Της Άννας ΡέμπελουΠρόσφατα διάβασα ένα καταπληκτικό άρθρο στον βρετανικό Observer με τον τίτλο «Οι γυναίκες και η ευτυχία». Η συντάκτης του άρθρου αναρωτιέται εάν εμείς οι γυναίκες που σήμερα έχουμε καταφέρει να διευθύνουμε εταιρείες, σχολεία ή ακόμα και χώρες ολόκληρες, είμαστε ευτυχισμένες.
Παρόλο που η ευτυχία δεν είναι κάτι μετριέται ή ζυγίζεται για να καταλήξουμε αμέσως σε ένα εύκολο και άμεσο συμπέρασμα, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Και τούτο διότι η πικρή αλήθεια είναι πως έχουμε υπερβολικά πολλά να κάνουμε. Στο παρελθόν οι γυναίκες έπρεπε να έχουν καλές επιδόσεις ως σύζυγοι, μητέρες και νοικοκυρές. Τώρα πιεζόμαστε να έχουμε και άριστες επαγγελματικές επιδόσεις και συγχρόνως να είμαστε και λεπτές και όμορφες και, και, και……
Στην Ελλάδα δε, που πολλά αυτονόητα σε επίπεδο οικογενειακής και κοινωνικής πολιτικής δεν είναι καθόλου δεδομένα, εν συγκρίσει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η καθημερινότητα είναι ακόμα πιο δύσκολη. Ως γυναίκες έχουμε ακόμα την μερίδα του λέοντος στην φροντίδα των παιδιών, την οικιακή εργασία και τη φροντίδα των ηλικιωμένων συγγενών. Για την ίδια εργασία, κερδίζουμε γύρω στο 80% ή και λιγότερο, της αμοιβής των ανδρών και η ανεργία μας πλήττει σε μεγαλύτερο ποσοστό.
Κάποιες μελέτες, όπως αυτήν του Αμερικανού συγγραφέα Μάρκους Μπάκιγχαμ, συμπεραίνουν πως οι γυναίκες, είτε είναι παντρεμένες, ή ανύπανδρες, με παιδιά ή όχι, νοικοκυρές ή στελέχη επιχειρήσεων, αισθάνονται μπουχτισμένες παρά τα επιτεύγματα που κατακτήθηκαν σκληρά από το γυναικείο κίνημα, δίνοντας μεγαλύτερες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την απασχόληση, και τη πολιτική. Αν και υπάρχει κάποια δόση αλήθειας σε αυτές τις μελέτες, τα συμπεράσματά τους είναι εξαιρετικά απλουστευτικά.
Όπως επισημαίνεται στο σχετικό άρθρο του Observer, οι γυναίκες κρίνουμε σήμερα τον εαυτόν μας -και μας κρίνουν και οι άλλοι- σε ευρύτερο πεδίο από ό, τι παλιά και αυτό είναι αρκετά αγχωτικό. Όμως, δεν έχει κανένα νόημα να γίνονται συγκρίσεις και να αναρωτιόμαστε εάν οι γυναίκες ήταν πιο ευτυχισμένες το 1970.
«Είναι αδύνατον να γίνουν αντικειμενικές συγκρίσεις ανάμεσα στις αντίστοιχες ικανοποιήσεις και απογοητεύσεις μας και στον αντίκτυπο που έχουν πάνω στα άτομα. Η γενιά τούτη έχει περισσότερο έλεγχο και δυνατότητα αυτοδιάθεσης απ' όσο οι μητέρες μας, και δεν θα έπρεπε να τα απαρνηθούμε αυτά μόνο και μόνο επειδή κάνουν πιο περίπλοκη τη ζωή μας. Αυτό θα ισοδυναμούσε με το να αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σαν νήπια που δεν ξέρουν τι είναι καλύτερο γι' αυτά, ανίκανες για αυθεντική, αυτοδημιούργητη ευτυχία και κατάλληλες μόνο για την ευδαιμονία της άγνοιας. Έπειτα από πολλούς αιώνες που οι γυναίκες παίζαμε δεύτερο ρόλο, βρισκόμαστε ακόμα στα πρώτα στάδια της μετάβασης και είναι πολύ νωρίς για να αρχίσουμε να λέμε ότι η ισότητα δεν μας έκανε ευτυχισμένες. Δεν θα έπρεπε να σημάνουμε υποχώρηση όταν η προέλαση έχει μόλις αρχίσει» υπογραμμίζεται στο άρθρο.
Με άλλα λόγια, η εικόνα είναι μισοτελειωμένη… Βρισκόμαστε ακόμα στην αναζήτηση της «χρυσής ισορροπίας», οι συνθήκες εξακολουθούν να είναι αντίξοες και οι παρερμηνείες πάμπολλες. Νομίζω, πως η ουσία συμπυκνώνεται στην εξής φράση μιας ψυχολόγου: «Αν οι γυναίκες της ζωής των ανδρών είναι ευτυχισμένες, έχουν και αυτοί μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι ευτυχισμένοι και αυτό με την σειρά του οδηγεί σε χαρούμενα παιδιά, χωρίς ψυχολογικά προβλήματα».
mamababa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου