Το γκρίζο «έπος» των βραχονησίδων

Τάσος Κωστόπουλος

«Εχουμε τακτικό πλεονέκτημα. Δώστε μου την άδεια να χτυπήσουμε πρώτοι»

Χρήστος Λυμπέρης (αρχηγός ΓΕΕΘΑ), προς τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, 31/1/1996

Χωρίς αμφιβολία, υπήρξε το γεγονός που καθόρισε την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη μεταψυχροπολεμική εποχή, αλλά και τον σχετικό δημόσιο διάλογο.

Η έκβασή του ανέδειξε τα πραγματικά όρια της «εθνικής έξαρσης» των προηγούμενων χρόνων και παρήγαγε με τη σειρά της νέες μυθολογίες, καθοριστικές για τη θεμελίωση των διαχωριστικών γραμμών των επόμενων χρόνων.

Η ελληνοτουρκική κρίση του 1996 για τα Ιμια δεν ήταν φυσικά η πρώτη του είδους.

Είχαν προηγηθεί η έξοδος του «Χόρα» για υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο (1976) και η παραλίγο πολεμική εμπλοκή του Μαρτίου 1987, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου απείλησε με ενεργοποίηση της άτυπης ελληνοβουλγαρικής συμμαχίας (και αποσταθεροποίηση του ΝΑΤΟ) προκειμένου να αποτρέψει νέες έρευνες του ίδιου σκάφους, που στο μεσοδιάστημα είχε μετονομαστεί σε «Σισμίκ».

Σε αντίθεση με αυτά τα προηγούμενα, όπου η διαχείριση της αναμέτρησης παρέμεινε μέχρι τέλους αποκλειστική υπόθεση των εκατέρωθεν ισχυρών κυβερνήσεων, τούτη τη φορά καταλυτικό ρόλο έπαιξαν δύο καινούργια στοιχεία:

(α) οι ταυτόχρονες κυβερνητικές κρίσεις στις δύο χώρες και

Συνέντευξη Βάσου Λυσσαρίδη: Εγώ δεν θα πήγαινα στην Κωνσταντινούπολη

Της Μαρία Στυλιανού, Φώτο: Αντρέας Λουκαϊδης

Τη θέση ότι ο ίδιος δεν θα μετέβαινε στην Κωνσταντινούπολη για συνάντηση με τον Αχμέτ Νταβούτογλου εκφράζει ο Επίτιμος Πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Βάσος Λυσσαρίδης, σχολιάζοντας το πρόσφατο ταξίδι του Άντρου Κυπριανού και τις επαφές του με Νταβούτογλου και Τσαβούσογλου. Σε συνέντευξη του στο reporter.com.cy, o κ. Λυσσαρίδης επισημαίνει ότι οι στόχοι της Άγκυρας είναι συγκεκριμένοι και εμφανίζεται πεπεισμένος ότι ο λαός θα απορρίψει εκ νέου ένα δημοψήφισμα, το οποίο θα προσομοιάζει με το Σχέδιο Ανάν. Σημειώνει ότι το κλίμα έντασης στην ΕΔΕΚ δεν έχει εξαφανιστεί ολωσδιόλου, εκφράζοντας την ανησυχία του, ενώ απαντά και στα όσα λέχθηκαν για τη σύνταξή του, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι ποτέ δεν ήταν φίλος των χρημάτων. Εξηγεί γιατί κατά την άποψη του, αιτία της οικονομικής κατάρρευσης του τόπου και της γενικότερης απαξίωσης των πολιτικών είναι η χρηματοκρατία. Καλεί παράλληλα τους νέους να μην μένουν απαθείς, αλλά να αντιδράσουν, παίρνοντας το μέλλον τους στα χέρια τους.

Υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στο κυπριακό το τελευταίο διάστημα. Οι θέσεις σας είναι γνωστές. Τι εναλλακτικό έχουμε τώρα; 

-Αυτό που έχουμε σήμερα είναι υποβοήθηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τους στόχους της. Είμαι ιατρός και λέω ότι χωρίς διάγνωση δεν μπορείς να έχεις σωστή θεραπευτική αγωγή. Δεν έγινε διάγνωση των προθέσεων της Τουρκίας. Τι θέλει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή είναι η δική μου εκτίμηση. Όμως ο ίδιος ο Νταβούτογλου γράφει στο βιβλίο του πως αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τ/κ , η Τουρκία θα έπρεπε να τον εφεύρει, ούτως ώστε να ελέγχει τις κυπριακές εξελίξεις. Στόχος της Τουρκιάς, δεν είναι καν η διχοτόμηση, μπορεί να τη δεχθεί ως ενδιάμεσο σταθμό για μια συνομοσπονδοποίηση, ένα μεταποικιοκρατικό μόρφωμα πολυκηδεμονευόμενο, και τελικά με τουρκική πλειοψηφία ώστε (η Τουρκία) να γίνει οπαδός της αυτοδιάθεσης των λαών.

Πατέρα τα ’μαθες τα νέα;

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εμπόδιο για τον Κυριάκο στο δρόμο προς την εξουσία.

Πρακτικά, του στρώνει το χαλί…

Όλοι μαζί σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι

αγκαλιά μ’ ένα μπουκάλι ρούμι χο χο χο

(τραγούδι των πειρατών)

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τη βάση της Ν.Δ., είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή αλλαγή προσώπου στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.

Πρώτον, η εκλογή Μητσοτάκη «συντονίζεται» με τις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση, νεοφιλελεύθερες, όπως τις θέλουν τα Μνημόνια. Δεν έχουμε δυο αντίπαλους που εκφράζουν, αντίστοιχα, διαφορετικά συμφέροντα και τάσεις της κοινωνίας, αλλά δυο «μονομάχους» που προσομοιάζουν, κινούνται στο ίδιο πεδίο εφαρμογής των ίδιων πολιτικών.

Δεύτερον, η (καραμανλική) λαϊκή Δεξιά, κυρίαρχος στη συντηρητική παράταξη από τη Μεταπολίτευση, φάνηκε γυμνή από επιχειρήματα, δεν ανέδειξε κάποιο διαφορετικό πρόσωπο, εκτός από το ύφος -αλλά όχι επί της ουσίας- του εκπροσώπου της στις εκλογές. Ως προεκλογική τακτική έκανε το λάθος να αφήσει την εντύπωση ότι μπορεί να συνεργαστεί με την κυβέρνηση, υποτιμώντας το θυμό των οπαδών της.

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 2016 μ.Χ.

«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία

δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,

καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,

ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός

νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία

εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία

μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί

αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ

δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,

γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,

κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.

Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙

ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:

ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,

κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,

κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙

εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;

σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.

Του Κίτσου η μάνα φοροδιέφευγε

 Στάθης στον eniko

Υποχρέωση της κυβέρνησης είναι να πιάνει τους φοροφυγάδες. Δεν το κάνει. Τι κάνει; κατηγορεί για φοροφυγάδες όποιους γουστάρει.

Για να πιάσει έτσι στο δόκανο τάξεις ολόκληρες. Υπάρχουν φοροφυγάδες αγρότες ή γιατροί ή μηχανικοί; Υπάρχουν. Και είναι αυτό λόγος για να τιμωρούνται (!), και μάλιστα εσαεί, τάξεις ολόκληρες ως φοροφυγάδες; Κάτι τέτοιο είναιανήθικο, γελοίο και παιδαριώδες. Κι όμως η

κυβέρνηση των γονατισμένων μετέρχεται αυτήν την πολιτική (της επάρατης Δεξιάς άλλωστε) με αξιοθαύμαστη ευκολία. Μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας προσωπικώς ανασύρουν απ’ το οπλοστάσιο της Δεξιάς την άθλια επιχειρηματολογία με την οποία κάλυπτε τα έργα της. Ακριβώς την ίδια! Ξανά τα ίδια φληναφήματα για τους «αγρότες που παίζουν τάβλι και τρώνε επιδοτήσεις» - σε λίγο στους κάμπους θα αρχίσει το κυνήγι των κουλάκων.

Τι εστί κουλάκος σήμερα; όποιος βγάζει... 20.000 τον χρόνο! Απ’ αυτά οι Οθωμανοί θα έπαιρναν τη δεκάτη, σύμφωνα όμως με το ακαταλόγιστο (και χωρίςαναλογιστική μελέτη) του κ. Κατρούγκαλου, ο κάθε χωριάτης θα πρέπει να αποδίδει στο Δοβλέτι το 65%-80% του φτωχοέχειν του, για

Μια τουρίστρια κι ένας πρόσφυγας στη Λέσβο κάθονται σε ένα παγκάκι. Τι θα γίνει;

Το μικρό φιλμ «Το νησί όπου ζουν όλοι μαζί» βάζει δίπλα διπλα τους Σύριους πρόσφυγες και τους Ευρωπαίους τουρίστες και τους προτρέπει να μιλήσουν για τη ζωή τους, τα σπίτια τους, τις πορείες τους. Ένα κοινωνικό πείραμα που έγινε αυτό το καλοκαίρι στη Λέσβο από δύο ερασιτέχνες κινηματογραφιστές, που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι, ακόμα και όταν ζούν τις πιό αντιθετικές στιγμές της ζωής τους, είναι φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα.

Κάθε καλοκαίρι χιλιάδες Ευρωπαίοι τουρίστες έρχονται στο ελληνικό νησί της Λέσβου για να γιορτάσουν τις διακοπές τους. Αυτό το καλοκαίρι υπήρξε μια επιπλέον ομάδα: πολλοί Σύριοι και Αφγανοί πρόσφυγες έφτασαν από την Τουρκία με φουσκωτές βάρκες καθώς εισήλθαν στην Ευρωπαïκή Ένωση. 

Οι κινηματογραφιστές Philip Brink και Marieke van der Velden έστησαν ένα σκηνικό όπου τους κάλεσαν για να γνωριστούν μεταξύ τους. Καθισμένοι σε ένα παγκάκι στο πάρκο ή με θέα τη θάλασσα Σύριοι και Ευρωπαίοι μίλησαν για την πατρίδα, τη δουλειά, τον πόλεμο, το γάμο, τα αυτοκίνητα και τα κατοικίδια. Ακούστε τις συζητήσεις τους σ’αυτό το 23-λεπτό ντοκιμαντέρ. 

Οι δημιουργοί της ταινίας αναφέρουν: «Ελπίζουμε οτι αυτή η ταινία θα παρακινήσει τους ανθρώπους να μιλάνε ο ένας με τον άλλον και όχι ο ένας για τον άλλον. Τα παγκάκια στο πάρκο ή στη θάλασσα περιμένουν καρτερικά για τις συζητήσεις μας. Μπορείς να μας βοηθήσεις με το να μοιραστείς αυτό το μήνυμα όσο το δυνατόν περισσότερο: Μοιράσου την ταινία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή με τους μαθητές στην τάξη σου. Χρησιμοποίησέ την ως κατευθυντήρια γραμμή σε μια συζήτηση σχετικά με τους πρόσφυγες στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης σου, ή δείξ’ την στη γιαγιά σου σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Αν κατεβάσεις τις κάρτες ερωτήσεων, μπορείς ακόμα να οργανώσεις το δικό σου «απόγευμα στο παγκάκι» στο τοπικό κέντρο προσφύγων. 

Περιλαμβάνονται επίσης κάρτες ερωτήσεων για παιδιά.» (επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους στο CC ) Πηγή:http://www.lesvosnews.net

The Island of all Together (CC) from Philip & Marieke on Vimeo.

Πρώτη μας κατοικία είναι η Ελλάδα

Του Στάθη

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ. Θα έπρεπε να έχει ήδη αναταχθεί ο πρωτογενής τομέας. Θα έπρεπε να είχε μπει η αγροτική παραγωγή σε άλλον δρόμο – πανηγύρι θα έπρεπε να γίνεται φέτος στα χωράφια, με την παθογένεια της διαχείρισης του γεωργικού πλούτου να ξεριζώνεται και την καλλιέργεια μιας νέας εποχής να αρχίζει – νομοσχέδια χωρίς

δημοσιονομικό κόστος θα έπρεπε να έχουν περάσει απ’ τη Βουλή, όπως για την απλή αναλογική, την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου, και πλήθος άλλων μεταρρυθμίσεων για επαναστατικές βελτιώσεις στην εκπαίδευση, στη διοίκηση, στην άμυνα, στην υγεία, στην αποκέντρωση, στη βελτίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών.

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ και όλοι γνωρίζουμε τί έχει γίνει – δεν θα τα απαριθμήσω. Μόνον ένα παράδειγμα: οι εταιρείες που διαχειρίζονται τον τζόγο στην Ελλάδα, εξωχώριες και εγχώριες (με δισεκατομμύρια τζίρο κατ’ έτος) δεν πληρώνουν φόρους της τάξεως του 1,5 δισ που θα έπρεπε, αλλά των πέντε – δέκα χιλιάδων. Και μόνο αυτό

ενώ την ίδια στιγμή διώκονται συντάξεις (για μισό δισ) δείχνει την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ. (σ.σ. η άμεσηφορολόγηση του τζόγου ήταν απ’ τις βασικές υποσχέσεις – δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ) – χαιρετίσματα!...

Ειδωλολάτρες

Σε πλατείες και μεγάλες αίθουσες

Κραυγάζουν συνθήματα αλλόκοτα

Προς το αυτοκινούμενο άγαλμα του θεού τους.

Μετ’ επαίνων προσφέρουν ειδωλόθυτο

Κρέας από τον εαυτό τους

Κομμάτια από το μυαλό τους

Πίστη από τον εαυτό τους

Αναμένοντας αντάλλαγμα και σωτηρία.

Μάχες οπαδών

Διαφορετικών ειδώλων

Αιρέσεων μιας ίδιας ψεύτικης υπόσχεσης

Εκατοντάδες χρόνια τώρα.

Θυσιάζουν τις κόρες τους ελπίδες

Παρθένες καθώς ποτέ δεν απόλαυσαν την πραγματοποίηση

Θυσιάζουν τα ίδια τους τα μάτια

Αχρησιμοποίητα καθώς μένουν κλειστά μπρος στην αλήθεια.

Κι όταν απογοητευτούν από τον έναν

Δεν αποφασίζουν πως λένε ψέματα όλοι οι πλαστοί σωτήρες

Στέφανος Τζουμάκας: Προφητική ομιλία 18 χρόνια πριν σε εκδήλωση για την Αγροτική Ανάπτυξη που διοργάνωσε το ΙΣΤΑΜΕ-Α. Παπανδρέου.

Ισχύουν όλα μέχρι σήμερα γιατί δεν θέλανε να παραδεχτούν ότι η κατάσταση ως είχε, δεν οδηγούσε σε θετική διέξοδο.

Ομιλία Στέφανου Τζουμάκα στην επιστημονική Ημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ «Αγροτική Περιφερειακή Ανάπτυξη», Άρτα, Μάιος 1998.

Ευχαριστώ πολύ κύριε Πρόεδρε. Αγαπητές φίλες και φίλοι, το θέμα της αγροτικής πολιτικής και της γεωργίας είναι πάρα πολύ μεγάλο, είναι δύσκολο να εξαντληθεί σε μια τέτοια συνάντηση, όπου όλοι πρέπει να έχουμε σύντομες εισηγήσεις, να γίνει και διά­λογος. Υπάρχει, άλλωστε, και πάρα πολύ ζέστη εδώ στην πόλη. Σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας εδώ είμαστε σε καύσωνα σχεδόν.

Για να μιλήσουμε γι' ανάπτυξη και για γεωργία πρώτα απ' όλα πρέπει να ξεκινή­σουμε από το διεθνές περιβάλλον. Είναι αυτό που δίνει το σήμα και τον προσανατολι­σμό σε όλους μας. Όλους μάς επηρεάζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, όπου εκεί διαμορφώνεται το πλαίσιο των εξελίξεων της αξίας των προϊόντων και των συναλλα­γών. Και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κυριαρχείται από δυνάμεις που είναι αντί­θετες με την πολιτική στη γεωργία που ασκούμε εμείς στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε άλλες χώρες.

Είναι, σχεδόν, όλες οι χώρες του κόσμου στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, τώρα τελευταία έχουν κάνει αίτηση να μπουν και οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά οι χώρες που κυριαρχούν και έχουν διαμορφώσει μια συμμαχία που επι­βάλλει τις πολιτικές και τις επιλογές στο παγκόσμιο εμπόριο, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, το Μεξικό, η Αυστραλία, η Ιαπωνία. Έχουν συμμαχήσει με χώρες που είναι σε όχι καλή εξέλιξη από άποψη ανάπτυξης, αυτές τις χώρες που λέμε Τρίτου Κόσμου και με τις χώρες του πρώην ανατολικού συστήματος.

Η ριζοσπαστική Αριστερά έχει πολλά να διδαχθεί

Αθηνά Μιχαλακέα

Ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης, διδάκτωρ Συγκριτικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, στο βιβλίο του «Ευρωκομμουνισμός: Από την κομμουνιστική στη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά» (εκδ. Πόλις), που αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής του διατριβής, καταθέτει μια υποδειγματικά δομημένη μελέτη, ιστορική αναδρομή σε ένα πολιτικό ρεύμα που ανανέωσε και διατύπωσε με νέους όρους την αριστερή ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Εξετάζεται η ευρωκομμουνιστική «στιγμή» στην περίοδο των «long '70s», που εκτείνονται από τις πολιτικές τομές του ’68 ώς την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου, αλλά και η κληρονομιά που άφησε πίσω του ο ευρωκομμουνισμός, ιδιαίτερα επίκαιρη σε μια εποχή που η Αριστερά πρέπει να επινοήσει εκ νέου τον εαυτό της σε διεθνιστική βάση, που θα προασπίζεται τα δημοκρατικά δικαιώματα και θα αποτελεί όχημα κοινωνικού μετασχηματισμού.

■ Ποια ήταν η αφορμή για την ενασχόλησή σου με τον ευρωκομμουνισμό;

Οι ερευνητικές επιλογές υποκρύπτουν ένα γνωστικό και ταυτόχρονα πρακτικό ενδιαφέρον. Το δικό μου δεν ήταν εξ αρχής ο ευρωκομμουνισμός, αλλά το ΚΚΕ Εσωτερικού, ένα κόμμα ελάχιστα μελετημένο, ανορθογραφία της εποχής του.

Κόμμα μικρό, πολύ διαφορετικό από το ορθόδοξο ΚΚΕ και το σοσιαλ-λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ: προσανατολισμένο σαφώς προς τη Δύση, πολιτικά και πολιτισμικά, φορέας μεταρρυθμιστικών ιδεών και νέων πολιτικών αιτημάτων (οικολογία, φεμινισμός, νέα κοινωνικά κινήματα), φιλελεύθερο και ανοιχτό, πόλος έλξης δυναμικών κοινωνικών στρωμάτων αλλά χωρίς σημαντική διείσδυση στην εργατική τάξη.

Έκαστος δι” όλους, όλοι δι” έκαστον

Του Άγγελου Μανταδάκη

Ευκολότερο να περάσει κάμηλος από τρύπα βελόνας παρά πλούσιος στη Βασιλεία του Ουρανού. Η αριστερίστικη αυτή απόστροφος του Ευαγγελίου δεν προσφέρεται στην προσχώρηση στην Αριστερά. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την προσχώρηση σε έναν φαντασιακό παράδεισο, κατασκευασμένο από ανθρώπινες φιγούρες ή τεχνητά μέσα. Είναι μια πράξη ζωής που απελευθερώνει ηθικά και κοινωνικά τον άνθρωπο – πολίτη από το στενό πλαίσιο που του επιβάλλεται από οποιονδήποτε καταναγκασμό.

Η ένταξη στην Αριστερά επομένως δεν γίνεται με όρους ταξικούς, μεταφυσικούς. Δεν αποτελεί γεγονός νομοτελειακό, αλλά ανοίγει διάπλατα τους δρόμους για τη Βασιλεία του Ουρανού, που για την Αριστερά δεν είναι άλλη από την ελεύθερη πολιτεία των αγωνιστών της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αδελφότητας. Σε αυτές μπορεί να εισέλθει ο καθένας, με μοναδική δέσμευση την τήρηση των συλλογικών κανόνων που εκφράζονται από το ιδρυτικό δίστιχο του σοσιαλισμού «Έκαστος δι” όλους, όλοι δι” έκαστον».

Αλλά αυτή η είσοδος στη Βασιλεία της Αριστεράς σημαίνει και προϋποθέτει την παραίτηση από τον πειρασμό, που μετατρέπει τη συγκατοίκηση σε ιδιοτέλεια, υποτάσσει το εμείς στο εγώ…

Η ρήση για τη γυναίκα του Καίσαρα, παρ” ότι δείχνει λαϊκίστικη, εδώ έχει τη σημασία της, αντίθετα με τη ρήση του Ευαγγελίου.

Μια φωτογράφος έκλεισε «ραντεβού» με μια αγέλη λύκων και το αποτέλεσμα κόβει την ανάσα

HuffPost Greece | Priscilla Frank

Για τους περισσότερους, ο καλύτερος τρόπος για να παρατηρήσεις έναν λύκο είναι από απόσταση ασφαλείας. Ένα βαθύ ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα από ένα υπέροχο πλάσμα που κρύβεται μέσα στις σκιές του δάσους είναι ό,τι πιο κοντινό σε «επαφή» με λύκο που έχουμε βιώσει οι περισσότεροι. Όχι όμως όλοι.

Η Cleo Goossens είναι μια φωτογράφος από το Άιντχοφεν της Ολλανδίας και, από ότι έχουμε καταλάβει, λάτρης των λύκων (ο σκύλος της λέγεται “Wolf” και η εταιρεία της “Sun of Wolves”). Πρόσφατα η Goossens επισκέφθηκε οκτώ αληθινούς, ολοζώντανους λύκους στη Γερμανία, οι οποίοι ανήκουν σε έναν Γερμανό που ζει αρμονικά μαζί τους, μαζί με τη γυναίκα, το γιο του και το ντίνγκο τους (άγριο σκυλί).

Οι φωτογραφίες που τράβηξε, κάποιες έγχρωμες και κάποιες ασπρόμαυρες, κάποιες από μακριά και κάποιες από απόσταση αναπνοής, απεικονίζουν τους λύκους με οικειότητα που σπάνια συναντάμε στις φωτογραφίες της άγριας φύσης. Μια φωτογραφία δείχνει τον λύκο ως μοναχικό κυνηγό στην ερημιά ενώ μια άλλη ως ένα αξιολάτρευτο πλάσμα «πεινασμένο« για επαφή και αγάπη. Η μικρή αλλά εντυπωσιακή σειρά φωτογραφιών της Goossens παρουσιάζει την δυναμική ποικιλία χαρακτήρων που ενσαρκώνει ο λύκος αλλά και την εκπληκτική ικανότητά τους να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους.

Ο πάτος της δημοσιογραφίας

Της Άντας Ψαρρά

Χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης του συνεργάτη του προέδρου της ΝΔ, Ν. Γεωργιάδη σε ότι αφορά το παρελθόν του και τις πράξεις που φέρεται να διέπραξε σε ξένη χώρα με διπλωματικό διαβατήριο, είναι απολύτως κατακριτέα η μέθοδος Βαξεβάνη και το είδος της δημοσιογραφίας που υπηρετεί.

Με ένα χυδαίο εξώφυλλο και με πολυσέλιδη «παρουσίαση» της υπόθεσης του συγκεκριμένου προσώπου το σημερινό HOT DOC εμπίπτει απολύτως στην κατηγορία της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας.

Στον δρόμο που χάραξαν οι Αναστασιάδης -Τριανταφυλλόπουλος κλπ. με τις κρυφές κάμερες, τη λάσπη, τα εκβιαστικά υπονοούμενα και τις χυδαίες αναφορές ήρθε να προστεθεί σήμερα και ο Κ. Βαξεβάνης.

Ξεπερνώντας απολύτως τα όρια ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος που στο παρελθόν είχε καταφέρει να πείσει αρκετούς για την δημοσιογραφική του δεινότητα, έχει δείξει επανειλημμένα τον τρόπο που μόνος του υπονόμευε την αξία των δικών του ερευνών και των δικών του ρεπορτάζ.

O Dani

Κλιματική αλλαγή και Ελλάδα: Πώς επηρεάζεται η χώρα μας, τι περιμένουμε στο μέλλον

Κώστας Μαυραγάνης Δημοσιογράφος, HuffPost Greece

Το θέμα της κλιματικής αλλαγής μπορεί να θεωρείται ως ένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα παγκοσμίως, ερχόμενο εκ νέου στην επικαιρότητα με την COP21. Ωστόσο, στην Ελλάδα, όσο και να είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι επηρεάζεται όλος ο πλανήτης και η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση, γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχει μια τάση το συγκεκριμένο ζήτημα να παραβλέπεται, ως κάτι από αυτά με τα οποία «ασχολούνται στο εξωτερικό», όπου έχουν τον χρόνο, τα χρήματα και γενικότερα την άνεση να το κάνουν.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μετεωρολόγος ή να έχει ασχοληθεί με τις φυσικές επιστήμες γενικότερα, για να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη, η οποία υποβαθμίζει τη σημασία του ζητήματος. Δεν χρειάζεται κανείς να παρακολουθεί περιβαλλοντικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και ιστοσελίδες για δει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής: Μέσα στα τελευταία χρόνια, όλοι κατά καιρούς έχουμε πει ότι «ο καιρός τρελάθηκε», με αφορμή φαινόμενα όπως αυτά που παρατηρήθηκαν τα περασμένα Χριστούγεννα, όταν στην «καρδιά» της χειμερινής περιόδου η ηλιοφάνεια ήταν έντονη (ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα), συνοδευόμενη από ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες. Είναι ολοφάνερο εδώ και καιρό: Ο καιρός αλλάζει, «παραβιάζοντας» όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα όσον αφορά στις διαφορετικές εποχές του χρόνου.

Σφίγγει επικίνδυνα ο κλοιός για τη χώρα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Μνημόνια και εθνικοί – γεωπολιτικοί κίνδυνοι

Η αρχή της έκτης χρονιάς μνημονιακής κυριαρχίας – ειδικού καθεστώτος σε μια χώρα πλήρους μέλους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεν βρίσκει την Ελλάδα απλά στη θέση μιας μετανεωτερικής αποικίας χρέους. Δεν βρίσκει μόνο τον πολιτικό κόσμο πλήρως ευθυγραμμισμένο (ακόμα περισσότερο μετά την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ.) με όσα επιβάλλουν η τρόικα, οι ΗΠΑ-Ε.Ε. και οι «αγορές». Δεν βρίσκει το πολιτικό σύστημα κι όλες τις πλευρές της κρατικής και αμυντικής υπόστασης παραλυμένες και απορροφημένες στο πώς θα μαζέψουν με ληστρικά μέτρα τις «δόσεις» που απαιτούν οι τοκογλύφοι δανειστές.

Βρίσκει τον τόπο εκτεθειμένο σε γεωπολιτικές αναμετρήσεις και εξελίξεις που μειώνουν κάθε ίχνος κυριαρχίας και απειλούν να καταστήσουν τη χώρα μικρότερη από όλες τις πλευρές, πιο «λίγη», πιο αδύνατη να σταθεί στα πόδια της, πιο διαλυμένη την κοινωνία, πιο σμπαραλιασμένη την υπόστασή της.

Σε μια περίοδο που η τάση προς τον πόλεμο έχει φουντώσει ειδικά στην περιοχή μας, η «νησίδα Ελλάς» μοιάζει να μην θέλει να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα. Μοιάζει σαν μεθυσμένη από την «πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά», ενώ μεγάλο μέρος της κοινωνίας θέλει να διαπιστώσει απλώς αν τα επιπρόσθετα μέτρα θίγουν και πόσο και όχι για το αν η χώρα θα μπορεί να υπάρχει σε λίγο καιρό. Η «νησίδα Ελλάς» με όσα κουβαλά, καλά και κακά, σαν να μην θέλει να δει την επαπειλούμενη εθνική καταστροφή που την πλησιάζει.

Ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ της ΝΕΤ για τα μεταλλεία στον Καναδά (βίντεο)

O δημοσιογράφος αδυνατεί να πιστέψει ότι τα σεληνιακά τοπία που βλέπει ήταν κάποτε τα βόρεια δάση του Καναδικού Κεμπέκ:

«Είναι σαν έρημος, σα να βρισκόμαστε στο τέλος του κόσμου, δεν υπάρχει ζωή».

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανελέητης εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων στη χώρα που φημίζεται για τη μεταλλευτική της βιομηχανία.

«Έρχονται, υπόσχονται δουλειές, θέλουν κέρδη, ασκούν πίεση στους πολιτικούς, είναι μακριά από τις πόλεις. Δουλεύουν 10-15 χρόνια, αυτά τα κάνουν στο ένα μεταλλείο μετά από το άλλο και όταν βγάζουν κέρδη φεύγουν και μας αφήνουν χωρίς το χρυσό, χωρίς τα μέταλλα, αλλά με τεράστιες ποσότητες αποβλήτων που πρέπει να καθαρίσουμε…

Μπορείς να είσαι οπουδηποτε στον κόσμο και με ένα κλικ να δεσμεύσεις μια περιοχή στο Κεμπέκ και αυτή η δέσμευση υπερτερεί έναντι όλων των άλλων χρήσεων. Αν βρεις κάτι μπορείς να το εκμεταλλευτείς, έχεις προτεραιότητα…»

Το δεύτερο μέρος του ντοκυμαντέρ είναι αφιερωμένο στο Μαλαρτίκ, μια πόλη του Κεμπέκ όπου 200 οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους, θύματα του νόμου που επιτρέπει στη μεταλλευτική εταιρεία να απαλλοτριώσει τις ιδιοκτησίες τους. Ακριβώς όπως στην Ελλάδα δηλαδή… Δείτε το βίντεο, ειδικά όσοι κάτοικοι των Μαδεμοχωρίων πιστεύετε στις υποσχέσεις της εταιρείας, οποιασδήποτε εταιρείας.

Ο Στουρνάρας ομολογεί σχεδιασμό πραξικοπήματος (και η κυβέρνηση τον στηρίζει)

Θέμης Τζήμας

Η συνέντευξη του Γ. Στουρνάρα σχετικά με το “τείχος άμυνας” που μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και άλλους παράγοντες έστηναν εν αγνοία της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, απέναντι σε πιθανές ενέργειες της τελευταίας στο πλαίσιο του συνταγματικού της ρόλου - ασχέτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτές - αποτελούν ομολογία σχεδιασμού πραξικοπήματος με τη στήριξη και με τη συμμετοχή της προεδρίας της δημοκρατίας.

Η συνέντευξη αυτή δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία, ούτε σε ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, ούτε σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργούν διάφορες δημοκρατίες εντός ευρώ, με τα εισαγωγικά να γίνονται ολοένα καταλληλότερα. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας και γεφυροποιός Τσίπρα - Καραμανλή άλλωστε, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι αντιλαμβάνεται τις αρμοδιότητές του με τρόπο σχετικό, δηλαδή εν δυνάμει διευρυμένο στο πλαίσιο μιας σαφούς πολιτικής επιδίωξης, παράταξης και κοινωνικού μπλοκ, που ομνύει με κάθε κόστος στο όνομα του ευρώ. Η συνέντευξη του Στουρνάρα όμως έρχεται να αποκαλύψει μια υπόγεια και εν δυνάμει αντισυνταγματική λειτουργία εναντίον της εκλεγμένης τότε κυβέρνησης.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας υποχρεούται ως εκ του νόμου και της θέσης του να τηρεί το θεσμικό του ρόλο εντός του συνταγματικού πλαισίου της χώρας πρωτίστως Η δε επιλογή της παραμονής ή μη της χώρας στην ευρωζώνη, της έκδοσης ή μη διπλού νομίσματος αποτελεί ακόμα αρμοδιότητα της όποιας εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης, όπως άλλωστε το καλοκαίρι, ο Σόιμπλε και όλοι οι παράγοντες της ευρωζώνης είχαν αναγνωρίσει. Αντιθέτως προς αυτούς, ο διοικητής της ΤτΕ και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μαζί με άλλους τα ονόματα των οποίων ακόμα δε γνωρίζουμε αποδείχτηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως, όπως πάντα έπρατταν οι ντόπιοι τοποτηρητές σε κάθε αποικία και αποφάσισαν ότι είχαν υποχρέωση και δικαίωμα να κάμψουν το σύνταγμα και να καταλύσουν το ρόλο της κυβέρνησης εφόσον χρειαζόταν, προκειμένου να διασφαλίσουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.

Οι μισητοί οχτώ, Q. Tarantino

Το καταστατικό ιδρύσεως των ΗΠΑ σφραγισμένο με μπαρούτι, αίμα, αντριλίκι και σαρκασμό

Γράφει: Χρήστος Σκυλλάκος - Κινηματογράφος - 08/01/2016

«Είμαι απλά ένα ανθρώπινο ον με συνείδηση» είχε δηλώσει λίγους μήνες πριν παίρνοντας μέρος σε διαδήλωση στην Νέα Υόρκη ενάντια στην κρατική και αστυνομική βία. «Κι αν πιστεύετε ότι εδώ συντελείται ένα έγκλημα χωρίς τέλος, πρέπει να ξεσηκωθείτε. Βρίσκομαι εδώ για να πω ότι είμαι στην μεριά των δολοφονημένων». Πέρα από πασίγνωστος κινηματογραφιστής, με όλα τα δίκια του, ο Ταραντίνο είναι και κάτι άλλο. Ένα ον πολιτικό. Το έχουμε ήδη επίγνωση – μιας και τα έργα του λένε πολλά για τον δημιουργό τους – αλλά η κάθε ενέργεια κάποιου στηρίζει και την ολότητα της στάσης του.

Όπως και να έχει αυτή του η δήλωση έχει και συνέπειες. Δεν συγχωρείται. Περσόνες της κινηματογραφικής βιομηχανίας – και δεν θα ήταν άτοπο να πούμε εντεταλμένα – με αφορμή την νέα του ταινία μοιάζουν να ακονίζουν μαχαίρια. Δεν συγχωρούν, όχι απλά την δήλωση του αυτή, μα την ουσία της τέχνης του. Το περιεχόμενο της φιλμογραφίας του παράγει ιδεολογία μη συμβατή με την αμερικανική ηθική και, δυστυχώς γι’ αυτούς, επηρεάζει. Και ακόμη περισσότερο, επηρεάζει μαζικά. Διότι οι ταινίες του πατάνε με δυο ποδάρια. Και στην πλευρά του art house κινηματογράφου και στην πλευρά του εύπεπτου μαζικού θεάματος. Και αυτό είναι μείγμα που μπορεί και δημιουργεί προβλήματα. Έτσι, ως συνέχεια των δηλώσεων της επίσημης αστυνομίας, από αρκετούς πολιτικώς ορθούς κριτικούς κινηματογράφου ακούμε το εξής υποκριτικό. «Όχι άλλο βία! Το παράκανε! Την θεοποιεί». Μα ο Ταραντίνο συνεχίζει την πορεία του. Τους αντιμετωπίζει κατάφατσα. Δίχως υποχωρήσεις αισθητικές και ουσίας.

Η υπόθεση Λούκου

Στάθης

Ας ονομάσουμε συμβατικώς «υπόθεση Λούκου» μια μικρή ιστορία, ενδεικτική μιας βαθειάς παρακμής. Ο κ. Λούκος τα τελευταία πολλά χρόνια υπήρξε διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών. Κατά πολλούς (τουλάχιστον τους περισσότερους που κάνουν φασαρία για τέτοια θέματα στον Τύπο) ο κ. Λούκος είναι ταλαντούχος και ακάματος. Ενας «αναντικατάστατος». Μη σας πω, ένας «θεός». Από την άλλη πλευρά, για κάποιους λίγους (που το κυρίως ρεύμα στον Τύπο σβήνει με ευκολία και βαναυσότητα) ο κ. Λούκος ήταν μονομερής στις επιλογές του, όχι ιδιαιτέρως σφαιρικός και πάντως μονοσήμαντος.

Κατά την προσωπική μου (επιτρέψτε μου) γνώμη, ο κ. Λούκος είναι ένας διακεκριμένος επιβάτης στο τραίνο της κυρίαρχης ιδεολογίας (που ενίοτε θέλει να εμφανίζει εαυτήν ως «αριστερή», «εκσυγχρονιστική», κι άλλοτε ως α-πολιτική ή υπερκομματική). Οντως, ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών καθόρισε (αν δεν στιγμάτισε) το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής δραστηριότητας που ήλεγχε με τα ματζούνια της πολιτικής ορθότητας, τουμεταμοντερνισμού, της πολυπολιτισμικότητας κι όλων εκείνων των χαρακτηριστικών μιας τέχνης που έχειλειτουργικώς ενταχθεί στις επιδιώξεις του κράτους. Της τέχνης των επιδοτήσεων, των δημοσίων σχέσεων και των κομματικών συσχετισμών.

Με μια αλαζονεία που μόνον οι μονοσήμαντοι άνθρωποι μπορούν ανύποπτοι να επιδεικνύουν, μια στοιχισμένη χρυσή ορδή στον Τύπο απέρριπτε όλες τις προγενέστερες του κ. Λούκου επιλογές, ως μπανάλ, μπας κλας, λαϊκιστικές και κολλημένες σε μια Ελλάδα του τσαρουχιού και του κιτς. Με έναν λόγο, ένα ιδιότυπο πτωχοπροδρομικό αριστοκρατιλίκι μιας αυτοαναφορικής στους κώδικες της ελίτ, έβρισκε στο έργο του κ. Λούκου την «Ελλάδα της Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, η προσέγγιση αυτή (όχι απαραιτήτως απ’ τον ίδιο τον κ. Λούκο, αλλά οπωσδήποτε από τους φαν του στα ΜΜΕ) υποκρύπτει ένα γκλαμουριάρικο πρωινάδικο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «θίασο μυστικό» ανωτέρας ποιότητας. Μια Ψωροκώσταινα, ή αν προτιμάτε μια μαντάμ Σουσού για καφέ-ολέ στα Παρίσια, μακριά απ’ την πλέμπα, καθώς αξίζει στο περιούσιον της ύπαρξής της.

56 χρόνια από τον θάνατο του Αλμπέρ Καμύ

Σαν σήμερα, πριν από 56 χρόνια, ο φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος Αλμπέρ Καμύ πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Αλγερία σε ηλικία 47 ετών.

56 χρόνια μετά το θάνατό του , το σύνολο του έργο του αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για όσους ανθρώπους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, για όσους ανθρώπους θέλουν να σκεφτούν έξω από τις νόρμες του κόσμου της εξουσίας. Αλλά καλύτερα να μιλήσει ο ίδιος ο Καμύ για τον Καμύ.

Η ομιλία αποδοχής του Βραβείου Νόμπελ του Αλμπέρ Καμύ το 1957

Μετάφραση Θανάσης Θ. Νιάρχος

«Ενώ δεχόμουν τη διάκριση με την οποία η ελεύθερη ακαδημία σας θέλησε να με τιμήσει, η ευγνωμοσύνη μου γινόταν τόσο πιο βαθιά όσο αναμετρούσα ως ποιο σημείο η ανταμοιβή αυτή ξεπερνούσε την προσωπική μου αξία. Κάθε άνθρωπος και, κατά μείζονα λόγο, κάθε καλλιτέχνης θέλει ν’ αναγνωριστεί. Το θέλω κι εγώ. Αλλά μου ήταν αδύνατον να δεχτώ την απόφασή σας χωρίς να συγκρίνω την απήχησή της σε σχέση μ’ αυτό που πραγματικά είμαι. Πώς ένας άνθρωπος σχεδόν νέος, με μοναδικό πλούτο τις αμφιβολίες του κι ένα έργο που ακόμη πλάθεται, συνηθισμένος να ζει μέσα στη μοναξιά της εργασίας ή το καταφύγιο της φιλίας, θα μπορούσε να μην πανικοβληθεί από μια απόφαση που τον έφερνε ξαφνικά, αυτόν το μοναχικό και κλεισμένο στον εαυτό του άνθρωπο, στο φως των προβολέων; Με ποια καρδιά επίσης μπορούσε να δεχτεί αυτήν την τιμή, την ίδια ώρα που στην Ευρώπη άλλοι συγγραφείς, απ’ τους καλύτερους, είναι καταδικασμένοι στη σιωπή, κι ακόμη, την ίδια εποχή που η γενέθλια γη του γνωρίζει ατέλειωτη δυστυχία;

Τελειώνουν με αριστερό πρόσημο όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων - Ετοιμάζουν τη νέα κοινωνική τάξη των φτωχών πριν το Μνημόνιο 4

Της Κατερίνας Γκαράνη και Μαρίας Τσολακίδη

Το 2016 θα είναι η αρχή του τέλους της εποχής της ελπίδας. Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να είναι έτοιμοι για την πραγματοποίηση όλων των μνημονιακών υποχρεώσεων των τριών μνημονιακών συμβάσεων το πρώτο εξάμηνο του 2016 και να ετοιμάζονται για ένα νέο μνημόνιο που θα έρθει ως "σωτηρία" αφού για πολλοστή φορά ο λογαριασμός δεν θα βγαίνει.

Ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε την παλιά τακτική της Άνοιξης του 2015 και στην πρώτη συνέντευξή του για το 2016 δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα τηρήσει το πρόγραμμα αλλά δεν θα δεχθεί αδικίες από τους δανειστές. Οι λεονταρισμοί είναι ένα παιχνίδι του νηπίου της πολιτικής αλλά στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή απλά προετοιμάζει τους Έλληνες ότι οι αδικίες είναι το μόνο σίγουρο που θα δουν στην από εδώ και πέρα ζωή τους. Οι αδικίες για τις οποίες μιλά ο κ. Τσίπρας δεν είναι τίποτε άλλο από την υλοποίηση όλων των μνημονιακών νόμων που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα από το 2010 και οι πολίτες έχουν πάρει μέχρι στιγμής μόνο μία γεύση και όχι το κυρίως πιάτο του τεράστιου πάρτι δις ευρώ στο οποίο συμμετέχουν αποκλειστικά δανειστές και κυβερνώντες.

Αποχαιρέτα την σύνταξη που ήξερες 

Το συνταξιοδοτικό που λύνεται άμεσα απλά θα είναι η αρχή του τέλους των συντάξεων εφόσον θα στηρίζεται αποκλειστικά στην εθνική σύνταξη (πρόκειται για ένα επίδομα) το οποίο θα αναπροσαρμόζεται βάση της ρήτρας ανάπτυξης της χώρας. Οι κυβερνητικοί το παρουσιάζουν ως την τέλεια λύση προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας από το 2016 θα ανεβαίνουν με αποτέλεσμα να ανεβαίνει και το ποσό των 384 ευρώ (ποσό που υπόσχεται η κυβέρνηση ως "εθνική σύνταξη"). Δηλαδή, η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει ως σίγουρο ποσό το περίπου 1 δις για την σύνταξη των 2,656,007 (αριθμός συνταξιούχων τον Ιούνιο του 2015) το μήνα. Θέλει να πείσει πως το πτωχευμένο και χρεοκοπημένο κράτος θα καταφέρει να εισπράττει από φόρους πάνω από 12 δις ευρώ το χρόνο για να καλύπτει το κατώτατο ποσό συντάξεων διαχωρίζοντας τα δανεικά των μνημονίων για την πληρωμή τους.

Ξεπληρώνει ένα χρέος 100 ετών!

Του Παναγιώτη Σαμαρά

Ο κύριος στη φωτό είναι ο Ed St’George. Έφυγε από την πόλη του , το Irvine της Καλιφόρνια το Νοέμβρη του 2015 και ήρθε στη Λέσβο.

Ήρθε ξεκάρφωτος, χωρίς να γνωρίζει κανέναν στη χώρα μας. Έπιασε ένα σπιτάκι στη Συκαμνιά , νοίκιασε και ένα αμαξάκι και κάθε μέρα έψαχνε πως θα βοηθήσει τους πρόσφυγες και τους ντόπιους που τους περιθάλπουν.

Ταυρί ολόκληρο ο Ed, με βρήκε στην Εφταλού και με παρακάλεσε να τον πάρουμε μαζί μας να βοηθήσει στην εθελοντική δράση που οργάνωσα. Στην αρχή μου φάνηκε σα χαζοαμερικάνος, αλλά ήταν ευγενικός και παρόλη την ηλικία του των 65+ ετών είχε τον κατάλληλο σωματότυπο για τις αγγαρείες που μας περίμεναν, οπότε τον πήρα κοντά.

Αφού περάσαμε μαζί όλη την ημέρα κουβαλώντας σκουπίδια, ρούχα και εφόδια, ρώτησα τους ντόπιους για αυτόν αλλά δεν ήξερε κανείς τίποτε! Δεν τους είχε δώσει λεπτομέρειες για την παρουσία του στο νησί.