Γιώργος Τσιάκαλος, Ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ
Οταν το 1964, στις τελευταίες εκλογές πριν από τη δικτατορία, η ΕΔΑ κατέβασε ως υποψήφιους στις εκλογές τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μέντη Μποσταντζόγλου, ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν εάν η επιτυχία στην Τέχνη αποτελεί ικανή συνθήκη για να μπει κανείς υποψήφιος ενός κόμματος και, κυρίως, εάν εγγυάται ότι, σε περίπτωση εκλογής του, θα διαθέτει όλα τα εφόδια και τα προσόντα που είναι απαραίτητα στο έργο ενός βουλευτή.
Αντιλαμβάνομαι πόσο παράξενο ακούγεται αυτό σήμερα, ιδιαίτερα στο άκουσμα των συγκεκριμένων ονομάτων: και οι τρεις περισσότερο από αναγνωρισμένοι στη δουλειά τους, και των τριών το έργο δεμένο με την κοινωνία και την πολιτική, και οι τρεις μαχητές σε όλους τους αγώνες του κόμματος που ερχόταν να τους εντάξει στα ψηφοδέλτιά του, και οι τρεις με πολυετείς «σπουδές» στο σημαντικότερο σχολείο πολιτικής παιδείας και επιστήμης της ελληνικής Αριστεράς (που ήταν οι φυλακές και οι εξορίες) και, τέλος, και οι τρεις με αποδεδειγμένη την αφοσίωσή τους στην υπόθεση της Δημοκρατίας, χωρίς την προσδοκία ή την αποδοχή –ακόμη και αν τους παρεχόταν!- οποιουδήποτε ανταλλάγματος. Ομως, η υποψηφιότητά τους αποτέλεσε θέμα προβληματισμού, διότι όλοι και όλες αντιλαμβάνονταν ότι η παρουσία στη Βουλή σημαίνει κάτι περισσότερο από ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στις ψηφοφορίες, σημαίνει ενεργή και δημιουργική συμμετοχή σε πολυποίκιλες διεργασίες, με στόχο τη διαρκή πρόοδο της κοινωνίας.
Οσοι και όσες έχουν εντάξει στην πολιτική τους σκέψη τέτοιους προβληματισμούς είναι λογικό να αναλογίζονται σήμερα τις επιπτώσεις που έχουν στην πολιτική ζωή οι κυρίαρχες λογικές και πρακτικές επιλογής υποψηφίων από τα διάφορα κόμματα. Χαρακτηριστική ήταν αυτήν την εβδομάδα η παρακάτω είδηση στον ημερήσιο Τύπο σχετικά με την εμπλοκή στις εκλογές μιας προσωπικότητας του αθλητισμού: «Αποκάλυψε ότι δέχθηκε προτάσεις από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες να είναι υποψήφια ευρωβουλευτής, καθώς και από τον υποψήφιο περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Γιάννη Ιωαννίδη, και χαρακτήρισε όλες αυτές τις προτάσεις τιμητικές». Σημειώνω, συμπληρωματικά, ότι το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται η παραπάνω είδηση κατέρχεται τελικά στις εκλογές σε εντελώς άλλο ψηφοδέλτιο. Σαν την παραπάνω περίπτωση φαίνεται ότι υπάρχουν πάρα πολλές. Ετσι, σε ένα ψηφοδέλτιο μπορεί να συνυπάρχουν υποψήφιοι με ριζικά αντίθετες μεταξύ τους απόψεις ή υποψήφιοι με απόψεις που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις βασικές αρχές της ιδεολογίας του κόμματος με το οποίο συγκυριακά πολιτεύονται ή υποψήφιοι χωρίς οποιεσδήποτε απόψεις και, τέλος, υποψήφιοι επειδή απλώς τους το ζήτησε ο «κολλητός» τους.
Η αλήθεια είναι ότι σε όλη την Ευρώπη διαπιστώνουμε άμβλυνση της ιδεολογίας των παραδοσιακών κομμάτων και μετατροπή τους σε πολυσυλλεκτικούς εκλογικούς μηχανισμούς με ευκαιριακές πολιτικές θέσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια όλο και πιο διαδεδομένη πεποίθηση ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια», γεγονός που τροφοδοτεί την τάση επιλογής από τους πολίτες λαϊκιστικών μορφωμάτων ή κομμάτων με ξεκάθαρη αντιδημοκρατική ιδεολογία. Σ’ εμάς τα πράγματα εξελίσσονται κάπως πιο «πρωτόγονα»: τα περισσότερα κόμματα διαμορφώνουν πολυσυλλεκτικότητα με επιλογή υποψηφίων από διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές απόψεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες αυτής της πρακτικής τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Πάντως, ακόμη και εάν επικεντρώνονται μόνο στην πρόσκαιρη επιτυχία, ας σκεφτούν τουλάχιστον το εξής: την επιλογή ή όχι ενός ψηφοδελτίου δεν την καθορίζουν αποκλειστικά θέσεις και υποψήφιοι που προσελκύουν, αλλά την επηρεάζουν επίσης –αρνητικά!- ενέργειες και υποψήφιοι που απωθούν. Και το δεύτερο φαίνεται ότι θα είναι πολύ ισχυρό σ’ αυτές τις εκλογές.
πηγή: αγγελιοφόρος
Σύντομη Περιγραφή:
Γιώργος Τσιάκαλος,
Ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ
Οταν το 1964, στις τελευταίες εκλογές πριν από τη δικτατορία, η ΕΔΑ κατέβασε ως υποψήφιους στις εκλογές τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μέντη Μποσταντζόγλου, ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν εάν η επιτυχία στην Τέχνη αποτελεί ικανή συνθήκη για να μπει κανείς υποψήφιος ενός κόμματος και, κυρίως, εάν εγγυάται ότι, σε περίπτωση εκλογής του, θα διαθέτει όλα τα εφόδια και τα προσόντα που είναι απαραίτητα στο έργο ενός βουλευτή.
Οταν το 1964, στις τελευταίες εκλογές πριν από τη δικτατορία, η ΕΔΑ κατέβασε ως υποψήφιους στις εκλογές τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μέντη Μποσταντζόγλου, ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν εάν η επιτυχία στην Τέχνη αποτελεί ικανή συνθήκη για να μπει κανείς υποψήφιος ενός κόμματος και, κυρίως, εάν εγγυάται ότι, σε περίπτωση εκλογής του, θα διαθέτει όλα τα εφόδια και τα προσόντα που είναι απαραίτητα στο έργο ενός βουλευτή.
Αντιλαμβάνομαι πόσο παράξενο ακούγεται αυτό σήμερα, ιδιαίτερα στο άκουσμα των συγκεκριμένων ονομάτων: και οι τρεις περισσότερο από αναγνωρισμένοι στη δουλειά τους, και των τριών το έργο δεμένο με την κοινωνία και την πολιτική, και οι τρεις μαχητές σε όλους τους αγώνες του κόμματος που ερχόταν να τους εντάξει στα ψηφοδέλτιά του, και οι τρεις με πολυετείς «σπουδές» στο σημαντικότερο σχολείο πολιτικής παιδείας και επιστήμης της ελληνικής Αριστεράς (που ήταν οι φυλακές και οι εξορίες) και, τέλος, και οι τρεις με αποδεδειγμένη την αφοσίωσή τους στην υπόθεση της Δημοκρατίας, χωρίς την προσδοκία ή την αποδοχή –ακόμη και αν τους παρεχόταν!- οποιουδήποτε ανταλλάγματος. Ομως, η υποψηφιότητά τους αποτέλεσε θέμα προβληματισμού, διότι όλοι και όλες αντιλαμβάνονταν ότι η παρουσία στη Βουλή σημαίνει κάτι περισσότερο από ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στις ψηφοφορίες, σημαίνει ενεργή και δημιουργική συμμετοχή σε πολυποίκιλες διεργασίες, με στόχο τη διαρκή πρόοδο της κοινωνίας.
Οσοι και όσες έχουν εντάξει στην πολιτική τους σκέψη τέτοιους προβληματισμούς είναι λογικό να αναλογίζονται σήμερα τις επιπτώσεις που έχουν στην πολιτική ζωή οι κυρίαρχες λογικές και πρακτικές επιλογής υποψηφίων από τα διάφορα κόμματα. Χαρακτηριστική ήταν αυτήν την εβδομάδα η παρακάτω είδηση στον ημερήσιο Τύπο σχετικά με την εμπλοκή στις εκλογές μιας προσωπικότητας του αθλητισμού: «Αποκάλυψε ότι δέχθηκε προτάσεις από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες να είναι υποψήφια ευρωβουλευτής, καθώς και από τον υποψήφιο περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Γιάννη Ιωαννίδη, και χαρακτήρισε όλες αυτές τις προτάσεις τιμητικές». Σημειώνω, συμπληρωματικά, ότι το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται η παραπάνω είδηση κατέρχεται τελικά στις εκλογές σε εντελώς άλλο ψηφοδέλτιο. Σαν την παραπάνω περίπτωση φαίνεται ότι υπάρχουν πάρα πολλές. Ετσι, σε ένα ψηφοδέλτιο μπορεί να συνυπάρχουν υποψήφιοι με ριζικά αντίθετες μεταξύ τους απόψεις ή υποψήφιοι με απόψεις που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις βασικές αρχές της ιδεολογίας του κόμματος με το οποίο συγκυριακά πολιτεύονται ή υποψήφιοι χωρίς οποιεσδήποτε απόψεις και, τέλος, υποψήφιοι επειδή απλώς τους το ζήτησε ο «κολλητός» τους.
Η αλήθεια είναι ότι σε όλη την Ευρώπη διαπιστώνουμε άμβλυνση της ιδεολογίας των παραδοσιακών κομμάτων και μετατροπή τους σε πολυσυλλεκτικούς εκλογικούς μηχανισμούς με ευκαιριακές πολιτικές θέσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια όλο και πιο διαδεδομένη πεποίθηση ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια», γεγονός που τροφοδοτεί την τάση επιλογής από τους πολίτες λαϊκιστικών μορφωμάτων ή κομμάτων με ξεκάθαρη αντιδημοκρατική ιδεολογία. Σ’ εμάς τα πράγματα εξελίσσονται κάπως πιο «πρωτόγονα»: τα περισσότερα κόμματα διαμορφώνουν πολυσυλλεκτικότητα με επιλογή υποψηφίων από διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές απόψεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες αυτής της πρακτικής τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Πάντως, ακόμη και εάν επικεντρώνονται μόνο στην πρόσκαιρη επιτυχία, ας σκεφτούν τουλάχιστον το εξής: την επιλογή ή όχι ενός ψηφοδελτίου δεν την καθορίζουν αποκλειστικά θέσεις και υποψήφιοι που προσελκύουν, αλλά την επηρεάζουν επίσης –αρνητικά!- ενέργειες και υποψήφιοι που απωθούν. Και το δεύτερο φαίνεται ότι θα είναι πολύ ισχυρό σ’ αυτές τις εκλογές.
πηγή: αγγελιοφόρος
Σύντομη Περιγραφή:
Γιώργος Τσιάκαλος,
Ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ
Οταν το 1964, στις τελευταίες εκλογές πριν από τη δικτατορία, η ΕΔΑ κατέβασε ως υποψήφιους στις εκλογές τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μέντη Μποσταντζόγλου, ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν εάν η επιτυχία στην Τέχνη αποτελεί ικανή συνθήκη για να μπει κανείς υποψήφιος ενός κόμματος και, κυρίως, εάν εγγυάται ότι, σε περίπτωση εκλογής του, θα διαθέτει όλα τα εφόδια και τα προσόντα που είναι απαραίτητα στο έργο ενός βουλευτή.
http://aristeroblog.gr/node/2442
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου