Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Την περασμένη Τρίτη η Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη δραματικότητα των εξελίξεων στο πεδίο της ρευστότητας και της «διαπραγμάτευσης», κλήθηκε να υπογραμμίσει, ομόφωνα, το «βαθύ κατακόκκινο των κόκκινων γραμμών» και την πλήρη στήριξη του κόμματος στην κυβέρνηση (υπό το φως των εξελίξεων που ακολούθησαν, πρόκειται για την πιο καραμπινάτη περίπτωση «εργαλειακής» χρησιμοποίησης του κόμματος).
Για να ακολουθήσει, μόλις δύο ημέρες μετά, η κοινή δήλωση του πρωθυπουργού και του κ. Γιούνκερ, στην οποία καταγράφηκε «η πρόοδος που έχει σημειωθεί … πάνω στο ζήτημα της αναλυτικής δέσμης μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση». Διαπιστώθηκε, επίσης, μια ορισμένη συναντίληψη, πάνω στα πεδία του «εκσυγχρονισμού» και του συνταξιοδοτικού συστήματος αλλά και της «αγοράς εργασίας», ώστε να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα και να πληρούνται τα «υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα». Οι «λεπτομέρειες» ανατέθηκαν στη συνέχιση των συνομιλιών στα πλαίσια του Brussels Group. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί μια «ποιοτική τομή» στη διαδικασία της κατ’ ευφημισμό διαπραγμάτευσης, αποκαλύπτει εμμέσως πλην σαφώς υπόγειες διεργασίες «ώσμωσης» που βρίσκονταν σε εξέλιξη και ασφαλώς θέτει πιεστικά πλέον το ζήτημα ενώπιον του κόμματος, καθώς σηματοδοτεί «συμφωνία» που δύσκολα μπορεί να οριοθετηθεί εντός του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Η «πρόοδος» σημειώθηκε και στο κοινό ανακοινωθέν του χθεσινού (11/5) Eurogroup, οι «θεσμοί» εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τις «συγκλίσεις» που έχουν επιτευχθεί στα πεδία του Φ.Π.Α., της «ανεξαρτησίας της φορολογικής αρχής», των «κόκκινων δανείων» αλλά και στο «κλίμα» της συνεργασίας των «τεχνικών κλιμακίων», που, απερίφραστα πλέον, ολοκληρώνουν την «αξιολόγηση». Ενώ οι ελάχιστες «ιδεοληψίες» που απομένει να «διευθετηθούν» (άλλες, επί παραδείγματι στο έδαφος των ιδιωτικοποιήσεων, έχουν ήδη διευθετηθεί) στο πεδίο των εργασιακών-ασφαλιστικού, από τη στιγμή που «επισήμως» και «αρμοδίως» έχουν μπει πια για τα καλά στην ατζέντα, δεν αρκούν για να συγκρατήσουν τη «συγκρατημένη αισιοδοξία» να διαρρέει. Θα «δώκουμε» τώρα κάτι τι – λίγο «αίμα» που μας ζητούν οι «νονοί» για να λερώσουμε τα χέρια μας, λ.χ. πρόωρες συντάξεις και ίσως ορισμένα ακόμη «σκανδαλώδη» - και στη «μεγάλη» διαπραγμάτευση, που όλο και συμπτύσσεται με την «ενδιάμεση», όταν θα γίνουν και τα «μεγάλα βαφτίσια», μέσα στο «νέο σύμφωνο για την ανάπτυξη» θα ενταχθούν και οι «μεγάλες μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό-ασφαλιστικό, που θα «κατοχυρώνουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο», θα προωθούν την ανταγωνιστικότητα, θα εξασφαλίζουν τη «νέα συμμαχία» της «δημιουργικής Ελλάδας», αφού η ταξική πάλη προσώρας έχει ανασταλεί.
Βρέθηκαν, λοιπόν, στον «κρυμμένο κουμπαρά του Στουρνάρα», τα 760 μύρια και κάτι ψιλά που σκάσαμε σήμερα στο ΔΝΤ, βγάζοντας τον σκασμό, αναμένουμε με αγωνία τον λευκό καπνό από Ντράγκι μεριά αύριο (αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα είμαστε ικανοποιημένοι αν δεν «επιδεινώσει» τους όρους χορήγησης του E.L.A.) και στο μεταξύ σκιαμαχούμε με τους «κακούς» στα πάνελς της τηλεόρασης, συντηρώντας την εικόνα της σκληρής διαπραγμάτευσης, ανεβάζοντας επικοινωνιακά τον πήχυ, μπας και τον περάσουμε ευκολότερα από κάτω, μόλις η «κρυάδα» των μέτρων – ου μην και των συμβολισμών – αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιείται.
«Έντιμος συμβιβασμός» όμως, όπως τον λανσάρουν πρόθυμα παλιοί και νέοι παπαγάλοι, δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει «έντιμο μνημόνιο», «ολίγη από μνημόνιο» σε διάφορες δοσολογίες, παρά μόνο 100% μνημόνιο. Οι δύο παλαιότερες version του, με τους «εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους», το «ειδικό καθεστώς» της υποτέλειας, της «αποικίας χρέους», του «θανατηφόρου σπιράλ της ύφεσης», παραμένουν απείραχτες και ανεπίστροφες. Με εγκαθιδρυμένο το κοινωνικό ρήγμα που έχουν προκαλέσει και την παραμικρή απόπειρα ανατροπής τους εξοβελισμένη ως «μονομερή ενέργεια». Και πάνω σ’ αυτό θα προστεθεί (;) η νέα τρίτη του version, με «νέες» δέσμες μεταρρυθμίσεων, με «κεντροαριστερή διεύθυνση» πλέον, που και θα ολοκληρώσει την «αντιμεταρρύθμιση» και θα επιχειρήσει να διευρύνει τη λοβοτομή.
Η περίοδος των «δημιουργικών» αμφισημιών, απ’ ό,τι φαίνεται μας σώνεται. Έφθασε η στιγμή για καθαρές κουβέντες και ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Είναι η ώρα του κόμματος, των οργάνων του και των μελών του.
Την περασμένη Τρίτη η Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη δραματικότητα των εξελίξεων στο πεδίο της ρευστότητας και της «διαπραγμάτευσης», κλήθηκε να υπογραμμίσει, ομόφωνα, το «βαθύ κατακόκκινο των κόκκινων γραμμών» και την πλήρη στήριξη του κόμματος στην κυβέρνηση (υπό το φως των εξελίξεων που ακολούθησαν, πρόκειται για την πιο καραμπινάτη περίπτωση «εργαλειακής» χρησιμοποίησης του κόμματος).
Για να ακολουθήσει, μόλις δύο ημέρες μετά, η κοινή δήλωση του πρωθυπουργού και του κ. Γιούνκερ, στην οποία καταγράφηκε «η πρόοδος που έχει σημειωθεί … πάνω στο ζήτημα της αναλυτικής δέσμης μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση». Διαπιστώθηκε, επίσης, μια ορισμένη συναντίληψη, πάνω στα πεδία του «εκσυγχρονισμού» και του συνταξιοδοτικού συστήματος αλλά και της «αγοράς εργασίας», ώστε να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα και να πληρούνται τα «υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα». Οι «λεπτομέρειες» ανατέθηκαν στη συνέχιση των συνομιλιών στα πλαίσια του Brussels Group. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί μια «ποιοτική τομή» στη διαδικασία της κατ’ ευφημισμό διαπραγμάτευσης, αποκαλύπτει εμμέσως πλην σαφώς υπόγειες διεργασίες «ώσμωσης» που βρίσκονταν σε εξέλιξη και ασφαλώς θέτει πιεστικά πλέον το ζήτημα ενώπιον του κόμματος, καθώς σηματοδοτεί «συμφωνία» που δύσκολα μπορεί να οριοθετηθεί εντός του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Η «πρόοδος» σημειώθηκε και στο κοινό ανακοινωθέν του χθεσινού (11/5) Eurogroup, οι «θεσμοί» εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τις «συγκλίσεις» που έχουν επιτευχθεί στα πεδία του Φ.Π.Α., της «ανεξαρτησίας της φορολογικής αρχής», των «κόκκινων δανείων» αλλά και στο «κλίμα» της συνεργασίας των «τεχνικών κλιμακίων», που, απερίφραστα πλέον, ολοκληρώνουν την «αξιολόγηση». Ενώ οι ελάχιστες «ιδεοληψίες» που απομένει να «διευθετηθούν» (άλλες, επί παραδείγματι στο έδαφος των ιδιωτικοποιήσεων, έχουν ήδη διευθετηθεί) στο πεδίο των εργασιακών-ασφαλιστικού, από τη στιγμή που «επισήμως» και «αρμοδίως» έχουν μπει πια για τα καλά στην ατζέντα, δεν αρκούν για να συγκρατήσουν τη «συγκρατημένη αισιοδοξία» να διαρρέει. Θα «δώκουμε» τώρα κάτι τι – λίγο «αίμα» που μας ζητούν οι «νονοί» για να λερώσουμε τα χέρια μας, λ.χ. πρόωρες συντάξεις και ίσως ορισμένα ακόμη «σκανδαλώδη» - και στη «μεγάλη» διαπραγμάτευση, που όλο και συμπτύσσεται με την «ενδιάμεση», όταν θα γίνουν και τα «μεγάλα βαφτίσια», μέσα στο «νέο σύμφωνο για την ανάπτυξη» θα ενταχθούν και οι «μεγάλες μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό-ασφαλιστικό, που θα «κατοχυρώνουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο», θα προωθούν την ανταγωνιστικότητα, θα εξασφαλίζουν τη «νέα συμμαχία» της «δημιουργικής Ελλάδας», αφού η ταξική πάλη προσώρας έχει ανασταλεί.
Βρέθηκαν, λοιπόν, στον «κρυμμένο κουμπαρά του Στουρνάρα», τα 760 μύρια και κάτι ψιλά που σκάσαμε σήμερα στο ΔΝΤ, βγάζοντας τον σκασμό, αναμένουμε με αγωνία τον λευκό καπνό από Ντράγκι μεριά αύριο (αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα είμαστε ικανοποιημένοι αν δεν «επιδεινώσει» τους όρους χορήγησης του E.L.A.) και στο μεταξύ σκιαμαχούμε με τους «κακούς» στα πάνελς της τηλεόρασης, συντηρώντας την εικόνα της σκληρής διαπραγμάτευσης, ανεβάζοντας επικοινωνιακά τον πήχυ, μπας και τον περάσουμε ευκολότερα από κάτω, μόλις η «κρυάδα» των μέτρων – ου μην και των συμβολισμών – αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιείται.
«Έντιμος συμβιβασμός» όμως, όπως τον λανσάρουν πρόθυμα παλιοί και νέοι παπαγάλοι, δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει «έντιμο μνημόνιο», «ολίγη από μνημόνιο» σε διάφορες δοσολογίες, παρά μόνο 100% μνημόνιο. Οι δύο παλαιότερες version του, με τους «εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους», το «ειδικό καθεστώς» της υποτέλειας, της «αποικίας χρέους», του «θανατηφόρου σπιράλ της ύφεσης», παραμένουν απείραχτες και ανεπίστροφες. Με εγκαθιδρυμένο το κοινωνικό ρήγμα που έχουν προκαλέσει και την παραμικρή απόπειρα ανατροπής τους εξοβελισμένη ως «μονομερή ενέργεια». Και πάνω σ’ αυτό θα προστεθεί (;) η νέα τρίτη του version, με «νέες» δέσμες μεταρρυθμίσεων, με «κεντροαριστερή διεύθυνση» πλέον, που και θα ολοκληρώσει την «αντιμεταρρύθμιση» και θα επιχειρήσει να διευρύνει τη λοβοτομή.
Η περίοδος των «δημιουργικών» αμφισημιών, απ’ ό,τι φαίνεται μας σώνεται. Έφθασε η στιγμή για καθαρές κουβέντες και ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Είναι η ώρα του κόμματος, των οργάνων του και των μελών του.
http://www.iskra.gr/i
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου