Εφόσον τ’ αστέρια λάμπουν –
πάει να πει πως αυτό χρειάζεται σε κάποιον;
Πάει να πει πως κάποιος θέλει να υπάρχουν αυτά;
Πάει να πει πως κάποιος αποκαλεί αυτά τα φλέ-μα-τα
μαργαριτάρια;
Και, πέφτοντας
στης χιονοθύελλας την μεσημεριάτικη σκόνη,
ορμάει στον θεό,
φοβούμενος ότι έχει αργήσει,
κλαίει,
του φιλάει το ρυτιδιασμένο χέρι,
τον ικετεύει
να τον κάνει οπωσδήποτε αστέρι! –
ορκίζεται –
Ότι δεν θα αντέξει αυτό τον δίχως αστέρι βάσανο!
Και μετά
πηγαίνει ανήσυχος,
αλλά ήρεμος στην έξω πλευρά.
Λέει σε κάποιον:
«Τώρα είσαι μια χαρά;»
«Δεν φοβάσαι;»
«Ναι;!»
Ακούστε!
Εφόσον τ’ αστέρια λάμπουν –
πάει να πει πως αυτό χρειάζεται σε κάποιον;
Πάει να πει πως είναι υποχρεωτικό
κάθε βράδυ
πάνω από τις στέγες,
να λάμπει ένα τουλάχιστον αστέρι;!
1914
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©