Άλλος ένας ηγέτης αποχωρεί – το περιμέναμε εδώ και καιρό
Του Quico Toro, από την ιστοσελίδα www.persuasion.community
Όταν ο Τζάστιν Τρυντό ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία του Φιλελεύθερου Κόμματος και την πρωθυπουργία του Καναδά, ήταν δύσκολο να βρει κανείς κάποιον που να έχει να πει κάτι καλό γι’ αυτόν. Όταν η στενότερη σύμμαχός του και υπουργός Οικονομικών Chrystia Freeland -στην πραγματικότητα ένα είδος συμπρωθυπουργού- αποχώρησε εκνευρισμένη τον περασμένο μήνα κατηγορώντας τον ότι έβαλε «τεχνάσματα» στη θέση της κυβέρνησης και ότι είναι ακατάλληλος να αντιμετωπίσει τις απειλές του Τραμπ για εμπορικό πόλεμο, το πράγμα ήταν ολοφάνερο: Η «εποχή Τρυντό» είχε τελειώσει και το είχαν αντιληφθεί όλοι, εκτός από τον ίδιο.
Δεν είναι ότι έμπλεξε σε κάποιο σκάνδαλο ή ότι είχε κάνει κάποια γιγαντιαία γκάφα – απλώς είχε έλθει πια η ώρα του. Η αρχική αισιοδοξία και ο αέρας του «σταρ» που έφερε όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του πριν από σχεδόν 10 χρόνια έχουν προ πολλού ξεθωριάσει, μετά από μία σειρά λανθασμένων αποφάσεων που, σιγά-σιγά, έριχναν τη χώρα σε προβλήματα που φαινόταν ότι θα ήταν διαχειρίσιμα, αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να τα διαχειριστεί.
Για κάποια από αυτά έφταιγε, για κάποια άλλα όχι. Ο Καναδάς υπέστη την ίδια κρίση πληθωρισμού που υπέστησαν και οι υπόλοιπες χώρες, κατά την περίοδο του κορονοϊού. Φαίνεται, όμως, ότι τη διαχειρίστηκε χειρότερα από τους άλλους. Τη στιγμή που υπήρχε έλλειμα στην κατασκευή νέων οικιών, ήρθε ένα μεταναστευτικό κύμα που αύξησε κατακόρυφα το κόστος στέγασης. Οι Καναδοί κατηγόρησαν γι’ αυτό προσωπικά τον πρωθυπουργό.
Αυτή η στεγαστική κρίση αποξένωσε τον Τρυντό από τους ψηφοφόρους του περισσότερο απ’ όλα. Στο Μόντρεαλ (όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας), η στέγαση, από εκεί που χαρακτηρίζονταν εύκολα προσιτή, έγινε απελπιστικά απρόσιτη. Την ίδια στιγμή κυβέρνηση, με ευχολόγια, υποσχόταν φορολογικές ελαφρύνσεις για την αγορά πρώτης κατοικίας, γεγονός που απλώς ενίσχυε τη ζήτηση και χειροτέρευε το πρόβλημα.
Κατά τη διάρκεια αυτής και των επόμενων κρίσεων, ο Τρυντό επέμεινε στην Woke-ορθοδοξία που εξ’ αρχής δεν άρεσε ποτέ στους ψηφοφόρους (και που τους κακοφάνηκε ακόμα περισσότερο μετά την πανδημία). Διέταξε να υποσταλούν επί μήνες οι σημαίες στα ομοσπονδιακά κτίρια, κατόπιν κάποιων ευρέως διαδεδομένων (και, απ’ όσο γνωρίζουμε, ψευδών) ισχυρισμών ότι τάχα σε ένα καθολικό σχολείο είχε ανακαλυφθεί ένας ομαδικός τάφος με πτώματα εκατοντάδων ιθαγενών παιδιών. Υλοποιώντας τις πολιτικές προτεραιότητες του οικολογικού κινήματος, επέβαλε έναν φόρο στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που οι Καναδοί σύντομα άρχισαν να μισούν. Οι συντελεστές του φόρου αυτού αυξήθηκαν την ώρα που ο πληθωρισμός εξακολουθούσε, λόγω του κορονοϊού, να πιέζει οικονομικά τους πολίτες.
Η συντηρητική αντιπολίτευση άρπαξε την ευκαιρία και, προς τιμήν της, κινήθηκε γρήγορα, συσπειρώνοντας τους ψηφοφόρους με το σύνθημα «κόψτε τον φόρο» (“Axe the Tax”). Όσον αφορά τη στέγαση, παρουσίασαν ένα σύνολο πολιτικών για την κατασκευή νέων κατοικιών, με επίκεντρο την αύξηση της προσφοράς, καταργώντας διάφορα προσκόμματα στην κατασκευή νέων κατοικιών. Πρόκειται για μια ευρέως δημοφιλή ατζέντα με μια ελευθεριακή αιχμή, η οποία (αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις) θα δώσει στον νέο και χαρισματικό ηγέτη τους μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αυτός ο νέος ηγέτης, ο Pierre Poilievre, είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός του Καναδά. Πρόκειται για ένα εντελώς νέο είδος πολιτικού για τον Καναδά: κινείται άνετα στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολέμιος της Woke ατζέντας και, χωρίς να φοβάται να προσβάλει, απέχει πολύ από το μετριοπαθές κεντρώο προφίλ οποιουδήποτε από τους προκατόχους του. Ο Poilievre είναι μεν πολύ πιο κοντά στις απόψεις του Ντόναλντ Τραμπ απ’ ό,τι ήταν ποτέ ο Τρυντό, θα αντιμετωπίσει, όμως, μια αμερικανική κυβέρνηση που είναι αποφασισμένη να επιβάλει τέτοιους δασμούς στον Καναδά, που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν το πρόγραμμα οποιασδήποτε καναδικής κυβέρνησης. Θα μπορέσει με κάποιο τρόπο να μεταπείσει τον Ντόναλντ Τραμπ; Οι Καναδοί ανυπομονούν να το μάθουν.
Από την αρχική φουρνιά των ηγετών των G7 της εποχής του κορονοϊού, ο Τρυντό ήταν ο μόνος που είχε μείνει στην εξουσία. Κοιτάζοντας φωτογραφίες από τη σύνοδο κορυφής των G7 στη Γερμανία το 2022, βλέπουμε μια εποχή που ήδη μοιάζει να αποτελεί παρελθόν. Όλοι οι άλλοι, είτε έχουν αποσυρθεί, είτε είναι σε αποδρομή. Ο Μπόρις Τζόνσον είναι μια μακρινή ανάμνηση στον καθρέφτη της ιστορίας, ο Μάριο Ντράγκι καταποντίστηκε από την ακροδεξιά στην Ιταλία, ο Φούμιο Κισίντα αποχώρησε εν μέσω μιας δίνης σκανδάλων στην Ιαπωνία. Από τους εν ενεργεία, ο Εμανουέλ Μακρόν προκήρυξε άσκοπες εκλογές και έβαλε αυτο-γκόλ, ο συνασπισμός του Όλαφ Σολτς κατέρρευσε και όλοι ξέρουμε τι απέγινε ο καημένος ο Τζο Μπάιντεν. Μόνο ο Τρυντό άντεξε, ίσα-ίσα, μέχρι τις αρχές του 2025 – ένα φάντασμα του παλιού εαυτού του, εν μέσω μιας πολιτικής εποχής που τον είχε ήδη προσπεράσει.
Στο τέλος, τον Τζάστιν Τρυντό θα τον θυμούνται κυρίως για τη νομιμοποίηση της κάνναβης, την άδεια για ιατρικά υποβοηθούμενης αυτοκτονίας (με ανησυχητικά λίγες ασφαλιστικές δικλείδες) και για την προώθηση ολοένα και αυστηρότερων ποινών στη λογοκρισία των αόριστα οριζόμενων «βλαπτικών διαδικτυακών σχολίων». Το λαμπερό Woke μέλλον που κάποτε φαινόταν να αντιπροσωπεύει ο Τρυντό ήρθε, αλλά δεν άρεσε και τόσο πολύ στον κόσμο. Καθώς ο ίδιος αποσύρεται από την πολιτική σκηνή, η πολιτική που πρέσβευε μοιάζει ήδη με αναχρονισμό.
Μετάφραση: Νικόλας Δημητριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου