Αν πιστέψουμε τις εκδοχές μιας τρέχουσας δημοσιογραφικής αντίληψης τα μέλη της τρόικα σκλήρυναν αιφνιδίως την στάση τους.
Εκεί που όλα έδειχναν να έχουν ενταχθεί σ’ ένα περίγραμμα συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση υπήρξε μια σειρά καινούριων αξιώσεων. Σχεδόν από το πουθενά (πάντα κατά το ίδιο επεξηγηματικό σχήμα) η τρόικα θέτει επί τάπητος μια σειρά νέων μέτρων.
Απολύσεις στο δημόσιο, εξαήμερη εργασία τόσο στις κρατικές υπηρεσίες όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης και περαιτέρω ελαστικοποίηση της διαδικασίας των απολύσεων.
Προκαλώντας ένα μικρό σοκ στους πολιτικούς παράγοντες και τους στρατευμένους αναλυτές, οι οποίοι διακινούσαν σενάρια «λελογισμένης αισιοδοξίας».
Το ζήτημα δεν είναι αν το ξάφνιασμα αυτό είναι ειλικρινές ή προσχηματικό.Συνήθως συμβαίνουν και τα δύο, καθώς ορισμένοι έπαιζαν επικοινωνιακά παιχνίδια και κάποιοι άλλοι είχαν πεισθεί –από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Ωστόσο υπάρχει μια βασική αρχή που διέπει την στρατηγική των δανειστών και αυτή αφορά την (παντοίω τρόπω)πτώση της αξίας της εργατικής ικανότητας και την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας».
Δεν αρκούν συνεπώς μόνον οι περικοπές μισθών και ημερομισθίων, η διάλυση κάθε είδους συλλογικότητας στους χώρους δουλειάς –αυτά είναι αναγκαία αλλά όχι αρκετά. Απαιτείται ανασύνταξη των εργασιακών σχέσεων, όπου η εργοδοσία αποφασίζει και διατάσσει για το σύνολο της κοινωνικής δραστηριότητας στις μονάδες παραγωγής.
Επιπλέον οι ελεύθερες απολύσεις –με δραστική μείωση των αποζημιώσεων- μειώνει κι άλλο το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων. Εφ’ όσον συνδυαστεί και με την γιγάντωση της ήδη υψηλής ανεργίας δημιουργείται ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός, διαθέσιμος για κάθε είδους κερδοφόρα χρήση.
Άλλωστε η πρακτική για κατάργηση του ωραρίου και την μετατροπή του εργάσιμου χρόνου σε λάστιχο, με μονομερείς αποφάσεις των ιδιοκτησιών των επιχειρήσεων, μετατρέπει τους εργαζόμενους σ’ έρμαια των ορέξεων τους.
Για να συνοψίσουμε η στρατηγική του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε ήταν και παραμένει να μετατραπεί η Ελλάδα (όπως και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που ανήκουν στην ίδια μνημονιακή συνομοταξία) σε τόπο φτηνής εργασίας, πρόσφορο για τις πιο «τοξικές» επενδυτικές δραστηριότητες. Κάτι που το έχει προσυπογράψει ο πρωθυπουργός και οι δυσφορούντες εταίροι του τρικομματικού κυβερνητικού οχήματος.
Η διαφορά έγκειται στο πώς μεταβαίνει κάποιος από την αφηρημένη συμφωνία στην συγκεκριμένη αποτύπωσή της. Να το πούμε αλλιώς, το πώς ανακοινώνονται οι δυσάρεστες ειδήσεις σ’ ένα κοινωνικό καζάνι που κοχλάζει.
Αυτό βέβαια αφορά τους εγχώριους πολιτικούς που ανέλαβαν την δουλειά, η τρόικα απλά τους επαναφέρει (σ)το αμοιβαία αποδεκτό πνεύμα.
Και όποιοι αντέξουν…