Άκουσα με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του Μάξιμου Χαρακόπουλου στη ΝΕΤ:
«Το στοίχημα είναι η Ελλάδα να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη των εταίρων της, προκειμένου να θέσει σε επόμενο στάδιο το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου, έτσι ώστε το πρόγραμμα να μπορέσει να καταστεί βιώσιμο», επεσήμανε ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.
Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι τα μέτρα που εξετάζονται είναι επώδυνα ωστόσο υπογράμμισε ότι βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο και κάλεσε όλους τους βουλευτές «να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια που μοιάζει ως τελευταία ευκαιρία για τη χώρα». Δεν είναι ζήτημα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, το ζήτημα είναι η επιβίωση της χώρας, τόνισε.
Εάν η χώρα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, όπως όλο και περισσότερο ακούμε να λένε πια φωναχτά από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπάρχει περίπτωση να ζούμε καλύτερα σε μια Ελλάδα η οποία δεν έχει καν τροφική αυτάρκεια;
Εισάγουμε πάνω από το 80% του μοσχαρίσιου και πάνω από το 65% του χοιρινού κρέατος.
Δεν έχουμε καν αυτάρκεια ούτε σε όσπρια, ούτε σε σιτάρι.
Φαντάζεστε σε τι περιπέτεια θα μπαίναμε αν βρισκόμασταν εκτός ΕE; Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε σκηνές με δελτία αγοράς κρέατος, με ουρές για να πάρει κανείς κρέας;»
Δεν σχολιάζω τα λεγόμενα του. Τα ίδια άλλωστε υποστήριξαν και άλλοι σε προηγούμενες Κυβερνήσεις. Τότε όμως δεχόταν τη σκληρή κριτική των σημερινών υποστηρικτών αυτών των απόψεων! Ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούτανε για προδότες, για πουλημένοι, για κατοχικοί Υπουργοί και άλλα γραφικά…
Αλλάξανε τα πράγματα. Αλλάξανε και οι καθήμενοι σε κυβερνητικές θέσεις. Και ανακαλύπτουν ξαφνικά τη δυσκολία της ισορροπίας ανάμεσα στις προεκλογικές θέσεις και την κυβερνητική πρακτική! Αυτό δεν είναι άλλωστε το δράμα αυτού του πολιτικού συστήματος;
Αυτή δεν είναι η αιτία της κρίσης αξιοπιστίας των πολιτικών; Και αυτό δεν αφορά προφανώς μόνο τον συγκεκριμένο, στον οποίο αναφέρομαι απλά και μόνο γιατί άκουσα τις δηλώσεις, όταν παλαιότερα κινούτανε σε άλλο μήκος :
«Προγράμματα, όπως το πρώτο μνημόνιο, που βλέπουν τη λύση στις περικοπές μισθών, συντάξεων και στην επιβολή φόρων δεν οδηγούν πουθενά. Επιτείνουν το φαύλο κύκλο. Μόνο πολιτικές ανάπτυξης μπορούν να σπάσουν το αδιέξοδο. Και αυτές πρέπει να τεθούν ως προτεραιότητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.» έλεγε στην Ελευθερία στις 01-04-2012.
Και σήμερα πάλι κόψιμο μισθών, πάλι κόψιμο συντάξεων, πάλι φορολογική επιδρομή!
«Αν επομένως, θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και υπεύθυνοι απέναντι στους πολίτες και ιδιαίτερα στις νέες γενιές, ο δρόμος που πρέπει να επιλέξουμε είναι αυτός της θεμελίωσης ενός διαφορετικού οικονομικού μοντέλου, το οποίο δεν θα βασίζεται σε μισθούς πείνας αλλά στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε. Στα προϊόντα ποιότητας με πιστοποίηση προέλευσης, στη βιολογική γεωργία, στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και κυρίως στο ανθρώπινο δυναμικό, που είναι δυστυχώς παροπλισμένο. Ενώ παράλληλα, θα πρέπει να κόψουμε το γόρδιο δεσμό που μας καθηλώνει: τις σπατάλες του δημοσίου και τη γραφειοκρατία, την υπερφορολόγηση, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, αλλά και τη διαφθορά και την γενικευμένη ανομία.Αυτό πρέπει να είναι και το έργο της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές, η οποία με αυτή τη δέσμευση θα λάβει την έγκριση του ελληνικού λαού.» έγραφε στις 15-01-2012 στη Real News.
Δυστυχώς πάλι για μισθούς πείνας μιλάμε, για εφεδρείες και για περικοπές, όχι στους έχοντες αλλά σε αυτούς που ήδη τα βγάζουν (;) δύσκολα πέρα!
Δεν αρκεί να λες ότι τα μέτρα είναι επώδυνα! Αυτό είναι το αυτονόητο! Πρέπει να εξηγείς τι μεσολαβεί για να αλλάξεις τις πολιτικές σου θέσεις ή να παραδέχεσαι ότι αυτά που υποστήριζες απλά καλύπτανε τις αντιπολιτευτικές σου ανάγκες. Και αυτό φαίνεται είναι πολύ δύσκολο ακόμη και σήμερα…