Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος
Αχ αυτή η δεκαετία του 1970! Πόσα άλλαξαν στον καπιταλισμό από τα μέσα αυτής της δεκαετίας. Φυσικά στην αρχή όλα έγιναν αργά. Πολύ αργά και καλυμμένα. Υπήρχαν πολλοί πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι γι αυτό. Καθώς η διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου έμπαινε σε βαθειά κρίση. Καθώς το ποσοστό κέρδους μειωνόταν. Καθώς η τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου είχε μεταβληθεί δραματικά. Καθώς η τεχνολογία και η επιστήμη μείωναν τη συμμετοχή τους στην ανάπτυξη. Καθώς το συσσωρευμένο κεφάλαιο αδυνατούσε να βρει κερδοφόρες διεξόδους. Καθώς η δυνατότητα ένταξης νέων εργατικών δυνάμεων στη διαδικασία της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Καθώς ο ατομικός καπιταλιστής αποτελούσε από χρόνια παρελθόν μετά τη γιγάντωση των επιχειρήσεων.
Καθώς συνέβαιναν όλα αυτά ξεκινά η λεηλασία. Άρχισε η μείωση των πραγματικών μισθών. Αρχικά στις ΗΠΑ, κατόπιν στη Βρετανία και από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 η μείωση επεκτάθηκε και στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες. Παράλληλα με τα παραπάνω και μια δεύτερη διαδικασία μπήκε σε εφαρμογή. Μείωση δραματική στη φορολόγηση του κεφαλαίου και του πλούτου. Μια κι αυτό είχε δραματικά αποτελέσματα στα δημόσια έσοδα η λύση βρέθηκε. Η εκτίναξη του δημόσιου δανεισμού. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Τα χρήματα που χαρίστηκαν στο κεφάλαιο με τη μείωση της φορολογίας δανείζονταν στο δημόσιο και γίνονταν κερδοφόρα!
Η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζόμενων καλυπτόταν πάλι με δανεισμό εκτινάσσοντας και τον δανεισμό των νοικοκυριών υποθηκεύοντας τα όποια περιουσιακά στοιχεία των εργαζόμενων και οδηγώντας στις τράπεζες, που δρούσαν σαν μεσάζοντες του κεφαλαίου, ένα και όλο αυξανόμενο ποσοστό των εισοδημάτων των εργαζόμενων.
Από τη δεκαετία του 1980 και του 1990 η απελευθέρωση σε παγκόσμιο επίπεδο των ροών κεφαλαίων και εμπορευμάτων και η επέκταση της παραγωγικής καπιταλιστικής δραστηριότητας στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας και της Κίνας έφεραν νέες εργατικές δυνάμεις στην καπιταλιστική συσσώρευση. Όλα τα παραπάνω έδωσαν μια ανάσα στον παρακμιακό πλέον καπιταλισμό. Τα παρασιτικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, παρόντα σε κάθε ιστορική του στιγμή, έγιναν κυρίαρχα και αυτό το πλέγμα μεταβολών το αποκάλεσαν νεοφιλελευθερισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο από τον καπιταλισμό του σήμερα. Μια άλλη από τις βασικές πτυχές της νέας φάσης του καπιταλισμού ήταν και το πέρασμα των δημοσίων επιχειρήσεων, των υποδομών και των δημοσίων αγαθών στα στοιχεία ενεργητικού του κεφαλαίου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων.
Τα παραπάνω βέβαια ελάχιστα- τι ελάχιστα, καθόλου πρέπει να πω- δεν απασχολούσαν το μέσο ανθρωπάκο κατά την προ του 2010 περίοδο. Αυτός ζούσε το όνειρό του. Το όνειρο της ισχυρής Ελλάδας. Μεγαλεία. Με σήραγγες, με αεροδρόμια, με ολυμπιακούς! Και με την κορωνίδα όλων: το ευρώ! Ο Μήτσος δεν ήταν πλέον Μήτσος. Μπορούσε να αποτινάξει πλέον την παρακατιανή καταγωγή του. Ήταν ευρωπαίος. Και τι ευρωπαίος! Με τη βούλα. Έλληνας; Τι Έλληνας: Βαλκάνιος; Τι βαλκάνιος; Ευρωπαίος λέμε. Και τι ευρωπαίος. Από εκείνους τους κανονικούς. Τους βόρειους παρακαλώ. Η βαθειά συμπλεγματική του φύση και τα μικροαστικά αισθήματα κατωτερότητας που τον ταλαιπωρούσαν τόσα χρόνια χάθηκαν ως διά μαγείας. Η αμορφωσιά του χάθηκε μέσα στην ευρωπαϊκών προδιαγραφών τουαλέτα του.
Και φτάσαμε στο μαγικό 2010. Όλα γκρεμίστηκαν. Έγινε ο παρίας. Ο απατεώνας. Αυτός που ζούσε σε βάρος των άλλων. Από αυτόν θα άρχιζε πλέον η Μεγάλη Λεηλασία. Καθώς δεν είχε καθόλου αντιδράσει, ήταν μάλιστα και ευχαριστημένος, όταν η λεηλασία είχε αρχίσει ήταν το εύκολο θύμα για να αρχίσει από αυτόν η Μεγάλη Λεηλασία. Τότε άρχισαν όλο και περισσότεροι να ξυπνάνε. Είναι γεγονός πως τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά άρχισαν να απασχολούν όλο και περισσότερους. Στα παρακάτω θα παρουσιάσουμε συνοπτικά, όσο γίνεται, την πορεία αυτής της λεηλασίας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο συνημμένο αρχείο ή στο eparistera
http://aristeroblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου