Η ήττα και η υποχώρηση του ΔΣΕ

«Η τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ αποτελεί ανεκτίμητο κεφάλαιο του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος της Ελλάδας, κεφάλαιο που καθαγιάστηκε με τη θυσία χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών, ανδρών, γυναικών, νέων, που άλλοι δίνοντας τη ζωή τους και άλλοι τραυματίες και ανάπηροι, με το αίμα τους πότισαν κι έθρεψαν τις ρίζες μιας λαϊκοδημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας»1

Στα τέλη Αυγούστου του 1949 ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είχε πλέον λήξει. Η τελική σύγκρουση ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου και ολοκληρώθηκε στις 30 του ίδιου μήνα με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τη συντεταγμένη υποχώρηση του κύριου όγκου των δυνάμεών του στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Στην τελική σύγκρουση ο κυβερνητικός στρατός έριξε στη μάχη 8 μεραρχίες (VIII, I, X, II, III καταδρομών, IX, XV, XI), δύο ανεξάρτητες ταξιαρχίες, 14 ελαφρά τάγματα πεζικού, 150 περίπου πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, πλήθος αεροπλάνων, 200 άρματα μάχης και πολλά τεθωρακισμένα. Το σύνολο δύναμης υπολογίζεται πολύ πάνω από 100.000 άνδρες. Ορισμένοι μάλιστα ερευνητές παρουσιάζουν εντυπωσιακά υψηλότερα νούμερα. Ο Σ. Γρηγοριάδης2 κάνει λόγο για 180.000 άνδρες, ο Τ. Βουρνάς3 για τουλάχιστον 150.000 ενώ ο Γ. Μαργαρίτης σημειώνει πως το Στρατηγείο Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας στο οποίο είχε πέσει τα κύριο βάρος της επίθεσης κατά του ΔΣΕ είχε στη διάθεσή του συνολικό αριθμό ανδρών που «πιθανότατα άγγιζε τους 200.000»4.

Η εκτέλεση των δύο θρυλικών αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι

Στις 14 Ιουλίου 1921, οι δύο διακεκριμένοι αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, καταδικάζονται σε θάνατο. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους. Προηγήθηκε η δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη, για λεία 15,776 δολαρίων, η οποία αποτέλεσε το σημείο έναρξης μιας θρυλικής ιστορίας.

Οι αστυνομικές αρχές, βασισμένες μάλλον σε ενδείξεις παρά σε αποδείξεις, προχώρησαν στη σύλληψη δυο υπόπτων. Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20. Και οι δυο άντρες έφτασαν στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά αλλά πέρασαν 9 χρόνια μέχρι να συναντηθούν.

Αμφότεροι οι άντρες ήταν οπαδοί του Luigi Galleani, ενός Ιταλού αναρχικού που υποστήριζε την επαναστατική βία. Την εποχή εκείνη οι Ιταλοί αναρχικοί βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των «επικίνδυνων εχθρών της κυβέρνησης» και είχαν πολλάκις κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας. Ο ίδιος ο Galleani απελάθηκε από τις ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1919.

Τι συμβαίνει με τους μουφτήδες – Η εξέλιξη του θεσμού

Σ’ αυτό το τμήμα του αφιερώματος για τους μουφτήδες εξετάζονται εν περιλήψει οι κυρίαρχες απόψεις επί του θέματος και πως διαμορφώθηκε ιστορικά ο θεσμός. Η Τουρκία και ένα τμήμα της μειονότητας ζητά από το 1990 να γίνεται εκλογή μουφτήδων. Παλαιότερα ζητούσαν η εκλογή να γίνεται από όλους τους μουσουλμάνους που είναι εγγεγραμμένοι στις δύο εκλογικές περιφέρειες Ξάνθης και Κομοτηνής. Επικαλούνταν προς τούτο τον μηδέποτε ισχύσαντα, σε αυτό το σκέλος του, νόμο 2345/1920. Προσφάτως φαίνεται ότι αλλάζουν γνώμη και κινούνται προς τη λογική της εκλογής μέσα από ένα σώμα θρησκευτικών λειτουργών και εκπροσώπων των βακουφικών επιτροπών.

Η Τουρκία πιστεύει ότι μέσα από τους μηχανισμούς χειραγωγήσεως της ψήφου θα μπορέσει να ελέγξει τη διαδικασία και να εκλέξει απoλύτως ελεγχόμενους από την ίδια μουφτήδες. Το ίδιο, άλλωστε, έχει επιχειρήσει με επιτυχία στη Βουλγαρία, που αποτελεί και τη μοναδική χώρα στον κόσμο όπου η εκλογή του λεγομένου αρχιμουφτή γίνεται από ένα σώμα θρησκευτικών λειτουργών.

Η Δολοφονία του Λόρκα

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Στις 19 Αυγούστου του 1936 εκτελέστηκε από τους εθνικιστές του Φράνκο ο σπουδαίος Ισπανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ήταν 38 ετών και η χώρα του βίωνε τις πρώτες μέρες του Εμφυλίου Πολέμου, που κράτησε ως το 1939. Έργα του, όπως το Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα, Γέρμα και Ματωμένος Γάμος έχουν κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση κι έχουν ανέβει επανειλημμένα και στη χώρα μας. Το μείζον ποιητικό του έργο Ρομανθέρο Χιτάνο (Ρομανσέρο Γκιτάνο, όπως είναι γνωστό στα ελληνικά) έχει μεταφρασθεί (εν μέρει) από τον Οδυσσέα Ελύτη και έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Ο τάφος του Λόρκα δεν βρέθηκε ποτέ και αποτελεί ένα μυστήριο μέχρι σήμερα. Πολλοί ερευνητές υποθέτουν ότι πρέπει να είναι θαμμένος στον τόπο της εκτέλεσής του στα περίχωρα της Γρανάδας. Οι μέχρι τώρα ανασκαφές δεν έχουν αποδώσει. Στα τέλη του 2008 ο γνωστός Ισπανός δικαστής Μπαλτάθαρ Γκαρθόν άνοιξε το φάκελο Λόρκα και προχώρησε στις αναγκαίες ανακριτικές πράξεις για τη διαλεύκανση της δολοφονίας του.

Οι γυναίκες (θα) πεθαίνουν όσο η Αργεντινή αρνείται την νομιμοποίηση των αμβλώσεων

 Ακόμα μία γυναίκα έχασε τη ζωή της στην Αργεντινή επειδή προσπάθησε μόνη της να αποβάλλει 

Κυριακή Αξιώτη

Δέκα περίπου μέρες μετά την απόφαση της Γερουσίας να απορρίψει το νομοσχέδιο που επιτρέπει την άμβλωση στην Αργεντινή, μια ακόμα γυναίκα στη χώρα χάνει τη ζωή της μετά από προσπάθειά να αποβάλλει με μια παράνομη μέθοδο που θυμίζει άλλους αιώνες.

Η Αργεντινή την εβδομάδα που πέρασε απογοήτευσε τους πολίτες που σε ποσοστό άνω του 50% τάχθηκαν υπέρ της αποποινικοποίησης των εκτρώσεων. Η Γερουσία γύρισε την πλάτη στις χιλιάδες γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους και υπερασπίστηκαν τα δικαιώματά τους. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έφερε δάκρυα και οργή σε αυτές που ξενύχτησαν έξω από το κτίριο όπου συνεδρίαζε η Γερουσία και πανηγυρισμούς στο αντίπαλο στρατόπεδο που είχε συγκεντρωθεί σε κεντρικό πάρκο.

Ο θάνατος της γυναίκας την εβδομάδα που πέρασε είναι ο πρώτος που έχει καταγραφεί μετά την απόφαση της Γερουσίας και σχετίζεται με την παράνομη έκτρωση στη χώρα. Το μόνο που γνωρίζουμε για το θύμα είναι πως ονομάζεται Λιζ και είναι 34 ετών. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πως την Κυριακή εισήχθη σε ένα νοσοκομείο προκειμένου να λάβει την αρωγή των γιατρών γιανα συνέλθει.

74 χρόνια από το μπλόκο της Κοκκινιάς

Λίγο πριν από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, στην Κοκκινιά, γράφηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Το news247 ξαναθυμίζει τα γεγονότα 

Κωστής Χριστοδούλου

Κοκκινιά. Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944. Κοντά στις 2:30 το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής σφαγής που θα ακολουθήσει όταν ανέβει ο ήλιος ψηλά. Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά, από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά, ο κλοιός σφίγγει. Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά, τη «Μικρή Μόσχα», όπως είχαν βαπτίσει την Κοκκινιά, και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα, Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη που εκείνη την ώρα κοιμάται.

Επικεφαλής της κτηνωδίας που θα εξελιχθεί σε λίγες ώρες, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Πλυντζανόπουλος, ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρoς και ο διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς.

Κομμένο: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, Έγκλημα Χωρίς Ενόχους…

Τα περισσότερα εγκλήματα πολέμου από τις κατοχικές δυνάμεις, και ειδικότερα από τις γερμανικές, κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα σχετίζονται με το μέτρο των αντιποίνων. 

Τα αποκαλούμενα «μέτρα εξιλέωσης» ήταν η απάντηση του κατακτητή απέναντι σε βλάβη που είχε προκληθεί στο προσωπικό ή τις εγκαταστάσεις των δυνάμεων κατοχής από την ελληνική πλευρά. Ο ουσιαστικός σκοπός των αντιποίνων δεν ήταν να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι δράστες ενός σαμποτάζ, αλλά η «διαπαιδαγώγηση» του πληθυσμού μέσω του ακραίου τρόμου. Με τα μέτρα εξιλέωσης ήλπιζαν οι κατοχικές δυνάμεις ότι το κόστος στον άμαχο πληθυσμό για οποιαδήποτε δολιοφθορά θα ανέβει τόσο πολύ, που στο τέλος θα διαρραγεί ο δεσμός ανάμεσα στον πληθυσμό και στις αντιστασιακές ομάδες και θα παραλύσει κάθε αντίσταση. Τα αντίποινα δεν ήταν ξέσπασμα θυμού των κατοχικών στρατιωτικών μονάδων και των αντίστοιχων υπηρεσιών ασφαλείας ύστερα από νεκρούς συντρόφους, αλλά ψυχρά υπολογισμένη πολιτική διαπαιδαγώγησης στην υποταγή.Το Κομμένο είναι μια διαφορετική περίπτωση. Δεν υπήρξαν εκείνες τις μέρες, πριν τις 16 Αυγούστου του 1943 όταν έγινε το ολοκαύτωμα του χωριού, ούτε από το χωριό το ίδιο, ούτε από κάποιο διπλανό χωριό αντιστασιακή ενέργεια ή νεκροί Γερμανοί στρατιώτες.Άλλωστε από πλευράς στρατιωτικής ιεραρχίας, η έγκριση αντιποίνων στην περιοχή έπρεπε να περάσει υποχρεωτικά από την ιταλική στρατιωτική διοίκηση της Άρτας ή των Ιωαννίνων.

Αυτό που έγινε ήταν ότι ο διοικητής του 98. Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών που είχε στρατοπεδεύσει στην περιοχή με αντικειμενικό σκοπό την απόκρουση πιθανής συμμαχικής απόβασης στις ηπειρωτικές ακτές, ένας φανατικός οπαδός του Φύρερ, ο αντισυνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμιγκερ, είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει ο ίδιος με το στρατιωτικό του όχημα επισκόπηση της περιοχής νοτίως της Άρτας μερικές μέρες πριν τη σφαγή για να διαπιστώσει γενικά ποιες ήταν οι συνθήκες και για να δει αν υπάρχει στην περιοχή εχθρική (αντιστασιακή) δύναμη.Περνώντας από το χωριό είδε συγκεντρωμένους ανθρώπους στην πλατεία και κάποια όπλα. Έκανε αμέσως μεταβολή και απομακρύνθηκε από το χωριό. Ο ίδιος ο Ζάλμιγκερ δεν κατέθεσε ποτέ σε ανακριτή ή δικαστήριο – έχασε τη ζωή του τις πρωινές ώρες της 1.10.1943 σε σαμποτάζ ανταρτο-ομάδας του Ζέρβα κοντά στη Φιλιππιάδα - για να πει πότε πήρε τη απόφαση να καταστρέψει το Κομμένο, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι έλαβε την απόφαση αυτή αμέσως μετά την επίσκεψη στο χωριό, με δική του πρωτοβουλία όπως το συνήθιζε, χωρίς να ζητήσει και να λάβει την έγκριση της υπερκείμενης ιταλικής στρατιωτικής διοίκησης.

Αποχαιρετισμός στον φίλο, σύντροφο και σπουδαίο άνθρωπο Σαμίρ Αμίν

Ο Σαμίρ ήταν φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον γνώρισα σε συναντήσεις και forum για την ανάπτυξη και τη πραγματική οικονομία .Από τους πρωτεργάτες του αγώνα της ανεξαρτησίας , της θεωρίας της ΑΝΙΣΗΣ ανάπτυξης και ανταλλαγής στις οικονομικές σχέσεις , μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών.

Στέφανος Τζουμάκας

Μια σχέση εκμετάλλευσης που καταπατάται η αρχή της ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ και σε διακρατικό επίπεδο, αλλά και στους ΟΡΟΥΣ εμπορίου παρότι είχαμε σχετικά επιτεύγματα με την ένταξη της Κίνας , αλλά μετά και της Ρωσίας στο Παγκόσμιο Οργανισμό εμπορίου ,με κατεύθυνση τις πολυμερείς σχέσεις ή έστω τις προτιμησιακές συμφωνίες (Τώρα ο Τράμπ τινάζει το σύστημα των πολυμερών εμπορικών σχέσεων και του σχετικά ελευθέρου εμπορίου και επιχειρεί - με πολιτική ΙΣΧΥΟΣ και εξαναγκασμού - δασμούς και καθεστώτα ΔΙΜΕΡΩΝ συμφωνιών .) 

Ο Σαμιρ Αμίν ήταν μεγάλη και σταθερή αναφορά για τους αγώνες των λαών του -λεγόμενου παλιά- τρίτου κόσμου , των λαών και των αγωνιστών της ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, αλλά και με μεγάλο κύρος στη προοδευτική διανόηση της ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ του καπιταλισμού. Στη συνέχεια πολύ σωστά αναγνωρίστηκε μια προφανής κατάσταση , ότι δηλαδή και στα μητροπολιτικά κέντρα υπάρχουν ΕΝΤΟΣ των χωρών του συστήματος περιφέρειες ,υποβάθμιση , περιθωριοποίηση ,άγρια εκμετάλλευση , φτωχοποίηση με κοινωνίες του 1/3 ,χωρίς ισότιμη πρόσβαση σε παιδεία , υγεία και ασφάλιση, χωρίς στοιχειώδης όρους ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ .Γιατί είναι άλλο το να ζεις , άλλο το να διαβιώνεις , άλλο το να επιβιώνεις. Η θεωρία των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων ενάντια στις περιφερειακές χώρες ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ καθημερινά , προήλθε δε από τη παλιά και νέα αποικιοκρατία .

Αλέκος Παναγούλης σε δικτάτορα Ιωαννίδη: "Δεν έχεις τα αρχίδια να με τουφεκίσεις"

«Οι τυραννίες γκρεμίζονται με αγώνες / της Λευτεριάς το παραμύθι με αίμα γράφεται».

Αλέκος Παναγούλης

Ηταν σαν σήμερα το 1968 που ο Αλέκος Παναγούλης κρυμμένος στους λόφους στο Λαγονήσι, πυροδότησε εκρηκτικό μηχανισμό σε μια προσπάθεια να εκτελέσει τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο, ανατινάζοντας το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε.

Η προσπάθεια του αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται, καταδικάζεται σε θάνατο, φυλακίζεται και βασανίστηκε με απίστευτη αγριότητα χωρίς ποτέ να λυγίσει. Είναι αναμφισβήτητα ένας ήρωας της νεότερης Ελλάδας.

Γράφει ο ίδιος:

«Απομόνωση – Ιούνιος 1971. Μου είχανε αφαιρέσει τα πάντα. Δεν είχα ούτε ένα μολύβι ούτε λίγο χαρτί. Ούτε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Με αίμα ζωγράφιζα στους τοίχους του τάφου μου την αηδία μου για τη Χούντα, την οργή μου και την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Αυτές οι γραμμένες με αίμα λέξεις ήταν πραγματικά ζωγραφιές που “ομόρφαιναν” το κελί μου. Ήταν μια συντροφιά, που όταν την σκότωναν, εγώ την ανάσταινα με καινούργιο αίμα».

1954: Η υπόθεση των «Αστυνομικών Νέων»

Στα μέσα του 1954 η κυβέρνηση του Συναγερμού, στην Ελλάδα, βρισκόταν στη δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης, βουλιαγμένη στα σκάνδαλα και σε οξύτατες εσωτερικές διαμάχες. Τα κοινωνικά προβλήματα συσσωρεύονταν, ενώ το μόνο κομμάτι του κράτους που λειτουργούσε αποτελεσματικά ήταν ο διωκτικός μηχανισμός εναντίον της παράνομης αλλά και τις νόμιμης Αριστεράς.

Αγγελος Τσέκερης

Την περίοδο εκείνη το Κυπριακό είχε έρθει δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο. Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για άρση της βρετανικής κυριαρχίας, αυτοδιάθεση και ένωση με την Ελλάδα είχε υιοθετηθεί από όλες τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις άσχετα από τις οξύτατες μεταξύ τους αλληλοκατηγορίες για υποκρισία: Η Αριστερά το προσέγγιζε ως ζήτημα εθνικής απελευθέρωσης από την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία. Το Κέντρο και τη Δεξιά το θεωρούσαν εθνικό θέμα με βάση την ιδεολογία της αστικής τάξης.

Η Αγγλία δεν δεχόταν την παραμικρή συζήτηση. Υποστήριζε ότι η αποχώρησή της από το νησί ήταν αντίθετη τόσο στα δικά της συμφέροντα όσο και στα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, ενώ ισχυριζόταν ότι πίσω από το κίνημα της Ένωσης βρίσκονταν η Εκκλησία της Κύπρου και οι κομμουνιστές.

Βλέποντας ότι οι διμερείς επαφές με τη Μ. Βρετανία δεν επρόκειτο να αποδώσουν, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε, υπό την πίεση και της κοινής γνώμης, να προσφύγει στον ΟΗΕ. Η κίνηση αυτή προκαλούσε τον εκνευρισμό των ΗΠΑ, που φοβόντουσαν σοβαρές περιπλοκές και αποσταθεροποίηση στο ΝΑΤΟ εξ αιτίας της σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βρετανία. Πολύ περισσότερο που η ελληνική προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη είχε δεδομένη τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών του ανατολικού μπλοκ.

Η δίκη του «Πορτοκαλί Παράγοντα»

Το 1968, ο 18χρονος Paul Reutershan πιλοτάριζε ένα ελικόπτερο ανάμεσα στους καπνούς πάνω από τις ζούγκλες του Βιετνάμ. Ήταν η περίοδος του πολέμου του Βιετνάμ και οι αμερικανικές δυνάμεις επιστράτευσαν ένα φυτοκτόνο, το γνωστό Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντας) για να απογυμνώσουν τα δάση που αποτελούσαν ορμητήρια των Βιετκόνγκ.

Από το 1962 έως το 1971, έριξαν πάνω από 50.000 τόνους του χημικού, σε μια περιοχή αντίστοιχου μεγέθους με το New Jersey. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν πεπεισμένη ότι η χημική ουσία θα άλλαζε την έκβαση του πολέμου μην υπολογίζοντας ότι με το ίδιο δηλητήριο θα «τιμωρούσε» και τους δικούς της στρατιώτες, σύμφωνα με δημοσίευμα του Timeline.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Reutershan εμφανίστηκε στο Today Show. Ήταν ταλαιπωρημένος και υπερβολικά αδύνατος. Είχε πρόσφατα διαγνωστεί με καρκίνο σε τελικό στάδιο και υπαίτιο γι’ αυτό ήταν το φυτοκτόνο Agent Orange. «Πέθανα στο Βιετνάμ και δεν το γνώριζα καν», αναφέρει απευθυνόμενος στο αμερικανικό κοινό.

Έκανε τη σύνδεση μετά την ανάγνωση μιας άτυπης μελέτης που διεξήχθη από μία σύμβουλο διοίκησης του συνδέσμου των βετεράνων στο Σικάγο, την Maude DeVictor. Η DeVictor ξεκίνησε την έρευνα της μετά από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκε από έναν βετεράνο, ο οποίος επίσης είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε βάσιμες υποψίες ότι το Agent Orange είχε παίξει ρόλο σε αυτό.

Γιατί Καίγονται Τα Δάση;

1.Οι φωτιές στα δάση είναι φυσιολογικά φαινόμενα.

Η φωτιά είναι ομαλά ενταγμένη στα μεσογειακού τύπου οικοσυστήματα. Σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, στην Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία, στη Χιλή είναι σύνηθες φαινόμενο. 

Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα φωτιά στην Καλιφόρνια έκανε στάχτη 2.000 σπίτια. Η Ελλάδα δεν είναι ειδική περίπτωση. Ακόμα και τα ζώα της χώρας μας είναι προσαρμοσμένα σε αυτήν. Υπάρχουν πουλιά που πάνε μόνο στις καμένες εκτάσεις γιατί εκεί βρίσκουν πολλά έντομα. Και τα έντομα είναι πολλά, γιατί τα φυτά που βγαίνουν στις καμένες περιοχές ανθίζουν γρηγορότερα. Είναι, όσο και αν δεν το πιστεύουμε, αυτός ο κύκλος της ζωής των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Μια καμένη περιοχή, την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά είναι κήπος.

2. Δεν αντιμετωπίζονται σωστά οι πυρκαγιές.

Η πυρκαγιά των δασών θέλει ειδική Αντιμετώπιση. Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ έχουν καταγράψει όλες τις προηγούμενες φωτιές, από το 1985 έως σήμερα. Υπάρχουν σε εξειδικευμένα προγράμματα ανά πάσα στιγμή δεδομένα, όπως οι άνεμοι που φυσούν, μετεωρολογικά και κλιματικά στοιχεία, τα είδη των φυτών που έχουν φυτρώσει, η ηλικία τους, οι εκτάσεις που έχουν ξανακαεί, και ο χρόνος που συνέβη αυτό. Έχοντας διαθέσιμα όλα τα στοιχεία μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φλόγες κάθε φορά με τον τρόπο που χρειάζεται. Η σύγκριση με την Ελλάδα είναι καταλυτική. Εδώ ο καθένας λειτουργεί περίπου ως μαθητευόμενος μάγος.

3. Ποιοι είναι οι εμπρηστές.

Για το "Γιασεμί της Δαμασκού"...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Μου προσφέρθηκε πολλές φορές η δυνατότητα να εγκαταλείψω τη...

Συρία.

Αυτές οι προσφορές συμπεριελάμβαναν εγγυήσεις για την ασφάλεια μου,

την προστασία των παιδιών μου, κι εγγυήσεις για μια άνετη οικονομική ασφάλεια.

Δεν χρειάζεται μια ιδιοφυΐα να καταλάβει τι πραγματικά ήθελαν αυτά τα πρόσωπα

με τις προσφορές τους. Ήταν μια προσπάθεια να πλήξουν την εμπιστοσύνη του λαού

στο πρόσωπο του προέδρου του»

Asma Akhras Al Assad

Ευχές από κάθε μέρος του πλανήτη, από τις χώρες του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου κι Ελεύθερους πολίτες σ' όλη τη γη για το "Τριαντάφυλλο της Δαμασκού" ή και "Γιασεμί της Δαμασκού", όπως αποκαλεί ο λαός της Συρίας την αγαπημένη του Asma Akhras Al Assad που σήμερα συμπληρώνει τα 43 της χρόνια (11 Αυγούστου 1975).

Μόλις προχθές ο πρόεδρος της Συρίας, γιατρός στο επάγγελμα, με μια λιτή δήλωση ανακοίνωσε "Η σύζυγός μου έχει καρκίνο", όπως αρμόζει στους ηγέτες κι οφείλουν να ενημερώνουν τους λαούς τους και στη συνέχεια τη συνόδευσε στο δημόσιο νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε στην πρώτη χημειοθεραπεία (Βλ. Η σύζυγος του Άσαντ ξεκίνησε θεραπεία για αντιμετώπιση κακοήθους όγκου...).

ΤΡΙΑ σχόλια σχετικά με το έπαθλο της της ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ .Της αθλήτριας που συναγελάζεται με την ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ οργάνωση Χρυσή Αυγή .

Ο φασισμός δεν είναι άποψη ή μάλλον αν αντιλαμβανόμαστε σαν "άποψη" τον φασισμό ,τον νομιμοποιούμε εμμέσως σε κοινωνικό επίπεδο πρώτα και ύστερα σε πολιτικό. 

Ηρα Κλήμου

Με την Παπαχρήστου επανέρχεται το ερώτημα αν μπορούμε να κρατάμε μόνο την επιτυχία της από την όλη προσωπικότητα της ή να την αφορίζουμε ολόκληρη. Είναι ο φασισμός άποψη σεβαστή ή όχι; Διότι κρατώντας μόνο την επιτυχία, ουσιαστικά στηρίζουμε το δικαίωμα της να είναι φασίστρια και φυσικά να αρθρώνει φασιστικό λόγο. Το γνωστό "Καλό παιδί είναι αλλά λίγο φασίστας" .

Επίσης πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει "επιτυχία" ή "διάκριση". Η Παπαχρήστου δεν έγινε πρωταθλήτρια μόνο λόγο μιας προσωπικής ικανότητας και προπόνησης αλλά λόγω κοινωνικής υπεραξίας. Μιας κοινωνίας η οποία απαρτίζεται από μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα και ένα σωρό ακόμα ομάδες οι οποίες είναι στόχος των φασιστών. Η επιτυχία όχι της Παπαχρήστου μόνο άλλα και του καθενός ξεχωριστά δεν είναι αυτοφυής, αλλά κοινωνικό δημιούργημα. 

Η Παπαχρήστου είναι φιλικά προσκείμενη προς την Χρυσή Αυγή, προφανώς περνώντας τα περί Αρείας φυλής και ελληνικής ανωτερότητας. Ας ρωτήσουμε για μια στιγμή πως αισθάνονται όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδος που έχουν γίνει στόχοι της Χρυσής αυγής, όταν μια πρωταθλήτρια ανοιχτά στηρίζει αυτό το φασιστικό μόρφωμα. Τι πρότυπο μπορεί να αποτελέσει μια συγκεκριμένη αθλήτρια;

Ότι η Παπαχρήστου μετά τις δηλώσεις της και όλη την προπαγάνδα της (να θυμηθούμε τις ερωτικές περιπτύξεις με τον Κασσιδιάρη),τον αποκλεισμό της λόγω ρατσιστικών σχολίων, συνεχίζει να αγωνίζεται εμμέσως αντιπροσωπεύοντας όλους εμάς , είναι η πεμπτουσία της εθνικής αφήγησης. Όλοι στο κάτω κάτω είμαστε Έλληνες ,φασίστες, αριστεροί κλπ. Δεν ξέρω μερικοί πως νιώθουν για αυτό, αλλά είναι λόγος να μην αισθάνεσαι καθόλου πολίτης αυτής της χώρας που στέλνει δηλωμένα φασισταριά σε διεθνείς διοργανώσεις.

Νίκος Πλουμπίδης… In memoriam – Σαν σήμερα η εκτέλεση του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ

Ένας ψηλός, σχεδόν άσαρκος άνδρας, ντυμένος με λευκό λινό κοστούμι κατεβαίνει σιδηροδέσμιος από το φορτηγό και οδηγείται συνοδεία χωροφυλάκων στην αίθουσα του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών.

«Στενή κι’ αδιάβατος, τραχεία η οδός» για τον Νίκο Πλουμπίδη καθώς βαδίζει παγιδευμένος στη διπλή δίκη. Το Στρατοδικείο τον καταδικάζει για κατασκοπεία και οδηγεί τον «αρχικακούργο κομμουνιστή» στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το ΚΚΕ, το κόμμα που αφιέρωσε τη ζωή του τον έχει αποκηρύξει δημόσια ως «χαφιέ της Ασφάλειας» όταν συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές της ελληνικής πολιτείας τον Νοέμβριο του 1952, σ’ όλη τη διάρκεια της δίκης και συνεχίζοντας, δια του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα», με καταγγελίες περί «εικονικής εκτέλεσης».

Από το κράτος πρόνοιας στο κράτος - μάνατζερ

Laurent Bonelli, Willy Pelletier

Οι μεταρρυθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη, δίχως συνοχή. Ο τεχνικός χαρακτήρας τους τις καθιστά αδιαφανείς. Οι επιπτώσεις τους γίνονται αισθητές μόνον εκ των υστέρων, όταν εξειδικεύονται και περνούν στο στάδιο της πρακτικής εφαρμογής. Κι όμως, πίσω από το θολό αυτό τοπίο, έχει ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση για τη δημιουργία ενός κράτους με μειωμένο μέγεθος μεν, αλλά με ενισχυμένες τις δομές της διοίκησής του.

Η συρρίκνωση του κράτους συνοδεύεται από μεταβίβαση δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό. Πρόκειται για πραγματικό κατακερματισμό των δημόσιων επιχειρήσεων και την πώληση των τμημάτων τους. Οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιούνται σταδιακά ή με την παράκαμψη των αντιδράσεων που παρουσιάζονται, χωρίς να κατονομάζονται ως τέτοιες.

Η απόσυρση του κράτους αρχίζει κάθε φορά με τον διαχωρισμό των δραστηριοτήτων των δημόσιων επιχειρήσεων. Έτσι, το 1990, ο διαχωρισμός του Ταχυδρομείου από τις Τηλεπικοινωνίες που συναποτελούσαν τον ενιαίο οργανισμό ΡΤΤ οριοθέτησε τους τομείς δραστηριότητας που «πρέπει να ανοίξουν στον ανταγωνισμό».

ΧΙΡΟΣΙΜΑ- ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ: Το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

«Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν εναντίον εκείνων, οι οποίοι μας επετέθησαν προδοτικώς στο Περλ Χάρμπορ, οι οποίοι εβασάνισαν τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι παρεβίασαν όλους τους νόμους του διεθνούς δικαίου… Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν διά να συντομεύσωμεν τον πόλεμον… Θα τη χρησιμοιήσωμεν και πάλιν. Μόνο η συνθηκολόγησις της Ιαπωνίας θα μας σταματήση. Τους ώμους μας βαραίνει τεραστία ευθύνη. Ευχαριστούμεν τον θεόν, διότι είμεθα εμείς, και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν. Και παρακαλούμεν τον θεόν, να μας φωτίση εις τη χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τας βουλήσεις του»1.

Ηταν 10 Αυγούστου του 1945, ώρα 2 το πρωί, όταν από το αμερικανικό ραδιόφωνο ακούστηκε η φωνή του Προέδρου Χ. Τρούμαν να λέει με απίστευτη κυνικότητα τα παραπάνω ανατριχιαστικά λόγια. Πριν από 4 περίπου ημέρες, στις 6 Αυγούστου, με ατομική βόμβα είχε βομβαρδιστεί η ιαπωνική πόλη Χιροσίμακαι τώρα, στις 9 Αυγούστου, δεκαπέντε ώρες πριν την εκφώνηση του διαγγέλματος, οι ΗΠΑ έπλητταν με μια δεύτερη ατομική βόμβα την ιαπωνική πόλη Ναγκασάκι. Για τον Πρόεδρο Τρούμαν το γεγονός αυτό υπηρετούσε ευγενείς σκοπούς και πάνω απ’ όλα είχε την έγκριση του θεού!!!

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936 Με την άμεση συμμετοχή της αστικής τάξης και τις ευλογίες του αστικού πολιτικού κόσμου

Ο Μεταξάς με υποστηρικτές της κυβέρνησής του

Το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936, δημοσιεύτηκε σε έκτακτο φύλλο της «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως» διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά - που τοιχοκολλήθηκε και σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Το διάγγελμα ανέφερε πως «η Κυβέρνησις (...) προέβη, τη εγκρίσει της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου καθ' άπασαν την χώραν, και την διάλυσιν της Βουλής». Ας σημειωθεί ότι τη Βουλή την διέλυσε αφού προηγουμένως είχε πάρει με την ψήφο του συνόλου των αστικών κομμάτων την έγκριση να σχηματίσει κυβέρνηση.

Παράλληλα, δημοσιεύτηκαν τα πρώτα διατάγματα της δικτατορικής κυβέρνησης, που προέβλεπαν: Την αναστολή των διατάξεων 8 άρθρων του Συντάγματος σε όλο το κράτος, τη διάλυση της Βουλής και την επιστράτευση των εργαζομένων σε υπηρεσίες «δημοσίας ωφελείας» (σιδηροδρομικοί, τροχιοδρομικοί κ.ά.).

Το απόγευμα της 4ης Αυγούστου προηγήθηκε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, στην οποία οι αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές υποστήριξαν ότι υπήρχαν «υπεύθυνοι πληροφορίαι κατά τας οποίας η κηρυχθησομένη γενική απεργία θα μετεβάλλετο εις στασιαστικήν εκδήλωσιν με αντικειμενικόν σκοπόν την ανατροπήν του νόμιμου πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος της χώρας». Αυτό ήταν και το πρόσχημα για την απόφαση της συγκέντρωσης όλων των εξουσιών στα χέρια της κυβέρνησης.

Σκάκι, ένα «επικίνδυνο» παιχνίδι

Κάποτε το παιχνίδι που σήμερα συνδέεται με την ευφυΐα, κατηγορήθηκε ότι διασπά την προσοχή από φλέγοντα θέματα της εποχής και ότι είναι χάσιμο χρόνου. Δημιουργήθηκε ως μια νέα μορφή ψυχαγωγίας και έγινε ευρέως γνωστό, αλλά θεωρήθηκε από πολλές ηγεσίες ανά τους αιώνες αντικοινωνικό, βλάσφημο και κυρίως επικίνδυνο, καθώς ακόνιζε το μυαλό των πολιτών. Το όνομά του; Shatranj. Είναι το παιχνίδι που σήμερα έχει εξελιχτεί στο σκάκι.

Σύμφωνα με το Timeline, το σκάκι δεν ήταν πάντα οικείο, ήταν κάποτε παράξενο και καινούργιο κι αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Μια πρώιμη μορφή του παιχνιδιού, γνωστή ως aschatrang, εμφανίστηκε στην Περσία το 644 μ.Χ. όταν η περιοχή κατακτήθηκε από τους στρατούς του Umar bin al-Khatta. Ο Χαλίφης το χαρακτήρισε μη ισλαμικό, επειδή θεώρησε πως το ταμπλό και τα πιόνια του παιχνιδιού ενθάρρυναν τον τζόγο.

Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Λίγες δεκαετίες αργότερα, το σκάκι απαγορεύτηκε στην Ιαπωνία από τον αυτοκράτορα Jito και στη συνέχεια στην Αίγυπτο. Ο Καρδινάλιος Damiani του Ostin απαγόρευσε το σκάκι στους κληρικούς του επειδή ένιωθε ότι με το χρόνο που ξόδευαν θα έμεναν μακριά από τον Θεό. Ακολούθησαν πολλοί που χαρακτήρισαν το σκάκι ως αμαρτία ή είδος ακολασίας, ενώ κάποιοι άλλοι το απαγόρευσαν επειδή το θεωρούσαν άχρηστο και βαρετό, όπως ο βασιλιάς Λουίς ο 9ος της Γαλλίας και ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, William of Wickham.