του Κώστα Γιαννακίδη
Η θυγατέρα του Β. Πολύδωρα μάλλον δεν κινδυνεύει από το δρεπάνι που θα θερίσει σαν στάχυα τους δημοσίους υπαλλήλους. Ομοίως δεν πρέπει να ενοχλείται και ο πατέρας της από την κατακραυγή και τη λαϊκή μομφή προς το πρόσωπο του. Ο πρώτος είναι; Πιθανότατα δεν θα είναι και ο τελευταίος. Και ποιος να τον εγκαλέσει; Ο κ. Πολύδωρας μπορεί να κοιτάζει τους πολιτικούς του συνομιλητές στα μάτια. Όλους το ίδιο γάλα τους έθρεψε.
Αν βάλεις, λοιπόν, στην άκρη τη θυγατέρα του κ. Πολύδωρα, βλέπεις ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας που έχουν την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου και η ζωή τους κινδυνεύει να γίνει σαν χαρτόσημο: φτύσιμο, βίαιο κόλλημα σε ένα χαρτί και από πάνω η σφραγίδα της τρόικας. Ασφαλώς και μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Να δούμε με δέος το μέγεθος του δημοσίου τομέα. Να αγανακτήσουμε με τον αριθμό των υπαλλήλων και να θυμηθούμε ότι οι παλαιότεροι εξ αυτών τρύπωσαν στο δημόσιο από το παράθυρο που άνοιξε νύχτα κάποιος σαν τον κ. Πολύδωρα. Επίσης αρκετοί από αυτούς, ίσως είναι και χιλιάδες, έχουν στην πλάτη τους συνδικαλιστές και ελέγχονται για την παραγωγικότητα τους. Αλλά από την άλλη, πολλοί περισσότεροι δικαιούνται επαίνου για την προσήλωση τους στο καθήκον, για το φιλότιμο τους. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Ελάχιστη. Δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα μείνουν χωρίς δουλειά και χωρίς ζωή, τουλάχιστον έτσι όπως την αντιλαμβάνονται σήμερα. Είναι η αλήθεια που δεν λέει η κυβέρνηση και οι εταίροι της υποδύονται ότι αγνοούν.
Η τρόικα έχει απαιτήσει τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 ως το 2015. Η «εθνική» μας στάση υποστήριζε ότι ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς απολύσεις ή εφεδρεία-το έλεγε και ο Ρέππας ως αρμόδιος υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης. Αν ρωτήσεις τεχνοκράτη της τρόικας θα σου πει ότι αυτός ο αριθμός επιτυγχάνεται μόνο με απολύσεις ή εκτελέσεις. Και επειδή η Ελλάδα σκοτώνει σιγά-σιγά και όχι με εκτελέσεις, η εφεδρεία επανήλθε στο τραπέζι ή, καλύτερα, στον πάγκο του χασάπη.
Ας πούμε ότι η τραγωδία δεν θα αφήσει κανένα ίχνος στην κοινωνία και θα ρίξει όλη τη σκιά της στους αριθμούς. Έχουμε συναίσθηση τι ακριβώς σημαίνει να φορτώσεις με νέους ανέργους μία οικονομία που φυτοζωεί υπό το βάρος πρωτοφανούς ύφεσης; Έχουμε, αλλά φοβόμαστε να το πούμε. Θα πουν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και πιθανότατα να έχουν δίκαιο. Όταν τα προηγούμενα χρόνια δεν κατάφεραν να περιορίσουν δαπάνες και να πιάσουν τους φοροφυγάδες, τώρα καλούνται να θυσιάσουν δημοσίους υπαλλήλους προκειμένου να καλύψουν όχι μόνο το οικονομικό, αλλά πρωτίστως το διαχειριστικό έλλειμμα. Όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό που είναι έτοιμος να ανοίξει. Όταν η έξοδος από το ευρώ προβάλλει πλέον ως ορατό ενδεχόμενο, από που θα αντλήσει ερείσματα η κυβέρνηση και δυνάμεις η κοινωνία; Είναι και το άλλο: ξέρετε πόσοι τα έχουν από χθες με τον μπαμπά τους που δεν είναι Πολύδωρας;
http://www.protagon.gr/