του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από το Άρδην τ. 127
Συγχωρέστε μου τη μελαγχολία για λίγο. Το κομμάτι που ακολουθεί δεν είναι για μια ταινία. Είναι για ένα σινεμά. Μαζί με το πρόγραμμα των δημοσιογραφικών προβολών λάβαμε τις προάλλες και το εξής μήνυμα: «Για ένα μεγάλο διάστημα, πάνω από 20 χρόνια μέχρι σήμερα, το “Ιντεάλ” τα πρωινά έχει γίνει το δεύτερο σπίτι σας. Εδώ ο καθένας σας έχει την γωνιά του, την θέση του! Θέλοντας να κρατήσουμε εικόνες από την αίθουσά μας μαζί με εσάς σας προσκαλούμε, όποιος συμφωνεί, να γίνετε μέρος ενός στιγμιότυπου, ενός φωτογραφικού ή βιντεογραφικού κλικ που θα απαθανατίσει το πνεύμα μας στο σινεμά μας».
Ναι, «Ιντεάλ» τέλος με το 2023. Θα «αναπλαστεί» υποτίθεται ως μέρος του ξενοδοχειακού συγκροτήματος που ετοιμάζεται στο ιστορικό κτήριο της οδού Πανεπιστημίου. Μετά από τις αντιδράσεις και την παρέμβαση της πολιτείας οι νέοι ιδιοκτήτες αναγκάστηκαν να υποσχεθούν ότι θα φτιάξουν ξανά κινηματογράφο στο νέο συγκρότημα. Αλλά, κακά τα ψέματα, η ιστορική αίθουσα της Αθήνας, με εκατόχρονη ιστορία, δεν θα υπάρχει πια. Το σινεμά, σχεδόν καθημερινή συνήθεια πριν από μερικές μόλις δεκαετίες, τείνει να εκλείψει ως διασκέδαση και ψυχαγωγία στη σκοτεινή αίθουσα. Ολοένα και περισσότερο οι θεατές το συναντούν στις πλατφόρμες της τιβί, στο ίντερνετ, σε οθόνες τηλεόρασης, υπολογιστή, κινητού, σε κατά μόνας θέαση.
Η σκοτεινή αίθουσα αργοπεθαίνει. Σαν τις νοσταλγικές σκηνές της ταινίας του Καουρισμάκι. Οι ελάχιστες αίθουσες που έχουν καταφέρει να μείνουν ανοιχτές ως σήμερα στο κέντρο της Αθήνας κινδυνεύουν να παίζουν σχεδόν χωρίς θεατές. Κι αν δεν υπάρχουν θεατές, οποιοδήποτε κρατικό μέτρο στήριξής τους είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Και οι ταινίες; Μόνο ελάχιστες από αυτές καταφέρνουν να έχουν ικανό αριθμό θεατών στην αίθουσα που να δικαιολογεί την προβολή τους στην κινηματογραφική οθόνη.
Ακόμα και όταν –και αν– ανοίξει το «Αττικόν» ή το «Απόλλων» στην οδό Σταδίου, που χαίνουν τώρα ως ανοιχτή πληγή, μετά την πυρπόλησή τους το 2011, η κατάσταση δεν μοιάζει να είναι αντιστρέψιμη. Οι πλατφόρμες στο ίντερνετ έχουν κερδίσει κατά κράτος. Και το σινεμά επιστρέφει στα χέρια του Έντισον, μετά από έναν και πλέον αιώνα ανάπτυξής του στα χέρια των Λυμιέρ.[1] Ο κινηματογράφος των συλλογικών ονείρων μοιάζει να πεθαίνει μαζί με το συλλογικό όνειρο στις κοινωνίες των ανθρώπων. Ναι, στο σινεμά της γειτονιάς ή του κέντρου είχαμε ο καθένας τη θέση του. Τώρα την έχουμε προ πολλού ανταλλάξει με ένα κινητό που βγάζει φωτογραφίες και βίντεο. Αντί να βρισκόμαστε, ανταλλάσουμε μηνύματα. Τι θα μείνει; Ίσως μονάχα μια αναμνηστική φωτογραφία. Που θα ποσταριστεί κι αυτή, πιθανότατα, σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς εκτύπωση. Χωρίς σώμα.
[1] Ο Τόμας Έντισον είναι αυτός που εφηύρε το κινησιοσκόπιο, μια μαγική μηχανή που παρήγαγε κινούμενες εικόνες και έβαζε ο κάθε θεατής το μάτι του σε ένα φακό για να τις απολαύσει. Οι αδελφοί Λυμιέρ εφηύραν τον κινηματογράφο ως συλλογικό θέαμα, που οι θεατές μπορούν να απολαμβάνουν στη σκοτεινή αίθουσα.
https://ardin-rixi.gr/archives/255199
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου