ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ: Νοεμβρίου 2014

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Τα κόκκινα γάντια πήραν πτυχίο

Μετά τη δουλειά στην Εφορία των Γιαννιτσών, η Βάσω Κουκλίδου έπαιρνε το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη ώστε να παρακολουθήσει νυχτερινό λύκειο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΤΣΑΚΟΣ στην ΑΥΓΗ

Μετά το απολυτήριο νυχτερινού Λυκείου, πέρασε στις πανελλήνιες και πήρε πτυχίο από το ΑΠΘ, αλλά δεν εγκαταλείπει τον αγώνα των καθαριστριών: "Αν παραιτηθώ από τη διεκδίκηση, θα είναι ήττα που δεν μπορώ να αποδεχτώ στη ζωή μου"

Πριν μέρες ένα «κόκκινο γάντι» υψώθηκε μέσα στο ΑΠΘ. Για την Βάσω Κουκλίδου η κίνηση αυτή δεν ήταν διαμαρτυρία, αλλά επιβράβευση ενός προσωπικού αγώνα που οι συνθήκες την υποχρέωσαν να δώσει με άνισους όρους. Μια καθαρίστρια που βρέθηκε στον δρόμο μαζί με 594 ακόμη γυναίκες. Η διαθεσιμότητα και η απόλυση δεν στάθηκαν εμπόδια στη συνέχιση του προσωπικού της αγώνα και στις 13 Νοεμβρίου η Βάσω κατάφερε να πάρει το πτυχίο από το Τμήμα Ψυχολογίας. Στην ορκωμοσία φόρεσε το κόκκινο γάντι του αγώνα, καθώς «η διεκδίκηση της δουλειάς, της αξιοπρέπειας και της δικαίωσης δεν τερματίστηκε με την απόκτηση ενός πτυχίου».

Η ιστορία της ξεκινά από τα Γιαννιτσά, όπου εργαζόταν ως καθαρίστρια στην εφορία. «Η ζωή τα έφερε έτσι που νωρίς αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το λύκειο» λέει η Βάσω και συμπληρώνει πως «όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, αποφάσισα να τελειώσω το σχολείο». Στα Γιαννιτσά νυχτερινό Λύκειο δεν υπήρχε και έτσι αναγκάστηκε να παρακολουθεί μαθήματα στη Θεσσαλονίκη. «Όλα αυτά τα χρόνια, μετά τη δουλειά στην εφορία, έπαιρνα το λεωφορείο και πήγαινα στη Θεσσαλονίκη» λέει η πτυχιούχος Ψυχολογίας.

Η Κατερίνα δραπέτευσε. Όσες φυλακές έζησε, όσους παραδείσους κι αν αναζήτησε στα ναρκωτικά ποτέ δεν έφτασαν. Η επιχείρηση δίωξης των οροθετικών χρηστριών πριν τις εκλογές του 2012, μάζεψε μαζί με τις άλλες κοπέλες και την Κατερίνα. Τη γνωρίσαμε κι αυτή στις φυλακές Κορυδαλλού. Ενα κορίτσι γελαστό που του άρεσαν οι αγκαλιές και τα χάδια. Ηταν διαχυτική, πάντα με φιλούσε.

Η Κατερίνα έγινε αργότερα ασθενής μου καθώς το «αδίκημα» της οροθετικότητάς της, την έφερε στην πόρτα της Μονάδας Λοιμώξεων. Γρήγοραενεργοποιήθηκε. Μάχιμη, πήρε μέρος σε όλες τις δράσεις της πρωτοβουλίας αλληλεγύης για τις διωκόμενες οροθετικές: μίλησε σε προβολές, σε πανελ, σε συγκεντρώσεις για τα αυτονόητα: τα νοσήματα δεν φυλακίζονται, θεραπεύονται. Την αγαπήσαμε για το θάρρος της, την ανθρωπιά της, το ωραίο μυαλό της.

Δυο χρόνια καθαρή, όταν υποτροπίασε. Ζητούσε συγγνώμη γιατί νόμισε οτι μας απογοήτευσε. Οι δικοί μου φόβοι όμως είχαν να κάνουν με κάτι άλλο. Εμείς πόσο σωστά τη στηρίξαμε; Πόσο μπορέσαμε ν’απαλύνουμε τους πόνους της, να την κάνουμε ικανή ν’αντέξει ότι και οι άλλοι και άλλες αντέχουμε;

Παρακαλώ, την προσοχή σας. Παρά τις “λογοτεχνικές παρεμβάσεις” του γράφοντος, η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή:

Επειδή στην Πάτρα κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές πλειοψήφισαν οι κομμουνιστές, είναι φυσικό και επόμενο η δημοτική αρχή να μην ασχολείται με σοβαρά και κεφαλαιώδη προβλήματα της πόλης, όπως κάνει π.χ. ο δήμος Ναυπλιέων, ο οποίος ασχολήθηκε με το να ονομάσει τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο δημότη του. Εμείς εδώ, κολλημένοι κομμουνιστές, επιμένουμε να ασχολούμαστε με τρίχες, όπως π.χ. πώς θα ανακουφίσουμε (έστω και λίγο) τους συμπολίτες μας που υποφέρουν.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι διοικούντες τον δήμο σκέφτηκαν κάτι απλό: να αξιοποιήσουν κατά τον πιο πρόσφορο τρόπο την δημοτική περιουσία. Κι ανάμεσα στα περιουσιακά στοιχεία τού δήμου υπάρχουν και… ελιές! Μιας και στο σχέδιο πόλης έχουν ενταχθεί αγροί και χωράφια, πολλά των οποίων έχουν ήδη απαλλοτριωθεί προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι, να γίνουν πλατείες, να χτιστούν σχολεία κλπ, είναι λογικό να υπάρχουν μεταξύ τους και κάποια με ελιές.

Δημοσιεύω σήμερα ένα σύντομο, σπαραχτικό διήγημα που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον, το «Ντιάλιθ” ιμ Χριστάκη», από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Θεσπρωτού συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου (1955-). Πρόκειται για την πρώτη συλλογή διηγημάτων του Δημητρίου (1987) και, αν δεν κάνω λάθος, το βιβλίο είναι σήμερα εξαντλημένο.

Η φίλη Μαρία, που πληκτρολόγησε το διήγημα, έψαξε επίσης και βρήκε πώς αποδίδονται μερικές φράσεις και τραγούδια που είναι στα αλβανικά (ή ανακατεμένα με ελληνικά) -νομίζω μόνο μια λέξη μάς λείπει.

Ζάντζες, ηπειρώτικη λέξη, είναι ιδιοτροπίες, νάζια, καμώματα.

Τσάκινο είναι το λεπτό ξυλαράκι.

Ντιάλιθ” ιμ Χριστάκη

Από ’να πείσμα την πήρε.

Δεν τον πολυένοιαζε, μα πέσαν να τον φάνε οι δικοί του.

«Καλά, το ’χασες τελείως; Να μπάσουμε σπίτι μας την Αρβανίτω, την τέτοια, την πάντοια;»

Ιδίως οι αδερφές του ήταν κατηγορηματικές:

«Σπίτι μας δεν μπαίνει η παλιοσκιπιτάρ».

Βέβαια, πιο πολύ απ’ τη φυλετική της ιδιότητα τις πείραζε που, όταν έμπαινε στο φούρνο τους, σαν κάτι να ομόρφαινε.

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι αυτοί που κυβερνούν, που έχουν λάβει τη λαϊκή εντολή να καθορίσουν τις τύχες των πολλών, είναι ικανοί και άξιοι να το κάνουν; Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ είχε πει ότι ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να διαλέγει ανάμεσα στο να μην είναι απολύτως τίποτα και στο να υποκρίνεται αυτό που είναι. Δηλαδή, από τη μια πλευρά, διαπιστώνουμε ή επιλέγουμε να είμαστε ένα τίποτα (άγνωστοι, αφανείς, αόρατοι),οπότε δε θα βρεθούμε στη θέση να κυβερνήσουμε, να ηγηθούμε και να καθοδηγήσουμε άλλους.

Γιάννης Μάρκοβιτς

Σε αυτή την περίπτωση, μήπως επιλέγουμε το μαντρί και την ασφάλεια που μας παρέχει ο βοσκός; Από την άλλη πλευρά, κάποιοι εξ ημών υποκρινόμαστε αυτό που είμαστε ή ενδεχόμενα αυτό που θέλουμε να είμαστε ή εκείνο οι άλλοι επιθυμούν να βλέπουν σε μας, οπότε κυβερνάμε και ηγούμαστε. Τότε μήπως επιλέγουμε την πλευρά του βοσκού και οι λίγοι θρασείς, εκείνη του λύκου; Η υποκρισία βοηθάει την εξουσία· τη συντηρεί, την εκλογικεύει και της προσφέρει τυπική νομιμοποίηση. Αν ισχύει αυτό που είπε ο Λένιν ότι η υποκρισία στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας, της έλλειψης ισχύος, τότε εκείνοι που υποκρίνονται είναι τα αδύναμα πρόβατα. Πως όμως κατάφεραν αυτά τα υποκριτικά, αδύναμα πρόβατα να βγουν από το μαντρί και να επιλέξουν άλλους ρόλους; Ποιά δύναμη τους ώθησε να γίνουν βοσκοί;

Αγγελική Δημοπούλου

Τον Δεκέμβριο του 1944, ενάμιση μόλις μήνα μετά την πανηγυρική απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τα ναζιστικά στρατεύματα, ξέσπασε «Η Μάχη της Αθήνας», η σφοδρότερη στρατιωτική αναμέτρηση που έγινε ποτέ στην πρωτεύουσα. Σε αυτήν επικεντρώνεται το νέο βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Πρόκειται για μια επιστημονική μελέτη που αναφέρεται στα γεγονότα καταγράφοντας λεπτομερώς τις μάχες που μαίνονταν σε κάθε γειτονιά της πόλης. Ο συγγραφέας μιλά στο tvxs.gr, για τις αιτίες που οδήγησαν στα Δεκεμβριανά, τα γεγονότα που καθόρισαν την έκβασή τους, τα θύματα αλλά και τον «παράλληλο πόλεμο» που εξελισσόταν σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

Είχατε ήδη γράψει ένα βιβλίο για την Κατοχή και την Αντίσταση. Τώρα έρχεται ένα δεύτερο βιβλίο για τα Δεκεμβριανά. Πρόκειται για την ολοκλήρωση μιας ενιαίας έρευνας;

Επειδή ακριβώς είχε προηγηθεί η ενασχόληση μου με την Κατοχή και την Αντίσταση στην Αθήνα υπήρχε πλέον και το υλικό και κυρίως η κατανόηση της περιόδου που προηγήθηκε των Δεκεμβριανών. Και δεδομένου ότι το προηγούμενο βιβλίο μου είναι η πρώτη εστιασμένη έρευνα για την Κατοχή στην Αθήνα, ήταν μια δεδομένη συνέχεια το να ασχοληθώ με τα Δεκεμβριανά, από την άποψη ότι είναι τόσο άμεση η σχέση και χρονικά αλλά και σε επίπεδο πολιτικών εξελίξεων. Δεν μπορείς να εξετάσεις τα Δεκεμβριανά χωρίς να ξέρεις τι έχει γίνει στην Κατοχή, ούτε βέβαια να αφήσεις το κομμάτι της Κατοχής χωρίς να το συμπληρώσεις με τα Δεκεμβριανά που ακολουθούν μόλις ενάμιση μήνα μετά. Άρα είναι ουσιαστικά ένα έργο σε δυο τόμους. Αν και το ένα βιβλίο διαφέρει πολύ από το άλλο. Το πρώτο ερευνά τρεισήμισι χρόνια και προσπαθεί να κατανοήσει τις τεράστιες αλλαγές που έγιναν στην ελληνική κοινωνία λόγω της Κατοχής, ενώ το δεύτερο μελετά τη μάχη που έγινε στην Αθήνα και εμβαθύνει στις πολιτικές εξελίξεις λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Είναι δυο διαφορετικού είδους επιστημονικά αφηγήματα.

Οι επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και δημιούργησαν τη σύγχρονη πραγματικότητα. (vid)

Ο 20ος αιώνας υπήρξε ένας αιώνας εξεγέρσεων, αλλαγών και μεγάλων εξελίξεων που οδήγησαν τα κράτη και τις κοινωνίες τους σε πρωτόγνωρη ανάπτυξη.

Οι παρακάτω επαναστάσεις έφεραν τον κόσμο στη μορφή που τον γνωρίζουμε σήμερα και αποτελούν μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας.

Επιμέλεια: Εύη Κιόρρι

10. Η Κουβανική Επανάσταση, 1956- 1959

Χρέος και Γεωπολιτική 'Eσο έτοιμος για την επόμενη μέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Τους άλλους πολιτικούς τους σκότωσαν οι επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι. ‘Ενας υπεύθυνος πολιτικός είναι κάποιος που είναι μέσα στον λαό, που συναισθάνεται αυτό που λέει ο λαός».

Ψάρεψα αυτή τη φράση της Μαρίν Λε Πεν από το τελευταίο Express. Δημαγωγία μπορεί να πείτε, αλλά αυτή η δημαγωγός έρχεται τώρα πρώτη στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, γεγονός κοσμοϊστορικό για τα μεταπολεμικά πολιτικά δεδομένα μιας χώρας που είναι, εδώ και τρεις αιώνες, η «ιδρύτρια» και το πολιτικό βαρόμετρο όλης της Ευρώπης.

Σε μια κατάσταση βαθειάς κρίσης και «προδοσίας» των ελίτ, το κοινωνικό σώμα έχει ακόμα περισσότερο ανάγκη από τη γλώσσα και την αυθεντικότητα της αλήθειας. ‘Ένα μεγάλο μέρος της εκτόξευσης του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. μεταξύ 2011 και 2012 οφείλεται στον «αυθορμητισμό» του Τσίπρα. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, η αλλαγή στο στυλ του κόμματος μάλλον απέτρεψε παρά βοήθησε την άνοδό του.

Με αφορμή τον θόρυβο των ημερών, μιλούσαμε για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς με έναν φίλο, τις προάλλες, και προσπαθούσα να του εξηγήσω, ότι μόνο σε χώρες τριτοκοσμικές, υπάρχουν μεσάζοντες μεταξύ ενός κράτους-αγοραστή και ενός κράτους-πωλητή οπλικών συστημάτων.

Διότι, τι πιο φυσιολογικό, από τον υπουργό Άμυνας της Γαλλίας, για παράδειγμα, να σηκώσει το προσωπικό του τηλέφωνο και να μιλήσει απευθείας με τον Αμερικάνο ομόλογό του, να κουβεντιάσουν για τις γυναίκες τους, τα σκυλιά τους κι ό,τι άλλο, τέλος πάντων επιτρέπει το πρωτόκολλο, και μετά να του ζητήσει, ο Γάλλος του Αμερικάνου, να μεσολαβήσει για να αγοράσει η Γαλλία, ένα αμερικάνικο κανόνι που χρειάζεται ή ένα αεροπλάνο.

Θα μου πεις, είναι δυνατόν η Γαλλία, που είναι παραγωγός πολεμικών αεροπλάνων η ίδια, ν' αγοράζει αεροπλάνα αμερικάνικά? Ε, τι να κάνουμε, άμα οι Γάλλοι στρατηγοί μουλαρώνουν κι επιμένουν ότι ηArmée de l'Air χρειάζεται οπωσδήποτε τρία ή τέσσερα ιπτάμενα ραντάρ, τι να κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι, που τα αμερικάνικα ιπτάμενα ραντάρ είναι τα καλύτερα, αν όχι τα μοναδικά στην αγορά? Θα σηκώσει, λοιπόν, το τηλέφωνο ο Γάλλος υπουργός και θα το παζαρέψει. Μετά, μαζί με τους επιτελείς του υπουργείου του, τους ναυάρχους και τους πτεράρχους του και υπό την επίβλεψη των Γάλλων στρατηγών με τα πιο πολλά αστέρια θα πάει και θα το αγοράσει. Για υπουργούς, μιλάμε τώρα, με όλη τη βαρύτητα της λέξης, όχι για κάτι δικούς μας «υπουργούς» που είναι απόγονοι του Μαυροκορδάτου και του λήσταρχου Νταβέλη. Αυτά, τα προηγούμενα, συμβαίνουν στα κανονικά κράτη, αλλά όχι στην πατρίδα μας, τη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα.

Του Καρτέσιου

Αλήθεια λένε. Δεν υπήρξε κανένα ναυάγιο στη διαπραγμάτευση του Παρισιού, διότι απλώς δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση. Και δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση από τη στιγμή που ο Χαρδούβελης ομολογεί ότι «ως χώρα έχουμε ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών μας, όμως εκείνοι θέλουν και το 1%». Όταν λοιπόν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών σου στη Τρόικα, τί ακριβώς έχεις διαπραγματευτεί όλο αυτό το διάστημα που δήθεν διαπραγματεύεσαι; Ποια μνημόνια σκίζεις κάθε μέρα, όταν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεων αυτών των μνημονίων;

Κι όταν μιλάμε για «δεσμεύσεις» δεν εννοούμε «στιγμιαίες» δεσμεύσεις, αλλά εφ όρου ζωής. Πρόκειται για δεσμεύσεις με όλη την έννοια της λέξης. Δεσμεύουν την κάθε μας μέρα και την κάθε μέρα της κάθε γενιάς που ακολουθεί. Ας δούμε ποιο είναι και αυτό το 1% που επιμένει να ζητά η Τρόικα. Είναι η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο όμως –κι εδώ είναι το ενδιαφέρον – δεν αρνείται η σημερινή κυβέρνηση να υπογράψει, απλώς παρακαλά να της δοθεί πίστωση χρόνου ώστε να το υπογράψει μετά την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.

Σε αυτή την παράταση χρόνου εστιάζεται όλο αυτό που έχουν βαφτίσει «διαπραγμάτευση». Διαπραγματεύονται τον χρόνο που θα είναι ακόμη στην εξουσία. Πρόκειται περί διαπραγμάτευσης καθαρά προσωπικών συμφερόντων του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των βουλευτών τους. Αυτό ναι, το δέχομαι. Διαπραγματεύονται όσο μπορούν. Κατά πάσα πιθανότητα θα πάει καλά. Ούτως ή άλλως, ολόκληρο το Σύστημα χρειάζεται χρόνο για να κάψει αποδείξεις απ’ όλα τα σκάνδαλα που δημιούργησε κι απ’ όλες τις συμφορές που συνειδητά έχει προκαλέσει στον τόπο.

Του Δημήτρη Μηλάκα

Σε άλλες παλαιότερες εποχές «αντιβασιλείς», έπαρχοι και αξιωματούχοι έφταναν από την μητρόπολη για να διοικήσουν τους πρωτόγονους ιθαγενείς, να δώσουν τα φώτα τους και να ρουφήξουν τον πλούτο τους. Σήμερα, όπως αρχίζει πια να γίνεται ξεκάθαρο από το ελληνικό παράδειγμα εποπτείας, η αποικιοκρατική διοίκηση γίνεται κατά κύριο λόγο από το πρόθυμο εγχώριο πολιτικό προσωπικό.

Αυτοί οι πρόθυμοι τοποθέτησαν τη χώρα στη μέγγενη των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων φρόντισαν να εντάξουν στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας τις απαιτήσεις των δανειστών και από το 2010 μέχρι και τώρα διοικούν ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους, όπου:

· Δημιουργήθηκε μια τεράστια δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού

· Υποτιμήθηκαν γενικότερα οι αξίες που θα επιτρέψουν στα εγχώρια και ξένα κοράκια να αρπάξουν τζάμπα ότι έχει αξία και προοπτική κέρδους

· Απελευθερώθηκε η ασυδοσία του αφεντικού που μπορεί να κάνει νόμιμα τις δουλειές του τζάμπα

· Δημιουργήθηκε ο μηχανισμός αφαίμαξης του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου για την εξυπηρέτηση του χρέους

Στην ελληνική αποικία (χρέους) η εκλεγμένη κυβέρνηση έχει το ρόλο της μαριονέτας και υπάρχει μόνο και μόνο για να νομιμοποιεί και να εφαρμόζει τις αποφάσεις των δανειστών:

· Πόσο, σε ποιον και τι θα ξεπουληθεί

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Σήμερα συμπληρώνεται ο τρίτος μήνας από τότε που ο φίλος μας κρατάει μόνο για τον εαυτό του αυτό το φοβερό μυστικό. Δεν μπόρεσε, ή μάλλον δεν θέλησε να το μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με φίλο, ούτε με γνωστό, ούτε με συγγενή. Όμως είχε φτάσει πια στα όριά του. Ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει άλλο μέσα του. Τον έπνιγε, μέρα τη μέρα του έτρωγε τα σωθικά. Είχε δίκιο τελικά ο παππούς του που έλεγε συχνά πώς οι αρρώστιες των σπλάχνων είναι αρρώστιες ψυχής. Αυτούς τους τελευταίους μήνες, αισθανόταν πολύ συχνά πόνους στα σπλάχνα του ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχε τέτοιου είδους ενοχλήσεις.

Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν το αφεντικό του, του ανακοίνωσε πως στο εξής θα τον χρειαζόταν μόνο τις τέσσερις από τις πέντε μέρες της εβδομάδας, γιατί οι παραγγελίες είχαν μειωθεί άρα και τα δρομολόγια θα ακολουθούσαν μια αντίστοιχη μείωση. Του είπε επίσης πως όλοι οι οδηγοί το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πως αν ήθελε θα μπορούσε να ψάξει αλλού για δουλειά αρκεί να του υπέβαλλε την παραίτησή του γιατί εκείνος δεν του πήγαινε η καρδιά να τον διώξει. Βέβαια του υπενθύμισε επίσης πως θα υπήρχε και μια αντίστοιχη μείωση στο μισθό του αφού θα μειωνόταν οι μέρες εργασίας του. Έτσι ήταν το δίκαιο.

Μετά από δυο με τρεις μήνες το αφεντικό του τον κάλεσε στο γραφείο του πάλι για να του πει πως θα έπρεπε να έρχεται μόνο για τρεις μέρες τη βδομάδα υπενθυμίζοντάς του πως θα υπάρχει και αντίστοιχη μείωση στο μισθό του.

Απ’ την πρώτη μέρα

Ο Στάθης στον eniko

Η στήλη πιστεύει ακράδαντα ότι η προσέγγιση της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ και η τυχόν συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ συνιστά μια πεντακάθαρη αριστερήπολιτική. Διότι πηγαίνοντας η ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ προίκα το 0,98% που διαθέτει στο εκλογικό σώμα συν τη συγκυβέρνησή της με τον Βενιζελομπαλτάκο, είναι βέβαιον ότι ένα 3%-4% της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στο ΚΚΕ. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κατορθώσει να ενισχύσει τις δυνάμεις στα αριστερά του, που θα τον πιέζουν να ασκήσει μια πιο αριστερή πολιτική. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό από αυτό;

Θα μου πείτε ορισμένοι ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σας καταλαβαίνω. Βλέπετε κάποιο μέτωπο του ΚΚΕ προς τα δεξιά; Το μόνο μέτωπο που έχει ανοιχτό το ΚΚΕ είναι προς την Αριστερά. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό απ’ αυτό;

Μάλιστα ο σ. Κουτσούμπας βρίσκεται σε εγρήγορση: «To KKE θα είναιστους δρόμους απ’ την πρώτη μέρα κιόλας σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Απ’ την «πρώτη κιόλας μέρα», σύντροφε; Ούτε καν απ’ τη δεύτερη; Να μη δούμε πρώτα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τον πλακώσουμε στις σφαλιάρες με τη μία; Μπράβο!Αυτό είναι αριστερή πολιτική! Και συνεπής! Διότι

Ενός κακού μύρια έπονται. Κεντρικό ζητούμενο στο νόμο Διαμαντοπούλου ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους. Κανένα διοικητικό πανεπιστημιακό όργανο σήμερα, σύμφωνα με το νόμο αυτόν, δεν εκλέγεται με ανοικτή, δημοκρατική, άμεση και καθολική ψηφοφορία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Γιάννης Μυλόπουλος

Τα Συμβούλια Ιδρύματος, κατά το ήμισυ εκλέγονται από το σώμα των καθηγητών, (φοιτητές και προσωπικό αποκλείονται πλέον από κάθε εκλογική διαδικασία) και κατά το ήμισυ διορίζονται από τα «εκλεγμένα» μέλη. Ακόμη κι αυτή η εκλογή όμως των μισών μελών των Συμβουλίων, γίνεται μέσω του αμφισβητούμενου, αμφιλεγόμενου, όσο όμως και εξαιρετικά σπάνιου στη διεθνή εκλογική πραγματικότητα συστήματος της ταξινομικής ψήφου, καθώς και μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, με μια πλατφόρμα μάλιστα κλειδωμένη, την οποία έχει ετοιμάσει το υπουργείο Παιδείας, κατά τρόπο ώστε κανείς να μην μπορεί να αποδείξει ότι έγινε νοθεία, όπως και κανείς να μην μπορεί να διαβεβαιώσει για το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν έγινε.

Αν μάλιστα στην όλη διαδικασία, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι εκλογές των σημερινών Συμβουλίων έγιναν σε μια εποχή που η πανεπιστημιακή κοινότητα βρισκόταν, λόγω νόμου Διαμαντοπούλου, σε εμπόλεμη κατάσταση με την κυβέρνηση, εξηγούνται εύκολα τα... φιλοκυβερνητικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σημερινών εσωτερικών μελών των Συμβουλίων.

Οι συγκεντρώσεις και οι δράσεις στις ΗΠΑ
ενάντια στην αστυνομική βία και τις φυλετικές διακρίσεις συνεχίζονται, μετά το ξέσπασμα οργής στο Φέργκιουσον που πυροδοτήθηκε από την απόφαση του δικαστηρίου να απαλλάξει από τις κατηγορίες τον αστυνομικό Ντάρεν Ουίλσον, ο οποίος σκότωσε τον περασμένο Αύγουστο τον άοπλο Μάικλ Μπράουν. Κάποιες συγκεντρώσεις έχουν μικρή συμμετοχή και δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο αυτό που συνέβη σε μία από αυτές στο Τέξας αποκαλύπτει την κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ με την οπλοκατοχή αλλά και τον ρατσισμό.

Το περιστατικό συνέβη στο Ντάλας του Τέξας το βράδυ της Τετάρτης κατά τη διάρκεια μιας μικρής διαδήλωσης ενάντια στην φονική αστυνομική βία. Τους διαδηλωτές, όπως κατέγραψε και το βίντεο, επιτηρούσαν απειλητικά τρία ένοπλα μέλη μιας ομάδας που αποκαλείται «Τέξας, Μολών Λαβέ» (Come and take it Texas). Οι αυτόκλητοι προστάτες κραδαίνοντας τα όπλα ακολουθούσαν σε όλη την πορεία τους διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας και των δικαστικών αποφάσεων.

Οι τρεις ένοπλοι μίλησαν και στην κάμερα. Όπως είπαν, οι διαδηλωτές έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται και αυτοί από την πλευρά τους αποφάσισαν να δείξουν πως θα προστατέψουν τις ιδιοκτησίες τους. «Θα σταθούμε ανάμεσα σε αυτούς και τις ιδιωτικές περιουσίες», είπε ο Μάτθιου Σορτ από την οργάνωση «Τέξας Μολών Λαβέ». Σημειώνεται πως ο ένοπλοι βρίσκονταν στο σημείο χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση από τις αρχές.

Η Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων με έκθεσή της καταγγέλλει τη χρήση υπερβολικής βίας και τους πυροβολισμούς άοπλων μαύρων από την αμερικανική αστυνομία.

Η έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ, που αποτελεί και την πρώτη έκθεση για τις ΗΠΑ από το 2006, δημοσιεύεται λίγες ημέρες μετά την απόφαση του δικαστηρίου να απαλλάξει από τις κατηγορίες τον αστυνομικό Ντάρεν Ουίλσον, ο οποίος σκότωσε τον περασμένο Αύγουστο, τον άοπλο Μάικλ Μπράουν, αλλά και τη δολοφονία ενός 12χρονου αγοριού στο Κλίβελαντ στο Οχάιο επίσης από αστυνομικούς, οι οποίοι άνοιξαν πυρ επειδή νόμιζαν πως το όπλο που κρατούσε το παιδί ήταν πραγματικό και όχι αεροβόλο.

Μεταξύ άλλων η Επιτροπή αναφέρει «τον βασανιστικό πόνο και την παρατεταμένη οδύνη» που υπέστησαν θανατοποινίτες κρατούμενοι κατά τη διάρκεια εκτελέσεων που δεν προχώρησαν όπως προβλέπεται, ενώ επικρίσεις διατυπώνονται και για τους συχνούς βιασμούς κρατουμένων, τον περιορισμό με δεσμά εγκύων γυναικών σε κάποιες φυλακές, αλλά και το μέτρο της παρατεταμένης απομόνωσης που εφαρμόζεται στις αμερικανικές φυλακές.

Αντα Ψαρρά

Ένα πολύ ακραίο και ανάλγητο τρόπο επιλέγει να ξεκαθαρίσει το σύστημα τους λογαριασμούς του με τους αναρχικούς και τις όποιες επιλογές τους. Η διαρκής τμηματική εκδίκαση παρόμοιων υποθέσεων με κατηγορούμενους τους ίδιους νεαρούς σε αλυσίδα δικών, που ακόμα και εφέτες εισαγγελείς και δικαστικοί αμφισβήτησαν αλλά και ο εξοπλισμός της ειδικής φυλακής με όπλα και συνθήκες «πολέμου» φυλακών, δεν φαίνεται να αρκούν για το κράτος Δικαίου !

Τώρα παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου κορώνα γράμματα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα που εξωθεί στα άκρα την όποια αίσθηση δικαίου. Ο νεαρός Νίκος Ρωμανός, αργοπεθαίνει επειδή δεν του επιτρέπουν να κάνει χρήση του νόμιμου δικαιώματός του να παραστεί στη σχολή του.

Αν έμπαιναν οι αρμόδιοι στον κόπο να διαβάσουν την αγόρευση του εισαγγελέα και του δικαστηρίου που τον καταδίκασε στη δίκη για τη ληστεία στο Βελβεντό θα σχημάτιζε ορθότερη εικόνα για το πόσο μη βίαια ήταν η ληστεία και πόσο μέσα από κείμενα, καταθέσεις αλλά και δημόσιες τοποθετήσεις είναι σαφές ότι το κράτος δεν έχει απέναντί του ένα «επικίνδυνο μανιακό εγκληματία». Η αδυναμία και η απόλυτη απροθυμία του Υπουργείου να δώσει άμεσα λύση στο θέμα οδηγούν στο θάνατο ένα πολύ νέο άνθρωπο άσχετα από το αδίκημα του ή από το πόσο και το πώς έσφαλε.

πραγματικές εξεγέρσεις

seisaxthiablog Αγγελική Στελλάκη

Τρία μεσαία δάχτυλα υψωμένα σε έναν χαιρετισμό. Αυτή η φαινομενικά «αθώα» χειρονομία έχει προκαλέσει «πονοκέφαλο» στο στρατιωτικό καθεστώς της Ταϊλάνδης.

Ο χαιρετισμός που χρησιμοποιούν οι επαναστάτες στη σειρά βιβλίων (και ταινιών) «Αγώνες Πείνας», έχει υιοθετηθεί από πολίτες (κυρίως φοιτητές) στην Ταϊλάνδη που θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους κατά της χούντας.

Πριν από μερικούς μήνες ο πρωταγωνιστής της ταινίας Ντόναλντ Σάδερλαντ είχε εκφράσει την επιθυμία του να οδηγήσουν οι Αγώνες Πείνας σε «πραγματικές επαναστάσεις».

Λίγο αργότερα, ο χαιρετισμός της ταινίας θα γινόταν το ανεπίσημο σύμβολο διαμαρτυρίας στην Ταϊλάνδη, κάνοντας τον κόσμο του σινεμά και της πραγματικότητας να μοιάζει να χωρίζεται από μία λεπτή γραμμή…

Η χειρονομία των διαδηλωτών στην Ταϊλάνδη έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της τον Ιούνιο.

Η έμπνευση είχε έρθει από τους Αγώνες Πείνας, όπου οι φτωχοί κάτοικοι των περιφερειών που τροφοδοτούν το καθεστώς της Κάπιτολ με πρώτες ύλες και αγαθά επαναστατούν εναντίον του προέδρου Τζον Σνόου.

Τελεσίγραφο λίγων ωρών έδωσε η τρόικα στην κυβέρνηση προκειμένου να στείλει σαφείς απαντήσεις σε σειρά αξιώσεων της. Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι προτάσεις πρέπει να σταλούν έως το μεσημέρι του Σαββάτου ώστε οι επιτελείς της τρόικας να επιστρέψουν στην Αθήνα μέχρι τη Δευτέρα.

Από το υπουργείο Οικονομικών διαρρέεται ότι “ίσως να είμαστε πιο κοντά”, στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας για την επίτευξη συμφωνίας.

Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, η τρόικα έχει ζητήσει σειρά μέτρων (όρια ηλικίας, περικοπές, 100 δόσεις) που -κατά την άποψη της- καλύπτουν το δημοσιονομικό κενό του 2015, που το υπολογίζει σε 3 δισ. ευρώ.

Το μήνυμα της τρόικας είναι σαφές: Ο χρόνος τελειώνει!

Και περιμένουν από την Αθήνα σαφείς δεσμεύσεις στα παρακάτω:

- Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού κενού του 2015.

- Προώθηση αξιόπιστης μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού.

- Αλλαγή του καθεστώτος ΦΠΑ.

- Ενίσχυση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά προϊόντων.

- Τροποποιήσεις στο σχέδιο της ρύθμισης των 100 δόσεων

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1942 ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης τουΚαΐρου Εμμ. Τσουδερός έλαβε από τις αγγλικές υπηρεσίες μια αναφορά που από κάθε άποψη ήταν εξαιρετικής σημασίας. Η αναφορά- που έφερε την υπογραφή του J. S. Pearson, αρμοδίου της SOE (Special Operations Executive- Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων) στο Κάιρο- έγραφε[1]:

«Κύριε,

Είμαι ευτυχής να σας ενημερώσω, ότι προσφάτως,επραγματοποιήσαμεν μιαν εξαιρετικώς επιτυχή επιχείρησιν εν Ελλάδι. Τα γεγονότα έχουν ως ακολούθως:

Την 1ην Οκτωβρίου ερρίψαμεν μίαν ομάδα, εξ Βρεταννών αξιωματικών και δύο υπαξιωματικών, εις το όρος Γκιώνα, και αργότερον μίαν ακόμη ομάδα αποτελούμενη εκ δύο Βρεταννών αξιωματικών, ένα Έλληνα οδηγόν και ένα Βρεταννόν υπαξιωματικόν, οι οποίοι ενίσχυσαν τους προηγουμένους, επίσης δε ερρίφθησαν εις αυτούς σημαντικαί ποσότητες εφοδίων, εκρηκτικών κ.λπ. Επέτυχον να έλθουν εις επαφήν με μία ομάδαν ανταρτών των οποίων ηγείτο ο Συνταγματάρχης Ζέρβας.

Οι στόχοι των ήσαν αι τρεις βασικαί γέφυραι της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης- Αθηνών. Αυταί είναι:

Επιστροφή του βασιλιά ζητάει η Τρόικα

Την αλλαγή του πολιτεύματος στην Ελλάδα ζητάει η Τρόικα, μετά το ναυάγιο των συνομιλιών με τους Έλληνες αντιπροσώπους των τραπεζιτών και των εφοπλιστών στο Παρίσι. Η Τρόικα ζητάει να επιστρέψει ο βασιλιάς στην Ελλάδα, ώστε αφενός να μη συζητάει με πολλούς και αφετέρου να μπορέσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να εξαντλήσει την τετραετία, ξεπερνώντας τον σκόπελο της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με την Τρόικα, η Ελλάδα δεν έχει εδώ και χρόνια Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία -αφού οι εκλεγμένοι πολιτικοί δεν παίζουν κανέναν ρόλο και εφαρμόζουν τις εντολές της Τρόικας-, οπότε το ζήτημα είναι τυπικό, και η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει στη Μοναρχία.

Η αλλαγή του πολιτεύματος θα γίνει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ή μπορεί να περάσει κρυμμένη σε κάνα νομοσχέδιο για την φέτα που είναι ελληνική.

Παράλληλα με την αλλαγή του πολιτεύματος, η Τρόικα ζητάει οι πολιτικοί να αντικατασταθούν από επαγγελματίες μεταφραστές, ώστε να μεταφράζουν πιστά τις εντολές της Τρόικας και να μην χάνονται στη μετάφραση.

Αντιδράσεις από τους Έλληνες για την επιστροφή του βασιλιά δεν αναμένεται να υπάρξουν, αφού, επί χρόνια, δέχονται χωρίς καμία αντίδραση τα απανωτά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και την διαρκή καταπάτηση του Συντάγματος.

Ο βασιλιάς είναι τσιτσίδι…

Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού συστήματος, που επί της δικής του κυριαρχίας η μίζα, η αρπαχτή, η λοβιτούρα και η «λαδιά» έχουν μετατραπεί καθημερινά σχεδόν στο αλατοπίπερο του δημόσιου πολιτικού λόγου, τώρα προστίθενται και καταγγελίες για επιχείρηση εξαγοράς βουλευτών ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι μιλούν για την «εποχή των τεράτων». Ο Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης και διανοητής ήταν πολύ πιο γήινος στις διατυπώσεις του: «Η κρίση – έλεγε - συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...».

Το θέμα είναι ότι αυτές οι ωδίνες κρατούν πολύ. Τούτο με τη σειρά του έχει ένα κακό και ένα καλό. Το κακό είναι ότι αυξάνεται ο κίνδυνος του μιθριδατισμού καθώς επιμηκύνεται επικίνδυνα ο χρόνος της συμβίωσής μας με την κόπρο του Αυγείου, ότι παραμένουμε επί μακρόν εγκλωβισμένοι σε ένα «σταύλο» που κάθε τρεις και λίγο ξεχειλίζει. Το καλό είναι ότι η χρονική αυτή επιμήκυνση μας έχει κάνει όλους αρκετά έμπειρους.

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Φρίντριχ Ένγκελς, γερμανός φιλόσοφος και σύντροφος του Καρλ Μαρξ. Μαζί έγραψαν το Κομουνιστικό Μανιφέστο. Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία σε όλο τον κόσμο, μαζί με την Αγία Γραφή, το Κοράνι και το Κόκκινο Βιβλιαράκι του Μάο, που άσκησε τεράστια επιρροή τον 19ο και 20ο αιώνα. Κυκλοφόρησε στις 21 Φεβρουαρίου του 1848.

Το βιβλίο ήταν παραγγελία της «Κομμουνιστικής Λίγκας» στους δύο θεωρητικούς της κομμουνιστικής ιδέας, ενόψει του συνεδρίου της στο Λονδίνο. Το «Μανιφέστο» προτείνει ένα σχέδιο δράσης για την προλεταριακή επανάσταση, που θ' ανατρέψει τον καπιταλισμό και τελικά θα φέρει την αταξική κοινωνία. Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρει για την επιβολή του προοδευτικού φόρου, την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ως βήματα για την δημιουργία του κομμουνισμού.Γραμμένο με όσο το δυνατόν απλό και κατανοητό τρόπο, αφού απευθύνεται στις μάζες, το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» επηρέασε εκατοντάδες ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ήταν το πρώτο μαρξικό έργο που μεταφράσθηκε στα Ελληνικά, μόλις το 1908, από τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Χατζόπουλο. Δημοσιεύθηκε τότε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ο Εργάτης» του Βόλου και το 1913 ολόκληρο σε φυλλάδιο από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας.

Του Γιάννη Μπαλάφα*

Σήμερα δεν είναι Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Το πρόβλημα έφυγε από τα πρωτοσέλιδα και τις μεγαλόστομες δηλώσεις. Μήπως όμως έγινε μικρότερο; Στην Ελλάδα αλλά όχι μόνο στην Ελλάδα έχουμε ένα μεγάλο κακό, αντιμετωπίζουμε με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και οργή σημαντικά γεγονότα όταν συμβαίνουν και σοκάρουν και μετά οι περισσότεροι τα ξεχνούν μέχρι να επιστρέψουν στην επικαιρότητα με τον ίδιο τραγικό τρόπο. Ο φαύλος κύκλος ξαφνιάσματος – λήθης επαναλαμβάνεται για χρόνια… Στις 25/11 ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών… Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν και για πολλούς πέρασε… Θα την θυμηθούν ξανά σε κάτι λιγότερο από ένα χρόνο. Επιτέλους, αυτό το φαινόμενο που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως υποκρισία, πρέπει να πάψει ιδίως για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που αγγίζει την καθημερινότητα όχι μόνο των γυναικών αλλά όλης της κοινωνίας. Τα ευρήματα είναι απογοητευτικά όχι μόνο για την Ελλάδα. Η κοινωνία πρέπει κατ αρχήν να βρει το σθένος να αναγνωρίσει τα οδυνηρά συμπεράσματα της πανευρωπαϊκής έρευνας για το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών και να αναλάβει δράσεις τολμώντας να αλλάξει πολιτικές.

Απροσδόκητη ποσοτικά και ποιοτικά εμφανίζεται η έκταση βίας κατά γυναικών, στο σπίτι, στη δουλειά, σε δημόσιους χώρους, στο διαδίκτυο.

Όλα τα χαρακτηριστικά μιας βεντέτας, που πραγματοποιείται για λογαριασμό του προέδρου της δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, έχει πλέον η υπόθεση της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού, που βρίσκεται στη φυλακή για τη ληστεία στο Βελβεντό.

Ύστερα από την απόφαση του Ρωμανού να μην συναντήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος ήθελε να βραβεύσει τους κρατούμενους που πέρασαν με πανελλήνιες σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το κράτος αποφάσισε να τον τιμωρήσει.

Όταν ο Ρωμανός ζήτησε την εκπαιδευτική άδεια που δικαιούται από το νόμο για να παρακολουθεί το πρόγραμμα της πανεπιστημιακής σχολής που πέρασε, ο ειδικός εφέτης ανακριτής Ευτύχης Νικόπουλος, απέρριψε το αίτημα του.

Απέναντι σε ένα κράτος που παρανομεί ο Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου μαζί με τον Ηρακλή Κωστάρη, ο οποίος από τις 29 Οκτωβρίου έχει επίσης ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας την επαναχορήγηση εκπαιδευτικών αδειών.

Επείγον κάλεσμα, λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας του Ν.Ρωμανού, απευθύνει ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης με δελτίο τύπου που εξέδωσε την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου.

Καθώς οι γιατροί που τον παρακολουθούν κάνουν λόγο για λιποθυμικά επεισόδια και επιδείνωση της όρασης, ο Φ.Ραγκούσης προειδοποιεί για επερχόμενη ανακοπή για την οποία όπως λέει θα έπρεπε να φωνάζουμε αντί να ψιθυρίζουμε.

“O Nίκος Ρωμανός” διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου “κρατούμενος και απεργός πείνας από τις 10 Νοεμβρίου δίνει στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς την πιο οδυνηρή μάχη απέναντι στην αναλγησία της κρατικής εξουσίας που τόσο πολέμησε ενάντιά της.

Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν.

Το κείμενο αυτό δεν έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα, δεν θα ζητιανέψει εκφράσεις λύπης και συμπαράστασης. Δεν ταιριάζουν άλλωστε στον χαρακτήρα του Ρωμανού.

Είναι διαμαρτυρία και κάλεσμα. Ο Ρωμανός θα χάσει τη μάχη για τη ζωή όχι γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά επειδή κάποιοι τον εξαναγκάζουν να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο δύο από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου: Την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τα

Δεκεμβριανά οι οργανώσεις ΣΥΡΙΖΑ Νέου Κόσμου, Κουκακίου, Παγκρατίου και Ιστορικού Κέντρου διοργανώνουν ιστορική περιήγηση την Κυριακή 30 Νοεμβρίου με αφετηρία το Ζάππειο στις 11.00 το πρωί, με «ξεναγό» τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη.

Στην περιήγηση θα γίνουν ιστορικές αναφορές στο συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα και στις επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ στην Πλάκα και στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.

Η περιήγηση θα καταλήξει στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος» στη Λεωφ. Συγγρού 106 (στάση μετρό Συγγρού - Φιξ), όπου θα γίνει προβολή σπάνιων φωτογραφιών από τα Δεκεμβριανά και συζήτηση.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΥΡΩΠΗ

Του ΝΙΚΟΥ ΧΟΥΝΤΗ*

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έπληξε τον αναπτυγμένο κόσμο το 2007-2008, αποτέλεσε μια δομική κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και χτύπησε με μεγαλύτερη διάρκεια και σε μεγαλύτερο βάθος, την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην ήπειρό μας, η οικονομική κρίση εμφανίστηκε με διάφορα πρόσωπα, αποδεικνύοντας έτσι τον πολύπλευρο χαρακτήρα της.

Έχουμε, να κάνουμε με μια κρίση που είναι, κατά βάθος οικονομική, αλλά ταυτόχρονα είναι και κρίση κοινωνική, κρίση πολιτική, κρίση δημοκρατίας, θεσμών και αξιών.

Η μετάδοση της κρίσης του χρηματοπιστωτικού τομέα στη, λεγόμενη, πραγματική οικονομία, βρήκε την Ευρωπαϊκή Ένωση στην πορεία εφαρμογής ενοποιητικών βημάτων, με αιχμή του δόρατος την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, δηλαδή, το Ευρώ. Την βρήκε μέσα σε ένα κλίμα οικονομικής και πολιτικής ευφορίας, το οποίο αντλούσε δυνάμεις απο την εγγενή αισιοδοξία του νεοφιελελεύθερου μοντέλου. Δηλαδή, από τον ισχυρισμό του νεοφιλελευθερισμού ότι στο σύγχρονο καπιταλισμό, δεν υπάρχουν, ουσιαστικά, κρισιακά φαινόμενα ή στην περίπτωση που εμφανιστούν κάποιες αρνητικές τάσεις, αυτές θα είναι περιορισμένες και αντιμετωπίσιμες.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ Η ΝΤ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ & ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ''ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ''

ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ-ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Ως χιονοστιβάδα τρέχουν οι πολιτικές διεργασίες, τα πολιτικά γεγονότα και οιοικονομικο-μνημονιακές εξελίξεις μετά το ''ναυάγιο'' του Παρισιού.

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Η χώρα οδεύει ολοταχώς σε νέο διασυρμό και αιχμαλωσία με την παράταση του μνημονιακού προγράμματος, πράγμα που υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει και ο Ε. Βενιζέλος επικαλούμενος, τάχα,''τεχνικούς λόγους''(!). Μόνο, που όλα δείχνουν, πως η παράταση δεν θα είναι μερικών βδομάδων ή ενός μήνα όπως είπε ο πολύς αντιπρόεδρος αλλά τουλάχιστον εξαμηνιαία, για να καλύπτει πέραν των άλλων και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

του Χρήστου Καραγιαννίδη

Πριν τρεις μέρες μου τηλεφώνησε ένας παλιός γνώριμος από την Δράμα. Χρειάστηκα αρκετή ώρα να τον καταλάβω μιας κι η επαφή μας είχε χαθεί πριν δυο περίπου δεκαετίες. Από το άγχος της φωνής του καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και συμφωνήσαμε ένα ραντεβού για την επόμενη ημέρα.

Απογευματάκι στο Σύνταγμα και παρά το τσουχτερό κρύο καθόμαστε έξω εξαιτίας της κακής συνήθειας του καπνίσματος, την οποία μοιραζόμαστε και οι δύο. Έτσι όπως βρισκόμαστε πίσω από τα τζάμια που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν, το μυαλό μου είναι κολλημένο στους Σύριους απεργούς πείνας και στις δύσκολες ώρες που περνούν στην επάνω πλευρά της πλατείας. Δε γνωρίζω τι θα επακολουθήσει και μένω με την αγωνιά να βρεθεί επιτέλους μια λύση για ανθρώπους που το μόνο που ζητούν είναι να πάρουν την αξιοπρέπειά τους πίσω και να ζήσουν καλύτερα οι ίδιοι και οι οικογένειες τους, χωρίς τον φόβο του θανάτου ή των πολιτικών διώξεων.

Ο Αργύρης ξεκινά την διήγηση της τελευταίας εικοσαετίας που είχα να τον δω. Να πω εισαγωγικά ότι πρόκειται για παιδί μεγαλωμένο σε ορφανοτροφείο που ξεκίνησε να δουλεύει σε καφετερίες κι εστιατόρια από τα 16. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζει να κάνει ένα βήμα παραπέρα και φεύγει Θεσσαλονίκη για δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Η εμπειρία που αποκτά σε μεγάλο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης τον οδηγεί να κάνει ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα και κατεβαίνει στην Αθήνα για δουλειά σε κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας. Part time μου λέει, αλλά μη φανταστείτε τίποτα υπερβολές. Αγόρασα και σιγά σιγά τα απαραίτητα ενός σπιτιού και πάλευα να σταθώ στα πόδια μου, αναφέρει.

Τέλος στην απεργία πείνας που πραγματοποιούσε εδώ και περίπου έναν μήνα έβαλε ο Ηρακλής Κωστάρης, ο οποίος εκτίει ποινή κάθειρξης για τη συμμετοχή του στη 17Ν. Ο προφυλακισμένος διεκδικούσε, με αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα να λαμβάνει εκπαιδευτική άδεια για να παρακολουθεί τα μαθήματα στη Σχολή όπου φοιτά.

Σε δήλωσή του στο newpost.gr, ο δικηγόρος του Ηρακλή Κωστάρη, Θέμης Σοφός αναφέρει:

«Ο Ηρακλής Κωστάρης, υπόδειγμα επανεντάξιμου κρατουμένου, σταματά, μετά από 30 ημέρες, την απεργία πείνας, αφού εκδόθηκε απόφαση, που ανταποκρίνεται θετικά στο αίτημα εκπλήρωσης των νομίμων αιτημάτων του, που απορρέουν από το Σωφρονιστικό Κώδικα. Η συμφιλίωση του ατόμου με την κοινωνία δεν μπορεί να γίνεται με κλινική μεταχείριση του κρατουμένου. Το δικαίωμα στην κοινωνική επανένταξη εγγυάται την κοινωνική ειρήνη και δεν πρέπει να εκφυλίζεται σε πειραματισμούς που προσβάλλουν τα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του κρατουμένου. Εύχομαι σ΄ αυτόν και την οκογένειά του καλή δύναμη».

Υπενθυμίζεται ότι ο Κωστάρης, πριν από μερικές ημέρες, μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», διανύοντας την 28η ημέρα απεργίας πείνας. Η υγεία του καταδικασμένου ως μέλους της 17Ν βρέθηκε σε οριακό σημείο, καθώς μαζί με τον καταδικασμένο για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης Νίκο Ρωμανό, διεκδικούσαν το δικαίωμα να λαμβάνουν άδειες για να παρακολουθούν τα μαθήματα στις πανεπιστημιακές σχολές που έχουν περάσει.

Του Ντανιέλ Τανούρο

2014-11-27 02 Tanuro Daniel Το βιβλίο που η Ναόμι Κλάϊν αφιέρωσε στη κλιματική αλλαγή συνιστά ήδη ένα γεγονός (1). Η συγγραφέας της «Στρατηγικής του σοκ» καταγγέλλει σε αυτό την καπιταλιστική αναπτυξιακή λογική, την απληστία των πολυεθνικών του πετρελαίου, του άνθρακα και του φυσικού αερίου, καθώς και την υποταγή των κυβερνήσεων στα συμφέροντά τους. «Είναι πιο εύκολο να δεχτούν να αλλάξουν το κλίμα της γης με χαοτικό και καταστροφικό τρόπο παρά να δεχτούν τη προοπτική αλλαγής της θεμελιώδους λογικής του καπιταλισμού, που βασίζεται στην ανάπτυξη και στο κυνήγι του κέρδους», γράφει η Κλάϊν (σελ. 89). Για αυτήν, το πείσμα των κλιματο-σκεπτικιστών δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά οφείλεται στο ότι κατανοούν το γεγονός ότι ο σοβαρός αγώνας ενάντια στην υπερθέρμανση απαιτεί μια ριζική αλλαγή πολιτικής, με περισσότερη ρύθμιση, περισσότερο δημόσιο τομέα, περισσότερα κοινά αγαθά, περισσότερη δημοκρατία. Με αξίες διαφορετικές από εκείνες του ανταγωνισμού, της συσσώρευσης και του ο καθείς για τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα μείζον έργο, η απήχηση του οποίου θα είναι σίγουρα σημαντική.

«Η επαναστατική δύναμη της κλιματικής αλλαγής»

Του Κώστα Βαξεβάνη

Πριν περιγράψω τα πραγματικά γεγονότα θα ήθελα να ρωτήσω την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, την οποία πληρώνω όπως και οι άλλοι έλληνες με σκληρούς φόρους, αν θεωρεί πως οι δημοσιογράφοι της Espresso και κάποιων εκβιαστικών blogs που οι διαχειριστές τους είναι υπόδικοι για εκβιασμούς, κινδυνεύουν περισσότερο από τους δημοσιογράφους του HOT DOC ώστε να τους φρουρούν. Επίσης να ρωτήσω, από ποιόν κινδυνεύουν και γιατί όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι τους οποίους επισήμως έχουν εξοπλίσει με κουμπούρια και φρουρές πληρωμένες από τους φόρους πάντα; Γιατί αν κινδύνευαν λόγω αποκαλύψεων που έχουν κάνει για τους «κακούς» σε αυτή τη χώρα, τότε οι κακοί και οι διεφθαρμένοι δεν θα ήταν τόσο πολλοί. Άντε και μια ακόμη ερώτηση: αν η Αστυνομία ανακαλύψει πως κάποιος πολίτης κινδυνεύει, παίρνει μέτρα για να τον προστατεύσει ή «δεν προβλέπεται» αν δεν έχει φωτογραφία του Σαμαρά και του Βενιζέλου δίπλα στα εικονίσματα;

Πάμε τώρα στα γεγονότα. Στις 20 Νοεμβρίου,ο συνάδελφος,φίλος και συνεργάτης μου Μάκης Νοδάρος,με ενημέρωσε πως είχαμε αποκτήσει πρόσβαση σε δικογραφία που αφορούσε το κύκλωμα και τη μαφία των σκουπιδιών στην Ηλεία και την Καλαμάτα. Η εισαγγελική έρευνα αυτή είχε ξεκινήσει από δημοσιεύματα του HOT DOC και αποκάλυπτε πως δημοτικοί άρχοντες στους δύο νομούς μαζί με μια ομάδα εργολάβων είχαν στήσει μια επικερδή επιχείρηση με σκουπίδια. Οι αιρετοί έδιναν με απευθείας αναθέσεις εργολαβίες για τα σκουπίδια και το χρήμα απ' ό,τι φαίνεται επέστρεφε σε αυτούς, αφού τα σκουπίδια δεν πήγαιναν σε χωματερές αλλά θάβονταν χωρίς κόστος ακόμα και σε δάση. Οι εισαγγελείς είχαν προχωρήσει μάλιστα σε προφυλακίσεις εργολάβων.

Τόση απανθρωπιά δεν τη χωρά ο νους μου ....

Φωτογραφία από το Σύνταγμα. Ήθελα να ‘ξερα δεν ραγίζει η ψυχή κανενός απ αυτούς που στρογγυλοκάθονται στα έδρανα του Κοινοβουλίου και κάνουν ότι δεν ξέρουν τι γίνεται απ έξω, από τα μικρά παιδάκια και τα μωρά που είναι μέσα στο κρύο;

Τόση απανθρωπιά δεν τη χωρά ο νους μου σκεπτόμενη ότι αυτοί είναι που συμμετέχουν σε συνέδρια και δίνουν διαλέξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Νάζια στους Ναζί: πως να ρίξετε στο κρεβάτι γενοκτόνους γαμόμανους

seisaxthiablog Πέτρος Αργυρίου

Η Ναζιστική Γερμανία λαφυραγωγήθηκε, τέτοια είναι η μοίρα των ηττημένων, πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν διαπράξει γενοκτονίες σε πληθώρα χωρών στο όνομα της «φυλετικής ανωτερότητας».

Η συντριβή των Ναζί μπορεί να «σωφρόνισε» τους Γερμανούς για πολλές δεκαετίες, ο Ναζισμός όμως δεν πέθανε ποτέ σε κάποιες χώρες.

Ακόμη και ο «δημοκρατικός» τους αντίπαλος, οι ΗΠΑ, έσπευσε να βάλει στο χέρι τη ναζιστική τεχνογνωσία και ενσωμάτωσε Ναζί τεχνοκράτες και επιστήμονες παρέχοντας τους ασυλία και χρηματικές απολαβές.

Το ναζιστικό σκάνδαλο των ΗΠΑ κατά διαστήματα ερχόταν στο φως της δημοσιότητας με αποτέλεσμα το 1970 η «δημοκρατική Αμερική» να εκβιάσει τους Αμερικανούς πλέον υπηκόους πρώην Ναζί. Το μακρύ χέρι του αμερικανικού δικαίου εφάρμοσε το πρόγραμμα αυτοεξορία ή σύνταξη, επιτρέποντας σε αυτούς που επέλεγαν το πρώτο, να φύγουν δηλαδή από την Αμερική, να κρατήσουν το δεύτερο, τη σύνταξη του αμερικανικού δημοσίου.

Οι αμερικάνοι πρόσφατα εξάντλησαν όλη τους την αντιναζιστική τους σκληρότητα, αφού για δεκαετίες διδάσκονταν στα επιτεύγματά του Ναζισμού από τους πρώτους διδάξαντες.

Ο Ντάρεν Γουίλσον, ο λευκός μπάτσος που δολοφόνησε τον νεαρό μαύρο Μάικ Μπράουν, κρίθηκε αθώος. Οι Αρχές παρουσίασαν σχεδόν ως θύμα τον ένοπλο αστυνομικό που γάζωσε έναν άοπλο πολίτη. Η οργή ξέσπασε την ίδια νύχτα, όχι μόνο στο Φέργκιουσον, αλλά σε δεκάδες πόλεις των ΗΠΑ και οι διαδηλώσεις όχι μόνο δε σταμάτησαν, αλλά πυκνώνουν.

Είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που επί μήνες συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις που απαιτούσαν δικαιοσύνη: για τον Μάικ Μπράουν, για τον Τζον Κρόφορντ, για τον Έζελ Φορντ, για τον Έρικ Γκάρνερ, για τον Ντέιντ Πάρκερ, τον Τρέιβον Μάρτιν, τον Όσκαρ Γκραντ, και άλλους και άλλους.

«Όχι δε μετράνε» απάντησε το αμερικανικό κράτος στο γνωστό σύνθημα των ακτιβιστών «οι μαύρες ζωές μετράνε».

Μετά από αυτά, οι φιλελεύθεροι έχουν το θράσος να απαιτούν ηρεμία, ενώ οι συντηρητικοί έχουν το θράσος να επιτίθενται στην «βία» των διαδηλωτών, καθώς οι φωτιές έκαιγαν στο Φέργκιουσον χθες τη νύχτα.

Αυτό που μου έτυχε σήμερα, μόνο με το να κερδίσω τον πρώτο αριθμό του λαχείου θα μπορούσε να συγκριθεί.

Καθώς γυρνούσα το μεσημέρι από το σχολείο στο σπίτι, ακούω μια γνώριμη φωνή να με φωνάζει:...

«Έι Χρήστο, Χρήστο!»

Γυρνάω και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν ο πρωθυπουργός, ο κύριος Σαμαράς.

«Κύριε Σαμαρά!», του λέω «πώς γνωρίζετε το όνομά μου;»

«Μα είσαι πολίτης της χώρας που κυβερνάω! Είναι δυνατόν να μην ξέρω το όνομά σου;»

«Και γιατί είστε ντυμένος μπογιατζής;»

«Το επιβάλει η δουλειά του πρωθυπουργού».

«Δηλαδή;»

«Για κοίτα πίσω σου στο δρόμο. Βλέπεις πόσες κόκκινες γραμμές έχω χαράξει;»

«Για ποιον είναι αυτές οι γραμμές;»

«Για τους εκπροσώπους της τρόικας, τους δυνάστες του λαού μου κατά πρώτον και για τα κανάλια και τις εφημερίδες κατά δεύτερον».

«Και τι θα τις κάνετε μετά όλες αυτές τις γραμμές;»

«Θα τις σβήσω».

«Με τι;»

Γιώργος Αναδρανιστάκης avgi.gr

Είναι πολύ εύκολο να αυξήσεις τον πλούτο σου εν μέσω καταστροφής, αρκεί να συντρέξουν μερικές προϋποθέσεις.

Τα είπε ο Πάγκαλος, αλλά εσείς δεν τον πήρατε σοβαρά επειδή είναι γραφικός και Δελαπατρίδης. «Το Μνημόνιο είναι ευκαιρία διά τον τόπο, είναι ευτυχία διά τον τόπο» είχε πει ο Θόδωρος κι εμείς τον λοιδορήσαμε, διότι δεν καταλάβαμε τι εννοούσε με τη λέξη «τόπος». Τόπος για τον Πάγκαλο είναι οι πλούσιοι κάτοικοι της Ελλάδας, αυτούς υπηρέτησε στη μακροχρόνια καριέρα του, αυτούς γνωρίζει, γι' αυτούς νοιάζεται. Ο κήπος των πλουσίων είναι ο τόπος του Παγκάλου κι αυτός ο κήπος άνθισε και κάρπισε επί Μνημονίου, ου μην αλλά και ένεκα του Μνημονίου.

Η έκθεση της διεθνούς οργάνωσης Wealth-X για την Ελλάδα παραθέτει στοιχεία συγκλονιστικά: Από το 2013 μέχρι το 2014 ο αριθμός των πολύ πλουσίων ατόμων -αυτών που έχουν πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια καθαρή περιουσία- έφτασε τους 565, 60 περισσότεροι σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά. Η συνολική περιουσία τους ανέβηκε στα 70 δισεκατομμύρια δολάρια, αυξανόμενη κατά 16,7% σε σύγκριση με το 2013. Εβδομήντα δισ. δολάρια, δηλαδή 60 δισ. ευρώ, δηλαδή το 30% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.

Βαγγέλης Γαβριηλίδης

Μια μέρα βρίσκουμε ας πούμε μια μηχανή του χρόνου, μπουκάρουμε μέσα και μεταφερόμαστε 100 χρόνια πριν, στην Ελλάδα . Κάνουμε μια περιήγηση στην Αθήνα προσπαθώντας να καταλάβουμε ποια είναι η θέση της γυναίκας σ΄αυτή τη χρονική στιγμή. Μετά ξαναμπαίνουμε στη μηχανή μας και γυρνάμε στο σήμερα.

H καταπίεση της γυναίκας καλά κρατεί

Σημαντικές αλλαγές φαίνεται πως έχουν συμβεί. Σήμερα δεν βλέπουμε τη γυναίκα να ασκεί αποκλειστικά τις ασχολίες που είχε παλιά( αγρότισσα στα χωράφια ή εργάτρια στα εργοστάσια κτλ),αντίθετα συναντάμε πλέον πολλές γυναίκες ακόμη και σε θέση διευθύντριας μιας επιχείρησης. Ακόμη κι αν δεν εργάζεται, δεν είναι σε καμιά περίπτωση κλεισμένη στην κουζίνα της, έχει έντονη κοινωνική ζωή και πολλές υποχρεώσεις. Τότε δεν ψήφιζε καν, τώρα μπορεί να γίνει και πρωθυπουργός. Από το προξενιό ,την παρθενία μέχρι το γάμο , και τα μακριά φουστάνια ,σήμερα στη μίνι φούστα και την πλούσια σεξουαλική ζωή.

ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΕΠΙ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΡΝΗΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΔΕΙΩΝ

Σε οριακό σημείο βρίσκεται η υγεία τόσο του Ηρακλή Κωστάρη, όσο και του Νίκου Ρωμανού, που συνεχίζουν την απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα να λαμβάνουν άδειες για να παρακολουθούν τα μαθήματα στις πανεπιστημιακές σχολές που έχουν περάσει.

Μάλιστα, στο Τζάνειο διακομίστηκε τη Δευτέρα (24/11) ο Νίκος Ρωμανός, καθώς ο οργανισμός του έχει εξασθενήσει λόγω της απεργίας πείνας που συνεχίζει από τις 11 Νοέμβρη. Ο κρατούμενος Ηρακλής Κωστάρης πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 29 Οκτωβρίου.

Εν τω μεταξύ,στον Ευαγγελισμό μεταφέρθηκε, χθες Τρίτη (25/11), ο Ηρακλής Κωστάρης, ενώ , πλέον, στο Νοσοκομείο Γεννηματά βρίσκεται ο Νίκος Ρωμανός. Την Τρίτη (25/11) το απόγευμα,δε, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση συμπαράστασης στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό έξω από το Νοσοκομείο "Γεννηματάς" , όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος.

Γεια σου πιτσιρίκο, δεύτερη φορά σου γράφω, θέλω να καταθέσω σουρρεαλιστική σκηνή που ίσως συνοψίζει everything that’s wrong with our world: Πριν λίγο καιρό είμαι Μητροπόλεως και Αγίας Σοφίας, και πηγαίνω για τη στάση, όταν με πλησιάζει σκυφτός γεράκος με κακόμοιρο ύφος και μου ζητάει ελεημοσύνη. Του λέω αυτό που λέω συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, «δεν μου περισσεύουν φίλε μου» και συνεχίζω.

Μπροστά στη στάση, ανοίγει η πύλη της Μητρόπολης και εμφανίζεται απαστράπτουσα Μερσεντές με το κιτρινόμαυρο σημαιάκι της ΑΕΚ (με συγχωρείτε, του Βυζαντίου).

Εμφανίζεται λοιπόν ιερέας-σωφέρ, βιαστικός και νευρικός, ο οποίος μπαίνει, βάζει μπρος τη μηχανή και μετά βγαίνει, πηγαίνει και ανοίγει την πίσω πόρτα και στέκεται προσοχή.

Η όλη σκηνή είναι αρκετά περίεργη γιατί έχει χαρακτηριστικά στρατού, κάτι που δεν βλέπεις συχνά σε ιερείς.

Και τότε έρχεται αργά-αργά, and I shit you not, ντυμένος διάφορα χρυσοποίκιλτα και κρατώντας χρυσό σκήπτρο, ο Άνθιμος, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.

http://tvxs.gr/

Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών σήμερα και τα αποτελέσματα πρόσφατης πανευρωπαϊκής έρευνας περιγράφουν μια ζοφερή εικόνα, αφού μόνον το 2013, περίπου 13 εκατ. γυναίκες στην Ε.Ε. έπεσαν θύματα σωματικής βίας, ποσοστό που αναλογεί στο 7% των γυναικών ηλικίας 18-74 ετών που ζουν στην Ευρώπη των 28.

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA) που φέρει τίτλο «Βία κατά των γυναικών», περίπου 3,7 εκατομμύρια γυναίκες στην Ε.Ε. έχουν υποστεί σεξουαλική βία, ήτοι ποσοστό 2 % των γυναικών ηλικίας 18–74 ετών στην Ε.Ε.

Εξίσου ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί, είναι και τα ποσοστά των γυναικών που έχουν πέσει θύματα βιασμού από την ηλικία των 15 ετών και άνω, αφού ανέρχονται σε 5% ή 3,7 εκατομμύρια γυναίκες εντός της Ε.Ε.

Παρά το σημαντικό αντίκτυπο της βίας κατά των γυναικών –συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής παρενόχλησης -υπάρχει έλλειψη στοιχείων για την έκταση και τη φύση του προβλήματος, γεγονός που έχει ως συνέπεια ο σχεδιασμός των πολιτικών να μη βασίζεται σε επαρκή στοιχεία.

Κώστας Βαξεβάνης

Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός

Ειλικρινώς και στους χειρότερους εφιάλτες του δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι η χώρα μας θα βρισκόταν στην θέση που βρίσκεται σήμερα. Και ποια είναι αυτή η θέση; Σε βαθιά σήψη που συνοδεύεται από την εξαθλίωση πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού… Η χώρα βρίσκεται σε ηθικό, πολιτικό, οικονομικό, δημοκρατικό, επιχειρηματικό τέλμα…

Και να σκεφθεί κανείς ότι κάποτε, σε αυτά τα ίδια χώματα είχε γεννηθεί η δημοκρατία και όχι μόνον. Και καταντήσαμε να ζούμε μια πρωτόγνωρη δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Μια δικτατορία όπου μπορεί μεν κανείς να διαδηλώσει, ασχέτως αν θα «φάει» το ξύλο της αρκούδας για ψύλλου πήδημα, ή θα εισπνεύσει τα δακρυγόνα της χρονιάς, αλλά όπου «χορταίνει» όχι με φαΐ αλλά με την δημοκρατίας της πείνας, της ανέχειας, της κατάλυσης κάθε έννοιας δικαίου.

Η γενική εντύπωση που επικρατεί σήμερα είναι ότι στην χώρα απλά εκτελούνται συμβόλαια. Από τα γνωστά συμβόλαια θανάτου που διαβάζουμε στα αστυνομικά δελτία μέχρι συμβόλαια κατάλυσης κάθε δικαιώματος των πολιτών. Θέλεις να καταργηθεί, γιατί έτσι σε συμφέρει εσένα κύριε επιχειρηματία, η αμοιβή για τις Κυριακές; Κανένα πρόβλημα… Ξαφνικά εμφανίζεται αυτό ως απαίτηση της Τρόικας!!! Και αναφερόμαστε στην αμοιβή της Κυριακής γιατί είναι προφανές ότι όλα τα άλλα έχουν καταργηθεί. Υπερωρίες; Μας κάνατε και γελάσαμε… Να είστε καλά βρε παιδιά! Πενθήμερο; Αχ, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Κροπότκιν: ένας «αναρχικός πρίγκιπας»

«Κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομουνισμό, και ο Κομουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας».

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014