Τους δρόμους τηςξενιτιάςξαναπαίρνουν οι Ελληνες αναζητώντας επαγγελματική διέξοδο.
Το εφιαλτικό σκηνικό της ύφεσης, με την ανεργία, τα χιλιάδες λουκέτα σε μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις και καταστήματα, τα νοικοκυριά χωρίς ένα ευρώ εισόδημα και τη γιγάντωση των φαινομένων φτώχειας και ανέχειας, σπρώχνει όλο και περισσότερους στο εξωτερικό σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή και απλά της επιβίωσής τους...
Στη δωδεκαετία 1961-1973 μετανάστευσαν στη Γερμανία (μόνο από την ενδοχώρα της Βόρειας Ελλάδας) περί τα δύο εκατομμύρια Ελληνες. Το προφίλ του προ 50ετίας Έλληνα μετανάστη ήταν: άνδρας (στη συνέχεια ακολουθούσε η γυναίκα - αδελφή, σύζυγος, κόρη κ.λπ.),ηλικίας 20 - 40 ετών, απόφοιτος δημοτικού σχολείου, αγρότης ή απλώς ανειδίκευτος εργάτης και ... κυρίως υγιής (ώστε ο εργοδότης και η χώρα υποδοχής να μην "χρεωθεί" τα όποια έξοδα περίθαλψης και νοσηλείας του).
Η κρίση ξαναζωντανεύει την τάση της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70. Σύμφωνα με δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Μόνο τη διετία 2009 - 2011, οι Έλληνες που μετανάστευσαν σε χώρες κυρίως της δυτικής και βόρειας Ευρώπης και της Αμερικής ξεπερνούν (σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις και άτυπες καταγραφές) τα 120.000 άτομα.
Το - υπό διαμόρφωση - προφίλ του σύγχρονου Έλληνα μετανάστη είναι πλέον διαφορετικό: άνδρας (σε ποσοστό 60-70%), ηλικίας 30 - 40 ετών (συχνά πολύ μεγαλύτερος), απόφοιτος (σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%) ελληνικών η ξένων πανεπιστημίων, κάτοχος μεταπτυχιακών ή διδακτορικών τίτλων, γόνος μεσοαστικής ή μεγαλοαστικής οικογένειας. Η χώρα υποδοχής δεν είναι πλέον η όποια κεντροευρωπαϊκή υπό βιομηχανική υπερ-ανάπτυξη, αλλά η χώρα των σπουδών και κυρίως οι αγγλόφωνες χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία και κεντρική Ευρώπη). Οι αγρότες - ανειδίκευτοι εργάτες είναι τώρα μηχανικοί, τεχνικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών, γιατροί...
Οι γερμανικές επιτροπές μετανάστευσης δεν υπάρχουν πια. Τη θέση τους πήραν τα ηλεκτρονικά ευρωπαϊκά πόρταλ για την εύρεση εργασίας επιστημόνων από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου στις αναπτυγμένες χώρες εισδοχής.
Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Σήμερα δεν γράφονται τραγούδια "της ξενιτιάς", οι μετανάστες δεν φτάνουν στο ..."σταθμό του Μονάχου", αλλά στο αεροδρόμιο του Χίθροου ή της Φρανκφούρτης, ο "άλλος" δεν είναι πια ο "ξένος" και αλλόγλωσσος - "φρόντισε" το διαδίκτυο αλλά και τα ταξίδια των νεών απο νεαρή ηλικία στο εξωτερικό - και η επικοινωνία με την ελληνική οικογένια που παραμένει "πίσω" γίνεται με το skype (σκάιπ) ή έστω το τηλέφωνο, που δεν στοιχίζει πλέον 55 δολάρια ανά τρίλεπτο, όπως στη δεκαετία του '50 στην Αμερική...
Ανασύροντας προσωπικές μνήμες (παιδί μεταναστατών ο ίδιος και με πολυετείς σπουδές στη Γερμανία) από την ιστορία μετανάστευσης της οικογένειας (πρώτος έφυγε ο νεαρός αδελφός, ο πατέρας αρχικά απορρίφθηκε γιατί ... τού έλειπαν δυο δόντια και έφυγε τελικά οταν τα "έφτιαξε στην Ελλάδα" για να μην "ξοδέψει" το γερμανικό κράτος πρόνοιας...),
"Η Γερμανία, με τη βοήθεια της Αμερικής (Σχέδιο Μάρσαλ) και παραγραφή άλλων μεταπολεμικών χρεών της επιχείρησε πριν από 52 χρόνια το περίφημο "γερμανικό οικονομικό θαύμα" μεταφέροντας, για την υλοποιησή του, εργάτες από τις φτωχές χώρες του νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα). Τότε, στην Ελλάδα τα χρήματα από το Σχέδιο Μάρσαλ 'επενδύθηκαν' στην ενίσχυση του στρατού στον εμφύλιο πόλεμο ... Λίγα χρόνια αργότερα, εκατομμύρια Έλληνες έφυγαν σε μια αναγκαστική ξενιτιά και με το 'χρυσωμένο χάπι' πως η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού.
Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Επρόκειτο απλώς για το σχέδιο άνισης ανάπτυξης των χωρών και τη συσσώρευση κεφαλαίων στις χώρες του βορρά. Οι μετανάστες όπου, όποιοι κι όποτε κι αν πάνε πολλαπλασιάζουν τον πλούτο της χώρας εισδοχής τους" υπογραμμίζω αντιπαραβάλλοντας την "αντιστοιχία" με τη σύγχρονη μετανάστευση και εντοπίζοντας ως μόνη διαφορά πως "σήμερα, οι Έλληνες μετανάστες δεν είναι πλέον ... άλογα να τους κοιτάζουν στα δόντια. Τώρα, στο μυαλό είναι ο στόχος".
AnarxasZante
Το εφιαλτικό σκηνικό της ύφεσης, με την ανεργία, τα χιλιάδες λουκέτα σε μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις και καταστήματα, τα νοικοκυριά χωρίς ένα ευρώ εισόδημα και τη γιγάντωση των φαινομένων φτώχειας και ανέχειας, σπρώχνει όλο και περισσότερους στο εξωτερικό σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή και απλά της επιβίωσής τους...
Στη δωδεκαετία 1961-1973 μετανάστευσαν στη Γερμανία (μόνο από την ενδοχώρα της Βόρειας Ελλάδας) περί τα δύο εκατομμύρια Ελληνες. Το προφίλ του προ 50ετίας Έλληνα μετανάστη ήταν: άνδρας (στη συνέχεια ακολουθούσε η γυναίκα - αδελφή, σύζυγος, κόρη κ.λπ.),ηλικίας 20 - 40 ετών, απόφοιτος δημοτικού σχολείου, αγρότης ή απλώς ανειδίκευτος εργάτης και ... κυρίως υγιής (ώστε ο εργοδότης και η χώρα υποδοχής να μην "χρεωθεί" τα όποια έξοδα περίθαλψης και νοσηλείας του).
Η κρίση ξαναζωντανεύει την τάση της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70. Σύμφωνα με δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Μόνο τη διετία 2009 - 2011, οι Έλληνες που μετανάστευσαν σε χώρες κυρίως της δυτικής και βόρειας Ευρώπης και της Αμερικής ξεπερνούν (σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις και άτυπες καταγραφές) τα 120.000 άτομα.
Το - υπό διαμόρφωση - προφίλ του σύγχρονου Έλληνα μετανάστη είναι πλέον διαφορετικό: άνδρας (σε ποσοστό 60-70%), ηλικίας 30 - 40 ετών (συχνά πολύ μεγαλύτερος), απόφοιτος (σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%) ελληνικών η ξένων πανεπιστημίων, κάτοχος μεταπτυχιακών ή διδακτορικών τίτλων, γόνος μεσοαστικής ή μεγαλοαστικής οικογένειας. Η χώρα υποδοχής δεν είναι πλέον η όποια κεντροευρωπαϊκή υπό βιομηχανική υπερ-ανάπτυξη, αλλά η χώρα των σπουδών και κυρίως οι αγγλόφωνες χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία και κεντρική Ευρώπη). Οι αγρότες - ανειδίκευτοι εργάτες είναι τώρα μηχανικοί, τεχνικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών, γιατροί...
Οι γερμανικές επιτροπές μετανάστευσης δεν υπάρχουν πια. Τη θέση τους πήραν τα ηλεκτρονικά ευρωπαϊκά πόρταλ για την εύρεση εργασίας επιστημόνων από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου στις αναπτυγμένες χώρες εισδοχής.
Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Σήμερα δεν γράφονται τραγούδια "της ξενιτιάς", οι μετανάστες δεν φτάνουν στο ..."σταθμό του Μονάχου", αλλά στο αεροδρόμιο του Χίθροου ή της Φρανκφούρτης, ο "άλλος" δεν είναι πια ο "ξένος" και αλλόγλωσσος - "φρόντισε" το διαδίκτυο αλλά και τα ταξίδια των νεών απο νεαρή ηλικία στο εξωτερικό - και η επικοινωνία με την ελληνική οικογένια που παραμένει "πίσω" γίνεται με το skype (σκάιπ) ή έστω το τηλέφωνο, που δεν στοιχίζει πλέον 55 δολάρια ανά τρίλεπτο, όπως στη δεκαετία του '50 στην Αμερική...
Ανασύροντας προσωπικές μνήμες (παιδί μεταναστατών ο ίδιος και με πολυετείς σπουδές στη Γερμανία) από την ιστορία μετανάστευσης της οικογένειας (πρώτος έφυγε ο νεαρός αδελφός, ο πατέρας αρχικά απορρίφθηκε γιατί ... τού έλειπαν δυο δόντια και έφυγε τελικά οταν τα "έφτιαξε στην Ελλάδα" για να μην "ξοδέψει" το γερμανικό κράτος πρόνοιας...),
"Η Γερμανία, με τη βοήθεια της Αμερικής (Σχέδιο Μάρσαλ) και παραγραφή άλλων μεταπολεμικών χρεών της επιχείρησε πριν από 52 χρόνια το περίφημο "γερμανικό οικονομικό θαύμα" μεταφέροντας, για την υλοποιησή του, εργάτες από τις φτωχές χώρες του νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα). Τότε, στην Ελλάδα τα χρήματα από το Σχέδιο Μάρσαλ 'επενδύθηκαν' στην ενίσχυση του στρατού στον εμφύλιο πόλεμο ... Λίγα χρόνια αργότερα, εκατομμύρια Έλληνες έφυγαν σε μια αναγκαστική ξενιτιά και με το 'χρυσωμένο χάπι' πως η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού.
Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Επρόκειτο απλώς για το σχέδιο άνισης ανάπτυξης των χωρών και τη συσσώρευση κεφαλαίων στις χώρες του βορρά. Οι μετανάστες όπου, όποιοι κι όποτε κι αν πάνε πολλαπλασιάζουν τον πλούτο της χώρας εισδοχής τους" υπογραμμίζω αντιπαραβάλλοντας την "αντιστοιχία" με τη σύγχρονη μετανάστευση και εντοπίζοντας ως μόνη διαφορά πως "σήμερα, οι Έλληνες μετανάστες δεν είναι πλέον ... άλογα να τους κοιτάζουν στα δόντια. Τώρα, στο μυαλό είναι ο στόχος".
AnarxasZante
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου