Οι Ευρωπαίοι φιλελέ ηγέτες δεν μπορούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα.
Παιδιά, ψυχραιμία. Κάποιος πρέπει να σας πει ότι έχετε χαθεί εδώ και χρόνια, απλώς δεν το καταλάβατε
Λοιπόν, τι μαζεύτηκαν να κάνουν στη σύνοδο κορυφής στο Παρίσι οι νεοφιλελέ ευρωχλεχλέδες της καρδιάς μας;
Σύντομη απάντηση: Όπως με κάθε ειλικρίνεια τα συνόψισε ο (δεξιότερος πεθαίνεις) ΥΠΕΞ της Ουγγαρίας, στο Παρίσι μαζεύτηκαν «οι απογοητευμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί» για να προσπαθήσουν να σαμποτάρουν την ειρήνη.
Αναλυτική απάντηση: Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε, τα προβλέπει όλα ο τρίτος πιο αντιπαθής ανάμεσά τους, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Κιρ Στάρμερ. (Το πρώτο μεγαλύτερο βδέλυγμα είναι σαφώς η Ούρσουλα, αλλά αυτό όχι λόγω χαρακτήρα, άλλωστε εμείς εδώ στο Κ αγαπάμε Ούρσουλα, αλλά λόγω αρχαιότητας: είναι πολύ περισσότερο καιρό στο κουρμπέτι, είχε πολύ περισσότερες ευκαιρίες να μας κάνει να τη βδελυσσόμαστε. Για παρόμοιους λόγους, στο νο2 είναι ο Μακρόν. Κοντά στην κορυφή συνωθούνται πολλές αξιόλογες προσωπικότητες, λχ. οι ηγέτες των Πρασίνων, η Κάλας, ο Μητσοτάκουλας και τα άλλα τα παιδιά, όλες κι όλοι τους υπέροχα άτομα με πολύ δυναμικό και τεράστιες ικανότητες που θα άξιζαν ακόμα και την κορυφή της κατάταξης, αν δεν είχαν τη μεγάλη ατυχία να παίζουν σε μικρότερες κατηγορίες στο πρωτάθλημα της εξουσίας, οπότε ο Στάρμερ αυτοδικαίως είναι στο νο3).
Λοιπόν, ο Στάρμερ, μία μέρα πριν τη διάσκεψη κορυφής στο Παρίσι, έβαλε να του γράψουν ένα άρθρο στην εφημερίδα Telegraph το οποίο βασικά συνοψίζει τα συμπεράσματα του Παρισιού, πριν να γίνει το Παρίσι. Το άρθρο έχει το πλεονέκτημα να ξεδιπλώνει πολύ καθαρά την πιο ακραία δυνατή γραμμή, κάτι που δεν έγινε στην συνδιάσκεψη.
1. Όχι μόνο η Ουκρανία αλλά η «Ευρώπη» η ίδια αντιμετωπίζει υπαρξιακό κίνδυνο [σσ. από ποιον; Τον Πούτιν βέβαια!]
2. Ο Τραμπ έχει δίκιο: και εμείς και οι «Ευρωπαίοι φίλοι μας» πρέπει να αυξήσουμε στρατιωτικές δαπάνες. Να τις αυξήσουμε ΠΟΛΥ. [σ.σ. Το «σπάταλο κράτος» που «πρέπει να περιοριστεί» δεν μπορεί να μας σταματήσει -εξάλλου ποτέ κανείς μας δεν είπε ότι ο πόλεμος είναι «σπατάλη», σπατάλη είναι η κοινωνική ασφάλιση και η παιδεία, όχι ο πόλεμος.]
3. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιταχύνει τις διαδικασίες για παροχή εγγυήσεων αφαλείας στην Ουκρανία. Όχι μόνο με στρατιωτικό υλικό, όπως κάνει ως τώρα, αλλά ακόμα και με τοποθέτηση στρατευμάτων, αν χρειαστεί, επί του εδάφους στην Ουκρανία. [σ.σ. Ο ξεδοντιασμένος γηραλαίος λέων της Βρετανίας είναι ζήτημα αν μπορεί αυτή τη στιγμή να συγκεντρώσει και εξοπλίσει μια ταξιαρχία για να στείλει στην Ουκρανία. Πρόκειται για αστειότητα, όχι απειλή. Η πραγματική απειλή είναι η εκβίαση της εμπλοκής των Αμερικανών, όπως θα δούμε παρακάτω. Επίσης: Εδώ ήταν το μόνο σημείο διαφωνίας στη συνδιάσκεψη, η Γερμανία αρνήθηκε να στείλει στρατό. Πάλι καλά.]
4. Oι HΠΑ πρέπει να δώσουν εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία. Μάλιστα, λέει ο Στάρμερ, έκλεισα ραντεβού με τον Τραμπ και θα πάω να τον κάνω ντα, κακό παιδί ο Τραμπ. [σ.σ. Εγγυήσεις ασφαλείας από τις ΗΠΑ, σημαίνει ότι οι τελευταίες δηλώνουν στους Ρώσους: «αν επιτεθείτε σε ευρωπαϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία, θα έχετε να κάνετε με μας». Ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ το έχει ήδη ξεκόψει, δεν παίζει το ενδεχόμενο αυτό.]
5. Η Ουκρανία πρέπει να είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επαναλάβουν αυτό που έκαναν στο Αφγανιστάν, όταν διαπραγματεύτηκαν κρυφά από την κυβέρνηση με τους Ταλιμπάν. [σ.σ. Γιατί όχι; Αποδείχτηκε ότι κυβέρνηση δεν υπήρχε ούτως ή άλλως, μόνοι δύο παίχτες ήταν οι Αμερικανοί και οι Ταλιμπάν. Και εδώ βεβαίως κάτι ανάλογο συμβαίνει.]
6. Η πορεία ένταξης στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας είναι χωρίς επιστροφή. [σ.σ. Αλήθεια; Αν και η σημαντικότερη χώρα της συμμαχίας, το Ηνωμένο Βασίλειο, θέλει την ένταξη, δυστυχώς υπάρχουν και κάτι μικρότερες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, που έχουν ήδη πει ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται να ενταχθεί, τελεία και χωρίς επιστροφή.]
7. Κι άλλες κυρώσεις. Εχουμε γονατίσει τον Πούτιν. Αισθάνεται την πίεσή μας. Αν του βάλουμε κι άλλες κυρώσεις θα γονατίσει. [σ.σ. αν κάποιος αισθάνεται πίεση από τις κυρώσεις, αυτός είναι η Ευρώπη, ειδικά η Γερμανία. Και εμείς εδώ, με το ρεύμα να είναι εκεί που είναι λόγω τάχα μου της Ουκρανίας.]
Οπως όλοι οι μεγάλοι άντρες της βρετανικής ιστορίας, έτσι και ο Στάρμερ κλείνει το ιστορικό αυτό άρθρο γραμμής με μια συγκινητικά ηρωική μπαλαφάρα ολκής, την οποία παραθέτουμε αυτούσια προς γενική χλεύη ενός τύπου που νομίζει ίσως ότι είναι μεγάλος ρήτορας.
Και όπως θα πω και στο Παρίσι, η Ειρήνη κατακτάται μέσω της Ισχύος. Αλλά και το αντίθετο ισχύει. Η αδυναμία οδηγεί στον πόλεμο. Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να βγούμε μπροστά. Και το ΗΒ θα το πράξει, επειδή αυτό είναι το σωστό, επειδή οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις αξίες και τις ελευθερίες που τόσο μεγάλη σημασία έχουν για μας και επειδή είναι θεμελιώδες για την ίδια την δική μας εθνική ασφάλεια. Αμήν.
Για να εξηγήσουμε τώρα το Παρίσι, το πολεμικό κλίμα που διαγράφεται στο άρθρο του Στάρμερ και τον γενικό πανικό που ενέσκηψε χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, πρέπει να δούμε πρώτα τι έγινε λίγες μέρες πιο πριν στο Μόναχο
.
Η σύγκρουση με την πραγματικότητα
Στο Μόναχο, το κεντρικό γεγονός ήταν η ομιλία του Τζ. Ντ. Βανς, του αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Ο Βανς είναι προφανές από το ήδη φουσκωμένο βιογραφικό του (έχει προλάβει να εκδώσει και μια αυτοβιογραφία) ότι είναι ένας ευφυέστατος αριβίστας, ικανότατος στο παιχνίδι της πρόκλησης. Αυτό ακριβώς έκανε στο Μόναχο. Ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν προετοιμασμένοι να ακούσουν μια από τα ίδια, o Βανς είπε ακριβώς αυτά που θα τους αποσυντόνιζαν.
Βέβαια, ουδέποτε είπε ότι η Ευρώπη είναι τελειωμένη για τις ΗΠΑ, οι οποίες αποχωρούν από την ήπειρο, όπως έγραψαν πολλές ευρωπαϊκές (αλλά και ελληνικές) εφημερίδες. Είπε βασικά ότι η Αμερική θα συνεχίσει να στέλνει τα ωραία της τα όπλα και τα στρατά στην Ευρώπη με δύο προϋποθέσεις: Πρώτο, να πληρώσει (με λεφτά και προσωπικό) και η Ευρώπη η οποία πρέπει να σταματήσει να κάνει την μουχρίτσα. Δεύτερο (και από τη δική του πλευρά, σαφώς το σημαντικότερο), να γίνει αποδεκτή και η δική του ερμηνεία για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, όχι μόνο η άποψη του ακραίου κέντρου.
Δηλαδή, είπε ο Βανς, οι Ευρωπαίοι ακροκεντρώοι, όπως και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, έχουν χτίσει για τον εαυτό τους μια εικόνα, ότι δήθεν είναι μοναδικοί κληρονόμοι του διαφωτισμού και του ορθού λόγου, της επιστήμης και της δημοκρατίας. Και όμως, υψώνουν τείχη σε κόμματα που δεν γουστάρουν σαν το AfD -τη στιγμή που και αυτά τα κόμματα, όπως και οι Ρεπουμπλικανοί, είναι εξίσου αυθεντικοί κληρονόμοι του ευρωπαϊκού πνεύματος και του διαφωτισμού. Να, δείτε, τα όποια αντινατοϊκά και αντιδυτικά στοιχεία του λόγου τους, οι συνάδελφοι του AfD τα απέρριψαν πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε στο συνέδριό τους. Και είναι εξίσου νεοφιλελέ με τους γίγαντες του φυλακιστικού νεοφιλελεύθερου χλεχλεδισμού, τους Πράσινους. Άρα, το να υψώνετε «κοινοβουλευτικά τείχη», να κάνετε συμμαχίες μεταξύ σας και να νομοθετείτε απαγορεύσεις προκειμένου να μην μπουν στην κυβέρνηση είναι αντιδημοκρατικό και λογοκρισία. Λογοκρισία μάλιστα που την εφαρμόζετε κινώντας αδιαφανείς μηχανισμούς, όπως στην Ρουμανία, που επειδή δεν σας άρεσε το εκλογικό αποτέλεσμα, βάλατε το δικαστήριο να ακυρώσει τις εκλογές.
Ή, θα μπορούσε να πει, αλλά δεν είπε, δείτε τη Μελόνι! Φασίστρια την ανεβάζατε, εγγονή του Μουσολίνι την κατεβάζατε. Τι έχετε να πείτε τώρα; Νεοφιλελέ είναι, η καλύτερη σύμμαχος των ΗΠΑ είναι, υψηλότατα (και σίγουρα ψηλότερα από τα δικά σας) ποσοστά επιδοκιμασίας έχει. Τι φασισμός και πράσινα άλογα; Μια δεξιά κυβέρνηση είναι που δεν αρέσει σε σας.
Έτσι ο Βανς εμφάνισε τον εαυτό του ως υπέρμαχο της Δημοκρατίας. Και ποιος έχει περισσότερη δημοκρατική νομιμοποίηση, ο Τραμπ με την καθαρή του πλειοψηφία, ή το όρθιο πτώμα, ο Σολτς που σε μια βδομάδα στις εκλογές που θα γίνουν, θα έρθει τρίτος; Ή o Μακρόν, που ανάθεμα αν θα βρει την ψήφο του, ξέρει όμως να κάνει συμμαχίες για να μην έρθουν οι φασίστες (και μετά τους ξαναβάζει ο ίδιος από την πίσω πόρτα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Να μην πούμε τίποτε για τον Στάρμερ.
Είναι σαν να τους είπε ότι μόνο να βάζουν απαγορεύσεις ξέρουν, ενώ ο ίδιος είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου, όπως για παράδειγμα με την απόσυρση των περιορισμών και των ελέγχων στα κοινωνικά δίκτυα. Και ως απόδειξη της τάσης του για πλήρη διαφάνεια και ελευθερία λόγου, δεν επέτρεψε στον δημοσιογράφο του Associated Press να μιλήσει, επειδή το πρακτορείο του δεν αναφέρει τον «κόλπο του Μεξικού» ως «κόλπο της Αμερικής», όπως ευγενικά αποφάσισε και διέταξε η κυβέρνηση Τραμπ να λέγεται. Από δω και πέρα, ελευθερία του λόγου θα πρέπει να θεωρούμε όλοι τη λογοκρισία του Βανς, όχι τη λογοκρισία του ακραίου κέντρου, τις κυρώσεις του Βανς, όχι του ακραίου κέντρου. Καθαρά λόγια, ξάστερα.
Σε έναν βαθμό τα παραπάνω είναι μεταφορά στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής του εσωτερικού πολιτισμικού πολέμου Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών. Με αυτήν την έννοια, η αντίδραση στον λόγο του Βανς είναι ελαφρώς για γέλια, όχι αντικείμενο σοβαρής συζήτησης. Η και «γηραιά ήπειρος» λεγόμενη Ευρώπη μας είπαν, πρέπει να ενηλικιωθεί! Ο Τραμπ είναι κάλεσμα αφύπνισης, πρέπει να υπερασπιστούμε τις αξίες μας και να αντεπιτεθούμε! Είναι η τελευταία μας ευκαιρία! (Αυτό το είπε η σοφή κυρία της Ε.Ε., η Ντόρα, ευγενικά προσφερόμενη να μιλήσει τη στιγμή που κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη της.)
Όλο το ευρωκέντρο σήκωσε παντιέρα επανάστασης. Βέβαια, αν όντως είχαν διάθεση για επανάσταση, θα υπήρχε έστω κι ένας στο Μόναχο να σηκωθεί και να του πει (σε διπλωματική γλώσσα) «Τσου ρε λάκη, που θα μας κάνεις και μαθήματα. Άμα θες. Αμα δεν θες το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία». Το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανείς, είναι απόδειξη της παρακμής των ευρωκαπιταλισμών.
Για εμάς τους αποκάτω τώρα, η αντίδρασή μας και προς τους μεν και προς τους δε κανονικά θα έπρεπε να είναι, για να το θέσουμε με πολιτική και διπλωματικά κομψή γλώσσα, «Ουστ κοπρόσκυλα! Σταματήστε να αλυχτάτε και περάστε έξω.» Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να το διατυπώσουμε ένα τέτοιο ευγενικό αίτημα, που σημαίνει ότι τώρα μεν θα φύγει η φουρνιά κοπρόσκυλων που μας κυβερνά, για να έρθει όμως η επόμενη σειρά, τα άλλα εν αναμονή κοπρόσκυλα.
Παρόλα αυτά, ο Βανς δεν επιτέθηκε στην Ευρώπη, δεν κήρυξε το τέλος της στρατηγικής συμμαχίας, τίποτε από όλα αυτά. Αυτό που είπε, αν και με προκλητική γλώσσα, είναι ότι οι Ρεπουμπλικανοί θα κάνουν συμμαχίες με πιο δεξιές, στον πολιτισμικό τομέα, κυβερνήσεις. Τώρα, αν αυτό θα του περάσει, είναι ένα άλλο ζήτημα. Θα εξαρτηθεί και από τα αποτελέσματα των εκλογών.
Από πού πάνε για τη διάλυση;
Στην πραγματικότητα έχουμε μια επιστροφή στον πραγματισμό από την άλλη πλευρά του Ατλανιτκού. Ο πόλεμος χάθηκε, πάμε παρακάτω. Αυτό φαίνεται και από τα 6 εκπληκτικά ερωτήματα που απεύθυνε στους ηγέτες της Ε.Ε. το αμερικάνικο κράτος για να τους βοηθήσει να συγκεντρωθούν λίγο στο πρόβλημα (είναι σαν οι Αμερικανοί να πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι πάσχουν από διάσπαση προσοχής):«Τι πιστεύετε ότι θα ήταν μια ευρωπαϊκή εγγύηση ασφαλείας που θα ήταν επαρκής για να αποτρέψει τη Ρωσία;»
«Η χώρα σας θα ήταν διατεθειμένη να στείλει στρατεύματα και αν ναι, πόσα;» «Ποιες άλλες χώρες πιστεύετε ότι θα ήθελαν ή θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα και με τι δυνάμεις;»
«Ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το αναγκαίο μέγεθος μιας εκστρατευτικής δύναμης στην Ουκρανία;» κλπ κλπ.
Τα ερωτήματα κάνουν πολύ καθαρό αυτό που όλοι ξέρουμε, οποιαδήποτε ανάμιξη της Ευρώπης θα είναι αποκλειστικά και μόνο ονομαστική, όχι ουσιαστική: η Ευρώπη απλώς δεν έχει τους πόρους για κάτι τέτοιο· κι ακόμα και αν είχε τους πόρους, δεν θα είχε την αναγκαία πολιτική ομοφωνία και τους μηχανισμούς για να κάνει κάτι.
Οι πολιτικές ελίτ της Ε.Ε. είχαν συνηθίσει να υπάρχουν και να διαιωνίζουν την ψηλομύτικη και ρατσιστική τους στάση βασισμένοι στον μεγάλο σύμμαχο πέρα από τον ωκεανό. Από τον Β΄ ΠΠ όμως και μετά, δεν υπάρχουν αξιόλογοι ευρωπαϊκοί στρατοί που να παίζουν πραγματικό ρόλο στα διεθνή. Η Γαλλία έχασε ακόμα και τις πάμφτωχες πρώην αποικίες της στην Αφρική επειδή αδυνατούσε να βρει τις μικρές δυνάμεις που χρειάζονταν για να εκβιάσει τα ντόπια καθεστώτα.
Μέχρι πρόσφατα το μπουλούκι της Ε.Ε., βασισμένο στη βιομηχανική ισχύ της Γερμανίας, είχε τουλάχιστον την οικονομική ισχύ για να μπορεί να παζαρεύει έναν διεθνή ρόλο -με τις πλάτες πάντα και τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ. Η βιομηχανική και οικονομική ισχύς της ένωσης όμως δεν έμελλε να αντέξει. Ακόμα περισσότερο που η μικρομεγαλίστικη εισαγωγή του Ευρώ (που φιλοδοξούσε στην αρχή να ανταγωνιστεί διεθνώς το δολάριο) επιτάχυνε πολύ την οικονομική παρακμή της Ένωσης, ειδικά μετά την οικονομική κρίση (αυτή που χαντάκωσε και τη χώρα μας) και το χτύπημα που υπήρξαν οι κυρώσεις στη Ρωσία. Από το 2008 ως πέρσι, το ευρωπαϊκό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 18%, (πρακτικά έμεινε στάσιμο) ενώ το αμερικανικό αυξήθηκε κατά 86%, δηλαδή σχεδόν διπλασιάστηκε. (Ας μην συγκρίνουμε με το κινέζικο ΑΕΠ εδώ, θα είναι άδικο.)
Οι Ευρωπαίοι φιλελέ ηγέτες δεν μπορούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Η Ε.Ε. είναι ανύπαρκτη ως πολιτική και στρατιωτική οντότητα, οικονομικά είναι πίσω σε όλους τους τεχνολογικούς τομείς (εκτός από την αεροναυτική, για την ώρα), ενώ οι μεμονωμένες χώρες της είναι μικρομεσαίες και ασήμαντες δυνάμεις πολύ μακριά από το «ένδοξο» παρελθόν τους.
Η ίδια η νομισματική ένωση, το μεγαλύτερο πείραμα ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης στην ιστορία, είναι πλέον ξεκάθαρα αποτυχημένο, αφού επιτάχυνε τη στασιμότητα και την παρακμή, ενώ ταυτόχρονα είναι και αδύνατο να διαλυθεί, περίπου με τον τρόπο που είναι αδύνατο να πουληθούν τα ακίνητα με πολλούς κληρονόμους εξ αδιαιρέτου: δεν γίνεται να καθοριστεί ποιος παίρνει τι και ποιος δίνει τι. Το οικοδόμημα μένει να σαπίζει μέχρι μια μέρα να καταρρεύσει.
Εδώ και 15 περίπου χρόνια, το μόνο που επέτρεπε στους Ευρωπαίους ΥΠΕΞ να εμφανίζονται ως συνομιλητές στα διεθνή φόρα (και έτσι να διατηρούν και σημαντικές οικονομικές σχέσεις με τρίτες χώρες), ήταν η υποστήριξη των ΗΠΑ, το γεγονός πως ό,τι έλεγαν οι Ευρωπαίοι, το έλεγαν και οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ του Τραμπ δεν είναι διατεθειμένες να συνεχίσουν το ίδιο βιολί, αφενός επειδή και οι ίδιες έχουν στο μεταξύ υποχωρήσει οικονομικά και στρατιωτικά στο διεθνές πεδίο και αφετέρου επειδή οι ακραιοκεντρώοι χρησιμοποιούν ένα λεξιλόγιο συμβατό με τους Δημοκρατικούς και όχι με τους Ρεπουμπλικανούς.
Ο πανικός των ακραιοκεντρώων είναι κακός σύμβουλος. Το τελικό κείμενο στο Παρίσι με λίγα λόγια λέει:
ΟΤραμπ έπρεπε να μας καλέσει στο τραπέζι με τον Πούτιν. Αφού δεν μας κάλεσε, εμείς θα συνεχίσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία, αν και όχι όλοι, μερικοί το σκέφτονται και οι σκέψεις τους είναι με τον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας, ενώ οι υπόλοιποι είμαστε σε θέση να φτιάξουμε το αντίστοιχο μιας στρατιωτικής πορδής και να πάρουμε φαλάγγι τον Πούτιν. (Η Ιταλία μας είπε πριτς πιο πριν, αυτοί θα πάνε με τους Αμερικάνους.).
Είναι μια απόφαση που δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με την Ουκρανία, τη Ρωσία και τον Πούτιν. Η στάση αυτή είναι μια απέλπιδα προσπάθεια εκβιασμού των ΗΠΑ. Οι καθαρές αναφορές του Στάρμερ σε «εγγυήσεις ασφαλείας» και βρετανικά στρατεύματα στην Ουκρανία (στα οποία συναίνεσε ο Μακρόν), αυτό σημαίνουν: την απειλή αποστολής ενός ευρωπαϊκού ειρηνευτικού σώματος που θα είναι στην πραγματικότητα απόσπασμα αυτοκτονίας. Θα επιχειρηθεί να γίνει στόχος των Ρώσων ώστε έτσι να αναγκαστούν οι ΗΠΑ να εμπλακούν κι αυτές.
Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που έχει η ευρωπαϊκή «ελίτ» να κρατήσει τον πολύτιμο για τη διεθνή επιβίωσή της αμερικάνο ηγεμόνα στο έδαφός της, χωρίς να κάνει τις πολιτικές υποχωρήσεις που αυτός ζητά. Χωρίς την Αμερική, ούτε Μακρόν, ούτε Στάρμερ, ούτε τίποτε. Το ίδιο ισχύει κι εδώ: χωρίς Αμερικανούς να κυνηγάνε τον Πούτιν, τι ρόλο παίζει το αφήγημα της Ελλάδας ως προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης απέναντι σε Πούτιν και Ερντογάν;
Και το αστείο (και πολύ ευχάριστο) είναι ότι όλα αυτά η «Ευρώπη» τα κάνει επιτείνοντας τις βαθιές διαιρέσεις στο εσωτερικό της, διαιρέσεις που κρύβονταν τόσον καιρό κάτω από τον έλεγχο των Αμερικανών (θυμάστε ότι ένας από τους εταίρους για τη διάσωση της Ελλάδας έπρεπε να είναι το ΔΝΤ, δηλαδή οι Αμερικανοί;) Όμως, στο Παρίσι δεν μπόρεσαν καν να συμφωνήσουν αν μπορούν ή δεν μπορούν να στείλουν κάποια μικρά στρατεύματα ως «Ευρώπη» προκειμένου να εκβιάσουν την Αμερική να γυρίσει. Όπως είπε και η σοφή κυρία, «αν δεν ενωθούμε τώρα, χαθήκαμε!»
Παιδιά, ψυχραιμία. Κάποιος πρέπει να σας πει ότι έχετε χαθεί εδώ και χρόνια, απλώς δεν το καταλάβατε. Το μόνο θέμα είναι, εμάς, γιατί μας τυραννάτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου