Μαδούρο: Θα ήμουν υπέρ της διεξαγωγής πρόωρων βουλευτικών εκλογών

Δεν έχει εκδοθεί, έως τώρα, ένταλμα σύλληψης σε βάρος του προέδρου της Εθνοσυνέλευσης Χουάν Γκουαϊδό, όπως τόνισε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο τόνισε κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε και μεταδόθηκε από το ρωσικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Sputnik.

«Εξ όσων γνωρίζω, αυτό το μέτρο δεν έχει παρθεί ως τώρα. Ας περιμένουμε (να ολοκληρωθούν) οι εσωτερικές συνταγματικές και δικαστικές διαδικασίες για να δούμε τα αποτελέσματα. Δεν θα βιαστούμε, θα περιμένουμε», υπογράμμισε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας.

Για τον Μαδούρο, το ζήτημα είναι συνταγματικό και επαφίεται στη δικαιοσύνη της Βενεζουέλας.

«Ως αρχηγός του κράτους, έχω την άποψη ότι γίνεται απόπειρα πραξικοπήματος, κατά παραβίαση του Συντάγματος. Αλλά αυτή είναι απλά η γνώμη του αρχηγού του κράτους. Πρέπει να ενεργήσει ο γενικός εισαγγελέας, και έχει ήδη αρχίσει να ενεργεί, πρέπει να ενεργήσει το Ανώτατο Δικαστήριο, και ήδη ενεργεί. Και ό, τι αποφασίσουν ο εισαγγελέας και τα δικαστήρια θα εφαρμοστεί από το δικαστικό σύστημα της Βενεζουέλας», ανέφερε ο Μαδούρο.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βενεζουέλας επέβαλε χθες Τρίτη απαγόρευση εξόδου από τη χώρα στον 35χρονο Γκουαϊδό, πρόεδρο της εθνοσυνέλευσης - του μοναδικού θεσμού που ελέγχει η αντιπολίτευση στη χώρα - και πάγωσε τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα περιουσιακά στοιχεία του ως την αποπεράτωση της προκαταρκτικής έρευνας που διενεργείται σε βάρος του για τις πρόσφατες ενέργειές του.

«Έφυγε» ο ποιητής του αναρχισμού Ντούσαν Μακαβέγιεφ

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο Ντούσαν Μακαβέγιεφ, ένας από τους πραγματικά αληθινούς αναρχικούς του σύγχρονου κινηματογράφου, ο πιο σημαντικός ίσως σκηνοθέτης του νέου γιουγκοσλάβικου κινηματογράφου, πριν τον Εμίρ Κουστουρίτσα, που ξάφνιασε την Ευρώπη, κάνοντας μια εντυπωσιακή εμφάνιση στη δεκαετία του ’60, και που είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω από κοντά στην επίσκεψή του στην Αθήνα για να πάρει μέρος ως πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής (και να τιμηθεί) στο 7ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, πέθανε, χτες Παρασκευή σε ηλικία 88 χρονών, στο Βελιγράδι.

Η πολιτική, ο μαρξισμός, η σεξουαλικότητα, ο φροϋδισμός και γενικότερα η ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά και οι θεωρίες του Βίλχελμ Ράιχ (όπως τις ανέπτυξε ιδιαίτερα στην αριστουργηματική ταινία του «Τα μυστήρια του οργανισμού»), είναι θέματα που επανεμφανίζονται στις ταινίες του, με ένα στιλ που αναμιγνύει με δεξιοτεχνία και φαντασία το μαύρο χιούμορ με το σαρκασμό, τα επίκαιρα με το χάπενινγκ, το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία (όπως κάνει και στην ταινία του «Απροστάτευτη αθωότητα» – 1968 – που με αφορμή την πρώτη ομιλούσα γιουγκοσλάβικη ταινία κάνει μια σειρά συλλογισμών (στο στιλ του Προυστ, θα έλεγα) γύρω από το παρελθόν και το παρόν της χώρας του.

Αυτοί που δε γύρισαν. Οι (Σλαβο)Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου

Μαρία Λούκα

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι»/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγραψε αυτό το ποίημα το 1982. Στη συνέχεια το ενέταξε στο φιλμικό κείμενο της ταινίας «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» (φωτογραφία εξωφύλλου). Γιατί μάλλον για εκεί ήταν γραμμένο, για μια εικονοποιητική ελεγεία του προσφυγικού πόνου, για τις χαραγμένες γραμμές στο χάρτη που βάζουν όρια στην ύπαρξη, για τα ανεκπλήρωτα τάματα που κουβαλάνε τα ποτάμια, για τις ρίζες που τραβήχτηκαν μανιασμένα από το χώμα, για τις ιστορίες που σβήστηκαν με μια μικρόψυχη σφραγίδα, για τους ανθρώπους που πέρασαν όλη τους τη ζωή σε τόπους – αίθουσες αναμονής και ποτέ δε φτάσανε στον προορισμό τους. Από παλιά διωγμένοι, μόνιμα επισκέπτες, παντού ξένοι και εμφατικά ανεπιθύμητοι. Αυτοί που, σε καιρό ειρήνης, δε μπόρεσαν να επιστρέψουν στα χωριά που γεννήθηκαν και πέθαναν μ’ αυτό το μαράζι.

Η επόμενη μέρα της Συρίας

Γιώργος Στάμκος

Σε αναδιάταξη του χάρτη και των γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής στη Συρία καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδηγεί σε βάθος χρόνου η απόφαση Τραμπ για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το συριακό έδαφος.

Η γεωπολιτική, ως γνωστόν, απεχθάνεται το κενό. Σε περίπτωση που υλοποιηθεί η αμερικανική απόφαση κατά τους επόμενους μήνες, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί “κενό εξουσίας” στη βορειανατολική Συρία, καθώς είναι σαφές πως οι Κούρδοι και το YPG (Μονάδες Αυτοπροστασίας του Λαού) δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν μόνοι τους τον έλεγχο στην τεράστια περιοχή που έχουν απελευθερώσει από τον ISIS -εννοείται με τη βοήθεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους- ανατολικά του Ευφράτη. Η περιοχή αυτή, υπόψιν, δεν κατοικείται μόνον από Κούρδους (περίπου 10% του πληθυσμού της Συρίας), αλλά και από Σύριους σουνίτες Άραβες και άλλες μειονότητες π.χ. Ασσύριους κ.ά.

Οι “μνηστήρες” της βορειοανατολικής Συρίας

Τον έλεγχο αυτής της περιοχής, που είναι πλούσια σε πετρελαϊκά κοιτάσματα και υδάτινους πόρους, επιζητεί να ανακτήσει το καθεστώς Άσαντ και εμμέσως η Ρωσία, η οποία δεν θα ήθελε με τίποτε να εμπλακεί σ' ένα τέλμα τύπου Αφγανιστάν, αλλά να κερδίσει γεωπολιτική επιρροή με το λιγότερο δυνατόν κόστος. 

Ορίστηκε η νέα ημερομηνία αρχής της καταστροφής του κόσμου

Σκηνές σαν και αυτές που βλέπουμε σε αποκαλυπτικές
ταινίες του Χόλιγουντ θα ζήσουμε άμεσα στην γη, αν δεν αλλάξουμε θεαματικά τον τρόπο που ζούμε.

Αν νομίζεται οτι οι σκηνές σαν και αυτές της ταινίας «The Wave» ή των υπόλοιπων που αφορούν μεγάλες φυσικές καταστροφές που πλήττουν τη γη, συμβαίνουν μόνο στα στούντιο του Χόλιγουντ με την βοήθεια της τεχνολογίας, τότε ενδεχομένως να χρειαστεί να αναθεωρήσεις την άποψή σου.

Σύμφωνα με το νέο ρεπόρτ των Ηνωμένων Εθνών, η περίοδος που ο πλανήτης θα βιώσει τεράστιες... θεομηνίες εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, δεν είναι και τόσο μακριά. Για την ακρίβεια απέχει μόλις 12 χρόνια, εκτός και αν στο μεσοδιάστημα όλος ο κόσμος αποφασίσει να αλλάξει δραματικά τον τρόπο ζωής του. Κάτι που με τα δεδομένα που υπάρχουν μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται και τόσο πιθανό.

Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Αριστερά προτείνουν Τσίπρα και Ζάεφ για το Νόμπελ Ειρήνης

Για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2019 προτείνουν τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας, Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ, οι ηγέτες των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, των Πράσινων και της Αριστεράςστο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ούντο Μπούλμαν, Σκα Κέλερ και Γκάμπι Τσίμεραντίστοιχα, με κοινή δήλωσή τους, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου.

Στη δήλωση, που συνυπογράφουν οι επικεφαλής των τριών ευρωκοινοβουλευτικών ομάδων, και έχει γνώση το ΑΠΕ-ΜΠΕ, τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «η συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ της Ελλάδας και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας τερματίζει μια μακρόχρονη διαμάχη και φέρνει σταθερότητα στα Δυτικά Βαλκάνια».

Οι Ούντο Μπούλμαν, Σκα Κέλερ και Γκάμπι Τσίμερ σημειώνουν μάλιστα ότι η συμφωνία των Πρεσπών πουεπικυρώθηκε από τη Βουλή της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας, «αποτελεί επίσης πρότυπο για την ειρηνική επίλυση των διεθνών προβλημάτων μέσω διαλόγου και αμοιβαίων συμβιβασμών. Οι πρωθυπουργοί Ζόραν Ζάεφ και Αλέξης Τσίπρας είχαν το πολιτικό θάρρος να προχωρήσουν στη συμφωνία παρά την εθνικιστική αντιπολίτευση».

Στην κοινή δήλωσή τους οι τρεις ηγέτες τονίζουν ότι «για όλους αυτούς τους λόγους, υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία της Νομπελίστριας Wided Bouchamaouiγια να δοθεί στον Αλέξη Τσίπρα και τον Ζόραν Ζάεφ το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2019».

Το Μακεδονικό και η ντροπή του ΚΚΕ. Του Στέλιου Κούλογλου

Από την Τασκένδη μέχρι το Βουκουρέστι ή το Ανατολικό Βερολίνο, στις πόλεις όπου υπήρχαν πολιτικοί πρόσφυγες του εμφυλίου, ο «Ριζοσπάστης» και όλα τα άλλα έντυπα τυπώνονταν σε δύο γλώσσες: ελληνικά και σλαβομακεδόνικα. Το σημερινό ΚΚΕ αντιτίθεται στη συμφωνία των Πρεσπών γιατί, λέει, αναγνωρίζει και χαρίζει τη μακεδονική γλώσσα στους «Σκοπιανούς».

Σε όλες τις πόλεις της προσφυγιάς, υπήρχαν δύο κατάλογοι προσφύγων: οι Έλληνες και οι Σλαβομακεδόνες. Το σημερινό ΚΚΕ αντιτίθεται στη συμφωνία των Πρεσπών γιατί, λέει, αναγνωρίζει μακεδονική εθνότητα στους Σκοπιανούς.

Ακόμη και αστοί πρώην Μακεδονομάχοι, όπως ο κ. Μέρτζος, παραδέχονται τώρα ότι η άγρια καταπίεση του ελληνικού κράτους, ιδίως της φασιστικής δικτατορίας Μεταξά, εναντίον των Σλαβομακεδόνων που ζούσαν στην Ελλάδα τους έσπρωξε να πάρουν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο, αν δεν ήταν και η αιτία για τον εμφύλιο. Το 1949, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, όταν είδε ότι έχανε τον εμφύλιο πόλεμο και χρειαζόταν στρατιώτες, τους υποσχέθηκε, στη διαβόητη 5η Ολομέλεια, την αυτοδιάθεση της (ελληνικής) Μακεδονίας.

Προς το τέλος του εμφυλίου, τότε που τα στρατοδικεία έστελναν κάθε μέρα στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, η κρίσιμη ερώτηση δεν ήταν πλέον αν αποκηρύσσουν τον κομουνισμό: «αποκηρύσσεις την 5η Ολομέλεια;».

Βενεζουέλα: Ο στρατός απέρριψε το κάλεσμα των ΗΠΑ για πραξικόπημα

Στο κενό φαίνεται να πέφτει το ανοιχτό κάλεσμα των ΗΠΑ προς τον στρατότης Βενεζουέλας να προχωρήσει σε πραξικόπημα, με ένα ηχηρότατο «Όχι» από τον υπουργό Άμυνας της λατινοαμερικανικής χώρας.

Συγκεκριμένα, υπουργός Άμυνας της Βενεζουέλας Βλαντίμιρ Παντρίνο με ανάρτηση στο twitter δήλωσε ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας αποκηρύσσουν κάθε πρόεδρο ο οποίος αυτοαναγορεύεται ή επιβάλλεται από «σκοτεινά συμφέροντα».

«Η απελπισία και η μισαλλοδοξία επιτίθενται στην ειρήνη του έθνους μας. Εμείς, οι στρατιώτες της πατρίδας, δεν θα αποδεχθούμε έναν πρόεδρο επιβεβλημένο στη σκιά σκοτεινών συμφερόντων, ούτε αυτοανακηρυγμένο στο περιθώριο του νόμου» έγραψε ο υπουργός προσθέτοντας: «Ο στρατός υπερασπίζεται το Σύνταγμά μας και είναι εγγυητής της εθνικής κυριαρχίας».

Η παραπάνω δήλωση αποτελεί απάντηση στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, ο οποίος χθες κάλεσε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολά Μαδούρο να παραιτηθεί και παρότρυνε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας της Λατινικής Αμερικής να στηρίξουν τις προσπάθειες για «αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Είχε προηγηθεί η αναγνώριση, από τον Τραμπ, του ηγέτη της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας Χουάν Γκουάιδο ως «νόμιμου προέδρου» της χώρας.

Σε ερώτηση που του τέθηκε από δημοσιογράφους στον Λευκό Οίκο αν εξετάζει την αποστολή του αμερικανικού στρατού στην Βενεζουέλα, ο Τραμπ απάντησε: «Δεν εξετάζουμε τίποτε, αλλά όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι».

H «δεξιά της δεξιάς»… δια χειρός Καμμένου

Είτε στα αριστερά, είτε στα δεξιά έδρανα της Βουλής δύσκολα βρίσκεις πολιτικό που θα βάλει στοίχημα υπέρ της πολιτικής, και εκλογικής, επιβίωσης του Πάνου Καμμένου. Πολύ περισσότερο, είναι μάλλον απίθανο να βρεις δημοσκόπο που να πιστεύει ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έχει ουσιαστικές πιθανότητες να ξαναβρεθεί εντός Κοινοβουλίου.

Το ζήτημα όμως είναι ότι το πιστεύει ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος – ή, τουλάχιστον, πιστεύει ότι μπορεί να παίξει με αξιώσεις το έσχατο προσωπικό του στοίχημα, κόντρα σε όλα τα πολιτικά και δημοσκοπικά δεδομένα. Και από αυτή την αφετηρία οριοθετεί ήδη χώρους, στοχεύει στην δεξαμενή των υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων και χτίζει νέες συμμαχίες.

Εν ολίγοις, ο Πάνος Καμμένος περνά εν χορδαίς και οργάνοις στην αντιπολίτευση, όχι πρωτίστως κατά της κυβέρνησης αλλά κυρίως κατά της Νέας Δημοκρατίας: Επιχειρεί να χτίσει την «δεξιά της δεξιάς» και να ηγηθεί της νέας «υπερδεξιάς πτέρυγας» του πολιτικού χάρτη.

Το πώς βεβαίως περνάς, πειστικά, από την συγκυβέρνηση με την αριστερά στην ηγεσία της σκληρής εθνικιστικής δεξιάς είναι ένα σοβαρό πολιτικό ερώτημα. Για τον Πάνο Καμμένο όμως όλα είναι σχετικά και όλα είναι πιθανά. Κι όπως καβάλησε κάποτε το αντιμνημονιακό κύμα, βλέπει τώρα «φως» και χώρο στο ρεύμα του υπερσυντηρητικού «μακεδονισμού».

Το 2019 θα είναι το έτος της ακροδεξιάς

Τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη κερδίζουν έδαφος τα τελευταία χρόνια. Τώρα, ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν τις Ευρωεκλογές του Μαΐου ως εφαλτήριο για να αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή στην ΕΕ. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μπορεί να το πετύχουν.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις η δεξιά και ακροδεξιά πτέρυγα θα μπορούσε να καταλήξει ισχυρότερη από ποτέ. Υπάρχουν, βεβαίως, σημαντικές διαφορές μεταξύ αυτών των κομμάτων και δεν είναι αρκετά καλά οργανωμένα ώστε να είναι σε θέση να προωθήσουν μια κοινή πολιτική πλατφόρμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μπορούσαν να βάλουν φρένο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Οι ακροδεξιοί λαϊκιστές έχουν γίνει ένα χαρακτηριστικό στο πολιτικό τοπίο σχεδόν κάθε κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ στην Ιταλία, την Αυστρία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, τη Σλοβακία, τη Δανία και τη Φινλανδία είναι είτε μέλη της κυβέρνησης, είτε υποστηρίζουν την κυβέρνηση. Δεν είναι πλέον απλώς ένα περιθωριακό φαινόμενο ή μια ανωμαλία που θα περάσει. Αντίθετα, είναι ένα κίνημα που θα μπορούσε να συνεχίσει να αναπτύσσεται - και κάνουν ό, τι μπορούν για να αυτοπροσδιοριστούν ως τέτοιο.

Παρά τις διαφορές τους, ο «εχθρός» τους είναι κοινός: η κοσμοπολίτικη ελίτ, οι φιλελεύθεροι καθοδηγητές γνώμης των μέσων ενημέρωσης και οι γραφειοκράτες της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Οι καλύτεροι εχθροί τους; Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αποδείχθηκε ακούραστος υποστηρικτής της βαθύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ιδού το «ποιόν» των διοργανωτών του συλλαλητηρίου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  

Όπως πληροφορηθήκαμε, για την διοργάνωση του νέου συλλαλητηρίου την Κυριακή (20/1/2019) στην Αθήνα για το «Μακεδονικό», επανασυγκροτείται ως διοργανώτρια αρχή η λεγόμενη «Επιτροπή Αγώνα για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας». Η ανακοίνωση υπογράφεται από τις οργανώσεις «Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων», «Παμμακεδονική ΗΠΑ», «Ανένδοτος Αγώνας για τη Μακεδονία και τη δημοκρατία», «Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου» (https://www.protothema.gr/greece/article/854582/stis-20-ianouariou-sullalitirio-gia-ti-makedonia-sto-sudagma/).

Μια άλλη τώρα λεγόμενη «Παμμακεδονική Συνομοσπονδία» εξήγγειλε κι αυτή συλλαλητήριο για τις 27 του μήνα σε συνέντευξη που δόθηκε παρουσία μεταξύ άλλων του υποψήφιου περιφερειάρχη Αττικής της ΝΔ, του Γ.Πατούλη. Στη συγκεκριμένη συνέντευξη παρών και μάλιστα με ιδιότητα ομιλητή (έτσι για να μην υπάρχει απορία για το πολιτικό ποιόν και αυτών των «μακεδονομάχων») ήταν και ο βουλευτής Δημήτρης Καμμένους, ο γνωστος δηλαδή ακροδεξιός συνεταίρος του συνομιλητή της Χρυσής Αυγής επί Σαμαρά, του Μπαλτάκου(https://www.protothema.gr/greece/article/855798/kai-deutero-sullalitirio-sto-sudagma-gia-ti-makedonia-tin-kuriaki-27-ianouariou/).

Αρχής γενομένης, λοιπόν, από το μεθαυριανό συλλαλητήριο της Αθήνας, ας μείνουμε στο ότι ως διοργανώτρια αρχή εμφανίζεται η ίδια των δυο προηγούμενων συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη (21/1/2018) και Αθήνα (4/2/2018) και ας ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα με αφορμή διάφορους σοφιστές της πλάκας που όταν αναφερόμαστε στο εθνικιστικό και ακροδεξιό «ποιόν» των εν λόγω, εκείνοι μηρυκάζουν όλο… αθωότητα το γνωστό: «Μα καλά, τους χιλιάδες που θα πάνε στο συλλαλητήριο τους λέτε ναζί, φασίστες και ακροδεξιούς;»…

Συλλαλητήριο για την Μακεδονία: Αυτά που (δεν) θα σκεφτείς

του Δημήτρη Μηλάκα

Οι διεθνείς Συμφωνίες κατά κανόνα αποκρυσταλλώνουν τον συσχετισμό δύναμης μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Περιγράφουν με άλλα λόγια τον συμβιβασμό που είναι διατεθειμένοι ή υποχρεωμένοι να κάνουν

οι εμπλεκόμενοι σε συνάρτηση με τη δύναμη που διαθέτουν σε ένα δεδομένο διεθνές περιβάλλον. Ας δούμε λοιπόν αυτό το Διεθνές Περιβάλλον που γέννησε τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Τα Δυτικά Βαλκάνια είναι ένα από τα σημεία τριβής της αμερικανο- ρωσικής αντιπαράθεσης. Μετά την ανοιχτή σύγκρουση στη Ουκρανία που ουσιαστικά έχει ακρωτηριάσει (κατάληψη από τους Ρώσους της Κριμαίας) και διχοτομήσει τη χώρα, οι διευθετήσεις στα δυτικά Βαλκάνια είναι επείγουσα προτεραιότητα για τους Αμερικανούς.

H τοποθέτηση της περιοχής κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την ρυμούλκηση του συνόλου των ευρωπαίων συμμάχων της στην αντιρωσική της ατζέντα. 

Πέρα ή παράλληλα με τη διευθέτηση του «μακεδονικού» οι Αμερικανοί πραξικοπηματικά φρόντισαν να ρυμουλκήσουν στην νατοική σφαίρα το Μαυροβούνιο και προετοιμάζουν ανάλογες κινήσεις και στο Κοσσυφοπέδιο.

Η ενσωμάτωση και της Σερβίας αποτελεί το τέλος αυτού του σχεδιασμού ο οποίος θα προκύψει αφού ολοκληρωθούν οι υπόλοιπες διευθετήσεις και περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να ατονήσουν οι μνήμες του σερβικού λαού τόσο όσο χρειάζεται να αιτηθούν την ένταξή τους στη συμμαχία που τους βομβάρδισε. 

Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Πάνος Σκουρολιάκος

Οι ιστορικές εξελίξεις άλλοτε ευνοούν και άλλοτε δυσκολεύουν τον άνθρωπο. Είτε ατομικά, είτε ως πολίτη στο συλλογικό επίπεδο. Οι ρήξεις, οι τομές, οι επαναστάσεις ακόμα δημιουργούν «νέες εποχές» τις οποίες αναμένει το κοινωνικό σύνολο ώστε να ευεργετηθεί από αυτές. Πολλές φορές όμως, οι νέες εποχές θέτουν σε αμφισβήτηση παγιωμένες καταστάσεις και «ξεβολεύουν» μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων και κατηγορίες που ευεργετούνται από τις καταστάσεις που εγκαθίδρυσαν και ελέγχουν.

Κατανοούμε πλήρως την αδυναμία της συντηρητικής παράταξης να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης της χώρας από ένα κόμμα της Αριστεράς. Με έλλειμμα δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, πολλοί από τους ηγέτες της συμπεριφέρθηκαν αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ σαν να είχαν ξυπνήσει από ένα κακό όνειρο και το «πρωθυπουργός Τσίπρας» ήταν ένας εφιάλτης που δεν μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Όταν όμως διαπίστωναν ότι ο εφιάλτης τους είναι η πραγματικότητα την οποία είχε εγκρίνει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός, ως “νόμιμοι ιδιοκτήτες” της χώρας άρχισαν να μηχανεύονται τρόπους και ακόμα να προετοιμάζουν νόμους που θα αποτρέπουν τη διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά, γιατί η δική τους δημοκρατία αρχίζει από τα ναζιστικά μορφώματα και τελειώνει στους υποταγμένους στον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό, κατ’ όνομα πια σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες.

Ήταν τόσο σίγουροι ότι η ίδια η φύση, τα καιρικά φαινόμενα και η «Δεξιά του Κυρίου» δεν θα επιτρέψουν την επέλαση των «Κατσαπλιάδων». Κάθε τρεις βδομάδες προανήγγειλαν την πτώση της κυβέρνησης. Όμως η κυβέρνηση δεν έπεφτε. Με τρόμο και δυσθυμία έβλεπαν τις προβλέψεις τους συνεχώς να εξευτελίζονται. Στις αξιολογήσεις, στον «κόφτη», στις παροχές προς τους αδύναμους συμπολίτες μας. Έως ότου ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα και βγήκαμε από τα Μνημόνια. Και οι παροχές αυξάνονται και, ναι, η κυβέρνηση δίνει από αυτά που περισσεύουν. Από πού περισσεύουν; Από αυτά που δεν κλέβουν οι άνθρωποί της. Κι ακόμα διερευνώνται σκάνδαλα, μικρά και μεγάλα.

Μάικλ Μουρ: Ο φασισμός σήμερα έρχεται με χαμογελαστό πρόσωπο και ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα

ΟΜάικλ Μουρ είναι ίσως ο πιο επιτυχημένος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ της Αμερικής. Κέρδισε το Όσκαρ το 2003 για το ντοκιμαντέρ του «Bowling for Columbine» ενάντια στην οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δημιουργός του περίφημου «Φαρενάιτ 9/11» το 2004, με το οποίο ο Μουρ κατήγγειλε την αντιτρομοκρατική πολιτική του τότε προέδρου Τζορτζ Μπους μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Τους τελευταίους μήνες, ο 64χρονος σκηνοθέτης «ξαναχτύπησε» με ένα άλλο ντοκιμαντέρ, με παρόμοιο τίτλο: Το «Φαρενάιτ 11/9» που τα βάζει με τον Ντόναλντ Τραμπ, καθώς στις 9η Νοεμβρίου 2016 ανακοινώθηκε επισήμως η νίκη του Τραμπ στις εκλογές και η ανάδειξή του σε πρόεδρο των ΗΠΑ.

«Η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 θα είναι πάντα μια ημερομηνία που συνδέεται με την τρομοκρατία, αλλά για μένα και τα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου 2016, ήταν επίσης, μια μορφή τρομοκρατίας που μαστίζει τη χώρα μου, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε πρόεδρος» λέει ο Μουρ σε συνέντευξή του στη γερμανική FAZ. «Για μένα, οι ημερομηνίες 11/9 και 9/11 αποτελούν δύο διαφορετικές μορφές του τρόμου: Η πρώτη αφορά στην επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο και στοίχισε τη ζωή περίπου 3.000 ανθρώπων. Η δεύτερη, επίσης επικίνδυνη, αφορά στην επίθεση στην ελευθερία των Αμερικανών. Η πρώτη ημερομηνία συνδυάζεται με την πολιτική του τότε Προέδρου Μπους που υπονόμευσε τη δημοκρατία και την ελευθερία της Αμερικής. Αυτή ήταν η πολύ μεγαλύτερη επιτυχία των τρομοκρατών. Το κακό που συμβαίνει σήμερα δεν έχει καμία διαφορά, καθώς η πραγματική καταστροφή είναι η κατάργηση της δημοκρατίας στην Αμερική. Πρέπει να αγωνιστούμε για να προστατεύσουμε τη δημοκρατία στην Αμερική» λέει ο Μουρ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, εθνικό θέμα ή πεδίο αντικυβερνητικής πολιτικής;

Στέφανος Τζουμάκας 

Σήμερα στη πλατεία Συντάγματος ετερόκλητες δυνάμεις οργανώνουν ένα αντικυβερνητικό συλλαλητήριο. Αυτή είναι η βάση, η επιδίωξη. 

Οι κυρίως συμμετέχοντες εθνοκάπηλοι και πατριδοκάπηλοι, εθνικιστές και η δεξιά που έχασε την εξουσία. Σιγοντάρουν αντιμπεριαλιστές αλλά αντιεθνικιστές, ορισμένες «παρέες» που αυτοονομάζονται εθνιστές με αίτημα το δημοψήφισμα καθώς και παρέες πρώην Πασόκων , ορισμένων πρώην κνιτών και ορισμένων πρώην στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς που δηλώνουν σωστοί... αριστεροί αλλά κατά τα άλλα ως ….συνεπείς αριστεροί θέλουν να τιμωρήσουν τη κυβέρνηση, συμπράττοντας με το γιό του Μητσοτάκη ! 

«Λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα.», από το Ξενοφώντος Απομνημονεύματα . Δηλαδή, πέτρες, τούβλα, ξύλα και κεραμίδια τα οποία είναι παντού σκορπισμένα .

1.Οι ακροδεξιοί που παρόλο το θόρυβο αποτελούν μια καρναβαλική παράσταση από λούμπεν, αμόρφωτους αλλά και από φασίστες που προσπαθούν να ξανασηκώσουν κεφάλι.

2. Οι δεξιοί που είναι καταχαρούμενοι που ξαναβρήκαν σημαία γιατί ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ μετά τη καταστροφή που επέφεραν στη χώρα και στους Έλληνες με τη χυδαία νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και πρέπει να είναι υπόλογοι για δεκαετίες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα την προηγούμενη εβδομάδα βίωσε την απαξίωση κάθε επιστημονικής αναφοράς καθότι μια ομάδα δεξιών καθηγητών διεθνών σπουδών με ένα θλιβερό κείμενο προπαγάνδιζαν εμμέσως πλην σαφώς τυχοδιωκτικές απόψεις που ευτελίζουν την Ιστορία και τις επιστήμες. 

3.Οι αντιμπεριαλιστές ΝΕΑΣ ΚΟΠΗΣ αλλά και παλιάς που γράφουν ανιστόρητες κορώνες του τύπου ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «Υπεριμπεριαλιστική» ζώνη και για αυτό επικαλούνται μέχρι και το Λένιν. Αναλύσεις που δεν τις κάνουν ούτε πρωτοβάθμιοι σύλλογοι. Αλλά και οι αντιιμπεριαλιστές της παραδοσιακής Αριστεράς με το ανιστόρητο συλλογισμό ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ αλλά είναι ΜΟΝΟ πιόνι.

Το χωριό της Ινδίας που εκδίδει τα κορίτσια του

Πολλές οικογένειες στην Ινδία ακόμη θρηνούν όταν
ένα κορίτσι έρχεται στη ζωή, που δεν είναι εύκολη για τις γυναίκες στη χώρα. Υπάρχει όμως ένα χωριό που το πανηγυρίζει.

Όταν γεννήθηκε η Leena όλο το χωριό το γιόρτασε. Στο Sagar Gram που βρίσκεται στην κεντρική Ινδία, η ζωή είναι διαφορετική για τα κορίτσια, από ότι στην υπόλοιπη χώρα. Πρώτα από όλα είναι περισσότερα από τα αγόρια. Δεύτερον, όταν έρθει η ώρα να παντρευτούν είναι οι γυναίκες που παίρνουν προίκα από την οικογένεια του γαμπρού. Και τρίτον οι γυναίκες είναι αυτές που θα φέρουν τα λεφτά στο σπίτι. Αυτά όμως δεν συμβαίνουν γιατί οι κάτοικοι του Sagar Gram είναι προοδευτικοί, αλλά γιατί όταν τα κορίτσια τους «μεγαλώνουν», φτάνουν δηλαδή στην ηλικία των 11 ετών, ξεκινούν να εργάζονται ως εργάτριες του σεξ.

Μπορεί η Ινδία να έχει καταργήσει τις διακρίσεις λόγω κάστας εδώ και 70 χρόνια, είναι όμως πολύ δύσκολο να σβήσει μια παράδοση χιλιάδων ετών. Για πολλούς Ινδούς, η κάστα στην οποία ανήκουν καθορίζει ακόμη το από ποιόν θα παντρευτούν μέχρι το τι θα φάνε. Σε πολλές περιπτώσεις η κάστα είναι που τους παγιδεύει στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση.Ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα είναι και η περίπτωση των κοριτσιών του Sagar Gram, η σεξουαλική εκμετάλλευση των οποίων δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Τουλάχιστον 100.000 γυναίκες και κορίτσια έχουν εγκλωβιστεί σε αυτή την κατάσταση, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσες είναι αυτές που ζουν το μαρτύριο τους χωρίς κανείς να το ξέρει.

Μια δολοφονία τους σώζει;

Στέλιος Κούλογλου

Στην αρχή, με την υποκριτική και δειλή της στάση όταν ξέσπασε στις αρχές του ’90 το Μακεδονικό, η ΝΔ έδωσε τη δυνατότητα στην ακροδεξιά να βγει από τα λαγούμια που ήταν κρυμμένη για χρόνια. Στην εξαιρετική πρόσφατη παρέμβαση του, ο Κωστής Παπαιωάννου θύμισε ακριβώς αυτό: «Έγινε (το Mακεδονικό) κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Λίγοι θυμούνται ότι στο συλλαλητήριο της 10ης Δεκεμβρίου 1992 μια ομάδα ροπαλοφόρων έκανε οργανωμένες επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας αφήνοντας πίσω της αντιπάλους – ανθρώπους που επέλεγε με κριτήριο την εμφάνιση - βαριά τραυματίες στα πεζοδρόμια. Ήταν η Χρυσή Αυγή που αποφάσισε να ξεπλύνει το ναζιστικό στίγμα και να ανοιχτεί στα πελάγη του αναδυόμενου εθνικισμού».

Όταν πριν από ένα χρόνο περίπου ξεκίνησε η επίλυση του προβλήματος, που είχε οδηγήσει τη χώρα σε αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες και την έριξε σε ένα βαλκανικό επαρχιωτισμό - υπεύθυνο σε σημαντικό βαθμό και για την οικονομική χρεοκοπία του 2010 καθώς η καθοδική πορεία της χώρας τότε ξεκίνησε - ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε και πάλι να καιροσκοπήσει. Στην αρχή ήταν η προσπάθεια του ήταν κρατήσει ενωμένο το κόμμα του από τους ακροδεξιούς της ΝΔ που τον απειλούσαν ή τουλάχιστον αυτή είναι ακόμη και σήμερα η δικαιολογία που χρησιμοποιεί όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες του θυμίζουν ότι η αντιπολιτευτική τακτική έχει και κάποια όρια.

Αλλά επειδή ο κατήφορος οδηγεί αναπόφευκτα στον πάτο, ο πρόεδρος της ΝΔ πίστεψε στην συνέχεια ότι θα μπορούσε να ψαρέψει στα θολά νερά των συλλαλητηρίων με τα μουλάρια - Βουκεφάλες ή και να ρίξει την κυβέρνηση. Έτσι ανέχθηκε τα πρώτα καλέσματα στελεχών του εναντίον των «προδοτών» για να καταλήξει στην απαράδεκτη υποστήριξη στελέχους της ΝΔ που έδωσε στη δημοσιότητα τα τηλέφωνα βουλευτών των ΑΝΕΛ. Των οποίων «αγανακτισμένοι πολίτες» απειλούν τη ζωή, όπως γίνεται αυτές τις μέρες και με τον Σπύρο Δανέλλη και την Κατερίνα Παπακώστα. 

Οποιος φοβάται κατασκευάζει τείχη, όποιος έχει εμπιστοσύνη κατασκευάζει γέφυρες

Antonio Polito

Πριν από τριάντα χρόνια, η πτώση ενός Τείχους έδωσε τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο. Σήμερα, η Αμερική κατεβάζει ρολά και αναστέλλει τη λειτουργία της κυβέρνησης προκειμένου να κατασκευάσει ένα Τείχος. Μέχρι το 1989, η Δύση ήθελε να γκρεμίσει τα φράγματα για να απελευθερώσει όσους ήθελαν να βγουν. Το 2019, θέλει να υψώσει ξανά φράγματα για να κρατήσει έξω όσους θέλουν να μπουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συμβολικό από έναν τσιμεντένιο φράχτη για να καταλάβει κανείς πόσο έχει αλλάξει η ιστορία του κόσμου μέσα σε τρεις μόλις δεκαετίες. Με το Τείχος του Βερολίνου έσβησε η μεγάλη ψευδαίσθηση του κομμουνισμού. Σήμερα σβήνει η ψευδαίσθηση μιας νέας φιλελεύθερης τάξης.

Ανταλλάξαμε την παγκοσμιοποίηση με τον κοσμοπολιτισμό και πληρώνουμε το τίμημα με την εκδίκηση των εθνών. Η ιστορία, που ο καθηγητής Φουκουγιάμα είχε κηρύξει λήξασα, τέθηκε ξανά σε κίνηση, αλλά από την ανάποδη. Οταν απελευθερώθηκαν οι Βερολινέζοι, τα τείχη στον κόσμο ήταν 16. Τριάντα χρόνια αργότερα έχουν φτάσει τα 63. Ηδη έχει κατασκευαστεί ένας φράχτης για να κρατά μακριά τους Μεξικανούς, που έχει ηλεκτρονικούς ανιχνευτές και νυχτερινές διόπτρες και εκτείνεται πάνω από χίλια χιλιόμετρα, αλλά στον Ντόναλντ Τραμπ δεν αρκεί. Τείχος έχουν κατασκευάσει και οι Μεξικανοί για να κρατούν μακριά τους Γουατεμαλτέκους. Η Ουγγαρία, η χώρα που αχρήστεψε το Τείχος του Βερολίνου καταστρέφοντας τα ηλεκτροφόρα σύρματα που εμπόδιζαν την έξοδο προς την Αυστρία και προσφέροντας έτσι στους ανατολικογερμανούς φυγάδες μια έξοδο προς τη Δύση, έχει κατασκευάσει τώρα τα δικά της ηλεκτροφόρα σύρματα, μήκους 175 χιλιομέτρων και ύψους τριάμιση μέτρων, για να σταματήσει τους μετανάστες.

Οι λαοί που ζούσαν περιορισμένοι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα τώρα έχουν το μεγαλύτερο άγχος να κατασκευάσουν ένα νέο. Και όπου υπάρχει θάλασσα, και δεν μπορεί να κατασκευαστούν τείχη, κλείνουν τα σύνορα, όπως με το Brexit, ή τα λιμάνια, όπως με τον Σαλβίνι. Από τότε που υπάρχει ο κόσμος, οι ανθρώπινοι πολιτισμοί χρησιμοποιούν την τοιχοποιία ως πολιτικό κώδικα, ένα πολιτισμικό πρόγραμμα, χτίζοντας ή γκρεμίζοντας. Ο αυτοκράτορας Τσιν Σι Χουανγκ ενοποίησε την Κίνα κατασκευάζοντας το Σινικό Τείχος. Οι ιταλικές κοινότητες έχτισαν καθεδρικούς ναούς και πύργους. Οποιος φοβάται κατασκευάζει τείχη, όποιος έχει εμπιστοσύνη κατασκευάζει γέφυρες. Στα τέλη του 19ου αιώνα, το τσίρκο Barnum έφερε στη γέφυρα του Μπρούκλιν 21 ελέφαντες για να πείσει τους Νεοϋορκέζους ότι η γέφυρα ήταν ασφαλής και στέρεη.

Η κραυγή της Ρόζας απαιτεί Δικαιοσύνη!

Αριστομένης Συγγελάκης

«Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: "Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!"». Νίκος Καζαντζάκης (Η Κραυγή της Ρόζας Λούξενμπουργκ)

Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξενμπουργκ. Στις 15 Γενάρη του 1919 οι ηγέτες του κινήματος του «Σπάρτακου» συνελήφθησαν και, λίγο πριν οδηγηθούν στη φυλακή, δολοφονήθηκαν άνανδρα, βάρβαρα και παράνομα από τα Freikorps, που λειτούργησαν ως πολιορκητικός κριός και προλείαναν το έδαφος για την επικράτηση των ναζί. Είχε μεσολαβήσει η αποτυχημένη εξέγερση του Γενάρη του 1919, παρά τις οδηγίες της Ρόζας. Η Ρόζα, σπουδαία διανοούμενη και αγωνίστρια, απετέλεσε εμβληματική φυσιογνωμία του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα για μία άλλη, σοσιαλιστική, κοινωνία με ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα. Όπως η ίδια έγραφε: «ελευθερία χωρίς ισότητα είναι εκμετάλλευση. Ισότητα χωρίς ελευθερία είναι καταπίεση. Η αλληλεγγύη είναι η κοινή ρίζα της ελευθερίας και της ισότητας».

Από μια άποψη η Ρόζα ήταν τυχερή: αυτός ο γλυκός άνθρωπος, η σπάνιας ποιότητας διανοούμενη, η ασυμβίβαστη υπέρμαχος του σοσιαλισμού με δημοκρατ



Από μια άποψη η Ρόζα ήταν τυχερή: αυτός ο γλυκός άνθρωπος, η σπάνιας ποιότητας διανοούμενη, η ασυμβίβαστη υπέρμαχος του σοσιαλισμού με δημοκρατία και η ανιδιοτελής μαχήτρια των πανανθρώπινων αξιών δεν πρόλαβε να ζήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και, μαζί του, την επικράτηση των πιο σκοταδιστικών, βίαιων, απάνθρωπων και εφιαλτικών ιδεών και πρακτικών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ίσως, βέβαια, αν ζούσε, τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή (τόσο σπουδαία ήταν!) αλλά σε κάθε περίπτωση ο θάνατός της ήταν ένας προάγγελος της κατεύθυνσης που είχε ήδη πάρει η Γερμανία: όπως γράφει ο Σεμπάστιαν Χάφνερ[1], όσο μεγάλωνε η επιρροή των ναζί ο αέρας γινόταν όλο και πιο αποπνικτικός, η χαρά της ζωής, η κατανόηση, η καλή προαίρεση, η γενναιοψυχία, ο διάλογος, έδιναν τη θέση τους στην προπαγάνδα, την αντισημιτική και αντικομουνιστική υστερία, το διάχυτο φόβο, την αδίστακτη βία, την απειλητική μυρωδιά του αίματος.

Τι είναι αυτό όμως που συνδέει τη Ρόζα με το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και τη Θυσία της Ελλάδας; Στις 17 Γενάρη 1919, 48 ώρες μετά την άνανδρη, βάρβαρη και εν ψυχρώ δολοφονία της Ρόζας Λούξενμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, οι εφημερίδες του Βερολίνου φιλοξενούσαν την επίσημη εκδοχή του γερμανικού κράτους σύμφωνα με την οποία οι δύο επαναστάτες «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν». Όπως σημειώνει ο Χάφνερ, η μέθοδος αυτή αποτελούσε συνήθη πρακτική για την εκκαθάριση πολιτικών αντιπάλων «ανατολικά του Ρήνου».

Η παρατήρηση αυτή του Χάφνερ έφερε στο μυαλό μου το τηλεγράφημα της Βέρμαχτ, το οποίο απεστάλη στις 4.00 τα χαράματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, αμέσως μετά την πρώτη ημέρα της σφαγής της Βιάννου και μας το εμπιστεύθηκε ο σπουδαίος ιστορικός και συναγωνιστής από τη Γερμανία Δρ Μάρτιν Ζέκεντορφ. Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι οι 401 αθώοι συγγενείς, συγχωριανοί και συνεπαρχιώτες μας εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και με σαδιστική μεθοδικότητα ανά ομάδες, «εν πλήρη τάξη», η επίσημη γερμανική αναφορά ισχυρίζεται ότι «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν»! Η μεθόδευση αυτή αποκαλύπτει την πάγια πρακτική των ναζί να αποστέλλουν ψευδείς, χαλκευμένες αναφορές, προκειμένου να αποκτήσουν άλλοθι ή ελαφρυντικά για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους ενώπιον των δικαστηρίων ή της Ιστορίας. Μία πρακτική όμως που έρχεται από το 1919…

Η χώρα μας πλήρωσε βαρύτατο τίμημα από τη γερμανική κατοχή: η Βιάννος και όλη η χώρα βυθίστηκαν στο πένθος, ορφάνεψαν, ρήμαξαν. Κατά τον Μανώλη Γλέζο «όλη η Ελλάδα έγινε Ολοκαύτωμα». Δικαίως πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι και ιστορικοί θεωρούν ότι η ρίζα του σημερινού δράματος που βιώνει η χώρα μας βρίσκονται στην Κατοχή. Όμως ο λαός μας δεν τρέφει μίσος για τους Γερμανούς. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Γκερντ Χέλερ, ανταποκριτή της εφημερίδας Frankfurter Rundschau στην Αθήνα: «λίγοι λαοί της Ευρώπης υπέφεραν από τη Γερμανική Κατοχή όσο οι Έλληνες. Όμως οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που, μετά το τέλος της ναζιστικής βαρβαρότητας, έτειναν χείρα φιλίας προς τους Γερμανούς». Αντί όμως για αναγνώριση και ανταπόδοση της φιλίας μας, για μία ακόμη φορά το γερμανικό κράτος μας αντιμετώπισε με περιφρόνηση, σκληρότητα και αδιαλλαξία.

Το «τραύμα της Βιάννου»[2], το τραύμα της Ελλάδας, δεν θα κλείσει αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη και αποζημίωση. Οι συναγωνιστές μας από τη Γερμανία, ο Μάρτιν Κρίγκνελ, η Γκάμπι Χάινεκε, ο Λαρς Ράισμαν και οι άλλοι φίλοι της ομάδας «ΑΚ Δίστομο από το Αμβούργο», οι καθηγητές Κριστόφ Σμινκ Γουσταύους, Μάρτιν Ζέκεντορφ, Νόρμαν Πεχ και Καρλ Χάιντς Ροτ, οι ιστορικοί Στέφανε Στράκε και Ραλφ Κλάιν από το Βούπερταλ, οι φίλοι μας από τις πρωτοβουλίες υπέρ των ελληνικών αξιώσεων σε αρκετές πόλεις της Γερμανίας, οι συναγωνιστές μας από το κόμμα της Αριστεράς, από άλλα κόμματα και συνδικάτα και πολλοί ακόμη δημοκράτες και ενεργοί πολίτες, δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται μαζί μας, πιέζοντας για την καταβολή των γερμανικών οφειλών στην Ελλάδα. Διότι, ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, θέλουν να εκκαθαρίσει τις υποχρεώσεις της, να απαλλαγεί οριστικά από το ναζισμό, να λυτρωθεί από το παρελθόν της. Αλήθεια, έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε κάτι λιγότερο απ’ αυτό;

Και για μας, και για τους Γερμανούς δημοκράτες, είναι κοινός ο αγώνας για την συντριβή του ναζισμού και την καταβολή των αποζημιώσεων: αγώνας εθνικός, ευρωπαϊκός, οικουμενικός! Όπως θα έλεγε και η Ρόζα: «σπίτι μου είναι όλος ο κόσμος, όπου υπάρχουν σύννεφα και πουλιά και δάκρυα ανθρώπων».

* Ο Δρ. Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Συγγραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου / aristomenis.syngelakis@gmail.com

[1] Το υπέροχο βιβλίο του «αψηφώντας τον Χίτλερ» περιγράφει με την οπτική ενός νέου Γερμανού την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν το Χίτλερ στην εξουσία, πώς δηλαδή ο ναζισμός έγινε κυρίαρχη ιδεολογία στη Γερμανία και πώς κατέλυσε το Σύνταγμα, κάθε έννοια δημοκρατίας και κράτους δικαίου, αλλοτριώνοντας παράλληλα τους ανθρώπους.

[2] Σύμφωνα με την γλαφυρή έκφραση της Καθηγήτριας Πέπης Ρηγοπούλου κατά την ομιλία της στο πρόσφατο εξαιρετικά επιτυχημένο συνέδριο της Βιάννου (13-15.9.2013).

https://tvxs.gr/news/blogarontas/i-kraygi-tis-rozas-apaitei-dikaiosyni

ία και η ανιδιοτελής μαχήτρια των πανανθρώπινων αξιών δεν πρόλαβε να ζήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και, μαζί του, την επικράτηση των πιο σκοταδιστικών, βίαιων, απάνθρωπων και εφιαλτικών ιδεών και πρακτικών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ίσως, βέβαια, αν ζούσε, τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή (τόσο σπουδαία ήταν!) αλλά σε κάθε περίπτωση ο θάνατός της ήταν ένας προάγγελος της κατεύθυνσης που είχε ήδη πάρει η Γερμανία: όπως γράφει ο Σεμπάστιαν Χάφνερ[1], όσο μεγάλωνε η επιρροή των ναζί ο αέρας γινόταν όλο και πιο αποπνικτικός, η χαρά της ζωής, η κατανόηση, η καλή προαίρεση, η γενναιοψυχία, ο διάλογος, έδιναν τη θέση τους στην προπαγάνδα, την αντισημιτική και αντικομουνιστική υστερία, το διάχυτο φόβο, την αδίστακτη βία, την απειλητική μυρωδιά του αίματος.

Καλλιρρόη Παρρέν, η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια

Σαν σήμερα, στις 15 Ιανουαρίου 1940, άφησε την τελευταία της πνοή μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού φεμινισμού και η πρωτοπόρος του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα, Καλλιρόη Παρρέν. Η Παρρέν διεκδικεί παράλληλα και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου και εκδότριας, εκδίδοντας το 1888 την εβδομαδιαία εφημερίδα «Εφημερίς των Κυριών», με συντάκτες και παραλήπτες αποκλειστικά τις γυναίκες.

Γεννημένη το 1861 στα Πλατάνια Αμαρίου στο Ρέθυμνο της Κρήτης, έφυγε έξι χρόνια μετά, το 1867, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της, Στυλιανός Σιγανός, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Κρητών Προσφύγων. Αφού πέρασε τα σχολικά της χρόνια στη Σχολή Σουρμελή στον Πειραιά και ύστερα στην γαλλική Σχολή Καλογραιών, αποφοίτησε τελικά το 1878 από το Αρσάκειο με βαθμό «άριστα». Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, για δύο χρόνια έγινε διευθύντρια του παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας στην Οδησσό.

Μόλις γύρισε στην Αθήναπαντρεύτηκε τον γαλλοαγγλικής καταγωγής δημοσιογράφο από την Κωνσταντινούπολη και ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου, Ιωάννη Παρρέν. Η γνωριμία της με σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής και το πάθος της για ενημέρωση πάνω σε πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα, τη στιγμάτισε. «Παρακολουθούσα τας συζητήσεις των δημοσιογράφων και σιγά σιγά εξύπνησε μέσα μου και πάλιν ο πόθος να γράψω, όπως αυτοί, όχι μόνον για τον εαυτόν μου αλλά και για τους άλλους», δήλωσε κάποτε.

Οι καθαρές λύσεις του Αλέξη Τσίπρα

Νικόλ Λειβαδάρη

Είτε πάει σε εκλογές τον Οκτώβριο, είτε πάει τον Μάιο ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει μια καθαρή επιλογή: Δεν θα πάει ως όμηρος ούτε του Κυριάκου Μητσοτάκη ούτε, πολύ περισσότερο, του Πάνου Καμμένου – θα πάει ως ο ρυθμιστής του παιχνιδιού. Κοινώς, εάν είναι να διαλέξει ανάμεσα στην πολιτική άμυνα και το – υπολογισμένο - πολιτικό ρίσκο προτιμά το δεύτερο. Και προτιμά σαφώς τον ρόλο του master of the game. Το εάν θα του βγει, και η επιλογή και το ρίσκο, θα φανεί στην κάλπη. Επί του παρόντος όμως δείχνουν να του βγαίνουν και η στρατηγική, και τα «κουκιά», και οι εν δυνάμει νέες συμμαχίες.

Εξ ου, και στην χθεσινοβραδυνή συνέντευξή του στο Open και την Ελλη Στάη αποφάσισε να παίξει με ανοιχτά χαρτιά και με ανοιχτά διλήμματα. Και να στείλει καθαρά στον κυβερνητικό του εταίρο το, επώδυνο μεν ρεαλιστικό δε, μήνυμα: Ότι έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία – και δη πλειοψηφία 151 βουλευτών – για να κυβερνήσει και χωρίς εκείνον. Εάν ο Πάνος Καμμένος άρει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στην Βουλή και θα διεκδικήσει νέα πλειοψηφία – μια πλειοψηφία όχι απλής συνταγματικής κατοχύρωσης αλλά και πλήρους πολιτικής νομιμοποίησης. Εάν δεν πάρει τις 151 ψήφους θα πάει, «συντεταγμένα, και εν ευθέτω χρόνο», σε πρόωρες εκλογές.

Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα

Μαριάνθη Πελεβάνη

Το περιοδικό Economist το χαρακτήρισε το σύστημα ως «το πρώτο ψηφιακό απολυταρχικό κράτος στον κόσμο». Οι περισσότεροι εκτός Κίνας, αναγνώρισαν το σενάριο του επεισοδίου «Nosedive» της σειράς Black Mirror, που προβάλλεται από το Netflix κι ακόμη πιο πολλοί το φουτουριστικό δυστοπικό όραμα του Big Brother.

Η ιστορία, ή μάλλον η πραγματικότητα έχει ως εξής. Τον Ιούνιο του 2014, το κρατικό συμβούλιο της Κίνας δημοσίευσε ένα έγγραφο με την ονομασία «σχέδιο κατασκευής συστήματος κοινωνικής εκτίμησης/ βαθμολόγησης». Το μακροσκελές έγγραφο παρουσίαζε μια ιδέα εφαρμογής ενός συστήματος (Social Credit System) που θα συνέλεγε τα ηλεκτρονικά δεδομένα των πολιτών της Κίνας, για την αξιολόγηση κάθε πολίτη σε επιμέρους τομείς της ζωής του, της καθημερινότητάς του, με απώτερο σκοπό την αξιολόγηση της συμμόρφωσής του με το καθεστώς.

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της le monde diplomatique, η κυβέρνηση έχει δώσει άδεια σε οκτώ ιδιωτικές εταιρείες να βρουν συστήματα και αλγόριθμους για τα αποτελέσματα της κοινωνικής πίστωσης. Έτσι, το σύστημα «κοινωνικής πιστοληπτικής ικανότητας» της Κίνας, που θα αποδίδει ένα συνεχώς ανανεωμένο σκορ σε κάθε άτομο με βάση τις παρατηρούμενες συμπεριφορές, που σχεδιάστηκε για να ελέγχει τη συμπεριφορά δίνοντας στο κράτος την δυνατότητα να επιβάλει τιμωρίες και να δίνει ανταμοιβές, είναι γεγονός.

Πες το δυνατά: Η πατριαρχία δολοφονεί!

Φωτεινή Λαμπρίδη

Η γυναίκα της Κέρκυρας δολοφονήθηκε από τον πατέρα της. Γιατί δεν ενέκρινε τον αγαπημένο της. Γιατί σύμφωνα με τους νόμους της πατριαρχίας «κόρη του είναι ό,τι θέλει την κάνει» αφού το σώμα της γυναίκας, το πνεύμα της, την κοινωνική και την επαγγελματική της ζωή, την ορίζει ο πατέρας, ο αδερφός ή ο σύντροφος. Κι αν η επιθυμία της είναι κόντρα στην επιθυμία του αφέντη τόσο το χειρότερο για την ίδια. Για το σώμα της, το πνεύμα της τη ζωή της.

Η γυναίκα της Ρόδου δολοφονήθηκε γιατί αρνήθηκε να παραδώσει το σώμα της στις ορέξεις δύο νεαρών. Γιατί σύμφωνα με τους νόμους της πατριαρχίας για να φτάσει μια γυναίκα ως το σπίτι ενός άνδρα σημαίνει ότι «τα θέλει» κι αν δεν τα θέλει στην πραγματικότητα βιάζεται ή δολοφονείται. Και ποιος θα κατηγορήσει σύμφωνα με τους νόμους της πατριαρχίας έναν άνδρα που το θύμα βρέθηκε στον χώρο του; Εξάλλου τα ΜΜΕ πρώτα απ’ όλα θα αναρωτηθούν «Κι αυτή τι γύρευε εκεί τέτοια ώρα» έτσι δεν είναι;

Ξέρω κι άλλες πολλές γυναίκες που δεν έχουν δολοφονηθεί αλλά γυρνούν σαν φαντάσματα στην ελληνική επαρχία, ντοπαρισμένες με ζάναξ επειδή δεν τις αφήνει ο πατέρας τους κι η μάνα τους να χωρίσουν τον άνδρα που πια δεν ποθούν ή τον άνδρα που τις κακοποιεί. Για να μη χρεωθούν την (σύμφωνα με την πατριαρχική αντίληψη πάντα) αποτυχία. Το στίγμα της διαζευγμένης. Και δεν βρέθηκε κανείς να τους πει πως αποτυχία είναι η υποδούλωση στην πατριαρχία.

Η εξομολόγηση του Άγιου Βασίλη

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑΑ

Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να μου στέλνουν γράμματα. Ποτέ δεν είμαι εγώ ο παραλήπτης. Αλλά αυτή τη φορά θα γίνει μία εξαίρεση. Μια εξαίρεση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία. Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.

Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.

Κινούμαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Δεν υπάρχω, παρά μόνο όταν με κατασκευάζετε. Αλλά ακόμα και ως κατασκευή, πάλι ανύπαρκτός είμαι. Και αυτό γιατί δεν είμαι ύλη. Είμαι το αποτέλεσμα ικανών και αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων. Επομένως είμαι μια κατάσταση.

Ως κατάσταση βρίσκομαι εκεί που οι γονείς ανοίγουν και την πόρτα το πρωί και έχουν μια δουλειά για να πάνε. Εκεί που οι γέροντες ανταμείβονται για τους κόπους μιας ζωής. Εκεί που τρέχουν και φωνάζουν χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά. Αυτές είναι ο υλικές προϋποθέσεις της υποτιθέμενης υπάρξής μου.

Μεσόγειος: «Υγρός» τάφος για 2.262 ανθρώπινες ψυχές το 2018…

 
Συνολικά 2.262 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν την Μεσόγειο το 2018, ενώ 113.482 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στην Ευρώπη δια θαλάσσης, κυρίως μέσω της Ισπανίας, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR).

Οι 2.262 ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν στον «υγρό» τάφο της Μεσογείου το 2018, έρχονται να προστεθούν στη μακάβρια λίστα των 3.139 ανθρώπων που βρέθηκαν νεκροί ή θεωρούνται «αγνοούμενοι» το 2017.

Η Ισπανία ήταν και το 2018 η πρώτη πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη, με 55.756 αφίξεις από τη θάλασσα (έναντι 22.103 το 2017).

Η Ιταλία, όπου η κυβέρνηση με την ακροδεξιά, αντιμεταναστευτική ρητορική έκλεισε τις πύλες στα πλοία ανθρωπιστικών οργανώσεων το καλοκαίρι, κατέγραψε 23.371 αφίξεις πέρυσι, σημειώνοντας πάρα πολύ μεγάλη μείωση σε σχέση με το 2017, όταν είχε 119.369 αφίξεις, και η Ελλάδα 32.497.

«Επαρήλθεν…… και ο χρόνος: Μία ιστορία χρόνου»...

 

α. «Νόημα ή μέτρον τον χρόνον, ουχ υπόστασιν» (Ο χρόνος είναι επινόηση ή τρόπος μέτρησης και δεν υπάρχει κανονικά. Αντιφών ο Ραμνούσιος, Αρχαίος Αθηναίος πολιτικός).

β. «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μία ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες» (Αϊνστάιν).

Καλοκαίρι και διακοπές σε ένα από τα πολλά ελληνικά νησιά. Μία παρέα ηλικιωμένων συζητά για τα περασμένα και σχεδιάζει τις καθημερινές συναντήσεις στην παραλία. Ήταν όλοι γνωστοί και κάθε χρόνο - μία παλιά συνήθεια - είχαν υποσχεθεί να βρίσκονται όλοι εκεί: Στο ίδιο νησί (τόπος καταγωγής), στην ίδια παραλία. Κανείς δεν έλειπε. Άφηναν τις έγνοιες στην Αθήνα (τόπος μόνιμης διαμονής) και προσπαθούσαν μέσα από την παρέα και τις ατελείωτες συζητήσεις να απαλλαγούν από το βάρος του χρόνου, που εμφανώς πια άρχισε να αφήνει το στίγμα του.
Στη φετινή, όμως, συνάντηση έλειπε ο πέμπτος της παρέας. Κάποιος από τους υπόλοιπους σχολίασε αυτήν την απουσία λέγοντας: «Επαρήλθεν, βέβαια, και ο καιρός – χρόνος». Το σχόλιό του εμπεριείχε και μία λαϊκή θυμοσοφία για την ιδιότητα του χρόνου να φθείρει και να δαμάζει εξουσιαστικά τον άνθρωπο. Το γραμματικό λάθος (παρήλθε….) δεν υποβάθμισε και το περιεχόμενο της «γνωμάτευσής» του.

1 Γενάρη 1945: Άκαρπη συνάντηση Ζεύγου-Σκόμπυ για εκεχειρία- ΕΑΜ: Όλοι στα οδοφράγματα!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣΙ

Δευτέρα 1 Γενάρη 1945

Αργά το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς ένα εγγλέζικο θωρακισμένο αυτοκίνητο παρέλαβε από την οδό Θεμιστοκλέους (ήταν η γραμμή αντιπαράθεσης) το Γιάννη Ζεύγο και τον αντισυνταγματάρχη του ΕΛΑΣ Κόλλια και τους μετέφερε στο στρατηγείο του Σκόμπυ. Η συνάντηση έγινε με πρωτοβουλία του Σκόμπυ μετά και το έγγραφο που είχε στείλει η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ στον Τσώρτσιλ τονίζοντας ότι «τίποτα δεν δικαιολογεί την παράταση των εχθροπραξιών δεδομένου μάλιστα ότι η Αριστερά έχει αποδεχθεί τα βασικά σημεία του υπομνήματος του κ. Σκόμπυ». Στη διάρκεια της συζήτησης ο Ζεύγος ρώτησε το Βρετανό στρατηγό γιατί συνεχίζει τις επιχειρήσεις, αφού στα έγγραφα της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ φαίνεται καθαρά πως δεν υπάρχει διαφωνία στους δύο βασικούς όρους της αποχώρησης των τμημάτων του ΕΛΑΣ και του αφοπλισμού. Ο Σκόμπυ απάντησε πως είναι σύμφωνος με τα παραπάνω, αλλά επέμεινε να παραμένουν στην Αθήνα η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία, η Χωροφυλακή και τα Τάγματα Εθνοφυλακής στα οποία από τις πρώτες μέρες των συγκρούσεων είχαν ενταχθεί και χιλιάδες ταγματασφαλίτες, μέλη της Χ και του ΕΔΕΣ.

Ο Γιάννης Ζεύγος

Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ απάντησαν στον Σκόμπυ ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζονται οι συγκρούσεις και οι επιθέσεις κατά των λαϊκών συνοικιών για να παραδοθεί η Αθήνα στους συνεργάτες των Γερμανών. Ο Βρετανός αντέτεινε ότι οι ομάδες αυτές ανήκουν στην κυβέρνηση, είναι πολιτικό ζήτημα στο οποίο αυτός (τάχα μου), δεν ανακατεύεται. Ο Ζεύγος του είπε ότι έτσι παραδίδεται ένας ολόκληρος λαός στους συνεργάτες των Γερμανών και για να ξεπερασθεί το αδιέξοδο ζήτησε από τον Σκόμπυ να τον διευκολύνει σε μια επικοινωνία με τον αντιβασιλιά Δαμασκηνό.