Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γερμανικές εφημερίδες έγραψαν την περασμένη βδομάδα για τον «νικητή» Σαμαρά και για τα «κότσια» του Σαμαρά. Ε, αυτό ήταν! Από εκεί και μετά ανέλαβε η ΕΡΤ, που στα παλιά χρόνια λεγόταν ΥΕΝΕΔ…
Ο κατακλυσμός για το «κοσμοϊστορικό» γεγονός κράτησε όλο το Σαββατοκύριακο. «Λίγωσαν» τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης με τις «τιμές» των γερμανικών εφημερίδων και με την «αναγνώριση» που επεφύλαξαν στον (καλό μας) πρωθυπουργό. Που – σημειωτέον – πήρε μια χώρα στον γκρεμό και την έσωσε…
Αυτονόητο είναι ότι υποκλινόμαστε βαθιά τόσο στη διοίκηση της ΕΡΤ όσο και στη δημοσιογραφική δεοντολογία, το αισθητήριο και την αντικειμενικότητα των επιφορτισμένων να υλοποιήσουν τις εντολές της. Η ενημέρωση του κοινού για το πόσο σπουδαίο βρίσκουν τον κ. Σαμαρά οι δυο γερμανικές εφημερίδες ήταν… διαρκής, επαναλαμβανόμενη και υπερπλήρης.
Δυο παρατηρήσεις μόνο:
Πρώτον, για το πώς «έσωσε» την Ελλάδα και το λαό της ο Σαμαράς, ας ρίξουν μια ματιά οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ στα ρεπορτάζ των τίμια εργαζόμενων δημοσιογράφων και τεχνικών της κρατικής τηλεόρασης. Ιδιαίτερα ας ρίξουν μια ματιά στα ρεπορτάζ για τους ανέργους και για τα συσσίτια στις γειτονιές της Αθήνας…
Δεύτερον, πριν τον Σαμαρά, οι Γερμανοί είχαν τιμήσει και τον Παπανδρέου. Μάλιστα αυτόν, τον καιρό που ήταν πρωθυπουργός, τον είχαν βραβεύσει κιόλας. Επομένως, να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Τουτέστιν: Στην περίπτωση του Σαμαρά, αν είναι δυο εφημερίδες όλες κι όλες που ανακάλυψαν πόσο σπουδαίος είναι, στην περίπτωση του Παπανδρέου, η σπουδαιότητά του είναι τέτοια, που παρούσα όταν του παρέδιδαν το βραβείο οι Γερμανοί, ήταν σύσσωμη η πολιτική και οικονομική ηγεσία της φίλης χώρας.
Μήπως, λοιπόν, οι διοικούντες την ΕΡΤ, που γοητεύονται τόσο από τα συχαρίκια των Γερμανών προς τους Ελληνες πολιτικούς, να ζητήσουν την επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στο πόστο του; Το λέμε γιατί, αφού ο κ. Παπανδρέου έχει λάβει μεγαλύτερες τιμές από τους Γερμανούς συγκριτικά με τον Σαμαρά, τότε μάλλον θα μπορεί να τη «σώσει» καλύτερα τη χώρα. Ε;…
22 ΜΑΗ 1963, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 50 χρόνια, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεχόταν τη δολοφονική επίθεση του κράτους και του παρακράτους της πλουτοκρατίας και των «Γκοτζαμάνηδων».
Ο Λαμπράκης κείτεται αιμόφυρτος. Το δολοφονικό χτύπημα της αποχαλινωμένης «δημοκρατίας» το δέχτηκε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων μαρτύρων, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Η άνιση μάχη κράτησε 5 μέρες στην Εντατική. Στις 27 Μάη του 1963, στις 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Τις προάλλες ο πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα έκανε επίσκεψη στο Σούλι. Εκεί, λοιπόν, παρουσία και της δημάρχου της πόλης, έκανε δηλώσεις άκρως… ενθαρρυντικές.
Συγκεκριμένα, όπως μας μετέφεραν φίλοι, ο κύριος πρέσβης είπε και προέβλεψε ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να έχει υπομονή αφού για τις σκληρές θυσίες που έχει υποστεί όλη αυτήν την περίοδο, θα έρθει η στιγμή, μετά από 30 ή 40 ή 50 χρόνια, που θα ανταμειφθεί!
Είναι αλήθεια ότι τέτοιος… φιλικός, συμπονετικός, άμα τε και αναπτερωτικός του φρονήματος του ελληνικού λαού χαιρετισμός, σπανίζει. Αλλωστε, τα 100 πρώτα χρόνια είναι τα δύσκολα. Μετά -έτσι κι αλλιώς- η ανταμοιβή είναι σίγουρη…
Γεια σου καπετάνιε!
Σήμερα συμπληρώνονται 8 χρόνια από το «πέταγμα» του Χαρίλαου Φλωράκη στο τελευταίο του αγνάντιο, στον Αη-Λιά. Ο Χαρίλαος λείπει. Αλλά είναι πάντα εδώ. Ζωντανός στις μνήμες και στις καρδιές μας. Στο πρόσωπό του σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι. Τιμάμε μια ολόκληρη γενιά κομμουνιστών, των ζευγάδων, που με τη σπορά τους σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία του ΚΚΕ και του τόπου
«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Ετσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του ’40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα. Ετσι λέει κάθε γενιά – ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω…».
(«ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ – Ο Λαϊκός Ηγέτης», τόμος Β΄, Χρήστου Θεοχαράτου).
http://seisaxthia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου