ΔΕΙΛΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ

Γιάννης Δουλφής

ΟΙ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΑΙΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το παρακάτω κείμενο ας μη διαβαστεί ως αφορισμός προς τις δυνάμεις της αριστεράς, παρά τις αιχμηρές διατυπώσεις του, αλλά ως ύστατη κραυγή αγωνίας, πριν την έλευση της ολοκληρωτικής καταστροφής, από κάποιον που αγωνίζεται μέχρι σήμερα με όλες τις πενιχρές δυνάμεις του, στο τέρας που δυναστεύει τις ζωές μας και θα ήθελε να δει μια ελπίδα φωτός για να συνεχίσει.

Η νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την αναγκαστική έξοδο του «αριστερού» μέχρι σήμερα άλλοθί της που λέγεται ΔΗΜΑΡ πρόκειται να επιταχύνει το πρόγραμμα «κοινωνικής γενοκτονίας» που έχει αναλάβει εργολαβικά από τους ξένους τοκογλύφους δανειστές και την εγχώρια υποτελή ολιγαρχία. Η ΕΡΤ δεν αποτέλεσε λάθος ή ατύχημα ή μια υπερβολή σε μια χωρίς σχέδιο πολιτική, μόνο για να τηρήσει κάποιες σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις που δεν είχε το χρόνο να εφαρμόσει με άλλο τρόπο.



Ήταν ένα γενικευμένο χτύπημα με πολλαπλές επιπτώσεις και πολλές πτυχές. Εμπέδωση της απόλυτης κυριαρχίας του καθεστώτος στα ΜΜΕ, με τη μετατροπή της κρατικής ραδιοτηλεόρασης σε κομματικό φέουδο, τον έλεγχο των τηλεοπτικών ψηφιακών συχνοτήτων από τους ιδιώτες καναλάρχες μέσω της Digea με τον αποκλεισμό της κρατικής τηλεόρασης από αυτές, την κατεδάφιση όλων των εργασιακών σχέσεων, ώστε να ευθυγραμμισθούν με τα ισχύοντα πλέον σε όλο το δημοσιογραφικό χώρο – και όχι μόνο - και να μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε ελεγχόμενα υποχείρια και παραδειγματικό αποφασιστικό χτύπημα στον υπό διάλυση κρατικό επιχειρηματικό τομέα (ΔΕΚΟ), ώστε να ακολουθήσουν με ταχύτητα οι επόμενες ταυτόσημες κινήσεις σε μια σειρά επιχειρήσεις στον αμυντικό, στον προνοιακό τομέα (νοσοκομεία) και αυτόν της παροχής δημοσίων αγαθών (ύδρευση, αποχέτευση, καθαριότητα, ηλεκτρισμός, ταχυδρομείο, συγκοινωνίες κ.ο.κ). Αυτές άλλωστε οι επιχειρηματικές δραστηριότητες είναι αυτές που προβλέπεται να παραμείνουν υπό τον έλεγχο των ιδιωτών βέβαια – της επιλογής των διεθνών δανειστών – μαζί με τις τράπεζες και τον κλάδο της διανομής τροφίμων στο έρημο τοπίο της υπό αλματώδη συρρίκνωση εσωτερικής αγοράς. Ως προς τις επιπτώσεις, σημειώνουμε ενδεικτικά την εμπέδωση του κλίματος απογοήτευσης, απόγνωσης και μοιρολατρίας από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που θα ακύρωναν οποιεσδήποτε αντιδράσεις.

Το ξαφνικό αυτό χτύπημα ήρθε μετά από ένα προηγούμενο «επεισόδιο» που η εσωτερική τρόικα πέρασε αναίμακτα. Πρόκειται για την προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, που είχαν προκηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις μετά από την πρόκληση στην οποία το ίδιο το καθεστώς προχώρησε όχι τυχαία την περίοδο των εξετάσεων, για να απομονώσει τον αγώνα από την κοινωνία. Δυστυχώς όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις της «αριστεράς» δεν τόλμησαν για μια ακόμη φορά να μετατοπίσουν το πεδίο της σύγκρουσης και οδήγησαν τους καθηγητές στην ήττα χωρίς αγώνα.

Αυτό ήταν και το πράσινο φως για το καθεστώς να προχωρήσει στο επόμενο άλμα, του ξαφνικού «προαναγγελθέντος θανάτου» της ΕΡΤ. Βέβαια το γεγονός αυτό δεν πέρασε αναίμακτα για το καθεστώς, αλλά ωστόσο όπως φαίνεται μέχρι σήμερα για μια ακόμη, πολλοστή, φορά οι δυνάμεις της αριστεράς δεν θέλησαν και δεν επιδίωξαν να γενικεύσουν τους αγώνες και να καταδείξουν την πλήρη σημασία αυτού του χτυπήματος.

Τώρα λοιπόν η νέα κυβέρνηση έρχεται ακάθεκτη να προχωρήσει στα επόμενα, βάρβαρα μέτρα, να επιταχύνει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο κοινωνικό σώμα. Το σηματοδοτούν άλλωστε οι τοποθετήσεις κάποιων υπουργών, με τα κρίσιμα «χαρτοφυλάκια» Διοικητικής Μεταρύθμισης, Υγείας (sic) και του εκπροσώπου των καναλαρχών στο νέο Υφυπουργείο με αρμοδιότητα την ΕΡΤ. Το τελευταίο σημαίνει ότι μετά μια μικρή αναδίπλωση και την ανασύνθεσή της η κυβέρνηση θα επιδιώξει την ουσιαστική εφαρμογή του σχεδίου για τη «δημόσια ραδιοτηλεόραση». Εξάλλου ορισμένοι από τους στόχους της έχουν ήδη επιτευχθεί. Τι έπεται λοιπόν;

- Μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Με τη «διαθεσιμότητα» 15.οοο περίπου υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα – κυρίως από το χώρο των εκπαιδευτικών και των δημοτικών υπαλλήλων - και άλλες που θα αποτελέσουν τις «παράπλευρες» απώλειες της λεηλασίας των δημόσιων επιχειρήσεων που θα χαριστούν στους επίδοξους αναδόχους, του κλεισίματος νοσοκομειακών μονάδων κλπ. Το «πείραμα» που έγινε στην ΕΡΤ θα επεκταθεί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (βλ. «πτώχευση» Κατσέλη - NUTRIART). Ο ιδιωτικός τομέας προχωρά σε παράλληλες διαδικασίες «αναδιάρθρωσης» μέσω των πτωχεύσεων, που δίνουν τη δυνατότητα απαλλαγής από το προσωπικό και τα οποιαδήποτε εναπομένοντα δικαιώματά του.

- Με νέα φορομπηχτηκά μέτρα που επίκεινται να εφαρμοσθούν στην ακίνητη περιουσία και στα εισοδήματα των εξαντλημένων από τις αλλεπάλληλες εισοδηματικές περικοπές εργαζομένων, συνταξιούχων και άλλων λαϊκών στρωμάτων.

- Με νέα μέτρα κατακρεούργησης συντάξεων και μισθών και πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, κατάργηση του πενθημέρου, λειτουργία των καταστημάτων και τις Κυριακές και κατάργηση της αργίας.

- Με τη λεηλασία του «κοινωνικού πλούτου», είτε δημόσιου με την ευρύτερη έννοια – παρά το γεγονός ότι ελέγχεται από το κράτος – είτε του διασπαρμένου ιδιωτικού που βρίσκεται ακόμη στα χέρια των λαϊκών στρωμάτων.

Α) προβλέπεται να εκποιηθεί ότι έχει απομείνει από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται ακόμη υπό τον κρατικό έλεγχο (Ε.Α.Σ, Ε.Α.Β, ΕΛ.Β.Ο, ΕΛ.ΤΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ), ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και κυρίως του νερού με την εκποίηση των εταιριών ύδρευσης σε ξένα συμφέροντα. Κλείσιμο σειράς νοσοκομειακών μονάδων, επέκταση του περιορισμού της συμμετοχής του κράτους μέσω των ασφαλιστικών φορέων στη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή δαπάνη.

Β) έρχεται κύμα κατασχέσεων και πλειστηριασμών στην ακίνητη περιουσία, αλλά και στις ιδιωτικές καταθέσεις «οφειλετών», είτε από το ίδιο το κράτος μέσω των φορολογικών αρχών και μηχανισμών, είτε από το άλλο πρόσωπο του Ιανού, τις τράπεζες που πρόσφατα «ανακεφαλαιοποιήθηκαν» με τα χρήματα του ελληνικού λαού που του φορτώθηκαν ως χρέος.

Γ) όπως έχει ήδη προαναγγελθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά τον πειραματισμό της Κύπρου, έρχεται κούρεμα καταθέσεων, το οποίο βέβαια δεν πρόκειται να περιορισθεί στο όριο άνω των εκατό χιλιάδων ευρώ, παρά τους πανηγυρισμούς των «ευρωπαίων» αξιωματούχων, οι οποίοι δεν κοινοποίησαν τα ψιλά γράμματα των αποφάσεών τους. Άλλωστε το ένα μετά το άλλο όλα τα προηγούμενα ταμπού πέφτουν.

Τι απαντά η «υπαρκτή αριστερά» σε όλες τις εκφάνσεις της, αλλά κυρίως το εσχάτως μεγαλύτερο κομμάτι της, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως εκ τούτου και την κύρια ευθύνη, απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα των μέτρων που εξουθενώνουν την κοινωνία μετά από τα όσα ήδη επώδυνα της επισσώρευσαν την τελευταία τριετία;

Μετά την υπονόμευση του αγώνα των καθηγητών, που δεν έγινε ποτέ, είχε την ευκαιρία στο ακραίο, άνευ προηγουμένου μέχρι σήμερα, γεγονός της κυβερνητικής απόφασης κλεισίματος της ΕΡΤ να γενικεύσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, καταδεικνύοντας τη σημασία του γεγονότος και των επιπτώσεών του, σε μια ενωτική, αγωνιστική προσπάθεια όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται που οδηγούμεθα, την πολιτικοποίηση του αγώνα και την μετατροπή του σε αντεπίθεση για την ανατροπή του καθεστώτος. Αυτό που κρινόταν με το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν ήταν οι απολύσεις 2.650 εργαζομένων, ούτε η ύπαρξη της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, ούτε η δημοκρατία, που έχει από καιρό ουσιαστικά καταλυθεί στις περισσότερες εκφάνσεις της, με την αναίρεση των περισσότερων συνταγματικών κανόνων, την πλήρη υποβάθμιση του κοινοβουλίου και την ακύρωση στην πράξη πολλών ελευθεριών έκφρασης (βλ. επιστρατεύσεις, περιορισμός διαδηλώσεων, κινητοποίηση κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών). Δεν επρόκειτο για συνδικαλιστικό ή στενά εργατικό ζήτημα, αλλά για το κομβικό πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα ανατροπής της πολιτικής του δόγματος του σοκ, που ακολουθείται με χειρουργική ακρίβεια, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είτε τη συντριπτική νίκη και απόλυτη επικράτηση του καθεστώτος, είτε τη λαϊκή αντεπίθεση για την ανατροπή του. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε, θέτοντας υποτονικά ζήτημα δημοκρατίας (κάνοντας και μια παράσταση στον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» που είχε ήδη υπογράψει τη σχετική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, ώστε να ακολουθήσει η κατάπτυστη υπουργική απόφαση), όπως και πολλοί και διάφοροι παράγοντες από το εξωτερικό, που δεν έχουν επιδείξει την ίδια ευαισθησία στην κατάλυση των συνταγματικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, που επικρατεί την τελευταία τριετία εφαρμογής των μνημονίων. Μάλιστα εν μέσω των καυτών γεγονότων πραγματοποίησε μια συγκέντρωση προεκλογικού χαρακτήρα με τον κ. Τσίπρα σε ρόλο ενός νέου Ανδρέα Παπανδρέου, να καλεί τον κόσμο να τον υπερψηφίσει, αν και όποτε το καθεστώς αποφασίσει εκλογές, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για να «κεφαλαιοποιήσει» την αγανάκτηση και την απόγνωση του κόσμου. Εντύπωση με περίεργους συνειρμούς προκαλούν δύο σημειολογικά στοιχεία από τη συγκέντρωση αυτή. Μια αποστροφή της εκφωνήτριας, από τα μεγάφωνα που καλούσαν τον κόσμο, που επισήμαινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν υπόσχεται τίποτε», καθώς και η γιγαντοαφίσα πίσω από τον κ. Τσίπρα με κεντρικό σύνθημα «ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ». Αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να επιβάλει κανείς την αξιοπρέπεια και ποιους να εγκαλέσει γι΄αυτήν, πέρα από μας τους ίδιους που προσπαθούμε με νύχια και δόντια να τη διατηρήσουμε, καλούμε για αλληλεγγύη μεταξύ ποιων – από ποιους και προς ποιους(;) – και με ποιους τρόπους, με «εισφορές αλληλεγγύης» όπως επιβάλει σήμερα το καθεστώς στους αδυνάτους, που δεν βρίσκουν δυστυχώς το δρόμο τους προς τους πιο αδύναμους, και για ποια δημοκρατία μιλάμε, σήμερα άραγε έχουμε δημοκρατία ή όχι; Αφού αναμασήσαμε τη λέξη ανατροπή, που κλίθηκε σε όλες τις πτώσεις, την ξεχάσαμε μαζί με τις αξιώσεις για ακύρωση των μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, διαγραφής του χρέους κλπ.

Η τακτική αυτή αποτελεί, μάλλον, συνέχεια της πρόσφατης διαδρομής του, όπως προκύπτει από διάφορες κινήσεις και επαφές κορυφής με καθεστωτικούς παράγοντες και ποικίλες εκφωνήσεις στελεχών του, ιδιαίτερα του επιτελείου που επεξεργάζεται την οικονομική πολιτική, που δείχνει ότι το πλαίσιο τηςσχεδιαζόμενης «κυβερνητικής» οικονομικής του πρότασης διολισθαίνει σταδιακά σε ολοένα χαμηλότερα, ηπιότερα και συμβιβαστικότερα επίπεδα, όσο η ασκούμενη πολιτική οδηγεί την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε ολοένα και δεινότερη κατάσταση, ως λογική «ρεαλισμού» των υπαρκτών συνθηκών, ακυρώνοντας τα προγραμματικά του προτάγματα και διακηρύξεις, που προσέλκυσαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, αποσυσπειρώνοντας τις λαϊκές δυνάμεις, ενώ παρακάμπτει το κεφαλαιώδες ζήτημα της καθοριστικής του παρέμβασης στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων.

Οι «διεθνιστές της αριστεράς», κυρίως πολιτισμένοι ευρωπαϊστές, που καθηλώνουν την όποια ορμή του λαϊκού κινήματος, με επιχείρημα τον «κίνδυνο εθνικής αναδίπλωσης και απομονωτιμού» - λες και σήμερα δεν είμαστε ουσιαστικά απομονωμένοι και απόλυτα θεσμικά και οικονομικά εξαρτημένοι - δεν προχώρησαν σε καμία ουσιαστική κίνηση συντονισμού σε μακροπρόθεσμη προοπτική των κινημάτων. Ο κόσμος στις διπλανές περιοχές και χώρες εξεγείρεται κατά διαστήματα, φωτιές ανάβουν πότε στην Τουρκία, πότε στην Αίγυπτο και την Τυνησία, πότε στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, πότε σε άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, αλλά συντονισμός και συνέχεια μηδέν. Οι εξουσίες κατορθώνουν να αφομοιώνουν τις αντιδράσεις και να συνεχίζουν απρόσκοπτα το έργο τους.

Ούτε στο ζήτημα της συνεχώς επικαλούμενης ενότητας στις άλλες δυνάμεις της αριστεράς έκαναν κάτι περισσότερο από το να εκθέτουν τους υποτιθέμενους συνοδοιπόρους στα μάτια της κοινής γνώμης για τις ευθύνες τους στην απουσία ενότητας.

Το μόνο «ειλικρινές» κόμμα σε αυτό το επίπεδο είναι το ΚΚΕ που ακολουθεί το μοναχικό συνδικαλιστικό δρόμο της «λαϊκής εξουσίας» του προς τη Δευτέρα παρουσία καλώντας όλους να στρατευθούν υπό τη σκέπη του.

Πολλοί στην αριστερά, είτε στο πλειοψηφικό σήμερα ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, θεωρούν ότι είναι άμοιροι ευθυνών, επειδή δε βρέθηκαν να κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια, και περιμένουν ότι όταν ο κόσμος εξαθλιωθεί αρκετά θα τους δώσει την ευκαιρία να τον κυβερνήσουν με το εμπνευσμένο, δίκαιο και αποτελεσματικό σχέδιο, που δεν μας έχουν κοινοποιήσει παρά αδρομερώς και με πολλές παλινωδίες και επαμφοτερισμούς. Τότε θεωρούν μάλλον κατά την παραδοσιακή, οικονομιστική «αριστερή» αντίληψη ότι θα είναι ευκολότερο και να πεισθούν τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα διαμορφώνοντας ένα πλειοψηφικό εκλογικό ρεύμα, αλλά και να δεχθούν μια λιγότερο ή περισσότερο επουσιώδη διαχειριστική αντιμετώπιση των ζητημάτων που μας ταλανίζουν και μας εμποδίζουν να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο χρέους, υφεσιακών πολιτικών, δημοσιονομικών ελλειμμάτων, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής, χρηματοδοτικού «κενού» και συνεπαγόμενων εκβιασμών και συναφών διλημμάτων.

Ο κόσμος, όμως, δεν επιρρίπτει ευθύνες μόνο στους κυβερνώντες και όσους κυβέρνησαν την τελευταία τριαντακονταετία, αλλά και σ’ αυτούς, διότι δεν στάθηκαν και δεν στέκονται στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων – ίσως, ή μάλλον, δεν έχουν τέτοιο ανάστημα – και δεν έχουν δώσει μέχρι σήμερα ένα σαφές και συγκεκριμένο εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από το φαύλο κύκλο, δεν τον διευκολύνουν ώστε να δώσει τις απαιτούμενες κρίσιμες μάχες, να ενωθεί αποτελεσματικά με προοπτική ανατροπής, η λέξη έχει γίνει κι αυτή ένα σύνθημα της μόδας για πάσα χρήση. Τον καλούν να βγει στους δρόμους, αλλά όταν το κάνει του κόβουν το δρόμο. Δεν δίνουν στους αποσπασματικούς αγώνες του, ούτε προοπτική, ούτε τους γενικεύουν, ούτε τους ενοποιούν, παραμένοντας κριτικές οπισθοφυλακές των ενσωματωμένων στο σύστημα συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών. Υποστηρίζουν ότι δεν επιδιώκουν την ανάθεση, αλλά δεν κάνουν κάτι έμπρακτο για την ενεργητική συμμετοχή του κόσμου, ο οποίος επιζητά ρεαλιστικό όραμα και άλλου τύπου διαδικασίες συμμετοχής. Άλλωστε οι δημοσκοπήσεις, όσο και στημένες να είναι, αυτό δείχνουν σε όποιον μπορεί να τις αναγνώσει, στασιμότητα του «πολιτικού τοπίου». Δεν χρειάζεται βέβαια κανείς να προσφύγει στις δημοσκοπήσεις. Το αντιλαμβάνεται καθημερινά από τις αντιδράσεις και τα σχόλια των ανθρώπων γύρω του. Κανείς δεν βλέπει διέξοδο. Γι’ αυτό και οι καθήλωση σε όλα τα επίπεδα, με σπασμωδικές εξάρσεις.

Παραμένουν σχολιαστές των εξελίξεων, αναμένοντας το μεγάλο γεγονός της λαϊκής εξέγερσης ως επακόλουθο της εξαθλίωσης, για να φορέσουν ως νέοι μνηστήρες τα κουστούμια της επόμενης εξουσίας. Το ερώτημα είναι αμείλικτο, θέλουν και μπορούν ή όχι οι σημερινές ηγεσίες της «αριστεράς» να είναι μέρος της λύσης ή να παραμείνουν μέρος του προβλήματος;

Αφήστε «σύντροφοι» τις γραβάτες σας στα ντουλάπια, βγάλτε τις αράχνες από τα μυαλά σας, αφήστε παράμερα τους συμβούλους επικοινωνίας, μη βγάζετε στρογγυλοποιημένους λόγους με υλικά του παρελθόντος, βγάλτε τις λέξεις από τα σωθικά σας, ξεχάστε τις μικροεξουσίες σας, είναι πολύ εφήμερες, τα πράγματα δεν θα ‘ρθουν όπως τα υπολογίζετε στο τετραγωνισμένο μυαλό σας.

Αν ποτέ γίνει κάποια «λαϊκή» εξέγερση με βάση το παραπάνω σενάριο, αυτή θα σας συμπαρασύρει κι εσάς στο διάβα της, θα είναι τυφλή και οι επιπτώσεις της άγνωστες, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους, από τη φασιστική διέξοδο, την γενικευμένη αντιπαράθεση και το χάος ή την ανοιχτή ξένη διακυβέρνηση απευθείας από τους δανειστές χωρίς προσωπεία. Ή δεν θα έρθει ποτέ, αφού το κοινωνικό σώμα θα παραλύσει πλήρως και θα υποταγεί εσαεί, υπομένοντας τη μοίρα του. Ούτως ή άλλως η βαρβαρότητα είναι μόλις δυο βήματα κοντά μας και αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό, δεν θα την αποφύγουμε.

πηγή: Ανεξάρτητη ενημέρωση
Σύντομη Περιγραφή:
Γιάννης Δουλφής
Το παρακάτω κείμενο ας μη διαβαστεί ως αφορισμός προς τις δυνάμεις της αριστεράς, παρά τις αιχμηρές διατυπώσεις του, αλλά ως ύστατη κραυγή αγωνίας, πριν την έλευση της ολοκληρωτικής καταστροφής, από κάποιον που αγωνίζεται μέχρι σήμερα με όλες τις πενιχρές δυνάμεις του, στο τέρας που δυναστεύει τις ζωές μας και θα ήθελε να δει μια ελπίδα φωτός για να συνεχίσει.


http://aristeroblog.gr/node/1809