Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε

 Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Οι ειδικοί λένε ότι η σοβαρότερη συνέπεια των κρίσεων και των εν γένει καταστροφών είναι η απώλεια του νοήματος της ζωής. Να αρπάζεις δηλαδή ξαφνικά ένα κρανίο και να απαγγέλεις σε άπταιστα Ελισαβετιανά «Τo be one, or not to be? That's the question», καημένε μου Γιόρικ. Η πεφωτισμένη ηγεσία μας όμως αντελήφθη τον κίνδυνο εγκαίρως και έσπευσε να μας χαρίσει ένα στόχο, ένα σκοπό, ένα όραμα: Να ζήσουμε μέχρι το 2020 για να δούμε το δημόσιο χρέος στο 124% του ΑΕΠ!
Όχι στο 123%, όχι στο 125%, στο 124% ακριβώς! Διότι τα ψηφία του 124 αθροίζουν τον ιερό αριθμό 7, ενώ αν το διαιρέσεις διά του επίσης ιερού αριθμού 2 (σ.σ.: η Αγία Τριάδα χωρίς το παλιόπουλο), μας δίνει τον ιερό αριθμό 62, ο οποίος αντιστοιχεί στους 7 Σοφούς της Αρχαιότητας μαζί με τα σόγια τους. Αν το διαιρέσεις με τον ιερό αριθμό 4 (σ.σ.: η Αγία Τριάδα μαζί με τη μαμά), δίνει τον ιερό αριθμό 31, με τον οποίο μαζεύεις όλο το μπαγιόκο από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.


«Βάστα, Βρασίδα μου, μη φεύγεις, περίμενε άλλα οκτώ χρονάκια, μέχρι να φτάσει το χρέος στο 124%». «Άσε με ρε γυναίκα να πεθάνω, τους σιχάθηκα και αυτούς και το χρέος τους». «Βρασίδα μου, εσύ που είδες κατοχές, εμφυλίους, χούντες, γιουροβίζιον, δεν θες να ζήσεις μέχρι το 2020 για να δεις το χαμόγελο του Κώστα Μητσοτάκη και να ακούσεις τις χαρούμενες κραυγές του Άδωνη;». «Θα σου 'λεγα τίποτα για τις κραυγές του Άδωνη, αλλά δεν μου το επιτρέπει η θέση μου ως ετοιμοθάνατου», είπε ο Βρασίδας και πήγε στη Γενεύη να συναντήσει τον Δημιουργό του, τουτέστιν το Μποζόνιο του Χιγκς.

Εδώ που τα λέμε, δεν έχει κι άδικο ο Βρασίδας. Σιγά μην περιμένει μέχρι το 2020, για να δει το χρέος να φτάνει εκεί που ήταν το 2010. Από το 2010 στο 2020, μια δεκαετία που θα τη ζήσουμε ως σύγχρονοι Οδυσσείς: Θα μεταμορφωθούμε σε γουρούνια, θα μας κυνηγήσει ο μονόφθαλμος, θα παρενοχληθούμε σεξουαλικώς από μάγισσες, θα ακούσουμε τις απόκοσμες Σειρήνες του Δένδια και στο τέλος θα μας ψοφήσει και ο σκύλος. Ναι, αλλά η Ιθάκη σού έδωκε το ωραίο ταξίδι, αντιτείνει ο ποιητής. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή! Από τότε που ο Καβάφης έγραψε το αναθεματισμένο ποίημα, σκυλοπνιγόμαστε κάθε τρεις και λίγο, για να νιώσουμε, λέει, την εμπειρία του ταξιδιού.

Και να πεις ότι στο τέλος φτάνουμε στην Ιθάκη. Μπα, μέχρι την Ψυττάλεια και πολύ μάς είναι.

left.gr