Ένας αριστερός λαϊκισμός πρέπει να οδηγήσει σε μια ριζοσπαστική δημοκρατία

Συνέντευξη με την Τζούντιθ Μπάτλερ, Πανεπιστημιακό και θεωρητικό των Σπουδών Φύλου

Αυτό που έμοιαζε ακόμη εξωπραγματικό για πολλούς αμερικανούς διανοούμενους έγινε πραγματικότητα. Από τις 19 Ιανουαρίου ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Η αμερικανίδα φιλόσοφος, που έχει γίνει γνωστή για τη δουλειά της πάνω στα ζητήματα φύλου, εκτιμά ότι ο νέος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν νομιμοποιείται σε καμία περίπτωση να εκπροσωπεί το λαό. Καλεί τα άτομα να συναθροιστούν για να υπερασπιστούν το δικαίωμα σε μια ζωή «αξιοβίωτη» για όλους. Στο τελευταίο της βιβλίο (Notes toward a performative theory of assembly), η Μπάτλερ μιλά για τη σημασία της παρουσίας των σωμάτων, για τη συνάθροισή τους στο δημόσιο χώρο με στόχο τη διεκδίκηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Τη συνέντευξη πήρε η Σεσίλ Ντωμά

Πώς έφτασε η Αμερική ως εδώ;

Η εκλογή του Τραμπ είναι το αποτέλεσμα πολλών αιτίων. Και εν γένει δεν πρέπει ποτέ να αρκούμαστε σε μία μόνο εξήγηση. Αν πούμε ότι οι οικονομικά μη προνομιούχοι λευκοί άντρες είναι αυτοί που ψήφισαν τον Τραμπ, και εστιάσουμε στα αίτια της οικονομικής περιθωριοποίησής τους, θα έχουμε ξεχάσει πως ο ρατσισμός υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ότι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «οικονομική οργή» συνδυάστηκε με το φυλετικό μίσος, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν λείπει βέβαια ούτε ο μισογυνισμός, ούτε το συμβολικό πεπρωμένο της αρρενωπότητας. Ο φόβος της «τρομοκρατίας» και η επιθυμία «ασφάλειας» είναι εξίσου παρόντα στις ΗΠΑ, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και αποτελούν το λίκνο του φασισμού: στο ουτοπιστικό παραλήρημα που τον έφερε στην εξουσία, ο Τραμπ θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα επαναφέρει την ασφάλεια, θα αποκαταστήσει την αρρενωπότητα, θα υποτάξει τις γυναίκες και θα ξαναδώσει στην Αμερική τη λευκότητά της. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι δεν συγκέντρωσε παρά το 23% της λαϊκής ψήφου. Μια απεχθής μειοψηφία έφτασε στην εξουσία και προκαλεί σήμερα μια κρίση της δημοκρατίας.

Ένας νέος σοσιαλισμός

Η προφητεία του Κίσινγκερ και ο κόσμος του Τραμπ

Π. Παπακωνστίνου

Συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Κίνας προοιωνίζονται οι πρώτες κινήσεις του.

Στις 14 Φεβρουαρίου 1972, Νίξον και Κίσινγκερ συναντήθηκαν για να συζητήσουν την επικείμενη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στο Πεκίνο. Αρχιτέκτονας της προσέγγισης με την Κίνα του Μάο – προσέγγιση, που είχε στόχο την αποδυνάμωση του κύριου εχθρού, της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας είπε στο αφεντικό του: «Οι Κινέζοι είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους Ρώσους. Σε βάθος χρόνου, μάλιστα, είναι πιο επικίνδυνοι. Σε 20 χρόνια από σήμερα, ο διάδοχός σου, εάν είναι εξίσου σοφός με σένα, θα προσεγγίσει τους Ρώσους εναντίον των Κινέζων».

Η αναρρίχηση του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο θέτει το ερώτημα εάν η προφητεία Κίσινγκερ βγει αληθινή με καθυστέρηση 25 χρόνων. Άλλωστε ο Μέτερνιχ της αμερικανικής διπλωματίας, ενεργός παρά τα 93 του χρονάκια του, θεωρείται «γκουρού» του άπειρου νέου Προέδρου σε θέματα διεθνούς πολιτικής. Τον επισκέφθηκε κατ’ επανάληψιν στον πύργο του, στο Μανχάταν, μετά την εκλογή του και βρέθηκε και βρέθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου στο Κρεμλίνο, για να βολιδοσκοπήσει τον Πούτιν γύρω από το «ντιλ» που είχε ήδη εισηγηθεί στον Τραμπ: να αποσύρει η Ρωσία την υποστήριξή της στους αντάρτες της ανατολικής Ουκρανίας με αντάλλαγμα η Αμερική να δεχθεί το τετελεσμένο της Κριμαίας και να άρει τις κυρώσεις. Ο απώτερος στόχος είναι ο ίδιος με εκείνον που ενέπνευσε το ιστορικό άνοιγμα του 1972: Να αποτραπεί η δημιουργία μιας στρατηγικής συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου εναντίον της Ουάσιγκτον.

Και αν βομβαρδίζαμε την Ουάσινγκτον;

Άρης Χατζηστεφάνου

Επί δεκαετίες η Δύση διαστρεβλώνει τις αρχές του διεθνούς δικαίου για να δικαιολογήσει «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» απέναντι σε τυραννικά καθεστώτα. Τι γίνεται όμως εάν ο τύραννος έχει το γραφείο του στον Λευκό Οίκο; 

Οι άνθρωποι τους οποίους απελευθερώνετε θα είναι μάρτυρες της τιμής και των αξιών των Ενόπλων Δυνάμεών μας 

Τζορτζ Μπους

Την άνοιξη του 2008 η Μιανμάρ βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χειρότερη φυσική καταστροφή της Ιστορίας της. Το πέρασμα του κυκλώνα «Ναργκίς» άφησε πίσω του 138.000 νεκρούς και ένα εκατομμύριο αστέγους. 

Καθώς οι δικτάτορες της χώρας αρνούνταν οποιαδήποτε ξένη βοήθεια ενώ αδυνατούσαν να διαχειριστούν την κρίση, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, αλλά και στελέχη του αμερικανικού Πενταγώνου παρουσίασαν μια φαεινή ιδέα: Ο ΟΗΕ, είπαν, θα μπορούσε να εισβάλει στη χώρα για να προσφέρει βοήθεια στον πληθυσμό. 

Η πρόταση του Κουσνέρ αποτελούσε την πιο ακραία εκδοχή της λεγόμενης «ευθύνης προστασίας» («Responsibility to Protect») - ένα θεωρητικό εφεύρημα που επιτρέπει στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» να επεμβαίνει σε χώρες όπου πραγματοποιούνται εγκλήματα κατά του πληθυσμού. Σύμφωνα με τη θεωρία, «η εθνική κυριαρχία δεν είναι προνόμιο, αλλά ευθύνη». 

Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

N. Μπογιόπουλος: 

Στις 27 Γενάρη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς. Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Όσα αποκαλύφθηκαν τότε θα θυμίζουν για πάντα εκείνο το ρηθέν: Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων. Η’ για την ακρίβεια εκείνων των υπανθρώπων που ομνύουν στον υπεράνθρωπο για να δικαιολογήσουν την απανθρωπιά τους.Έχει νόημα να μνημονεύει κανείς την 27ηΓενάρη ως Διεθνή Ημέρα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος; Εξαρτάται πως προσεγγίζει κανείς την σημερινή εποχή. Την εποχή του Τραμπ, της Λεπέν, του Βίντερς, του Ορμπαν, των ναζί της Ουκρανίας, της Χρυσής Αυγής…

Έχει νόημα, αφού εκείνοι που προκάλεσαν τα Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο και τιμωρήθηκαν, να μνημονεύει κανείς την επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει» που δέσποζε στην είσοδο του Άουσβιτς; Εξαρτάται πως εννοεί κανείς την έννοια τιμωρία την εποχή των πνιγμένων προσφύγων στο Αιγαίο, πως εννοεί την «εργασία» την εποχή που 8 Κροίσοι κατέχουν τόσα, όσα και τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Αλλά, επήλθε πράγματι τιμωρία για εκείνο το έγκλημα; Κάθισαν, όντως, στο σκαμνί όλοι όσοι το προκάλεσαν; Ας δούμε:

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ». Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά η έπαυλη του ιδιοκτήτη της όλως περιέργως έμεινε ανέπαφη όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Εσσεν. Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)».

Μαχάτμα Γκάντι

Έλενα Χαντζή

Σαν σήμερα το 1947 δολοφονήθηκε από έναν φανατικό ινδουιστή, ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης.

Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία από τους Βρετανούς και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης, χωρίς χρήση βίας, εναντίον των καταπιεστών.

Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καθιερωθεί σαν ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του 20ου αιώνα.

Απέκτησε την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ και που στα σανσκριτικά σημαίνει «μεγαλόψυχος».

Αποφθέγματα του Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948)

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.

Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.

nterfax: Το Σχέδιο Συντάγματος της νέας Συρίας...

Σοβαρή ανησυχία επικρατεί στους κόλπους της τουρκικής κυβέρνησης, μετά τις διαρροές του Σχεδίου Συντάγματος της νέας Συρίας, στο οποίο, με βάση το ρωσικό πρακτορείο Interfax, προβλέπεται η παραχώρηση αυτονομίας στους 

Κούρδους της Συρίας.

Μάλιστα ορισμένες τουρκικές εφημερίδες μιλούν για «προδοσία» της Ρωσίας προς την Τουρκία, η οποία από τον Ιούνιο στράφηκε προς τη χώρα αυτήν, μετά την άρνηση των ΗΠΑ να διακόψουν την υποστήριξη και την παροχή όπλων και πυρομαχικών προς τους Κούρδους της Συρίας.

Με βάση το πρακτορείο Interfax, στο Σχέδιο Συντάγματος μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής:

Το όνομα Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, που υπάρχει στο 1ο Άρθρο του υφισταμένου συντάγματος, αλλάζει και γίνεται Δημοκρατία της Συρίας.

Επίσης, στο ίδιο άρθρο παραμένει η αναφορά στο «ενιαίο και αδιαίρετο της χώρας», πλην όμως αναγράφεται και η παραχώρηση «αυτονομίας» στους Κούρδους.

Η φράση «Το ισλαμικό δίκαιο παραμένει η βασική αρχή της κοινωνικής ζωής», που υπάρχει στο 3ο άρθρο, διαγράφεται.

Επίσης, από το ίδιο άρθρο διαγράφεται και η φράση «Ο πρόεδρος της Συρίας είναι υποχρεωτικό να είναι μουσουλμάνος».

Επίσης, στο Σχέδιο Συντάγματος προβλέπεται το δικαίωμα στις τοπικές περιφέρειες να επιλέγουν οι ίδιες τη γλώσσα της Διοίκησης. Η πρόβλεψη αυτή ανοίγει το δρόμο στην κουρδική γλώσσα να γίνει η επίσημη γλώσσα των αυτόνομων κουρδικών περιοχών.

To φαινόμενο της Τρομοκρατίας: καταβολές και ορισμός...

της Αγγελικής Καρδαρά. 

Η τρομοκρατία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες. Αυτό είναι, κατά την κρίση μου, το πρώτο στοιχείο που πρέπει να κατανοήσουμε 

και να κρατήσουμε στο μυαλό, προκειμένου να αντιληφθούμε το μέγεθος και τη σοβαρότητα του φαινομένου.

Οι επιπτώσεις της τρομοκρατίας συχνά έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην πορεία της ανθρωπότητας. 

Ωστόσο, όσο παράδοξο κι αν ακουστεί αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την προσδιορίσουμε με απόλυτη ακρίβεια. Όπως εύστοχα ένας διεθνολόγος υποστήριξε στο παρελθόν: «Την τρομοκρατία είναι δύσκολο να την ορίσεις, αλλά την καταλαβαίνεις».

Θα έλεγα, συνεπώς, ότι το ερώτημα «τι είναι τρομοκρατία» και κατ’ επέκταση «ποιος είναι τρομοκράτης» παραμένει μέχρι σήμερα αναπάντητο, κυρίως λόγω της πληθώρας των ερμηνειών που επιδέχεται αυτή η έννοια. 

Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ το σύνολο των αναλύσεων και των επιστημονικών προσεγγίσεων διέπεται από την άποψη ότι τόσο η έννοια, όσο και η πρακτική της τρομοκρατίας είναι ιστορικό και πολιτικό γεγονός, δεν ασχολείται καθόλου με τις αιτίες γένεσης, ύπαρξης, εξέλιξης και πρόληψής της.

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας μέσα από μια ιστορική αναδρομή 

Συγκινητική διάσωση 20 σπάνιων αλόγων από την ΕΜΑΚ

Mεγάλη επιχείρηση έστησαν άνδρες της ΕΜΑΚ προκειμένου να διασωσούν 20 σπάνια άλογα, της φυλής της Πίνδου, που βρίσκονταν εγκλωβισμένα επί 15 ημέρες στα χιόνια, στο όρος Γάβρογο.

Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού δεν πρόλαβε να τα κατεβάσει από το βουνό όταν ξέσπασε η κακοκαιρία.

Οι μέρες περνούσαν και η ανησυχία για την τύχη των ζώων που ζουν σε ημιάγρια κατάσταση μεγάλωνε.

Έτσι, μετά από πρωτοβουλία του Δημάρχου Περικλή Μίγδου και με τη συνεργασία Πολιτικής Προστασίας Περιφέρειας Ηπείρου, Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Ηπείρου και ΕΜΑΚ, από το πρωί του Σαββάτου στήθηκε μεγάλη επιχείρηση κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν τα άλογα μέσα στο χιονισμένο τοπίο, ωστόσο με τη βοήθεια των ντόπιων που κατατόπισαν τα συνεργεία τα άλογα βρέθηκαν στο οροπέδιο του Γάβρογου.

Οι πυροσβέστες αφού τα τάισαν, τα οδήγησαν μέσω της διόδου που άνοιγε το ερπυστριοφόρο όχημα σε ένα από τα καταφύγια που υπάρχουν στο βουνό. 

Η μεγάλη σφαγή της Μακρονήσου - Το χρονικό της εν ψυχρώ δολοφονίας των 300 αμετανόητων φαντάρων

Tο χρονικό της δολοφονίας των «αμετανόητων» του Ερυθρού Τάγματος τον Μάρτιο του 1948

«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι.

Εκείνο το πρωί τα κοκόρια του Λαυρίου για πρώτη φορά δε λάλησαν. Μόνο τα σκυλιά της πόλης ανέβηκαν στο καρβουνόχωμα και κλαίανε όλη τη νύχτα. Όσο για τους ανθρώπους, όλες αυτές τις νύχτες παρακολουθούσαν τη ζωή απ’ τις χαραμάδες... Σάστιζαν πως, αυτό που γινόταν αντίκρυ, δεν το είχε γράψει ακόμα η Αποκάλυψη»

Μενέλαος Λουντέμης

«Οδός Αβύσσου, αριθμός 0»

Ο ήχος των κυμάτων ήταν η μοναδική του συντροφιά τις τελευταίες 72 ώρες. Βρισκόταν δεμένος πισθάγκωνα, κοντά στην ακτή, προς την πλευρά που το καταραμένο νησί το έδερναν οι άνεμοι και το έκαιγε ο ήλιος. «Πρέπει να συνεχίσω να μετράω, αλλιώς θα τρελαθώ, θα χάσω το μυαλό μου», σκέφτηκε και σε κάθε παφλασμό πρόσθετε και ένα κυματάκι.

Ένας μεγάλος πάσσαλος, που ακουμπούσε την πλάτη του, είχε ακινητοποιήσει τα χέρια του και δυο μικρότεροι τα πόδια του. Το κορμί του ήταν ολόκληρο μια πληγή. Η ξηρασία και ο ήλιος είχαν κάνει το δέρμα του να σκάσει και να καεί. Ο καυτός αέρας, που φυσούσε δαιμονισμένα, είχε γεμίσει τις πληγές με σκόνη και άμμο. Είχε βγάλει φουσκάλες που έσπαγαν μόνες τους και το πηχτό υγρό που έβγαινε από μέσα νόμιζε ότι τον δρόσιζε. Τα χείλη του και το στόμα του είχαν σκληρύνει. Δεν είχε καθόλου σάλιο. Διψούσε. Εδώ και κάποιες ώρες δεν αισθανόταν τα γυμνά του μέλη που είχαν μουδιάσει, έτσι σφιχτά δεμένα που ήταν. Τα αυτιά του βούιζαν συνεχώς και το κεφάλι του νόμιζε ότι θα εκραγεί.

«Θα τρελαθώ», ξανασκέφτηκε. «Πεντακόσια δεκατρία, οκτακόσια δεκαεπτά... Όχι, πεντακόσια δεκατέσσερα...» συνέχισε το μέτρημα. Από απέναντι έβλεπε καθαρά τα φώτα από το Λαύριο. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε και η ζωή στην πόλη θα ξεκινούσε κανονικά. Ο χασάπης θα πουλούσε το κρέας, ο γαλατάς θα μοίραζε το γάλα, ο μανάβης θα έβγαζε τα φρέσκα φρούτα του για να τα πουλήσει. Σκέφτηκε πώς είναι να δαγκώνεις λαίμαργα το καρπούζι και να γεμίζει το στόμα σου από αυτή τη γλυκιά υγρή σάρκα. Το στόμα του ξεράθηκε ακόμη περισσότερο. Θα λιποθυμούσε. Διψούσε.

Η «συμμοριοποίηση» του κράτους

Οι «Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου» υποδέχονται τον Παύλο και τη Φρειδερίκη στην Καλαμπάκα (1947) | ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1944-1958. ΣΥΛΛΟΓΗ Ν.Ε. ΤΟΛΗ

Από την Βασιλική Λάζου

«Ως πραγματικός Ελλην, κατόρθωσα ν’ απαλλάξω από την βίαν και την τρομοκρατίαν πολλά χωριά πέριξ της Λαμίας»

Ευθύμιος Τσαμαδιάς (αρχηγός συμμορίας) προς τον διοικητή Χωροφυλακής Λαμίας, 29/7/1946

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12/2/1945) έκαναν την εμφάνισή τους ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια ένοπλες παρακρατικές ομάδες, στρατολογώντας αρχικά τα μέλη τους από τους συνεργάτες των κατακτητών που αφήνονταν ελεύθεροι από την Εθνοφυλακή αμέσως μετά την εγκατάστασή της στις επαρχιακές πόλεις.

Λειτουργώντας ως υποκατάστατο του υπό συγκρότηση κρατικού μηχανισμού, οι παρακρατικές ομάδες εξαπέλυσαν μια εκστρατεία βίας χωρίς κανένα νομικό περιορισμό.

Επρόκειτο για εύκολα αναλώσιμες μονάδες, χωρίς εμφανή επίσημη στήριξη, με τις οποίες το κράτος ανά πάσα στιγμή μπορούσε να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση.

Η ασυλία ωστόσο που απολάμβαναν εκ μέρους των αρχών δημιουργούσε την εντύπωση ότι οποιοδήποτε αδίκημα εις βάρος της Αριστεράς παρέμενε ακαταδίωκτο, με αποτέλεσμα να ενισχύονται ακόμη περισσότερο.

Το ΓΕΣ δικαιολογούσε τον σχηματισμό και τη δράση τους ως συνέπεια της «τρομοκρατίας» των πρώην ΕΛΑΣιτών στην ύπαιθρο και των «προκλήσεων» του ΚΚΕ στις πόλεις.

Αυτό οδηγούσε ομάδες χωρικών να οπλιστούν, δημιουργώντας έκρυθμη κατάσταση. Αναγνωριζόταν, ωστόσο, ότι κάποιοι επωφελούνταν από την αναρχία και παρουσιαζόμενοι ως εθνικιστές προέβαιναν σε ληστείες.

Οι διοικητές των Ταγμάτων Εθνοφυλακής επικαλούνταν την ανεπάρκεια των δυνάμεών τους και την αργή επαναλειτουργία του κρατικού μηχανισμού ως προς την επάνδρωση των Σωμάτων Ασφαλείας και των διοικητικών και δικαστικών αρχών.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΚΟΥΒΙΤΑΚΗΣ·

Η ανταπόκριση στη χθεσινή ανάρτηση (αλλά και ευκαιρία για να ξεφύγω από την αχρείαστη αντιπαράθεση που ξέσπασε στο μεσαίο χώρο) με ώθησε να μεταφέρω εδώ ένα από τα οκτώ (8) αδημοσίευτα -γνωστά μόνο σε συναδέλφους μου- κείμενα που έγραψα για το στρατό. Να σημειωθεί ότι προηγήθηκε συστηματική μελέτη μηνών προκειμένου να γνωρίσουν καλύτερα το στρατό όσοι συνάδελφοι ενεπλάκησαν στο πρόγραμμα. Στόχος ήταν να φωτιστεί το ευρύτερο περιβάλλον των επιμορφωμένων, δεδομένου ότι η γνώση της πραγματικότητας που ζουν οι επιμορφωνόμενοι αποτελεί σημαντική παράμετρο για την επιτυχία της επιμόρφωσης. Από τα οκτώ κείμενα, επέλεξα τις «αυτοκτονίες στο στρατό» γιατί όπως την πρόσφατη περίοδο των αγανακτισμένων και τότε από τον ανεύθυνο χώρο της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς διαδόθηκε η υπεραπλουστευτική ερμηνεία πως «ουσιαστικά πρόκειται για δολοφονίες του καταπιεστικού στρατιωτικού μηχανισμού»

(Διαβάζεται με την σκέψη στην εποχή που γράφηκε και που ευτυχώς άλλαξε) 

Νέος, στρατός αυτοκτονία : Τρείς λέξεις φορτισμένες με έντονη συναισθηματικότητα εμφανίζονται σε μια φράση στις εφημερίδες αρκετές φορές το χρόνο και προωθούν ανάλογη συγκίνηση.

Οι καθησυχαστικές στατιστικές του Υ.Ε.Θ.Α. επιθυμούν να διαβεβαιώσουν ότι οι αυτοκτονίες στις Ε.Δ δεν είναι δυσανάλογες σε ποσοστιαία αναλογία με τις αυτοκτονίες που εμφανίζονται στο γενικό πληθυσμό. Αντιπαρατίθενται στην προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης διαφόρων φορέων που με μονομερή συλλογιστική καταλογίζουν ακέραια ευθύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ανεξάρτητα όμως από τις πολιτικές ευθύνες και αψιμαχίες το πρόβλημα παραμένει. Και μια έστω αυτοκτονία ατόμου που αναστέλλει για ένα μεγάλο διάστημα τον κανονικό ρυθμό της κοινωνικής ζωής για να προσφέρει εθνική υπηρεσία και τελικά οδηγείται στην τραγικότερη ανθρώπινη εκδήλωση αξίζει να διερευνηθεί σε βάθος.

Α. Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Από έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει μια βαθμιαία αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές τα τελευταία χρόνια. Απόλυτοι αριθμοί δεν αναφέρονται γιατί τα ψυχικά προβλήματα-παρά την σχετική εξοικείωση που εντοπίζεται στους ανθρώπους σήμερα και τη μεγαλύτερη προσέλευσή τους στις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας-εξακολουθούν να αποτελούν κοινωνικό στίγμα και συχνά αποκρύπτονται. Υπολογίζεται όμως ότι οι ψυχικές νόσοι αντιπροσωπεύουν το 25-30% του συνόλου των νόσων που πάσχει ο εργαζόμενος πληθυσμός στις ανεπτυγμένες χώρες. Επίσης έχει υπολογιστεί ότι ποσοστό 30-50% των ατόμων που προσέρχονται στα εξωτερικά ιατρεία των Νοσοκομείων εμφανίζουν συμπτώματα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με ψυχικές ή ψυχοσωματικές διαταραχές.

Το παραδοσιακό ιατρικό μοντέλο θεωρεί ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα εσωτερικών παραγόντων του ατόμου. Τα τελευταία όμως είκοσι χρόνια ήλθε στην επιφάνεια η λειτουργική σχέση μεταξύ συμπεριφοράς του ατόμου και του κοινωνικού περίγυρου.

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου

Ο επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μιλά για την κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον. Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας για την εφημερίδα Η Εποχή.

Η Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση και δέχονται συνέχεια σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά που συμβαίνουν;

Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που ζητούνται. Είναι σημαντικό όμως να δει κανείς για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα.

Αν χρησιμοποιούνται για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε απλά τρέφεται η ρίζα του προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν αμείωτες.

Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μετά την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το 93% του επιπλέον ΑΕΠ που δημιουργήθηκε, κατέληξε μόνο στο 1% του πληθυσμού.

Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές αναφερθεί στον καταναλωτισμό της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων λιτότητας;

Δέκα προτάσεις για να μην επαναληφθεί η συνθηκολόγηση όπως έγινε στην Ελλάδα

Eric Toussaint

Προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015, καταθέτω δέκα προτάσεις με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας από το λαό.

Η πρώτη πρόταση αφορά στην ανάγκη για μια αριστερή κυβέρνηση, για ανυπακοή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σαφέστατη προαναγγελία. Το κόμμα, ή ο συνασπισμός κομμάτων, που επιχειρούν να κυβερνήσουν, και βέβαια, αναφέρομαι π.χ. στην Ισπανία, θα πρέπει εξαρχής να αρνηθούν να υπακούσουν στις απαιτήσεις για λιτότητα, και να δεσμευτούν ότι θα αρνηθούν τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Θα πρέπει να δηλώσουν: «Δεν θα σεβαστούμε τον κανόνα ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες» καθώς θέλουμε ν’ αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για να καταπολεμήσουμε τα αντικοινωνικά μέτρα και τη λιτότητα, και για να προβούμε στην οικολογική μετάβαση. Συνεπώς, το πρώτο πράμα είναι η σαφής και αποφασισμένη δέσμευση για ανυπακοή. Κατ’ εμέ, μετά την ελληνική συνθηκολόγηση, είναι ουσιώδους σημασίας να εγκαταλείψουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση. Η συνέχιση αυτής της ψευδαίσθησης θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Οφείλουμε να αρνηθούμε την υπακοή. 

Δεύτερον: δέσμευση για κάλεσμα σε λαϊκές κινητοποιήσεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και αυτό πέρυσι στην Ελλάδα απέτυχε. Είναι σαφές πως τα ευρωπαϊκά κινήματα δεν ήταν επαρκή όσον αφορά τις διαδηλώσεις, οι οποίες έλαβαν μεν χώρα, αλλά δεν επέδειξαν ικανοποιητικό επίπεδο αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Είναι όμως αλήθεια επίσης ότι ο στρατηγικός προσανατολισμός του Σύριζα δεν προέβλεπε πανευρωπαϊκό κάλεσμα σε λαϊκές κινητοποιήσεις, ούτε καν σε λαϊκές κινητοποιήσεις εντός Ελλάδας. Και όταν κάλεσαν σε κινητοποίηση με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, τελικά δεν σεβάστηκαν τη βούληση του 61,5% των Ελλήνων, που αρνήθηκαν να υπακούσουν στις απαιτήσεις των πιστωτών. 

ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ........... ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ .......... ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ

Του "Γ" { Επιλογή και σύνδεση κειμένων , εικόνων και βίντεο}

Έγραφε σε χρονογράφημά της "Η εφημερίς των Βαλκανίων"( είναι το ημερήσιο φύλλο που εξέδιδε ο Νίκος Καστρινός από το 1918)... .

Κάθε χώρα έχει και από εν διακριτικόν, και η Ελλάς την ληστείαν. Δεν ημπορεί να υπάρξη Ελλάς δίχως ληστάς, δίχως κλαρί, δίχως βασιλείαν του βουνού. Η Ελληνική ληστεία, ζυμωμένη με τα ιερώτερα εθνικά κατορθώματα δεν είναι δυνατόν να τερματίση την παράδοσιν. Ο Μπαμπάνης, ο Γιαγκούλας και οι λοιποί βασιλείς των ορέων κρατούν με αυταπάρνησιν την Ελληνικήν παράδοσιν...

Σπάνια φωτογραφία με τους λήσταρχους Αρβανιτάκηδες του 1870

Έτσι περιέγραφε η εφημερίδα το φαινόμενο των ληστρικών επιθέσεων στην ύπαιθρο της μεταεπαναστατικής Ελλάδας, που έλαβε διαστάσεις θρύλου για αρκετές περιπτώσεις καταζητούμενων ληστών.

Από τον Νταβέλη , τον Γκαντάρα, τον Γιαγκούλα μέχρι τον Παλαιοκώστα άλλαξαν πολλά. Κάποιες λεπτομέρειες όμως εξακολουθούν να παραμένουν σταθερές αξίες.

Ο Χρήστος Νταβέλης, ο Φωτης Γιαγκούλας, ο Θωμάς Γκαντάρας, οι Μπαμπάνηδες, ο Τζατζάς, οι Ρετζαίοι, οι Αρβανιτάκηδες, οι Κουμπαίοι, 

οι αδερφοί Παπαγεωργίου ,είναι μερικά από τα ονόματα που το άκουσμά τους προκαλούσε τον φόβο και τον τρόμο από το 1830 και μετά σε ολόκληρη την ελληνική επαρχία. Οι «ιππότες των ορέων» ήταν στην πλειονότητά τους χωρικοί (αγρότες, κτηνοτρόφοι), τους οποίους η κοινωνική αδικία -με βάση τη δική τους αντίληψη- ανάγκαζε να βγουν στο κλαρί και στην παρανομία.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ: "O EΠΟΜΕΝΟΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ. ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΦΑΕΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ "

Η Κωμικοτραγική ιστορία του Ελληνικού Κράτους «Βασίλης Ραφαηλίδης

πηγή: Blog:"απέραντο γαλάζιο" Μαν.Αρκάς

***********************************

Η ιστορια υπαρχει για να μας διδασκει για το μελλον.

Και οταν η ιστορια επαναλαμβανεται, ειδικα σε αυτην την χωρα, τοτε σημαινει οτι μαλλον δεν την γνωριζουμε, η την ξεχναμε, η μας την διδαξαν αλλοιωμενα.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ, ΤΟΤΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ….καλη ωρα.

**********************************

Στο τελος του κεφαλαιου του για τα γεγονοτα που οδηγησαν στον Διεθνη οικονομικο ελεγχο του 1897, ο συγγραφεας του βιβλιου που γραφτηκε στα τελη της δεκαετιας του 1980 γραφει καταληγωντας: 

"O EΠΟΜΕΝΟΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ. ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΦΑΕΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ"

Απο το πισω μερος του εξωφυλλου του βιβλιου διαβάζουμε:"Oι λαοι δεν εχουν μονο ηρωες. Εχουν και καθαρματα. Στην ιστορια ενος τοπου δεν ανηκουν μονο οι ηρωες ανηκουν και τα καθαρματα, που και αυτα γραφουν ιστορια. Εν παση περιπτωσει, η ιστορια ενος τοπου δεν ειναι μονο μια σειρα απο θετικα γεγονοτα.

Τουτη η συνοπτικη ιστορια της Ελλαδας, απο το 1930 εως το 1974, που γραφτηκε για να ειναι κατ αρχην ενα ευχαριστο αναγνωσμα, επιμενει περισσοτερο στα αρνητικά παρα στα θετικά σημεια της ιστοριας μας. Δινει μεγαλυτερη σημασια στους προδοτες, τους δοσιλογους, ολων των περιοδων, τους πατριδοκαπηλους που δεν ελειψαν ποτε, παρα σε αυτους που νοιαστηκαν ειλικρινα για τουτον τον δυσμοιρο τοπο, που συνεχιζει να υποφερει απο ελλειψη ιστορικης ειλικρινειας.

Οι ρητορες των δυο εθνικων επετειων μας, που ειναι δυο, διοτι μια ισως δεν φτανει για να καταλαβουμε πως ειμαστε Ελληνες, δεν θα βρουν τιποτα χρησιμο για αυτους σε τουτο το βιβλιο. Οι δασκαλοι ομως θα μπορουσαν να το χρησιμοποιησουν, σαν βοηθημα αλλα και σαν συμπληρωμα, στις επισημες λογοκριμενες σχολικες ιστοριες, που στοχευουν μαλλον στην αποβλακωση, παρα στην εγρηγορση των Ελληνοπαιδων, που οντας βουτηγμενα απο τρυφερας ηλικιας στο θεσμοθετημενο ιστορικο ψεμμα, θα ηταν παραλογο να περιμενει κανεις, να γινουν καποτε υπευθυνοι και εντιμοι πολιτες, ενος κρατους γεματου απατεωνες!

Ορατή η απόγνωση

Κ. Λαπαβίτσας:  

Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη θέση και η αιτία είναι το μνημόνιο του Αυγούστου 2015. Οι προβλέψεις του είναι τόσο εξωπραγματικές που το ΔΝΤ έχει αρνηθεί να συμμετάσχει ως δανειστής, ζητώντας πολύ χαμηλότερα πλεονάσματα και άμεση ελάφρυνση του χρέους. Αν μάλιστα ο στόχος του πλεονάσματος για το 2018 παραμείνει στο 3,5%, θεωρεί ότι οπωσδήποτε θα χρειαστούν επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα. Μέσα στα πλαίσια της λανθασμένης πολιτικής της λιτότητας, το Ταμείο δείχνει επιτέλους κάποια στοιχεία τεχνοκρατικής λογικής.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι φυσικά ο παραλογισμός της συνεχιζόμενης ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, με ότι αυτό σημαίνει για τον περιορισμό της κυριαρχίας στο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Η κυβέρνηση ξέρει ότι οι στόχοι των πλεονασμάτων είναι ανεδαφικοί και επιθυμεί διακαώς μια αποτελεσματική ελάφρυνση του χρέους, αλλά οι δανειστές δεν συναινούν. Από την άλλη, αν πάρει νέα μέτρα για να επιτευχθεί το 3,5%, θα μετατραπεί τάχιστα σε πολιτικό πτώμα. Άρα βραχυπρόθεσμα τη συμφέρει η απόρριψη του ΔΝΤ, για να μπορεί να προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς. Μετά βλέπουμε…

Οι δανειστές είναι ακόμη κυνικότεροι. Γνωρίζουν ότι τα πλεονάσματα είναι ανέφικτα, αλλά δε μπορούν να δεχθούν ελάφρυνση του χρέους διότι θα υπάρξουν αρνητικές πολιτικές επιπτώσεις στις χώρες τους. Από την άλλη, αν αποχωρήσει πλήρως το ΔΝΤ, οι πολιτικές επιπλοκές για τη Γερμανία, την Ολλανδία και αλλού θα είναι σύνθετες. Το πρόβλημα δεν έχει εύκολη λύση κι έτσι οι δανειστές επιλέγουν την καθυστέρηση. Μετά βλέπουμε…

ΣΕ....''ΤΣΑΝΤΙΡΙ'' ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ !!!

Ο δήμαρχος Πατρέων Κωνσταντίνος Πελετίδης είναι σίγουρο ότι κατοικεί σε τσαντίρι! Πώς καταλήγουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα;!

Ο δήμος Πατρέων αποφάσισε να μην ασκηθεί έφεση στην απόφαση του Ειρηνοδικείου Πατρών η οποία δικαιώνει 66 εργαζόμενους του δήμου που διεκδίκησαν τον 13ο και τον 14ο μισθό. Ο δήμος αποφάσισε επίσης να μην ασκήσει έφεση σε καμιά απόφαση δικαστηρίου η οποία δικαιώνει εργαζόμενους.

Περίεργος άνθρωπος αυτός ο Πελετίδης και περίεργη διοίκηση! Σε όλη σχεδόν την επικράτεια οι εφέσεις από τους δήμους δίνουν και παίρνουν όταν οι δικαστικές αποφάσεις δικαιώνουν τους εργαζόμενους! Το τροπάρι των δημάρχων που εφεσιβάλουν τις αποφάσεις οι οποίες δικαιώνουν τους εργαζόμενους έχει γίνει πλέον σουξέ! «Ένα σπιτάκι έχω! Τι να κάνω;! Να μην κάνω έφεση και να κατηγορηθώ για παράβαση καθήκοντος;! Μα θα μου πάρουν το σπιτάκι!»

Εάν φοβούνται οι δήμαρχοι να υπερασπίσουν τα δίκια των λαϊκών ανθρώπων γιατί έθεσαν υποψηφιότητα και εξελέγησαν δήμαρχοι;! Εάν φοβούνται να διακινδυνεύσουν το «σπιτάκι» τους για τα δίκια των πολιτών τους τότε τι τα ήθελαν τα δημαρχιλίκια! Προφανώς ο Πελετίδης και οι υπόλοιποι δήμαρχοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που κουβαλάνε τα μυαλά του Πελετίδη, δεν κατοικούν σε σπίτια, αλλά σε τσαντίρια! Προφανώς γι’ αυτό το λόγο στέκονται στο πλευρό των δημοτών τους! Γιατί κινδυνεύουν να χάσουν μόνο τα τσαντίρια τους! Αλλά και το τσαντίρι του ο Πελετίδης δεν πρόκειται να το χάσει! Θα το υπερασπιστούν χιλιάδες λαϊκών ανθρώπων και θα σταθούν δίπλα του, όπως δίπλα τους στέκεται αυτός τώρα!

Αβαρή Λάβαρα

Με παραπομπή στο στρατοδικείο απειλούνται οι επτά νεοσύλλεκτοι στρατιώτες αλβανικής καταγωγής οι οποίοι, σε μια έξαρση ανοησίας, έκαναν με τα χέρια τους το σήμα της Μεγάλης (τρομάρα της) Αλβανίας.

Μια τέτοια παραπομπή θα ήταν δίκαιη, αλλά κρίμα. Πρόκειται για νέους ανθρώπους στην αρχή της ζωής τους (έχουν μπροστά τους όλον τον καιρό να βάλουν μυαλό - ή να μη βάλουν), όμως τυχόν ποινή φυλάκισης (μάλιστα πέντε ετών, στη χειρότερη) θα τους καταστρέψει τη ζωή.

Είναι λοιπόν προτιμότερο τα παιδιά αυτά να αποταχθούν από το στράτευμα. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες τους. Μάλιστα, αν η χώρα μας θέλει να δείξει πόσο περιφρονεί τη στάση τους, ας είναι η απόταξη ατιμωτική. Ας τους ξηλώσουν τα εθνόσημα και κάθε άλλο διακριτικό κι επίσημο από τις στολές και ας τους στείλουν στην ευχή του Θεού.

Η Ελλάδα είναι το πλέον εθνικώς ομοιογενές κράτος στην Ενωση. Αποτελείται κατά 98% από Ρωμιούς. Δεν έχει τίποτα να φοβάται από τους εθνικούς και εθνοτικούς διχασμούς που ταλαιπωρούν άλλα κράτη. Το

δικό μας πρόβλημα είναι η υποτέλεια που μας δέρνει (ενίοτε και κυριολεκτικώς), το μνημόνιο που μας σκλαβώνει και η επιθετικότητα της Τουρκίας - ενός γείτονα διαταραγμένου, απρόβλεπτου και υπό πιθανή (και πάντως εξελισσόμενη) αποσύνθεση. Οι επτά κοκορόμυαλοι δεν αξίζουν τιμωρίας, αλλά μόνον περιφρόνησης. Ηπίας μορφής. Ευρύστερνης. Ισως ούτε και περιφρόνησης - ας βγάλουν την άκρη μεγαλώνοντας. Και με την ευκαιρία, ας δούμε και τις δικές μας ευθύνες - γιατί αυτά τα παιδιά δεν αγάπησαν τη δεύτερη μητέρα τους; Τι σπούδασαν στα σχολεία; Γιατί, προσέτι, παιδιά ελληνικής καταγωγής σιχαίνονται την Ελλάδα; Τι φταίει που εργατόπαιδα, αλλά και πλουσιόπαιδα, μένουν άμουσα της παράδοσης και του πολιτισμού που θα απέτρεπαν την αποξένωσή τους από τις κοινότητες της κοινωνίας μας; Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό. Διότι σπανίως επίσης αυτά τα παιδιά αποκτούν ταξική συνείδηση ανάλογη της ταξικής τους θέσης. Αντιθέτως, συνήθως βρίσκονται σε ένα ιδεολογικό κενό που συχνά το χαρακτηρίζει το μίσος για τους πάντες και τα πάντα ή η υποταγή σε ψεύτικους θεούς και ανορθολογικές (καθώς και ανήθικες) δοξασίες.

Περίκλειστο συναίσθημα

Πέτρος Αργυρίου

Είμαστε συναισθηματικά ευνουχισμένοι σαν λαός, μια εξέλιξη καθόλου αναπάντεχη αν αναλογιστούμε πως αιώνες θρησκευτικής και εθνικής καταπίεσης συνάντησαν κάποτε κάποιου είδους ορθολογισμό.

Ως έμβια πλάσματα οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα.

Ως κοινωνικά πλάσματα θέλουν να τα κοινωνούν.

Και ως πλάσματα με το χάρισμα του λόγου μπορούν να το κάνουν πολύ πιο λεπτεπίλεπτα από άλλα έμβια.

Εκφράζοντας και κοινωνώντας το συναίσθημα, η ανθρωπότητα θα είχε τη δυνατότητα να μάθει και για τον εσωτερικό κόσμο και να μεγαλώσει κι εσωτερικά, να απλωθεί με τη χάρη απαλών κυματισμών.

Στην Ελλάδα, η ελευθερία δεν βιώθηκε ποτέ, κι όποτε εμφανίστηκε ως κυρίαρχο ιδεολόγημα ήταν πάντα η πρόφαση για την κοινωνική ασυδοσία.

Από τους πολλούς όρους ελευθερίας η σεξουαλική ελευθερία και γενικότερα η ελευθερία στο βίωμα και την έκφραση του είναι βασικότατοι.

Ποια είναι η τελευταία φορά που νιώσατε πραγματικά κάτι;

Στην Ελλάδα, υπάρχουν κυρίαρχες κοινωνικές συμπεριφορές:

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Σαν σήμερα, το 2012, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, ύστερα από τον θανατηφόρο τραυματισμό του όταν παρασύρθηκε από μοτοσυκλέτα κατά την διάρκεια γυρισμάτων. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος από το 1968 ασχολήθηκε με την κινηματογραφία αποσπώντας δεκάδες βραβεία για τις ταινίες του τόσο σε εγχώρια όσο και σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935. Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε πριν πάρει το πτυχίο του. Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musée de l' homme. 

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 

Αλλάζουν στάση οι Βρετανοί στο Κυπριακό;

Translate this page:

Με μια διαφορετική προσέγγιση στο Κυπριακό, σε σχέση με τη Διάσκεψη στη Γενεύη, προσήλθε η βρετανική αντιπροσωπεία στο Μοντ Πελεράν, κατά τη συνάντηση που είχαν την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη τα εμπλεκόμενα μέρη σε επίπεδο τεχνοκρατών.

Οι Βρετανοί με επικεφαλής τον υπουργό Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον στη Διάσκεψη για την Κύπρο στην Ελβετία, στις 12 Ιανουαρίου, είχαν ταχθεί υπέρ των τουρκικών θέσεων, ιδίως στο σημείο της αναβολής της Διάσκεψη και της άμεσης έναρξης των διαβουλεύσεων των τεχνικών κλιμακίων – κάτι που απέρριψε η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά.

Μάλιστα ο Μπόρις Τζόνσον σε εκείνη τη φάση κατά τις παρεμβάσεις του μιλούσε με ιδιαίτερα ερειστικό τρόπο σε βαθμό που η διπλωματική αποστολή από την Αθήνα να κάνουν λόγο για ξεκάθαρο μέτωπο μεταξύ Άγκυρας και Λονδίνου, με την ενθάρρυνση του ειδικού συμβούλου του γγ του ΟΗΕ για την Κύπρο κ. Άιντα. Εντούτοις στο Μοντ Πελεράν, η εικόνα που έδωσαν αναφορικά με τις θέσεις τους ήταν σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Σύμφωνα με πληροφορίες η βρετανική αντιπροσωπεία ξεκαθάρισε ότι τάσσεται υπέρ κατάργησης του συστήματος των εγγυήσεων και της αποχώρησης του τουρκικού στρατού.

Επιπλέον πρόσθεσε ότι δεν θα μπορεί να γίνει αποδεκτό το γεγονός της μονόπλευρης διατήρησης των εγγυήσεων και του παρεμβατικού δικαιώματος από μια μόνο χώρα. Η συγκεκριμένη αναφορά ήταν μια έμμεση, αλλά σαφής απάντηση στην τουρκική θέση η οποία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Γιλντιρίμ, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να απεμπολήσει των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το σύστημα των εγγυήσεων του 1959.

Οι πολιτιστικές φοβίες της αριστεράς.

Σχολιάζει ο Κλεισθένης.

Το πρόβλημα με τις λαθεμένες αντιδράσεις της αριστεράς σε σχέση με την παιδεία και τον 

πολιτισμό δεν είναι σημερινό φαινόμενο.

Στην προσπάθειά της να μην ταυτιστεί με τις συντηρητικές, ακροδεξιές και φασιστικές προτιμήσεις αντιδρά αποκλείοντας ή καταδικάζοντας πολιτιστικά στοιχεία του λαού καθώς και θέματα παιδείας

Πιο συγκεκριμένα, μετά την χούντα το δημοτικό τραγούδι ήταν "αποκρουστικό" για μερίδα "αριστερών" επειδή το χρησιμοποιούσε η χούντα.

Ακόμη και το ρεμπέτικο το υποτιμούσαν θεωρώντας το άνευ αξίας ή και λούμπεν.

Όσον αφορά την αναγκαιότητα της εκμάθησης των αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία, έχουμε ακούσει πολλές-πολλές βλακείες. 

Νομίζουν ότι επειδή οι γραφικοί "αρχαιοελληνολάτρες", οι χουντικοί και μέρος των ακροδεξιών προπαγανδίζουν εθνικιστικά για την αρχαία Ελλάδα, είναι "αριστερό" το να μην διδάσκονται τα αρχαία στα σχολεία.

Η αριστερά δεν προσδιορίζεται σαν αντιδεξιά ή αντιφασιστική, η αριστερά είναι αυτόνομη ιδεολογία που βρίσκεται σε αντίθεση με την συντήρηση και τον φασισμό. 

Ο ετεροπροσδιορισμός είναι λάθος της αριστεράς.

Η θέση της αριστεράς ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. 

Τα αρχαία Ελληνικά μπορεί να μην τα μιλάμε αυτούσια σήμερα αλλά όλες οι ρίζες της νεοελληνικής γλώσσας είναι αρχαιοελληνικές.

Η «καινοτόμος» βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Τριαντάφυλλος Μηταφίδης 

Στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ταυτιστεί με τα ναζιστικά εγκλήματα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά αυτή η «σύγχρονη καινοτόμoς εφεύρεση»(!), είχε ένα ήδη βεβαρυμένο με μαζικά εγκλήματα παρελθόν ως μέθοδος στυγνής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων και εθνοκάθαρσης. 

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εγκαινίασε ήδη το 1885 ο Βέλγος βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β’, ιδρυτής του «Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό». Η κτηνώδης εκμετάλλευση των ιθαγενών, ο ακρωτηριασμός χιλιάδων ανθρώπων, επειδή δεν έπιαναν τις απάνθρωπες νόρμες παραγωγής των αποικιοκρατών, κατέληξε στην εξόντωση 10 εκ. ανθρώπων.

Οι Ισπανοί έστησαν στην Κούβα το 1896 τα campos de concentraciones για να καταστείλουν την εξέγερση του ντόπιου πληθυσμού. 

Το 1898, οι ΗΠΑ κατέλαβαν τις υπό ισπανική κατοχή Φιλιππίνες και προχώρησαν στον εγκλεισμό χιλιάδων άμαχων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περίπου 200.000 άνθρωποι πέθαναν από τη χολέρα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. 

Στο πλαίσιο των αποικιακών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ν. Αφρικής, οι Βρετανοί αποικιοκράτες, εφαρμόζοντας την τακτική της «καμένης γης» εναντίον των απόγονων των πρώτων Ολλανδών αποίκων, έκτισαν 45 στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αιχμάλωτους Μπόερς. Πάνω από 26.000 άνθρωποι γυναίκες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτά τα πρώτα «κέντρα φιλοξενίας». Χιλιάδες Νοτιοαφρικανοί που ζούσαν στις περιοχές των Μπόερς εξοντώθηκαν σε 64 στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager) στην προσπάθειά τους να αποικίσουν τη ΝΔ Αφρική, εξοντώνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους από το 1904-1907, στην πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, κατά τον ΟΗΕ. 

Οι Γερμανοί μετέδωσαν την «τεχνογνωσία» τους και στους Οθωμανούς συμμάχους τους. Υπό την καθοδήγηση του Γερμανού αξιωματικού Λίμαν φον Σάντερς, σχηματίστηκαν τα Αμελέ Ταμπουρού (τάγματα καταναγκαστικής εργασίας), που χρησιμοποίησαν και οι Νεότουρκοι ως μέθοδο εθνοκάθαρσης εναντίον των Εβραίων, των Ελλήνων και των Αρμενίων. 

Ο Τραμπ, η παγκοσμιοποίηση και η Αριστερά

Π. Παπακωνσταντίνου: 

Μύθοι και πραγματικότητες για την πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου.

Η παρθενική, προεδρική ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ μεταφράστηκε από μεγάλη μερίδα διεθνών αναλυτών ως επικήδειος της παγκοσμιοποίησης και αναγγελία μιας νέας εποχής επιστροφής στον ανταγωνισμό κυρίαρχων εθνών- κρατών. Πρόκειται για απλουστευτική ανάλυση, η οποία καταλήγει σε άκρως αποπροσανατολιστικά πολιτικά συμπεράσματα.

Ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε ότι η θεμελιώδης κατευθυντήρια γραμμή της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής του θα είναι “να βάλει την Αμερική στην πρώτη γραμμή”, υποστηρίζοντας ότι “επί δεκαετίες πλουτίζαμε τις ξένες βιομηχανίες σε βάρος των αμερικανικών” και ότι “κάναμε άλλες χώρες πλούσιες, ενώ ο πλούτος, η ισχύς και η αυτοπεποίθηση εξαφανίζονταν από τον αμερικανικό ορίζοντα”. Εδώ η εθνικιστική δημαγωγία περισσεύει. Θα ήταν ακραία αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι ο Τραμπ είναι ο πρώτος μεταπολεμικός πρόεδρος των ΗΠΑ που βάζει “την Αμερική πρώτη”, λες και οι προκάτοχοί του την έβαζαν δεύτερη. Η μακροημέρευση της αμερικανικής ηγεμονίας- στη Δύση, μέχρι το 1990 και σε όλο τον κόσμο στη συνέχεια- ήταν η βασική προτεραιότητα όλων των αμερικανικών κυβερνήσεων.

Στο οικονομικό πεδίο, η εκτίμηση ότι η παγκοσμιοποίηση ωφέλησε τους ανταγωνιστές της Αμερικής (πρώτα απ’ όλα την Κίνα και τη Γερμανία, που κυρίως στοχοποιούνται από τον Τραμπ) σε βάρος της υπερδύναμης είναι εξίσου ανεδαφική. Το απλοϊκό σχήμα του Τραμπ είναι ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει να φεύγουν βιομηχανίες από την Αμερική και να πηγαίνουν στην Κίνα και το Μεξικό, “πλουτίζοντας” αυτές τις χώρες σε βάρος των ΗΠΑ. Η πραγματικότητα είναι, όμως, πολύ διαφορετική.

Αντόνιο Γκράμσι, ο στοχαστής της πράξης

Στις 22 Ιανουαρίου 1891, ο Αντόνιο Γκράμσι, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ηγετική φυσιογνωμία της Ιταλικής Αριστεράς, ήρθε στη ζωή.

Ο Γκράμσι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που προκαλούν ερμηνείες, τις οποίες το έργο του περιπαίζει. Οι αποκλίσεις του από τη σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού, ήδη το 1926, τον τοποθετούν στο περιθώριο της ορθοδοξίας του κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, χωρίς όμως να τον εντάσσουν στο πλήθος εκείνων που διαφώνησαν οριστικά με την Τρίτη Διεθνή και βρέθηκαν αφορισμένοι. Μαρξιστής βεβαίως, αλλά ιδιόρρυθμος, ο Γκράμσι θεωρείται μεγάλος λενινιστής από πολλούς, ενώ οι άλλοι, που δεν είναι λιγότεροι, τον θεωρούν αναθεωρητή. Αγαλμα τώρα πια, ο μεγάλος ιταλός στοχαστής και πολιτικός έχει γίνει αντικείμενο, ίσως και έρμαιο, των θεωρητικών μας ορέξεων. 

Οι απότομες και βαθιές πολιτικές και θεωρητικές ρήξεις που χαρακτηρίζουν την πράξη και τις αναλύσεις του στις διάφορες περιόδους της δράσης του εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις συζητήσεις γύρω από την ενότητα της σκέψης του, ενώ η δημοσίευση - ακρωτηριασμένη, σύμφωνα με τους ειδικούς - των περίφημων Γραπτών της φυλακής από τον Παλμίρο Τολιάτι μεταμορφώνει τον Γκράμσι σε πρόδρομο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ

του Χριστόδουλου Δρίβα, Κτηνιάτρου

Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ο Ελληνικός Ποιμενικός σκύλος είναι ο απαραίτητος σύντροφος των κοπαδιών και μέσα στους αιώνες αυτής της συμβίωσης ανέπτυξε ένα χαρακτήρα σε πλήρη αρμονία με τον ρόλο του σαν φύλακα και με το περιβάλλον της υπαίθρου μας.

Εάν ανατρέξουμε σε μια εγκυκλοπαίδεια σκύλων, όπου περιγράφονται διάφορες ποιμενικές φυλές, θα δούμε ότι όλες παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες. Θα μπορούσαμε γενικά να τις κατατάξουμε σε δυο κατηγορίες, αυτές που μαζεύουν τα πρόβατα κινούμενες με ευκινησία προς κάθε κατεύθυνση και αυτές που φυλάγουν το κοπάδι. Κύριος εκπρόσωπος της πρώτης κατηγορίας είναι τα Μπόρντερ Κόλλι, ενώ ο Ελληνικός Ποιμενικός και τα περισσότερα σκυλιά της Ηπειρωτικής Ευρώπης ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία.

Στο παρόν άρθρο είναι δίκαιο να περιγράψουμε με ρεαλισμό τον χαρακτήρα του παραδοσιακού μας σκύλου αποφεύγοντας πολλά κοσμητικά επίθετα που ανθρωποποιούν το τσοπανόσκυλο. Ίσως τα μόνα που θα ταίριαζαν σ΄αυτό είναι η ειλικρίνεια και η τιμιότητα στην εργασία του. Αφήνω όλα τ΄άλλα στις εγκυκλοπαίδειες στις οποίες οι συγγραφείς παρασυρόμενοι από την αγάπη τους για τα σκυλιά τα περιγράφουν με πολλές ανθρώπινες ιδιότητες.

Γενικά το τσοπανόσκυλο είναι ζώο πιστό, θαρραλέο, πεισματάρικο, ανεξάρτητο, ανεκτικό στα ζώα του κοπαδιού, τα οποία προστατεύει από τους ξένους εισβολείς του ζωτικού τους χώρου εκδηλώνοντας έντονη επιθετικότητα.

Πάνω από 500 000 άτομα στην antiTrumb διαδήλωση στην Ουάσινγκτον - Διαδηλώνουν σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ και σε 70 χώρες σε όλο τον κόσμο!

Εκατοντάδες διαδηλώσεις γίνονται σήμερα σε πολλές χώρες για να διαμαρτυρηθούν εναντίον όσων έχει πει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ για τις γυναίκες αλλά και για υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις μειονότητες.

Η διαδήλωση στην Ουάσινγκτον ξεκίνησε στις 17:00 ώρα Ελλάδας και σπάει ρεκόρ αφού κατέφθασαν πάνω από 500 000 άτομα, μεταξύ των οποίων και οι σταρ Σκάρλετ Γιόχανσον, Κέιτι Πέρι και Εϊμι Ανταμς.

Το μετρό της Ουάσινγκτον έχει μπλοκάρει από το πλήθος.

Παγκοσμιοποίηση, Όνειρο ήταν και πάει, του Τάκη Κυπραίου

Ήταν κυρίως η δεκαετία του 1980, όταν οι Ρήγκαν και Θάτσερ, ως ηγέτες των ΗΠΑ και της Βρετανίας αντίστοιχα, διακήρυξαν ότι η επερχόμενη ιστορική περίοδος, θα είναι η εποχή του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης.

Το περιεχόμενο που έδιναν στον όρο ‘παγκοσμιοποίηση’, περιελάμβανε ένα σύνθετο αφήγημα με πολλαπλούς στόχους, μεταξύ των οποίων κυριαρχούσε η προσπάθεια να προσδώσουν ιδεολογικό ορίζοντα, ελπίδες και προσδοκίες στις μάζες, την ίδια στιγμή που ο νεοφιλελευθερισμός διέλυε το κοινωνικό κράτος, αποθέωνε την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, ακύρωνε κάθε συνδικαλιστικό κεκτημένο, συνέτριβε τον ίδιο το συνδικαλισμό , αφαιρούσε κάθε προστατευτισμό από τις αγορές και προωθούσε την πλήρη ελευθερία – ασυδοσία κινήσεων του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τα ΜΜΕ και εκατοντάδες χιλιάδες πρόθυμοι συντάκτες φρόντισαν για την αναντίρρητη επιβολή αυτών των στόχων, παραμορφώνοντας στη συνείδηση των ανθρώπων τον όρο “παγκοσμιοποίηση” από αυτό που πραγματικά ήταν, σε μια ψευδεπίγραφη, όσο και ασαφή, προσδοκία.

Αντίστοιχα ιδεολογήματα το καπιταλιστικό σύστημα ανέπτυξε και κατά το παρελθόν, ωστόσο η διαφορά τους με τη σημερινή προβολή μιας απατηλής παγκοσμιοποίησης συνίσταται στο γεγονός, ότι ιδεολογικά στοχεύει και λειτουργεί ως το φυσικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας, ως το τελικό φυσικό σημείο κοινωνικής εξέλιξης.

Ο Τραμπ, η παγκοσμιοποίηση και η Αριστερά

Μύθοι και πραγματικότητες για την πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου.

Η παρθενική, προεδρική ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ μεταφράστηκε από μεγάλη μερίδα διεθνών αναλυτών ως επικήδειος της παγκοσμιοποίησης και αναγγελία μιας νέας εποχής επιστροφής στον ανταγωνισμό κυρίαρχων εθνών- κρατών. Πρόκειται για απλουστευτική ανάλυση, η οποία καταλήγει σε άκρως αποπροσανατολιστικά πολιτικά συμπεράσματα.

Ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε ότι η θεμελιώδης κατευθυντήρια γραμμή της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής του θα είναι “να βάλει την Αμερική στην πρώτη γραμμή”, υποστηρίζοντας ότι “επί δεκαετίες πλουτίζαμε τις ξένες βιομηχανίες σε βάρος των αμερικανικών” και ότι “κάναμε άλλες χώρες πλούσιες, ενώ ο πλούτος, η ισχύς και η αυτοπεποίθηση εξαφανίζονταν από τον αμερικανικό ορίζοντα”. Εδώ η εθνικιστική δημαγωγία περισσεύει. Θα ήταν ακραία αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι ο Τραμπ είναι ο πρώτος μεταπολεμικός πρόεδρος των ΗΠΑ που βάζει “την Αμερική πρώτη”, λες και οι προκάτοχοί του την έβαζαν δεύτερη. Η μακροημέρευση της αμερικανικής ηγεμονίας- στη Δύση, μέχρι το 1990 και σε όλο τον κόσμο στη συνέχεια- ήταν η βασική προτεραιότητα όλων των αμερικανικών κυβερνήσεων.

Στο οικονομικό πεδίο, η εκτίμηση ότι η παγκοσμιοποίηση ωφέλησε τους ανταγωνιστές της Αμερικής (πρώτα απ’ όλα την Κίνα και τη Γερμανία, που κυρίως στοχοποιούνται από τον Τραμπ) σε βάρος της υπερδύναμης είναι εξίσου ανεδαφική. Το απλοϊκό σχήμα του Τραμπ είναι ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει να φεύγουν βιομηχανίες από την Αμερική και να πηγαίνουν στην Κίνα και το Μεξικό, “πλουτίζοντας” αυτές τις χώρες σε βάρος των ΗΠΑ. Η πραγματικότητα είναι, όμως, πολύ διαφορετική.