Ο άνθρωπος που «κάρφωσε» την καρδιά του κτήνουSS

Η ιστορία του Σοβιετικού στρατιώτη Μιχαήλ Μίνιν και της σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Βερολίνο

9 Ιανουαρίου 2008, πόλη Πσκοφ, Βορειοδυτική Ρωσία

«Παιδιά, ήρεμα, δεν θέλω να ενοχλείτε τον παππού σας με τις φωνάρες σας. Δεν θα τρέχετε και δεν θα ουρλιάζετε. Το καταλάβατε;». Η Ελισαβέτα Μίνινβα άνοιξε την εξώπορτα της πολυκατοικίας όπου μεγάλωσε και η ίδια και άφησε τα δυο παιδιά της να περάσουν μέσα. Καθώς την έκλεινε, κοίταξε τη θέα απέναντι. Από μικρή της άρεσε να χαζεύει τα πρώτα δέντρα του δάσους που ξεκινούσαν από τις όχθες του ποταμού Βελίκαγια, που τα σκούρα μπλε νερά του κατέβαιναν νωχελικά.

Το ασανσέρ είχε χαλάσει και αναγκάστηκε, φορτωμένη με σακούλες ψώνια, να ανέβει μέχρι τον τρίτο όροφο από τις σκάλες. Πριν χτυπήσει το κουδούνι του διαμερίσματος έσκυψε στο ύψος των παιδιών και νουθέτησε προκαταβολικά για άλλη μια φορά τον 13χρονο Ολεξάντρ και τον 10χρονο Μιχαήλ και τους ζήτησε να καθίσουν ήσυχοι. 

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά. «Ταράααμ» ακούστηκε μια φωνή και το πρόσωπο ενός ηλικιωμένου, που άστραφτε και χαμογελούσε, εμφανίσθηκε. Αν και 86 χρόνων, ο Μιχαήλ Μίνιν έσκυψε, πήρε τα εγγόνια του αγκαλιά, τα σήκωσε ψηλά και άρχισε να τα φιλάει. Ο Ολεξάντρ και ο Μιχαήλ μεμιάς ξέχασαν τις υποσχέσεις στη μαμά και άρχισαν να φιλάνε τον αγαπημένο τους παππού. Οι φωνούλες τους ακούγονταν μέχρι το ισόγειο. 

«Ούτε ένας μετρητής – Ούτε ένα σεντ.

Είμαστε μια κολεκτίβα γυναικών, που ενωθήκαμε με σκοπό την πολιτική ανυπακοή, και την άμεση δράση, στην απομάκρυνση των μετρητών του νερού, επειδή έχουμε ήδη πληρώσει για το νερό μας.

Αρνούαστε να αφήσουμε το νερό μας να γίνει ένα αγαθό προς πώληση.

Η συνεχιζόμενη εγκατάσταση μετρητών νερού, επιβεβαιώνει την πεποίθησή μας, πως κάθε εγκατεστημένος μετρητής μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ιδιωτικοποίηση.

Έχουμε προδοθεί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, με ψεύτικες υποσχέσεις. Θα συνεχίσουμε με την απομάκρυνση των μετρητών, σύμφωνα με το δημοκρατικό μας δικαίωμα να υπάρξει δημοψήφισμα, ώστε να διαφυλαχθεί το νερό από το σύνταγμά μας, κάτι που το στερούν από το λαό της Ιρλανδίας.

Αφήστε τον λαό να αποφασίσει, διενεργείστε δημοψήφισμα».

Χαλίλ Γκιμπράν: Tα λουλούδια χαμογελούν μόνο όταν έρθει η αυγή

Τον ήξερα σα νέο πού είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής.

Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι πού κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών.

Τον ήξερα στο σχολείο σαν έναν έφηβο που αποστρεφόταν τη μάθηση, αλαζονικό, κι εχθρό της ειρήνης και της φιλίας.

Τον ήξερα στην πόλη σαν ένα νέο που εμπορευόταν την τιμή του πατέρα του σ’ άτιμες αγορές, και ξόδευε τα χρήματα του πατέρα του σε κακόφημα σπίτια και παράδινε το νου του στο χυμό του σταφυλιού.

Ωστόσο, τον αγαπούσα. Κι η αγάπη μου γι’ αυτόν ήταν ένα μείγμα λύπης και συμπάθειας. Τον αγαπούσα γιατί οι αμαρτίες του δεν είχαν γεννηθεί από κάποιο μικρό μυαλό, αλλά ήταν πιο πολύ καμώματα μιας ψυχής χαμένης και απελπισμένης.

Το πνεύμα, αγαπητοί μου, ξεστρατίζει από το μονοπάτι της σοφίας απρόθυμα, αλλά ξαναγυρίζει σ’ αυτό πρόθυμα’ όταν οι ανεμοστρόβιλοι της νιότης σηκώνουν χώμα και άμμο, τα μάτια τυφλώνονται για κάμποσο καιρό.

Τί κάνει μία Αμερικανίδα με καρκίνο στην Κούβα

Το εμπάργκο των ΗΠΑ στην Κούβα μετράει περισσότερα από 50 χρόνια -επεκτάθηκε απολύτως και σε όλες τις εξαγωγές, μεταξύ των οποίων τα τρόφιμα και τα φάρμακα, στις 7 Φεβρουαρίου του 1962.

Αλλά τώρα, για πρώτη φορά, δοκιμάζεται στη Νέα Υόρκη ένα μοναδικό φάρμακο το οποίο δημιουργήθηκε στην Κούβα.

Όμως, παρά το γεγονός ότι είναι ήδη υπό δοκιμή στη Νέα Υόρκη, υπάρχουν Αμερικανοί καρκινοπαθείς που αψηφούν το εμπάργκο και πηγαίνουν για θεραπεία στην Αβάνα.

Το BBC φέρνει στο φως την ιστορία της 74χρονης Αμερικανίδας καρκινοπαθούς Judy Ingels, μιλά με μία Κουβανή επίσης καρκινοπαθή, τη γιατρό-ογκολόγο της, αλλά και τον Αμερικανό ανοσολόγο, πρόεδρο του Ινστιτούτου που δοκιμάζει το φάρμακο στις ΗΠΑ. 

Η Judy βρίσκεται με την οικογένειά στην Αβάνα εδώ έξι ημέρες. Εκτός από τα αξιοθέατα και την τοπική κουζίνα, η Judy απολαμβάνει την περιπλάνηση. Είναι φωτογράφος και η αποικιακή αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης τη γοητεύει.

Αλλά ο λόγος του ταξιδιού είναι ότι η Judy θα κάνει τις πρώτες ενέσεις με Cimavax.

ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ: Δεν θα συμμορφωθούμε με τις αντιλαϊκές υποδείξεις

«Την Πέμπτη 27/4/2017 δικάζεται στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.

Κατηγορείται γιατί υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των εργαζόμενων του Δήμου, το δικαίωμά τους στην εργασία. Δικαίωμα που το κατηγορητήριο βαφτίζει «παράνομο όφελος»», αναφέρει σε ανακοίνωση της η δημοτικής αρχή Πάτρας. 

Όπως περιγράφεται «με σχετικό νόμο, η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να προχωρήσει σε χιλιάδες απολύσεις, μέσω του προσχηματικού ελέγχου των συμβάσεων αορίστου χρόνου στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Θυμίζουμε ότι το Δημοτικό Συμβούλιο, με την 405/24-9-2014 απόφασή του, σημείωνε:

«(…)κανένα στοιχείο και φάκελοι εργαζόμενων να μη δοθούν με οποιοδήποτε τρόπο και να μην αποσταλούν ώστε να διευκολυνθεί ο στόχος της κυβέρνησης για απολύσεις (…) στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζόμενων (…)»

Στο υπόμνημα του προς τον Ανακριτή, ο Δήμαρχος, τον Οκτώβρη 2014, ανέφερε: 

« (…) Είμαστε αντίθετοι με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και διεκδικούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στους ΟΤΑ χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Στο Δήμο Πατρέων έχουμε 324 εργαζόμενους ΙΔΑΧ που μονιμοποιήθηκαν μέσω της διαδικασίας ΑΣΕΠ καθόλα νόμιμα. Θέμα ανοχής η συγκάλυψης πλαστών δικαιολογητικών δεν υφίσταται (…) Δεν καλύπτουμε διαδικασίες με πλαστά δικαιολογητικά σε καμία περίπτωση. (…) Με βάση τα παραπάνω αρνηθήκαμε ως Δημοτική Αρχή να δώσουμε τους ατομικούς φακέλους για επανέλεγχο, δίνοντας αντίστοιχες εντολές στις Διοικητικές Υπηρεσίες του Δήμου (…)»

Flashback στην 27η Απριλίου

Επίσκεψη ανώτατων αξιωματικών της Βέρμαχτ στην Ακρόπολη. Στις 27 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα και ξεκινά η περίοδος της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα (1941-1944). (Φώτο Συλλογή Μ.Τσαγκάρη)

Ανθρωποκεντρικός κανιβαλισμός

Του Στάθη

Ο κόσμος που οργάνωσε η Παγκοσμιοποίηση τα τελευταία 30-40 χρόνια ρηγματώνεται. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως συστατική δύναμη της Παγκοσμιοποίησης, ρηγματώνεται και αυτή, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθεί να κατασκευάσει μια νέα Ευρώπη - μια Ευρώπη προτεκτοράτων και ειδικών οικονομικών ζωνών. Ενα σχέδιο ανατριχιαστικώς συγγενές με το όραμα του Χίτλερ για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η νέα ορολογία «σύστημα- αντισύστημα» προσπαθεί να εκφράσει (πάλι με παραπλανητικό τρόπο) τις νέες διεργασίες. Παρ’ ότι αυτή η ορολογία συντείνει στη διαδικασία της εκ νέου παγίδευσης των κοινωνικών αντιδράσεων, ταυτοχρόνως ομολογεί και μια μεγάλη αλήθεια: ότι πολλοί πολίτες, μεγάλα μέρη των κοινωνιών προσπαθούν πλέον να κινηθούν εκτόςτου συστήματος, εναντίον του συστήματος.Η εμφάνιση λοιπόν του αντισυστήματος στο προσκήνιο έχει διττό χαρακτήρα (εφόσον είναι ελεγχόμενο): α) να διαδεχθεί το σύστημα, όταν ο λαός έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τον ρόλο που του έχουν προκαθορίσει (περίπτωση Τραμπ) και β) να καθηλώνεται -πάντα ο λαός- μέσα στο σύστημα όταν το αντισύστημα του φαίνεται (και είναι) τρομακτικό - περίπτωση Λεπέν.

Στην περίπτωση που οι αντισυστημικές δυνάμεις δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του συστήματος, έχουμε φαινόμενα όπως του Μελανσόν, ή του Μπέρνι Σάντερς (στις ΗΠΑ), ή των Podemos, ή του ΣΥΡΙΖΑ (όταν ακόμα το κόμμα αυτό προσπαθούσε να εκφράσει τις αντιμνημονιακές και αντικαπιταλιστικές διαθέσεις των Ελλήνων).

Είναι συνεπώς σημαντική προτεραιότητα, προτεραιότητα ζωτικής σημασίας για το σύστημα να κρατά θολά -και αυτό το επιτυγχάνει κυρίως μέσω των ΜΜΕ- τα σύνορα ανάμεσα στις αντισυστημικές δυνάμεις που ελέγχει και τις αντισυστημικές δυνάμεις που το αμφισβητούν. Προς τούτο,

Σαν σήμερα το 1937 έγινε ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα

Αφιέρωμα για τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα από την ΕΡΤ3 (Βίντεο)

Ρεπορτάζ: Μαρία Γραμμένου

Βρισκόμαστε στο 1936, στο ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Η Ισπανία που βρίσκεται στην επιρροή της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας και ο δικτάτορας Φράνκο αποφασίζει να συντρίψει, με τη βοήθειά τους τις αντιστάσεις των κομμουνιστών και των αναρχικών.

Στον εμφύλιο της Ισπανίας οι διεθνείς ταξιαρχίες με εθελοντές από όλον τον κόσμο δίνουν μάχη ενάντια στον φασισμό, όπως ανέφερε και ο διάσημος ιστορικός Ερικ Χομπσμπάουμ : οι διεθνείς ταξιαρχίες που πολέμησαν τον φασισμό έδειξαν την μεγαλύτερη αυτοθυσία στην ιστορία της ανθρωπότητας» Και μάλιστα, προσθέτουμε εμείς προδομένοι από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά και oi περισσότεροι καλλιτέχνες της εποχής τάσσονται υπέρ των αναρχικών και των κομμουνιστών που μάχονται τον δικτάτορα Φράνκο. Στον ισπανικό εμφύλιο και στο πλευρό των ταξιαρχιών βρίσκεται με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και ο διάσημος αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

Ο Φράνκο στόχευε να εξασφαλίσει την κυριαρχία του στον βορρά, έχοντας ήδη υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας.

Στρατηγική σημασία για τον σκοπό αυτό έχει η πόλη της Γκουέρνικα, που βρισκόταν κοντά στο Μπιλμπάο, την πόλη με τον μεγαλύτερο αριθμό ανυπότακτων βάσκων.

25 Απρίλη του 1974, η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων»

Στις 25 Απρίλη του 1974, η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων», όπως ονομάστηκε από τα γαρύφαλλα που έβαζε στις κάνες των όπλων των στρατιωτών ο λαός, ανέτρεψε το φασιστικό καθεστώς της Πορτογαλίας.

Η κίνηση του στρατού απελευθέρωσε λαϊκές δυνάμεις και ένα πρωτοφανές κίνημα ανατροπής σάρωσε την Πορτογαλία.

Ηγετική μορφή του MFA (ΚΕΔ, Κίνημα Ενόπλων Δυνάμεων) και εκπρόσωπος της αριστερής τάσης ήταν ο Οτέλο Σαράϊβα ντε Καρβάλιο.

Ο Οτέλο Καρβάλιο είχε έρθει και στην Ελλάδα το 1980. Εκτός από την ομιλία του σε εκδήλωση στο θέατρο Γκλόρια, είχε επισκεφθεί και τα γραφεία όλων των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, χωρίς διακρίσεις, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους συνομιλητές του.

Δεν έδινε την εντύπωση στρατιωτικού καριέρας και, λόγω ίσως της απλότητάς του, δυσκολευόσουν να πιστέψεις ότι συνομιλείς με έναν άνθρωπο που είχε διαδραματίσει τόσο σημαντικό ρόλο στην πορτογαλική επανάσταση. Αργότερα δικάστηκε και φυλακίστηκε.

Με τη Βόρεια Κορέα δεν θα ασχοληθεί η Βουλή;

Τάσος Παππάς

Αίσχος. Απαράδεκτο. Βάναυση πρόκληση. Αδυσώπητο θράσος. Αμασκάρευτος ολοκληρωτισμός. Βοερός λαϊκισμός. Να συνεδριάσει αμέσως η Ολομέλεια της Βουλής και να κληθεί η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις, ή μάλλον να απολογηθεί.

Τα ερωτήματα που την περικυκλώνουν είναι αμείλικτα: Γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Κούβας, δηλαδή με τον υπουργό μιας κομμουνιστικής δικτατορίας; Γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, δηλαδή με τον υπουργό ενός θεοκρατικού καθεστώτος;

Γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου, δηλαδή με τον υπουργό μιας αυταρχικής κυβέρνησης που φυλακίζει τους αντιφρονούντες; Γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου τους αξιωματούχους μιας χώρας (Κίνα) όπου δεν επιτρέπεται να λειτουργούν άλλα κόμματα πέραν του κομμουνιστικού;

Αφού η κατάσταση στη Βενεζουέλα πρέπει, σύμφωνα με τη Νέα Δημοκρατία, να απασχολήσει την Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της ελληνικής Βουλής, αυτές οι συναντήσεις του Αλ. Τσίπρα με τους εκπροσώπους απεχθών, ειδεχθών και επονείδιστων καθεστώτων δεν πρέπει να απασχολήσουν την Ολομέλεια του σώματος; Τουλάχιστον. Τι άλλο να περιμένουμε; Να επισκεφτεί τη Βόρεια Κορέα και να ανταλλάξει ασπασμούς με τον Κιμ τον τρίτο;

Ο άνθρωπος... start-up

Μάγερ Άνσελμ Μπάουερ - Ρότσιλντ

Κορίνα Βασιλοπούλου

«Ενα έθνος start-up είναι ένα έθνος στο οποίο ο καθένας μπορεί να λέει ότι θα μπορεί να δημιουργήσει μία επιχείρηση start-up. Θέλω να γίνει η Γαλλία ένα τέτοιο έθνος».

Yψηλές, «επαναστατικές» και καινοτόμες οι φιλοδοξίες του υποψήφιου προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, έτσι όπως τις επανέλαβε πολύ πρόσφατα σε συνέδριο για τις επιχειρήσεις start-up.

Αλλωστε, πάει περίπου ένας χρόνος από τότε που δήλωσε ότι θέλει να φέρει την επανάσταση στη Γαλλία με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο οι καινοτόμες επιχειρήσεις έφεραν την επανάσταση στην οικονομία.

Ισως η νέα γαλλική «επανάσταση» να είναι πολύ κοντά.

Αν τα γκάλοπ έχουν δίκιο, ο «κεντρώος» και «ανεξάρτητος» υποψήφιος, επικεφαλής του κινήματος «Εμπρός!» (Εn Marche!) θα πάρει αύριο Κυριακή το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 9 Μαΐου.

Σε αυτή την περίπτωση, προβλέπεται να συντρίψει την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν -εφόσον είναι αυτή η αντίπαλός του- με περισσότερες από 20 μονάδες διαφορά.

Και όχι μόνο τη Λεπέν, αλλά και τον δεξιό Φρανσουά Φιγιόν και τον αριστερό Ζαν-Λικ Μελανσόν και οποιονδήποτε τολμήσει να σταθεί απέναντι στην «ανανεωτική» ορμή του.

Αγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι πριν από λίγα χρόνια και χωρίς να έχει περάσει ποτέ από τη δοκιμασία της κάλπης, ο Μακρόν, στα 39 του, εκπροσωπεί την «ελπίδα».

Το διαρκές πραξικόπημα της Βενεζουέλας

Γιώργος Τσιάρας

Ακόμη και για κάποιον τόσο εξασκημένο στο φιλτράρισμα της προπαγάνδας, όσο εγώ, ο πηχτός χείμαρρος της παραπληροφόρησης -με αποκορύφωμα τη... γνήσια σουρεαλιστική επερώτηση της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή!- γύρω από τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη Βενεζουέλα αποδείχτηκε αρκετός για να μου γυρίσει το στομάχι και να με «αναγκάσει», τρόπον τινά, να θυμίσω στους ουρανοκατέβατους «ειδικούς» περί Λατινικής Αμερικής μερικά βασικά πραγματάκια για τη μακρινή αυτή, αλλά τόσο κοντινή μας από πολιτικής και... αποικιακής πλευράς χώρα. 

Οχι τίποτ’ άλλο, μπας και αναγνωρίσουμε στην ιστορία που ακολουθεί κάποιες χτυπητές ομοιότητες αλλά και διαφορές με το δικό μας παρόν και μέλλον ως στρατιωτικής βάσης του αμερικανικού «ιμπέριουμ» και, ταυτόχρονα, ως αποικίας χρέους των ισχυρότερων από τους Ευρωπαίους αφέντες-«εταίρους» μας. 

«Βενεθουέλα», στα καστιγιάνικα, σημαίνει μικρή Βενετία: όταν πρωτόφτασε εκεί ο Βενετσιάνος Αμέριγκο Βεσπούτσι, το 1499, τα φυσικά κανάλια και οι κατοικημένες από Ινδιάνους νησίδες που δημιουργούσαν οι εκβολές των ποταμών τού θύμισαν τον τόπο του, κι έτσι έδωσε το όνομα της Γαληνοτάτης σε ολόκληρη τη χώρα - με τον ίδιο παιχνιδιάρικο τρόπο που οι Σπανιόλοι κονκισταδόρες βάφτισαν την Honduras για τα βαθιά νερά των λιμανιών της και την Argentina για τον Rio de la Plata, το ποτάμι του ασημιού. 

Το 1811, δέκα χρόνια πριν από τον δικό μας ξεσηκωμό, έγινε μία από τις πρώτες ισπανικές αποικίες που ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, αρχικά ως κομμάτι της «Μεγάλης Κολομβίας», με τους θρυλικούς επαναστάτες Μπολίβαρ, Πάες και Σούκρε, και μετέπειτα ως κυρίαρχο κράτος, το 1830. 

Η επιστροφή της Γαλλίας;

Αποτελεί κοινό μυστικό πως η Γαλλία επιδιώκει να επανενσαρκωθεί ως Ευρώπη, ενώ η Γερμανία ελπίζει να επανορθώσει ή και να εκδικηθεί μέσω της Ευρώπης.

Γιώργος Στάμκος

Για τη Γαλλία η Ευρώπη ήταν πάντα το μέσο για να ανακτήσει το παλιό της μεγαλείο. Ο Ντε Γκολ οραματίζονταν μια γνήσια Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, και σε μια τέτοια Ευρώπη θα ηγούνταν το Παρίσι, η Γαλλία θα ανακτούσε το χαμένο μεγαλείο της, που νιώθει πως είναι και το πεπρωμένο της. Το μεγαλείο της Ευρώπης υπό την ηγεσία της Γαλλίας θα ήταν επίσης και το μεγαλείο της Γαλλίας…

Η προσκόλληση της γαλλικής πολιτικής ελίτ στην αντίληψη πως η Γαλλία είναι ακόμα μια παγκόσμια δύναμη, μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της ψευδαίσθησης και της έμμονης ιδέας, αλλά δεν είναι εντελώς μακριά από την πραγματικότητα. Θυμόμαστε όλοι τα λόγια του Γάλλου πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ, τον Μάιο του 1995, που δήλωσε πως “η Γαλλία μπορεί και πρέπει να επιβεβαιώσει τον προορισμό της ως παγκόσμιας δύναμης”.

Σ’ αυτό εντάσσεται και η επιμονή της Γαλλίας να αναπτύξει την δική της αυτόνομη πυρηνική αποτρεπτική δύναμη, που θα της έδινε ελευθερία δράσης αλλά και μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις των ΗΠΑ πάνω στα ευρωπαϊκά και όχι μόνον θέματα. Για το Παρίσι τα πυρηνικά όπλα του δίνουν τη δυνατότητα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμιο πεδίο, ενισχύοντας τον ισχυρισμό του πως είναι “παγκόσμια δύναμη”. Ενίσχυε επίσης την άποψη ότι ήταν ηγετική ηπειρωτική δύναμη στην Ευρώπη, σε σύγκριση με τη Γερμανία που δεν διέθετε ούτε πυρηνικά όπλα, ούτε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.

Στο φως οι φάκελοι στρατιωτικών που αγωνίστηκαν ενάντια στην χούντα

Αποκαλυπτικά ντοκουμέντα για το φακέλωμα και τις άγριες διώξεις στην επταετία

Μια σειρά εγγράφων ανάμεσα στους 2.110 φακέλους πολιτικών φρονημάτων που επί δεκαετίες φυλάσσονται στα αρχεία υπηρεσιών του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αποδεικνύουν ότι η χούντα των συνταγματαρχών παρακολούθησε, φακέλωσε και δίωξε άγρια όχι μόνο απλούς πολίτες που εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στο δικτατορικό καθεστώς, αλλά και στρατιωτικούς, οι οποίοι δεν ενστερνίζονταν τις «εθνοσωτήριες» αντιλήψεις των πραξικοπηματιών.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ φέρνει σήμερα στο φως άγνωστα ντοκουμέντα με αφορμή την συμπλήρωση 50 ετών από την επιβολή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Αποκαλυπτικά στοιχεί από τους φακέλους πολιτικών φρονημάτων τεσσάρων εμβληματικών στρατιωτικών, οι οποίοι αγωνίστηκαν σθεναρά ενάντια στη δικτατορία και συμμετείχαν στο Κίνημα του Ναυτικού για την ανατροπή του καθεστώτος: του Σπύρου Μουστακλή, του Νίκου Παππά, του Λεωνίδα Βασιλικόπουλου και του Μιχάλη Βαρδάνη.

Σπύρος Μουστακλής: «Ενεχόμενος μεθ’ ετέρων εις δυναμιτιστικήν οργάνωσιν»

Η ηρωική στάση του ταγματάρχη Σπύρου Μουστακλή αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο της αντιδικτατορικής δράσης. Ο αξιωματικός του στρατού συνελήφθη στις 22 Μαΐου 1973 για συμμετοχή στην αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία» (Ε.Α.Ν.).

Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα

Της Ελένης Μαυρούλη

Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια. Η Βενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν.

Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.

Ψέμα νούμερο 1

«Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο».

Η αλήθεια είναι ότι το νέο κύμα διαμαρτυριών (γιατί δεν είναι το πρώτο) είχε ως αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, στις 29 Μαρτίου, να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές εξουσίες του Κοινοβουλίου, κατηγορώντας το για πλήρη περιφρόνηση της Δικαιοσύνης. Αυτό που ονομάστηκε «πραξικόπημα» από την αντιπολίτευση και από τον γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών.

«Τα κορίτσια της βροχής» που βασανίστηκαν από τη χούντα

«Τα κορίτσια της βροχής» είναι οι γυναίκες που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και εξομολογούνται στην κάμερα τις αληθινές ιστορίες τους. Το κύκνειο άσμα της Αλίντας Δημητρίου, κινηματογραφίστριας που υπηρέτησε το πολιτικό ντοκιμαντέρ, ολοκληρώνει την τριλογία για τις γυναίκες στους πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

Γαλλικές Εκλογές: Κρίσιμη μάχη σε μια Ευρώπη που βράζει

Μπαίνουμε σε μια εποχή στην πολιτική, κατά την οποία οι δηλώσεις που αρχίζουν με τη φράση «Θα είναι η πρώτη φορά που…», θα σημαίνουν πως κάτι, που στο παρελθόν ήταν αδιανόητο να συμβεί, πρόκειται πραγματικά να συμβεί. Αυτές οι γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι οι πρώτες κατά τις οποίες το Εθνικό Μέτωπο (FN) περνά στο δεύτερο γύρο χωρίς αμφιβολία: υπάρχει μάλιστα μια πιθανότητα (αν κι ακόμη δείχνει εξαιρετικά απίθανο) να κερδίσει. 

Serge Halimi

Για πρώτη φορά, κανείς δεν υπερασπίζεται το ρεκόρ των πέντε τελευταίων ετών, παρότι δυο πρώην υπουργοί του απερχόμενοι προέδρου είναι ακόμη όρθιοι: ο Μπενουά Αμόν του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ο Εμμανουήλ Μακρόν του «En Marche!» (Προς τα εμπρός!). Είναι επίσης η πρώτη φορά που οι υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά και της Δεξιάς που κυβερνούν τη Γαλλία από τις αρχές της Πέμπτης Δημοκρατίας, θα μπορούσαν και οι δυο να μείνουν εκτός του δεύτερου γύρου. 

Δεν υπάρχει προηγούμενο εκστρατείας με τόσο κακή προβολή στα δελτία ειδήσεων, με νομικές διαδικασίες να λαμβάνουν χώρα παράλληλα και με μια ανικανότητα να επικεντρωθεί σε οποιοδήποτε ζήτημα ουσίας για περισσότερο από 24 ώρες. Και ασφαλώς δεν υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα ενός μεγάλου υποψηφίου (Φρανσουά Φιγιόν) να ερευνάται από τη δικαιοσύνη για κατάχρηση δημοσίων πόρων, ενώ παράλληλα διακήρυττε για μια δεκαετία ότι η Γαλλία βρίσκεται σε πτώχευση. 

Ο ρόλος του απερχόμενου Ολάντ 

Αλήθειες και ψέματα για την 7ετία

Tου Θράσου Αβραάμ, Κοινωνικού Ανθρωπολόγου-Ιστορικού

Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εγκαθίδρυση της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών στη χώρα μας και ορισμένοι χωρίς συγκεκριμένη γνώση μας λένε «μια χούντα μας χρειάζεται» ή, «με την χούντα δεν είχαμε χρέος». 

Αυτά τα κλισέ είχαµε συνηθίσει να τα’ ακούµε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε συνεργάτες, είτε ευνοούμενοι µε διάφορους τρόπους από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε σηµασία διότι οι ιστορικές µνήµες της οδυνηρής επταετίας ήταν πρόσφατες. Όσο όμως τα χρόνια περνούν και η μνήμη εξασθενεί σε συνδυασμό με την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού εμφανίζονται θέσεις και απόψεις που υμνούν τη χούντα και τους δοσίλογους συνταγματάρχες. Τα στοιχεία όμως 

που μαρτυρούν την ιστορική αλήθεια γι’ αυτή την περίοδο 

διαλύουν κάθε φαντασίωση.

Tου Θράσου Αβραάμ, Κοινωνικού Ανθρωπολόγου-Ιστορικού

Η οικονομία επί χούντας

Η ελληνική ακροδεξιά διατείνεται πως η χούντα αποτέλεσε ένα «οικονομικό θαύμα», ενώ στην πραγματικότητα κατά την περίοδο αυτή επικράτησε η συνέχεια της πορείας που είχε αρχίσει να διαγράφεται από την αρχή της δεκαετίας του ‘60. Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες προέβαλαν ως επιχείρημα για το πραξικόπημα (εκτός από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο») το φόβο του «οικονομικού χάους». Η οικονομική πραγματικότητα όμως της εποχής περιγράφεται ως εξής: «Η πρόοδος των τελευταίων πέντε ετών, όσον αφορά την αύξηση του εθνικού εισοδήματος και την βελτίωση του επιπέδου ζωής, ήταν συνέπεια των μηχανισμών αναπτύξεως που μπήκαν σε κίνηση και ενισχύθηκαν επιτυχώς στη δεκαετία 1957-1966.

21 Απριλίου 1967 - Δεν ξεχνάμε

Τάσος Λειβαδίτης: Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας...

Στις 20 Απριλίου του 1922 έρχεται στη ζωή ο μεγάλος ποιητής,
Τάσος Λειβαδίτης. Με έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της Αριστεράς, στην πρώτη φάση της καριέρας του, η ποίησή του επαναστατική... Με τα έργα του σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών. «Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / Εμείς καθόμασταν τα βράδια Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας» (Τ. Λειβαδίτης Σημαίες)

Γόνος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Kοντοπούλου, ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε (20 Απριλίου 1922) και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όμως την εγκαταλείπει γρήγορα και αφοσιώνεται στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνεται στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, τη γνωστή σε όλους μας EΠON. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ 8 χρόνια αργότερα, το 1951, χάνει και τη μητέρα του ευρισκόμενος ο ίδιος εξόριστος στη Μακρόνησο.

Ο Λειβαδίτης υπήρξε εξόριστος από το 1947 στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από' κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951, λόγω της έντονης πολιτικής δραστηριότητα που ανέπτυξε στο χώρο της Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του έγραψε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά, το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών (1955), ενώ το εν λόγω έργο του τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας της Βαρσοβίας.

Ρεστάρισμα

«Εάν καταφέρουμε και δείξουμε και εξηγήσουμε στον κόσμο ότι απ’ το να έχει τη σύνταξη ο παππούς και να του παίρνει ένα κατοστάρικο τον μήνα ο εγγονός, να πίνει φραπέ και να παίζει τάβλι, προτιμώ να του πάρω εγώ σαν κράτος» δήλωσε ο Δημήτρης Καμμένος 

Δημήτρης Νανούρης

Ας όψονται οι αμετανόητοι ντεμέκ αριστεροί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που πάσχισαν να καρατομήσουν από την κυβέρνηση τον Δημήτρη Καμμένο με το πρόσχημα ότι διαπνέεται τάχα μου από αντισημιτικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά, φασιστικά και φιλοναζιστικά φρονήματα. Λες κι ήταν ο πρώτος απ’ τους ΑΝ.ΕΛΛ. με παρόμοιες καταβολές. Οταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο θεϊκός ΘΑλέξης έχρισε τον εν λόγω υφυπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ξεσκόνισαν οι αχρείοι τα αρχεία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξετρυπώνοντας ορισμένες εντελώς αθώες αναρτήσεις περί Αουσβιτς και ομοφυλοφίλων, τις οποίες παρερμήνευσαν απαιτώντας την κεφαλή του επί πίνακι.

Πολύτιμη κεφαλή που κατεβάζει κατά ριπάς τις φαεινές ιδέες. Τυφλώθηκαν, όμως, απ’ τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, οι ανόητοι, και δεν εννόησαν ότι για να νοστιμίσει η θατσερική πολιτική της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς χρειάζεται απαραιτήτως μια γερή πρέζα ακροδεξιό αλατοπίπερο. Τον εξανάγκασαν, λοιπόν, σε παραίτηση την οποία ο πρωθυπουργός έκανε δεκτή εκών άκων την επαύριο της ορκωμοσίας. Αντικείμενο χλεύης των σατιρικών στηλών έγινε το αστραπιαίο πέρασμά του από τον θώκο. Ιδού δεινό δήγμα:

Οι χαλίφηδες της Δύσης και ο σουλτάνος Ερντογάν

Νίκος Μπογιόπουλος

Ηχητικό – Real FM (18/4/2017)

Την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό της Δύσης για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία περιέγραψε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Αναφέρθηκε στις συνθήκες του δημοψηφίσματος, στις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για νοθεία και σχολίασε την «ξαφνική» ευαισθησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη …δημοκρατικότητα του τουρκικού κράτους, υπό τον σουλτάνο Ερντογάν. 

Ο Ν. Μπογιόπουλος σημείωσε πως αυτοί που μιλούν για τον Ερντογάν, ο οποίος ήταν δεύτερος στο δημοψήφισμα αλλά ήρθε πρώτος (με αντιθεσμικό τρόπο), δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον Τραμπ, ο οποίος ήρθε δεύτερος σε ψήφους και είναι πρόεδρος των ΗΠΑ (με θεσμικό τρόπο).

Αυτοί που μιλούν για τη συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του Ερντογάν δεν κοιτούν καθόλου τα παραδείγματα χωρών με προεδρικά συστήματα, όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία. Προφανώς, ο Ερντογάν το πάει παραπέρα και δίνει (και επίσημα) χαρακτηριστικά σουλτανάτου στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό δεν αναιρεί την συγκέντρωση εξουσιών στα προεδρικά συστήματα, με τα οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα η Δύση. 

Επίσης, η κατάργηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Τουρκία δεν έγινε ξαφνικά. Συμβαίνει χρόνια τώρα που συναγελάζονται με τον Ερντογάν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμα και για την επαναφορά της θανατικής ποινής, που επιδιώκει ο Ερντογάν, η Δύση υποκρίνεται. Στις ΗΠΑ, στο Ισραήλ, στην Κίνα και αλλού είναι σε ισχύ η θανατική ποινή. Το γεγονός δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τις άριστες σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις χώρες αυτές.

Φρόυντ: Το σεξ και η αγάπη

Οι αλήθειες του Σίγκμουντ Φρόυντ, του θεμελιωτή της ψυχαναλυτικής σχολής, για τις σχέσεις, την αγάπη και τη σεξουαλικότητα.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που σχεδόν όλοι οι θεραπευόμενοι διαπραγματεύονται στη θεραπεία τους, αυτό είναι η αγάπη. Είμαι πραγματικά αγαπητός; Τι μπορώ να κάνω για να πετύχει η σχέση μου; Γιατί δεν μπορώ να βρω ένα σταθερό σύντροφο; Κάνω κάτι λάθος;

Σας θυμίζει κάτι; Αν όχι, είστε ένας από τους λίγους ανθρώπους εκεί έξω που δεν κάνουν παρόμοιες ερωτήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς, όλοι μας επιθυμούμε να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάνε. Η αγάπη, το σεξ, οι φαντασιώσεις και οι ερωτικές σχέσεις βρίσκονται στο μυαλό μας κάθε στιγμή, συνειδητά και ασυνείδητα. Όταν πρόκειται για το σεξ και την αγάπη, ο Sigmund Freud έχει τοποθετηθεί σωστά για ορισμένα πράγματα. Ο Αμερικανικός Ψυχαναλυτικός Σύλλογος μοιράζεται μαζί μας ποιά είναι αυτά:

1) Η σεξουαλικότητα είναι η αδυναμία και η δύναμη του καθενός: Το σεξ είναι ένα πρωταρχικό κίνητρο και κοινός παρονομαστής για όλους μας. Ακόμα και οι πιο πουριτανοί άνθρωποι μπορούν να παλεύουν σε μεγάλο βαθμό με τις σεξουαλικές ορέξεις και την έκφρασή τους. Αν ψάχνει κάποιος ενδείξεις, αρκεί μόνο να κοιτάξει τα πολλά σκάνδαλα που έχουν συγκλονίσει το Βατικανό και τις φονταμενταλιστικές εκκλησίες. Ο Freud παρατήρησε αυτή τη λάγνη πάλη στους άνδρες και τις γυναίκες από νωρίς στη Βικτοριανή Βιέννη. Αλλά η σεξουαλικότητά μας, μας καθορίζει επίσης σε υγιείς και εντελώς απαραίτητους τρόπους.

Διάβασε το θα εκπλαγείς,θα οργιστείς ,θα κλάψεις αλλά θα μάθεις - Οι Χρεοκοπίες της Ελλάδας

Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.

Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.

«Επιδημία σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης προσφυγόπουλων στην Ελλάδα»

Μετά την κόλαση του πολέμου, ζουν την κόλαση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Όπως προκύπτει από έκθεση του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στην Ελλάδα, αναγκάζονται να πουλάνε το σώμα τους, για να καταφέρουν να φτάσουν στην Βόρεια Ευρώπη.

Θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, για 15 ευρώ, αυτά τα παιδιά του πολέμου, αντί να βρουν την στοργή και την προστασία που δικαιούνται, αποτελούν αυτό που στην έκθεση την οποία συνυπογράφουν η δρ. Βασιλεία Διγιδίκη και η καθηγήτρια Ζακλίν Μπαμπά από το κέντρο υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, περιγράφεται ως «αυξανόμενη επιδημία σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης παιδιών προσφύγων στην Ελλάδα».

Η έκθεση αναφέρει ότι παιδιά πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες, μεταξύ άλλων από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη έχουν παγιδευτεί στην Ελλάδα, δίχως να μπορούν να πληρώσουν τα χρήματα που ζητούν οι λαθροδιακινητές, για να τα μεταφέρουν. Αποτέλεσμα αυτού είναι κάποια από τα παιδιά να στρέφονται στην πορνεία για να προσπαθήσουν να καλύψουν οικονομικά το ταξίδι τους.

«Αυτή η επείγουσα κατάσταση δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον. Δεν μπορούμε πια να καθόμαστε απαθείς ενώ παιδιά μετανάστες κακοποιούνται και αναγκάζονται να πουλούν τα σώματά τους μέρα μεσημέρι, σε κοινή θέα, στην καρδιά της Αθήνας, απλά για να επιβιώσουν», δήλωσε στον Guardian η Βασιλεία Διγιδίκη. «Εχουμε ευθύνη ως άνθρωποι να αντιμετωπίσουμε αυτή την έκτακτη ανάγκη κατά μέτωπο και να λάβουμε άμεση δράση σε κάθε επίπεδο, για να βάλουμε ένα τέλος σε αυτή την πλέον ειδεχθή παραβίαση της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», πρόσθεσε.

Λιβύη: 28 μετανάστες πέθαναν μεσοπέλαγα από πείνα και δίψα

28 μετανάστες εντόπισαν λίβυοι ψαράδες νεκρούς, μέσα σε σκάφος που επέπλεε στα ανοιχτά της πόλης Σαμπράθα, δήλωσε την Τρίτη, αξιωματούχος του λιβυκού υπουργείου Εσωτερικών. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, τα θύματα πέθαναν από πείνα και δίψα, καθώς η μηχανή της λέμβου στην οποία επέβαιναν, βρέθηκε χαλασμένη.

Ο διοικητής της μονάδας ασφαλείας του υπουργείου Εσωτερικών,Αχμαϊντα Χαλίφα Αμσαλάμ δήλωσε στο πρακτορείο Ρόιτερς ότι οι 28 μετανάστες, ανάμεσα τους τέσσερις γυναίκες, εντοπίστηκαν μετά την δύση του ηλίου από τους αλιείς που έσυραν το σκάφος στην ακτή.

Τα θύματα θάφτηκαν σε ένα νεκροταφείο για παράτυπους μετανάστες, πρόσθεσε ο αξιωματούχος. «Η λέμβος στην οποία επέβαιναν σταμάτησε στα ανοιχτά, εξαιτίας βλάβης που υπέστη η μηχανή», τόνισε, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για τις εθνικότητες των θυμάτων.

Φρίκη στην Τσετσενία: Στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους - Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες όσων απέδρασαν

Στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους φαίνεται ν΄ανοίγει η Τσετσενία, στα οποία – σύμφωνα με τους ακτιβιστές- οι κρατούμενοι υφίστανται βασανισμούς με ηλεκτροσόκ, ενώ συχνά ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου.

Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά τη δεκαετία του 30 και τον Χίτλερ.

Η είδηση αυτή έρχεται, μετά την εξαφάνιση 100 gay ανδρών στην περιοχή τις τελευταίες εβδομάδες. Σύμφωνα μ΄ένα ρεπορτάζ της Novoya Gazeta, «οι αρχές έχουν εγκαταστήσει διάφορα τέτοια στρατόπεδα, όπου οι ομοφυλόφιλοι δολοφονούνται ή εξαναγκάζονται να φύγουν απ΄τη χώρα». Σημειώνει, μάλιστα, ότι ένα απ΄αυτά τα στρατόπεδα έχει εγκατασταθεί στις πρώην στρατιωτικές βάσεις, στην πόλη Argun.

Μιλώντας στη MailOline, η Svetlana Zakharova απ’ το ρωσικό LGBT δίκτυο, δήλωσε: «Oι gay άνθρωποι τίθενται υπό κράτηση στα στρατόπεδα αυτά. Εργαζόμαστε με στόχο να τους απομακρύνουμε. Κάποιοι έχουν φύγει απ’ την περιοχή. Αυτοί που κατάφεραν να ξεφύγουν μας είπαν ότι κρατήθηκαν στο ίδιο δωμάτιο, όλοι μαζί. Περίπου 30-40 άτομα. Βασανίστηκαν με ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ έπεφταν θύμα άγριου ξυλοδαρμού που κάποιες φορές οδηγούσε στον θάνατο».

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή;

Κατερίνα Αναγνωστάκη*

«Την κουρέψανε κι ύστερα ριχτήκανε πάνω της με τους υποκόπανους, με κλωτσιές, με χαστούκια, όπως μπορούσανε. 

Της σκίσανε τα ρούχα, την πετάξανε κάτω γυμνή. Χτυπούσανε βάναυσα στο κεφάλι, στο στήθος, στην κοιλιά, στα πόδια. 

Τίποτα πια δεν ξεχώριζες σε τούτο το πλάσμα. […] Ξάφνου ακούστηκε ένα σφύριγμα. Ητανε το τέλος. 

Φέρανε και την αδελφή της. Τρόμαξε η κοπέλα που την είδε γυμνή και ματωμένη. 

– Αδελφούλα μου, σ’ ατιμάσανε; και ρίχτηκε πάνω της και τράβαγε τα μαλλιά της. 

– Ελα να με τραβήξεις […] και μην κλαις. Μόνο ξύλο έφαγα» 

(Φωτάκη, 1976, σ. 15-6). 

Διαβάζοντας απομονωμένο το παραπάνω απόσπασμα, από γεγονός που εκτυλίχθηκε στην Πελοπόννησο στα μέσα του 1946, μπορεί κανείς να διερωτηθεί ενάντια σε ποια γυναίκα διαπράχθηκε μια τέτοια επίθεση. 

Οι εξίσου πιθανές απαντήσεις είναι δύο: επρόκειτο είτε για «συνεργάτιδα» είτε για «αριστερή». 

Τι κοινό, άραγε, είχαν αυτές οι δύο περιπτώσεις γυναικών, ώστε να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο; 

Παραδοχές και απορίες για την αριστερή διακυβέρνηση

«Για να διηγηθούμε την ιστορία μας πρέπει να έχουμε μια μνήμη, μία γενεαλογία σημείων». W. Bion (Άγγλος ψυχαναλυτής)

Στέλιος Στυλιανίδης

Μετά από δύο και κάτι χρόνια αριστερής διακυβέρνησης, αποφεύγοντας τις φανατικές ή πολωτικές κρίσεις, υπάρχουν ορισμένες βασικές παραδοχές οι οποίες γεννούν βασικές απορίες.

Βασικές παραδοχές

-Η προηγούμενη κατάσταση του συνόλου των ελληνικών παθογενειών δημιούργησε μαζική αποστροφή, με έντονα θυμικά χαρακτηριστικά, προς κάθε μορφής «παλαιό». Η φαύλη σπείρα μιας τυπικής κρίσης, δηλαδή η διαφθορά, η ατιμωρησία, η φοροδιαφυγή, τα δημόσια ελλείμματα με την υπερχρέωση του κράτους, οι ανυπολόγιστες στρατιωτικές δαπάνες, ο πελατειασμός, η ανομία δημιούργησαν μια προβλεπόμενη άνευ προηγούμενου ύφεση και μια πολυεπίπεδη κοινωνικοοικονομική και ηθική κρίση. Ο φαύλος κύκλος της χώρας έχει επαναληφθεί επτά φορές από το 1828 με τους ίδιους βασικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής.

-Η βασική λειτουργία των θεσμών της δημοκρατίας μας αναπαράγει ένα πλαίσιο και μια κοινωνία του «δήθεν», δηλαδή ένα τεράστιο και διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ διακηρύξεων, πολιτικής πρακτικής και τήρησης των νόμων, μέσα από την συσκότιση και την μετάθεση της ατομικής ευθύνης;

"Ανάσταση" των ζωντανών ή νεκρανάσταση των ζόμπι

Της Νάντιας Βαλαβάνη

Βρισκόμαστε ένα δεκαήμερο πριν το Πάσχα 2017, σε μια χώρα ούτε καν περιορισμένης κυριαρχίας, που κυριαρχείται από ένα ερώτημα: Πότε θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση; 

Ερώτημα απολύτως φυσιολογικό, καθώς η κυβέρνηση δεν κυβερνά και η Βουλή δεν αποφασίζει παρά με βάση το εκάστοτε προσωρινό συμβιβαστικό αποτέλεσμα μέσα απ’ τις συγκρούσεις σχεδίων και συμφερόντων των «έξω» - ευρωπαϊκή «νέα» Τρόικα και ΔΝΤ - σ’ έναν κόσμο που αλλάζει. Ξεκινώντας από την ΕΕ, που γίνεται ανοικτά και «αποδεκτά» πλέον ό,τι στην πραγματικότητα είναι, «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων», Ευρώπη της απόκλισης - αντί του, προβαλλόμενου μέχρι σήμερα από τους κυρίαρχους κύκλους ως βασικού λόγου ύπαρξης της, προτύπου μιας «Ευρώπης της σύγκλισης». Αλλαγή επίσημης πορείας μες στο σκοτάδι, χωρίς έστω κατ’ επίφαση «δημοκρατικές» διαδικασίες, με «απόφαση» μιας χούφτας ανθρώπων της πολιτικής κι οικονομικής ελίτ της Γερμανίας και των δορυφόρων της, που προετοιμάζονται για διεθνή εμπορικό πόλεμο (βλ. ΗΠΑ με Τραμπ): Ανακοινώθηκε απλώς μέσω της Διακήρυξης των 60χρονων της ΕΕ στους υπόλοιπους - ελάχιστες μέρες αφού η Κομισιόν έδινε στη δημοσιότητα τα, υποτίθεται σοβαρά, «πέντε εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης», απ’ τα οποία η Ευρώπη της απόκλισης ήταν μόνο ένα. Η οποία Διακήρυξη ανακοινώνει ότι «η Ευρώπη έγινε μία» - με τη Ρωσία απ’ έξω και υπό καθεστώς αντιποίνων την ίδια ώρα που ξεκίνησε επίσημα το Brexit...

Οι υποκλίσεις στον «παγκόσμιο χωροφύλακα» και «η μητέρα των βομβών»

Kαι τι δεν έχουμε μάθει για τη «μητέρα των βομβών» στο Αφγανιστάν… Διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ έχουν κάνει εξαντλητικές περιγραφές για το υπερόπλο των ΗΠΑ. 

Χαρακτηριστικό είναι πως πολλές φορές υπήρχε μια αίσθηση ότι δεν μιλάμε για τον δικό μας πλανήτη, αλλά για κάποιο video game…

Οι κινήσεις των ΗΠΑ, μετά και την επίθεση στη Συρία, δεν είναι για να περιφέρονται ως «εντυπωσιακές εικόνες» από τη δραστηριότητα του αμερικανικού στρατού. 

Πρόκειται για κινήσεις επικίνδυνες που δείχνουν ότι οι γεωπολιτικές εξελίξεις είναι μπροστά. Ο Τραμπ δεν είναι ένας «μουρλός», ακολουθεί την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή και είναι φανερό πως προχωρά σε επίδειξη ισχύος. 

Με βάση τον πιο πρόσφατο απολογισμό Αφγανών αξιωματούχων,όπως δημοσιεύθηκε, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 90 μέλη του Ισλαμικού Κράτους από τη «μητέρα των βομβών». 

Η ενέργεια των ΗΠΑ και ό,τι έχει ακολουθήσει αποκαλύπτει πως η ένταση που επιδιώκουν δεν αφορά την …ανάγκη τους να προστατέψουν τον πλανήτη (από τα κατασκευάσματα τους…). 

Δεν είναι η πρώτη φορά – και όπως φαίνεται δεν θα είναι η τελευταία – που οι επίσημοι λόγοι δεν είναι παρά προσχήματα για επεμβάσεις κυριαρχίας και εξυπηρέτησης οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. 

Το... κρητικό survivor

Η Κούβα πρώτη στον κόσμο εξάλειψε εντελώς τη μετάδοση του AIDS από μητέρα σε παιδί

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε
επίσημα την Κούβα την πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση του ιού HIV, του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί.

Η επιτυχία αυτή της Κούβας «δείχνει ότι μια οικουμενική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη είναι δυνατή και πράγματι είναι το κλειδί της επιτυχίας ακόμη και για την καταπολέμηση τόσο τεράστιων προκλήσεων όπως το AIDS», υπογράμμισε η δρ Καρίσα Ετιέν, διευθύντρια του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας.

Σε ένα άρθρο στο έγκυρο περιοδικό Science, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (Καλιφόρνια), ισχυρίστηκαν ότι η Κούβα κατέχει υψηλότερους δείκτες στον τομέα καλύτερης υγείας από τις ΗΠΑ. Ο λόγος: η απουσία, στο κουβανικό μοντέλο, εμπορικών πιέσεων και κινήτρων από φαρμακευτικές εταιρείες, και μια επιτυχημένη στρατηγική εκπαίδευση των ανθρώπων σχετικά με την πρόληψη της υγείας.

Δυστυχώς δεν είναι πασχαλινά βαρελότα…

Εισερχόμαστε, και το καταλαβαίνουμε ολοένα και περισσότερο, σε μια φάση που οριοθετείται από τη σφαίρα των γεωπολιτικών αναταράξεων και ανακατατάξεων. Αυτό πλέον είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. 

Η λογική συνέπεια αυτού του γεγονότος (του «συμβάντος» από την ανάποδη) σημαίνει ότι τίποτα δεν θα μείνει «όρθιο», όπως το ξέραμε και όπως είχαμε συνηθίσει, στις δύο τελευταίες δεκαετίες. 

Τα διάφορα «μπαμ» που ακούγονται εκκωφαντικά σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγάλες πόλεις, είναι από πραγματικές βόμβες, από πραγματικά πυρά ή ακόμα από πραγματικές εφόδους θανάτου οχημάτων ενάντια σε πολίτες. Τα «μπαμ» που ακούγονται σε ναούς στην Αίγυπτο, δεν ήταν βαρελότα αλλά φονικές αποστολές ενάντια σε πιστούς χριστιανούς. Τέλος, τα «μπαμ» που ακούστηκαν με πρόσχημα τα χημικά ήταν πύραυλοι cruise των ΗΠΑ που φαίνεται ότι σχεδιάζουν μεγαλύτερες εμπλοκές σε διάφορα θέατρα πολέμου. 

Μέσα στο θολό, σκοτεινό κι απρόβλεπτο κλίμα που δημιουργεί η είσοδος στη γεωπολιτική, η προβοκάτσια, η σκόπιμη δημιουργία γεγονότων και αφορμών για μεγαλύτερες εμπλοκές, θα καταστεί πρώτης τάξεως εργαλείο για την προώθηση των σχεδιασμών όλων των βασικών παικτών. Η προβοκάτσια, στην υπηρεσία της γεωπολιτικής και σαν εργαλείο επιβολής λύσεων και νέων πολεμικών τελεσιγράφων ή εμπλοκών. Η προβοκάτσια, σαν το απαραίτητο εύφλεκτο υλικό για να πάρουν φωτιά περιοχές, να προκύψουν αβυσσαλέα μίση και εχθρότητες, να προχωρήσουν τα πολεμικά και επεκτατικά σχέδια. 

Η Μεγάλη Εβδομάδα ενός αγνωστικιστή

Σπύρος Μανουσέλης

Πώς βιώνει το πνεύμα των εορτών του Πάσχα ένας Ελληνας φυσικός επιστήμονας και μάλιστα διαπρεπής εξελικτικός βιολόγος; 

Πόσο συμβατή μπορεί να είναι η ρεαλιστική και εμπειρική επιστημονική σκέψη του με τα προσωπικά του βιώματα από την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση; 

Υπάρχει άραγε ένας «τρίτος δρόμος», μία έστω και απίθανη προοπτική συμβίωσης των «εξ αποκαλύψεως αληθειών» της θρησκευτικής πίστης με την κριτική στάση και τις εξ ορισμού πρόσκαιρες -ως δυνητικά διαψεύσιμες- αλήθειες της επιστήμης; 

Αυτά τα δύσκολα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε με τη βοήθεια του Λευτέρη Ζούρου, ενός επιστήμονα που σέβεται αλλά δεν αποδέχεται άκριτα τη θρησκευτική μας παράδοση. 

Στο ερώτημα, γιατί τον συγκεκριμένο εξελικτικό βιολόγο και όχι κάποιον άλλο εξίσου σημαντικό Ελληνα επιστήμονα, η απάντηση είναι εύκολη: τόσο ως εξελικτικός βιολόγος όσο και ως συγγραφέας ο κ. Ζούρος έχει καταβάλει συστηματικές προσπάθειες για να παρουσιάσει και να ερμηνεύσει τις μεγάλες κατακτήσεις της εξελικτικής βιολογίας με τρόπο νηφάλιο και κατανοητό για το ευρύ κοινό· χωρίς ποτέ να καταφεύγει σε απλοϊκές προκαταλήψεις ή δημαγωγικές υπεραπλουστεύσεις.

Μία εκ βαθέων «εξομολόγηση» επιφανούς Ελληνα εξελικτικού βιολόγου

Νέα δημοσκόπηση στην Γαλλία. Μία ανάσα ο Μελανσόν από την δεύτερη θέση που οδηγεί στον δεύτερο γύρο

Η Μαρίν Λε Πεν συγκεντρώνει το 22% των προτιμήσεων ψήφου για τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, με τον Εμμανουέλ Μακρόν, επίσης να έχει 22%, ενώ ακολουθεί ο Ζαν-Λικ Μελανσόν με 20% κι ο Φρανσουά Φιγιόν με 19%, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης (Le Monde / Ipsos).

Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση ο Μακρόν θα νικήσει τη Λε Πεν κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών με 63%, ενώ ο Μακρόν θα νικούσε και τον Φιγιόν στο δεύτερο γύρο, με ποσοστό 64%. Ο Φιγιόν θα νικούσε τη Λε Πεν με ποσοστό 56% στο δεύτερο γύρο. Επίσης, ο Μελανσόν θα νικούσε τη Λε Πεν εξασφαλίζοντας το 60% των ψήφων στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Ο Μελανσόν θα νικούσε τον Φιγιόν στο δεύτερο γύρο, με ποσοστό 60%, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ίδιας δημοσκόπησης.

«Η κληρονομιάς μας» : Γράμμα φυλακισμένων αγωνιστών προς τα παιδιά τους το Πάσχα του 1959

Οι φυλακές γεμάτες ασφυκτικά. Το ίδιο και οι τόποι εξορίας. Από χιλιάδες αγωνιστές της Αντίστασης και του ΔΣΕ. Οι αστικές κυβερνήσεις αλλάζουν, οι εκτελέσεις μπορεί να έχουν σταματήσει όμως οι δεσμώτες αγωνιστές παραμένουν πίσω από τα σίδερα για να δείχνουν ανάγλυφα ωμό το πρόσωπο της ταξικής βίας. Μέρες του Πάσχα στα 1959. 

Παρά το γεγονός ότι η ΕΔΑ αναδείχτηκε ως αξιωματική.....

αντιπολίτευση οι διώξεις συνεχίζονται. Παραθέτουμε παρακάτω γράμμα «των γονιών δεσμωτών αγωνιστών της φυλακής Άμφισσας προς τα παιδιά του με την ευκαιρία του 14ου Πάσχα που πέρασαν στα δεσμά» (Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Αντίλαλοι απ’ τα σίδερα» – Αθήνα, Σεπτέμβρης 1963)

«Αγαπημένα μας παιδιά

Η λύπη από τότε που ήρθατε στον κόσμο δεν μας έλειψε ποτέ, μα πιο πολύ αυτές τις μέρες είναι που θ σας λείψει η χαρά.

Θέλουμε όπως είμαστε κλεισμένοι εδώ στις φυλακές δύο λόγια να σας ειπούμε που δεν θα είναι περιττά, ίσως και νάχουν περισσότερη αξία απ’ όλα μαζί τα χρυσοποίκιλλα δώρα που θα προσφέρουν στα παιδιά τους εκείνοι που δεν είδαν ούτε ποτέ κατάλαβαν τι είναι η δυστυχία ή τι είναι για τον πατέρα να ζει χρόνια μακρυά από το άρρωστο παιδί του και την αναιμική μάνα του.

Ο τελευταίος πόλεμος δεν θα έχει όνομα

«Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος, αλλά ο τέταρτος παγκόσμιος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.» Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Ο Μεγάλος Πόλεμος ξεκίνησε έναν αιώνα μετά τον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο (1815).

Ενδιάμεσα υπήρξε μια εποχή μικρών πολέμων. Όχι ειρήνης. Ειρήνη δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο μικροί πόλεμοι.

Πριν τον Μεγάλο Πόλεμο η Ευρώπη έζησε την Ωραία Εποχή (Belle Epoque). Οι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν θα ξαναγινόταν πόλεμος (μεγάλος).

Η ανθρωπότητα μόνο θα προόδευε, εν ειρήνη. Αυτοκίνητα και αεροπλάνα με κινητήρες εσωτερικής καύσης θα οδηγούσαν τους επιβάτες τους σε ασφαλείς προορισμούς.

Το 1910, ο Νόρμαν Έιντζελ κυκλοφόρησε ένα βιβλίο όπου προανήγγειλε το οριστικό τέλος των πολέμων.

Τέσσερα χρόνια μετά ξεκίνησε ο Μεγάλος Πόλεμος.

~~

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι δεν θα ξαναγινόταν άλλος τόσο μεγάλος και φρικαλέος πόλεμος. Γι’ αυτό τον ονόμασαν «Μεγάλο».

Η χίμαιρα διήρκεσε μόλις 30 χρόνια. Εμείς αποκαλούμε αυτό το διάστημα Μεσοπόλεμο. Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι ο επόμενος πόλεμος, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, ήταν μεγαλύτερος και πιο φρικιαστικός.

Ήταν ένας πόλεμος με τανκς και αεροπλάνα με κινητήρες εσωτερικής καύσης. Με υποβρύχια και ατομικές βόμβες. Με κρεματόρια και πυραύλους.

Μια υπόθεση σκοταδισμού, θεομπεξίας, αγυρτίας, χριστεμπορίας και η γιαλαντζί Αριστερά Με αφορμή τη συζήτηση για το «Άγιον Φως»

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή:

Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και κάθε πιστού να πιστεύει πως το Άγιον Φως, που μας έρχεται κάθε χρόνο από τα Ιεροσόλυμα, ανάβει «θαυματουργικώ τω τρόπω» και το παίρνει ο ελληνορθόδοξος πατριάρχης, ο οποίος έχει μπει μόνος του στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου.

Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και πιστού να πιστεύει και να το διακηρύσσει πως το Άγιον Φως δεν καίει και μπορεί ο κάθενας να περάσει τα χέρια του από αυτό, να το ακουμπήσει στα γένια του ή τα μαλλιά του και να μην καεί.

Είναι δικαίωμα των πατριαρχών, μητροπολιτών, παπάδων και καλογήρων, εκεί στα Ιεροσόλυμα, να πλακώνονται κάθε τρεις και λίγο με τα σκουπόξυλα και να βρίζονται σαν χουλιγκάνοι με τους αρμένηδες ρασοφόρους, για το ποιος θα σκουπίσει λίγους πόντους παραπάνω από το δάπεδο του ναού.

Είναι δικαίωμα του ιερατείου να πιστεύει και να κανοναρχεί και τους πιστούς για το Μέγα Θαύμα που συντελείται κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι γύρω από το κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου.

Μέχρις εδώ σε όλους τους άλλους δεν πέφτει λόγος. Δουλειά τους είναι αυτή και ρέστα μη γυρεύεις, παραφράζοντας και τα «Λεμονάδικα» του αξέχαστου Βαγγέλη Παπάζογλου. 

Μια άθλια παράσταση 

Μας πέφτει όμως λόγος και μας παραπέφτει όταν όλη αυτή η ιστορία με το Άγιον Φως καταντάει μια κυβερνητική και πολιτική υπόθεση στην οποία αγύρτες και θεομπαίχτες πολιτικοί, από τους οπαδούς του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», μέχρι και τους γιαλαντζί αριστερούς, επιδίδονται σε ένα άθλιο παιχνίδι ψηφοθηρίας, εκμεταλλευόμενοι το θρησκευτικό συναίσθημα ενός λαού βασανισμένου και τυραγνισμένου από αυτούς τους ίδιους.

14 Απριλίου 1942: Η πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη

Λίγες εβδομάδες μετά την εγκατάσταση των κατοχικών αρχών στην Ελλάδα, σημειώθηκαν και οι πρώτες εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στάσεις εργασίας, μικροαπεργίες, αποχή από τα μαθήματα παρατηρήθηκαν στα πανεπιστήμια, στους δημοσιοϋπαλληλικούς χώρους, στα σχολεία.

Η πρώτη όμως μεγάλη απεργία, με όλη τη σημασία της λέξης και οπωσδήποτε μια από τις μεγαλύτερες ώρες της εργατικής τάξης της πατρίδας μας σε όλη της την ηρωική ιστορία, πραγματοποιήθηκε στις 14 του Απρίλη του 1942. 

Λίγο μετά το τέλος του τρομερού χειμώνα του 41, όταν έμπαινε επιτακτικά το ζήτημα της επιβίωσης για τον εργαζόμενο λαό μας.

.

Η πρώτη μεγάλη απεργία με όλη τη σημασία της λέξης

Α.Κ. Δημητρίου. 

Η πρώτη απεργία στη 

σκλαβωμένη Ευρώπη 

- Χρονικό της Κατοχής. Αθήνα 1945. 

Η απεργία ξεκίνησε από τους Τριατατικούς (τηλεφωνία, τηλεγραφία, ταχυδρομείο), των οποίων το άλλοτε πανίσχυρο συνδικάτο που πρωτοστάτησε στους κοινωνικούς αγώνες του Μεσοπολέμου, παρά τα πλήγματα που δέχθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της μεταξικής δικτατορίας, τους πρώτους μήνες της Κατοχής, άρχισε να ανασυγκροτείται.

Στο Μέγαρο Μελά, που βρισκόταν το Κεντρικό Ταχυδρομείο (στην άλλοτε πλατεία Κοτζιά), με κύριο και βασικό αίτημα την επιβίωση, ξεκίνησε στις 14 του Απρίλη ένας πρωτόγνωρος απεργιακός αγώνας, που με την διαδικασία του ντόμινο επεκτάθηκε στις άλλες τριατατικές υπηρεσίες, στους άλλους δημοσιοϋπαλληλικούς χώρους και στη συνέχεια σε όλους τους εργαζόμενους τόσο στην Αθήνα, όσο και στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις.

Η δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου, απάντησε με την τρομοκρατία και τις απειλές. Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι άντεξαν μέχρι τις 22 Απριλίου, όπου και σταμάτησαν τον απεργιακό αγώνα, αφού υλοποιήθηκαν πολλά από τα αιτήματά τους. Η συγκεκριμένη απεργία, η πρώτη δημοσιοϋπαλληλική απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και ανέβασε την επιρροή του Εργατικού ΕΑΜ και της Πανυπαλληλικής σε πολύ υψηλά επίπεδα.

«Στο στόμα τους προφερόταν συνεχώς η λέξη απεργία»

Είναι σφαγΕΕίο – Αποδέσμευση!

Νίκος Μπογιόπουλος

Το 4ο Μνημόνιο ήρθε. Και θα είναι ολίγον… «στενάχωρο», όπως μας είπε ο κ.Τσακαλώτος. Αλλά αυτή τη φορά δεν το λένε Μνημόνιο. Το λένε «αξιολόγηση». Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το λένε «πρόοδο». 

Στο μεταξύ η εμπειρία του παρελθόντος αλλά και οι εξελίξεις του παρόντος «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές: 

Το θέμα για την Ελλάδα όσον αφορά την ΕΕ δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα του εγχώριου «διαπραγματευτή», οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, οι χτεσινοί, οι νυν και οι αυριανοί Σόιμπλε της, δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης. 

Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου». 

Οι «αόρατες» γυναίκες που ράβουν τα επώνυμα παπούτσια

Καθισμένες στα λυγισμένα πόδια τους, πάνω σε ένα κουρέλι, σκυμμένες πάνω από ένα μισοτελειωμένο παπούτσι, με μια βελόνα να τρυπάει το δάχτυλο...Είναι οι «αόρατες» γυναίκες της Ινδίας. Αυτές που ράβουν με τα κατατρυπημένα χέρια τους τα επώνυμα παπούτσια του δυτικού κόσμου.

Ιφιγένεια Κοντού

Οι εργάτριες αυτές προέρχονται συνήθως από τις κατώτερες κάστες της Ινδίας, είναι γυναίκες Dalit αλλά όχι μόνο. Από τη μια η κάστα και από την άλλη το φύλο τους, είναι καταδικασμένες σε ισόβιο κατ’ οίκον εγκλεισμό, με μόνες αρμοδιότητες να φροντίζουν το σπίτι, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους συγγενείς τους. Το ράψιμο των παπουτσιών στο σπίτι είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουν να βγάλουν μερικές ρουπίες...

Πολλές φορές δεν ξέρουν καν τι μάρκα είναι τα παπούτσια που ράβουν. [Σιγά που θα τους δώσουν και λογαριασμό...] Ο μόνος που τους είναι γνωστός είναι ο μεσάζων. Έτσι κι αλλιώς, για τις «αόρατες» γυναίκες αυτός είναι η μάρκα.

Οι πόλεις των παπουτσιών

Η Ινδία είναι η όγδοη μεγαλύτερη εξαγωγέας δερμάτινων υποδημάτων στον κόσμο. Εκτός από το Kanpur στον Βορρά, την περιοχή με τα περισσότερα βυρσοδεψεία, υπάρχει και στο νότιο μέρος της χώρας, στο Tamil Nadu, ένα σύμπλεγμα πόλεων που περιλαμβάνει τις πόλεις Chennai, Ambur, Vellore και Ranipet [ή αλλιώς: Ranipettai], με εργοστάσια που φτιάχνουν δερμάτινα παπούτσια για την απαιτητική αγορά της Δύσης. Μόνο στο Ranipet υπάρχουν 400 μικρές και μεσαίες μονάδες επεξεργασίας δέρματος.