Διανύουμε τον τέταρτο χρόνο της παγκόσμιας κρίσης, καθώς και της δικής μας πρωτόγνωρης περιδίνησης σε ένα ατέλειωτο σπιράλ οικονομικού θανάτου. Ταυτόχρονα οι δείκτες των μεγαλύτερων κεφαλαιαγορών καλπάζουν μιά ανάσα απο τα ιστορικά υψηλά όλων των εποχών. Τα ομόλογα πραγματοποιούν ένα ξέφρενο ράλι τιμών σαν να μήν υπάρχει αύριο. Τί συμβαίνει; Μήπως ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα;
Όσοι επενδυτές σε Ελλάδα κι εξωτερικό, άφησαν τον ορυμαγδό αρνητικών ειδήσεων, εικόνων και μηνυμάτων να προσδιορίσουν την επενδυτική στρατηγική τους και ειδικά στη χώρα μας την αμείλικτη κατάσταση της πραγματικής οικονομίας να επηρεάσει τις επενδυτικές τους αποφάσεις στη διαχείρηση της προσωπικής περιουσίας τους, δυστυχώς έχασαν τα παραπάνω ράλυ αποδόσεων.
Κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει.Πρέπει όμως να αποφευχθεί το λάθος πάνω στο λάθος. Άν έχασαν το πάρτυ, να αξιολογήσουν αν πρέπει να τρέξουν τώρα, ή αν πρέπει να ετοιμαστούν για το επόμενο.
Οι «πολύ μεγάλες για να χρεωκοπήσουν» (To Big To Fail) τράπεζες με τις εκθέσεις τους τους τελευταίους μήνες, τα mainstream media παγκοσμίως με επαναλαμβανόμενα άρθρα, εμφάνισαν στην κοινή λογική σχεδόν «μονόδρομο» την επιπλέον παροχή ρευστότητας απο τους κεντρικούς τραπεζίτες. Τον Αύγουστο ειδικά κάθε δείκτης μακροοικονομικός που ανακοινωνόταν απο στατιστική υπηρεσία σε όποια απο τις ανεπτυγμένες οικονομίες και απόκλινε έστω ελάχιστα αρνητικά απο τις προβλέψεις ( η συντριπτική πλειοψηφία των μάκρο δεικτών αποτυπώνει σαφή επιδείνωση παγκοσμίως), συνοδευόταν σε κλάσματα χρόνου (μερικές φορές απορούσα άν τα είχαν προ-γραμμένα, έτοιμα δηλαδή για κάθε περίσταση που λένε), απο άρθρα για το πόσο αναπόφευκτο είναι πλέον ένα νέο QE(quantitave easing) απο την FED ή ένα νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων απο την ΕΚΤ ή ένα νέο stimulous απο την Κινεζική Τράπεζα του Λαού ή την Ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα. Τα ίδια media σε διπλανά άρθρα φιλοξενούσαν φιλιππικούς αναλυτών πολέμιων των πολιτικών ποσοτικής χαλάρωσης που με μαθηματικά μοντέλα «αποδείκνυαν» την επερχόμενη καταστροφή του συστήματος. Μεγάλοι οίκοι (πχ Goldman, Bank of America) σε report τους αμφισβητούσαν το χρηματιστηριακό ράλυ και έδωσαν και συστάσεις πώλησης σχετικά νωρίς. Μεγάλο μπέρδεμα για έναν μή επαγγελματία δηλαδή.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Την περασμένη εβδομάδα οι σαμπάνιες άνοιξαν απο τον super Mario, με την ανακοίνωση του νέου προγράμματος αγοράς βραχυπρόθεσμων ομολόγων απο την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά. Την Πέμπτη απομένει –όπως προεξοφλεί η «αγορά»- να ανακοινώσει και ο Bernanke το νέο QE και να έχουν πάρει όσοι το απαίτησαν αυτό που ήθελαν έναν ωκεανό ρευστότητας όπου ήδη πλέουμε όπως αναφέρει σε σημερινό report η JP Morgan.
Όλα καλά λοιπόν το τραπέζι έχει στρωθεί, όλα μοιάζουν να λύνονται. Είναι όμως κι εκείνος ο διάβολος που κρύβεται στις λεπτομέρειες. Δέν ασπάζομαι τις ακραίες κραυγές που εμφανίζουν τους κεντρικούς τραπεζίτες υπηρέτες του Μαμωνά, ούτε πιστεύω ότι τον Δεκέμβρη τελειώνει ο χρόνος μας μαζί με το ημερολόγιο των Μάγιας. Θαυμάζω την ψύχραιμη ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, σέβομαι το ανίκητο των νόμων της φύσης, λατρεύω την μαθηματική αρμονία που διαρρέει τα πάντα στη ζωή μας, ακόμη κι αυτά που νομίζουμε οτι τα καθορίζουμε εμείς.
Άσχετα άν προσωπικά πιστεύω κι εγκρίνω τις μεθόδους που ακολουθούν οι πολιτικοί και οι κεντρικοί τραπεζίτες σε μια αποθέωση των Κευνσιανικών θεωριών και πρακτικών, διαβάζω τις ακολουθούμενες πολιτικές στους σαν μια προσπάθεια να δοθεί απάντηση στην κρίση που διανύουμε. Ζούμε σε εποχή με απίστευτες ταχύτητες, άρα πολύ γρήγορα θα φανεί η αποτελεματικότητα η μη όσων συμβαίνουν. Οι αμερικανικές εκλογές είναι σε δυό μήνες, μετά θα «απελευθερωθούν» οι αληθινές προθέσεις και θα ειπωθούν όλες οι αλήθειες απο όλους.
Άλλωστε σαν πόσο αξίζει να κυνηγήσει κανείς ομολογιακές αποδόσεις του 1,5 ή του 2% επι μιά δεκαετία σε κρατικό ομόλογο ή του 3% σε εταιρική έκδοση, αφού αυτά είναι τα νούμερα σήμερα; (εκτός άν πάμε σε Japan model με σχεδόν μηδενικά επιτόκια για δεκαετίες, τότε όμως αλλάζει το story της «επιτυχίας» αυτών των πολιτικών και οι παραπάνω αποδόσεις θα φαντάζουν super). Κινδυνεύω περισσότερο να μήν αγοράσω Dow Jones στις 13500 μονάδες και να χάσω ένα ράλι 2 ή 3 χιλιάδων μονάδων ή κινδυνεύω να μου αφήσουν τον μουτζούρη στα χέρια για κανένα δυό χρόνια και να ζώ déjà vous του 99; Τί θα χάσω (ότι έχασα το έχασα άλλωστε) άν περιμένω κι ας μήν είναι το πρώτο κέρασμα δικό μου; Κι άν οι αγορές συνεχίσουν ασταμάτητες, εγώ στην απ έξω θα μείνω, να κοιτάω τα νέα υψηλά με ζήλεια; Βασανιστικά τα ερωτήματα, δυστυχώς όμως και η καλογερική των επενδύσεων βαρειά κι αυτή.
Αν τα πράγματα οδεύουν προς έξοδο απο την κρίση, ακολουθούν πολλά χρόνια ανοδικού υγιούς κύκλου και ο χρόνος είναι σύμαχος μου. Άν όμως το πάρτυ σχόλασε, θα φορτωθώ εγώ τα αποφάγια και την λάντζα, απ αυτά που πήραμε μια φορά κι έναν καιρό.
Ψυχραιμία λοιπόν, ας δώσουμε στη σκέψη μας την ευκαιρία να αξιολογήσει τα πρώτα αποτελέσματα (θετικά ώς τώρα), τις αγορές να δώσουν δείγματα συμπεριφοράς μετά το γεγονός που περίμεναν και μετά να δούμε άν θα φορέσουμε το σμόκιν για το επερχόμενο πάρτυ ανάκαμψης ή παλτό γάντια κουκούλα για κανένα βαρύ χειμώνα.
Κωνσταντίνος Βενιανάκης
Κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει.Πρέπει όμως να αποφευχθεί το λάθος πάνω στο λάθος. Άν έχασαν το πάρτυ, να αξιολογήσουν αν πρέπει να τρέξουν τώρα, ή αν πρέπει να ετοιμαστούν για το επόμενο.
Οι «πολύ μεγάλες για να χρεωκοπήσουν» (To Big To Fail) τράπεζες με τις εκθέσεις τους τους τελευταίους μήνες, τα mainstream media παγκοσμίως με επαναλαμβανόμενα άρθρα, εμφάνισαν στην κοινή λογική σχεδόν «μονόδρομο» την επιπλέον παροχή ρευστότητας απο τους κεντρικούς τραπεζίτες. Τον Αύγουστο ειδικά κάθε δείκτης μακροοικονομικός που ανακοινωνόταν απο στατιστική υπηρεσία σε όποια απο τις ανεπτυγμένες οικονομίες και απόκλινε έστω ελάχιστα αρνητικά απο τις προβλέψεις ( η συντριπτική πλειοψηφία των μάκρο δεικτών αποτυπώνει σαφή επιδείνωση παγκοσμίως), συνοδευόταν σε κλάσματα χρόνου (μερικές φορές απορούσα άν τα είχαν προ-γραμμένα, έτοιμα δηλαδή για κάθε περίσταση που λένε), απο άρθρα για το πόσο αναπόφευκτο είναι πλέον ένα νέο QE(quantitave easing) απο την FED ή ένα νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων απο την ΕΚΤ ή ένα νέο stimulous απο την Κινεζική Τράπεζα του Λαού ή την Ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα. Τα ίδια media σε διπλανά άρθρα φιλοξενούσαν φιλιππικούς αναλυτών πολέμιων των πολιτικών ποσοτικής χαλάρωσης που με μαθηματικά μοντέλα «αποδείκνυαν» την επερχόμενη καταστροφή του συστήματος. Μεγάλοι οίκοι (πχ Goldman, Bank of America) σε report τους αμφισβητούσαν το χρηματιστηριακό ράλυ και έδωσαν και συστάσεις πώλησης σχετικά νωρίς. Μεγάλο μπέρδεμα για έναν μή επαγγελματία δηλαδή.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Την περασμένη εβδομάδα οι σαμπάνιες άνοιξαν απο τον super Mario, με την ανακοίνωση του νέου προγράμματος αγοράς βραχυπρόθεσμων ομολόγων απο την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά. Την Πέμπτη απομένει –όπως προεξοφλεί η «αγορά»- να ανακοινώσει και ο Bernanke το νέο QE και να έχουν πάρει όσοι το απαίτησαν αυτό που ήθελαν έναν ωκεανό ρευστότητας όπου ήδη πλέουμε όπως αναφέρει σε σημερινό report η JP Morgan.
Όλα καλά λοιπόν το τραπέζι έχει στρωθεί, όλα μοιάζουν να λύνονται. Είναι όμως κι εκείνος ο διάβολος που κρύβεται στις λεπτομέρειες. Δέν ασπάζομαι τις ακραίες κραυγές που εμφανίζουν τους κεντρικούς τραπεζίτες υπηρέτες του Μαμωνά, ούτε πιστεύω ότι τον Δεκέμβρη τελειώνει ο χρόνος μας μαζί με το ημερολόγιο των Μάγιας. Θαυμάζω την ψύχραιμη ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, σέβομαι το ανίκητο των νόμων της φύσης, λατρεύω την μαθηματική αρμονία που διαρρέει τα πάντα στη ζωή μας, ακόμη κι αυτά που νομίζουμε οτι τα καθορίζουμε εμείς.
Άσχετα άν προσωπικά πιστεύω κι εγκρίνω τις μεθόδους που ακολουθούν οι πολιτικοί και οι κεντρικοί τραπεζίτες σε μια αποθέωση των Κευνσιανικών θεωριών και πρακτικών, διαβάζω τις ακολουθούμενες πολιτικές στους σαν μια προσπάθεια να δοθεί απάντηση στην κρίση που διανύουμε. Ζούμε σε εποχή με απίστευτες ταχύτητες, άρα πολύ γρήγορα θα φανεί η αποτελεματικότητα η μη όσων συμβαίνουν. Οι αμερικανικές εκλογές είναι σε δυό μήνες, μετά θα «απελευθερωθούν» οι αληθινές προθέσεις και θα ειπωθούν όλες οι αλήθειες απο όλους.
Άλλωστε σαν πόσο αξίζει να κυνηγήσει κανείς ομολογιακές αποδόσεις του 1,5 ή του 2% επι μιά δεκαετία σε κρατικό ομόλογο ή του 3% σε εταιρική έκδοση, αφού αυτά είναι τα νούμερα σήμερα; (εκτός άν πάμε σε Japan model με σχεδόν μηδενικά επιτόκια για δεκαετίες, τότε όμως αλλάζει το story της «επιτυχίας» αυτών των πολιτικών και οι παραπάνω αποδόσεις θα φαντάζουν super). Κινδυνεύω περισσότερο να μήν αγοράσω Dow Jones στις 13500 μονάδες και να χάσω ένα ράλι 2 ή 3 χιλιάδων μονάδων ή κινδυνεύω να μου αφήσουν τον μουτζούρη στα χέρια για κανένα δυό χρόνια και να ζώ déjà vous του 99; Τί θα χάσω (ότι έχασα το έχασα άλλωστε) άν περιμένω κι ας μήν είναι το πρώτο κέρασμα δικό μου; Κι άν οι αγορές συνεχίσουν ασταμάτητες, εγώ στην απ έξω θα μείνω, να κοιτάω τα νέα υψηλά με ζήλεια; Βασανιστικά τα ερωτήματα, δυστυχώς όμως και η καλογερική των επενδύσεων βαρειά κι αυτή.
Αν τα πράγματα οδεύουν προς έξοδο απο την κρίση, ακολουθούν πολλά χρόνια ανοδικού υγιούς κύκλου και ο χρόνος είναι σύμαχος μου. Άν όμως το πάρτυ σχόλασε, θα φορτωθώ εγώ τα αποφάγια και την λάντζα, απ αυτά που πήραμε μια φορά κι έναν καιρό.
Ψυχραιμία λοιπόν, ας δώσουμε στη σκέψη μας την ευκαιρία να αξιολογήσει τα πρώτα αποτελέσματα (θετικά ώς τώρα), τις αγορές να δώσουν δείγματα συμπεριφοράς μετά το γεγονός που περίμεναν και μετά να δούμε άν θα φορέσουμε το σμόκιν για το επερχόμενο πάρτυ ανάκαμψης ή παλτό γάντια κουκούλα για κανένα βαρύ χειμώνα.
Κωνσταντίνος Βενιανάκης