Νίκος Γιαννόπουλος Μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα
Ο Νίκος Γιαννόπουλος βρέθηκε ακόμα μια φορά στο στόχαστρο της Ν.Δ., αυτή τη φορά επειδή επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα με τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Το ιδρυτικό μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα μιλά στην «Εφ.Συν». για τον «σάλο» τρομοϋστερίας που προκλήθηκε και εξηγεί τη θέση του.
Ο Νίκος Γιαννόπουλος βρέθηκε ακόμα μια φορά στο στόχαστρο της Ν.Δ., αυτή τη φορά επειδή επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα με τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Το ιδρυτικό μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα μιλά στην «Εφ.Συν». για τον «σάλο» τρομοϋστερίας που προκλήθηκε και εξηγεί τη θέση του Δικτύου για τις ένοπλες οργανώσεις της Αριστεράς και τον χαρακτηρισμό «πολιτικός κρατούμενος» για τους φυλακισμένους της «17 Νοέμβρη». Επισημαίνει δε ότι το βιβλίο έχει ιστορική αξία για το σύνολο της Αριστεράς.
«Το βιβλίο του Δημ. Κουφοντίνα είναι πολιτικό, βιωματικό, έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Νίκο Σβέρκο
• Τελικά είστε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;
Δυστυχώς είναι η τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια που υποχρεώνομαι να διαβεβαιώσω κατηγορηματικά ότι δεν υπήρξα ούτε μία μέρα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ δε μάλλον στέλεχός του. Η πρώτη φορά ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, όταν πάλι οι γνωστοί κύκλοι είχαν βγει λόγω της πολιτικής του Δικτύου στην εξέγερση, και η δεύτερη φορά ήταν κατά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών στην «Υπατία». Νομίζω ότι το κάνουν για πολύ φτηνές, και δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικές, πολιτικές σκοπιμότητες. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοϋστερίας, εμφυλιοπολεμικό, που εξυπηρετεί και εκλογικές σκοπιμότητες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ είμαι μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα από το ξεκίνημά του και υπήρξα μέλος της Ομάδας Ρόζα, που συγκροτήθηκε από μέλη του Δικτύου από όλη την Ελλάδα το 2007, και που μετά από ένα εξάμηνο αποφάσισε ότι ο χώρος στον οποίο έχει ενδιαφέρον να ενταχθεί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποφασίσαμε κάποια μέλη να μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποια να μείνουμε μόνο στο Δίκτυο, γιατί αξιολογήσαμε ότι πρέπει να διατηρηθεί και μια ορισμένη πολιτική ανεξαρτησία του Δικτύου.
• Αν είχατε ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, θα προλογίζατε και πάλι το βιβλίο;
Δύο τινά θα συνέβαιναν: Ή θα έκανα την εισαγωγή στο βιβλίο και θα γινόταν «κόλαση» ή, σκεπτόμενος την περιφρούρηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έκανα τον πρόλογο, επιλογή καταστροφική, καθώς θα ήταν αντίθετη στις αρχές μου και στη γενική πολιτική διαδρομή του Δικτύου. Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμάς μας ενδιαφέρουν οι γενικότερες εξελίξεις, ασχολούμαστε με το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, παρεμβαίνουμε κινηματικά. Αν μας καλούσε και το ΚΚΕ στο συνέδριό του, θα πηγαίναμε να απευθύνουμε χαιρετισμό. Δεν μας κάλεσε…
• Στη δήλωσή σας είπατε ότι η «17 Νοέμβρη» ήταν οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς. Υπάρχει όμως η άποψη που λέει ότι η Αριστερά δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την ένοπλη βία…
Η Αριστερά ιστορικά έχει σχέση με την ένοπλη βία, εκτός αν πει κανείς ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ή το παρτιζάνικο του Τίτο δεν ανήκαν στην Αριστερά. Ή αν πει το ίδιο για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Αριστερά, όποτε θεωρούσε ότι δεν μπορεί να γίνει κοινωνική αλλαγή με ειρηνικό τρόπο, επέλεγε και μορφές ένοπλης δράσης, κατά τεκμήριο πλειοψηφικές. Για «ένοπλο οργανωμένο λαό» μιλούσε η Διακήρυξη της Αβάνας του 1962. Ωστόσο, σε ένα «κενό» επαναστατικής ριζοσπαστικής πολιτικής αναπτύχθηκαν διεθνώς οι λεγόμενες «ένοπλες μειοψηφικές οργανώσεις», το «αντάρτικο πόλης». Υπό την πίεση, μάλιστα, «να δειχτεί ότι το ένοπλο πρέπει να παραμένει επίκαιρο», όπως έλεγαν μερικοί, φτιάχτηκαν οργανώσεις όπως η «17 Νοέμβρη». Ως Δίκτυο, για τις ένοπλες οργανώσεις μειοψηφικής βίας είχαμε εξαρχής μια αντίληψη, την οποία κωδικοποιούσαμε στη φράση «σύντροφοι που κάνουν λάθος». Θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό σε φάσεις αστικής δημοκρατίας να αναπτύσσεται ένοπλη προπαγάνδα, γιατί «μπατάρει» στο στρατιωτικό σκέλος και οδηγεί σε αδιέξοδο.
• Υπερισχύει λοιπόν το πολιτικό σκεπτικό…
Θεωρούμε ότι όσοι εντάσσονται σε τέτοιες οργανώσεις έχουν πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα. Κάποιος που βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος, βάσει του ποινικού κώδικα, και θεωρεί ότι οι πράξεις του εντάσσονται στον αγώνα για την ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος και την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι πολιτικός κρατούμενος. Το είπαμε αυτό ενάντια και στην απο-ιδεολογικοποίηση ή την ψυχιατρικοποίηση που ήταν κυρίαρχη εκείνη την εποχή. Ελεγαν ότι πρόκειται για «στυγνούς δολοφόνους», οι οποίοι ήθελαν υποτίθεται να χύνουν αίμα δεξιά κι αριστερά και, αντί να σκοτώσουν οποιονδήποτε άλλον, σκότωναν έναν εφοπλιστή ή έναν βασανιστή της χούντας. Παράλληλα το ίδιο το Σύνταγμα λέει ότι οι διωκόμενοι για πολιτικά εγκλήματα παραπέμπονται σε μικτά ορκωτά. Φυσικά με τους τρομονόμους και όλες τις διατάξεις όλα αυτά ανατράπηκαν…
• Υπήρχε πολιτικό σκεπτικό και κατά την καταδίκη των κατηγορουμένων για τη «17 Νοέμβρη»;
Στη δίκη της «17 Νοέμβρη», που υποτίθεται δεν ήταν πολιτική δίκη και ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, υπήρξε μια κατεξοχήν πολιτική αντιμετώπιση των κρατουμένων. Ειδικές δίκες, ειδικές συνθήκες, ειδικές καταδίκες. Στην απόφαση του δικαστηρίου, ο πρόεδρος κ. Μαργαρίτης επιστράτευσε μέχρι και τον Λένιν. Αρα το τι είναι και τι δεν είναι πολιτική δίκη καθορίζεται από το ίδιο το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Δεν θεωρούμε, λοιπόν, τις αποφάσεις των δικαστηρίων θέσφατο, τη νομιμότητα την αστική δεν την αποδεχόμαστε. Βέβαια τη λαμβάνουμε υπόψη, γιατί δεν πετάμε στα σύννεφα. Από μια άλλη σκοπιά, την αλληλεγγύη μας την έχουν όλοι οι φυλακισμένοι, γιατί θεωρούμε ότι ο εγκλεισμός δεν είναι σωφρονισμός, ότι η ελευθερία είναι θεραπευτική. Προφανώς δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε με ό,τι κάνει ο καθένας.
• Κάποιοι λένε ότι, με το να χαρακτηρίζεις τους φυλακισμένους της «17 Νοέμβρη» «πολιτικούς κρατούμενους», τους «ξεπλένεις»…
Οχι, δεν ξεπλένουμε κανέναν. Αλλά η προσέγγισή μας δεν αφορά τον σεβασμό στη νομιμότητα, μα τον σεβασμό στο δίκαιο. Και το δίκαιο λέει ότι σε κάποιον που αγωνίζεται ενάντια στο καθεστώς, μπορείς να κάνεις πολιτική και ιδεολογική κριτική, κάποιες φορές μπορούμε να μπούμε και σε αξιακά ζητήματα, αλλά πρέπει να τον αντιμετωπίσεις σαν τμήμα του ανταγωνιστικού κινήματος. Αλλιώς μπαίνεις σε μια διαδικασία που λες πως «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και δίκαιο», όπως είπε ο Βουλγαράκης, και σε μια λογική που αποδέχεται την ολοένα συρρίκνωση της δημοκρατίας, όπου τελικά η μόνη πολιτική μορφή που αποδέχεσαι είναι η διαμαρτυρία. Μα τη διαμαρτυρία την αποδέχεται και το καθεστώς! Το θέμα είναι η δυναμική αντίσταση. Μια κατάληψη, μια απεργία. Εμείς λοιπόν δεν ξεπλένουμε κανέναν, αλλά προσπαθούμε να απαντήσουμε το εξής στον πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό αντίπαλο: «Δεν έχεις το μονοπώλιο της βίας. Τη βία, τη λαϊκή αντιβία, τη βία του κινήματος, μπορούν να την επιλέξουν κομμάτια -μεγάλα προτιμάμε εμείς- των καταπιεσμένων για να απαλλαγούν από εσένα. Εσύ βέβαια δεν το θέλεις αυτό, γι” αυτό και χαρακτηρίζεις έγκλημα κάθε μορφή αντίστασης».
• Τι μπορεί να κερδίσει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα; Κάποιοι αναρωτήθηκαν «γιατί να διαβάσω το βιβλίο ενός δολοφόνου»;
Αυτοί που τοποθετούνται τόσο ρηχά, λένε βλακείες. Βάζουν μπροστά το κάρο και πίσω το άλογο, δεν έχουν δει καν το βιβλίο, ούτε τι γράφει. Διαβάζουν δηλαδή μόνο τα βιβλία «καλών ανθρώπων»; Είναι ένα στερεότυπο που δεν έχει νόημα. Ο Εμπειρίκος δηλαδή ήταν το πρότυπο του καλού οικογενειάρχη και του «μη αποκλίνοντος»; Ο Μπατάιγ; Τα βιβλία του Λε Καρέ, που έχουν εγκληματίες ήρωες κ.λπ.; Μην τρελαθούμε. Γιατί λοιπόν να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Κουφοντίνα; Είναι ένα βιβλίο που γράφει ένας πολιτικός κρατούμενος φυλακισμένος ήδη 12 χρόνια και από τα ελάχιστα αντίστοιχα βιβλία παγκόσμια, που αναφέρεται ελάχιστα στη φυλακή. Είναι ένα βιβλίο πολιτικό, βιωματικό, έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική. Το μεταπολιτευτικό κίνημα, ο ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός, το πολύμορφο κίνημα, ο συνδυασμός ειρηνικών και βίαιων μορφών, η ιστορία του ένοπλου, ο ΕΛΑ, η «17 Νοέμβρη», οι απόπειρες ενότητας. Ο Κουφοντίνας είναι εναργής, είναι εύστοχος, έχει κομμάτια που αφορούν την ευρύτερη Αριστερά. Τον σεχταρισμό, τον ηγεμονισμό, την εσωστρέφεια, τη συντροφοφαγία, για τα οποία ασκεί κριτική στον ένοπλο χώρο, αλλά αφορούν την ευρύτερη Αριστερά. Εγώ με αρκετά πράγματα που λέει, για παράδειγμα για τα εθνικά θέματα, διαφωνώ. Αλλά αυτήν την απαξίωση δεν την καταλαβαίνω. Ας πηγαίνουν να αγοράζουν βιβλία με βάση το ποινικό μητρώο.
http://www.efsyn.gr/?p=179995
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου