του Θανάση Καρτερού
Τελικώς δεν πρέπει να καταδικάζουμε ή να πετροβολούμε -συμβολικώς εννοείται- τον κεντροαριστερό. Είναι καλό ανθρωπάκι, ευαίσθητο, ευέλικτο, ευγενικό και ευρύχωρο. Προτιμά τη γαλήνη από τη φασαρία, την άσφαλτο από το πεζοδρόμιο, τον διάλογο από τη διαδήλωση, τις χθαμαλές κοιλάδες από τις απότομες βουνοπλαγιές. Απ” το να τρέχει εδώ κι εκεί κάλλιο έχει μάσα και πιοτί κι ένα υπνάκι εν ολίγοις. Ποιος ο λόγος λοιπόν να τον έχουμε βάλει έτσι στο μάτι;
Οι παραπάνω φιλοσοφικές σκέψεις είναι, όπως καταλάβατε, άλλη μια απόπειρα συμβολής στη συζήτηση που προκάλεσε το κείμενο των πενήντα οχτώ – πενήντα εφτά κι ο Μπίστης, για να είμαστε πολιτικά ορθοί. Κείμενο και συζήτηση που επιτέλους δίνουν σάρκα και οστά στον κεντροαριστερό, ο οποίος μέχρι σήμερα και σε συνθήκες κρίσης και Μνημονίων είχε καταντήσει μια αφαίρεση, μια σκιά, ένα πνεύμα που πλανάται πάνω από την Ελλάδα με θρήνους και βαρυγκόμιες – άργειε να “ρθει εκείνη μέρα.
Τώρα όμως οι πενήντα οχτώ και οι παραφυάδες τους επιτέλους τον περιγράφουν – σχεδόν τον βλέπουμε να βαδίζει και πάλι καταμεσής της σύγκρουσης για το Μνημόνιο και όσα αυτό μας επιβάλλει. Να προσπερνάει τις ασχήμιες, όπως την ύφεση, την ανεργία, τη δυστυχία, τα συσσίτια, την Υγεία του Άδωνι, την Παιδεία του Αρβανιτόπουλου. Να επιμένει στις ομορφιές όπως στην ανάπτυξη, στην αναγέννηση, στη μεταρρύθμιση του κράτους, στην Ελλάδα εν γένει που ποτέ δεν πεθαίνει. Για να αναδείξει επιτέλους με τρόπο σχεδόν ποιητικό το βασικό: Ειρήνη υμίν.
Ας αφήσουμε για λίγο τα παραδοσιακά μίση κι ας το σκεφτούμε: Από τη μια μεριά, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με την πολιτική υπέρ των Μνημονίων. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική κατά των Μνημονίων. Και στη μέση τίποτε. Τρύπα. Κενόν. Πού βαδίζουμε έτσι; Γίνεται δουλειά χωρίς κέντρο – χωρίς Κεντροαριστερά, χωρίς κεντροαριστερούς; Δεν είναι αυτονόητος ο ρόλος που καλούνται να παίξουν στους ζοφερούς καιρούς μας ο Χριστοδουλάκης, η Σώτη, ο Μπίστης, ο Σημίτης που χαιρέτισε την κίνηση, ο Βενιζέλος που έσπευσε να τη στηρίξει και όσοι έπονται, αλλά ακόμα ντρέπονται;
Διότι, αν μη τι άλλο, ο κεντροαριστερός είναι πιο χωνευτικός από τον κεντροδεξιό. Μυρίζει βέβαια λίγο, αλλά βοηθάει να χωνέψουμε δύσκολα φαγητά, ακόμα κι από την κουζίνα της Μέρκελ…
πηγή: avgi.gr
Τώρα όμως οι πενήντα οχτώ και οι παραφυάδες τους επιτέλους τον περιγράφουν – σχεδόν τον βλέπουμε να βαδίζει και πάλι καταμεσής της σύγκρουσης για το Μνημόνιο και όσα αυτό μας επιβάλλει. Να προσπερνάει τις ασχήμιες, όπως την ύφεση, την ανεργία, τη δυστυχία, τα συσσίτια, την Υγεία του Άδωνι, την Παιδεία του Αρβανιτόπουλου. Να επιμένει στις ομορφιές όπως στην ανάπτυξη, στην αναγέννηση, στη μεταρρύθμιση του κράτους, στην Ελλάδα εν γένει που ποτέ δεν πεθαίνει. Για να αναδείξει επιτέλους με τρόπο σχεδόν ποιητικό το βασικό: Ειρήνη υμίν.
Ας αφήσουμε για λίγο τα παραδοσιακά μίση κι ας το σκεφτούμε: Από τη μια μεριά, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με την πολιτική υπέρ των Μνημονίων. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική κατά των Μνημονίων. Και στη μέση τίποτε. Τρύπα. Κενόν. Πού βαδίζουμε έτσι; Γίνεται δουλειά χωρίς κέντρο – χωρίς Κεντροαριστερά, χωρίς κεντροαριστερούς; Δεν είναι αυτονόητος ο ρόλος που καλούνται να παίξουν στους ζοφερούς καιρούς μας ο Χριστοδουλάκης, η Σώτη, ο Μπίστης, ο Σημίτης που χαιρέτισε την κίνηση, ο Βενιζέλος που έσπευσε να τη στηρίξει και όσοι έπονται, αλλά ακόμα ντρέπονται;
Διότι, αν μη τι άλλο, ο κεντροαριστερός είναι πιο χωνευτικός από τον κεντροδεξιό. Μυρίζει βέβαια λίγο, αλλά βοηθάει να χωνέψουμε δύσκολα φαγητά, ακόμα κι από την κουζίνα της Μέρκελ…
πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου