Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 2016 μ.Χ.

«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία

δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,

καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,

ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός

νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία

εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία

μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί

αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ

δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,

γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,

κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.

Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙

ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:

ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,

κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,

κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙

εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;

σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.

Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,

βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙

πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.

Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,

κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,

ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,

νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική. –

Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.

Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.

Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.

Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;

Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός».

***

Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε που ο Κωνσταντίνος Καβάφηςέγραφε το ποίημά του «Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.».

Όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, της «πρώτης φοράς Αριστερά»συμπεριλαμβανομένης, θα κουβαλούν εσαεί το άγος της τραγικής επικαιρότητας των στίχων του μεγάλου Αλεξανδρινού.