Της Πόπης Διαμαντάκου
Χρειαζόταν ο Γιώργος Τράγκας των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, εκδότης εντύπων και όπως κι αν έχει μια «φωνή» που ουδέποτε έχει πάψει να ακούγεται σε αυτό το ευρύτατο εγχώριο μιντιακό πεδίο, να κληθεί και στην κρατική τηλεόραση, στην εκπομπή ΝΕΤ Σαββατοκύριακο, ώστε να περιβληθεί με τη δέουσα θεσμική επισημότητα η σπαραξικάρδια αφήγησή του για το πώς βρέθηκε να συμπεριλαμβάνεται το όνομά του στη φερόμενη ως λίστα Λαγκάρντ. Θύμα σκευωρίας φυσικά.
Πάντως, ο κ. Τράγκας βρέθηκε στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ με προσωπική πρόσκληση του διευθυντή ειδήσεων Αιμίλιου Λιάτσου. Για να χαρακτηρίσει ήδη από τα πρώτα λεπτά, μπροστά σε δύο δημοσιογράφους-ντεκόρ, το ελληνικό κράτος «ρουφιανομάγαζο», με «θεσμοθετημένη την ρουφιανιά», αφήνοντας κατόπιν να εννοηθεί ότι είναι «θύμα». Ενός «μαγειρέματος» της «λίστας». Και ενός «συστήματος», μιντιακοπολιτικού, που τον έβαλε στόχο επειδή «μιλάει πολύ». Αλλωστε αποτελεί τον βασικό πυρήνα του λαϊκισμού η επίθεση στο μιντιακό σύστημα, του οποίου μπορεί να αποτελεί ισχυρό κομμάτι ο κ. Τράγκας με το σύνολο των δραστηριοτήτων του σε ραδιοτηλεοπτικό και εκδοτικό χώρο, αλλά με μαεστρία εμφανίζει εαυτόν πάντα ως κυνηγημένο.
Γιατί αν γνωρίζει κάτι άριστα ο κ. Τράγκας είναι την τεχνική της θεατρικής αφήγησης. Φρόντισε από το πρώτο λεπτό να πιάσει το νήμα από την αρχή, να αυτοπαρουσιαστεί στο κοινό, σαν να ήταν διαφορετικό από αυτό που τον ακούει και τον γνωρίζει όλα αυτά τα χρόνια, για το πώς ήταν στην ΕΡΤ παλαιότερα και έκανε εκπομπές και πως μετά που έφυγε δεν τον ξανακάλεσαν τα «επίσημα μίντια», μόνο το Mega επί Χατζηνικολάου, αυτόν που ακόμη και οι γερμανοί δημοσιογράφοι φροντίζουν να αναμεταδίδουν όσα λέει και η περιβόητη «Bild» του πήρε συνέντευξη τις προάλλες. Με το αναμφισβήτητο επικοινωνιακό του ταλέντο, έδωσε μια πραγματική παράσταση καθοδήγησης του αισθήματος του φιλοθεάμονος.
Ηταν εξόριστος, είπε, από ένα σύστημα «σπιναλογκισμού» - μην ξεχνάμε ότι το «Νησί» υπήρξε το σίριαλ που με την ιστορία της Σπιναλόγκας προκάλεσε σπασμούς συγκίνησης στο φιλοθέαμον. Και αφού φρόντισε να προεξοφλήσει τη συγκίνηση των εύπιστων εκ του φιλοθεάμονος, επιδόθηκε στην αφήγηση ενός θριλερικού σεναρίου, με κατασκοπεία, εκβιασμούς και εσκεμμένη παραπλάνηση, πρώτα από τον υπάλληλο που έκανε την υποκλοπή. Ο οποίος, «στη βιασύνη του να υποκλέψει αρχεία για να εκβιάσει» - τους Γάλλους όχι τους Ελληνες - μπέρδεψε και «αρχεία του '90... μπορεί και του '80, μπορεί και από την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως», κ.λπ., κ.λπ.
ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟ. Το θέμα όμως δεν είναι ο κ. Τράγκας, ο οποίος καταλαμβάνει εδώ και χρόνια άφθονο χώρο στη δημόσια σφαίρα για να εκθέτει τις απόψεις του, όπως αυτός νομίζει και χωρίς αντίλογο, αλλά η ΕΡΤ. Η οποία, αίφνης, ανοίγει τις πύλες της σε έναν παθιασμένο μαχητή του αντιμνημονιακού «μετώπου» - αλλά και ανέκαθεν ενταγμένο στον χώρο, που επέλεξε τον κ. Λιάτσο για διευθυντή ειδήσεων. Αλλά για να μην μπερδευτούμε με το ποιος είναι ποιος, κρατάμε μόνο ότι η ΕΡΤ σε μια τόσο φορτισμένη στιγμή του τόπου, περιέβαλε με θεσμική επισημότητα τη θεατρική αφήγηση του κ. Τράγκα, όπου ο ίδιος έχριζε κατά βούληση τους «δράκους» και τα «θύματα» - τον εαυτό του - γύρω από την υπόθεση μιας λίστας, που δεν έχει καν εξακριβωθεί αν είναι η ζητούμενη.