Η κυβερνητική άλωση των πανεπιστημίων

Ο νόμος Διαμαντοπούλου τώρα δικαιώνεται... του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, πρώην Πρύτανη ΑΠΘ

Γιάννης Μυλόπουλος

Είναι κοινό μυστικό ότι η Παιδεία υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων που επέβαλαν στη χώρα μας οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Σε πείσμα των όσων συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου η Παιδεία θεωρείται ως η πλέον σημαντική επένδυση για το μέλλον, στην Ελλάδα της κρίσης αντιμετωπίζεται σαν μια περιττή δαπάνη στον προϋπολογισμό. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι χαρακτηριστική και συγχρόνως αποκαλυπτική των όσων συμβαίνουν.

Με τους δημόσιους προϋπολογισμούς των ιδρυμάτων μειωμένους σε ποσοστά ρεκόρ για Ευρωπαϊκή χώρα, τα ελληνικά πανεπιστήμια δίνουν σήμερα στην κυριολεξία τη μάχη της επιβίωσης. Συγχρόνως, το ακαδημαϊκό προσωπικό εμφανίζει σοβαρά κενά και ελλείψεις, λόγω της μη αναπλήρωσης, εδώ και πέντε χρόνια, όσων φεύγουν (και είναι πολλοί οι έλληνες καθηγητές που αναζητούν στο εξωτερικό καλύτερες συνθήκες) ή αφυπηρετούν. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση με το διοικητικό προσωπικό, το οποίο στα μεγάλα κυρίως πανεπιστήμια έχει συρρικνωθεί σημαντικά μετά το πλήγμα της εφαρμογής του μέτρου της διαθεσιμότητας, το οποίο απομάκρυνε χρήσιμους διοικητικούς υπαλλήλους από κρίσιμες θέσεις.

Και το σημαντικότερο, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή, κατά την οποία ο φοιτητικός πληθυσμός αυξάνει χρόνο με τον χρόνο.

Εντύπωση λοιπόν προκαλεί το γεγονός ότι καμία επίσημη διαμαρτυρία δεν ακούγεται τελευταία από την πλευρά των νέων διοικήσεων των πανεπιστημίων, για τον πρωτοφανή κατήφορο που ακολουθεί η τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Ο οποίος ακυρώνει την όποια προσπάθεια έχει γίνει μέχρι σήμερα στον τομέα της Παιδείας, μια και η επαναφορά στην προτεραία κατάσταση, ακόμη κι αν ξεκινούσε τώρα, θα χρειάζονταν δεκαετίες για να επιτευχθεί. Οι επιπτώσεις άλλωστε της σημερινής υποβάθμισης τόσο στα πτυχία, όσο και στις γνώσεις των μελλοντικών αποφοίτων, θα εμφανιστούν με καθυστέρηση αρκετών χρόνων...

Αντί όμως της οποιασδήποτε διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στο χώρο της Παιδείας από τους υπεύθυνους για τη διοίκηση των πανεπιστημίων, η ελληνική κοινωνία με έκπληξη ενημερώνεται, δια του νέου πρύτανη του ΕΚΠΑ, ότι το μέγα πρόβλημα στα πανεπιστήμια σήμερα το δημιουργούν όσοι αντιδρούν στην απαξίωση και όχι όσοι ευθύνονται γι αυτήν.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι περίεργη... συνωμοσία εξυφαίνεται μεταξύ συγκυβέρνησης και πνευματικής ηγεσίας της χώρας; Πως συμβαίνει και πνευματικοί ταγοί σύρονται πίσω από τις επιλογές μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που τείνει να καταστρέψει ό,τι καλό συνέβη σε αυτή τη χώρα;

Η απάντηση στο καίριο ερώτημα της αιφνίδιας... μετάλλαξης των διοικήσεων των πανεπιστημίων, είναι απλή: Ο νόμος Διαμαντοπούλου, τώρα δικαιώνεται!

Τα δημόσια πανεπιστήμια ήταν ο τελευταίος, μη ελεγχόμενος από τους κρατικούς μηχανισμούς θεσμός. Γι αυτό και τα πανεπιστήμια υπήρξαν το καταφύγιο της ελεύθερης σκέψης, της κριτικής στάσης και της αμφισβήτησης της εκάστοτε εξουσίας. Τα πανεπιστήμια συνεπώς, για να επιτύχει το σχέδιο του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, έπρεπε να φιμωθούν. Ο νόμος Διαμαντοπούλου δικαιώνεται σήμερα, γιατί στηρίχθηκε στην παραδοχή ότι τα πανεπιστήμια έπρεπε να αλωθούν από μέσα. Τα Συμβούλια Ιδρύματος, με τον τρόπο που θεσμοθετήθηκαν, εξυπηρέτησαν αυτόν ακριβώς το σκοπό. Επινοήθηκαν για να λειτουργήσουν σαν Δούρειοι Ίπποι της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων.

Ως δημιουργήματα μιας εποχής που η πανεπιστημιακή κοινότητα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την κυβέρνηση, ήταν αναμενόμενο στα Συμβούλια να θέσουν υποψηφιότητα και συνεπώς και να εκλεγούν μόνο φιλοκυβερνητικοί καθηγητές, πλην ελαχίστων φυσικά εξαιρέσεων, που όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τώρα εάν οι αντιφρονούντες έπραξαν καλώς που δεν συμμετείχαν στην εφαρμογή ενός νεοφιλελεύθερου σχεδίου, προκειμένου να περιορίσουν τις ολέθριες συνέπειές του, αυτή είναι μια συζήτηση που περισσότερο αφορά την ηθική στάση όσων αρνήθηκαν να συμπράξουν.

Από τη στιγμή λοιπόν που εγκαταστάθηκαν στα Συμβούλια, ως εσωτερικά μέλη, οι κατά κύριο λόγο οπαδοί του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού, τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους. Ο αντιδημοκρατικός και αντιακαδημαϊκός νόμος Διαμαντοπούλου τα είχε όλα προβλέψει. Οι... ημέτεροι διόρισαν ως εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου είτε ημετέρους, είτε για... ξεκάρφωμα λαμπρούς ξένους επιστήμονες, οι οποίοι όμως λόγω απόστασης από την καθημερινότητα, θα ήταν εύκολα χειραγωγήσιμοι.

Στη συνέχεια, αυτά τα Συμβούλια, εφαρμόζοντας την πιο επονείδιστη διάταξη του νόμου, αυτή που αφαιρεί από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας το δικαίωμα να εκλέγουν τα ίδια, με άμεση και δημοκρατική ψηφοφορία, τους διοικητές των κατά τα άλλα αυτοδιοικούμενων ιδρυμάτων τους, "καθάρισαν" τον χώρο από τους ανεπιθύμητους αντιφρονούντες υποψήφιους, προεπιλέγοντας, "κατά σύμπτωση", παντού πρόθυμους υποστηρικτές του έργου της συγκυβέρνησης. Τόσο απλά και τόσο κυνικά...

Σήμερα και οι τελευταίοι θύλακες δημοκρατικής αντίστασης στα πανεπιστήμια έχουν εξολοθρευτεί. Ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, ο οποίος είχε τη σπάνια, για πρύτανη, ευκαιρία να συναντήσει τον ίδιο τον πρωθυπουργό, χωρίς να βρει μια λέξη να του πει για την κατάντια της Παιδείας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το προϊόν ενός νόμου, που με την ψήφισή του από τα δύο μεγάλα, τότε, κόμματα της Βουλής, άνοιξε το δρόμο για την κυβερνητική άλωση των πανεπιστημίων. Διασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτόν την πολύτιμη σιωπή τους για τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή...

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-kybernitiki-alosi-ton-panepistimion