Νταλάρα: Παγκόσμια αποσταθεροποίηση εάν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ

Μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα αποσταθεροποιούσε την παγκόσμια οικονομία, εκτιμά ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) Τσαρλς Νταλάρα και καλεί την Ευρώπη να θεσπίσει επειγόντως μηχανισμό εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων.
«Είναι εσφαλμένο να σκεφτόμαστε ότι μία έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν θα είχε πολύ σοβαρές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες, για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία εξαιτίας της μετάδοσης. Εξάλλου, αυτό θα αποσταθεροποιούσε το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας», προειδοποιεί ο Τσαρλς Νταλάρα, ο οποίος καλεί τους Ευρωπαίους να θεσπίσουν ένα μηχανισμό εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων, μέτρο που θεωρεί ότι έχει «επείγοντα» χαρακτήρα

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Il Sole 24 Ore, ο κ. Νταλάρα αναφέρει ότι οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων εξουσιοδότησαν κατά την άτυπη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών τον προέδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ να επεξεργασθεί σχέδια για αυτό ακριβώς το θέμα.

«Δεν υπάρχει προς το παρόν κίνδυνος διαφυγής κεφαλαίων σε μεγάλη κλίμακα, αλλά επιτρέψαμε στην αβεβαιότητα για την Ελλάδα να πλήξει και άλλες χώρες όπως η Ισπανία, σε σημείο που σήμερα η αγορά δεν γνωρίζει να διακρίνει σωστά ανάμεσα στη σταθερότητα των μεγάλων τραπεζών -Santander, BBVA και Caixa- και τα ταμιευτήρια», επισημαίνει ο Τσαρλς Νταλάρα.

«Είναι αναγκαίο οι ευρωπαϊκές αρχές να αποσαφηνίσουν τις διαστάσεις του προβλήματος και να κατευθυνθούν προς μία στοχευμένη παρέμβαση», λέει ο γενικός διευθυντής του IIF, ο οποίος τάσσεται υπέρ την ενίσχυσης των εξουσιών του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ώστε να έχει τη δυνατότητα να διοχετεύσει κεφάλαια απευθείας στις τράπεζες.

Ο Τσαρλς Νταλάρα θεωρεί επίσης ότι η ευρωζώνη πρέπει να κατευθυνθεί προς μία «πιο ρεαλιστική» προσέγγιση ως προς τη λιτότητα, ώστε να μην σκοτώσει την ανάπτυξη και εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την επιμονή που επιδεικνύεται για τη μείωση των ελλειμμάτων βραχυπρόθεσμα, ενώ ο στόχος θα έπρεπε να είναι η βιωσιμότητα του ελλείμματος μεσοπρόθεσμα.

«Η πρώτη επιλογή απειλεί να τορπιλίσει την αξιοπιστία της δεύτερης... και σε αυτήν τη φάση, θα ήταν περισσότερο προσήκον να επιμηκυνθεί ο χρόνος δημοσιονομικής εξυγίανσης για να δοθεί περιθώριο στην ανάπτυξη».