Ξαφνικά, είδε ένα λεωφορείο να χάνει τον έλεγχο και να πέφτει στα παγωμένα νερά της λίμνης. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, βούτηξε και κολύμπησε μέχρι το λεωφορείο, το οποίο βυθίστηκε σε βάθος περίπου 10 μέτρων, μαζί με τους 92 επιβαίνοντες. Αφού κατάφερε να σπάσει το πίσω παρμπρίζ με τα πόδια του,ο Καραπετιάν άρχισε να κουβαλάει έναν-έναν τους επιβάτες στην επιφάνεια. Δεν μπορούσε να διακρίνει ποιον τραβούσε, ούτε να κάνει επιλογή, καθώς η ορατότητα ήταν σχεδόν μηδενική εξαιτίας της λάσπης που αναδυόταν από τον πυθμένα.
Ο Κάμο,παραλάμβανε τα άτομα που ανέσυρε ο αδερφός του και τους παρείχε τις πρώτες βοήθειες. Σε περίπου 15-20 λεπτά ο Καραπετιάν έκανε παραπάνω από 30 βουτιές βγάζοντας αρκετούς ανθρώπους από τη λίμνη, όμως μόνο 20 εξ αυτών κατάφεραν να επιζήσουν.
Το σώμα του είχε γεμίσει πληγές από τα θραύσματα γυαλιών, ωστόσο συνέχισε μέχρι που έφθασε τα όρια του.
Στην τελευταία του –όπως αποδείχθηκε- βουτιάπαρέμεινε σε κώμα για 46 ημέρες, ενώ διαγνώστηκε με βαριά πνευμονία αλλά και σηψαιμία, καθώς τα νερά της λίμνης ήταν μολυσμένα.
Εν τέλει, ο Καραπετιάν τα κατάφερε και έζησε αλλά δυστυχώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την καριέρα του, επειδή μετά από αυτό, ο Καραπετιάν κατέρρευσε και έχασε τις αισθήσεις του.