Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"
Αυτή είναι η ιστορία ενός πολιτικού πρόσφυγα από τις Φιλιππίνες, που ήρθε στην Ελλάδα πριν από 30 χρόνια, έζησε μια ζωή αφιερωμένη στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σήμερα είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Για ποιο λόγο φύγατε από τις Φιλιππίνες τη δεκαετία του ’80;
Είχα εμπλακεί στην αντίσταση κατά της δικτατορίας του Μάρκος και συγκεκριμένα στην οργάνωση του αγώνα των αγροτών και των κατοίκων των υποβαθμισμένων περιοχών που ζούσαν σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας. Ταυτόχρονα, δούλευα στο πανεπιστήμιο ως λέκτορας. Η κατάσταση τότε στις Φιλιππίνες ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Το καθεστώς παραβίαζε κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα και είχε καταργήσει κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας. Χιλιάδες άνθρωποι φυλακίζονταν και βασανίζονταν άγρια. Συνοπτικές εκτελέσεις χωρίς δίκη ήταν συνήθης πρακτική, ενώ πολλοί αγωνιστές εκτελούνταν κρυφά και εμφανίζονταν ως «αγνοούμενοι», όπως στη δικτατορία του Πινοσέτ. Η οικονομία της χώρας είχε καταποντιστεί από τον Μάρκος και τους ολιγάρχες φίλους του, που δανείζονταν εκατομμύρια δολάρια από διεθνείς οργανισμούς και τα οποία κατέληγαν στις τσέπες τους.
Τι κάνατε πρώτα όταν φτάσατε στην Ελλάδα;
Ο σκοπός της άφιξής μου στην Ελλάδα ήταν η αποφυγή της σύλληψής μου από το καθεστώς. Ήλπιζα να μπορέσω να βοηθήσω τον αγώνα εναντίον της δικτατορίας του Μάρκος από εδώ και να συμβάλλω στην επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μου. Όταν όμως έφτασα στην Ελλάδα δεν μπορούσα να μείνω αδιάφορος απέναντι στην κατάσταση των μεταναστών από τις Φιλιππίνες, οι οποίοι χαρακτηρίζονταν από κάποιους δημοσιογράφους σαν πρόβατα χωρίς βοσκό. Είδα αμέσως ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονταν ένα είδος οργάνωσης, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους για να διεκδικήσουν κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
«Εκτός από το μεταναστευτικό, πιστεύω ότι υπάρχει μια γενικότερη ανάγκη για αλλαγή στην πόλη της Αθήνας. Και αυτή θα προκύψει μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει και οι ίδιοι οι κάτοικοί της να συμβάλλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους».
Ήσασταν ήδη παντρεμένος με τη γυναίκα σας όταν φτάσατε στην Ελλάδα; Ήρθατε μαζί; Πώς βίωσε εκείνη την ελληνική πραγματικότητα;
Με τη γυναίκα μου είχαμε ήδη παντρευτεί πριν έρθουμε στην Ελλάδα. Έφτασε λίγο αργότερα από μένα, με τον πεντάχρονο γιο μας και με σκοπό να συμβάλλει κι αυτή στον αγώνα κατά της δικτατορίας του Μάρκος. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη τόσο γι’ αυτήν, όσο –κυρίως– και για τον πεντάχρονο γιο μας. Νιώθουμε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν, γιατί σε πολύ τρυφερή ηλικία βίωσε πολύ έντονα τον ρατσισμό και παρόλα αυτά κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Ως οικογένεια βιώσαμε πολλών ειδών διαφορετικές συμπεριφορές από διαφορετικούς ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να συνδεθούμε με μια ομάδα που απαρτιζόταν από Έλληνες και ξένους που έδειξαν ενδιαφέρον για εμάς, και κατανόηση για τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζαμε. Βιώσαμε όμως και τον ρατσισμό. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που εισπράξαμε έντονη εχθρότητα και που ακούσαμε τη γνωστή φράση «γύρνα στη χώρα σου».
«Φιλιππινέζοι που δουλεύουν σε πλούσια σπίτια βλέπουν τους εργοδότες τους να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, συσσωρεύοντας κέρδη μέσα στην κρίση».
Έχετε δημιουργήσει μία οργάνωση που ονομάζεται KASAPI. Ποιοι είναι οι στόχοι και οι δράσεις της;
Ξεκινήσαμε να συζητάμε με συμπατριώτες μας που βρίσκονταν εδώ για την ανάγκη εκπροσώπησης από κάποια επίσημη οργάνωση. Έτσι, το 1986 αρχίσαμε να οργανώνουμε πολιτιστικές δραστηριότητες που έφερναν την κοινότητα σε επαφή τόσο με τον πολιτισμό και την παράδοσή τους, αλλά κυρίως μεταξύ τους. Όταν προσπαθήσαμε να επισημοποιήσουμε την οργάνωσή μας και να αποκτήσουμε νομική κάλυψη συναντήσαμε αρχικά πολλές δυσκολίες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου ζητήθηκε να πάω στο Αλλοδαπών για να δώσω διευκρινίσεις σχετικά με την οργάνωση. Οι αστυνομικές αρχές μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία κι εγώ έπρεπε να εξηγώ ότι σκοπός μας είναι να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα και να βοηθήσουμε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των μεταναστών. Θέλαμε να συμβάλλουμε στην ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, προσφέροντας ένα φόρουμ στο οποίο να συναντιούνται, να συζητούν τα κοινά τους προβλήματα και να αλληλοβοηθούνται.
«Ως μέλος της οργάνωσης KASAPI έχω συμμετάσχει σε πολλά ευρωπαϊκά συνέδρια. Είδα ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στις ζωές των μεταναστών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκεί που η πλήρης ένταξη των ανθρώπων αυτών επιτυγχάνεται μέσα από την παροχή υπηκοότητας».
Είστε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό «Ανοιχτή Πόλη» του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και ποιες είναι οι προτεραιότητές σας αν εκλεγείτε;
Ομολογώ πως όταν μου έγινε η πρόταση ζήτησα λίγο καιρό για να το σκεφτώ. Μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα αποφάσισα τελικά ότι έχει φτάσει ο καιρός να συνεχίσω μέσα από πιο επίσημους δρόμους τη δουλειά που ξεκίνησα πριν χρόνια, με σκοπό την ομαλή ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Εκτός όμως από το μεταναστευτικό, πιστεύω ότι υπάρχει μια γενικότερη ανάγκη για αλλαγή στην πόλη της Αθήνας. Και αυτή θα προκύψει μέσα από την αλλαγή της νοοτροπίας των κατοίκων της, μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει και οι ίδιοι να συμβάλλουν στην βελτίωση των συνθηκών ζωής τους. Πιστεύω ότι ο κύριος Σακελλαρίδης είναι ένας νέος πολιτικός που μπορεί να εμπνεύσει και να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας. Δεν τον ενδιαφέρει η προσωπική του προβολή, θέλει να προσφέρει και έχει τον ενθουσιασμό και τις ικανότητες για να το καταφέρει.
«Πώς μπορούμε να μιλάμε για ένταξη όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, και είναι ακόμα σε ένα καθεστώς ανασφάλειας με προσωρινές άδειες παραμονής;»
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταναστών στην Αθήνα;
Η έλλειψη μιας μεταναστευτικής πολιτικής που θα λαμβάνει υπ’ όψιν της, τις πραγματικές ανάγκες των μεταναστών. Είναι σαν να σου λέει η εξουσία ότι «αυτό είναι καλό για σένα», σαν να σου δίνει ο γιατρός φάρμακα χωρίς να σου έχει κάνει εξετάσεις. Ως μέλος του KASAPI έχω συμμετάσχει σε πολλά ευρωπαϊκά συνέδρια. Έχω δει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στις ζωές των μεταναστών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκεί που η πλήρης ένταξη των ανθρώπων αυτών επιτυγχάνεται μέσα από την παροχή υπηκοότητας. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ένταξη όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, ή και έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, και είναι ακόμα σε ένα καθεστώς ανασφάλειας με προσωρινές άδειες παραμονής που μπορούν ανά πάσα στιγμή να πάψουν να ανανεώνονται;
Πόσο άλλαξαν τα πράγματα για την κοινότητα των Φιλιππινέζων με την έλευση της οικονομικής κρίσης;
Με την επιβολή των μέτρων λιτότητας των μνημονίων η ποιότητα ζωής των Ελλήνων έχει γνωρίσει ραγδαία επιδείνωση. Η εργατική τάξη υποφέρει και μαζί τους υποφέρουν και οι μετανάστες. Από την άλλη, Φιλιππινέζοι που δουλεύουν σε πλούσια σπίτια βλέπουν τους εργοδότες τους να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, συσσωρεύοντας κέρδη. Η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών όλο μεγαλώνει και η ανισότητα είναι όλο και πιο έντονη.
Αυτή είναι η ιστορία ενός πολιτικού πρόσφυγα από τις Φιλιππίνες, που ήρθε στην Ελλάδα πριν από 30 χρόνια, έζησε μια ζωή αφιερωμένη στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σήμερα είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Για ποιο λόγο φύγατε από τις Φιλιππίνες τη δεκαετία του ’80;
Είχα εμπλακεί στην αντίσταση κατά της δικτατορίας του Μάρκος και συγκεκριμένα στην οργάνωση του αγώνα των αγροτών και των κατοίκων των υποβαθμισμένων περιοχών που ζούσαν σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας. Ταυτόχρονα, δούλευα στο πανεπιστήμιο ως λέκτορας. Η κατάσταση τότε στις Φιλιππίνες ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Το καθεστώς παραβίαζε κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα και είχε καταργήσει κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας. Χιλιάδες άνθρωποι φυλακίζονταν και βασανίζονταν άγρια. Συνοπτικές εκτελέσεις χωρίς δίκη ήταν συνήθης πρακτική, ενώ πολλοί αγωνιστές εκτελούνταν κρυφά και εμφανίζονταν ως «αγνοούμενοι», όπως στη δικτατορία του Πινοσέτ. Η οικονομία της χώρας είχε καταποντιστεί από τον Μάρκος και τους ολιγάρχες φίλους του, που δανείζονταν εκατομμύρια δολάρια από διεθνείς οργανισμούς και τα οποία κατέληγαν στις τσέπες τους.
Τι κάνατε πρώτα όταν φτάσατε στην Ελλάδα;
Ο σκοπός της άφιξής μου στην Ελλάδα ήταν η αποφυγή της σύλληψής μου από το καθεστώς. Ήλπιζα να μπορέσω να βοηθήσω τον αγώνα εναντίον της δικτατορίας του Μάρκος από εδώ και να συμβάλλω στην επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μου. Όταν όμως έφτασα στην Ελλάδα δεν μπορούσα να μείνω αδιάφορος απέναντι στην κατάσταση των μεταναστών από τις Φιλιππίνες, οι οποίοι χαρακτηρίζονταν από κάποιους δημοσιογράφους σαν πρόβατα χωρίς βοσκό. Είδα αμέσως ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονταν ένα είδος οργάνωσης, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους για να διεκδικήσουν κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ήσασταν ήδη παντρεμένος με τη γυναίκα σας όταν φτάσατε στην Ελλάδα; Ήρθατε μαζί; Πώς βίωσε εκείνη την ελληνική πραγματικότητα;
Με τη γυναίκα μου είχαμε ήδη παντρευτεί πριν έρθουμε στην Ελλάδα. Έφτασε λίγο αργότερα από μένα, με τον πεντάχρονο γιο μας και με σκοπό να συμβάλλει κι αυτή στον αγώνα κατά της δικτατορίας του Μάρκος. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη τόσο γι’ αυτήν, όσο –κυρίως– και για τον πεντάχρονο γιο μας. Νιώθουμε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν, γιατί σε πολύ τρυφερή ηλικία βίωσε πολύ έντονα τον ρατσισμό και παρόλα αυτά κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Ως οικογένεια βιώσαμε πολλών ειδών διαφορετικές συμπεριφορές από διαφορετικούς ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να συνδεθούμε με μια ομάδα που απαρτιζόταν από Έλληνες και ξένους που έδειξαν ενδιαφέρον για εμάς, και κατανόηση για τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζαμε. Βιώσαμε όμως και τον ρατσισμό. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που εισπράξαμε έντονη εχθρότητα και που ακούσαμε τη γνωστή φράση «γύρνα στη χώρα σου».
«Φιλιππινέζοι που δουλεύουν σε πλούσια σπίτια βλέπουν τους εργοδότες τους να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, συσσωρεύοντας κέρδη μέσα στην κρίση».
Έχετε δημιουργήσει μία οργάνωση που ονομάζεται KASAPI. Ποιοι είναι οι στόχοι και οι δράσεις της;
Ξεκινήσαμε να συζητάμε με συμπατριώτες μας που βρίσκονταν εδώ για την ανάγκη εκπροσώπησης από κάποια επίσημη οργάνωση. Έτσι, το 1986 αρχίσαμε να οργανώνουμε πολιτιστικές δραστηριότητες που έφερναν την κοινότητα σε επαφή τόσο με τον πολιτισμό και την παράδοσή τους, αλλά κυρίως μεταξύ τους. Όταν προσπαθήσαμε να επισημοποιήσουμε την οργάνωσή μας και να αποκτήσουμε νομική κάλυψη συναντήσαμε αρχικά πολλές δυσκολίες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου ζητήθηκε να πάω στο Αλλοδαπών για να δώσω διευκρινίσεις σχετικά με την οργάνωση. Οι αστυνομικές αρχές μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία κι εγώ έπρεπε να εξηγώ ότι σκοπός μας είναι να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα και να βοηθήσουμε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των μεταναστών. Θέλαμε να συμβάλλουμε στην ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, προσφέροντας ένα φόρουμ στο οποίο να συναντιούνται, να συζητούν τα κοινά τους προβλήματα και να αλληλοβοηθούνται.
Είστε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό «Ανοιχτή Πόλη» του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και ποιες είναι οι προτεραιότητές σας αν εκλεγείτε;
Ομολογώ πως όταν μου έγινε η πρόταση ζήτησα λίγο καιρό για να το σκεφτώ. Μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα αποφάσισα τελικά ότι έχει φτάσει ο καιρός να συνεχίσω μέσα από πιο επίσημους δρόμους τη δουλειά που ξεκίνησα πριν χρόνια, με σκοπό την ομαλή ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Εκτός όμως από το μεταναστευτικό, πιστεύω ότι υπάρχει μια γενικότερη ανάγκη για αλλαγή στην πόλη της Αθήνας. Και αυτή θα προκύψει μέσα από την αλλαγή της νοοτροπίας των κατοίκων της, μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει και οι ίδιοι να συμβάλλουν στην βελτίωση των συνθηκών ζωής τους. Πιστεύω ότι ο κύριος Σακελλαρίδης είναι ένας νέος πολιτικός που μπορεί να εμπνεύσει και να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας. Δεν τον ενδιαφέρει η προσωπική του προβολή, θέλει να προσφέρει και έχει τον ενθουσιασμό και τις ικανότητες για να το καταφέρει.
«Πώς μπορούμε να μιλάμε για ένταξη όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, και είναι ακόμα σε ένα καθεστώς ανασφάλειας με προσωρινές άδειες παραμονής;»
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταναστών στην Αθήνα;
Η έλλειψη μιας μεταναστευτικής πολιτικής που θα λαμβάνει υπ’ όψιν της, τις πραγματικές ανάγκες των μεταναστών. Είναι σαν να σου λέει η εξουσία ότι «αυτό είναι καλό για σένα», σαν να σου δίνει ο γιατρός φάρμακα χωρίς να σου έχει κάνει εξετάσεις. Ως μέλος του KASAPI έχω συμμετάσχει σε πολλά ευρωπαϊκά συνέδρια. Έχω δει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στις ζωές των μεταναστών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκεί που η πλήρης ένταξη των ανθρώπων αυτών επιτυγχάνεται μέσα από την παροχή υπηκοότητας. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ένταξη όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, ή και έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, και είναι ακόμα σε ένα καθεστώς ανασφάλειας με προσωρινές άδειες παραμονής που μπορούν ανά πάσα στιγμή να πάψουν να ανανεώνονται;
Πόσο άλλαξαν τα πράγματα για την κοινότητα των Φιλιππινέζων με την έλευση της οικονομικής κρίσης;
Με την επιβολή των μέτρων λιτότητας των μνημονίων η ποιότητα ζωής των Ελλήνων έχει γνωρίσει ραγδαία επιδείνωση. Η εργατική τάξη υποφέρει και μαζί τους υποφέρουν και οι μετανάστες. Από την άλλη, Φιλιππινέζοι που δουλεύουν σε πλούσια σπίτια βλέπουν τους εργοδότες τους να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, συσσωρεύοντας κέρδη. Η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών όλο μεγαλώνει και η ανισότητα είναι όλο και πιο έντονη.
Πόσο σας ανησυχεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής; Αισθάνεστε απειλή; Σκοπεύετε να πάρετε κάποια μέτρα για αυτό;
Είμαστε πάρα πολύ ανήσυχοι με την άνοδο της ακροδεξιάς. Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι μια χώρα που έχει δώσει μάχες για την ελευθερία της και έχει υποφέρει από τη ναζιστική κατοχή, γνωρίζει σήμερα ένα τέτοιο φαινόμενο και σε αυτό το μέγεθος. Αυτή η ιδεολογία είναι απειλή για τον πολιτισμό και την ανθρωπότητα συνολικά. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο ως μεμονωμένα άτομα είναι να σχηματίζουμε δεσμούς σε επίπεδο γειτονιάς. Συγκεντρωθήκαμε πρόσφατα σε μια γιορτή και κάποιος από τη γειτονιά άρχισε να μας βρίζει και να μας απειλεί ότι θα καλέσει τη Χρυσή Αυγή. Βγήκαν τότε διάφοροι περίοικοι και μας υποστήριξαν. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν μας έχουν κάνει κανένα κακό, ούτε σε μας ούτε σε σένα. Σταμάτα να φωνάζεις γιατί θα μας βρεις εναντίον σου», του είπαν. Έτσι, πιστεύω ότι αυτό που μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει είναι να είμαστε ενταγμένοι και ενωμένοι σε επίπεδο γειτονιάς. Να παίρνουμε ενεργό μέρος στην ευρύτερη ζωή της πόλης μας. Να δείξουμε ότι οι μετανάστες, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, μπορούν να συμβάλλουν ενεργά στην κοινωνία και στην οικονομία.
Τι κρατάτε από τα χρόνια που έχετε περάσει στην Ελλάδα;
Όλα αυτά τα χρόνια έχω γίνει αποδέκτης μιας απίστευτης καλοσύνης από πολλούς ανθρώπους που με έχουν τιμήσει με τη φιλία τους. Όσο κι αν έχω δεχτεί προσβολές και όσο κι αν έχω κάποιες πικρές εμπειρίες, όλες αυτές οι κακές στιγμές σβήνονται μπροστά στην καλοσύνη και την αγάπη, που δίνουν νόημα στη ζωή μου. Αυτό κρατάω.
http://left.gr/news/joe-valencia-gia-tin-anthropia-kai-tin-athina?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+leftgr+%28left.gr%29#sthash.xjHovQb6.dpuf
Είμαστε πάρα πολύ ανήσυχοι με την άνοδο της ακροδεξιάς. Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι μια χώρα που έχει δώσει μάχες για την ελευθερία της και έχει υποφέρει από τη ναζιστική κατοχή, γνωρίζει σήμερα ένα τέτοιο φαινόμενο και σε αυτό το μέγεθος. Αυτή η ιδεολογία είναι απειλή για τον πολιτισμό και την ανθρωπότητα συνολικά. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο ως μεμονωμένα άτομα είναι να σχηματίζουμε δεσμούς σε επίπεδο γειτονιάς. Συγκεντρωθήκαμε πρόσφατα σε μια γιορτή και κάποιος από τη γειτονιά άρχισε να μας βρίζει και να μας απειλεί ότι θα καλέσει τη Χρυσή Αυγή. Βγήκαν τότε διάφοροι περίοικοι και μας υποστήριξαν. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν μας έχουν κάνει κανένα κακό, ούτε σε μας ούτε σε σένα. Σταμάτα να φωνάζεις γιατί θα μας βρεις εναντίον σου», του είπαν. Έτσι, πιστεύω ότι αυτό που μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει είναι να είμαστε ενταγμένοι και ενωμένοι σε επίπεδο γειτονιάς. Να παίρνουμε ενεργό μέρος στην ευρύτερη ζωή της πόλης μας. Να δείξουμε ότι οι μετανάστες, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, μπορούν να συμβάλλουν ενεργά στην κοινωνία και στην οικονομία.
Τι κρατάτε από τα χρόνια που έχετε περάσει στην Ελλάδα;
Όλα αυτά τα χρόνια έχω γίνει αποδέκτης μιας απίστευτης καλοσύνης από πολλούς ανθρώπους που με έχουν τιμήσει με τη φιλία τους. Όσο κι αν έχω δεχτεί προσβολές και όσο κι αν έχω κάποιες πικρές εμπειρίες, όλες αυτές οι κακές στιγμές σβήνονται μπροστά στην καλοσύνη και την αγάπη, που δίνουν νόημα στη ζωή μου. Αυτό κρατάω.
http://left.gr/news/joe-valencia-gia-tin-anthropia-kai-tin-athina?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+leftgr+%28left.gr%29#sthash.xjHovQb6.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου