Ο Αλέξης θα βαδίσει το μοναχικό δρόμο των μεγάλων ηγετών

Υπάρχει ακόμη ελπίδα ...

“ Για να αλλάξεις τα πράγματα πρέπει να κυβερνήσεις. Για να υλοποιήσεις την πολιτική σου πρέπει να είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις. Για να μπορέσεις να προσφέρεις πραγματικά στον λαό σου, ναι, πρέπει να συμμαχήσεις ακόμα και με τον διάβολο. ”
Του Κώστα Καπνίση
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πολλά και από πολλούς. Έχουν από παντού ξεπηδήσει δεκάδες χιλιάδες σχολιαστές και τιμητές των πάντων. Προσοχή όμως. Είπαμε για κρίση. Οικονομική και κοινωνική κρίση και τα παρακλάδια τους.
Η κρίση αυτή έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και έχει μολύνει τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Δυστυχώς, έχει γενικευτεί σε τέτοιο βαθμό που τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή και κανείς δε μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις για το τι μας ξημερώνει. Τούτος ο λαός ήταν πάντα οπαδός της ψυχολογίας των άκρων. Εξηγούμαστε. Πολύ εύκολα ενθουσιάζεται και πολύ εύκολα απογοητεύεται και παραδίδει τα όπλα. Αυτή η «βιοψυχική» ταυτότητά μας οδηγεί στο να μην έχουμε μια εσωτερική ισορροπία η οποία είναι απαραίτητη στην καθημερινότητά μας και στον τρόπο που μας κάνει να παίρνουμε τις όποιες αποφάσεις μας. Αλήθεια είναι βέβαια πως τα τελευταία 200 σχεδόν χρόνια πορείας μας στον ιστορικό χρόνο η Ελλάδα πέρασε πολλά. Κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει.

Πόλεμοι, δικτατορίες, εθνικές καταστροφές, ξεριζωμοί, Χούντα. Πολλά δεινά για μια τόσο μικρή σε έκταση χώρα αλλά τόσο μεγάλη στην εθνική της κληρονομιά. Αυτό θα μπορούσε να είναι και μια απάντηση σε όσους ντόπιους προσκυνημένους (από όπου και αν προέρχονται) σε ξένα συμφέροντα λένε κάθε λίγο και λιγάκι ότι άλλες χώρες ίσες ή και μικρότερες από εμάς πήγαν μπροστά και εμείς μείναμε πίσω. Οι χώρες αυτές βέβαια σε κάθε μεγάλη πρόκληση της Παγκόσμιας Ιστορίας όχι μόνο δεν έπραξαν το χρέος τους αλλά συνασπίστηκαν με κάθε μορφή τυραννίας προκειμένου να μη χάσουν τα όποια «κεκτημένα» τους και τα όποια προνόμια. Τούτη η χώρα πάντοτε στάθηκε στο ύψος του χρέους και του καθήκοντός της απέναντι στην Ιστορία της αλλά και στις πανανθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Για αυτά τα αγαθά έδωσε και το αίμα της όταν κάποιοι άλλοι έπιναν τις σαμπάνιες τους στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια της εκάστοτε καθεστωτικής ολιγαρχίας παίζοντας με τις τύχες των λαών σα να ήταν πιόνια τους.

Στην Ελλάδα, για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν η ευκαιρία των Ελλήνων για μια ανάσα. Η κοινωνική ειρήνη και η εθνική συμφιλίωση ήρθαν ως αποτέλεσμα ενός ιστορικού συμβιβασμού προς όφελος όλων. Η καραμανλική Δεξιά και η Αλλαγή του Ανδρέα συνέβαλαν σε αυτόν τον ιερό σκοπό. Η Ελλάδα όφειλε να ζήσει και έζησε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν οι μεγαλύτεροι πολιτικοί αντίπαλοι που υπήρξαν στα χρόνια της Σύγχρονης Ιστορίας της χώρας μας. Συγκρούστηκαν άπειρες φορές και πολλές από αυτές τις συγκρούσεις υπήρξαν σφοδρές. Δεν υπήρξαν ποτέ χυδαίες όμως. Ήταν πάντα καθαρά στο επίπεδο του πως έβλεπαν ότι θα προσφέρουν αυτό που οι ίδιοι πίστευαν καλύτερο για τον λαό τους. Η αντιπαράθεσή τους ήταν καθαρά πολιτική, με πολιτικά επιχειρήματα και ο νικητής έβγαινε μέσα από τις κάλπες.

Ο ελληνικός λαός έδωσε στην δεκαετία του 1980 την ευκαιρία στον Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει τη χώρα μέσα από την φτώχεια και την εξαθλίωση. Αυτή ήταν η Ελλάδα που βγήκε μέσα από την Χούντα. Πολλοί είναι αυτοί που το ξεχνούν. Ο Ανδρέας το ήξερε και ήταν έτοιμος να δώσει τις λύσεις και το έπραξε όταν τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Σίγουρα έκανε και λάθη. Ναι, έκανε. Δεν έχει υπάρξει ηγέτης στην Ιστορία που δεν έκανε λάθη. Έδωσε όμως το δικαίωμα σε αυτόν τον λαό να δει να γίνονται πράξη όλα όσα ονειρεύτηκε τις προηγούμενες δεκαετίες. Είδε την εθνική συμφιλίωση. Την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης του ΕΑΜ και την έμπρακτη ανταμοιβή στους ξεχασμένους και καταδιωκόμενους από το Κράτος πραγματικούς αγωνιστές. Είδε το χτίσιμο της Παιδείας, της Υγείας και το ελεύθερο και δωρεάν δικαίωμα πρόσβασης σε αυτά τα αγαθά για όλους. Το δικαίωμα στην εργασία για όλους και με δίκαιες αμοιβές, με συλλογικές συμβάσεις. Έτσι χτίστηκε η μεσαία τάξη. Έτσι έγινε η ειρηνική αναδιανομή του πλούτου στη χώρα χωρίς να χυθεί έστω και μια σταγόνα αίμα. Ο Ανδρέας συζητούσε με όλους. Πήγαινε στην ελληνική περιφέρεια, πήγαινε και στο εξωτερικό. Συνομιλούσε με όποιον έκρινε πως θα μπορούσε να βοηθήσει τον λαό του. Σε αυτό πέτυχε χωρίς καμιά αμφιβολία. Ακόμα και στα εθνικά θέματα ο Ανδρέας εμφορούμενος από τις αρχές της πατριωτικής Αριστεράς στην οποία πίστευε έδωσε την απάντησή του στους εχθρούς της χώρας. Ο Ανδρέας κυβέρνησε την Ελλάδα και την κυβέρνησε καλά εκείνα τα χρόνια και με τα δεδομένα που είχε στα χέρια του. Κάνοντας μια αποτίμηση του έργου του ασφαλώς και η ζυγαριά γέρνει αποφασιστικά προς τη θετική πλευρά. Κι όμως ακόμα και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που τον βρίζουν και τον αμφισβητούν. Ποιοι είναι αυτοί;

Χωρίς καμιά αμφιβολία αυτοί που ευεργετήθηκαν. Είναι αυτοί που μπήκαν στο κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και το άλωσαν. Το έκαναν ένα με τον νεοφιλελευθερισμό. Τον εκδικήθηκαν για αυτά που προσέφερε στον λαό και την πατρίδα. Δεν του το συγχώρησαν ποτέ. Είναι ακόμα πολλοί προερχόμενοι και από τον χώρο της Αριστεράς (χωρίς να είναι απαραίτητα και αριστεροί) που τον βρίζουν. Δεν τον συγχώρησαν και αυτοί γιατί αυτά που έκανε μέσα στη δεκαετία του 1980 είναι αμφίβολο ακόμα και μια καθαρόαιμη κυβέρνηση της Αριστεράς αν θα τα πετύχαινε εκείνη την εποχή. Ο Ανδρέας τόλμησε να προχωρήσει από την θεωρία στην πράξη. Το έκανε. Δε δίστασε. Δεν έκανε βήμα πίσω από όσα σχεδίασε. Δεν είχε ανάγκη τις ταμπέλες. Δεν έβαλε ποτέ ταμπέλα στον εαυτό του ή και στους άλλους. Φρόντισε στη κυβερνητική του θητεία να μιλήσει με πράξεις και όχι με λόγια. Αυτό δεν του το συγχώρησαν ποτέ. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει για το ποια κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης έκανε αυτά που υποσχέθηκε στον λαό. Εμείς ένα στοιχείο θα παραθέσουμε. Ότι η αχαριστία είναι τόσο μεγάλη που κάποιοι τυχαίοι βρίζουν τον Ανδρέα που έκανε όλα αυτά και χρέωσε τη χώρα με 16 δισεκατομμύρια ευρώ και κανείς δε βρίζει όσους τον διαδέχτηκαν στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν και χρέωσαν τη χώρα με 300 δισεκατομμύρια χωρίς να κάνουν τίποτε παραδίδοντάς την στα νύχια του ΔΝΤ και της υποταγής. Ο Ανδρέας έλεγε και εννοούσε το «Δεν διεκδικούμε τίποτε αλλά δεν παραχωρούμε και τίποτε». Οι διάδοχοί του απεμπόλησαν την εθνική κυριαρχία και ασυλία ένα σκοτεινό βράδυ με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι συγκρίσεις είναι προφανείς και φωνάζουν.

Η σημερινή συγκυρία είναι δραματική για τον ελληνικό λαό. Ότι έδωσε ο Ανδρέας στον λαό του οι κυβερνώντες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν φροντίσει να του το πάρουν πίσω και με το παραπάνω. Τα στοιχεία είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Η ανεργία καλπάζει στο 30%. Τρία εκατομμύρια Έλληνες είναι πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας και άλλα τρία στα όρια αυτής. Ο ελληνικός λαός στις τελευταίες εθνικές εκλογές έκανε ένα τολμηρό βήμα και έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το έκανε τυχαία. Κάτι είδε σε έναν άνθρωπο της νέας γενιάς και ελπιδοφόρο αρχηγό της αξιωματικής πλέον αντιπολίτευσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να δικαιώνει την προσδοκία του λαού του και εκμεταλλεύεται τον χρόνο που του δίδεται ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα και αυτό μόνο εύκολο δεν είναι. Κάνει διεθνείς επαφές προσπαθώντας να βρει συμμάχους για τη χώρα. Έγιναν λάθη και θα γίνουν λάθη. Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπουμε ότι παίρνονται οι σωστές αποφάσεις και θα παρθούν και άλλες. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι και δείχνει να ρέει προς τη σωστή κατεύθυνση. Εμπόδια θα υπάρξουν. Φυσιολογικό είναι άλλωστε. Πολλοί είναι αυτοί που δε θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα γιατί βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση έστω και αν δείχνουν να «φωνάζουν» και να διαμαρτύρονται». Πολλοί (από όπου και αν προέρχονται) είναι αυτοί που εξακολουθούν και σήμερα που ο ελληνικός λαός πεθαίνει να μιλούν για «ταμπέλες» και «αυθεντίες». Με μια διαφορά όμως. Οι περισσότεροι που μιλούν για αυτά είναι χορτάτοι.

Αριστερός δεν είναι αυτός που αμπελοφιλοσοφεί με χορτασμένη κοιλιά και εξασφαλισμένο μέλλον. Αριστερός είναι αυτός που αγωνίζεται να αλλάξει τα πράγματα με κάθε κόστος. Ακόμα και την ίδια την απώλεια της ψυχής του. Ο δεξιός Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε πει άλλωστε: «Για να κυβερνήσω με δικαιοσύνη, στέγνωσα την ψυχή μου». Για να αλλάξεις τα πράγματα πρέπει να κυβερνήσεις. Για να υλοποιήσεις την πολιτική σου πρέπει να είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις. Να ξεπεράσεις φοβικά σύνδρομα και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Για να μπορέσεις να προσφέρεις πραγματικά στον λαό σου, ναι, πρέπει να συμμαχήσεις ακόμα και με τον διάβολο. Όλοι οι πολιτικοί το κάνουν άλλωστε. Μια διαφορά υπάρχει. Οι περισσότεροι το κάνουν για να υπηρετήσουν δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα και ελάχιστοι για να υπηρετήσουν τον λαό και τη πατρίδα τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να μπει στον «χορό» και από ότι φαίνεται η απόφασή του είναι οριστική και αμετάκλητη. Το ποιο στρατόπεδο διαλέγει και αυτό άρχισε να φαίνεται πια ξεκάθαρα. Έχει αποφασίσει να πορευτεί τον μεγάλο και μοναχικό δρόμο των μεγάλων ηγετών γιατί έχει όραμα για αυτόν τον λαό. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τα επόμενα βήματα. Υπάρχει τελικά ακόμα ελπίδα…

http://periodista.gr/