Ο φασισμός δεν είναι άποψη ή μάλλον αν αντιλαμβανόμαστε σαν "άποψη" τον φασισμό ,τον νομιμοποιούμε εμμέσως σε κοινωνικό επίπεδο πρώτα και ύστερα σε πολιτικό.
Ηρα Κλήμου
Με την Παπαχρήστου επανέρχεται το ερώτημα αν μπορούμε να κρατάμε μόνο την επιτυχία της από την όλη προσωπικότητα της ή να την αφορίζουμε ολόκληρη. Είναι ο φασισμός άποψη σεβαστή ή όχι; Διότι κρατώντας μόνο την επιτυχία, ουσιαστικά στηρίζουμε το δικαίωμα της να είναι φασίστρια και φυσικά να αρθρώνει φασιστικό λόγο. Το γνωστό "Καλό παιδί είναι αλλά λίγο φασίστας" .
Επίσης πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει "επιτυχία" ή "διάκριση". Η Παπαχρήστου δεν έγινε πρωταθλήτρια μόνο λόγο μιας προσωπικής ικανότητας και προπόνησης αλλά λόγω κοινωνικής υπεραξίας. Μιας κοινωνίας η οποία απαρτίζεται από μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα και ένα σωρό ακόμα ομάδες οι οποίες είναι στόχος των φασιστών. Η επιτυχία όχι της Παπαχρήστου μόνο άλλα και του καθενός ξεχωριστά δεν είναι αυτοφυής, αλλά κοινωνικό δημιούργημα.
Η Παπαχρήστου είναι φιλικά προσκείμενη προς την Χρυσή Αυγή, προφανώς περνώντας τα περί Αρείας φυλής και ελληνικής ανωτερότητας. Ας ρωτήσουμε για μια στιγμή πως αισθάνονται όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδος που έχουν γίνει στόχοι της Χρυσής αυγής, όταν μια πρωταθλήτρια ανοιχτά στηρίζει αυτό το φασιστικό μόρφωμα. Τι πρότυπο μπορεί να αποτελέσει μια συγκεκριμένη αθλήτρια;
Ότι η Παπαχρήστου μετά τις δηλώσεις της και όλη την προπαγάνδα της (να θυμηθούμε τις ερωτικές περιπτύξεις με τον Κασσιδιάρη),τον αποκλεισμό της λόγω ρατσιστικών σχολίων, συνεχίζει να αγωνίζεται εμμέσως αντιπροσωπεύοντας όλους εμάς , είναι η πεμπτουσία της εθνικής αφήγησης. Όλοι στο κάτω κάτω είμαστε Έλληνες ,φασίστες, αριστεροί κλπ. Δεν ξέρω μερικοί πως νιώθουν για αυτό, αλλά είναι λόγος να μην αισθάνεσαι καθόλου πολίτης αυτής της χώρας που στέλνει δηλωμένα φασισταριά σε διεθνείς διοργανώσεις.
Ο φασισμός δεν είναι άποψη ή μάλλον αν αντιλαμβανόμαστε σαν "άποψη" τον φασισμό ,τον νομιμοποιούμε εμμέσως σε κοινωνικό επίπεδο πρώτα και ύστερα σε πολιτικό. Πως πρέπει να δεχθούμε την διάκριση της Παπαχρήστου; "Ενα φασισταριό παίρνει Χρυσό σε Ευρωπαική διοργάνωση" με τα χρήματα του κράτους. No more,no less.
ΥΓ: Επειδή διαβάζω τα περί "δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων". Η Παπαχρήστου έχει δηλώσει πολύ ξεκάθαρα την θέση της για την κοινωνία.
Β: Victoria Siempre ...
Βούλα Παπαχρήστου, μια πριν λίγο καιρό persona non grata- για τον ελληνικό αθλητισμό (εξ αιτίας εκείνου του ρατσιστικού «τιτιβίσματος» για τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου και τους Αφρικανούς στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2012) και που τελικά βρήκε τη δύναμη να επανέλθει μάλλον δριμύτερη
Ζήτησε τότε, «συγγνώμη» για το «ατυχές και κακόγουστο αστείο», αλλά ένα χρόνο αργότερα, στο περιθώριο του Γκαλά Στίβου της Φιλοθέης, έκανε ό,τι μπορούσε για να δικαιώσει όσους, πίσω από την περιλάλητη ανάρτησή της, έβλεπαν μια ρατσιστική ιδεολογία – όχι ένα νεανικό ατόπημα. Για τον Ηλία Κασιδιάρη είχε δηλώσει πως «εκφράζει τον απλό κόσμο στη Βουλή» και για την βιαιοπραγία του στη Λιάνα Κανέλλη, ότι «οποιαδήποτε γυναίκα προκαλεί έναν άνδρα, πρέπει και να είναι έτοιμη για την απάντηση»!
Δε στεκόμαστε στην αθλήτρια (τελευταία μετρά τέσσερα μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση μαζί με το χρυσό χθες, στο Βερολίνο)
Τα social media αποτελούν -ειδικά για του επώνυμους δημόσιο βήμα, οπότε όντας και μορφωμένη ό,τι λέει δεν της ξεφεύγουν.
Αναφερόμενη στην πυρκαγιά, που κατέκαψε κόσμο και περιουσίες και που οι υπεύθυνοι έχουν όνομα και επώνυμο, ευχήθηκε «να μην συμβεί ποτέ ξανά τέτοιο κακό στη χώρα μας!» ...στις διπλανές χώρες δεν πειράζει να συμβαίνουν τέτοιες καταστροφές ή απλά δεν μας νοιάζει;
Όπως έγραψε η «κατιούσα» Ό,ΤΙ ΛΑΜΠΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ. Και τα μετάλλια δεν είναι απαραίτητα λόγος για να χαιρόμαστε -όχι πάντα τουλάχιστον. Κι αυτό για μια σειρά λόγους.
Τα μετάλλια δεν κάνουν καλύτερη τη ζωή του λαού μιας χώρας, ούτε αποδεικνύουν την πρόοδό της σε άλλους τομείς. Αντιθέτως, μπορεί να ρίξουν στάχτη στα μάτια για τα προβλήματα που περνάει ή ακόμα και για πιο ειδικά θέματα, όπως η υποχρηματοδότηση των Ομοσπονδιών που εγκαταλείπονται στην τύχη τους, το ανύπαρκτο σχέδιο για μαζικό λαϊκό αθλητισμό κτλ.
Τα χρυσά άλματα δε συμβολίζουν κάποιο άλμα εκτός κρίσης, μνημονίων κι άλλα τινά παρόμοια. Τα μετάλλια κι οι αθλητικές διακρίσεις δεν είναι αποδείξεις εθνικής επιτυχίας ή κάποιας φιλελεύθερης αριστείας όσων προσπαθούν και δικαιώνονται. Εξάλλου το μεγαλύτερο παράσημο στον αθλητισμό είναι η ίδια συμμετοχή και η προσπάθεια, κι αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα. Τα χρυσά όμως προσφέρονται για προβολή και πολιτική -ή μάλλον πολιτικάντικη- λεζάντα και προβολή.
Όπως και να έχει, είναι απολύτως λογικό και κατανοητό να χαίρεται ο απλός κόσμος με μια επιτυχία που έρχεται σαν ευχάριστο διάλειμμα από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Ο κόσμος χαίρεται με τη χαρά του Τεντόγλου που πήρε το χρυσό στο μήκος, σε ένα αγώνισμα που είχαμε παράδοση στα άκυρα άλματα και τα ταλέντα που χαραμίζονταν.
Θαυμάζει την κυριαρχία της Στεφανίδη στο επί κοντώ, όταν την βλέπει να κάνει το 1-2 με την Κυριακοπούλου, όπως οι Φεράρι στη Φόρμουλα 1.
Ασφαλώς και χαίρεται βλέποντας τα άλματα προόδου του Στέφανου Τσιτσιπά στο τένις, που υπέταξε το σπουδαίο Σέρβο Νόβακ Τζόκοβιτς και (υπ)έγραψε το #Pray for Greece πάνω στην κάμερα, για τα θύματα των πυρκαγιών.
Δεν έχουμε όμως κοντή μνήμη για να χαρούμε με το χρυσό της χρυσαυγίτισσας Βούλας Παπαχρήστου, που καμάρωνε δίπλα στον Κασιδιάρη κι έκανε ρατσιστικά αστειάκια με τα κουνούπια του Νείλου. Τίποτα από όλα αυτά δεν προσφέρεται για χαρά και για χαμόγελα. Καμία σημασία δεν έχουν τα πλούσια αγωνιστικά της επιτεύγματα, μπροστά στην πολιτική στάση που έχει πάρει. Άλλο αν υπάρχουν κατ’ επάγγελμα “κωλοτούμπες” που το ξεχνάνε αυτό.
Ίσα-ίσα που είναι πολύ ωραία εικόνα να βλέπει κανείς στο αγώνισμά της να νικάνε αθλήτριες με μαύρη επιδερμίδα, για να δίνουν ένα καλό μάθημα σε όσους ομοϊδεάτες της φουσκώνουν σαν τρόμπες από περηφάνια. Και όσο για την αφιέρωσή της στα θύματα, ήταν τόσο συγκινητική που παραλίγο να ξεχάσουμε τους πλιατσικολόγους συναγωνιστές της στα καμένα σπίτια στο Μάτι…
Γ: Konstantinos Dedes
Αθλητισμός και ιδεολογία
Είμαι από αυτούς που χάρηκαν που και η Παπαχρήστου πήρε χρυσό μετάλλιο. Ο καθένας έχει την ιδεολογία του. Αυτό είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Όπως και δημοκρατική επιταγή είναι να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα αυτό από αυτούς που θέλουν να το καταργήσουν. Δηλαδή από όσους υπερασπίζονται δικτατορίες και ολοκληρωτισμούς. Μην πέφτουμε σε μια -ιδεολογικοπολιτική- παγίδα εξομοίωσης. Και για να πάμε πιο πέρα…Και στην αρχαία Ελλάδα το πνεύμα ήταν συνδεδεμένο με το σώμα (την ύλη), όπως πρεσβεύει και η Ανατολική Φιλοσοφία. Αργότερα τα διαχώρισε ο Καρτέσιος και μετέπειτα οι Χέγκελ και ο Φώυερμπαχ, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι μια άλλη συζήτηση. Το πως οι Ναζί χρησιμοποιούν αυτή τη διασύνδεση έχει να κάνει με τη φυλετική ιδεολογία τους και όχι με τη φιλοσοφία.
https://www.facebook.com/stefanos.tzoumakas.5/posts/2026455347364968?notif_id=1534014703472169¬if_t=close_friend_activity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου