Ευρωπαϊκή υποταγή στους ρωσικούς υδρογονάνθρακες

Καλή η υψηλή γεωπολιτική και τα αλυτρωτικά ιστορικά απωθημένα της Γερμανίας περί «Οστπολιτίκ» και ανάγκης για ανάκτηση του... ζωτικού χώρου, αλλά τώρα που η αρκούδα ξύπνησε, όλοι θυμήθηκαν πόσο αλληλεξαρτώμενοι είναι σήμερα με τη Ρωσία.

Καλή η υψηλή γεωπολιτική και τα αλυτρωτικά ιστορικά απωθημένα της Γερμανίας περί «Οστπολιτίκ» και ανάγκης για ανάκτηση του… ζωτικού χώρου, αλλά τώρα που η αρκούδα ξύπνησε, όλοι θυμήθηκαν πόσο αλληλεξαρτώμενοι είναι σήμερα με τη Ρωσία

Ο Πούτιν μπορεί πλέον να κάτσει με άλλον αέρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να το παίξει… ειρηνοποιός, υπαγορεύοντας τους όρους για την επόμενη μέρα της Ουκρανίας

Του Γιώργου Τσιάρα

Δύο εβδομάδες μετά τη βίαιη ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς από τη φιλοδυτική, ακροδεξιά «νέα συμμαχία», η κατάσταση στη χώρα μοιάζει να έχει σε μεγάλο βαθμό ξεκαθαρίσει -με τη Ρωσία να ελέγχει de facto στρατιωτικά και πολιτικά την υψίστης στρατηγικής σημασίας Χερσόνησο της Κριμαίας, και τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης να περιορίζονται σε άσφαιρους λεονταρισμούς και απειλές κυρώσεων, χωρίς να είναι σε θέση να χαράξουν μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης του «σκληρού» Βλαντίμιρ Πούτιν.

Του Πούτιν που, συνδυάζοντας το σκάκι με το… τζούντο, κατάφερε μέσα σε λίγες ημέρες να αντιστρέψει την εις βάρος του κατάσταση και να «πάρει την ταυτότητα» του Μπαράκ Ομπάμα και των (απρόθυμων, όπως αποδείχτηκε, να τα βάλουν πραγματικά με τη Ρωσία) Ευρωπαίων συμμάχων του, οι οποίοι βιάστηκαν να πανηγυρίσουν μετά την εγκαθίδρυση της νέας «κυβέρνησης» στο Κίεβο. Του Πούτιν που, σαν άλλος Καίσαρας, τσάρος στα ρώσικα, μπορεί πλέον να δηλώσει… «Alea Yalta Est» – ο κύβος (yacta) ερρίφθη στη Γιάλτα!

Ο παλιός πράκτορας της ΚGB γνωρίζει άλλωστε καλύτερα από τον καθένα πως όταν τα πράγματα ζορίζουν δεν κερδίζει αυτός που απειλεί στα λόγια, ούτε αυτός που κερδίζει τις πρώτες μάχες, αλλά αυτός που δημιουργεί τετελεσμένα στο έδαφος: έτσι, φιλορώσοι ένοπλοι χωρίς διακριτικά -αν και είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί εξ αυτών είναι στην πραγματικότητα Ρώσοι επίλεκτοι στρατιώτες- έχουν καταλάβει ουσιαστικά την Κριμαία εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα, περιορίζοντας τους Ουκρανούς στρατιώτες στις βάσεις τους, ενώ το τοπικό Κοινοβούλιο αποφάσισε σε κλειστή συνεδρίαση την ένωση με τη «μαμά Ρωσία» και ετοιμάζεται να επικυρώσει την απόφαση με δημοψήφισμα στις 16 Μαρτίου.

Εχοντας την Κριμαία στο «τσεπάκι» και απειλώντας πως θα κάνει το ίδιο αν πιεστεί με ολόκληρη την ανατολική Ουκρανία, που εκτός από ρωσόφωνη είναι και έδρα σχεδόν όλης της βαριάς βιομηχανίας, ο Πούτιν μπορεί πλέον να κάτσει με άλλον αέρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να το παίξει… ειρηνοποιός, υπαγορεύοντας τους όρους για την επόμενη μέρα της Ουκρανίας. Ηδη έχει ουσιαστικά καταφέρει να ξαναφέρει στο τραπέζι ως βάση της όποιας διαπραγμάτευσης την πρακτικά «πεθαμένη» συμφωνία μεταξύ Γιανουκόβιτς και (της τότε) αντιπολίτευσης, ανασταίνοντας ένα διπλωματικό χαρτί που φαινόταν οριστικά καμένο. Αλλωστε αυτός έχει πλέον και το μαχαίρι και το πεπόνι, αφού ως πρόεδρος της Ρωσίας έχει τον τελικό λόγο ως προς το αίτημα της Κριμαίας για ένταξη στη Ρωσία.

Στο άλλο στρατόπεδο, η αμηχανία, η έλλειψη συνοχής και η απουσία μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού της φιλοδυτικής παράταξης φάνηκε καθαρά τα τελευταία 24ωρα, τόσο στις έκτακτες υπουργικές συνόδους των Παρισίων και της Ρώμης, όπου ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έκανε…πάρτι με τον Τζον Κέρι και τους Ευρωπαίους ομολόγους του, όσο και στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, που παρά τις κορόνες και τα μεγάλα λόγια «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν», καταλήγοντας τελικά σε αναιμικές κυρώσεις και μάλιστα σε δόσεις, μην τυχόν και θυμώσει ο Ρώσος «βενζινάς» και τους κόψει ανοιξιάτικα το γκάζι! Για «ευρωπαϊκή υποταγή στους ρωσικούς υδρογονάνθρακες» κάνει λόγο στο χτεσινό της κύριο άρθρο η γαλλική Monde –και φυσικά έχει δίκιο.

Γιατί, καλή η υψηλή γεωπολιτική και τα αλυτρωτικά ιστορικά απωθημένα της Γερμανίας περί «Οστπολιτίκ» και ανάγκης για ανάκτηση του… ζωτικού χώρου («lebensraum») στα ανατολικά της με πολιτικοοικονομικά μέσα, εβδομήντα χρόνια μετά τη συντριβή των σιδερόφρακτων Panzer-divisionen της στις ουκρανικές πεδιάδες, αλλά τώρα που η αρκούδα ξύπνησε, όλοι θυμήθηκαν πόσο αλληλεξαρτώμενοι είναι σήμερα με τη Ρωσία, οι συνολικές ετήσιες εμπορικές συναλλαγές της οποίας με την Ε.Ε. ξεπερνούν τα 350 δισ. ευρώ.

SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα

Ετσι, ο «πολύς» στην τηλεόραση αλλά «λίγος» στην πράξη πρόεδρος των ΗΠΑ έριξε τη νύχτα της Πέμπτης τα μούτρα του και πήρε τηλέφωνο τον Ρώσο «τσάρο», καλώντας τον να διευκολύνει μια διπλωματική λύση στο ζήτημα της Ουκρανίας. Μετά τη Συρία, άλλη μια κόκκινη γραμμή του «πλανητάρχη» αποδείχτηκε ροζ: κατά τη μακρά τηλεφωνική συνομιλία, που κράτησε πάνω από μια ώρα, ο Ομπάμα επισήμανε μεν στον Πούτιν ότι οι κινήσεις της Ρωσίας αποτελούν ευθεία παραβίαση της εθνικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, αλλά πρόσθεσε ότι υπάρχει μία μόνον λύση που μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, με απευθείας διαπραγματεύσεις Κιέβου – Μόσχας, διεθνείς παρατηρητές στην Κριμαία και επιστροφή των ρωσικών και ουκρανικών δυνάμεων στις βάσεις τους.

Ο Ρώσος πρόεδρος, από τη μεριά του, τόνισε στον Ομπάμα ότι η Μόσχα δεν μπορεί να αγνοήσει τις εκκλήσεις για βοήθεια από πλευράς των ρωσόφωνων της Ουκρανίας, ενώ επέμεινε στη μη αναγνώριση του νέου ουκρανικού καθεστώτος, το οποίο χαρακτήρισε «προϊόν πραξικοπήματος» -άποψη που παρεμπιπτόντως υιοθετεί και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. «Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε τη σημασία των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων για την εξασφάλιση της σταθερότητας και της ασφάλειας στον κόσμο. Οι σχέσεις αυτές δεν θα πρέπει να θυσιαστούν από διεθνώς μεμονωμένα προβλήματα» αναφέρεται στην ανακοίνωση του Κρεμλίνου για την τηλεφωνική επικοινωνία Πούτιν-Ομπάμα, τη δεύτερη σε διάστημα έξι ημερών.

Το νέο ουκρανικό καθεστώς αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα νομιμοποίησης: ο μεταβατικός πρωθυπουργός της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσενιούκ –ναι, αυτός που πριν από λίγες μέρες χαιρέτησε ναζιστικά τους οπαδούς του, και για χάρη του οποίου είπε το περίφημο «fuck the EU» η Αμερικανίδα υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ- αναγκάστηκε χτες να δηλώσει πως «η Ουκρανία είναι έτοιμη για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, ωστόσο η Μόσχα θα πρέπει πρώτα να αποσύρει τα στρατεύματά της από το ουκρανικό έδαφος, να συμμορφωθεί με τις διεθνείς συνθήκες και να σταματήσει να υποστηρίζει αποσχιστές και τρομοκράτες». Συμπλήρωσε δε ότι ζήτησε να έχει δεύτερη τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ρώσο ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Οι δύο πρωθυπουργοί είχαν συνομιλήσει τηλεφωνικά το Σάββατο, στη μόνη μέχρι στιγμής επαφή σε ανώτατο επίπεδο μεταξύ των δύο χωρών.

Η παρωδία της Οσετίας

Συμπέρασμα; Οπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν, και συγκεκριμένα το 2008 στον πόλεμο-παρωδία της Οσετίας, με… ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και αόριστες απειλές δεν κάνεις τίποτα απέναντι σε αποφασισμένους ηγέτες όπως ο Πούτιν, που καλώς ή κακώς συναισθάνονται την ιστορική τους ευθύνη. Οσα απολυταρχικά χαρακτηριστικά κι αν ενσωματώνει το ρωσικό πολιτικό μοντέλο, είναι αστείο να τον αποκαλούν… δικτάτορα οι ίδιες δυνάμεις που παραβιάζουν για πλάκα το Διεθνές Δίκαιο το οποίο σήμερα επικαλούνται –ιδίως τη στιγμή που υποστηρίζουν ανοιχτά μια ουκρανική «κυβέρνηση» γεμάτη από νεοναζί απογόνους των Waffen SS, οι οποίοι μάλιστα κατηγορούνται πλέον βάσιμα πως κρύβονται πίσω και από τις προβοκατόρικες δολοφονίες διαδηλωτών και αστυνομικών από άγνωστους ελεύθερους σκοπευτές.

Οπως αστεία είναι βέβαια και η επίκληση της αντισυνταγματικότητας του δημοψηφίσματος της Κριμαίας, ειδικά όταν προέρχεται από αξιωματούχους που πριν από λίγες μέρες πανηγύριζαν για την καταπάτηση της συμφωνίας με τον Γιανουκόβιτς και την αντισυνταγματική καθαίρεση του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της χώρας, που όσο διεφθαρμένος κι αν ήταν, μάλλον δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δισεκατομμυριούχο «μις φυσικό αέριο» Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία χτες συναντήθηκε με την Ανγκελα Μέρκελ στο Δουβλίνο.

Οπως έγραψε και ο 90χρονος Χένρι Κίσινγκερ σε βαρυσήμαντο –και άκρως επικριτικό για τον Ομπάμα – άρθρο του στην Washington Post: «Kανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει την Ουκρανία από τη Ρωσία, αλλά ούτε και να επιτρέψει να τη μετατρέψει το Κρεμλίνο σε “δορυφόρο” της». Ο παλιός «μάγος της διπλωματίας», αν και βαρύνεται με σειρά από (απολύτως τεκμηριωμένα) εγκλήματα, από την Κύπρο ώς το Βιετνάμ κι από τη Χιλή ώς την Ινδονησία, ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, διαθέτει παρά ταύτα και μυαλό, και τεράστια πείρα: «Στη ζωή μου», γράφει, «έχω δει τέσσερις πολέμους να ξεκινούν με μεγάλο ενθουσιασμό και στήριξη του κόσμου, για τους οποίους δεν ξέραμε πώς θα καταλήξουν και στους τρεις από αυτούς αποσυρθήκαμε μονομερώς. Η δοκιμασία για την πολιτική είναι πώς τελειώνει κάτι τέτοιο και όχι πώς ξεκινά (…)»

Και συνεχίζει: «Πολύ συχνά το ζήτημα της Ουκρανίας παρουσιάζεται σαν αναμέτρηση: είτε η χώρα θα ενταχθεί στην Ανατολή, είτε στη Δύση. Αλλά αν η Ουκρανία επιβιώσει και ευδοκιμήσει, δεν πρέπει να είναι προπύργιο της μίας πλευράς απέναντι στην άλλη. Πρέπει να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσά τους. Η Ρωσία πρέπει να αποδεχτεί ότι προσπαθώντας να αναγκάσει την Ουκρανία να γίνει “δορυφόρος” της αλλάζοντας με αυτό τον τρόπο ξανά τα σύνορά της, θα καταδικάσει τη Μόσχα στην επανάληψη της ιστορίας μπαίνοντας σε έναν κύκλο αμοιβαίων πιέσεων με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για τη Ρωσία η Ουκρανία δεν μπορεί να είναι ποτέ απλά μια ξένη χώρα…».

http://www.efsyn.gr/?p=180328