Για την υπόθεση της καταστολής της απεργιακής προσυγκέντρωσης στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου στις 26/09/2012

Κείμενο των συλληφθέντων/εισσών για την επίθεση της προσυγκέντρωσης για την απεργειακή κινητοποίηση στις 26/9/12 στη Πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου

 

Για την υπόθεση της καταστολής της απεργιακής προσυγκέντρωσης στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου στις 26/09/2012

Το πρωί της Τετάρτης 26 Σεπτεμβρίου 2012, ημέρα γενικής απεργίας, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην ανοιχτή απεργιακή προσυγκέντρωση στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου, καλεσμένη από την «Αυτόνομη Συνέλευση Ζωγράφου» και τον «Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Βίλα Ζωγράφου». Η επίθεση εξαπολύθηκε όταν οι συγκεντρωμένοι/ες κατέβηκαν στο δρόμο, με σκοπό να πορευτούν προς την απεργιακή πορεία στο κέντρο της Αθήνας.

Αποτέλεσμα της αστυνομικής επίθεσης ήταν να κυνηγηθούν οι διαδηλωτές/ριες στα γύρω στενά, πολλοί να χτυπηθούν και να καταλήγουν στο νοσοκομείο. Πάνω από 20 άτομα προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ, εκ των οποίων 12 συνελήφθησαν, ανάμεσα τους και μαθητές από σχολεία της περιοχής. Παρόμοιο σκηνικό αστυνομικής επίθεσης έλαβε χώρα σε αντίστοιχες απεργιακές προσυγκεντρώσεις στο Παγκράτι (καλεσμένη από την «Πρωτοβουλία Κατοίκων Βύρωνα Καισαριανής Παγκρατίου») και στη Δάφνη (καλεσμένη από τη «Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Δημητρίου»).

Ζαπατίστας: Aπό την ένοπλη εξέγερση στην επίσημη πολιτική σκηνή

Οι Ζαπατίστας, οι ένοπλοι πολιτικοί αντάρτες στο Μεξικό που εδώ και δεκαετίες αποτελούν έμπνευση για κοινωνικά κινήματα ανά τον κόσμο, εγκαταλείπουν την ένοπλη δράση, αλλά όχι τον αγώνα τους. Από τον περασμένο Οκτώβριο είχαν ανακοινώσει πως θα κατεβάσουν υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές και πριν από λίγο καιρό έκαναν πράξη όσα είχαν δηλώσει, παρουσιάζοντας επίσημα την πρώτη υποψήφια των Ζαπατίστας. Εκτός των άλλων πολιτικών λόγων και σκεπτικών, υπάρχει κι ένας βασικός κι απλός: το Μεξικό είναι τόσο γεμάτο βία, λένε, που η χώρα δεν μπορεί πλέον να αντέξει άλλη.

Η απόφαση για τη συμμετοχή τους στις προεδρικές εκλογές του 2018 στο Μεξικό, με υποψήφια μια γυναίκα ιθαγενή, ανακοινώθηκε κατά την ολοκλήρωση του 5ου Εθνικού Συνεδρίου Ιθαγενών που έλαβε χώρα στην πόλη του San Cristobal. Έρχεται να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή, μια σημαντική αλλαγή στην πολιτική και τη δράση της οργάνωσης. «Είθε η γη να τρανταχτεί συθέμελα», ανέφεραν τον περασμένο Οκτώβριο στον τίτλο της ανακοίνωσή τους, όταν δημοσιοποίησαν για πρώτη φορά τα σχέδια τους. Και όντως η συμμετοχή τους στις εκλογές προκαλεί σεισμό, όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά διεθνώς, αλλάζοντας ριζικά την εικόνα των Ζαπατίστας.

Εύα Καϊλή: «Τίνος εγγονή εισ’ εσύ παιδάκι μου»;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».

Είναι γνωστή η παραπάνω κραυγή πολιτικής (και ιστορικής) απόγνωσης που πρόσφατα βγήκε από τα χείλη της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ κυρίας Εύας Καϊλή, η οποία με την μαρτυρία της πρόσθεσε το δικό της λιθαράκι αλήθειας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι τα… εγκλήματα των κομμουνιστών.

Που έγιναν αυτά που λέει η κυρία Καϊλή; Στην Κωνσταντία Μακεδονίας, όπως μας πληροφόρησε. Μόνο που, ξέρετε, με την διήγηση της κυρίας Καϊλή υπάρχουν μερικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια: Δεν συμφωνούν οι ημερομηνίες…

Εξηγούμαστε:

1) Το μόνο γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο συμβάν την περίοδο του Εμφυλίου στην Κωνσταντία Μακεδονίας (έργο του μεταβαρκιζιανού κράτους, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω το μυαλουδάκι της κυρίας Καϊλη) λαμβάνει χώρα τον Φλεβάρη του 1947. Τότε, λοιπόν, θα ήταν που οι «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού» της Εύας. Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να της «σκότωσαν τον παππού», να «έκαψαν» και «καταλήστεψαν σπίτια» μετά το ’49, αφού μετά το 1949 οι «εγκληματίες κομμουνιστές» είχαν βρει αυτό που τους άξιζε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα Μακρονήσια και στον Αη Στράτη – και ουχί… Αη Στρατή (!) όπως τον εκφωνούσε στο MEGA η κυρία Καϊλή.

Ο Μίκης Θεοδωράκης κατά της αντικομμουνιστικής υστερίας των Νέων

Ο μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης με επιστολή - άρθρο του, στα «Νέα», δηλώνει «τρομαγμένος από την αντικομμουνιστική υστερία της εφημερίδας» και διαπιστώνει πως ενοχλεί που «η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς».

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη: 

«Με τρομάζει η αντικομμουνιστική υστερία που κατακλύζει την εφημερίδα σας. Ως νέος κομμουνιστής είχα την τιμή να παλέψω μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Αργότερα, την εποχή της Χούντας, μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Όμως για την πάντοτε ενιαία εθνικοφροσύνη και για σας που την εκπροσωπείτε μαζί με τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι όποιες πράξεις με αριστερό πρόσημο, ακόμα και οι πιο σημαντικές, όσο και αν αυτές βοηθούν και τιμούν την πατρίδα και το λαό μας. Ακόμα και την αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους, ντόπιους και ξένους προσφορά μας στην ανάδειξη του νεοελληνικού πολιτισμού, την αγνοείτε επιδεικτικά.

Το μόνο που μετράει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύλιο και η ενόχλησή σας γιατί η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς.

Δεν υπάρχει εναλλακτική πέρα από τη λιτότητα; Η Πορτογαλία δίνει την απάντηση

Από τη στιγμή που η τραπεζική κατάρρευση βύθισε τη Δύση στην οικονομική κρίση, η θέση που κυριάρχησε και επιβλήθηκε στην Ευρώπη ήταν πως η σωτηρία βρίσκεται στη λιτότητα. Όμως ένα ακόμη παράδειγμα, αυτή τη φορά Ευρωπαϊκό, έρχεται να ανατρέψει αυτή την εμμονή. Ο λόγος για την Πορτογαλία.

Η Πορτογαλία ήταν ένα από τα ευρωπαϊκά κράτη που επλήγησαν περισσότερο από την οικονομική κρίση. Η τρόικα, όπως και στην Ελλάδα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ και τη γνωστή συνταγή, επέβαλε σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία εφαρμόστηκαν με ενθουσιασμό από την τότε Δεξιά κυβέρνηση. Κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, αυξήθηκαν, μισθοί και συντάξεις κόπηκαν, μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες για υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής ασφάλισης και αυξήθηκε ο χρόνος εργασίας.

Μέσα σε μια διετία οι δαπάνες για την εκπαίδευση μειώθηκαν κατά 23%. η ανεργία ανήλθε στο 17,5% το 2013, ο αριθμός των εταιρειών που έκλειναν αυξήθηκε κατά 41%. Εκρηκτική ήταν η άνοδος της φτώχειας... Και όλα αυτά στο όνομα της «θεραπείας» που επέβαλαν οι «σοφοί» για την «ασθένεια».

Γιατί οι γυναίκες χαίρονταν περισσότερο το σεξ στο σοσιαλισμό

Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη, φαντάζονται ταξιδιωτικούς περιορισμούς, ζοφερά τοπία με γκρίζο τσιμέντο, εξαθλιωμένους άντρες και γυναίκες να ξεροσταλιάζουν σε ουρές για να ψωνίσουν από άδεια μαγαζιά και μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Μολονότι πολλά από αυτά ισχύουν, το συλλογικό μας στερεότυπο για τη ζωή στον κομμουνισμό δεν λέει όλη την αλήθεια.

Κρίστεν Γκόντσι

Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι οι γυναίκες του ανατολικού μπλοκ απολάμβαναν πολλά δικαιώματα και προνόμια άγνωστα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες εκείνη την εποχή, μεταξύ των οποίων σημαντικές κρατικές επενδύσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εργατικό δυναμικό, γενναιόδωρες αποζημιώσεις μητρότητας και εγγυημένη δωρεάν παιδική φροντίδα. Αλλά υπάρχει και ένα πλεονέκτημα που δεν έχει προσεχθεί πολύ: οι γυναίκες υπό τον κομμουνισμό απολάμβαναν περισσότερη σεξουαλική ευχαρίστηση.

Μια συγκριτική κοινωνιολογική μελέτη μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών μετά την επανένωση το 1990, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες στην Ανατολή είχαν διπλάσιους οργασμούς από τις δυτικές. Οι ερευνητές θεώρησαν αξιοθαύμαστη αυτή τη διαφορά, ιδίως επειδή οι γυναίκες της Ανατολικής Γερμανίας υπέφεραν από το περίφημο διπλό βάρος της επίσημης δουλειάς και του νοικοκυριού. Αντίθετα, οι γυναίκες της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας έμειναν στο σπίτι και επωφελούνταν από όλες τις συσκευές εξοικονόμησης εργασίας που παρήγαγε η ακμάζουσα καπιταλιστική οικονομία. Έκαναν όμως λιγότερο σεξ, και λιγότερο ικανοποιητικό σεξ, από γυναίκες που έπρεπε να περιμένουν στην ουρά για να πάρουν χαρτί υγείας.

Ποιος κυβερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (*)

«Υπήρχαν πάντα δύο CIA. Η κανονική, που αναλύει την πραγματικότητα για να ενημερώσει την ηγεσία των ΗΠΑ και η … άλλη, που φτιάχνει την πραγματικότητα που χρειάζεται για να δικαιολογηθεί μια πολιτική».

Ο άνθρωπος που μας τα λέει αυτά δεν είναι τυχαίος. Πρώην ανώτερος αναλυτής της CIA, ο Ray McGovern ήταν ο άνθρωπος που ενημέρωνε πέντε διαδοχικούς Αμερικανούς Προέδρους για αυτά που έπρεπε να γνωρίζουν για το τι έκανε και τι σχεδίαζε η Μόσχα.

Οι ΗΠΑ είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη, με τη δυνατότητα να καταστρέψει τον πλανήτη σε μερικές ώρες. Το ποιός ελέγχει πραγματικά το κράτος αυτό, το πως και από ποιόν παίρνονται για παράδειγμα αποφάσεις όπως η επίθεση κατά της Συρίας του ‘Ασαντ ή οι απειλές πολέμου κατά της Βορείου Κορέας τον περασμένο Απρίλιο, είναι ένα θέμα ζωτικής, παγκόσμιας σημασίας. Πολύ περισσότερο σε μια εξαιρετικά χαοτική διεθνή κατάσταση, όπου τίποτα δεν μοιάζει σταθερό, όπου έντονες φήμες κάνουν λόγο για πιθανό νέο πόλεμο στον Λίβανο, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθεί νέο πραξικόπημα στην Τουρκία ή άλλες, πολύ «απρόβλεπτες» εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο. Την ίδια στιγμή, οι σχέσεις των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων είναι σε ένα από τα χειρότερα σημεία της ιστορίας τους και δεν υφίσταται το πλαίσιο και οι κώδικες συνεννόησης του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ τους.

«Η Σμύρνη μάνα καίγεται…»

Χαρίλαος Δερμάνης

Σαν σήμερα, στις 26 του Αυγούστου 1922 κατόπιν διαταγής της Διοίκησης Στρατιάς ξεκινάει η εκκένωση της Μ. Ασίας. H Μικρασιατική Καταστροφή είναι μια από τις τραγικότερες σελίδες της νεότερης Ιστορίας του λαού μας, στην οποία οδήγησε η τυχοδιωκτική εκστρατεία της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, που ξεκίνησε στα μέσα του Μάη 1919 με την απόβαση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Παραθέτουμε τη μαρτυρία ενός από τους εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους που έφτασαν στην Ελλάδα πρόσφυγες από τα παράλια της Σμύρνης, από το βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα «Σιωπηλές φωνές» (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000).

***
Η καταγωγή μου είναι Μικρασιάτης. Γεννήθηκα το 1910 στο χωριό Αχμερλίν, γύρω στα εκατό χιλιόμετρα από τη Σμύρνη. Ο πατέρας μου, παντοπώλης στο επάγγελμα, ήταν από το Γρεβενίτι της Ηπείρου, η μάνα μου Μικρασιάτισσα.

95 προαπαιτούμενα μέχρι το τέλος του χρόνου για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου

 

Με συνοπτικές διαδικασίες, θέλει η κυβέρνηση να κλείσει την γ’ αξιολόγηση για αυτό και στο πίσω μέρος του «μυαλού» της έχει τη υλοποίηση 95 από τα 113 προαπαιτούμενα μέτρα που εκκρεμούν για την ολοκλήρωση της εφαρμογής του 3ου μνημονίου (σ.σ. : το ψήφισαν όλα τα κόμματα του μνημονιακού τόξου, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης).
Άλλωστε, αυτό προβλέπεται και από το χρονοδιάγραμμα των «μεταρρυθμίσεων» που έχει συμφωνήσει τους δανειστές.
Στα προαπαιτούμενα μέτρα τα οποία φιλοδοξεί να έχει θέσει σε εφαρμογή η κυβέρνηση έως το τέλος του 2017 περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:

η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ,
ιδιωτικοποιήσεις,
η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης,
η επανεξέταση των κριτηρίων χορήγησης όλων των κοινωνικών επιδομάτων (μέσα σε αυτά και τα προνοιακά),
η ευθυγράμμιση (κατάργηση) των επιδομάτων για τη βαριά και ανθυγιεινή εργασία με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό,

ΔΕ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

Είναι πολλά που θέλω να πω σε αυτό το άρθρο. Και όποτε οι σκέψεις μου παίζουν μπιλιάρδο πάω με την ασφαλή χρονική οδό. Οπότε πάμε λίγο πίσω.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ζούσε στα Σεπόλια, γιος οικογένειας μεταναστών από την Νιγηρία πάμφτωχος και τρελαμένος με το μπάσκετ. Συχνά βοηθούσε τη μητέρα του να πουλάει CD στο κέντρο της Αθήνας και με τα χρήματα που έβγαζε αγόραζε φαγήτο. Αυτές ήταν οι “καλές” μέρες. Τις κακές, μπορεί να έτρωγε όλη μέρα μόνο ένα κρουασάν ή ακόμα και να περάσουν 2 προπονήσεις χωρίς να φάει τίποτα, με αποτέλεσμα να λιποθυμάει κατά την ώρα των ασκήσεων. Στην προπόνηση λόγω των οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας του έπρεπε να παίζει εναλλάξ με τον Θανάση, τον αδερφό του (νυν παίκτη του Παναθηναϊκού) γιατί είχαν μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια το οποίο άλλαζαν μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό της άσχημης κατάστασης, το περιστατικό όταν ο προπονητής του του έδωσε χρήματα μια μέρα για να πάρει ταξί και να μην γυρίσει για μία ακόμα φορά με τα πόδια από το κλειστό στου Ζωγράφου μέχρι τα Σεπόλια, γιατί έκανε πολύ κρύο και εκείνος τα κράτησε για να πάρει κάτι να φάει. Η ομάδα του, ο Φιλαθλητικός γνωρίζοντας τις τεράστιες δυσκολίες, αρκετές φορές βοήθησε την οικογένεια Αντετοκούνμπο, ειδικά όταν από τα πολλά χρωστούμενα ενοίκια η σπιτονοικοκυρά ήθελε να τους διώξει από το σπίτι.

Λέων Τρότσκι: Για μια Διαρκή Επανάσταση

«Αν ο θάνατος με χτυπούσε τούτη τη στιγμή, θα μπορούσα να πω πως εργάστηκα σ' όλη μου τη ζωή για τις εκμεταλλευόμενες και αποικιοκρατούμενες μάζες και για τον αγώνα της απελευθέρωσής τους. Για την ανάγκη να εξελιχθεί ο πολιτισμός και η τέχνη ελεύθερα. Για μια τέχνη που επιτρέπει απεριόριστα την έκφραση στην ανάγκη του ανθρώπου για ανανέωση. Για την εξέλιξη της τεχνολογίας, που από τη στιγμή που θα καταλάβουμε πώς να χρησιμοποιούμε την ενέργεια του ατόμου, θα φωτίσει την ύπαρξή μας. Και πάντοτε στο μυαλό μου, κυρίαρχη σκέψη μου ήταν η παγκόσμια επανάσταση. Μόνον αυτή μπορεί να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση, στη βία, στον πόλεμο», έγραφε ο Λέων Τρότσκι στα Φιλοσοφικά Τετράδια: 1933-1935 και με αυτά τα λόγια συνοψίζει τη ζωή του.

Σαν σήμερα, στις 21 Αυγούστου 1940, ο Λέων Τρότσκι, που παραμένει ζωντανό σύμβολο, θεωρητικός θεμελιωτής και εμπνευστής της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης και της διαρκούς επανάστασης, δολοφονείται από το τσεκούρι του Ραμόν Μερκάντερ.

17 Αυγούστου 1944: Το μπλόκο της Κοκκινιάς (αφιέρωμα)

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς έχει μείνει στην ιστορία ως τραγωδία για την Νίκαια, κατά την οποία διεξήχθησαν ομαδικές εκτελέσεις στην περιοχή από τα κατοχικά στρατεύματα των Γερμανών - δείτε το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων τις 17ης Αυγούστου στην Κοκκινιά, όταν δυνάμεις του γερμανικού στρατού μαζί με τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας απέκλεισαν την ευρύτερη περιοχή στήνοντας το λεγόμενο μπλόκο. Η αφήγηση περιλαμβάνει μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, επέζησαν της επίθεσης που πραγματοποιήθηκε, έχασαν συγγενείς και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Περιγράφεται η σημασία της Κοκκινιάς ως περιοχή με έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα, με μαζικές εργατικές και άλλες κινητοποιήσεις, ένοπλη δράση και διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με αποκορύφωμα τους μήνες που μεσολάβησαν από το τέλος του 1943 και μέχρι τον Αύγουστο του 1944.

Πατέρας αποκηρύσσει δημόσια τον λευκό εθνικιστή γιο του: Όσο μισείς δεν είσαι ευπρόσδεκτος

Η μικρή πόλη Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια έχει στρέψει πάνω της όλα τα βλέμματα διεθνώς, μετά τα αιματηρά επεισόδια της 11ης Αυγούστου. Όλα ξεκίνησαν όταν ακροδεξιές οργανώσεις, μεταξύ αυτών η Κου Κλουξ Κλαν και ομάδες νεοναζιστών και υπέρμαχων της λευκής ανωτερότητας, θέλησαν να καταγγείλουν το σχέδιο της δημοτικής αρχής της πόλης να ξηλωθούν από το πάρκο το άγαλμα του στρατηγού Λι υπέρμαχου της δουλείας και άλλων επικεφαλής της Συνομοσπονδίας του Νότου. Ενάντια στη συγκέντρωση διαδήλωναν αντιφασίστες και αντιρατσιστές. Ένας ακροδεξιός έπεσε πάνω στο πλήθος των διαδηλωτών σκοτώνοντας την 32χρονη Χέδερ Χέιερ. 

Στο πλαίσιο των γεγονότων κάτι που συζητήθηκε, όπως τίποτα άλλο, ήταν η επιστολή με την οποία ένας πατέρας αποκήρυξε δημόσια το γιο του, ο οποίος είναι λευκός εθνικιστής και συμμετείχε στην πορεία «Unite the Right rally». Ο Pearce Tefft από το Φάργκο της Βόρειας Ντακότα γράφει χαρακτηριστικά: «Ο Peter Tefft, ο γιος μου, δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτος στις οικογενειακές συγκεντρώσεις μας». Η ανοιχτή επιστολή δημοσιεύθηκε στις 14 Αυγούστου, στα περισσότερα αμερικανικά μέσα. 

Άρθρο–ντοκουμέντο του Κώστα Λαλιώτη για τον Ανδρέα Παπανδρέου

 

Πολιτική παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη με αφορμή την 21η επέτειο του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου 

Αναδημοσιεύουμε από το thecaller.gr την πολιτική παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη με αφορμή την 21η επέτειο του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Η πρωτοβουλία αποτελεί ευθεία απάντηση στην προσπάθεια ορισμένων στελεχών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ να προσεγγίσουν τη Ν.Δ., φτάνοντας στο σημείο να αποδεχτούν το δικό της αφήγημα. 

ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

«…. Ένας Ηγέτης από το Μέλλον ….»

αρνητικά στερεότυπα και αλήθειες 

Γράφει ο Κώστας Λαλιώτης 

1. Στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια και κυρίως την περίοδο που κυοφορήθηκε και εκδηλώθηκε η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, μια κρίση, που έφερε το «Σοκ και Δέος» των αλλεπαλλήλων Μνημονίων τείνουν να επικρατήσουν διάφορα «στερεότυπα» με σχηματικές γενικεύσεις και επικίνδυνες απλουστεύσεις και κυρίως μακριά από τις αλήθειες και τα συγκεκριμένα παραδείγματα. Πολλοί παράγοντες της Δημόσιας Ζωής αλλά και μυριάδες πολίτες περιφέρουν στα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και στα Κοινωνικά Δίκτυα Επικοινωνίας διάφορα αρνητικά «στερεότυπα» με συνονθυλεύματα είτε από ψέματα είτε από μισές αλήθειες, που είναι χειρότερα από τα ψέματα. 

Αναγνώστρια κόρη Πυροσβέστη ξεσπάει και ανατριχιάζει: "Και ξαφνικά ΗΡΩΕΣ!"

Είναι από τις στιγμές που κάποια από τα email που στέλνετε στο tromaktiko, μας καθηλώνουν και μας δείχνουν την πραγματικότητα. Ένα τέτοιο email λάβαμε πριν λίγα λεπτά, από την κόρη ενός Πυροσβέστη που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της, αλλά θέλει να μοιραστεί όλα αυτά που βιώνει τόσα χρόνια...

Εκείνοι που ολόκληρο το χειμώνα παίζουν τάβλι, πίνουν τσίπουρα, τρώνε μπριζολες και παίζουν χαρτιά... δουλεύουν 1 μέρα κι αράζουν 2, εκείνοι οι «δημόσιοι υπάλληλοι» που παίρνουν έναν σκασμό επιδόματα για να δουλεύουν 3 μήνες το χρόνο... εκείνοι... εκείνοι...

Ε, λοιπον εκεινοι ναι... ΑΥΤΟΙ που τωρα λαγοκοιμουνται με το κρανος στο χερι ή που εχουν να κοιμηθουν μερονυχτα και δεν ξερουν που θα ξημερωσουν, αν θα ξημερωσουν και ποτε θα γυρισουν σπιτι τους. Αυτοι που αποψε καιγεται η ανασα και τα σωθικα τους αλλά το σωμα τους δεν επιτρεπεται να γονατισει ποτε.

Κολλάει το στομα τους απ΄την καψα, τον καπνο και τη διψα αλλα δεν επιτρεπεται να κουραστουν

Οι μικροι θεοί την ιδια ώρα που δέχονται αφόρητες πιέσεις απο νοικοκυραίους που χάνουν το βιος τους,πολλές φορές γίνονται δέκτες οργής... μα δε μιλάνε, δεν αντιδρούν κλείνουν το κράνος και συνεχίζουν απροσκοπτα το καθήκον.

Επιτέλους να και ένας δεσπότης που προσέχει την ... πελατεία του, προσφέροντας της ακούσματα από το κλαρίνο του Γιώργου Μάγκα

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Απίθανη φάση στο χωριό της Ηλίας Διάσελα. Εγινε ακριβώς αυτό που λέει ο Γιώργος Μαργαρίτης στο άσμα του. Το χριστεπώνυμο πλήθος «άφησε τα ευαγγέλια και έπιασε τα τσιφτετέλια». Κι όλα αυτά υπό τους ήχους του κλαρίνου ενός ιδιόμορφου καλλιτέχνη - και υποστηρικτή του ΚΚΕ - του Γιώργου Μάγκα.

Η αποθέωση της περίπτωσης είναι ότι ο λαϊκός αυτός καλλιτέχνης πρόσφερε τα ακούσματα του στο κοινό ανεβαίνοντας στο καμπαναριό της εκκλησίας και σύμφωνα με δημοσιεύματα «με τις ευλογίες και την άδεια του μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού»!

Μαγκιά του Γιώργου Μάγκα, και δεν το συζητάμε, ενώ φαίνεται ότι ο δεσπότης αυτής της περιοχής … προσέχει την πελατεία του. Αμα ο καλλιτέχνης μας έπαιζε με το κλαρίνο του την Διεθνή –υπάρχει και τέτοια εκτέλεση- θα δίναμε «ρέστα».

Απολαύστε σκηνικό:

Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο, όχι ένα εμπορικό σήμα

Ναόμι Κλάιν

Σε τρείς ογκώδεις τόμους έκτασης αρκετών εκατοντάδων σελίδων, ο καθένας από τους οποίους εμπεριέχει έρευνα και ρεπορτάζ μισής δεκαετίας, η Κλάιν διερεύνησε τις ζημιές που προκάλεσαν τα κυνικά σχέδια εταιρικής επωνυμοποίησης (No Logo: Taking Aim at the Brand Bullies), τον τρόπο με τον οποίο οι νεοφιλελεύθεροι σχεδιαστές στρατηγικής εκμεταλλεύονται τις κρίσεις για την αποκόμιση κέρδους (The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism) και τη βαθιά σχέση μεταξύ της κλιματικής κρίσης και του οικονομικού μας συστήματος (This Changes Everything: Capitalism vs. the Climate).

Όταν εξελέγη ο Τραμπ, η Κλάιν αποφάσισε να υιοθετήσει μια νέα προσέγγιση. Το τελευταίο της βιβλίο, No Is Not Enough: Resisting the New Sock Politics and Winning the World We Need (Το Όχι δεν αρκεί: Η αντίσταση στη νέα πολιτική του σοκ και η κατάκτηση του κόσμου που θέλουμε), είναι αρκετά μικρότερο, και αποτελεί μια σύνθεση των διδαγμάτων από το έργο της των τελευταίων 20 ετών, σε μια θεωρία για το πώς νίκησε ο Ντόναλντ Τραμπ και για το πώς μπορεί να πολεμηθεί.

Ερ: Για να ξεκινήσουμε με μια αισιόδοξη νότα, το Εργατικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας και ο ηγέτης του, Τζέρεμι Κόρμπιν, μόλις πέτυχαν μια τεράστια ανατροπή, κάνοντας μια προεκλογική καμπάνια που εν μέρει προωθούσε αυτό που στις Ηνωμένες Πολιτείες θα θεωρούνταν ακροαριστερή πλατφόρμα. Υπάρχει ένα μάθημα εδώ για τις ΗΠΑ;

Κάποιος να αποσπάσει την προσοχή του Τραμπ με κάτι που να γυαλίζει

Είναι αυτό που φοβόμασταν. Κάποια διεθνής κρίση ήταν βέβαιο ότι θα ξεσπούσε και ο πρόεδρος Τραμπ απλά θα την έκανε χειρότερη. Τώρα απλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι ώριμοι ενήλικες που τον περιβάλλουν θα είναι σε θέση να αποκλιμακώσουν τα πράγματα.

Γιουτζίν Ρόμπινσον

Ο Τραμπ μάλλον το θεώρησε ‘Ω! τόσο έξυπνο’ να απαντήσει στις πυρηνικές προκλήσεις του Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ - Ουν χρησιμοποιώντας τρόπον τινά την καταστροφολογική γλώσσα του ίδιου του δικτάτορα, απειλώντας με ‘πυρ και οργή που δεν έχει ξαναδεί ποτέ ο κόσμος’. 

Ακούστηκε σαν πείραγμα σε παιδική χαρά, αντικατοπτρίζοντας τη συναισθηματική ανωριμότητα του προέδρου. Την Πέμπτη, ο Τραμπ δήλωσε ότι ίσως αυτές οι κουβέντες να μην ήταν «αρκετά σκληρές». Σύντομα, αυτοί οι δύο οπλισμένοι με πυρηνικά ηγέτες ίσως ανταλλάσσουν προσβολές για το μέγεθος των χεριών τους.

Η ατάκα ‘πυρ και οργή’ ήταν ‘αυτοσχεδιασμός’, που σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν προειδοποίησε κανέναν για αυτή εκ των προτέρων – ούτε τον υπουργό Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, ούτε τον υπουργό Άμυνας Τζιμ Μάτις, ούτε τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Τζον Κέλι, ούτε τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας Χ.Ρ. ΜακΜάστερ, ούτε την πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη Νικι Χάλεϊ. Ευχηθείτε αυτοί οι πέντε αξιωματούχοι να είναι καλά, διότι στέκονται ανάμεσα σε εμάς και την αδιανόητη καταστροφή.

Είναι πιθανόν το ‘πυρ και οργή’, στο μυαλό του Τραμπ, να ήταν κάποιου είδους στρατηγική. Ίσως ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι είναι ένας επικίνδυνος τρελός. Εάν ισχύει αυτό, τότε κατάφερε να ταράξει τους Αμερικάνους και τους συμμάχους μας – αλλά απ’ ό,τι φαίνεται όχι τους Βορειοκορεάτες.

Ημέρα Μνήμης Αλέξανδρου Παναγούλη. Όταν ο ήρωας προσπάθησε να σκοτώσει τον τύραννο

Το καλοκαίρι του 1968, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά την επικράτηση της 21ης Απριλίου, κι ενώ οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της χώρας παρέμεναν εγκλωβισμένες ανάμεσα στην πολιτική σύγχυση και την προσωπική ανεπάρκεια, κάποιος αποφάσισε να δράσει με παράτολμο τρόπο…

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης με μια απονενοημένη ενέργεια επιχειρεί να δολοφονήσει το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο και να αλλάξει έτσι τη ροή της πορείας της χούντας και του τόπου. 

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, προδικτατορικό μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, από τις πρώτες ημέρες της χούντας χαράζει ένα μοναχικό δρόμο έμπρακτης αντίθεσης στο καθεστώς. Λιποτακτεί από το Στρατό όπου υπηρετούσε τη θητεία του και καταφεύγει στην Κύπρο με το διαβατήριο Κύπριου φίλου του, με στόχο τη δημιουργία αντιστασιακού κινήματος στη Μεγαλόνησο. Εκεί, κρύβεται από σπίτι σε σπίτι ως καταζητούμενος από τη δικτατορία και ως «σεσημασμένος τρομοκράτης» από την κυπριακή Αστυνομία. 

Κι ενώ αρχίζει να αισθάνεται εγκλωβισμένος και παροπλισμένος, αποκτά απρόσμενο σύμμαχο το μέχρι τότε διώκτη του στην Κύπρο, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Κύπρου παίζει περίεργο αλλά και καθοριστικό ρόλο στην απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Παρότι δηλωμένος αντικομμουνιστής, άνθρωπος του παρασκηνίου, των «ειδικών αποστολών» αλλά και φίλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου, προστατεύει διπλωματικά τον Παναγούλη, ενώ τον εκπαιδεύει στρατιωτικά χωρίς να είναι απόλυτα σαφείς οι προθέσεις του. Ο Γιωρκάτζης προμηθεύει τον Παναγούλη με πυρομαχικά μέσα στο διπλωματικό σάκο της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα και συναντιέται μαζί του σε Κύπρο, Αθήνα και εξωτερικό, σχεδιάζοντας την απόπειρα κατά του δικτάτορα. 

Ποιός κρατάει τη σημαία;

Δάνης Παπαβασιλείου

Μεγάλη συζήτηση άνοιξε για τη σημαία, με αφορμή την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να ορίζονται με κλήρωση οι σημαιοφόροι των δημοτικών σχολείων στις παρελάσεις. 

Μια πρώτη παρατήρηση. Η συζήτηση αυτή είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστική. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αφού δεν διαφωνούν σε καμιά από τις βασικές πολιτικές, αποφάσισαν να κονταροχτυπηθούν για τη σημαία. Σ΄ αυτή την αντιπαράθεση, η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί τα δικά της «όπλα». Η Νέα Δημοκρατία διαμαρτύρεται για την κατάργηση της αριστείας και την προσβολή των ιερών, εθνικών, συμβόλων. Η κυβέρνηση, απ΄την άλλη, προβάλλει τις δικές της, δήθεν «αριστερές», θέσεις, έχοντας υποστείλει τη σημαία των προεκλογικών συνθημάτων περί κατάργησης των παρελάσεων. 

Και οι δύο πλευρές δίνουν εξετάσεις στο πολιτικό τους ακροατήριο, προβάλλοντας, είτε την αξία των «εθνικών αξιών» και της «παράδοσης», είτε τη σημασία της ήπιας προσαρμογής στον κοσμοπολιτισμό της εποχής μας. Ούτε σκέψη, φυσικά, για αντιπαράθεση επί των βασανιστικών, καθημερινών, προβλημάτων του ελληνικού λαού. Η σημαία τους μάρανε… 

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη σημαία.

«Το πουλί πέταξε» – Ο Σεβάν Νισανιάν απέδρασε από τις τουρκικές φυλακές

Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη

Λίγους μήνες μετά τη συμμετοχή του στο Resistance Festival του 2013, ο Τούρκος ακαδημαϊκός Σαΐτ Τσετίνογλου μας έστειλε για να δημοσιεύσουμε στον Δρόμο ένα κείμενό του, στο οποίο στηλίτευε τη φυλάκιση του αρμενικής καταγωγής διανοούμενου Σεβάν Νισανιάν*. Ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε αυτό το όνομα. Πέρασαν πάνω από τρεισήμισι χρόνια μέχρι να το ξανακούσουμε, αλλά αυτή τη φορά τα νέα ήταν χαρμόσυνα: ο Σεβάν δραπέτευσε στις 14 Ιουλίου από τις τουρκικές φυλακές της Φώκαιας και ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα! Με την ευγενική βοήθεια της καθηγήτριας και δημοσιογράφου Ήρας Τζούρου, επίσης αρμενικής καταγωγής, συναντηθήκαμε και συζητήσαμε μαζί του. Σε μια σελίδα δεν μπορεί να χωρέσει η ζωντάνια, το χιούμορ, η πολυμάθεια αλλά και η… ξεροκεφαλιά αυτού του υπερδραστήριου ανθρώπου, που ποτέ δεν έκατσε στ’ αβγά του παρόλο που έφερε το «στίγμα» του Αρμένη σε μια διαχρονικά δυσανεκτική Τουρκία. Ίσως δεν πειράζει – το σημαντικότερο είναι ότι «το πουλί πέταξε», όπως έγραψε στο πρώτο μήνυμά του στο τουίτερ ο Σεβάν μετά την απόδρασή του! 

Κύριε Νισανιάν, καταρχήν χαιρόμαστε ειλικρινά που σας βλέπουμε επιτέλους ελεύθερο! 

Πράγματι, το κλίμα εδώ είναι πολύ καλύτερο. Απέναντι, ξέρετε, επικρατούν εδώ και χρόνια πολύ δυσμενείς καιρικές συνθήκες για τα πουλιά του είδους μου [γέλια] 

Πείτε μας, πότε αρχίσατε να… απασχολείτε τις τουρκικές αρχές; 

Ο εξισλαμισμός της τουρκικής κοινωνίας προς κάθε κατεύθυνση και με κάθε τρόπο

Ο εθνικισμός κι ο ισλαμισμός αποτελούν σήμερα τα δύο μεγαλύτερα όπλα του Ερντογάν για να διατηρήσει ή και για να ενισχύσει τη δύναμή του. Οι νέοι κι οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα του εξισλαμισμού. Ο εθνικισμός και το αντιδραστικό Ισλάμ συνιστούν δύο προσόντα του, που ο πρόεδρος Ερντογάν χρησιμοποιεί για να εδραιώσει τη λαϊκή του βάση και να υλοποιήσει, φυσικά, το σχέδιο του.

Ραγκίπ Ντουράν

Από την ίδρυση του κοσμικού κράτους το 1923, οι Τούρκοι ισλαμιστές παρουσιάζουν εαυτούς ως θύματα: Το τέλος για το Σουλτανάτο, του οποίου ο επικεφαλής ήταν και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης, υπήρξε ένα σοκ για τους υποστηρικτές του ισλαμικού πολιτικού κέντρου της εποχής. Οι ισλαμικός κλήρος έχασε την εξουσία του, όταν όλες οι αιρέσεις και οι θρησκευτικές εστίες του απαγορεύτηκαν από το νόμο. Η νομοθεσία για την εκπαίδευση ήταν ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα εναντίον των ισλαμιστών, οι οποίοι ήθελαν να μεγαλώσουν τους νέους, σύμφωνα με την Σαρία (ο κορανικός νόμος). Οι νόμοι της κεμαλικής «Ρεπουμπλικανικής Επανάστασης», που στόχο είχαν να δημιουργήσουν ένα κοσμικό σύστημα αλά γαλλικά, του οποίου οι αρχές προσομοίαζαν με αυτές της Λέσχης των Ιακωβίνων, επικρίθηκε από την αριστερά.

«Οποιος είναι πρώτος...»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Τώρα τι να θυμηθείς και τι να πεις καλοκαιριάτικα; Τίποτε, απλώς να αναρωτηθείς: Μα καλά, ολόκληρος αντιπρόεδρος, αρχαιογνώστης δεινός, που παραδίδει μαθήματα ρητορικής, δεν σκέφτηκε να τους θυμίσει εκεί στο κόμμα του ότι το καύχημά μας, η δόξα και η τιμή μας, η αθηναϊκή δημοκρατία, η κορυφαία επινόηση των αρχαίων, θεσμοθέτησε την κλήρωση για την απόδοση αξιωμάτων, δηλαδή κοινωνικής ευθύνης; Οτι οι επιπόλαιοι νομοθέτες της, κάποιοι Κλεισθένηδες, Σόλωνες και λοιποί, θεωρούσαν όλους τους πολίτες δυνάμει ικανούς και οπωσδήποτε υποχρεωμένους να υπηρετούν την πατρίδα τους, από όποιο πόστο κι αν κληρώνονταν; Να μισούσαν τάχα την αριστεία, γι’ αυτό και ξέπεσαν στην κλήρωση, πολίτες που ήξεραν απέξω κι ανακατωτά την «Ιλιάδα», σαν θαυμάσιο παραμύθι και σαν εξαίρετο πρότυπο, που το τραγουδούσαν στα παιδιά τους, άρα θα ’χαν ακούσει και θα ’χαν πει αμέτρητες φορές το ομηρικό «αιέν αριστεύειν»;

Φυσικά και δεν είχε στο μυαλό του την αθηναϊκή δημοκρατία ο υπουργός Παιδείας, όταν αποφάσισε ότι στο δημοτικό θα προκύπτουν διά κληρώσεως οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις· ναι, σε αυτές τις παρελάσεις που θα τις καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ –οι «κομμουνισταί» του ΣΥΡΙΖΑ που θα ’λεγε η κ. Διαμαντοπούλου– αν δεν έπασχε από βαριά ΑΝΕΛοεξάρτηση. Μια μίζερη, μεσοβέζικη, άκυρη υπόμνηση ριζοσπαστικής ταυτότητας είχε στο μυαλό του. Πού να φανταστεί ότι θα προκαλούσε την εξέγερση των αριστολατρών, που κρατάνε μεν από τους αρχαίους, όπως έδειξαν και οι γονιδιακές μελέτες, δεν κρατάνε όμως πολλά από το παράδειγμά τους.

Άννα Διαμαντοπούλου: Πες το όπως ο Άδωνις

«Έχουμε έναν 70άρη κομμουνιστή υπουργό Παιδείας και έναν πρωθυπουργό 40 ετών που όταν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου εκείνος έμπαινε στο Κομμουνιστικό Κόμμα». Άδωνις Γεωργιάδης; Όχι, Άννα Διαμαντοπούλου, πρώην επίτροπος και υπουργός. Της ΝΔ; Όχι, του ΠΑΣΟΚ. Πού είσαι νιότη που μούλεγες πως θα γινόμουν άλλη…

Γιώργος Λακόπουλος

Δεν ξέρουμε αν ο Γαβρόγλου είναι κομμουνιστής – και αν πρέπει να συλληφθεί γι’ αυτό. Πάντως υπήρχε μια απαξία στον τόνο της όταν έλεγε «δεν μας λένε ότι είναι μαρξιστές;». Ύπαγε οπίσω μου Σατανά!

Δεν ξέρουμε επίσης ούτε αν το 1989 ο Τσίπρας μπήκε στην ΚΝΕ. Αυτά τα ξέρουν όσοι έχουν τους σχετικούς φακέλους. Θα μπορούσε να πει κανείς πάντως ότι εκτός από αυτόν τον υπουργό και αυτόν τον Πρωθυπουργό η χώρα έχει και άλλες ατραξιόν. Π.χ. μια κυρία που στα 25 της είχε διοριστεί σοσιαλίστρια νομάρχης. Στη συνέχεια υπηρέτησε τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς στο ΠΑΣΟΚ, έφτασε μέχρι επίτροπος και υπουργός. Έκτοτε ζει με την ανάμνηση ενός νόμου τον οποίο θεωρεί σημαντικό, επειδή τον ψήφισε και η ΝΔ!

Τα φοβερά εγκλήματα του Τσαβισμού στη Βενεζουέλα...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας  http://nikosklitsikas.gr/

«Αν θέλετε να καταστρέψετε τον ιμπεριαλισμό πρέπει να προσδιοριστεί το κεφάλι του: οι ΗΠΑ»

Ernesto Che Guevara

Πριν την καταγραφή των εγκλημάτων του Τσάβες στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία, ας...

παρακολουθήσουμε τις καθημερινές εξελίξεις στη Βενεζουέλα, που δεν συναντάμε σε κανένα συστημικό ΜΜΕ.

Εγκαταστάθηκαν και ξεκίνησαν τις εργασίες οι 545 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού στη Συνταγματική Εθνοσυνέλευση... Τα πορτραίτα του Μπολίβαρ και του Τσάβες επέστρεψαν στο μέγαρο της Βουλής, μαζί με τη Λαϊκή Εξουσία.

Ραγδαία η διάσπαση κι οι αλλαγές θέσεων στην "αντιπολίτευση" μπροστά σ' εκείνη τη μεγαλειώδη συμμετοχή περισσότερων από 8 εκατομμύρια πολιτών στις κάλπες. Η σύγκρουση με τη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής δεν αφήνουν περιθώρια για παιχνίδια ενορχηστρωμένα από τις ΗΠΑ.

Με δηλώσεις του ο Ramos Allup, αρχηγός του κόμματος "Accion Democratica" (Δημοκρατική Δράση), δηλώνει την πίστη του στο Σύνταγμα και αποφασίζει τη συμμετοχή του κόμματος και του ίδιου στις Περιφερειακές και προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν το 2018, μιας και η προθεσμία κατάθεσης υποψηφιοτήτων λήγει στις 17 Αυγούστου, πάντα σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας. Κι επειδή ο κύριος Henry Lisandro Ramos Allup (δηλώνει "κεντροαριστερός") είναι αντιπρόεδρος της "διεθνούς" του Γιώργου Παπανδρέου, μάλλον δεν ενημέρωσε σωστά, ή υπήρξε κακή συνεννόηση στην ισπανική γλώσσα, αφού ο κύριος Γ. Παπανδρέου εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με δηλώσεις του κόμματός του περί "μη τήρηση του Συντάγματος... η χώρα οδηγείται σε κατάλυση της Δημοκρατίας... αυξανόμενη καταστολή και θανάσιμη βία εναντίον διαδηλωτών..." και το εντελώς γελοίο και προβοκατόρικο "Η συνείδηση της Αριστεράς οφείλει να συγκρουστεί με τον Μαδούρο..." (ΕΔΩ).