Η δυναμική του τουρισμού στον οικιστικό - πολιτιστικό - κοινωνικό περιβάλλον

«Προβληματισμοί για μία ολιστική τουριστική πολιτική»

Του Τάσσου Δίκα*

Ο τουρισµός από την φύση του, ως δυναμικό φαινόμενο, παρεµβαίνει και έμμεσα ή άμεσα και διαταράσσει τις συνιστώσες ενός οικιστικού και κοινωνικού περιβάλλοντος για όσο διάστηµα λειτουργεί µε περισσότερη ή λιγότερη ένταση.

Όπου υπάρχει µια εξ ορισµού σχετική αξία (πολιτισμική, οικιστική, περιβαλλοντική, ή άλλη), έρχεται η δυναμική του τουρισµού, µέσα από τα συµπυκνωµένα χρονικά χαρακτηριστικά του, να επιβεβαιωθεί µε ιδιότυπη «αυτάρκεια», γιατί ο τουρισµός -ως µορφή οικονοµικής ανάπτυξης- συνοδεύεται συνήθως και από αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα στις σηµερινές συνθήκες της ελεύθερης αγοράς.

Κατά κανόνα ο τουρισµός αντιπαρατίθεται, µέσα από τις υποδοµές που δημιουργεί και την δυναµική που κατευθύνει, με τις κοινωνικές και οικιστικές πραγματικότητες τις οποίες προσεγγίζει ως ιδιότυπο οικονομικό και εν πολλοίς κατευθυνόμενο εξωγενές ρεύμα.

Ο τουρισµός δηµιουργεί -µε οικονοµική αντιπαροχή- αντιπαλότητες έμμεσα ή άμεσα µε τις ίδιες τις κοινωνίες που ιστορικά ταυτίζονται ή συνυπάρχουν γεωγραφικά με τις αξίες αυτές.

Ο τουρισµός εξελίσσεται µε δυναµικές που ορίζονται από συγκεκριµένες οικονοµικοκοινωνικές επιδιώξεις και µάλιστα µε φαινόµενα ποικίλα και ετεροκαθοριζόµενα.

Τα παιδιά του Ιουλίου…

Τα πυρά έπεσαν στην κεφαλή της πορείας. Μπροστά ήταν ο 7ος τομέας της ΕΠΟΝ, τα παιδιά της ΕΠΟΝ, η Σπουδάζουσα και η οργάνωση των αναπήρων

Της Κατερίνας Μπαλκούρα*

Η απόφαση των Γερμανών να επεκτείνουν τη βουλγαρική ζώνη κατοχής σε όλη την κεντρική Μακεδονία ήταν η αφορμή για να γραφτεί μια χρυσή, γεμάτη ηρωισμό και αυταπάρνηση, σελίδα στην Ιστορία, που ωστόσο ποτέ δεν διδάχθηκε σε κανένα σχολείο. ΚΟΑ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ άρχισαν τη μεγαλύτερη καμπάνια διαφώτισης που είχε γνωρίσει ποτέ η Αθήνα. Με απόφαση της Κ.Ε. του ΕΑΜ, κυκλοφόρησαν εκατοντάδες χιλιάδες προκηρύξεις, πηγές της εποχής κάνουν λόγο για 3 εκατ. τρικ που έπεσαν σε Αθήνα και Πειραιά, ενώ παράλληλα ξεκίνησε σειρά συνελεύσεων σε σχολεία και πανεπιστήμια και ορίστηκε η 22α Ιουλίου 1943, ημέρα Πέμπτη ως μέρα γενικής πολιτικής απεργίας.

Ο παράνομος Τύπος έκανε έκτακτες εκδόσεις, τα χωνιά κάθε βράδυ καλούσαν σε συναγερμό και οι τοίχοι της Αθήνας και του Πειραιά αποτέλεσαν την πιο «πολυδιαβασμένη» εφημερίδα της εποχής. Στη διαδήλωση αυτή, παράλληλα με τις οργανώσεις των εθνικοφρόνων, που έδιναν τον δικό τους «αγώνα» εναντίον του ΕΑΜ, είχαμε για πρώτη φορά την ένοπλη δράση και της Χωροφυλακής εναντίον του.

Ετσι, λοιπόν, την Τρίτη 13 Ιουλίου, με την «πολύτιμη συμπαράσταση» των κατακτητών αλλά και της Ειδικής και Γενικής Ασφάλειας εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο, στο Πολυτεχνείο, στην Ανωτάτη Εμπορική και αλλού τραυματίζοντας σοβαρά φοιτητές. Το κλίμα τρομοκρατίας και η βέβαιη ύπαρξη θυμάτων δεν εμπόδισε την πραγματοποίηση της μαζικότερης διαδήλωσης που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Αθήνα.

Ισπανικός Εμφύλιος (1936 – 1939). Ενα «εθνικό – διεθνικό» ταξικό πεδίο μάχης

Αναστάσιος Γκίκας

To κείμενο είχε δημοσιευτεί το 2017 στον Ριζοσπάστη (σε δύο μέρη) . Αναδημοσιεύεται και εδώ, με αφορμή την επέτειο της έναρξης του Ισπανικού Εμφυλίου.

Στις 17 – 18 Ιούλη 1936 εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα στην Ισπανία, με σκοπό την ανατροπή της νεοσχηματισθείσας κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου (ενός πολιτικού συνασπισμού με επικεφαλής τους Σοσιαλιστές, στον οποίο μετείχε και το ΚΚ Ισπανίας). Το κίνημα προετοιμαζόταν από καιρό από τμήματα της αστικής τάξης που προσανατολίζονταν στην επιβολή ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας. Επικεφαλής του τέθηκε ο στρατηγός Φρ. Φράνκο.

Οι κινηματίες είχαν με το μέρος τους περίπου τη μισή δύναμη του τακτικού στρατού, τη Στρατιά της Αφρικής (αποτελούμενη βασικά από Μαροκινούς – από το Ισπανικό Μαρόκο άλλωστε ξεκίνησε και στέριωσε το πραξικόπημα), μεγάλο μέρος των Σωμάτων Ασφαλείας και βεβαίως τα δεκάδες χιλιάδες μέλη των φασιστικών – παρακρατικών οργανώσεων (όπως οι Φαλαγγίτες, οι Καρλιστές, κ.ά.), που ξεπερνούσαν σε αριθμητική δύναμη τον τακτικό στρατό και αποτέλεσαν σημαντική δύναμη κρούσης των φασιστών.

Ωστόσο, με εξαίρεση ορισμένες επαρχίες (όπου καταλυτικό ρόλο στην επικράτησή τους έπαιξε η επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας και του Βατικανού υπέρ των φασιστών) και την πόλη της Σεβίλλης, οι πραξικοπηματίες δεν κατάφεραν να κυριαρχήσουν. Ειδικά στα αστικά κέντρα, όπου νικήθηκαν κατά κράτος από την οπλισμένη εργατιά. «Στα εργοστάσια και στα ορυχεία συγκροτούνταν εργατικά τάγματα που οπλίζονταν με ό,τι μπορούσαν (…) Ολο το βάρος των πρώτων μαχών με τον καλά εφοδιασμένο στρατό των κινηματιών έπεσε στα ανεκπαίδευτα αυτά και κακοοπλισμένα τμήματα της πολιτοφυλακής που κατόρθωσαν με μεγάλες θυσίες να αναχαιτίσουν (…) το φασιστικό κίνημα».1

«Φοβήθηκε μη τη στείλουν πίσω»: Στη Χίο ο αδερφός της 24χρονης προσφυγοπούλας που πέθανε από πείνα και δίψα

Συγκλονίζει ο 32χρονος Abu Abdul Fatah, ο οποίος έφτασε την περασμένη Τρίτη 12/7 στη Χίο ταξιδεύοντας από τη Γαλλία όπου διαμένει, αναλαμβάνοντας το βαρύτατο φορτίο της αναγνώρισης της σορού της αδερφής του, ενώ τώρα έχει μπροστά του την περιπέτεια της αποστολής της σορού στη Σομαλία για την κηδεία και το τελευταίο αντίο

Στη φωτ. ο Αμπού Αμπντούλ Φατάχ, αδερφός της 24χρονης κοπέλας που πέθανε από εξάντληση στα χωράφια της Χίου, και ο δικηγόρος Αλ. Γεωργούλης - Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο με τις δηλώσεις του.

Η επίκαιρη επιστολή του Ανδρέα στον Καραμανλή για το Πολυτεχνείο: “Σε τι οφείλεται η δική σας σιωπή;”

 Πολλά σενάρια είχαν
υφανθεί και άλλα τόσα είχαν ακουστεί για τη στάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η ιστορική αναδρομή έχει ενδιαφέρον μετά την συζήτηση που άνοιξε ο “αναθεωρητισμός” του υφυπουργού Παιδείας Άγγελου Συρίγου ως προς τον “μύθο” της επίδρασης του Νοέμβρη του ’73 στην πτώση της Χούντας. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση-καταγγελία των φυλακισθέντων και εξορισθέντων αλλά και η αντιπαράθεση των κομμάτων.

Ειδικά όσον αφορά στο Πολυτεχνείο, ο τότε ηγέτης του ΠΑΚ Ανδρέας Παπανδρέου του είχε στείλει επιστολή από την Ρώμη εγκαλώντας τον Κ. Καραμανλή για σιωπή του την ώρα της “σφαγής” στο Πολυτεχνείο.

Πάντως, αξίζει να αναφερθεί πως υπήρξαν στην συντηρητική παράταξη πολλές προσωπικότητες που στάθηκαν δίπλα στους φοιτητές όπως ο Παναγιώτης Κανελόπουλος ο οποίος πήγε στο Πολυτεχνείο με το αυτοκίνητο του (υπάρχει και σχετική φωτο).

Δημήτρης Ψαρράς: Μνήμες του δεξιού παρακράτους από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο/ Πηγή: efsyn.gr

Από τις πρώτες μέρες της Δικτατορίας, o Παναγιώτης Κανελόπουλος στάθηκε δεινός κατήγορός της, με αποτέλεσμα να τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό από τον Σεπτέμβριο του 1967. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου δηλώνει παρών και συμπαρίσταται στους εξεγερμένους φοιτητές. Θα τεθεί και πάλι σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μία από τις κορυφαίες αντιδικτατορικές πράξεις υπήρξε η αποχώρησή του από την Ακαδημία Αθηνών, επειδή αρνήθηκε να εορτάζονται ισότιμα η 25η Μαρτίου και η 21η Απριλίου.

Ακολουθεί ένα ρεπορτάζ ντοκουμέντο που είχε κάνει ο Βικτωρας Νέτας στην Ελευθεροτυπία το 2010. Διαβάστε ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Η στάση Καραμανλή απέναντι στη Χούντα