Νίκος Μπελογιάννης: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

“«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»”

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Τετάρτη, 28 Μαρτίου 2018 Αριστοτέλης: φιλοσοφία και ζωή

Αριστοτέλης  384-323 π.Χ.

Προς τη φιλοσοφική ουσία της ζωής

§1

Ι. Η αριστοτελική φιλοσοφία, πολυσχιδής και πολύπτυχη καθώς είναι, δεν αποτελεί άθροισμα προγραμματικών φιλοσοφικών προτάσεων, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να απομνημονεύσει και στη συνέχεια να αναπαραγάγει εν είδει αντιγράφου. Δεν ανήκε στις προθέσεις του μεγάλου αυτού Έλληνα φιλόσοφου να σχεδιάσει εκ των προτέρωνεγκεφαλικά σχήματα, μέσα από τα οποία θα ατένιζε το σύμπαν και τον κόσμο. Απεναντίας, όλη η σκέψη του ξετυλίχτηκε ως μια ακατάπαυστη φιλοσοφική ανάγνωση της ζωής: ως μια φιλοσοφική μάθηση, που τελικά θα εξελισσόταν σε ερευνητική αναζήτηση τηςπρώτης φιλοσοφίαςˑ αυτής δηλαδή που μεταγενέστεροι σχολιαστές του αποκάλεσαν: Μετά τα φυσικά. Η πραγματεία Μετά τα φυσικά ονομάστηκε έτσι, γιατί κατατάχτηκε μετά την πραγματεία Φυσικά.

ΙΙ. Από την πλευρά των περιεχομένων της ωστόσο αποτέλεσε μια πρώτη επιστημονική άρθρωση της φιλοσοφικής κατεύθυνσης, που σήμερα είναι γνωστή ως μεταφυσική. Γιατί ο ίδιος ο Αριστοτέλης ονομάζει την τελευταία τούτη πρώτη φιλοσοφία; Πέραν του ότι ο όρος μεταφυσική ήταν άγνωστος στην εποχή του, με την πρώτη φιλοσοφία δίνει προτεραιότητα στη διερεύνηση των πρώτων αρχών ή της πρώτης αρχής του όντος. Η διερεύνηση αυτή, μεθοδολογικά, ακολουθεί δυο πτυχές. Πρώτα-πρώτα διασαφηνίζονται όροι και σημασίες τους, ώστε η προχωρητική διαδικασία να φωτίζει την αλήθεια και να επιτρέπει τη συγκρότηση εννοιώνˑ δεύτερο η σκέψη εκδιπλώνεται απορητικά και όχι δογματικά, γραμμικά. Έτσι η έννοια της αλήθειας αποκτά ουσιαστικό σημασιολογικό και όχι λιγότερο δια-νοηματικό περιεχόμενο: αποτελεί την αντικειμενική, υποστασιακή σταθερά της πραγματικότητας και συνάμα την εναρμονισμένη με τούτη την πραγματικότητα γνώση του υποκειμένου.

Η κατάρα των εθνικών μύθων του '21 μέχρι σήμερα

H επέτειος της 25η Μαρτίου που γιορτάζουμε με τυμπανοκρουσίες είναι η πλέον χαρακτηριστική υπενθύμιση των εθνικών μύθων που καταδιώκουν τον ελληνισμό για δύο αιώνες και τον αποκόπτουν από τις αξίες μια σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Γιάννης Σιδηρόπουλος

Η ελληνική επανάσταση, τέκνο της αναγεννητικής ορμής του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, πολεμήθηκε και αφορίστηκε από την Εκκλησία και τους προεστούς με κάθε μέσο, σε βαθμό εμφύλιας σύρραξης ενώ η ανεξαρτησία ήταν προϊόν επιμονής της Ευρώπης, την οποία εξυπηρετούσε συν τοις άλλοις. Αντιθέτως, σύμφωνα με τη μεταγενέστερη εθνική κατασκευή όλα τα αντεπαναστατικά στοιχεία αποκαταστάθηκαν και επιβλήθηκαν ως πρωταγωνιστές της παλιγγενεσίας αυτοί που είχαν καταπνίξει κάθε προσπάθεια εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής αυτοδιάθεσης ενώ στον πυρήνα του εθνικού μύθου βρέθηκε μια τεχνητή συνέχεια του αρχαίου ελληνισμού και της βυζαντινής χιλιετίας, παρότι αξιακά αντικρουόμενων. Η ίδια η ημερομηνία της επετείου μαρτυρά τους σκοπούς που εξυπηρέτησε ο αυθαίρετος ορισμός της.

Η όποια απόπειρα αστικού εκσυγχρονισμού είχε διακοπεί γρήγορα και άδοξα με τη δολοφονία του Καποδίστρια, η ακόλουθη γερμανική μοναρχία ανανέωσε το ρομαντικό εθνικισμό και μέσω της εθνοκεντρικής παιδείας και της ταύτισης με το κράτος, οι σκοταδιστικοί κύκλοι επιβίωσαν μέχρι σήμερα, καθιστώντας την Ελλάδα μοναδικό φαινόμενο κράτους με στοιχεία θεοκρατίας στη Δύση, όπου ο ορθός λόγος δεν είναι αυτονόητη κατάκτηση και η κοινωνία δεν έχει απελευθερωθεί από τις μεσαιωνικές προκαταλήψεις.

Ο Μαρξ πέθανε;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων…» (1).

Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.

Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

Και πρόσθετε:

Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»...

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ήταν 24 Μάρτη 1999 όταν άρχιζε το μακελειό που κράτησε 78 μέρες. Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία. Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν υπάρχει πια. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ.

Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών, των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους το Διεθνές Δίκαιο, υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ» αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια και τον κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ. Μετά ακολούθησαν από Λιβύη μέχρι Συρία.

Στον έναν μόλις χρόνο από τη λήξη των βομβαρδισμών στο «απελευθερωμένο» Κοσσυφοπέδιο είχαν συμβεί τα εξής:

4.121 επιθέσεις εναντίον Σέρβων Κοσσοβάρων, 757 Σέρβοι δηλώνονταν αγνοούμενοι, είχαν καταστραφεί 1.134 εκκλησίες, 102 μοναστήρια, 6 οστεοφυλάκια, 96 πύργοι και άλλα ιστορικά μνημεία. Φυσικά πρέπει να προστεθούν και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες Σέρβοι από την περιοχή.

Τα παιδιά μάγοι

Ένας δίχρονος περιπλανιόταν για οκτώ μήνες γυμνός και νηστικός στους δρόμους της Νιγηρίας. Οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι γιατί τον θεωρούν μάγο. Μια ακτιβίστρια από τη Δανία του έσωσε τη ζωή. Το γεγονός έγινε το 2016 και ένεκα της ακτιβίστριας, Άννα Ρίγκεν Λόβεν που ζει μόνιμα στη Νιγηρία, έκανε το γύρο του διαδικτύου.

Στο αγοράκι δόθηκε το όνομα Χόουπ που σημαίνει ελπίδα. Ο Χόοουπ περιπλανιόταν γυμνός, άπλυτος και πεινασμένος επί οκτώ μήνες χωρίς να τον βοηθάει κανείς μέχρι που βρέθηκε στο διάβα του η Λόβεν.

Στη Νιγηρία και κυρίως στην επαρχία, χιλιάδες μικρά παιδιά εκδιώκονται από το σπίτι τους επειδή οι γονείς τους θεωρούν ότι είναι μάγοι και μάγισσες πολλά εκ των οποίων βασανίζονται από τους ίδιους τους γονείς τους, μέχρι θανάτου, προκειμένου να «εξορκιστεί» το κακό.

Κατηγορούμενα για μαγεία, υφίστανται ξυλοδαρμούς, κακοποιήσεις και σκληρά βασανιστήρια, σύμφωνα με καταγγελία βρετανικής οργάνωσης που δραστηριοποιείται στη χώρα.

Η μαγεία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των αφρικανικών κοινωνιών, είναι ριζωμένη στην κουλτούρα τους αλλά και συνυφασμένη με την εξουσία, αφού συμβάλει στη διαιώνισή της. Η ύπαρξη των παιδιών μάγων όμως είναι ένα φαινόμενο αρκετά πρόσφατο.

Το μεγάλο πλιάτσικο στην Ιστορία του Ιράκ και της ανθρωπότητας

Στις 20 Μαρτίου 2003 οι ΗΠΑ υπό την προεδρία του Τζορτζ Μπους του νεότερου και το Ηνωμένο Βασίλειο υπό την πρωθυπουργία του Τόνι Μπλερ, εισέβαλαν στο Ιράκ με στόχο την ανατροπή του τότε ηγέτη της χώρας, Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά και ως μέρος του γενικότερου πολέμου κατά της τρομοκρατίας, που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Μαριάνθη Πελεβάνη

Ακριβώς δεκαπέντε χρόνια μετά αυτό που άφησαν πίσω τους, μεταξύ άλλων, είναι ένα ανερχόμενο εμπόριο των λεηλατημένων αρχαιολογικών θησαυρών.

Χιλιάδες τεκμήρια του πρώτου πολιτισμού.

Από τις πρώτες ημέρες της κατάληψης της Βαγδάτης από τους Αμερικανούς με τις μάχες να μαίνονται, συντελέστηκε μία από τις μεγαλύτερες λεηλασίες πολιτιστικών θησαυρών. Είναι αυτή που έγινε στο Εθνικό Μουσείο του Ιράκ στη Βαγδάτη, με 15.000 αρχαιότητες να γίνονται βορά στα χέρια αρχαιοκαπήλων και να διοχετεύονται στις μεγάλες, παράνομες αγορές του κόσμου. Ενδεικτικά, ανάμεσα τους και το Ιερό Βάζο του Βάρκα, το οποίο θεωρείται ο παλαιότερος πέτρινος σφυρηλατημένος αμφορέας (3200 π.Χ.).

Και η καταγραφή αυτή μετρά μόνο τα στοιχεία που κλάπηκαν από το μουσείο, αφού μετά την εισβολή, χιλιάδες άλλα αντικείμενα, πολιτισμικά τεκμήρια «αλιεύθηκαν» απευθείας από το έδαφος σε αρχαιολογικούς χώρους.

Συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης στην Αφρίν

Κάλεσμα προς «όλες τις αντιϊμπεριαλιστικές, αντιπολεμικές και αντιφασιστικές δυνάμεις» να συμμετάσχουν στην σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια, στις 6 το απόγευμα και την πορεία προς την τουρκική πρεσβεία απευθύνουν κουρδικές οργανώσεις.

«Το τουρκικό Κράτος πέρασε σε μια συνολική επίθεση ενάντια στους Κούρδους. Το τουρκικό Κράτος βλέπει τις κατακτήσεις των Κούρδων σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου σαν απειλή για την ύπαρξή του. Οι κατακτήσεις του κουρδικού λαού στην Ροζάβα είναι ο στόχος του τουρκικού κράτους. Αυτή η στάση του φασισμού μετατράπηκε σε επίθεση και στρατιωτική εισβολή στο καντόνι του Αφρίν στην Ροζάβα στις 19 Γενάρη του 2018.

»Σχεδόν δυο μήνες συνεχίζει η εισβολή στο Αφρίν που συνοδεύεται από σφαγές, έχοντας δίπλα του δυνάμεις Τζιχαντιστών με πολεμικές μηχανές τελευταίας τεχνολογίας. Στο Αφρίν καταστρέφονται χωριά και λεηλατούνται κατοικημένες περιοχές, δολοφονούνται παιδιά και γυναίκες με βαρείς βομβαρδισμούς. Αυτή η εισβολή πραγματοποιείται με την ανοιχτή ή σιωπηλή υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών κρατών ΗΠΑ, Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαπραγματεύονται για τα βρώμικα συμφέροντά τους, πάνω την αιματοχυσία του κουρδικού λαού από το τουρκικό κράτος. Το Αφρίν βρίσκεται κάτω από μια εισβολή και πολιορκία της φασιστικής Τουρκίας που έχει δίπλα της και της προσφέρουν την υποστήριξή τους οι ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές δυνάμεις και τα περιφερειακά αντιδραστικά κράτη.

Αν θέλεις ! Να λέγεσαι άνθρωπος

Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή 

ν΄αγωνίζεσαι για την

ειρήνη 

και για το δίκαιο.

Αυτό μόνο, με μεγάλη θλίψη, 

θυμό και σεβασμό στη 

μνήμη ανθρώπων που χάνονται 

καθημερινά τόσο άδικα .. 

Θα βγείς στους δρόμους, 

θα φωνάξεις,

τα χείλια σου 

θα ματώσουν απ΄τις φωνές 

το πρόσωπό σου 

θα ματώσει από τις σφαίρες 

– μα ούτε βήμα πίσω. 

Κάθε κραυγή σου μια πετριά 

στα τζάμια των πολεμοκάπηλων 

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει

την αδικία. 

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Η μεγάλη αποδόμηση της φυλετικής διάκρισης

Για χιλιάδες χρόνια, ολόκληρη η ανθρωπότητα

γαλουχήθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να πιστεύει στο φυλετικό διαχωρισμό. Η έννοια της φυλής και η επιστημονικοποίησή της, χρησιμοποιήθηκε με τέτοιο τρόπο, που θα οδηγούσε στην άνοδο της ρατσιστικής ρητορείας και των διακρίσεων. Σήμερα, έρευνες της επιστημονικής κοινότητας αποδεικνύουν ότι η έννοια της φυλής δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη παρανόηση και πως όλοι οι άνθρωποι καταγόμαστε από τους ίδιους, Αφρικανούς προγόνους. Πως ξεκίνησε όμως η έννοια και ο διαχωρισμός των φυλών;

Ναταλία Πετρίτη

Ο Σάμιουελ Μόρτον και οι θεωρίες του για τις ανθρώπινες φυλές

Κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ένας από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες της Αμερικής ήταν ο γιατρός Σάμιουελ Μόρτον. Ο Μόρτον ζούσε στη Φιλαδέλφεια και συνέλεγε ανθρώπινα κρανία για τη διεξαγωγή πειραμάτων. Ο γιατρός συνήθιζε να γεμίζει τα κρανία διαφορετικών ανθρώπων με μόλυβδο, διαμορφώνοντας ένα καλούπι που θα έδιχνε το μέγεθος του εγκεφάλου τους.

Ο Μόρτον πίστευε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να χωριστούν σε πέντε διαφορετικές φυλές και πως αυτές αντιπροσώπευαν ξεχωριστές πράξεις δημιουργίας. Οι φυλές είχαν ξεχωριστό χαρακτήρα, ο οποίος αντιστοιχούσε στη θέση τους σε μια ιεραρχία. Η «κρανιομετρία» του Μόρτον έδειξε, όπως τουλάχιστον ισχυρίστηκε ο ίδιος, ότι οι λευκοί, ή «Καυκάσιοι», ήταν οι πιο έξυπνοι άνθρωποι από όλες τις φυλές. Οι Ανατολικοί Ασιάτες (ο Μόρτον χρησιμοποίησε τον όρο «Μογγόλοι») από την άλλη, αν και «έξυπνοι», βρίσκονταν ένα βήμα πίσω. Ακολουθούσαν οι Νοτιοανατολικοί Ασιάτες και οι Ιθαγενείς Αμερικανοί. Οι μαύροι, ή «Αιθίοπες», βρίσκονταν στο κατώτατο σημείο της ιεραρχίας.

Έπεσε η Αφρίν

 Οι τουρκικές δυνάμεις και οι Σύροι αντάρτες σύμμαχοί τους εισέβαλαν στην κουρδική πόλη Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία, η οποία αποτελούσε στόχο επιχείρησης που εξαπέλυσε τον Ιανουάριο η Άγκυρα για να εκδιώξει από εκεί τους μαχητές της κουρδικής πολιτοφυλακής Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), την οποία η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατική, ανακοίνωσε σήμερα το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

«Οι τουρκικές δυνάμεις και οι Σύροι σύμμαχοί τους έθεσαν υπό τον έλεγχό τους πολλές συνοικίες και οι μάχες συνεχίζονται», στην Αφρίν, διευκρίνισε ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ράμι Αμπντελραχμάν.

Τουρκικά μέσα μεταδίδουν πως ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, έσπευσε να δηλώσει ότι σήμερα, από τις 08.30, ώρα Τουρκίας, το κέντρο του Άφριν βρίσκεται υπό τον έλεγχό του.

Οι δίδυμες που επαναπροσδιόρισαν την έννοια της φυλής

Η ιστορία έχει δείξει ότι τις περισσότερες φορές οι

Μάρθα Κίσκιλα

άνθρωποι καθορίζουν τις φυλές βασιζόμενοι στο χρώμα του δέρματος. Αλλά η μελέτη της ανθρώπινης γενετικής τον 21ο αιώνα μας έδειξε ότι στην πραγματικότητα όλη η ιδέα της φυλής είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση. Δύο αδερφές από την Αγγλία έρχονται για να το επιβεβαιώσουν με τον δικό τους τρόπο.

Η Marcia και η Millie είναι δίδυμες και παρόλο που έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος. Η πρόσφατη ιστορία του National Geographic κάνει ένα αφιέρωμα στο ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις μέσα από την ιστορία των διδύμων και φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει την έννοια της φυλής, που «δεν έχει γενετική ή επιστημονική βάση».

Όταν η Amanda Wanklin και ο Michael Biggs ερωτεύτηκαν, δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου για τις προκλήσεις και τα ρατσιστικά σχόλια που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ως διαφυλετικό ζευγάρι. «Το πιο σημαντικό ήταν ότι θέλαμε να είμαστε μαζί», αναφέρουν στο National Geographic. Εγκαταστάθηκαν στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, με σκοπό να φτιάξουν τη δικό τους οικογένεια. Στις 3 Ιουλίου 2006, η Amanda έφερε στον κόσμο τις δύο κόρες τους -ετεροζυγωτικά δίδυμα- τις οποίες ονόμασαν Millie Marcia Madge Biggs και Marcia Millie Madge Biggs.

«Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι δημιουργήματα του Θεού» είπε ο Αμβρόσιος και αθωώθηκε

Αθωωτική ήταν η απόφαση του δικαστηρίου Αιγίου το οποίο εκδίκασε τη μήνυση κατά του μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων ο οποίος κατηγορείτο για σύνταξη και ανάρτηση κειμένου μίσους και προτροπής σε βία σε βάρος των ομοφυλόφιλων στο προσωπικό του ιστολόγιο .

Την αθώωση του Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιου πρότεινε ο εισαγγελέας της έδρας του δικαστηρίου Αιγίου.

Μιλώντας στο τοπικό thebest.gr, ο Λύο Καλοβρυνάς, ένας εκ των μηνυτών του ιεράρχη, δηλώνει ότι η απόφαση δεν του προκάλεσε έκπληξη και την θεωρεί σχεδόν αναμενόμενη.

«Ωστόσο και μόνο που κάθισε στο εδώλιο είναι μια τεράστια πρόοδος για την χώρα μας. Είμαστε ρεαλιστές, υπάρχει μια Α’ απογοήτευση αλλά όχι απελπισία. Η μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Ο αγώνας συνεχίζεται».

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο δεσπότης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας στην απολογία του στάθηκε αμετανόητος και υποστήριξε πως «κανένας δεν έφτυσε κανέναν και κανένας δεν επιτέθηκε σε κανέναν επειδή το είπα εγώ. Δεν έπρεπε να είμαι κατηγορούμενος».

Ο Μητροπολίτης υποστήριξε ότι το επίμαχο άρθρο αναφερόταν ουσιαστικά στους πολιτικούς και όχι στα πρόσωπα. Κατά την απολογία του χρησιμοποίησε πολλές ευαγγελικές περικοπές για τους αμαρτωλούς που δεν έχουν μετανοήσει προκειμένου να τεκμηριώσει τις θέσεις του.

Ιβάν Σαββίδης: "Θέλω να ζητήσω συγγνώμη"

Επιμέλεια: Ηλίας ΚαλλονάςΔημοσίευση

Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης με δήλωση στο σάιτ της ομάδας ζητάει συγγνώμη για όσα συνέβησαν στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, ενώ υποστήριξε πως δεν απείλησε κανέναν.

Ο Ιβάν Σαββίδης, μέσω δήλωσης στην ιστοσελίδα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, απολογήθηκε για τη συμπεριφορά του στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ο μεγαλομέτοχος της "ασπρόμαυρης" ΠΑΕ υποστήριξε πως ήταν λάθος του η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο, όμως προκλήθηκε "από τη γενικευμένη αρνητική κατάσταση, που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον τελευταίο καιρό" και "τις ενέργειες του διαιτητή και του επόπτη".

Παράλληλα, τονίζει πως δεν είχε σκοπό να διαπληκτιστεί ή να απειλήσει κάποιον, ενώ υποσχέθηκε πως θα συνεχίσει να αγωνίζεται "για ένα δίκαιο ποδόσφαιρο με έντιμη διαιτησία σε όλους τους αγώνες και για να κερδίζονται τα πρωταθλήματα στα γήπεδα και όχι στα δικαστήρια".

Η δήλωση του μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ:

Αξιότιμοι κύριοι,

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, όλους τους Έλληνες φιλάθλους, την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα.

Οδηγός ΚΤΕΛ βρήκε τσαντάκι με 5.500 ευρώ και το παρέδωσε στον Αφγανό που το είχε χάσει

«Οι γονείς μου ήταν αυτοί που μού έμαθαν πως ό,τι δεν είναι δικό σου, δεν σου ανήκει».

Με αυτή τη φράση, ο 44χρονος οδηγός ΚΤΕΛ Θεμιστοκλής Κοσμίδης, εξηγεί γιατί δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να κρατήσει το τσαντάκι με το μεγάλο χρηματικό ποσό που βρήκε στο λεωφορείο του και να το παραδώσει στην αστυνομία προκειμένου να επιστραφεί στον ιδιοκτήτη του, έναν 30χρονο Αφγανό μετανάστη.

Ήταν στις 3 Μαρτίου, όταν ο Θεμιστοκλής Κοσμίδης, οδηγός στα ΚΤΕΛ Κιλκίς, έλαβε ένα τηλεφώνημα από συνάδελφό του στα κεντρικά γραφεία για μια σακούλα που αναζητούσε ένα ζευγάρι μεταναστών. «Σταμάτησα και έψαξα παρά το γεγονός ότι είχαν επιβιβαστεί αρκετοί στο λεωφορείο. Αλλά σακούλα δεν βρέθηκε» λέει ο 44χρονος.

«Μόλις έφτασα στον προορισμό μου και αφού κατέβηκαν όλοι οι επιβάτες ξαναέψαξα αλλά δεν εντόπισα σακούλα. Και πάνω στην απογοήτευση, ανάμεσα σε δύο καθίσματα, είδα σφηνωμένο ένα τσαντάκι στις διαστάσεις μεγάλου πορτοφολιού» προσθέτει, εξηγώντας πως ήταν «… λίγο η μετάφραση, λίγο το σπασμένο τηλέφωνο, τελικά η σακούλα ήταν τσαντάκι όπως αποδείχτηκε».

Κλίνατε επ’ (ακρο)δεξιά

Στάθης

Η εδραιωμένη πλέον τάση της ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη (πρόσφατο παράδειγμα –αλλά και ειδικού ιστορικού βάρους– η Ιταλία), καθώς και η όλο και πιο απενοχοποιημένη διαδικασία σχηματισμού κυβερνήσεων δεξιάς - κεντροδεξιάς - ακροδεξιάς, είναι ίσως από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κ. Μητσοτάκης τηρεί σιγήν ιχθύος για περιπτώσεις όπως του κ. Δαβάκη.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ. βλέπει προς τα πού τραβάει το πράγμα. Δεν είναι μόνον οι «φιλιππικοί» του Αδώνιδος, είναι οι φόρα παρτίδα πλέον εκκλήσεις, όπως εκείνη του κ. Βορίδη για τη δημιουργία Αντικυβερνητικού Μετώπου.

Μπορεί η έκκληση Βορίδη να απευθύνεται προς την Κεντροαριστερά, αλλά η τυχόν συγκρότηση ενός τέτοιου Μετώπου θα σημαίνει μετατόπιση της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά - ακροδεξιά.

Δεδομένου ότι στην Ελλάδα η Αριστερά που (γονάτισε και για αυτό) κυβερνάει έχει ήδη μετατοπισθεί προς τα δεξιά και δεδομένου ότι η Δεξιά στην Ευρώπη τα βρίσκει σιγά - σιγά με την Ακροδεξιά, ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά να βλέπει αυτή τη μετάλλαξη να συντελείται στη βάρδια του…

Το ΡΚΚ παγίωσε κουρδική εθνική συνείδηση κόντρα στην τουρκική

Λόγω της δράσης του ΡΚΚ, ο κουρδικός εθνισμός αναπτύσσεται δυναμικά όχι μόνο στις νοτιοανατολικές επαρχίες, οι οποίες είναι αμιγώς κουρδικές, αλλά και στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων όλης της Τουρκίας. Εκεί έχουν καταφύγει εκατομμύρια Κούρδων όχι μόνο λόγω της αστυφιλίας, αλλά και λόγω της πρακτικής του βίαιου ξεριζωμού αγροτικών κουρδικών πληθυσμών στη νοτιοανατολική Τουρκία μέσω των συστηματικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων.

Σταύρος Λυγερός

Ας σημειωθεί ότι κατά τη διάρκειά τους έχουν καταστραφεί σχεδόν 5.000 κουρδικά χωριά και οικισμοί. Με άλλα λόγια, ακόμα και η απόσχιση εδαφών δε θα έλυνε οριστικά το κουρδικό πρόβλημα. Το κουρδικό καρκίνωμα έχει κάνει μετάσταση. Το ΡΚΚ προσπαθεί να κατευθύνει τους Κούρδους εσωτερικούς πρόσφυγες να εγκατασταθούν στο τρίγωνο Μερσίνα-Άδανα-Αλεξανδρέττα.

Στόχος του είναι η δημιουργία πολυάριθμων κουρδικών κοινοτήτων στην περιοχή αυτή, ώστε να δημιουργηθούν οι πληθυσμιακές προϋποθέσεις για μελλοντική κουρδική έξοδο στη Μεσόγειο. Με βάση επίσημα στοιχεία, η πλειονότητα του πληθυσμού της Μερσίνας (λιμάνι) είναι Κούρδοι.

Για χρόνια η Δύση είχε επιδείξει μια περισσότερο ή λιγότερο σκανδαλώδη ανοχή, δίνοντας στην Άγκυρα τον χρόνο να λύσει στρατιωτικά το πρόβλημα. Οι σταυροφόροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έκλειναν τα μάτια τους στο όνομα των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων. Από ένα σημείο και πέρα, όμως, ακόμα και οι Αμερικανοί άρχισαν να υποδεικνύουν την ανάγκη μιας πολιτικής λύσης.

«Ορεινοί Τούρκοι»

Γάζα σημαίνει εγκλεισμός : Οδοιπορικό στην καθημερινότητα της Γάζας

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα καταγράφουν πώς σε μια μικρή λωρίδα γης δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν αποκλεισμένοι και αγωνίζονται να σταθούν ξανά στα πόδια τους.

Γάζα σημαίνει εγκλεισμός. Είναι μια λωρίδα γης με μήκος 42 χιλιόμετρα και μέγιστο πλάτος 12,5 χιλιόμετρα, ενώ μπορεί να τη διασχίσει κάποιος με αυτοκίνητο από βορρά προς νότο μέσα σε μόλις μιάμιση ώρα.

Η Γάζα περικλείεται από τη θάλασσα στα ανατολικά, από ένα «φράγμα ασφαλείας» —φράχτη από συρματόπλεγμα και αγκαθωτό σύρμα— στα ανατολικά, ενώ στον βορρά έχει ανεγερθεί ένα τείχος ύψους πολλών μέτρων ώστε να μην διασχίζουν οι άνθρωποι τα σύνορα. Άλλο ένα τείχος, υπόγειο αυτή τη φορά, είναι υπό κατασκευή.

Έπειτα από συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών της Χαμάς και της Φατάχ το 2007, τρεις πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ το 2008-2009, το 2012 και το 2014, καθώς και 10 χρόνια αποκλεισμού, οι σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν εκεί αγωνίζονται να σταθούν ξανά όρθιοι.

«Έχω φύγει από τη Γάζα μόνο μία φορά. Με πήγαν στην Αίγυπτο για να κάνω μια εγχείρηση όταν ήμουν 8 ετών. Δεν θυμάμαι τίποτα!» λέει ο 22χρονος Χασάν, ο οποίος πυροβολήθηκε στα σύνορα τον Δεκέμβριο. Πολλοί από τους κατοίκους δεν έχουν μπορέσει ποτέ να φύγουν από τη Γάζα, ιδίως μετά τον αποκλεισμό που επέβαλε το Ισραήλ έπειτα από τη νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές το 2006.

Τσόμσκι: «Ακόμη και ο Όργουελ θα είχε εκπλαγεί σήμερα»

Στα 90 του χρόνια ο Νόαμ Τσόμσκι έφυγε από το MIT
(Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης) μετά από 60 χρόνια. Εκεί όπου έκανε την επανάσταση στη σύγχρονη γλωσσολογία και έγινε η κριτική συνείδηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Σήμερα ο σπουδαιότερος εν ζωή Αμερικανός διανοούμενος ζει στην Αριζόνα, στα όρια της ερήμου Σονόρα στο Τουσόν. Η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς» επισκέφτηκε τον Τσόμσκι στο Τμήμα Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Ο Τσόμσκι φοράει παντελόνι τζιν και εντυπωσιάζει με τα μακριά λευκά μαλλιά του. Όπως λέει του αρέσει αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα. Το φως της ερήμου, ήταν ένας από τους λόγους που τον έκαναν να μετακομίσει στο Τούσον. «Είναι ξηρό και καθαρό», λέει.

«Ζούμε σε μια περίοδο απογοήτευσης;» τον ρωτάει ο δημοσιογράφος.

«Πριν από 40 χρόνια», λέει ο Τσόμσκι, «ο νεοφιλελευθερισμός, υπό την ηγεσία του Ρίγκαν και της Θάτσερ εξαπέλυσε επίθεση στον κόσμο. Και αυτό είχε αποτέλεσμα. Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε ιδιωτικά χέρια συνοδεύτηκε από μια απώλεια ισχύος στον πληθυσμό. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε μια επισφαλή ζωή με χειρότερες θέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα θυμού, φόβου και απόδρασης. Δεν εμπιστεύονται πλέον ούτε τα ίδια τα γεγονότα. Μερικοί το ονομάζουν λαϊκισμό, αλλά αυτή η πραγματικότητα αποκρύπτεται από τους θεσμούς. Η απογοήτευση από τις θεσμικές δομές έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στα ίδια τα γεγονότα. Εάν δεν εμπιστεύεστε κανέναν, γιατί πρέπει να εμπιστευτείτε τα γεγονότα; Αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Η ιστορία της 8ης Μαρτίου

Ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα η σημερινή.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Ιστορία της 8ης Μαρτίου

Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ό αιώνα, το οποίο σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες. Το έναυσμα, όμως, είχε δοθεί αιώνες πριν, με τη Λυσιστράτη να πρωτοστατεί σε μια ιδιόμορφη «φεμινιστική» απεργία, προκειμένου να τελειώσει ο πόλεμος των ανδρών.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλίες. Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους έγραψαν ιστορία.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, αλλά…

Της Τζένης Τσουπαροπούλου

Ευχαριστώ που με θαυμάζεις ως γυναίκα σήμερα, αλλά δεν ευχαριστώ που θα με υποτιμάς αύριο.

Ευχαριστώ που με θεωρείς ισότιμη σήμερα, αλλά δεν ευχαριστώ που δεν θα με υπολογίζεις αύριο.

Ευχαριστώ που είμαι πρωτοσέλιδο για τους αγώνες μου σήμερα, αλλά δεν θα ευχαριστώ που θα είμαι πρωτοσέλιδο ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας αύριο.

Ευχαριστώ που με τιμάς σήμερα, αλλά δεν ευχαριστώ που θα με διαπομπεύεις αύριο.

Ευχαριστώ που με στηρίζεις σήμερα, αλλά δεν ευχαριστώ που θα με εγκαταλείπεις αύριο.

Ευχαριστώ για τα τρυφερά λουλούδια που μου χαρίζεις σήμερα, αλλά δεν δέχομαι να με κακοποιείς αύριο.

Ευχαριστώ που θα ληφθεί σοβαρά υπόψη το report μου στην πρωινή σύσκεψη σήμερα, αλλά δεν θα ευχαριστήσω αύριο που θα δω το ποσοστό των γυναικών που κατέχουν υψηλές εργασιακές θέσεις να παραμένει ελάχιστο.

Ευχαριστώ που υμνείς την συμβολή μου ως στυλοβάτη, αυτά εδώ τα χρόνια της κρίσης, σήμερα, δεν ευχαριστώ που θα το ξεχάσεις αύριο.

Ευχαριστώ που ονομάζεις την ευαισθησία μου δύναμη σήμερα, δεν ευχαριστώ που θα την ονομάζεις αδυναμία αύριο.

Ευχαριστώ που σέβεσαι τη διαφορετικότητα μου σήμερα, δεν ευχαριστώ που δεν θα σέβεσαι την ίδια μου τη φύση αύριο.

Ευχαριστώ που προστατεύεις την μητρότητα σήμερα, αλλά δεν ευχαριστώ που θα με απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης αύριο.

Υπατία, η γυναίκα που δολοφονήθηκε γιατί ήταν επιστήμονας

Σήμερα η ημερομηνία είναι 8 Μαρτίου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. H ημέρα που τιμάται και αναζωπυρώνεται ο αγώνας για την ισότητα των φύλων. Ακριβώς 1500 πριν, το 416 μ.Χ. ο θρησκόληπτος όχλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που στρεφόταν όλο και περισσότερο στον χριστιανισμό, δολοφονούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την Υπατία.

Νίκος Μίχος

Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.Χ. Πατέρας της ήταν ο μαθηματικός και αστρονόμος, Θέων. Κοντά του έλαβε εξαιρετική παιδεία ενώ φοίτησε και στην νεοπλατωνική σχολή του Πλουτάρχου του Νεότερου στην Αθήνα. Κατόπιν ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη σχολή του Ιεροκλή.

Επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια αρχίζει να διδάσκει φιλοσοφία και μαθηματικά, αποτελώντας πόλο έλξης των διανοούμενων και των επιστημόνων της εποχής. Η σκέψη και η διαλεκτική της εκτόξευσαν την φήμη της σε κάθε γωνία της αυτοκρατορίας, από όπου άρχισαν να έρχονται μαθητές για να την ακούσουν από κοντά. Η επιρροή της στην επιστημονική σκέψη και στη φιλοσοφία σύντομα έγινε εμφανής και στη σχολή της Αντιόχειας. Φορώντας την κλασική χλαμύδα των φιλοσόφων και διατηρώντας την νεοπλατωνική αγνότητα, δίδασκε δημόσια στο κοινό. Σύμφωνα με τους ιστορικούς και τα συμπεράσματά τους από τα γραπτά των μαθητών της, η Υπατία θεωρείτο η καλύτερη μαθηματικός του ελληνορωμαϊκού κόσμου, επισκιάζοντας ακόμη και τον πατέρα της.

Δεν είναι ορχήστρα, είναι επανάσταση..

Το βλέπεις και σού έρχεται να κλάψεις. Από συγκίνηση; Από θαυμασμό; Από θλίψη για τα δικά μας; Δεν ξέρω.

Πριν από πολλά χρόνια ένας άνθρωπός στη Βενεζουέλα ξεκίνησε να πραγματοποιήσει ένα όνειρο. Ήταν οΧοσέ Αμπρέου που μάζεψε παιδάκια από κάθε φτωχή γωνιά της χώρας του κι άρχισε να τα μαθαίνει μουσική για να τα τραβήξει μακριά από το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τη μιζέρια και τους κινδύνους που κουβαλάει μαζί της!!!

Το σχέδιο του ονομάστηκε el Systema. Κάμποσα χρόνια μετά, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές ! Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του el Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.

Μελίνα Μερκούρη 1920 – 1994

Μελίνα Μερκούρη

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) ήταν ηθοποιός και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) κι έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.

Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζιλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).

Μαρίνος Αντύπας - Κιλελέρ 1906-1910

Στις 6 Μαρτίου του 1910, ξέσπασαν τα αιματηρά επεισόδια στο χωριό Κιλελέρ, που εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας και αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων. 

Κιλελέρ: Η εξέγερση της αγροτιάς

Στις 6 Μαρτίου του 1910, ξέσπασαν τα αιματηρά επεισόδια στο χωριό Κιλελέρ, που εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας και αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων. Μία εξέγερση που προκάλεσε τη συμπάθεια όλου του λαού και οδήγησε σταδιακά στη λύση του αγροτικού ζητήματος.

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία ξεκίνησε με την ένταξή της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Η ελλειμματική παραγωγή του νεοσύστατου κράτους σε σιτηρά αδυνατούσε να θρέψει τον πληθυσμό και να επιτρέψει την εκβιομηχάνιση της χώρας, επομένως ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα με την προσάρτηση της σιτοπαραγωγού Θεσσαλίας.

Επί Τουρκοκρατίας οι κολίγοι της Θεσσαλίας είχαν τη νομή της γης που καλλιεργούσαν, των οικιών και τον βοσκότοπων και δεν επιτρεπόταν να εκδιωχθούν από αυτή, ενώ σε αντάλλαγμα οι τσιφλικάδες είχαν δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων.

Εν όψει της προσάρτησης, οι Τούρκοι φεουδάρχες πούλησαν τις εκτάσεις σε Έλληνες εμπόρους της Κωνσταντινούπολης ή των παροικιών, οι οποίοι αποδείχθηκαν χειρότεροι δυνάστες. Σε αντίθεση με το οθωμανικό, το αστικό νομοθετικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους στερούσε από τις καλλιεργητικές συμβάσεις τον ισόβιο και κληρονομικό χαρακτήρα τους και επέτρεπε τον εκδίωξή των αγροτών.

Φερνάντο Πεσσόα - Ο αναρχικός τραπεζίτης (Απόσπασμα)

<<Αναρχικός στην ουσία δεν σημαίνει τίποτα άλλο από τον εξεγερμένο ενάντια στην αδικία της κοινωνικής ανισότητας που γνωρίζει κανείς από τη γέννησή του. Από εκεί προκύπτει, είναι εμφανές, η εξέγερση ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις που καθιστούν δυνατή αυτή την ανισότητα[…]Οι αδικίες της Φύσης, έχει καλώς. Δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε. Αλλά τις αδικίες της κοινωνίας και των συμβάσεών της, αυτές γιατί να μην τις αποφύγουμε; Δέχομαι- δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς- ότι κάποιος είναι ανώτερός μου γιατί η Φύση του έδωσε το ταλέντο, τη δύναμη, την ενέργεια. Δεν δέχομαι ότι είναι ανώτερός μου λόγω τεχνητών χαρισμάτων, που δεν τα είχε βγαίνοντας από την κοιλιά της μάνας του, αλλά που η τύχη του τα πρόσφερε μόλις ήρθε στον κόσμο, και εννοώ πλούτη, κοινωνική θέση, εύκολη ζωή κλπ.>>

<<Το πραγματικό κακό, το μοναδικό κακό, είναι οι κοινωνικές συμβάσεις και τα “επινοήματα” που έρχονται να επικαλύψουν τις φυσικές αλήθειες- όλα, από την οικογένεια μέχρι το χρήμα, από τη θρησκεία μέχρι το κράτος. Γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες- εννοώ ότι γεννιόμαστε για να γίνουμε, όταν ενηλικιωθούμε, άντρες ή γυναίκες. Σύμφωνα με τη φυσική δικαιοσύνη, δεν γεννιόμαστε ούτε για να γίνουμε σύζυγοι, ούτε για να γίνουμε πλούσιοι ή φτωχοί, όπως δεν γεννιόμαστε για να γίνουμε καθολικοί ή προτεστάντες, Άγγλοι ή Πορτογάλοι. Για όλα αυτά ευθύνονται τα κοινωνικά επινοήματα. Γιατί άραγε αυτά τα κοινωνικά επινοήματα είναι κακά; Γιατί είναι επινοήματα, γιατί δεν είναι φυσικές αλήθειες. Το χρήμα είναι εξίσου κακό όπως και το κράτος, η ύπαρξη της οικογένειας όσο και οι θρησκείες. Αν στη θέση των επινοημάτων αυτών υπήρχαν άλλα, θα ήταν εξίσου κακά, γιατί θα ήταν επίσης επινοήματα, γιατί θα επικάλυπταν και θα εμπόδιζαν τις φυσικές αλήθειες. Κάθε σύστημα – εκτός από την καθαρή αναρχία, που πρεσβεύει την κατάργηση όλων των επινοημάτων και του καθενός από αυτά στο σύνολό του- είναι επίσης επινόημα. Το να αναλώνουμε όλη μας τη θέληση, όλες μας τις προσπάθειες, όλη μας την ευφυΐα, για να εγκαθιδρύσουμε ή να συμβάλλουμε στην εγκαθίδρυση ενός κοινωνικού επινοήματος αντί κάποιου άλλου είναι παραλογισμός, αν όχι έγκλημα, γιατί σημαίνει την πρόκληση μιας κοινωνικής αναταραχής με συνειδητό στόχο να μην αλλάξει τίποτε.>>

Όλοι εναντίον όλων στη Συρία

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τουλάχιστον ένδεκα στρατοί, τρία μέτωπα και δύο πόλεμοι συνταράσσουν τη Συρία από άκρη σε άκρη, σε μία σύγκρουση που δεν έχει προηγούμενο από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο στρατός που κάνει τη δυναμική του επανεμφάνιση τις τελευταίες μέρες είναι της κυβέρνησης, και στα τρία μάλιστα μέτωπα. Το πρώτο είναι στα περίχωρα της Δαμασκού, στην ανατολική Γιούτα διεξάγοντας αδυσώπητους και συνεχείς βομβαρδισμούς εναντίον των τζιχαντιστών, που κατά τη προσφιλή τους τακτική χρησιμοποιούν άμαχους ως ανθρώπινες ασπίδες, κι έχοντας μάλιστα πλήρη επίγνωση ότι δίνουν τις τελευταίες μάχες επί συριακού εδάφους. Ως αποτέλεσμα, τα θύματα έχουν ξεπεράσει τα 200, ενώ πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν άμεση ανακωχή για να μπορέσουν να εισέλθουν στην ερειπωμένη πόλη τα σωστικά συνεργεία να προσφέρουν πρώτες βοήθειες, να συλλέξουν θύματα και να δημιουργήσουν οδούς διαφυγής για τους αμάχους.

Ανέλπιστη, σε βαθμό να αλλάζει άρδην τα δεδομένα, ήταν κι η θετική ανταπόκριση της Δαμασκού στο αίτημα των Κούρδων του Αφρίν να προστρέξουν προς ενίσχυσή τους. Η στροφή του Άσαντ, όπως εύκολά μπορεί κανείς να υποθέσει, καλύφθηκε πλήρως από τη Μόσχα. Σε μια (νέα) αλλαγή τακτικής η Ρωσία, που φαινόταν να είχε συναινέσει με την τουρκική επιχείρηση που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε «Κλάδος Ελιάς», δια στόματος του ίδιου του Σεργκέι Λαβρόφ προέτρεψε την Άγκυρα να επιλύσει την κρίση του Αφρίν μέσω άμεσου διαλόγου με τη Δαμασκό. Ελιγμός που ισοδυναμούσε με εγκατάλειψη της Άγκυρας δεδομένου ότι δεν έχουν περάσει πολλές μέρες απ’ όταν ο Ερντογάν διαπίστωνε μεγαλοφώνως ότι είναι αδύνατο να συζητήσει με έναν ηγέτη όπως ο Άσαντ που έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα 1 εκ. πολιτών του. Αυτό, ωστόσο, που δε διευκρινίστηκε είναι αν ο Ερντογάν το έλεγε αυτό από οργή ή από ζήλια…

Η μάχη της Κοκκινιάς (4 - 8 Μάρτη 1944)

Στον αγώνα που διεξάγει ο λαός κατά των Γερμανών

κατακτητών, η πάλη της Αθήνας, του Πειραιά και των συνοικιών παίζει κυρίαρχο κι αποφασιστικό ρόλο. Ως το Σεπτέμβρη του 1943 ο αγώνας των πόλεων εκδηλώνεται με σαμποτάζ, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις. Μετά το Σεπτέμβρη του 1943 ή ένταση, το βάθος κι ο συνειδητός χαρακτήρας του αγώνα τρομάζουν τον κατακτητή και προκαλούν την έντονη αντίδραση των Γερμανών και των συνεργατών τους. Το 1944 βρίσκει την Αθήνα, τον Πειραιά και τις συνοικίες σε μια - διαρκώς εντεινόμενη - εμπόλεμη κατάσταση.

Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944, η Κοκκινιά έζησε από τις πιο τραγικές μέρες της πολύχρονης ιστορίας της. Έγινε στόχος μεγάλων εχθρικών δυνάμεων. Δυνάμεων που αποτελούνταν από Ναζί, χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες που είχαν συγκροτηθεί από τη δοσίλογη κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη και εξοπλιστεί από τους Γερμανούς καθώς και από τους τσολιάδες του Ι.Πλυντζανόπουλου, του Γ.Σγούρου, του Γκίνου, και του επικεφαλής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Ν. Μπουραντά.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις της Κοκκινιάς επιδεικνύουν ένα ιδιαιτέρως αγωνιστικό πνεύμα, εξαιτίας της εργατικής σύνθεσης της πόλης, της οποίας ο αγώνας έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τη μαζικότητα και την οργανωμένη αντίσταση. Οι Γερμανοί γνώριζαν πως χτυπώντας την Κοκκινιά θα έπλητταν ολόκληρο το αγωνιστικό κίνημα. Για το λόγο αυτό η Μάχη της Κοκκινιάς είναι η πρώτη μεγάλη μάχη που δόθηκε σε πόλη.

5 Μαρτίου 1943: Η μεγαλύτερη νίκη της Αντίστασης

Με αφορμή την εκδήλωση μνήμης και τιμής αφιερωμένη στην παλλαϊκή κινητοποίηση, που κορυφώθηκε στις 5 Μαρτίου 1943, για την αποτροπή της πολιτικής επιστράτευσης από τον Άξονα. που διοργανώνει το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τη Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018 και ώρα 20.00μμ στην Αλκυονίδα, Ιουλιανού 42. 

Αριστομένης Συγγελάκης

«Και οι πολυβολισμοί μεσ’ απ’ τα ζήτω.

Τα μαύρα τανκς, σιμώνοντας, σιμώνοντας.

Ποιος θάνατος; Πού θάνατος; Ζήτω!

Ο Πέτρος στα χέρια των διαδηλωτών φωνάζοντας

«σύντροφοι δεν είναι θάνατος εδώ δεν είναι θάνατος.

Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας».

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει

Παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.»

Γιάννης Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου».

Την 5η Μαρτίου 1943 κορυφώνονται οι κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης, δηλαδή της επιβολής καταναγκαστικής εργασίας σε γερμανικής ή ιταλικής διοίκησης κάτεργα, στην Ελλάδα ή και εκτός αυτής, που προωθούσε κατ’ εντολήν των Γερμανών η κατοχική δωσιλογική «κυβέρνηση» Λογοθετόπουλου. Η διαταγή, άλλωστε, του αντιστράτηγου Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικού διοικητή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης της 30ης Ιανουαρίου 1943 ήταν εξαιρετικά σαφής: «§ 1. … Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας από 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλειά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχθηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί συγκεντρωμένοι σε κοινότητες στρατοπέδευσης.».

Μπάαντερ – Μάινχοφ: Επανάσταση, έρωτας και θάνατος

Οι σπουδαιότεροι Γερμανοί ηθοποιοί έπαιξαν σε μια ταινία που τους εκπροσώπησε, μάλιστα στα Όσκαρ και συχνά πυκνά προβάλεται και από τα ελληνικά κανάλια, για την επανάσταση, τον έρωτα, τον θάνατο, τα λευκά κελιά και την σύγχρονη Ιστορία της αιματοκυλισμένης Ευρώπης, στον απόηχο των ονομάτων: Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Εσλιν και Ουλρίκε Μάιχνοφ

Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Πόσες ποταπές πράξεις νοιώθει πως πρέπει να κάνει κάποιος προκειμένου να εξαφανίσει την ποταπότητα;» αναρωτιόταν ο Μπρετολ Μπρεχτ, στο περιθώριο του ιστορικού σκηνικού της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας που έβγαινε από Παγκόσμιους Πόλεμους για να ξεσηκώσει άλλους, να πεινάσει και να βομβαρδιστεί, να γίνει η Χλωμή Μητέρα της Ιστορίας, λίγο μετά το κάψιμο των φούρνων, με ανθρώπινο προσάναμμα στο Άουσβιτς. Η Ουλρίκε Μάινχοφ και οι εραστές Αντρέας Μπάαντερ και Γκούντρουν Εσλιν κουβάλησαν όλη αυτή την βία και τον πόνο και την μετάφρασαν με τους δικούς τους κωδικούς. Το τέλος του ήταν προδιαγεγραμένο και αποτρόπαιο.

Η ταινία που τώρα παίζεται και στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί την επίσημη συμμετοχή της Γερμανίας στα Όσκαρ, με τον τίτλο «Το σύμπλεγμα Μπάαντερ – Μάινχοφ», κάνει και πάλι την τρομοκρατική δράση πεδίο προστριβής. Στην Γερμανία αλλά και σ’ όλο τον κόσμο πληθαίνουν οι φωνές που καταδικάζουν την ταινία γιατί ωραιοποιεί, εξιδανικεύει και μυθοποιεί τους κακούς, τους δαίμονες του περιθωρίου, τους εξουσιομανείς κακοποιούς. Και απ την άλλη κάποιοι άλλοι μιλάνε για άμυνα νέων όμορφων παιδιών, που δεν τρόμαζαν ακόμα και να πεθάνουν σε έναν εμπόλεμο κόσμο για ένα καλύτερο αύριο.