Τα όρια ιστορικής επιβίωσης στενεύουν

Του Χρήστου Γιανναρά

Ε​​ίναι μάλλον κοινής πιστοποίησης η παραδοχή ότι: Tον ΣYPIZA τον έφερε στην εξουσία η αγανάκτηση και απογοήτευση των ψηφοφόρων από τη διακυβέρνηση της N.Δ. Tη N.Δ. (του κ. Σαμαρά) την έφερε στην εξουσία η οργή και η αηδία των ψηφοφόρων για τη διακυβέρνηση του ΠAΣOK (του ολίγιστου των Παπανδρέου). Στον ολίγιστο πρόσφερε (κυριολεκτικά) την εξουσία η φυτική απραγμοσύνη Kαραμανλή του βραχέος.

Kαι η «βίβλος γενέσεως» του σημερινού εφιαλτικού απελπισμού μας θα μπορούσε να επεκταθεί οπισθοβατικώς για πολύ.

Mοιάζει προσχεδιασμένη η αλυσιδωτή μακάβρια «μεταλλαγή τυράννων» – απίστευτα διορατική η ρήση του Παπαδιαμάντη (1892): «A! αι εκλογαί, αυτή η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μετηλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον».

Mοιάζει προσχεδιασμένη η μεταλλαγή, όμως το κατρακύλισμα «στου κακού τη σκάλα» συνήθως προκύπτει, δεν προσχεδιάζεται – μάλλον ταυτίζεται με την αυτεγκατάλειψη μιας κοινωνίας στην παρακμή. Tο προφανές είναι ότι η αλυσιδωτή μεταλλαγή έχει βολέψει ολοφάνερα τους τυράννους: Oσα εγκλήματα (ανικανότητας ή φαυλότητας) κι αν είχε διαπράξει μια κυβέρνηση, οι ψηφοφόροι τα αμνηστεύουν, προκειμένου να απαλλαγούν από την τρέχουσα ανυπόφορη τυραννία. Eίναι έτοιμοι να επιστρέψουν σε ό,τι πριν ελάχιστα χρόνια τους προκαλούσε αποτροπιασμό και αηδία. Nα επιστρέψουν στους εγνωσμένα ανίκανους και ανίατα φαύλους, ίσως και με ενθουσιασμό ή πείσμα.

Θέλετε να μάθετε τι θα γίνει με το ξεπούλημα και του νερού;

Του Σταύρου Κατσούλη

Ναι; Θα σας πω εγώ:

Κάποιοι θα ξεσηκωθούν διαδικτυακά και θα γκρινιάξουν λίγο στο facebook κι άλλο τόσο στο twitter χρησιμοποιώντας τις γνωστές κλισεδούρες, memes με στοχαστικά αποφθέγματα του Πάολο Κοέλιο, φοβερά και τρομερά άρθρα με ακόμη φοβερότερους τίτλους τα οποία δεν θα διαβάσει σχεδόν κανείς ολόκληρα πριν βαρεθεί και πάει να δει κάνα βιντεάκι με κάποιους τρελούς τύπους που έμαθαν στον σκύλο τους να τρώει παγωτό χωρίς να λερώνεται. Ήδη άρχισαν, αν δεν το έχετε προσέξει ήδη.

Κάποιοι άλλοι, οι υποτιθέμενοι οργανωμένοι σε κόμματα και συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, παρεμβάσεις, ομάδες, μέτωπα κλπ, θα βγάλουν εσπευσμένες, αγωνιστικότατες ανακοινωσούλες, καταδικάζοντας με σκληρά λόγια όπως "Δεν θα περάσει", "Ο λαός θα νικήσει" και άλλα τέτοια επιτυχημένα.

Κάποιοι άλλοι, οι υποτιθέμενοι ψαγμένοι, θα αναλύσουν αναλύσεις επί αναλύσεων, για να μας αποδείξουν - είπαμε, με ανάλυση, όχι παίξε-γέλασε - το πόσο κακό και άσχημο είναι αυτό που γίνεται.

Μάλιστα μερικοί από αυτούς τους τελευταίους, οι σούπερ ήρωες της ψαγμενιάς, θα αναφέρουν και το πολύ γνωστό πλέον χρήσιμο, ότι αυτοί σας τα έλεγαν εδώ και πολύ, μα πάρα πολύ καιρό.

Στην συνέχεια, εάν, ξαναλέω, εάν είμαστε τυχεροί, οι αγωνιστές, προοδευτικοί, ριζοσπάστες, πατριώτες, δημοκράτες, κλπ. κλπ. κλπ. θα οργανώσουν μαζί με τα καλέσματα των συνδικάτων, του ΚΚΕ και λοιπούς, κάποιες διαδηλώσεις σε κατά τόπους πλατείες.

ΑΠΕΤΥΧΕ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΡΜΠΙΝ

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ (61,8%), ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ

Με το εντυπωσιακό ποσοστό 61,8%, ο Τζέρεμι Κόρμπιν επανεξελέγη ηγέτης των Εργατικών από την οργανωμένη βάση του κόμματος, πετυχαίνονταςσυντριπτική νίκη επί του Μπλερικού ανθυποψηφίου του, Όουεν Σμιθ. Ο τελευταίος περιορίστηκε στο 38,2% παρότι υποστηριζόταν από τη μεγάλη πλειονότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας (η πρόταση μομφής κατά του Κόρμπιν πέρασε, τον Ιούνιο, με τις ψήφους 172 βουλευτών έναντι 40), τηγραφειοκρατία του κόμματος και το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης που συνδέονται με τους Εργατικούς.

Η εξέλιξη αυτή ακυρώνει το σχέδιο ισχυρών μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου να χρησιμοποιήσουν ένα απαλλαγμένο από τον Κόρμπιν, Μπλερικό Εργατικό Κόμμα ως πολιορκητικό κριό στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν την ετυμηγορία του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit. (Ο Σμιθ και οι υποστηρικτές του κατηγορούσαν τον Κόρμπιν ότι δεν έδωσε πραγματική μάχη υπέρ του Remain και δεσμεύονταν ότι θα προκαλέσουν δεύτερο δημοψήφισμα για την ανατροπή του πρώτου αν έρχονταν στην εξουσία).

Επιπλέον, η θριαμβευτική επανεκλογή του Κόρμπιν συνιστά βαρύ πλήγμα στις προσπάθειες να αποδειχθεί η ριζοσπαστική στροφή που σηματοδότησε η εκλογή του βραχύβια παρένθεση και να επιστρέψουν οι Εργατικοί στη νεοφιλελεύθερη, μιλιταριστική- αμερικανόδουλη “κανονικότητα” της εποχής Μπλερ. Ο Κόρμπιν, που πέρασε όλη του την ενεργό πολιτική ζωή στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, στους εργατικούς αγώνες, στο αντιπολεμικό- αντινατοϊκό κίνημα και σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους λαούς όλου του κόσμου, αναδείχθηκε ηγέτης των Εργατικών μετά τη βαρειά εκλογική ήττα του 2015, φέροντας έναν καινούργιο ελπίδας και στράτευσης, ειδικά στη νέα γενιά. Τα οργανωμένα μέλη των Εργατικών εκτοξεύθηκαν από 201.000, το 2015, σε 503.000, αυτόν τονΣεπτέμβριο. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η προσπάθεια εκπαραθύρωσής του, τον Ιούνιο, πάνω από100.000 καινούργια μέλη στρατεύθηκαν στις γραμμές του κόμματος.

Η Πολιτεία του Μηδενός: Φιλοσοφία της Ισχύος και Αγορά

Άννα Άρεντ ΄(1906-1975)

«Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σύγχρονοι πρωταθλητές της εξουσίας βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τη φιλοσοφία του μοναδικού στοχαστή, που θέλησε να εξαγάγει το κοινό όφελος από τα ιδιωτικά συμφέροντα, και που φαντάστηκε και κατασκεύασε, ακριβώς στο όνομα του ιδιωτικού οφέλους, την ιδέα μιας Κοινοπολιτείας, η οποία θα βασίζεται πλήρως και θα αποσκοπεί απόλυτα στη συσσώρευση της ισχύος. 

Ο Χομπς είναι πράγματι ο μόνος μεγάλος φιλόσοφος, που η αστική τάξη μπορεί δικαίως να υποστηρίξει πως είναι αποκλειστικά δικός της, παρ’ όλο που άργησε να αναγνωρίσει τις αρχές του. Στον Λεβιάθαν, ο Χομπς ανέπτυξε τη μόνη πολιτική θεωρία, στην οποία το κράτος δεν στηρίζεται σε κάποιο θεμελιακό καταστατικό νόμο (το θεϊκό νόμο, το νόμο της φύσης, ή του κοινωνικού συμβολαίου) βάσει του οποίου πρέπει να καθορίζονται τα δικαιώματα και οι περιορισμοί του ιδιωτικού συμφέροντος έναντι των δημοσίων ζητημάτων, αλλά στα ίδια τα ιδιωτικά συμφέροντα, έτσι που “το ιδιωτικό συμφέρον ταυτίζεται με το δημόσιο συμφέρον”.

Στην πράξη, δεν υπήρξε κανένα πρότυπο αστικής ηθικής που να μην έχει προβλεφθεί από το απαράμιλλο μεγαλείο της λογικής του Χομπς. Σε μια ανάλυση που εδώ και τριακόσια χρόνια ούτε ξεπεράστηκε, ούτε και βελτιώθηκε, ο Χομπς δίνει πράγματι ένα σχεδόν πλήρες πορτραίτο, όχι του ανθρώπου αλλά του αστού: “Ο Λόγος δεν είναι τίποτε άλλο από Λογάριασμα, Λογαριασμοί”∙ “Ελεύθερο υποκείμενο, αυτεξούσιο, όλα αυτά δεν είναι παρά λέξεις χωρίς κανένα νόημα, δηλαδή παραλογισμοί”. Ένα πλάσμα στερημένο από Λόγο, ανίκανο να βρει την αλήθεια, χωρίς αυτεξούσιο − δηλαδή ριζικά ανεύθυνο −, ο άνθρωπος του Χομπς είναι ουσιαστικά συνάρτηση της κοινωνίας και συνεπώς κρίνεται σύμφωνα “με τη λογιστική αξία ή περιουσία του, με τη χρηματική τιμή του, που δίνεται σε αντάλλαγμα για τη χρήση της ισχύος του”. Αυτή η τιμή εκτιμάται και επανεκτιμάται αδιάκοπα από την κοινωνία, και “η εκτίμηση των άλλων” μεταβάλλεται σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.

Σουίτα πολυτελείας το κελί γνωστού κρατούμενου για οικονομικό έγκλημα

Θα μπορούσε κανείς να το πει και... στούντιο ή ακόμη και γκαρσονιέρα. Σε καμιά περίπτωση πάντως η εικόνα δεν ... προδίδει κελί. Άλλωστε δεν είναι, ο γνωστός κρατούμενος φρόντισε να μην μένει σε χώρο που προοριζόταν για κελί και ας είναι... 

κάτοικος των φυλακών Αυλώνα.

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύει σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών είναι αποκαλυπτικές. Ο “επώνυμος” κρατούμενος για ποινική οικονομική υπόθεση στη φυλακή του Αυλώνα έχει στη διάθεσή του ... τρεις (!) χώρος. Μένει μόνος στο “κελί” που διαθέτει κρεβατοκάμαρα, κουζίνα και μπάνιο...

23 Σεπτέμβρη 1974: Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ

Στις 23 Σεπτέμβρη 1974 η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ανακοινώνει την υπογραφή νομοθετικού διατάγματος για τη νομιμοποίηση, μετά από 27 χρόνια, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και την ταυτόχρονη κατάργηση του διαβόητου νόμου 509, με τον οποίο διώχτηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές, ενώ 80.000 αγωνιστές υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και να ζήσουν ως πολιτικοί πρόσφυγες στις σοσιαλιστικές χώρες. Δύο μέρες μετά, στις 25 Σεπτέμβρη 1974, κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη».Επί της ουσίας, το ΚΚΕ είχε ήδη νομιμοποιηθεί στην πράξη. Οι ακατάλυτοι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δεσμοί αγώνα και αίματος, η αδιάλειπτη παρουσία των κομμουνιστών στους μεγάλους και τους μικρούς αγώνες, η πρωτοπόρα αντιδικτατορική δράση, κατέστησαν στη λαϊκή συνείδηση τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ως τη βασική προϋπόθεση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, μετά την κατάρρευση της χούντας. Αυτό που είχε εμπεδωθεί πλέον στη συνείδηση του λαού, υποχρεώθηκαν να δεχτούν και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Εξάλλου, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, με την εντονότατη παρουσία τους τις πρώτες βδομάδες μετά την κατάρρευση της χούντας, νομιμοποιήθηκαν «ντε φάκτο» και απέμενε η τυπική νομιμοποίηση. Ηδη, στις 22 Αυγούστου επιστρέφει στην Ελλάδα ο Χαρίλαος Φλωράκης, Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και τέσσερις μέρες αργότερα δίνει συνέντευξη Τύπου στα γραφεία της «Νέας Ελλάδας», της εφημερίδας που εκδίδει νόμιμα το ΚΚΕ μετά τη μεταπολίτευση.

Το Χαιρετιστήριο της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε στο πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη», άρχιζε ως εξής:

Υπάρχει Συμβιβασμός με την Βαρβαρότητα;

Του Σόλωνα Αντάρτη

«Όταν συνηθίσεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις»

Μάνος Χατζιδάκις

Ποιός από εμάς θα έμενε ποτέ στο σπίτι κάποιου άλλου οικειοποιούμενος το; Ποίος από εμάς θα γνώριζε ότι στο σπίτι που μένει άλλοι άνθρωποι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν έκαναν παιδιά, εγγόνια και σφάλισαν τα μάτια τους σε αυτό και θα τολμούσε να το ονόμαζε δικο του; Ποιός από εμάς θα ήξερε ότι αυτό το σπίτι το έχτισε ο μόχθος, ο πόνος και ο ιδρώτας ανθρώπων άλλων και ανερυθρίστα θα φώναζε: «Δικό μου»;

Το κυπριακό πρόβλημα είναι πολύ απλό στην παρούσα του μορφή. Ο στρατός μίας πανίσχυρης χώρας εισέβαλε, έσφαξε, βίασε λεηλάτησε, προσφυγοποίησε εξανάγκασε 200.000 από εμάς να φύγουμε από τα σπίτια μας και στη θέση μας κουβάλησε ένα πληθυσμό ξένο προς τον τόπο και τα έθιμα του, παραβιάζοντας κάθε αίσθηση δικαίου.

Είναι η βαρβαρότητα όπως την αναγνώρισε και την έγραψε ο ποιητής:

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.» (1)

Το Δίκαιο παραμένει Δίκαιο μόνον όταν διεκδικείται. Όταν παύσει κάθε διεκδίκηση του, αντικαθίσταται από τον νόμο της ζούγκλας και τον νόμο των ορδών των Ούννων του Αττίλα. 

Αυτή τη στιγμή στις συνομιλίες για το κυπριακό και στις στις δηλώσεις όλων των επιφανών διζωνιστών προάγεται η σκέψη ενός «έντιμου συμβιβασμού» ως το εχέγγυο για την ειρήνη. Είναι η σχιζοφρένεια της υποταγής και της υποδούλωσης που δεν αντέχει να δει την ψυχοπάθεια που την δέρνει και την βαφτίζει με εύσχημα λόγια κενά περιεχομένου. 

Με τον Μητσοτάκη μαθαίνεις πράγματα

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η παρουσία του κ.Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη ήταν πολλαπλώς ωφέλιμη. Μάθαμε πολλά: 

Πρώτον: Μάθαμε ότι ο κ.Μητσοτάκης… έλειπε. Καιρό. Με το που γύρισε, όμως, το μάτι του «αστρίτης». Το παρατήρησε αμέσως: Η Ελλάδα – είπε - «θυμίζει ρημαγμένη χώρα»…

Δεύτερον: Μάθαμε ότι «μόνο η κοινωνική οικονομία της αγοράς μπορεί να παράγει πλούτο για όλους…». Παρακάμπτουμε το ξεκάρφωμα της λεξούλας «κοινωνική» και τι συγκρατούμε; Ότι η «οικονομία της αγοράς» των ΛήμανΜπράδερς, των ΓκόλντμανΣακς, των Ζήμενς και των 80 κροίσων ανά τον κόσμο που διαθέτουν τόσα εισοδήματα όσα διαθέτουν μαζί 3,5 δισεκατομμύρια κάτοικοι του πλανήτη, είναι καλό πράμα…

Τρίτον: Μάθαμε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά που υπάρχουν; Υπάρχουν στο δημόσιο. Γι’ αυτό και εκείνος, από ένα κράτος που τα νοσοκομεία του δεν έχουν γάζες, θα κόψει κρατικές δαπάνες…

Τέταρτον: Μάθαμε ότι το τέταρτο Μνημόνιο του Μητσοτάκη θα είναι καλύτερο από το τρίτο Μνημόνιο του Τσίπρα που επίσης ήταν καλύτερο από τα δυο προηγούμενα, διότι – όπως είπε ο κ.Μητσοτάκης - θα φέρει μεν την «ανάταση» και την «αναγέννηση» της χώρας, «χρειάζεται όμως να μην διαταραχτεί η δημοσιονομική ισορροπία». 

Πέμπτον: Μάθαμε ότι «ο διαχωρισμός, μεταξύ κακών εργοδοτών - καλών εργαζομένων» είναι «ένας διαχωρισμός τελείως ξεπερασμένος» καθώς «οι επιχειρήσεις είναι καλές όσο η ποιότητα των εργαζομένων τους…». Τουτέστιν, μην τα βάζετε με τους Μαρινόπουλους, γιατίτι να σου κάνουν οι άνθρωποι αφού αυτή ήταν «η ποιότητα των εργαζομένων τους»…

Η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής ΕΣΠΟ από την αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 1942, μεσημέρι

Μια τρομερή έκρηξη ανατινάζει το κτίριο στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, όπου βρίσκεται το αρχηγείο της προδοτικής και φιλοναζιστικής ΕΣΠΟ. Ένα σαμποτάζ στην καρδιά της κατακτημένης Αθήνας και το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Κατέστρεψε το κτίριο, έβαλε τέλος στα βρόμικα σχέδια της ΕΣΠΟ και έθαψε κάτω από τα συντρίμμια 43 γερμανούς και 29 προδότες. Τα ραδιόφωνα της Μόσχας, Λονδίνου και Καΐρου το εξύμνησαν.

Το οργάνωσε και το εκτέλεσε η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ.

Γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, αμέσως μετά την ανατίναξη. Το κτίριο έχει καταρρεύσει εσωτερικά. Μένουν όρθιοι μόνον οι εξωτερικοί τοίχοι.

Ποια ήταν η ΕΣΠΟ

Αμέσως μόλις άρχισε η γερμανική κατοχή της Ελλάδας δημιουργήθηκαν οργανώσεις και κόμματα που τάχθηκαν στο πλευρό των κατακτητών με στόχο να πολιτευτούν μαζί τους και κονομηθούν με χρήματα και αξιώματα. Η πιο βδελυρή οργάνωση ήταν η φιλοναζιστική, αντιεβραϊκή, αντικομουνιστική και προδοτική ΕΣΠΟ. Ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον γερμανόφιλο, γερμανοσπουδασμένο και γερμανοπαντρεμένο Γεώργιο Βλαβιανό -γιατρό στο επάγγελμα. Οι δυνάμεις κατοχής έσπευσαν να της προσφέρουν κτίριο για να στεγαστεί, χρήμα για να κινηθεί και στα μέλη της θέσεις εργασίας σε διάφορες γερμανικές υπηρεσίες.

Διέφυγε στη "δημοσιογραφία" η κατάσταση στο καθεστώς Κορέα;

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας 

http://nikosklitsikas.gr/

Η καταστολή εναντίον της Αριστεράς, η σύλληψη και φυλάκιση βουλευτών, δεν είναι έργο του...

γνωστού ως "δικτάτορα" Κιμ Γιονγκ Ουν, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, που τα σε διατεταγμένη Υπηρεσία ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, έχουν βαπτίσει Βόρεια Κορέα.

Συμβαίνει στη "δημοκρατία" της Κορέας, γνωστή ως Νότια Κορέα και υπό αμερικάνικη κατοχή εδώ και περίπου 50 χρόνια και για την οποία στάλθηκαν να πολεμήσουν κι Έλληνες στρατιώτες τη δεκαετία του '50, για να κυριαρχήσουν οι ΗΠΑ.

Κι ενώ τα ΜΜΕ κι οι δημοσιογράφοι -μεταξύ αυτών και "αριστεροί" δημοσιογράφοι, αλλά της γνωστής "αριστεράς της κοινωνίας των πολιτών", που έχει πλέον καταγραφεί ως "ιμπεριαλιστική αριστερά"-, δεν χάνουν ευκαιρία να "ενημερώνουν" τη διεθνή κοινή γνώμη, αναμεταδίδοντας τα δελτία της Cia, για τον "τρελό δικτάτορα" Κιμ Γιονγκ Ουν, τον "σφαγέα κι εκδορέα" του λαού της Κορέας, που δολοφονεί διαρκώς υπουργούς και πολίτες, που προσφέρει κρέας σκύλων για να αντιμετωπίσει την πείνα, που είναι έτοιμος να διασαλεύσει την "παγκόσμια ειρήνη" με τα πυρηνικά του όπλα... σωπαίνουν ένοχα σ' ότι συμβαίνει στην Κορέα, την αποικία των ΗΠΑ.

Οι "ευαίσθητοι" δημοσιογράφοι αποσιωπούν -ειδικά οι στρατευμένοι στην "αριστερά Σόρος κι έχουμε πάρα πολλούς στην Ελλάδα-, αγνοούν τις από πολλά χρόνια καταγγελίες της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας για την κυβέρνηση της Σεούλ, που καταπατάει συνδικαλιστικά κι ανθρώπινα δικαιώματα εργαζομένων. Σε αντίθεση, είναι λαλίστατοι για τον "δικτάτορα" Κιμ...

Οι "ευαίσθητοι" δημοσιογράφοι αποσιωπούν και τις βίαιες καταστολές του Φοιτητικού Κινήματος στη χώρα, αλλά και το μαζικό κίνημα που απαιτεί διακαώς την πραγματική ειρήνη και την ενοποίηση της χώρας.

Βασίλης Ραφαηλίδης : “Γιατί θα ψήφιζα πάντα ΚΚΕ”

…” Θα ψήφιζα κκ και το 1943 αν αυτό ήταν δυνατό, γιατί είχα έναν πατέρα που δεν καλύφτηκε πίσω απ’ το αισχρό άλλοθι «έχω γυναίκα και παιδιά», αλλά πήρε τη γυναίκα του και τα ηλικίας οχτώ κι εννιά χρονών παιδιά του και βγήκε οικογενειακώς στο βουνό, όχι για να αναπνεύσουν καθαρό αέρα τα παιδιά, αλλά για να ενταχθούν οι γονείς στον ελας. Ωστόσο, εκείνος ο αέρας του βουνού ήταν ο καθαρότερος που ανάπνευσα ποτέ –κι ακόμα τον αναπνέω.

Θα ψήφιζα κκ και το 1946, αν αυτό ήταν δυνατό. Ήταν τότε που με κάλεσαν στην ασφάλεια οι αναίσχυντοι για να αποκηρύξω τον ευρισκόμενο στη φυλακή πατέρα μου. τότε ήταν που έμαθα και τα της ιδεολογικής λειτουργίας της κληρονομικότητας: Ήμουν ανήλικος μεν, κομμουνιστής δε. Και τούτο διότι, λέει, ήμουν «υιός σημαίνοντος κομουνιστού» (για την ασφάλεια όλοι οι κομουνιστές ήταν σημαίνοντες –και πολύ σωστά). Η δεύτερη και σημαντικότερη από άποψη λογική «κατηγορία» ήταν το ότι… διάβαζα πολύ. Η πάντα καλά πληροφορημένη ασφάλεια ήξερε η παμπόνηρη πως διάβαζα τότε ιούλιο βερν και αλέξανδρο δουμά. Μιας κι έμαθα λοιπόν, απ’ τους ασφαλίτες, πως το διάβασμα εν γένει είναι μια διαδικασία άκρως ανατρεπτική κι επαναστατική, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Με άλλα λόγια, χρωστώ χάριτες στην αστυνομία που με έκανε φιλομαθή και με έμαθε πως η γνήσια δεξιά και η κουλτούρα δεν είναι δυνατό να έχουν πάρα πολύ στενές σχέσεις. Η κουλτούρα είναι απ’ τη φύση της αριστερή, ακόμα και στις περιπτώσεις που ένας διανοούμενος επιμένει να εμφανίζεται ως δεξιός.

Πρέσβειρα του ΟΗΕ έγινε νεαρή γιαζίντι, πρώην αιχμάλωτη του Ισλαμικού Κράτους

Η Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα, μια 23χρονη γιαζίντι, μάχεται ώστε οι διώξεις που διαπράχθηκαν το 2014 κατά των γιαζίντι να αναγνωριστούν ως γενοκτονία.

Νεαρή Ιρακινή που αναγκάστηκε να γίνει σεξουαλική σκλάβα για την τζιχαντιστική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος διορίστηκε χθες πρέσβειρα του ΟΗΕ για την αξιοπρέπεια των θυμάτων παράνομης διακίνησης ανθρώπων.

Η Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα, μια 23χρονη γιαζίντι, μάχεται ώστε οι διώξεις που διαπράχθηκαν το 2014 κατά των γιαζίντι να αναγνωριστούν ως γενοκτονία.

Απήχθη από το χωριό της, το Κόσο, κοντά στη Σίντζαρ (βόρειο Ιράκ) τον Αύγουστο του 2014 και οδηγήθηκε στη Μοσούλη, πόλη που τελεί υπό τον έλεγχο του ΙΚ. Υπέστη ομαδικό βιασμό από τους μαχητές του ΙΚ και πουλήθηκε πολλές φορές ως σεξουαλική σκλάβα.

"Ο μεγάλος φόβος μου είναι πως, όταν ηττηθεί το ΙΚ, οι τρομοκράτες του ΙΚ θα ξυρίσουν τα γένια τους και θα αναμιχθούν με το πλήθος σαν να μην έχει συμβεί τίποτα", εξήγησε. "Δεν πρέπει να αφήσουμε να το κάνουν αυτό".

Ως πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ, θα προσπαθήσει να κάνει γνωστή την τύχη των θυμάτων της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, ιδιαίτερα των προσφύγων, των γυναικών και των κοριτσιών.

Εκπροσωπείται από τη διεθνή δικηγόρο Αμάλ Κλούνεϊ, η οποία δήλωσε πως το ΙΚ είναι ένοχο για γενοκτονία και πρέπει να λογοδοτήσει.

Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;

Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης - όπως έγραφετότε - μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης...).

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.

Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την... κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.

«Ο δρόμος για το Γκουαντάναμο»

του Μάικλ Γουίντερμποτομ

15 χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, οι οποίες είχαν ως συνέπεια το θάνατο 2.996 ανθρώπων, τεράστιες υλικές καταστροφές και τη σταδιακή περιστολή πολιτικών δικαιωμάτων μέσω της αναβάθμισης της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας καιεφαρμογής πολλών έντονα αμφιλεγόμενων πρακτικών, το docudrama του Μάικλ Γουίντερμποτομ Ο δρόμος για το Γκουαντάναμο, παραμένει μια εμβληματική ταινία. Αφηγείται την ανατριχιαστική ιστορία των λεγόμενων Tipton Three, 3 Βρετανών Μουσουλμάνων πολιτών, οι οποίοι κρατήθηκαν επί μια διετία στη διαβόητη φυλακή του Γκουαντάναμο, για να αφεθούν, τελικά, χωρίς κατηγορίες.

Πώς αλλάζει το «κλίμα»

Του Χρήσου Γιανναρά

Σ​​κεφτόμαστε και μελετάμε, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, το ένα και πρώτο πρόβλημα του κοινού μας βίου στην Eλλάδα σήμερα: Tην καταστροφή της ζωής των περισσότερων από μας, αποτέλεσμα της συντελεσμένης από χρόνια κατάρρευσης του πολιτικού μας συστήματος.

Oι αυτουργοί της καταστροφής, παρά τα πασίγνωστα και προφανέστατα κοινωνικά τους εγκλήματα, συνεχίζουν να εξουσιάζουν ολοκληρωτικά (στην κυριολεξία) τη χώρα – είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Mε τις στρατιωτικές δικτατορίες ή με μια ξενική εισβολή και κατοχή οι δυνατότητες να ξεπηδήσει λαϊκή αντίσταση υπάρχουν πάντοτε. Στον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι» της κομματοκρατίας, τον στυγνότερο του είδους, τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.

(Nα εικονογραφήσω τον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι»: Mια αποκαλυπτική, πριν από λίγες εβδομάδες, ακούσια παραδρομή - απροσεξία - αβλεψία περιώνυμου νομικού, σε άρθρο του που εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους το Σύνταγμα της Eλλάδας πρέπει να αποκλείει την προσφυγή με δημοψηφίσματα στην ετυμηγορία του λαού. Tο σκεπτικό του ήταν: «Θα μπορούσε ποτέ με δημοψήφισμα να καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ή να καθιερωθεί το σύμφωνο συμβίωσης;». Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: «Eίμαστε κάποιοι που ξέρουμε καλύτερα από τον λαό ποιο είναι το καλό και ωφέλιμο για τον λαό, εμείς λοιπόν αποφασίζουμε και νομοθετούμε, δεν χρειαζόμαστε τη γνώμη του βυθισμένου σε σκοταδισμό και σε προλήψεις όχλου»).

Eίναι τόσο στεγανά θωρακισμένο το καθεστώς ολοκληρωτισμού της κομματοκρατίας στη σημερινή Eλλάδα, ώστε λογικά αποκλείεται κάθε ενδεχόμενο να καταρρεύσει από λαϊκή αντίδραση ή και από τις ασυμμάζευτες εσωτερικές του αντιφάσεις. Δεν είναι μόνο για τη χώρα μας απειλή ο αυτονόητος ολοκληρωτισμός, αποδείχνεται αδιέξοδο το σύνολο «παράδειγμα» του ατομοκεντρισμού και των συμβάσεων, και εμείς, ως μεταπράτες του «παραδείγματος», έχουμε τα λιγότερα αντισώματα στον εφιάλτη. Tο «παράδειγμα» θεμελιώθηκε στη σιγουριά της σύμβασης, όχι στο άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Kάποτε ο σεβασμός των συμβάσεων λεγόταν «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και η αθέτηση των συμβάσεων τυραννική αυθαιρεσία. Σήμερα αυτή η αλφαβήτα της ανθρωπιάς καταλύεται με κοινής συναίνεσης «μνημόνια». Yπογράφουμε εκούσια τον εξανδραποδισμό μας.

Χιλή: Σαν σήμερα το 1973 πέφτει νεκρός ο πρόεδρος – σύμβολο Σαλβαδόρ Αλιέντε

Σαν σήμερα, στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, εκδηλώνεται αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, οχυρώνεται στο Προεδρικό Μέγαρο και πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι. Στο πρώτο μήνυμά της, η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού έγινε «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό».

Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα μιας επιχείρησης, που σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες, για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, χριστιανοδημοκράτες. Στην επιχείρηση αυτή πήραν μέρος οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και, φυσικά, τμήματα του στρατού.

Η περίοδος διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Αλιέντε, αλλά και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν πραγματικό μάθημα Ιστορίας, τόσο για τις κινήσεις, τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων, την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε, αλλά και την ένταση της πάλης από την ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο ανέδειξε και τις αυταπάτες περί «μεταβατικών κυβερνήσεων» και «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», φορέας των οποίων ήταν το ΚΚ Χιλής και φυσικά ο Πρόεδρος Αλιέντε.

Τα τελευταία λόγια του Προέδρου Αλιέντε προς το λαό της Χιλής:

Αφιέρωμα των Financial Times στον Μανώλη Γλέζο

Αποκαλώντας τον «ήρωα της Αντίστασης» θέλησαν να τιμήσουν τον Μανώλη Γλέζο οι Financial Times μέσα από ένα αφιέρωμα που του έκαναν. Η γνωστή εφημερίδα, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν του ιστορικού στελέχους της αριστεράς ανέφερε άγνωστες πτυχές της ζωής του. 

Το πλήρες κείμενο του αφιερώματος:

«Στο ορεινό χωριό Απεράθου της Νάξου δεν υπάρχει τίποτα το τόσο επίσημο όπως ονόματα στους δρόμους. “Ρώτα απλώς πού είναι το σπίτι μου” με συμβουλεύει ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Μανώλης Γλέζος. 

Φυσικά, όλοι γνωρίζουν το σπίτι του πιο διάσημου γιου τ’ Απεραθιού, δίπλα από το φούρνο. Ακολουθώ τη μυρωδιά περνώντας δίπλα από μια εκκλησία λαξεμένη μέσα στο βράχο, ανεβαίνω τα στριφογυριστά ασπροβαμμένα σοκάκια με τις βοκαμβίλιες, και φτάνω στην πηγή της μυρωδιάς του παραδοσιακού ψωμιού. 

Ο Γλέζος "ήρωας στην Ελλάδα από τότε που ταπείνωσε τους κατακτητές Ναζί σκαρφαλώνοντας στην Ακρόπολη και κατεβάζοντας τη σημαία με τη σβάστικα το 1941" γράφει σημειώσεις για το επόμενο βιβλίο του στην πέτρινη αυλή με την κληματαριά. Αυτή η πράξη αντίστασης, για την οποία καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον, ενέπνευσε αντιστασιακά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. 

Τώρα στα 93, με μακριά άσπρα μαλλιά, με μουστάκι και καπέλο ψαρά, ο άνθρωπος που υπήρξε ακτιβιστής και μαχητής της ελευθερίας σε ολόκληρη τη ζωή του, που έζησε 12 χρόνια στη φυλακή λόγω της εναντίωσής του στο φασισμό και τα στρατιωτικά καθεστώτα που ακολούθησαν, είναι ένας επαναστάτης στην κεντρική σκηνή της εξουσίας. 

Οταν το νέο είναι νεόπλουτο

Στάθης

Το παλιό πεθαίνει. Και το νέο που γεννιέται είναι σαν το παλιό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στη Γερμανία, το νέο-σαν-το-παλιό είναι χειρότερο από το παλαιότερο. Εκεί, στη χώρα των μαύρων δασών, το τέρας της ξενοφοβικής ακροδεξιάς αποκτά ένα νέο πρόσωπο, το AFD, πιο αποδεκτό από το ακραιφνώς φασιστικό NPD.

Το τέρας δοκιμάζει τα πρόσωπά του. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία δοκιμάζει μια πιο κεντρώα ρητορική. Συνηθισμένη στρατηγική των φασιστικών κινημάτων, ώσπου να καταλάβουν την εξουσία και να δείξουν τότε το πραγματικό τους πρόσωπο.

Αντιθέτως με την Αριστερά, που όταν αναλαμβάνει την εξουσία ρίχνει νερό στο κρασί της (όπως η ιστορία της στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον αποδεικνύει), η Ακρα Δεξιά όταν καταλαμβάνει την εξουσία ρίχνει στο κρασί της ακόμα περισσότερο δηλητήριο.

Αυτήν την περίοδο η Ευρωπαϊκή Ένωση υφίσταται διαλυτική πίεση σε δύο επίπεδα. Εν πρώτοις τη διαλύει η κυρίαρχη ασκούμενη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική και κατά δεύτερον τη διαλύει η (ως εκ τούτων) άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων που θέλουν την ανοιχτή και ξεκάθαρη επιστροφή στον εθνικισμό. Και στον ρατσισμό. Και, γιατί όχι, στον νέο φασισμό.

Το παράλογο αυτής της υπόθεσης (που είναι απλώς ανήθικο) είναι ότι οι κατεστημένες και καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρωένωσης είναι ακριβώς εκείνες που τροφοδοτούν την ακροδεξιά απειλή εναντίον της, ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν και οι ίδιες την κυρίως απειλή για την ενότητα της Ενωσης. Μονά-ζυγά, οι λαοί αιχμαλωτίζονται και οι δημοκρατίες φθίνουν.

Ακούστε, ρεμάλια!

Του Κώστα Γιαννιώτη

«Με αφορμή το περιστατικό, σε βάρος νεαρής κοπέλας, που συνέβη σε λεωφορείο της Θεσσαλονίκης, με πρωταγωνιστή έναν τραμπούκο ελεγκτή στα Μ.Μ.Μ, ξύπνησαν μέσα μου μνήμες του Αυγούστου του 2013! Τότε που, σε ένα παρόμοιο περιστατικό, ο θάνατος σφράγισε τη ζωή ενός νέου παιδιού, του Θανάση Καναούτη, μόλις 19 χρόνων, που προσπαθώντας να αποφύγει τους... ελεγκτές, έπεσε από το τρόλεϊ και σκοτώθηκε! 

Τότε είχα γράψει ένα σημείωμα με τίτλο: "Ακούστε, ρεμάλια!". 

Δεν ήθελα να φανταστώ ότι μετά από τρία χρόνια θα γινόταν και πάλι επίκαιρο! Σημάδι των καιρών που ζούμε, με όλα αυτά τα ελεεινά καθάρματα και τους υποτακτικούς των κατοχικών δυνάμεων, υπαλλήλων των Μ.Μ.Μ, των Δ.Ε.Κ.Ο, των Εφοριών, των, των, των...» 

****

Μέσα σ’ αυτό το παγωμένο σκηνικό που έχουν διαμορφώσει, κατακαλόκαιρα, οι δοσίλογοι και οι προδότες, συνεπικουρούμενοι από τους κουκουλοφόρους συνεργάτες τους, μυρίζει έντονα Άουσβιτς, Μπέλσεν, Μαουτχάουζεν και Βίνερ Γκράμπεν!

Μυρίζει το ξεραμένο αίμα του παγωμένου ανθρώπου πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Του κυνηγημένου, απ’ τα λυκόσκυλα των Ες Ες, δραπέτη! 

Μπάμπη, κράτα γερά!

Νίκος Μπογιόπουλος

Σας παρακαλούμε, εκ προοιμίου, να μην παραλείψετε να δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου.

Στο θέμα μας τώρα:

Για το παιχνίδι των «νέων τζακιών» και την αναδιανομή της τηλεοπτικής πίτας στο πλαίσιο της δεδομένης μιντιακής ολιγαρχίας που υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά («Τώρα θα έχουμε μιντιακή ολιγαρχία, αλλά με άδεια…»).

Εκείνο, ωστόσο, που δεν πρέπει να διαφεύγει από το φεστιβάλ υποκρισίας των ημερών είναι η έγνοια ορισμένων για τις απολύσεις εργαζομένων που επαπειλούνται στα κανάλια που δεν πήραν άδεια.

Μεγάλος ο καημός της ΝΔ που τυγχάνει να έχει αρχηγό τον πρώην υπουργό απολύσεων επι κυβερνήσεων Σαμαρά, μεγάλος ο καημός του ΠΑΣΟΚ και όλων των μνημονιακών κομμάτων που την τελευταία 6ετία γέμισαν τις ουρές των ανέργων με πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

Τώρα, όλοι αυτοί οι κροκόδειλοι, αξιοποιώντας την προσφορά που τους κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να τους «ξεπλένει» την μέχρι τώρα πολιτική τους εφαρμόζοντάς την από «αριστερά», εμφανίζονται πολύ στεναχωρημένοι για τους εργαζόμενους στα κανάλια που θα απολυθούν…

Φυσικά για το γεγονός ότι από το 2008

Γαμημένε νοικοκυραίε. Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.

Του Σταμάτη Μορφονιού

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Σε ξέρω καλά.

Είσαι εσύ που όταν τα παιδιά στο διπλανό σπίτι γιόρταζαν με δυνατές μουσικές και γέλια, φώναζες τους μπάτσους γιατί τάραζαν τη νεκρική γαλήνη σου.

Είσαι εσύ που όταν η μπάλα των παιδιών έπεφτε στην αυλή σου δεν την έδινες ποτέ πίσω.

Είσαι εσύ που όταν βλέπεις νέους γύρω σου να φιλιούνται και να ερωτεύονται, μιλάς για "κατάντια της νεολαίας".

Είσαι εσύ που όταν οι εργάτες απεργούν, δηλώνεις υποταγή στον προιστάμενο τρίβοντας τα χέρια σου.

Είσαι εσύ που δεν πουλιέσαι μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη τιμή.

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Πάνω στη σιωπή σου γεννήθηκε αυτό το τέρας.

Όπου και να πάω σε βρίσκω μπροστά μου και δεν μπορώ πια ούτε να γελάσω μαζί σου, ούτε να σε λυπηθώ.

Σαράντα χρόνια νύχτα χρέωσε τα όνειρα των παιδιών η "δουλίτσα" σου και το "σπιτάκι" σου.

Γαμημένε νοικοκυραίε

Είσαι εσύ που όταν οι εθελοντές που φρόντιζαν τα αδέσποτα ζώα στη πλατεία έφυγαν, έριξες τροφή με δηλητήριο για να "ησυχάσεις" από αυτά μια και καλή.

Είσαι εσύ που μέσα στο "σπιτάκι" σου χτυπάς τη γυναίκα σου και τρομοκρατείς τα παιδιά σου.

Είσαι εσύ που όταν πνιγόμασταν στους δρόμους από τα δακρυγόνα και σου χτυπήσαμε την πόρτα για βοήθεια δεν άνοιξες.

Είσαι εσύ που σύρθηκες στην ουρά στα "συσσίτια" των χρυσαυγιτών γιατί ...."ε, εντάξει μωρέ... Και τι έγινε;.. Κορόιδο τους έπιασα. Δεν θα τους ψηφίσω."

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.

Λερώνεις με τις μίζερες παντούφλες σου τα όνειρά μας.

Αντάλλαξες σαράντα χρόνια τώρα την ελπίδα μας με δυο κατσαρόλες, δυο καρέκλες και μια γαμημένη τηλεόραση.

Όπου σε βρίσκω θα σε φτύνω στα μούτρα.

www.koutipandoras.gr

Μάνος Κατράκης, ένας αληθινός αγωνιστής...

Έλενα Χαντζή

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1984 έφυγε ο Μάνος Κατράκης, ένας αληθινός αγωνιστής, αλύγιστος σε όλη του τη ζωή.

Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1908 στο Καστέλι Κισσάμου, στην Κρήτη. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Εξορία:

Συμμετείχε στο μέτωπο και πολέμησε γενναία. Το 1943, όταν ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού θεάτρου Θεσσαλονίκης.

Ο Κατράκης εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, και πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Η πεισματική άρνησή του να υπογράψει "δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών" οδήγησε σε διώξεις, βασανιστήρια και εξορία στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη για σχεδόν επτά χρόνια. 

Η φιλία του και η κοινή πορεία με συναγωνιστές του, όπως: ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τζαβαλάς Καρούσος και ο Γιάννης Χοντζέας, τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τις δραματικές αυτές στιγμές. Ταυτόχρονα είχε τη δύναμη να εμψυχώνει συντρόφους του στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη.

Ο Ανεστόπουλος μας είχε πει το πιο ωραίο αντίο

"Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε"

"Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,

δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,

δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,

δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,

δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,

Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,

δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που ‘χει γίνει ρημαδιό.

Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι

δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που ‘ναι η ελπίδα πεθαμένη

Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας

είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας

είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας

και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να ‘ναι η δικιά μας.."

Καλό ταξίδι Θάνο....

Αίσχος - Aποικιοκρατικού τύπου διαφημιστική καμπάνια με τον Γιούνκερ και νεαρό Έλληνα που του κρατά την ομπρέλα ενώ απολαμβάνει τον ήλιο

Μια «διαφορετική» συνέντευξη παραχώρησε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στην εφημερίδα FAZ, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε στο Λουξεμβούργο, αλλά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε μία… ψαροταβέρνα.

Ο Γιούνκερ σε στιγμές χαλάρωσης δίπλα στα νερά της Βουλιαγμένης και υπό τους ήχους ελληνικής μουσικής, παραχώρησε τη συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα, υπογραμμίζοντας πως «αισθάνεται ευτυχής που βλέπει ακόμα τις τιμές να αναγράφονται σε ευρώ».

Από δίπλα του, ένας νεαρός Έλληνας κρατά μια ομπρέλα για να προστατεύσει τον Γιούνκερ από τον ήλιο. Όλα αυτά ενώ ο πρόεδρος της Κομισιόν κρατά τη γερμανική εφημερίδα και απολαμβάνει τον καφέ του με θέα τη θάλασσα.

Στην ουσία πρόκειται για μία διαφημιστική καμπάνια της εφημερίδας με τίτλο «Πίσω από αυτήν (την εφημερίδα) βρίσκεται ένα έξυπνο μυαλό».

Εμείς θα προσθέσουμε, και ένας νέος Έλληνας, που κρατά την ομπρέλα στον έξυπνο για να απολαύσει τη γερμανική εφημερίδα του.

Δείτε φωτογραφίες και φωτός:

Η αναγκαιότητα της ανηθικότητας

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.

Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.

Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι' αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα.

Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο, σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ' απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Το παιδωμάζωμα της Φρειδερίκης και η διάσωση των παιδιών από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας

Αυτή την αντικομμουνιστική «καραμέλα» που ξεκίνησε από την προπαγάνδα του μετεμφυλιακού κράτους σχετικά με το «παιδομάζωμα» που έκαναν οι κομμουνιστές , «αρπάζοντας» παιδιά τα οποία έστελναν στο «σιδηρούν παραπέτασμα» για να «τα δηλητηριάσουν με το μικρόβιο του κομμουνισμού», την πιπιλάνε οι αστοί παραχαράκτες της ιστορίας μας, μέχρι σήμερα και δεν λέει να λιώσει.

Αφορμή, λοιπόν, γι’ αυτή την ανάρτηση το βιβλίο που κυκλοφόρησε την Κυριακή η φυλλάδα «Δημοκρατία» που αναφέρετε «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα». Στο τελευταίο θα σταθούμε με την βοήθεια δυο βιβλίων. Του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» και στο βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια».

Ξεκινάμε με τα γραφόμενα του Β. Ραφαηλίδη:

Το "παιδομάζωμα"

Ένα τεράστιο πρόβλημα είχε δημιουργηθεί στις περιοχές που κατείχαν οι αντάρτες και που ήταν είτε πεδία μαχών είτε πιθανά πεδία μαχών. Τι θα γίνει με τα παιδιά των χωρικών που κατοικούσαν σ’ αυτές τις περιοχές, και κυρίως με τα παιδιά των ανταρτών; Για λόγους στοιχειώδους ανθρωπισμού και πάντα με τη συγκατάθεση των γονιών, η κυβέρνηση του βουνού αποφάσισε να μαζέψει αυτά τα παιδιά και για ασφάλεια να τα στείλει στις σοσιαλιστικές χώρες, που πρόθυμα δέχτηκαν να τα φιλοξενήσουν μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος.

Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη

Ιδρυτική διακήρυξη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος  3 Σεπτεμβρίου 1974

Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα.

Όμως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δε δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής.

Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δε συνοδευτούν - το γρηγορότερο δυνατό - από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα προέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί.

Πώς είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση.

Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Τώρα θα έχουμε μιντιακή ολιγαρχία, αλλά με άδεια…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση 1η: «Ό,τι είναι νόμιμον είναι ηθικόν». Η ρήση είναι του πρώην υπουργού Βουλγαράκη και την έχουν καταδικάσει παντοιοτρόπως όλοι οι ιησουίτες που – ταυτόχρονα – την έχουν καταστήσει «οδηγό» των πολιτικών τους πεπραγμένων. Σημαιοφόροι, δε, του ιησουιτισμού, δεν είναι άλλοι από εκείνους που κάθε φορά εναλλάσσονται στις καρέκλες όσων παριστάνουν τους φορείς της «κάθαρσης».

Παρατήρηση 2η: Η σαπίλα που κυριάρχησε στον τόπο τα προηγούμενα 40 χρόνια είναι πανθομολογούμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σερφάρει ακριβώς στην σαπίλα των προηγούμενων για να εμφανίσει τις δικές του διευθετήσεις σαν «ρήξη» με το παρελθόν. Όμως άλλο ρήξη που σημαίνει ανατροπή της σαπίλας και άλλο διευθέτηση της σαπίλας που σημαίνει αναπαραγωγή της. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αφαιρεί τον άρτο όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, γι’ αυτό το έχει ρίξει στα «θεάματα». Την ώρα που εφαρμόζει Μνημόνια και κόφτες, την ώρα που ξεπουλάει από λιμάνια μέχρι αεροδρόμια κι από Ελληνικό μέχρι ΟΣΕ, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, όταν δεν πουλάει τρέλα πουλάει «κάθαρση», απλή (δήθεν) αναλογική, συνταγματική αναθεώρηση κοκ. Φυσικά στο τέλος του μήνα τον ΕΝΦΙΑ του φτωχού δεν θα τον πληρώσει ούτε ο παλιός, ούτε ο νέος καναλάρχης. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια κάποια «αριστερή»… πρόοδος εκ του γεγονότος ότι τις αξιολογήσεις του μισθού, της σύνταξης και της ζωής του ο λαός δεν θα τις μαθαίνει πλέον από τα μαρκούτσια του Μπόμπολα, αλλά από τα μαρκούτσια του Καλογρίτσα ή του Μαρινάκη. 

Παρατήρηση 3η: Κι αυτοί που εξυμνούν τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες ως «τέλος της διαπλοκής» και οι προηγούμενοι χαλίφηδες που τον καταγγέλλουν ως «αντικατάσταση της παλιάς με τη νέα διαπλοκή», ομονοούν σε ένα: Υπήρχε διαπλοκή! Ωραία (τρόπος του λέγειν): Μπορούν οι πρώτοι να μας πουν: Ποιοι από τους διαπλεκόμενους καναλάρχες αποκλείστηκαν από τη νέα διαδικασία εξ αυτού – όπως θα έπρεπε – και μόνο του λόγου, ότι δηλαδή ήταν διαπλεκόμενοι; Απάντηση: Κανένας! Τι είδους αντιδιαπλοκή είναι αυτή, λοιπόν, που οικοδομείται με τα υλικά της προηγούμενης διαπλοκής; Που θεωρεί «παραγραμμένο» το αδίκημα όλων των πλευρών του διαπλεκόμενου τριγώνου (μιντιάρχες, τραπεζίτες, πολιτικό σύστημα) και εισηγείται την τάχα μου ευταξία του «πάμε γι’ άλλα»; Μπορούν, με τη σειρά τους, οι δεύτεροι να μας πουν: Αυτοί γιατί σκούζουν την ίδια ώρα που ομολογούν την «παλιά» – όπως οι ίδιοι την αποκαλούν – διαπλοκή και της οποίας οι ίδιοι αποτελούσαν μέρος του αμαρτωλού τριγώνου; Απάντηση: Διότι – όπως λένε στο χωριό μου – ο γάτος και γαμεί και σκούζει… Αλλά η τακτική αυτή από τον γάτο αντέχεται. Από τις «ακρίδες» που έχουν καταρημάξει τον τόπο, όχι.