Η συνέντευξη αφορά την προσωπική μαρτυρία ενός νεαρού μετανάστη από το Αφγανιστάν.
Ο Ιμπραήμ είναι εικοσι δύο χρονών, κατάγεται από το Αφγανιστάν και σήμερα ζει στην Ελλάδα. Είναι ένας πολύ απλός άνθρωπος που τον διακρίνει μια πηγαία ευγένεια. Ο ήρεμος τόνος της φωνής του όταν σου μιλάει, κρύβει μια ιδιαίτερη ωριμότητα την οποία αποκτάει κάποιος μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του. Και οι εμπειρίες του Ιμπραήμ δεν είναι οι συνηθισμένες εμπειρίες ενός νέου στην ηλικία του. Αυτά που έχει ζήσει ήδη από μικρή ηλικιά τον έχουν κάνει να βλέπει τη ζωή ρεαλιστικά, χωρίς όμως να τον έχουν αλλοιώσει σαν άνθρωπο. Το αντίθετο μάλιστα. Με συνάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο και μια ζεστη χειραψία για να μου περιγράψει τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει και συνεχίζει να αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα.
Ιμπραήμ γιατί αναγκάστηκες να φύγεις από τη χώρα σου;
Εξαιτίας του πολέμου. Ήμουν παιδί τότε και ο πατέρας μου φοβόταν ότι θα με έπαιρναν στο στρατό. Οι Ταλιμπάν πήγαιναν στα χωριά και στρατολογούσαν τα παιδιά με το ζόρι.
Πώς έφυγες από εκεί;
Έφυγα με την αδερφή μου και τον άντρα της. Όλο το ταξίδι το κάναμε περπατώντας. Πληρώσαμε πολλά λεφτά σε έναν λαθρέμπορο που μας πήγε στο Ιράν και από έκεί στην Τουρκία. Μείναμε για λίγο στην Τουρκία και από εκεί περάσαμε τα σύνορα της Ελλάδας. Πήγαμε στην Αλεξανδρούπολη και εκεί με τρένο κατεβήκαμε στην Αθήνα
Ήταν επικίνδυνες οι συνθήκες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;
Ναί, ειδικά στα σύνορα Ιράν – Τουρκίας εξαιτίας των προβλημάτων που έχουν οι Τούρκοι με τους Κούρδους. Ένα πρωί ενώ κοιμόμασταν μέσα σε ένα μικρό αποξηραμένο ποτάμι, μας ξύπνησαν κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες. Μας είπαν ότι μας είδαν το προηγούμενο βράδυ που περπατούσαμε κι ότι παρ’ ολίγο θα μας πυροβολούσαν. Νόμισαν ότι είμαστε Κούρδοι του PKK. Δεν ανοίξαν πυρ επειδή είχαμε μαζί μας μικρά παιδιά. Πολλοί άνθρωποι έχουν σκοτωθεί με αυτόν τον τρόπο.
Πόσες μέρες περπατούσατε;
Πέντε ή έξι μέρες από το Αφγανιστάν μέχρι το Ιράν και περίπου μια εβδομάδα από το Ιράν μέχρι την Τουρκία. Περπατούσαμε τις νύχτα και κοιμόμασταν τη μέρα. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες εξαιτίας του χειμώνα. Πολύ κρύο και πολύ χιόνι. Είχαμε κάποιες προμήθειες, αλλά κάποια στιγμή τελείωσαν οπότε έπρεπε να κάνουμε υπομονή μέχρι να φτάσουμε κάπου όπου μπορούσαμε να αγοράσουμε κάτι για να φάμε.
Τί κάνατε όταν φτάσατε στην Ελλάδα;Μόλις φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη ο λαθρέμπορος μας λήστεψε. Μας πήρε τα χρήματα, μας πήρε ότι είχαμε και είπε να φύγουμε αλλιώς θα μας σκότωνε. Ήμουνα με την αδέρφη μου, το γαμπρό μου και άλλα δύο παιδιά. Ευτυχώς πιο μετά, ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος που περνούσε με το αυτοκίνητο του μας είδε που περιπλανιόμασταν. Σταμάτησε και μας ρώτησε πού πηγαίνουμε. Ήξερα Αγγλικά και λίγα Ελληνικά, οπότε του εξήγησα τί συνέβη και ότι θέλαμε να πάμε στην Αθήνα. Μας πήγε μέχρι το σταθμό και μας αγόρασε τα εισητήρια για Αθήνα. Όταν φτάσαμε εκεί πήγαμε στο κέντρο υποδοχής προσφύγων.
Πως ζούσατε εκεί; Σας έδωσε το κράτος άσυλο;
Όχι δεν μας έδωσαν. Μας έδωσαν μια ροζ κάρτα, είναι για προσωρινή παραμονή. Ζούσαμε στο κέντρο προσφύγων. Εγώ είχα βρει μια δουλειά γιατί χρειαζόμασταν χρήματα. Μια μέρα όμως όταν γύρισα από τη δουλειά διαπίστωσα ότι η αδερφή μου με τον άντρα της και τα άλλα δύο παιδιά είχαν φύγει. Είχαμε κάνει μια συζήτηση γι’ αυτό, απλά δεν το περίμενα.
Πόσο χρονών ήσουν τότε Ιμπραήμ;
Ήμουν δεκατρία, δεκατέσσερα. Ήμουν ολομόναχος, δεν ήξερα κανέναν. Στο κέντρο προσφύγων είχα κάποια προβλήματα με κάποια παιδιά που ήταν μεγαλύτερα από μένα, και έτσι ζήτησα από την κοινωνική λειτουργό να φύγω από το κέντρο. Με στείλανε στο ίδρυμα Παιδόπολις που ήταν για ορφανά παιδιά στην Θεσσαλονίκη. Εν τω μεταξύ όσο ήμουν εκεί, είχε ήδη έρθει αρνητική απάντηση για το άσυλο, αλλά για άγνωστο λόγο, οι άνθρωποι του ιδρύματος δεν μου το είπαν έγκαιρα ώστε να ξαναδηλωθώ. Μου το είπαν ένα χρόνο μετά και έτσι έχασα το δικαίωμα για το άσυλο. Ακόμα έχω προβλήματα με τα χαρτιά μου εξαιτίας εκείνου του λάθους. Πρόσφατα με συνέλαβαν. Έμεινα εικοσι δύο μέρες στο κρατητήριο … άθλια κατάσταση. Ευτυχώς κάποιοι γνωστοί που έχω εδώ με βοήθησαν και με άφησαν να φύγω. Αλλιώς θα καθόμουν μέσα από τρεις μέχρι δώδεκα μήνες.
Στο Παπάφειο Ορφανοτροφείο πως κατέληξες;
Αφού έκλεισε το Παιδόπολις το 2001, μας έστειλαν στο Παπάφειο. Έμεινα εκεί μέχρι το 2008 και μετά έφυγα, νοίκιασα ένα σπίτι με ένα φίλο.
Πώς ήταν τα πράγματα στο Παπάφειο;
Ήταν πολύ καλά. Έκανα πολλούς καλούς φίλους εκεί. Πήγαινα σχολείο αλλά το πιο σημαντικό για μένα ήταν η δουλειά. Χρειαζόμουν δουλειά γιατί τα χρήματα που μας έδιναν δεν ήταν αρκετά για να βγάλεις πέρα μόνος σου.
Έχεις καθόλου επαφή με την οικογένεια σου Ιμπραήμ;
Όχι δεν έχω. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν τον περασμένο Μάρτιο. Την υπόλοιπη οικογένεια μου την έδιωξαν από τη χώρα. Δυστυχώς δεν ξέρω που βρίσκονται. Δεν έχω καμία επαφή μαζί τους.
Όσο είσαι εδώ έχεις νίωσει ποτέ την απόρριψη εξαιτίας της καταγωγής σου;
Ναί και ένιωσα άσχημα.Θυμάμαι τηλεφώνησα κάποτε για μια δουλειά που είδα σε μια αγγελία, αλλά όταν τους είπα το όνομα μου και από που είμαι μου απάντησαν ότι προτιμούσαν να πάρουν κάποιον που είναι από εδώ. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να ψάξω για δουλειά. Ήξερα ότι θα αντιμετώπιζα τέτοιες καταστάσεις. Ο κόσμος αντιδράει παράξενα όταν ακούει το όνομα μου. Νομίζω ότι είναι άδικο να κρίνουμε όλους τους μετανάστες με το ίδιο κριτήριο. Για παράδειγμα αν δεις στην τηλεόραση ότι ένας Αφγανός έκανε κάποιο έγκλημα τότε αυτόματα όλοι οι Αφγανοί είναι κακοί.
Τί περιμένεις από το μέλλον, ποιές είναι οι προσδοκίες σου;
Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ ξέρω τι να περιμένω πια. Ενώ είχα κάποιες ελπίδες για να παραμείνω στην Ελλάδα, τώρα πια δεν έχω. Δεν μπορώ να πάω πίσω γιατί ξέρω ότι θα με σκοτώσουν.
Εσύ τί θα ήθελες να γίνει Ιμπραήμ;
… Τα δικαιώματα μου. Ζω εδώ δεκαπέντε χρόνια περίπου. Έμαθα τη γλώσσα, πήγα σχολείο, τελείωσα το λύκειο και το ΤΕΕ … ξένος εδώ ξένος και στη χώρα μου. Έχω να δω την οικογένεια μου δεκαοκτώ χρόνια, τον πατέρα μου τον σκότωσαν και η μητέρα μου πρέπει να είναι τώρα εξήντα εννιά, εβδομήντα χρονών …
Υπάρχει κάποια εξέλιξη με τα χαρτιά σου; Περιμένεις κάποια απάντηση;
Περιμένω να μου τηλεφωνήσουν ώστε να πάω στο αστυνομικό μέγαρο για να μου δώσουν τη ροζ κάρτα και μετά να κατέβω Αθήνα για συνέντευξη. Μου είπαν ότι αυτό θα γινόταν σε ένα μήνα αλλά έχουν περάσει δύο και ακόμα τίποτα.
Τί θα ήθελες να πεις στον κόσμο που διαβάζει το άρθρο;
Να μην κρίνουμε μόνο από αυτό που βλέπουμε. Να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από την εμφάνιση τους, αλλά να προσπαθούμε να διαβάσουμε την καρδιά τους, να τους γνωρίσουμε, να καθίσουμε και να μιλήσουμε μαζί τους. Όλα είναι στο μυαλό των ανθρώπων.
Πηγη:http://meetinghalfway.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου