Συντρόφισσες και σύντροφοι,Πριν τη σύντομη παρέμβαση μου θα ήθελα να προβώ σε ορισμένα σχόλια. Πρώτον, το κεντρικό ζήτημα είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Μετά ακολουθούν οι αφηγήσεις γιατί αν δεν πούμε για τα αίτια της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης δεν θα βρούμε το δρόμο της προοδευτικής πολιτικής που χρειάζεται η χώρα, η ελληνική κοινωνία και η ΕΕ.
Γι’ αυτό δεν συμφωνώ με την μέχρι τώρα προβολή των αιτίων της κρίσης.
Και γι’ αυτό όταν ορισμένοι επιτέθηκαν προσωπικά κατά του Γ.Α.Π. έθεσα το ζήτημα ότι πολιτική πρέπει να αλλάξουμε.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει πολιτικές ευθύνες για όλη την εξέλιξη, αλλά θα ήθελα να επισημάνω ότι η διαπλοκή είναι εδώ, το παρασιτικό κεφάλαιο είναι εδώ, η ανομία στο τραπεζικό σύστημα είναι εδώ, οι έχοντες είναι στο απυρόβλητο και οι μη έχοντες σε ένδεια.
Ο Γ. Παπανδρέου ως προσωπικότητα, έχει αρετές και ελαττώματα, όπως όλοι μας.
Όλοι οι συντηρητικοί στρέφονται εναντίον των προσώπων και όχι εναντίον των πολιτικών που ασκούν, ορισμένα στελέχη μας ξεπέρασαν κάθε μέτρο και γι’ αυτό θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους γιατί εμάς μας αφορά η προοδευτική πολιτική.
Ένας άνθρωπος με ιστορία στο ΠΑΣΟΚ και ανιδιοτελής μου έλεγε: ότι ορισμένοι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αντιληφτούν τις εξελίξεις μόλις ανήλθε ο Κώστας Σημιτης άρχισαν να κανιβαλίζουν την προσωπικότητα του Α. Παπανδρέου και μόλις ανήλθε ο Γ. Παπανδρέου την προσωπικότητα του Κώστα Σημίτη.
Ποιοι το έκαναν αυτό; Όσοι δεν είχαν βάθος, Όσοι δεν θέλουν να αναφερθούν στον καπιταλισμό, στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, στον νεοφιλελευθερισμό και στις πολιτικές που ασκούσαν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ.
Τα αποδίδουν όλα στα πρόσωπα και όχι και στην εξέλιξη γιατί κατά καιρούς εμφανίζονται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη άνθρωποι από την πολιτική που θέλουν να φτιάξουν και την Ελλάδα «βοναπαρατική». Δηλαδή εκλογή προέδρου από το λαό, πολιτική μιας περιόδου δηλαδή. Για ποιο σύστημα; για ποια οικονομία; για ποια κοινωνία; Και που αυτός ο Πρόεδρος θα διορίζει εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς από επιχειρήσεις και άλλους χώρους χωρίς πολιτική διαδρομή και τον έλεγχο της κοινωνίας και της πολιτικής.
Γι αυτό είναι κατεπείγον θέμα η συλλογική ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ, και για αυτό έχω προτείνει την σύσταση δύο αντιπροέδρων. Και με βρίσκει σύμφωνο η άποψη που διατυπώθηκε ότι χρειάζεται πλέον ένα ισχυρό πολιτικό κέντρο.
Ένα μάθημα ακόμη θα πρέπει να πάρουμε από αυτή την κρίση: διότι το ζήτημα είναι τι θα κυριαρχήσει η οικονομία της παράγωγης και της ανάπτυξης ή η δημοσιονομική υστερία; Η κοινωνία της εργασίας ή οι στρατιές των ανέργων;
Αυτά είναι καθοριστικά προτάγματα και δεν μπορούν όσοι υποστήριξαν την ένταξη στο ΔΝΤ και τα αποτελέσματα του να έχουν δει τώρα όψιμα, το φως τους. Στην αρχαία Ελλάδα του Αριστοτέλη και στο σοσιαλιστικό κίνημα της Ευρώπης έκαναν την αυτοκριτική τους ή σιωπούσαν, αυτό πρέπει να κάνουν και τώρα.
Και έπρεπε να είναι εδώ και ο Κώστας Σημίτης όπως αύριο και ο Γ. Παπανδρέου ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις που μπορούμε να έχουμε.
Έχει διαμορφωθεί ένα βαθιά συντηρητικό ρεύμα που συνέβαλε διαχρονικάκαι το ΠΑΣΟΚ, όταν καταλείφθηκε από αξιωματούχους που θέλουν να κάνουν καριέρα και σταμάτησε να συζητά ιδεολογικά και πολιτικά, για τις στρατηγικές της μιας και της άλλης όχθης που υπάρχουν σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και αποκτήσαμε ομάδες διαχείρισης ή τηλεοπτικά προϊόντα αντί για πολιτικές ηγεσίες που θα έχουν όραμα και γνώση και θα δίνουν λύσεις και προοπτική. Διότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι έθεσαν το θέμα των προσώπων συνεχίζουν και αυτό το 2ημερο να υποστηρίζουν την ίδια πολιτική, πλην εξαιρέσεων.
Η πολιτική αυτή θα συνεχίζει να αναπαράγει τα αδιέξοδα στη χώρα. Πουθενά στον κόσμο η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν έδωσε λύσεις και διέξοδο. Δεν μας χρειάζονται αποσιωπήσεις. Γνωρίζουμε όλοι ότι η ηγεσία της χώρας ηττήθηκε στο διαπραγματευτικό πεδίο και υποχρεώθηκε να εφαρμόσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που είναι έξω από τις αρχές και την ιδεολογία μας ως σοσιαλιστικού κινήματος. Και ασφαλώς και έχει την αξία του αλλά δεν θα ρίχνουμε την μπάλα στην εξέδρα λέγοντας ότι και άλλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ηττήθηκαν από τον νεοφιλελευθερισμό.
Πέραν της ήττας από τον νεοφιλελευθερισμό, έχουμε ήττα της ίδιας της Πολιτικής διότι ούτε η Μερκελ και Σαρκοζί είναι οι νικητές. Ενεργούμενα των διεθνών αγορών, του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, των πιο σκληρών μερίδων της ολιγαρχίας των χωρών τους, των χρηματιστήριων της Φραγκφούρτης, του Λονδίνου της Νέας Υόρκης κλπ και των αντίστοιχων συμφερόντων πολυεθνικών τραπεζικών δικτύων όπως και των τραπεζών των χωρών τους.
Κρίσιμο θέμα που αφορά στη χώρα μας όπως και άλλες χώρες αποτελεί το γεγονός ότι εμφάνισαν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ως κρίση χρέους ενώ αυτή είναι το αποτέλεσμα όχι το αίτιο. Να σημειώσω εδώ πως όταν μιλούσαμε για αναδιάρθρωση του χρέους, μας έλεγαν ανεύθυνους, τώρα γίνεται αναδιάρθρωση και διαγραφή 100 δις. Βασικά προστάγματα του νεοφιλελευθερισμού που είναι γνωστά είναι ότι οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες αποτελούν μέρος του προβλήματος και οι αγορές και τα άτομα που προβάλλονται να αποτελούν τον πυρήνα των αντιλαϊκών επιλογών που ακολουθούν.
Χρειαζόμαστε λοιπόν, πολιτική απάντηση που ως ένα βαθμό έχει επιχειρηθεί σε άλλες χώρες εκτός Ε.Ε. Όλα τα άλλα ακλουθούν. Και το ζήτημα ήταν ότι από τη στιγμή που κυρίαρχη δύναμη στην Ε.Ε. ήταν οι αγορές, το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο και οι δανειστές, αυτοί θα έθεταν όρους.
Για να διευκολύνω τη συζήτηση, αν οι κυβερνήσεις ήταν από τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν θα μπορούσαν να θέσουν αυτούς τους όρους.
Από τη στιγμή που δεν υπήρχε πολιτική ηγεσία αντι- νεοφιλελεύθερη στην ΕΕ έθεσαν τους όρους του νεοφιλελευθερισμού και στην ελληνική κυβέρνηση. Ό Γ. Παπανδρέου επέλεξε να μην συγκρουστεί προκειμένου να αποφύγει τη στάση πληρωμών. Η θέση μου είναι ότι θα έπρεπε να το έχει κάνει τότε. Δηλαδή να προβεί σε σύγκρουση. Δηλαδή να αρνηθεί αυτούς τους όρους. Βεβαίως αναγνωρίζω πως δεν υπήρξαν οι δυνάμεις καθότι και η εγχώρια ολιγαρχία είχε επιστρατευτεί σε ένα ντελίριο επιβολής κα υποστήριξης των όρων με συμμάχους πολιτικούς της διαπλοκής, το παρασιτικό κεφάλαιο και το εγχώριο τραπεζικό κεφάλαιο.
Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα που μας απασχολεί γιατί ο ελληνικός λαός αναζητεί το λόγο επιβολής αυτού του σχεδίου, γιατί το μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα όχι το αίτιο. Ενώ το κεντρικό ζήτημα ήταν η νίκη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των αγορών επί της πολιτικής ηγεσίας της Ε.Ε. καθώς το διευθυντήριο των Βρυξελλών, συνέπραξε στο να οδηγήσουν την πρώτη χώρα, τη χώρα μας, στο νεοφιλελεύθερο αυτό σχέδιο.
Το μνημόνιο ήταν το αποτέλεσμα όπως και τα υπόλοιπα σχέδια όπως και το σχέδιο της νέας δανειακής σύμβασης που ετοιμάζεται. Μην μεγαλοποιούμε λοιπόν, τα αποτελέσματα για να στήνουμε επιμέρους νίκες ή ήττες. Έχουμε συνολική ήττα της Προοδευτικής Πολιτικής και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ανασυνταχτούμε, να οργανώσουμε τη χώρα να συμμαχήσουμε με άλλες προοδευτικές δυνάμεις στην ΕΕ και να ανατρέψουμε αυτή τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Εμείς ξέρουμε και από νίκες και από ήττες και μπορούμε να οδηγήσουμε σε ήττα αυτή την πολιτική. Όλα τα άλλα είναι εκ του περισσού. Και η προσπάθεια ορισμένων να προτάξουν προσωπικές ευθύνες είναι γιατί θέλουν να αποσιωπήσουν αυτή την πολιτική την οποία ορισμένοι θέλουν να συνεχίσουν. Και μάλιστα ζητούν και να αποτελέσουν τους διαδόχους και συνεχιστές αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σιωπήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Όπως πιστεύω ότι πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και ορισμένοι που τώρα αιφνίδια μεταμορφώνονται ενώ υποστήριξαν με κάθε τρόπο αυτή την πολιτική όχι χωρίς υπολογισμούς.
Ο Γ. Παπανδρέου σωστά είπε ότι αυτή η πολιτική ήταν έξω από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, το έπραξε όμως. Και γι’ αυτό χρειάζεται να συμβάλλει και ο ίδιος στο να απαλλαγεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η χωρά από την νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Γνωρίζω επίσης, ότι και ελάχιστα μέλη του υπουργικού συμβουλίου αλλά και πολλοί βουλευτές δεν το έπραξαν οικειοθελώς.
Εκτίμησαν ότι οι νικητές της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας θα μας οδηγούσαν σε στάση πληρωμών.
Γνωρίζω όμως, πολύ καλά και το λέω μετά λόγου γνώσεως και ουδέποτε θα ανακαλέσω ότι υπουργοί και στελέχη του μεταλλαγμένου τμήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήδη έχουν προσχωρήσει σαν έτοιμοι από καιρό στη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Και είναι άλλο η ήττα και άλλο η προσχώρηση.
Και με όσους έχουν προσχωρήσει θα είμαστε σε διαρκή διαμάχη είτε μέσα είτε έξω ΠΑ.ΣΟ.Κ. Υπάρχουν άλλα νεοφιλελεύθερα κόμματα στα οποία μπορούν να προστρέξουν. Διότι και ο κ. Σαμαράς που εκπροσωπεί το νεοφιλελεύθερο κόμμα στην Ελλάδα, σύμμαχο της κύριας Μερκελ και του κύριου Σαρκοζύ φόρεσε αντιμνημονιακό ένδυμα όπως και ορισμένοι μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί πρέπει να αναφέρω ότι τα περισσότερα στελέχη και μέλη δεν γνώριζαν και όταν είδαν τα βλαβερά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής άρχισαν να αναζητούν τις βαθύτερες αιτίες, δηλαδή τη σύγχρονη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Επαναλαμβάνω τη θέση μου ότι η Ε.Ε. δεν είναι μιας συγκυρίας και ιδιοκτησίας των Μερκελ-Σαρκοζυ, των αγορών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Και αυτοί οι εκβιασμοί ούτε επαληθεύτηκαν, ούτε θα επαληθευτούν και μιλώ μαζί με τον ξενοδόχο, για να μην πει κάποιος ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Τον γνωρίζω το χορό. Είμαστε εδώ ορισμένοι που πολλά χρόνια τώρα, γνωρίζουμε τα της ΕΕ και τη διεθνή κατάσταση και συμπράξαμε στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής ένωσης.
Επιμένω σε αυτό το θέμα διότι άκουσα χθες τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης όπως δήλωσε και με την διαπίστευση του, κ. Βενιζέλο, σε μια ομιλία χωρίς την ταμπακέρα, μια ομιλία που θα μπορούσε να γίνει σε οποιοδήποτε κόμμα από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης η οποία διαχειρίζεται ένα ακόμα αποτέλεσμα για να φέρει ένα ακόμη μνημόνιο. Δηλαδή η ήττα της Προοδευτικής Πολιτικής συνεχίζεται. Δεν χρειαζόμαστε επινόηση πολιτικών ούτε κρατικοποίηση της προοδευτικής πολιτικής ούτε υποστολή της διαπραγματευτική ικανότητας της χώρας.
Θέλουμε να μας ενώνουν ιδεολογία, πολιτική, αρχές, αξίες και πρόγραμμα. Η Κυβέρνηση για την οποία έχω πει την άποψη μου έχει τις πολιτικές της . Οι σοσιαλιστές θα έχουν τις δίκες τους. Η λογική των μονόδρομων και της μονοφωνίας ισχύει για άλλα καθεστώτα που δεν μπορούν να αποτελέσουν ποτέ μέρος της φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επανέφερε στη μνήμη μας μέρος της ιδρυτικής μας διακήρυξης που αναφέρεται στην ανεξάρτητη πολιτική της χώρας. Πολύ καλά έκανε. Διότι η ευρωπαϊκή ελίτ μετά την μη έγκριση του Ευρωσυνταγματος από δημοψηφίσματα είχε θέσει μία ομερτα -και τη γνωρίζουμε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ- πως καμία ηγεσία δεν θα ξανά επιδιώξει κανένα δημοψήφισμα. Δηλαδή έξω από θεσμούς, μια ευρύτερη συνεννόηση προκειμένου να εμπεδωθεί ένα νέο-συντηρητικό σχέδιο όπου θα βαδίζουμε σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που κυρίαρχα θα είναι τα στοιχειά της αγοράς και όχι η πολιτική ενοποίηση και η εκλογή ηγεσίας και όπου θέλουν τον κυρίαρχο λόγο να τον έχουν το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και τα μονοπώλια και όχι εργαζόμενοι και πολίτες.
Η ευρωπαϊκή δεξιά πάντα ήθελε την Ένωση ως αγορά. Εμείς συμβάλλαμε να βαδίσουμε προς την εξέλιξη μιας προοδευτικής Ευρώπης και όχι αγοραίας Ευρώπης. Ασφαλώς και μπορεί να έχει ο καθένας τους προβληματισμούς για το σε ποια στιγμή έπρεπε να τεθεί το δημοψήφισμα. Άλλο όμως αυτό.Κι εγώ έχω τη γνώμη ότι τα διλήμματα θα πρέπει να μπαίνουν σε περιόδους προϋποθέσεων.
Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του να σηκωθεί μια ομάδα διαπλεκομένων στελεχών από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε σύμπραξη με τον ορυμαγδό της εγχώριας ολιγαρχίας η οποία είχε και άλλες επιδιώξεις για να μην πω μόνο άλλες επιδιώξεις, τότε υπάρχει τεράστιο θέμα στην παράταξη. Διότι δεν μπορεί να αποτελεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παράρτημα του νεοφιλελευθέρου διευθυντηρίου της ΕΕ, ούτε του παρασιτικού κεφαλαίου και ορισμένων ΜΜΕ.
Θέλω να στηλιτεύσω την αήθη συμπεριφορά του Προέδρου της Γαλλικής δημοκρατίας, του κ. Σαρκοζυ γιατί με τον γαλλικό λαό μας συνδέουν δεσμοί και ειδικά εμάς τους προοδευτικούς, που είμαστε ιδεολογική και πολιτική συνέχεια της γαλλικής επανάστασης και του διαφωτισμού, του Μάη του 68 και άλλων ιστορικών αγώνων τους προοδευτικού κινήματος στη Γαλλία.
Πρέπει ως ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε όλα τα διεθνή φόρα να στιγματίσουμε αυτή την αήθη συμπεριφορά.
Όπως το ίδιο πρέπει να πράξουμε και για την κα. Μερκελ γιατί ο γερμανικός λαός, η γερμανική πολιτική ζωή και διανόηση έχει αναδείξει πολλούς από τους δασκάλους μας, όπως ο Μπρέχτ, όπως ο Μαρξ, για τη στάση τους απέναντι στα δικαιώματα που έχουν οι πολίτες κάθε χώρας της ΕΕ και εμείς θα συμπαρασταθούμε στην εκστρατεία τόσο του σοσιαλιστη Ολάντ στη Γαλλία όσο και του Στανμπρουκ στη Γερμανία γιατί πρέπει να ηττηθεί αυτό το δίδυμο ως καταστροφικό για τις κοινωνίες και τους λαούς των χώρων της ΕΕ.
Γιατί θα πρέπει να μιλήσουμε -και αυτό αποσιωπήθηκε- για τα αίτια της κρίσης ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ποιος την προκάλεσε την κρίση της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ;
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν στο δημόσιο βίο πρόσωπα που θα θεωρούσαν ότι θα διαταράσσονταν η θέση της χώρας από την άσκηση ενός δικαιώματος της.
Γνωρίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι της στιγμής αλλά έχει διαδικασίες.
Επίσης η κρίση προκλήθηκε εξαιτίας του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας που δεν συμπαρατάσσεται με την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και μια ομάδα στελεχών αντί να το να αντιληφθεί αυτό, σηκώνοντας τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου, απαιτούσε ακόμη πιο έντονες και βίαιες διαδικασίες. Μια ακόμη νίκη της διεθνούς χρηματιστηριακής ολιγαρχίας και των αγορών και του εγχώριου παρασιτικού κεφαλαίου και της διαπλοκής.
Η επόμενη νίκη τους είναι η επιβολή ενός τραπεζίτη στην διακυβέρνηση. Εμείς ξέρουμε ότι σε κάθε καπιταλιστική χώρα, το Κεφάλαιο όταν διακυβεύονται τα πιο αγοραία συμφέροντα του, επιδιώκει να οδηγήσει την πολιτική σε ήττα, ακολουθούν οι τράπεζες και έπονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Είναι γνωστό το έργο το έχει βιώσει η γενιά μου και επειδή έχουμε παραπεμφθεί και στα στρατοδικεία, υπάρχει ζήτημα της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος και της πολιτικής αυτονομίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμματος καθώς και άλλων. Είμαστε όρθιοι και θα ανατρέψουμε αυτό το φαινόμενο. Ξέρουμε, το έχουμε ξανακάνει.
Είναι προφανές ότι μετά την ήττα οι κυβερνητικές δυνάμεις της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου δεν έστρεψαν και δεν στρέφουν τους προβολείς και την προσπάθεια τους προς το παράρτημα του διεθνούς χρηματιστηριακού και τραπεζικού συστήματος δηλαδή την ελληνική παρασιτική τάξη, την διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας, την φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, την εξαγωγή κεφαλαίων, τον υπέρ-πλουτισμό, την κερδοσκοπία, τα καρτέλ.
Αυτά σχετίζονται με την συντηρητική σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου που δεν οργάνωσαν μια Προοδευτική Πολιτική απέναντι σε αυτά τα συμφέροντα και όλο το πεδίο οργανώθηκε με το μνημόνιο του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ, γνωστών «εκκλησιών» του νεοφιλελευθερισμού με βασικές επιδιώξεις την υποτίμηση της εργασίας, τη μείωση εισοδημάτων, τη διάλυση επιχειρήσεων, την ανεργία, τη νέα φτώχεια, τα συσσίτια, τους άστεγους και την κατάργηση κάθε δικαιώματος που συνδέεται με τις δυνάμεις της εργασίας.
Και ασφαλώς χωρίς κανένα έλεγχο και εποπτεία στο τραπεζιτικό σύστημα για τόσους πόρους που διατέθηκαν από το δημόσιο, καθώς θα μπορούσαν να ασκηθούν ποινικές διώξεις για το ότι τράπεζες χρηματοδοτούσαν τους μετόχους τους παραβιάζοντας κάθε νομοθεσία που αφορά την πιστωτική πολιτική.
Και η επίκληση της έλλειψης ρευστότητας και από πολιτικά πρόσωπα που συνηθίζουν να περιγράφουν χωρίς να αναφέρονται στα αίτια, μα αυτή είναι ακριβώς η κρίση που ξεκίνησε το 2008. Ότι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο απώλεσε ένα μέρος του χάρτινου πλούτου του που είχε φτάσει να παράγει 1 τετρακις εκατομμύρια δολάρια όταν η παράγωγη της ανθρωπότητας προσεγγίζει τα 70 τρις δολάρια και θέλουν να εμφανίζουν την κρίση αυτή ως κρίση χρέους των κρατών του πλανήτη. Ενώ έχουν λαφυραγωγήσει τις δυνάμεις της εργασίας και κάθε παραγωγική δραστηριότητα τώρα εμφανίζουν και κρίση ρευστότητας. Το εγχώριο παρασιτικό κεφάλαιο είχε 3 στόχους: Την υποτίμηση της εργασίας, την κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας και την οργάνωση των ιδιωτικών μονοπωλίων.
Ασφαλώς και αποτελούν προβλήματα της ελληνικής οικονομίας οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά. Αλλά θα πρέπει να έχουμε αίσθηση της πραγματικότητας.
Τα κρίσιμα θέματα της ελληνικής οικονομίας είναι καταρχήν, η διάλυση της παραγωγικής της βάσης. Κανείς δεν έστρεψε τους προβολείς στα χιλιάδες νεκροταφεία των κατεστραμμένων επιχειρήσεων στις βιομηχανικές περιοχές της χώρας στην κερδοσκοπία, στα καρτέλ, στη φοροδιαφυγή. Γιατί σήμερα, αυτά είναι τα κυριότερα προβλήματα είναι η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία η ανεξέλεγκτη εξαγωγή καταθέσεων σε ξένες τράπεζες και η εισφοροδιαφυγή και αυτά θα έπρεπε να είναι τα κεντρικά ζητήματα μιας προοδευτικής κυβέρνησης και να ενδιαφέρουν και τους εταίρους μας στην Ε.Ε.
Αντιθέτως, επιβάλλουν τις αγοραίες επιλογές τους εναντίον των δυνάμεων της παραγωγής, των παραγωγικών επιχειρήσεων και της εργασίας με αποτέλεσμα ιδιαίτερα την διάλυση υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένες για την υποστήριξη παραγωγικών δραστηριοτήτων. Αυτή η πολιτική δεν έχει μέλλον, είναι αδιέξοδη και χρειαζόμαστε λύσεις που υπάρχουν και έχουμε υποδείξει.
Ως προς το σχέδιο του πολιτικού συμβουλίου δεν περιέχει το βασικό θέμα της εκλογικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ που αφορά στις εκλογικές συνεργασίες. Επίσης, αναφέρεται στα των ηγετικών οργάνων του ΠΑΣΟΚ. Εδώ όμως έχουμε ορισμένα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στη χώρα: ανεργία 1 εκατομμ, κάτω από τα όρια της φτώχειας 2.7000000 στο περιθώριο και τα συσσίτια δεκάδες χιλιάδες, λουκέτα στις επιχειρήσεις, χρεοκοπίες, κατάρρευση εισοδημάτων, μείωση του εθνικού πλούτου κοντά στο 7%, εργασιακό μεσαίωνα με μιας ώρας εργασία, με δύο ώρες εργασία με εκ περιτροπής εργασία, κλπ. Και βέβαια αποτυχία στους στόχους και ως προς το έλλειμμα και στο χρέος και ως προς όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες. Κείμενο χωρίς πολιτική και ιδεολογικό προσανατολισμό. Ποια είναι η θέση μας για το νεοφιλελευθερισμό, για τις αγορές, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, για τη διάλυση της παραγωγικής βάσης;
Θα ήθελα με βάση αυτές τις απόψεις να τοποθετηθώ στο θέμα το μετεκλογικό, της εκλογικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ που πρέπει να είναι σαφής ότι επιδιώκει μετεκλογικές συνεργασίες στη βάση μιας προοδευτικής και αντι-νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Είτε πρόκειται για μεγάλους και μικρούς συνασπισμούς. Δυο στρατηγικές θα συγκρουστούν στις εκλογές: η προοδευτική και η συντηρητική. Ο νεοφιλελευθερισμός και οι προοδευτικές δυνάμεις.
Έχω εκδηλώσει ήδη τη θέληση μου για να τεθώ στις διαδικασίες του πασοκ που αφορούν την διεκδίκηση ηγεσίας του. Θεωρώ ότι όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να αποδεχτούν υποψηφιότητες νεοφιλελευθέρων ούτε διαπλεκομένων και πρέπει να διατηρήσουν μεγάλες επιφυλάξεις για τις αιφνίδιες μεταμορφώσεις ορισμένων.
Εδώ πρόκειται για την ηγεσία ενός κόμματος που θα οδηγήσει τη χώρα γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι στο κέντρο του πολιτικού συστήματος δεν είναι υπόθεση ορισμένων επιδιώξεων αφορά τον ελληνικό λαό και την ελληνική δημοκρατία.
Θέλουμε να συνεχίσουμε και ανοίγουμε άλλο δρόμο. Το δρόμο που ξεκινήσαμε από το Φλεβάρη του 2010, τρεις μήνες πριν υπογραφεί το μνημόνιο, όταν ορισμένοι μας επιτίθονταν αλλά ήταν μαζί μας η βάση του ΠΑΣΟΚ, οι φίλοι, τα μέλη και τα στελέχη το δρόμο μιας προοδευτικής εξόδου από την κρίση με δυνατότητες και προοπτικές και τις έχουμε και μπορούμε μαζί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης καθώςπολλές χώρες είναι σε προεκλογική εκστρατεία εναντία στο νεοφιλελευθερισμό και τις αγορές.
Σε αυτήν την μάχη είμαστε με τις δυνάμεις τις εργασίας, με τις δυνάμεις της παράγωγης και των παραγωγικών επιχειρήσεων, με το παραγωγικό κεφαλαίο, με τις δυνάμεις της αγροτικής παραγωγής και της υπαίθρου, με τις δυνάμεις του τουρισμού, με τις δυνάμεις της παιδείας και της εκπαίδευσης, με τις δυνάμεις των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας, με τις δυνάμεις του πολιτισμού και της οικολογίας.
Μα πρώτα από όλα είμαστε με τους άνεργους και τους ανθρώπους που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Με τους ανθρώπους που είναι στα συσσίτια και άστεγοι.
Οι ψηφοφόροι, οι φίλοι, τα μέλη, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι όλοι οι πολίτες ανεξάρτητα από εντάξεις, θα δώσουν την μάχη για αλλαγή πορείας, για να οδηγήσουμε σε ήττα τον νεοφιλελευθερισμό και όλες τις πολιτικές επιλογές που απορρέουν από αυτόν για προοδευτική έξοδο από την κρίση.