Γράφει: Τάσος Παππάς/aixmi.gr
Αν ο Σύριζα έμπαινε στην κυβέρνηση; Θα καταστρεφόταν! Και μαζί του και η χώρα…
Οι Δημοκρατίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς εναλλακτικές λύσεις. Για να μην περιέλθει το κοινοβουλευτικό σύστημα σε κατάσταση ασφυξίας πρέπει τα κόμματα να προσφέρουν στους πολίτες διεξόδους. Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο της εξουσίας δεν μπορεί να φτάνει μέχρι την κατεδάφιση του αντιπάλου, μέχρι τον εξοστρακισμό του από τη δημόσια σφαίρα.
Ο αρχηγικός δικομματισμός διέπραξε ολέθρια, για τα συμφέροντα του, λάθη. Το 2004 με την απογραφή, η κυβέρνηση της Ν.Δ επιχείρησε να δυσφημήσει το ΠΑΣΟΚ για να εξασφαλίσει μια δεύτερη τετραετία. «Πέτυχε» να συκοφαντήσει την Ελλάδα. Το 2009 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη ρητορική της περί Τιτανικού θέλησε να ισοπεδώσει την Νέα Δημοκρατία, χρεώνοντάς της όλα τα δεινά του τόπου. «Κατάφερε» να εκθέσει τη χώρα.
Από το 2010, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και οι δανειστές μας, πίεζαν αφόρητα και εκβίαζαν με ωμό τρόπο τον Αντώνη Σαμαρά να μπει στην κυβέρνηση και στο κάδρο των ευθυνών για να μοιραστεί και στους δύο εταίρους του δικομματισμού το κόστος της βίαιης προσαρμογής. Νόμιζαν ότι με την τεχνητή διεύρυνση της βάσης συναίνεσης, γύρω από τα Μνημόνια, θα εξουδετέρωναν την πολεμική της Αριστεράς και θα «φάσκιωναν» την κοινωνία. Η διάψευση των προσδοκιών τους ήταν εκκωφαντική. Αμφότεροι καταποντίστηκαν στις εκλογές του 2012.
Κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ απαιτούσαν φορτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας επειδή δεν ήθελαν να αφήσουν την Αριστερά στο απυρόβλητο και, κυρίως, γιατί τους τρόμαζε η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να παίξει στο γήπεδο χωρίς αντίπαλο και θα εισέπραττε ακόπως τη δυσφορία που θα προκαλούνταν στην κοινωνία από τα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου.
Στην πρώτη περίπτωση [2004 και 2009] Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ έβαλαν το στενό κομματικό συμφέρον τους πάνω από το ευρύτερο συμφέρον του δικομματισμού, του μοντέλου δηλαδή που λειτούργησε επί μια 35ετία με την εναλλαγή στη εξουσία των δύο σχηματισμών. Στη δεύτερη περίπτωση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ έκαναν το παν για να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της διαχείρισης της κρίσης.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέκυπτε, πιθανότατα θα καταστρεφόταν. Με την απαξίωση, όμως, όλων των σοβαρών εκδοχών της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας θα άνοιγε ο δρόμος στους δημαγωγούς, τους λαϊκιστές και στις ακραίες συσσωματώσεις. Κι αυτός είναι ένας ολισθηρός δρόμος για τη Δημοκρατία. Η τυραννία της απουσίας εναλλακτικών λύσεων μπορεί να σπρώξει τους απελπισμένους ανθρώπους σε απονενοημένα διαβήματα [τυφλή βία, αυτοδικία, κοινωνικός κανιβαλισμός, αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων, επένδυση ελπίδων σε επίδοξους Μεσσίες].
http://papaioannou.wordpress.com