με πρωτοφανείς αδικίες, επελάσεις εναντίον των πιο αδύναμων, αφανισμό θέσεων εργασίας, ύφεση πάνω στην ύφεση, διάλυση της κοινωνίας που οδηγεί σε διάλυση της χώρας.
Είμαστε σε ένα διαρκές μαύρο δημοψήφισμα δηλαδή. Ψηφίζουμε κάθε μέρα υπέρ του ευρώ εμπράκτως -με το εισόδημα, την υπερηφάνεια, το ψωμί της οικογένειάς μας, τις δουλειές μας, ενίοτε και το αίμα μας. Και δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει κανείς που οδηγεί και μας και το ευρώ τους αυτός ο κατήφορος...
*Δημοσιεύθηκε στην Αυγή το Σάββατο, 18 Αυγούστου 2012
RAMNOUSIA