Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*
Κανείς δε μπορεί να αντισταθεί σε δυο αθώα παιδικά μάτια. Η υπόθεση της Μαρίας, που βρέθηκε στον καταυλισμό των Ρομά αποδεικνύει ακόμη μια φορά το μέγεθος του εγκληματικού φαρισαϊσμού, ενός καθεστώτος όπου ο ολοκληρωτισμός και οθόνη εξελίσσονται σε σιαμαία βάραθρα.
Η πιθανή απαγωγή της Μαρίας και η ύπαρξη κυκλώματος παράνομων υιοθετήσεων, από μια τραγική ιστορία με ευρύτατες παραμέτρους, μετατρέπεταισε τηλεοπτικό ανάγνωσμα εύκολης συγκινησιακής φόρτισης, απογυμνωμένο από το όποιο περιβάλλον.
Σε μια χώρα με υπογεννητικότητα πάνω από 10% λόγω οικονομικής κρίσης, με χιλιάδες οικογένειες να μη μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ούτε τα στοιχειώδη, με μαθητές υποσιτισμένους και χιλιάδες νεαρά ζευγάρια να μην τολμούν να πάρουν την απόφαση για ένα παιδί, υπάρχει κύκλωμα εμπορίας παιδιών.
Αυτό είναι το βάρβαρο πρόσωπο ενός συστήματος όπου τα πάντα αποτελούν εμπόρευμα, όπου ακόμη και η πιο ιερή ανάγκη, η απόκτηση ενός παιδιού, διαστρέφεται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και αγοροπωλησίας.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, ειδικά στην Ελλάδα. Όταν η αρπαγή και η παράνομη υιοθεσία παιδιών υπήρξε στο πρόσφατο παρελθόν , κρατική επιχείρηση;
ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ «ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ»;
Κατά την διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και με την άμεση καθοδήγηση των Αμερικανών, οργανώθηκε η μαζική συγκέντρωση χιλιάδων παιδιών στις λεγόμενες «παιδουπόλεις», όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης. Ο αριθμός αυτός των κρατούμενων-παιδιών φτάνει το 1949 στις 28.000. Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, το Βασιλικό Ίδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων, για ν' αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα - αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000. Ο αριθμός των παιδιών μέχρι το 1968 υπολογίζεται ότι ξεπέρασε τις 37.000.
Πολλά παιδιά δόθηκαν παράνομα και με το αζημιώτο, φυσικά, σε υιοθεσία. Πολλά από τα παιδιά αυτά είχαν ήδη οικογένειες και συγγενείς εν ζωή. Τα ορφανά δεν αποτελούσαν την πλειοψηφία των τροφίμων των παιδουπόλεων. Από τα 2.588 παιδιά που προέρχονταν από την περιοχή της Ηπείρου, μόνο τα 52 ήταν ορφανά και από τους δυο γονείς. Τα 683 είχαν τον ένα γονιό (τα 511 δεν είχαν πατέρα), ενώ στα 1.853 ζούσαν και οι δυο γονείς του.
Από το 1950 ήδη και έγιναν αποκαλύψεις για πώληση χιλιάδων παιδιών από κυκλώματα υιοθεσίας, τα οποία βρέθηκαν υιοθετημένα κυρίως στις ΗΠΑ. Επίσημα αρχεία για την τύχη των παιδιών δεν υπάρχουν, αφού μετά την (τυχαία;) πυρκαγιά του 1982 καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος τους.
Αλλά και η εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας ήταν τρομακτική. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 - 1957, τα κέρδη του ιδρύματος «Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος» από την υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές. Το Βασιλικό Ίδρυμα της Φλώρινας - με τιμές 1949 - είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές από την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Το 1968, τα ταπητουργεία έφθασαν τα 65.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Τα πτώματα έξι μεταναστών, μεταξύ των οποίων δύο παιδιά, εντοπίστηκαν την Παρασκευή 26 Ιουλίου στην περιοχή της Κω και πιθανότατα επρόκειτο για Σύρους μετανάστες, ο οποίοι επέβαιναν σε βάρκα που βυθίστηκε. Δεν μάθαμε ποτέ το όνομα των δύο μικρών κοριτσιών. Ούτε θα δούμε video με το ανέμελο παιχνίδι τους. Ούτε τα ονόματα των δεκάδων μικρών παιδιών που έχουν χάσει τη ζωή τους κυνηγημένα από τους πολέμους των ανθρωπιστικών επεμβάσεων. Είτε στο Αιγαίο, είτε στη Λαμπεντούζα, είτε στη Χάμα.
Στη Σουηδία, μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, είχε πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία της μικρής Μαρίας, με υπότιτλο: αυτό το (ξανθό) παιδί, μπορεί να είναι δικό μας.
Όχι, η Μαρία είναι δικό μας παιδί.
Κλωτσάει ένα κονσερβοκούτι αντί για μπάλα στις φαβιέλες της Λίμα, παίζει ξυπόλητο σε μια γειτονιά του Χαρτούμ, κοιτάζει με φόβο στον ουρανό στη Γάζα. Στα Πατήσια χωράει το παιχνίδι του σε έναμικρό μπαλκόνι, στο Λαγκαδά ανεβαίνει στην καρότσα ενός αγροτικού για να πάει σχολείο, στοΠέραμα, χθές, τα φώτα στο σπίτι δεν άναψαν. Ο πατέρας είναι άνεργος ένα χρόνο.
Τα παιδιά των άλλων ήταν πάντα και θα είναι τα δικά μας παιδιά. Αλλά τα όνειρά τους δεν μπορούν πια να χωρέσουν στη βαρβαρότητα ενός κόσμου που τα πάντα είναι εμπόρευμα. Ακόμη και τα παιδιά.
* Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ (Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις).
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13881:roma-zafeiris&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου