Του Β.ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*Χωρίς καμία αμφιβολία η Ιταλία για μια φορά ακόμα καταγράφεται σαν μία από τις πιο απρόβλεπτες χώρες της Ευρώπης σε σχέση με το γενικό εκλογικό-πολιτικό της σύστημα.
Τα αγγλοσαξονικά μοντέλα και οι δικομματικές εναλλαγές ποτέ δεν ευδοκίμησαν σ΄ αυτή την χώρα . Η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός σταθερού διπολικού συστήματος τινάχτηκε στον αέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις και αυτά τα exit pol μ΄ αυτές τις εκλογές πετάχτηκαν στην κυριολεξία στον κάλαθο των αχρήστων.
Περνώντας στο εκλογικό αποτέλεσμα αυτό καθ΄ αυτό, εκείνο που μπορούμε να πούμε, κάνοντας μια πρώτη εκτίμηση, είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι του ιταλικού λαού γύρισε την πλάτη στο παλιό πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα της διαπλοκής πολιτικών κομμάτων με ισχυρά οικονομικά κέντρα που ορισμένα απ΄ αυτά είναι στο όριο αν όχι έξω και από το πλαίσιο της οποιασδήποτε νομιμότητας.
Το πολιτικό σύστημα στην Ιταλία τις τελευταίες δυο δεκαετίες κυριαρχείται από τα «καμώματα» προσωπικών συμφερόντων μιας άθλιας δεξιάς πολιτικής προσωπικότητας όπως ο Σ. Μπερλουσκόνι από την μια και την πλήρως υποταγμένη στην λογική του νεοφιλελευθερισμού κεντροαριστερά τουΔημοκρατικού Κόμματος (P.D.) του Λ. Μπερσάνι από την άλλη. Να θυμίσουμε ότι το Δημοκρατικό κόμμα προήλθε από την ένωση μεταλλαγμένων στελεχών του ΚΚΙ και του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος . Στο όλο πολιτικό σύστημα δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω και την καθολική εκκλησία που πάντα στην Ιταλία έπαιξε και παίζει ένα προεξέχοντα συντηρητικό πολιτικό ρόλο.
Σ΄ αυτές τις κρίσιμες εκλογές για την Ιταλική δημοκρατία αλλά και για όλη την Ε.Ε συμπερασματικά μπορούμε με άνεση να πούμε ότι το όλο πολιτικό σύστημα δήχθηκε ένα δυνατό κτύπημα, όχι από εκεί που θα το περίμενε κανείς δηλαδή από την αριστερά, αλλά από δυνάμεις απροσδιόριστου ιδεολογικό πολιτικού στίγματος που μέχρι χθες ήταν τελείως άγνωστες ή άκρως περιθωριακές στην ιταλική πολιτική σκηνή. Μαζί με το Ιταλικό πολιτικό σύστημα δέχτηκαν κτύπημα και τα λιμνάζοντα νερά της λιτότητας,της ευρωζώνης και της Γερμανικής ΕΕ. Ο Ιταλικός λαός όχι τυχαία τιμώρησε κατά κύριο λόγο της δυνάμεις της άκριτης ευρώλαγνείας όπως το Δ.Κ του Μπερσάνι και το κόμμα του Μ. Μόντι.
Το Κόμμα του διαδικτύου του Πέππε Γκρίλο από το μηδέν έγινε μέσα σε μια μέρα το πρώτο κόμμα με ποσοστό 25,56% . Το πολιτικό αυτό μόρφωμα καρπώθηκε όλη σχεδόν την αγανάκτηση ενός σημαντικότατου μέρους του Ιταλικού λαού ενάντια στις πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού και τις λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια και στην Ιταλία. Στο όνομα της αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τα τελευταία χρόνια κτυπήθηκαν οι εργασιακές σχέσεις, το κόστος εργασίας και φυσικά το κοινωνικό κράτος. Ο Πέπε Γκρίλο πάντως και το «κόμμα μη κόμμα» του αποτελούμενο από στελέχη με τεράστιες πολιτικές αντιθέσεις μεταξύ τους, και χωρίς κανένα πραγματικό ομοιογενές πολιτικό στίγμα είναι σήμερα ο πραγματικός νικητής αυτών των εκλογών, όλοι οι άλλοι στον άλφα ή βήτα βαθμό είναι ηττημένοι . Πολύ πιθανόν το κόμμα αυτό να αποδειχθεί στο μέλλον ένα καλό ανάχωμα για το σύστημα…. Παρόμοιες καταστάσεις στην Ιταλία είχαμε και με τον «Uomo qualunque» τη δεκαετία του’50 ακόμα και πρόσφατα με τους Μπόσσι και Ντι Πιέτρο, κόμματα καθαρώς προσωποπαγή, που στην πορεία συρρικνώθηκαν ή εξαφανίστηκαν από τα ιταλικά πολιτικά δρώμενα. Πάντως καμία σχέση δε μπορεί να έχει ο Γκρίλο με άλλα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη…..
Είναι ανάγκη όμως να εξετάσουμε γιατί την λαϊκή δυσαρέσκεια δεν την καρπώθηκε η αριστερά που μάλιστα έχει και μια τεράστια παράδοση αριστερού κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί η αγανάκτηση του Ιταλικού λαού δεν εντάχθηκε σε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο αριστερής ανατροπής αλλά σε ένα μόρφωμα που δεν έχει καμιά σχεδόν σχέση με την ιστορική ιταλική αριστερά. Η ανάλυση του φαινομένου Γκρίλο είναι χρήσιμη για όλες τις δυνάμεις της αριστεράς στην Ευρώπη αρκεί στην ανάλυση μας αυτή να μην κάνουμε μηχανιστικές μεταφορές γιατί κάθε λαός στην Ευρώπη έχει και την δική του ιστορική διαφορετικότητα.
Η πολιτική πρόταση του κομματιού που έχει απομείνει από την ριζοσπαστική αριστερά στην πραγματικότητα δεν έφθασε στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Με χίλια βάσανα και αποκλεισμούς η λίσταΙνγκρόια ( Κομμουνιστική Επανίδρυση - Ιταλοί Κομμουνιστές- Λίστα του δικαστή Ντι Πιέτρο), έκανεφιλότιμες προσπάθειες αλλά εκ των πραγμάτων ήταν καταδικασμένη να αποτύχει γιατί απλά ήταν τελείως ξεκομμένη από τον κόσμο της εργασίας. Η Ιταλική αριστερά ακόμα πληρώνει τις συνεχείς μεταλλάξεις της, την απώλεια της ταξικής της διαφορετικότητας, τον άκρατο κυβερνητισμό της και τις συγκεχυμένες πολιτικές της θέσεις σε μια σειρά ζητημάτων που απασχόλησαν την Ιταλική κοινωνία μετά την διάλυση του μεγάλου ΚΚΙ.
Η καταστροφική συμμετοχή της ριζοσπαστικής αριστεράς στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις Πρόντι και Ντ΄ Αλέμα δυστυχώς πληρώνεται ακόμα ακριβά.
Από την άλλη όχθη ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε και που έχει πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον από αυτές τις εκλογές είναι και οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην ίδια την αστική τάξη της Ιταλίας και επιδρούν και στα κόμματα που την εκφράζουν.
Ως γνωστόν η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, τα μεγέθη είναι τελείως διαφορετικά. Η αστική τάξη της Ιταλίας δεν μπορεί και δεν θέλει να αποδεχθεί εύκολα επιλογές υποτέλειας και μορφές προτεκτοράτου που θέλει να επιβάλει η Γερμανία .
Η σύγκρουση του δεξιού Μπερλουσκόνι που κατάφερε και πάλι να επιβιώσει πολιτικά με τον κεντροδεξιό Μόντι, μεγάλου χαμένου, καταγράφει και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην ίδια την αστική τάξη της Ιταλίας. Η αντιπαράθεση έχει να κάνει με τα εθνικά και όχι μόνο συμφέροντα της Ιταλικής αστικής τάξης. Ο Μπερλουσκόνι έξυπνα πατώντας σ΄ αυτές τις αντιθέσεις ξαναμπήκε στην πολιτική σκηνή ηγεμονικά με την ανοικτή υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της αστικής τάξης της Ιταλίας. Μίλησε για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης, δημαγωγικά για κατάργηση των φόρων στην μικρή και μεγάλη ακίνητη περιουσία, εξέφρασε ανοικτά την αντίθεσή του στην γερμανική μερκελοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας της Ιταλίας. Αυτοί που έμειναν ακόμη στην υπεράσπιση της Ευρωζώνης, τα ακραιφνή φιλο-ευρώ και φιλο-ΕΕ κόμματα του σκληρού νεοφιλελεύθερου «μεταρρυθμιστικού» τόξου μαζί με τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς είδαν τα ποσοστά τους να υστερούν σε σχέση με τις προβλέψεις και σε ορισμένες περιπτώσεις να βυθίζονται!
Η επόμενη μέρα στην Ιταλία είναι δύσκολη. Η κρίση του πολιτικού συστήματος θα επιτείνει την οικονομική κρίση αδιαμφισβήτητα. Πολύ πιθανόν και στην Ιταλία να αναζητηθούν συναινετικές λύσεις όπως και εδώ στην Ελλάδα, ίδει έγιναν προτάσεις για συγκυβέρνηση Μπερλουσκόνι Μπερσάνι Μόντι από τον Σύλλογο Ιταλων βιομηχάνων (Confindustria) που απορρίφθηκαν από το Δ.Κ δια στόματος Μασ. Ντ΄Αλέμα ακόμα και για κυβέρνηση Μπερσάνι - Γκρίλο που απορρίφθηκε ειρωνικά από τον Γκρίλο . Δύσκολα θα προχωρήσουν αυτές οι λύσεις και πολύ πιθανόν σύντομα να ξανάπαμε για εκλογές. Η αποσταθεροποίηση του συστήματος με την ήττα των πολιτικών παραδοσιακών δυνάμεων που το συναποτελουν δημιουργεί την απόλυτη πολιτική αστάθεια και ρευστότητα.
Σ΄ αυτή τη νέα μετεκλογική πραγματικότητα δυστυχώς λείπει μια μαζική και δυνατή ριζοσπαστική ταξική αριστερά.
*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 2 Μαρτίου 2013
http://www.iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου