ΕΥΡΩ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΧΡΕΟΚΟΠΟ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ... ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;Του ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ οι διαπραγματεύσεις για το PSI+, διεξάγονται εν κρυπτώ και εν μέσω εκβιασμών όλων εναντίον όλων (τρόικα εναντίον τραπεζών, hedge fundsεναντίον όλων των άλλων κλπ), γίνεται όλο και πιο προφανές το ξεθώριασμα της δύναμης των εκβιασμών εναντίον των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Των εκβιασμών που σερβίρουν επί δύο χρόνια και με το κιλό τα κυρίαρχα ΜΜΕ, σχετικά με την ανάγκη της πάσει θυσία αποφυγή της «χρεοκοπίας» και της «εξόδου από το ευρώ».
Καταρχήν, σε ότι αφορά το PSI+, και την περίφημη απομείωση του δημοσίου χρέους προς τους ιδιώτεςπιστωτές κατά 50%, γίνεται όλο και πιο σαφές πως κυοφορούνται δύο ενδεχόμενες «απολήξεις».Η πρώτη ενδεχόμενη απόληξη είναι πως θα υπάρχει μια «εθελοντική κατάληξη», χωρίς δηλαδή πιστωτικό γεγονός, η οποία θα είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στο νερό ακόμα και βάσει των κριτηρίων των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου.
Η ολοένα και βαθύτερη ύφεση στην οποία βρίσκεται και θα συνεχίσει να βρίσκεται η ελληνική οικονομία, «επιβάλει» από τα πράγματα ένα κούρεμα σημαντικά μεγαλύτερο του 50%, προς τους ιδιώτες πιστωτές, προκειμένου το δημόσιο χρέος να φτάσει το 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020.Αυτός ήταν ο στόχος που είχε θέσει η τρόικα για το PSI+, στόχος ο οποίος σε καμία περίπτωση, φυσικά, δεν θα έδινε λύση στο πρόβλημα του δημοσίου χρέους. Πλέον όμως και αυτός ακόμα ο στόχος φαντάζει άπιαστος...
Έτσι ακόμα αν υπάρξει «θετική» και «ομαλή» (sic) κατάληξη στο PSI+, είναι μάλλον βέβαιο πως το ζήτημα ενός νέου κουρέματος, θα επανέλθει σύντομα, ενώ οι πιέσεις για όλο και περισσότερα και αποκρουστικότερα δημοσιονομικά μέτρα θα γίνονται ασφυκτικότατες.
H δεύτερη ενδεχόμενη απόληξη, είναι πως το ΔΝΤ και η Γερμανία1, θα δώσουν το πράσινο φως ώστε το «κούρεμα» να προχωρήσει με μη - εθελοντικό τρόπο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο προς τη «χρεοκοπία» της χώρας με τις πλάτες της Γερμανίας και του ΔΝΤ.
Είναι άλλωστε γνωστό πως και οι δύο αυτοί παράγοντες, επιμένουν πως τα νέα ομόλογα τα οποία θα λάβουν στα χέρια τους οι ιδιώτες πιστωτές θα φέρουν «κουπόνι» το οποίο θα κινείται στην περιοχή του 3%2. Αυτό δεν φαίνεται πως θα γίνει εθελοντικά αποδεκτό.
Μια τέτοια «λύση» θα οδηγούσε σε ένα «κούρεμα» το οποίο με όρους καθαρής παρούσας αξίας (NPV) θα ξεπέρναγε κατά πολύ το 50%, με αποτέλεσμα την απανθράκωση της κεφαλαιακής βάσης των ελληνικών τραπεζών, και εν συνεχεία την ανακεφαλαιοποίησή τους υπό τροϊκανό στην ουσία και κρατικό στα λόγια έλεγχο! Τούτο το ενδεχόμενο θα ήθελε να αποφύγει η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, προκειμένου να διασώσει τα συμφέροντα μιας από τις πλέον ισχυρές μερίδες της ελληνικής αστικής τάξης, ήτοι τους μεγαλομετόχους των ελληνικών τραπεζών. Για ευνόητους όμως λόγους, αυτό δεν έχει ειπωθεί ανοιχτά, αλλά από την άλλη μεριά, δεν υπάρχουν εύλογες πιθανότητες πως θα υπήρχε ουσιαστική αντίδραση σε μια τέτοια τροϊκανή απαίτηση...
Μια τέτοια χρεοκοπία θα έφερε όλες τις προσωρινές δυσκολίες της χρεοκοπίας που θα γινόταν με πρωτοβουλία του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας, (αβεβαιότητα, δυσκολίες στις εξωτερικές συναλλαγές, επιδείνωση των συνθηκών έλλειψης ρευστότητας κλπ) χωρίς κανένα από τα οφέλη της. Αντιθέτως, θα υπάρχουν και ακόμη περισσότερα αρτνητικά στοιχεία. Συγκεριμένα, το χρέος θα υπάγεται στο σύνολό του στο αγγλικό δίκαιο ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει το 120% του ΑΕΠ το 2020, όσο ήταν και το 2009! Και το κυριότερο, η ΕΕ και το ΔΝΤ, θα έχουν όλη την διαπραγματευτική ισχύ να επιβάλουν ένα δεύτερο μνημονιακό πρόγραμμα και μια νέα δανειακή σύμβαση, που θα κάνουν το πρώτο μνημόνιο και την πρώτη δανειακή σύμβαση, να μοιάζουν με «στραγάλια», τόσο ως προς τα αντιλαϊκά μέτρα όσο και ως προς την "προτεκταροποίηση" της χώρας!
Από τα παραπάνω είναι προφανές πως η χρεοκοπία με την οποία απειλείται καθημερινά ο ελληνικός λαός, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα «σκιάχτρο», καθώς οποιαδήποτε κατάληξη και αν υπάρχει στο PSI+, θα είναι πολύ χειρότερη για το λαό από τη χρεοκοπία που θα γινόταν με πρωτοβουλία της Ελλάδας.
Όμως, οι κούφιοι εκβιασμοί και η γυμνή ευρωτρομοκρατία, θα ενταθούν με... εκθετικούς ρυθμούς, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σαπουνόπερας του PSI+.
Όταν, στο όνομα της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, θα τεθούν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση από ότι σήμερα, η κονιορτοποίηση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Τότε είναι που η ελληνική αστική τάξη σε αγαστή συνεργασία με τους ευρω-εταίρους θα βάλει μπρος, για τα καλά, το σχέδιο για την ολοκληρωτική μετατροπή της Ελλάδας σε ... «οικόπεδο επενδύσεων» εντός της ευρωζώνης! Εν ολίγοις η ελληνική αστική τάξη θα αποδεχθεί την νεο-αποκιοποίηση της χώρας προκειμένου να συνεχίσε να υπάρχει ως αστική τάξη με προσβάσεις (οικονομικές, γεωπολιτικές κλπ) στη Δύση.
Σε αυτό το «οικόπεδο επενδύσεων» το δεύτερο μεγάλο έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας, αυτό τουισοζυγίου τρεχουσών (σσ εξωτερικών) συναλλαγών, θα γίνει προσπάθεια να εξισορροπηθεί με εργαλείο το «ψαλίδισμα»3 του εργατικού κόστους4!
Σύμφωνα με τους εμπνευστές του σχεδίου αυτού, η μείωση των μισθών θα οδηγήσει σε άμεση μείωση των εισαγωγών αγαθών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης5. Η ημιεξαθλίωση ευρύτατων στρωμάτων του ελληνικού λαού θεωρείται από τους «από πάνω» μια απλή παρενέργεια!
Σε δεύτερη φάση, η μείωση του εργατικού (μισθολογικού και μη) εργατικού κόστους, υποτίθεται πως θα οδηγήσει στη μεταστροφή της ελληνικής οικονομίας από την κάλυψη της εσωτερικής ζήτησης προς τονεξαγωγικό προσανατολισμό. Αυτή η πλευρά του σχεδίου αναμένεται να αποτύχει παταγωδώς λόγω των επερχόμενων υφεσιακών "σοκ" στον κόσμο και ειδικότερα στην ευρωζώνη!
Η συνακόλουθη κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και το βάθεμα της ύφεσης θεωρούνται οι απαραίτητες παρενέργειες προκειμένου να προχωρήσει το σχέδιο αυτό, όπως άλλωστε και η σύνθλιψη ευρύτατατων μικρομεσαίων στρωμάτων που ζουν από την κάλυψη της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Αυτό το αποκρουστικό σχέδιο θα παρουσιαστεί προς τον ελληνικό λαό ως το αναγκαίο τίμημα προκειμένου να μην «βγούμε από το ευρώ και κουρευτεί η αγοραστική ισχύς των καταθέσεων λόγω υποτίμησης, μην βγούμε από το ευρώ και δεν έχουμε πετρέλαιο κλπ, κλπ».
'Όμως, η εφαρμογή αυτού ακριβώς του σχεδίου, είναι που θα οδηγήσει ευρύτατα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού να αντιμετωπίσουν τέτοιες δυσκολίες! Η έκρηξη της ανεργίας, ειδικά τηςμακροχρόνιας, θα οδηγήσει στο ακόμα γρηγορότερο ροκάνισμα των καταθέσεων για βιοποριστικούς λόγους6, ενώ οι μισθοί πείνας και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, θα καταστήσουν τους το εργατικό εισόδημα, ανεπαρκές στο να καλύψει βασικές ανάγκες για την αναπαραγωγή της εργατικής – λαϊκής οικογένειας...
Με αυτή την έννοια, και οι ευρω-εκβιασμοί θα αποδειχθούν πολύ γρήγορα κούφιοι, καθώς το φόβητρο θα αποδειχθεί χειρότερο από την πραγματικότητα. Έτσι, εκ των υστέρων ευρύτατα τμήματα του ελληνικού λαού, θα καταριούνται το μισητό ευρωνόμισμα και την "κατοχική στάση" της ΕΕ. Μάλλον, όμως, τότε θα είναι πολύ αργά για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα να οικοδομήσει τις απαραίτητες αντιστάσεις σε μια "ισοπεδωμένη" κοινωνία!
Δυστυχώς ή ευτυχώς η συγκυρία είναι πιεστική, και με αυτήν την έννοια η Αριστερά πρέπει ακόμα και τώρα να βγει θαρρετά και να αντικρούσει την απόλυτη γύμνια αυτών εκβιασμών!
Και για να το κάνει αυτό, δεν αρκεί απλά το ξεσκέπασμα των στοχεύσεων και των επιδιώξεων τηςτρόικας και του αστικού μπλοκ, αλλά και η ξεκάθαρη άρθρωση του προγραμματικού στοιχείου πως ηστάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ, συνιστούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις εφαρμογής ενός διαφορετικού και πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος εξόδου από την κρίση, με σοσιαλιστική προοπτική. Η μεν στάση πληρωμών, αποτελεί το απαραίτητο βήμα για τη διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους με εξαίρεση τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροομολογιούχους. Απο την άλλη η έξοδος από το ευρώ αποτελεί το βέβαιο επακόλουθο της στάσης πληρωμών αλλά και συγχρόνως απαραίτητο βήμα για την αποδέσμευση από τα μονεταριστικά δεσμά της ΕΚΤ, τηνπαραγωγική ανασυγκρότηση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. τη συνολική σύγκρουση με την ΕΕ, τησοσιαλιστική προοπτική.
Πολλοί καλόπιστα ισχυρίζονται πως αυτές οι αιχμές μπορεί να λειτουργούν, ακόμα και τώρα, "διαιρετικά" εντός της Αριστεράς. Χωρίς να προσπερνά κανείς αβίαστα τη διαπίστωση αυτή, μια οποιαδήποτε καλόπιστη συζήτηση εντός της Αριστεράς, πρέπει να βασίζεται στην παραδοχή ότι η ίδια η Αριστερά, ως πολιτικό υποκείμενο της κοινωνικής απελευθέρωσης, οφείλει να αναζητά το «σωστό» πρόγραμμα και τη «σωστή» πολιτική συμμαχιών. Δηλαδή τα εργαλεία που να χτυπούν τους κρίκους της πολιτικής συγκυρίας, και όχι απλώς να «συγχωνεύουν» πολιτικές ταυτότητες (ευρωπαϊσμός κλπ) που σχηματίστηκαν σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες...