Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ*Το τελευταίο διάστημα εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μιας διαρκώςεξαθλιούμενης κοινωνίας μία γιγαντιαία προσπάθεια ανασύνταξηςτου αστικού μπλοκ.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΞΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ
Με αφετηρία τις διαδοχικές συναντήσεις Μέρκελ-Σαμαρά κι εν συνεχεία με την εκταμίευση της δόσης το Δεκέμβρη ξεδιπλώνεται ο πρώτος άξονας του εν λόγω σχεδίου, ο οποίος επιχειρεί να φτιασιδώσει την ξεσκισμένη εικόνα ενός κυβερνητικού σχήματος που κατά τα ειωθότα των αστικών κυβερνήσεων ασκεί πολιτική στον αντίποδα των προεκλογικών του δεσμεύσεων ήδη με το καλημέρα.
Στυλοβάτης αυτής της προσπάθειας τα αστικά ΜΜΕ, τα οποία καλλιεργούν την αίσθηση μιας κυβέρνησης η οποία «έξω πάει καλά», υποπροβάλλοντας και αποσιωπώντας το πρόδηλο συμπέρασμα και τις καταφανείς αποδείξεις ότι «μέσα τα πράγματα πάνε ακόμα χειρότερα».
Το κομμάτι, ωστόσο, της εγχώριας πολιτικής δεν αργεί να έρθει στο προσκήνιο, με τους πλέον στρεβλούς, ωστόσο, όρους.
Με αφορμή την περιβόητη λίστα Lagarde, το αστικό πολιτικό προσωπικό των συγκυβερνώντων κομμάτων σε αγαστή συνεργασία και πάλι με το εκδοτικό κατεστημένο και τη δημοσιογραφική ελίτ επιχειρούν να καναλιζάρουν τη δεδομένη και εύλογη κοινωνική οργή και αγανάκτηση στην υπόθεση της λίστας Lagarde και να τη διοχετεύσουν στο πρόσωπο του ενόχου για πολλά, πλην πολιτικά ξοφλημένου, τέως ΥπΟικ, Γ. Παπακων/νου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εγείρουν την απαίτηση αναγνώρισης τους ως πρωτεργατών της υποτιθέμενης κάθαρσης αξιοποιώντας ένα ζήτημα στο οποίο όλοι και κυρίαρχα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Β. Βενιζέλος, ενέχουν τεράστιες ευθύνες για την επί μακρώ συγκάλυψη των ζητημάτων φοροδιαφυγής και διαπλοκής επιχειρηματικού κατεστημένου και αστικού πολιτικού προσωπικού που αναδύονται από την πρώτη ανάγνωση της λίστας Lagarde, ενώ ταυτόχρονα συσκοτίζουν τις πραγματικές πολιτικές προκείμενες της υπόθεσης, οι οποίες σχετίζονται με τις νόμιμες φοροαπαλλαγές και με το διεθνές, ευρωπαϊκό και εγχώριο θεσμικό πλαίσιο ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, οι οποίες συνιστούν το εκκολαπτήριο των ποινικά κολάσιμων πράξεων και παραλείψεων μερίδας του αστικού κατεστημένου (επιχειρηματικού και πολιτικού) και της διακίνησης του μαύρου χρήματος, η ύπαρξη του οποίου είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Επιχειρούν λοιπόν να πιάσουν μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια: Αφενός να διαχειριστούν την οργή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας με τρόπο πολιτικά ακίνδυνο, αποπροσανατολίζοντας την κουβέντα από την ουσία και κατασκευάζοντας ένα αληθοφανές προσωπείο υπεράσπισης της νομιμότητας για να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο, που συνίσταται στην προώθηση της ταξικά επιλεκτικής παρανομίας και αδικίας.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ"
Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου ανασύνταξης περιλαμβάνει την απόπειρα κατασκευής ενός επίπλαστου crash test στη σφαίρα του νόμου και της τάξης μεταξύ αστικού (κυβερνητικού) τόξου και ΣΥΡΙΖΑ, με τη στοχοποίηση του δεύτερου, τη διαστρέβλωση των θέσεων του αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας, σε μία αναβαθμισμένη διασκευή του "κλασικού" αστικού έργου για το μεταναστευτικό.
Η ανακάλυψη των μακροχρόνια κατηλειμένων από αντιεξουσιαστές εγκαταλελειμμένων από το κράτος κτιρίων και η επικοινωνιακή τους διαχείριση όχι μόνο οδηγεί στην αποσιώπηση των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας και τη συγκάλυψη των πραγματικών ευθυνών των κυβερνητικών συνεταίρων και της μνημονιακής πολιτικής αλλά και στην υλοποίηση ενός ενορχηστρωμένου σχεδίου πολιτικής περιθωριοποίησης και ηθικής απονομιμοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι κάτι παραπάνω από εύληπτη το τελευταίο διάστημα.
Τα παραπάνω συνιστούν τη βάση πάνω στην οποία μία αμφιβόλου αξιοπιστίας δημοσκόπηση (βαρόμετρο) της Public Issue για ένα από τα μέσα-ναυαρχίδες (όμιλος Αλαφούζου, ΣΚΑΙ-Καθημερινή) του μνημονιακού στόλου έρχεται ως επιστέγασμα της όλης διαδικασίας που περιγράψαμε νωρίτερα, επιχειρώντας κόντρα στην κοινή λογική να μετασχηματίσει τη στασιμότητα της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ σε αντιστροφή της τάσης, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την ιδιότητα που εκ φύσης έχουν οι δημοσκοπήσεις να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ PLAN B
Στο βαθμό που μιλάμε για ένα σχέδιο του αστικού μπλοκ, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στην από 'κει μπάντα υπάρχει η αντίληψη ότι πρόκειται για μία win-win situation. Αξιοποιώντας τα δικά του όπλα, ο αντίπαλος σπεκουλάρει και αποπειράται να εκμεταλλευτεί τόσο την εικονική πραγματικότητα που διαμορφώνει όσο και τις υπαρκτές αντιφάσεις και τα δεδομένα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ξεμπερδεύει με την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και την επιρροή του στα εργατικά, λαϊκά και νεολαιίστικα στρώματα, έχοντας κατά νου πως υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο οι πιέσεις που ασκούνται στο ΣΥΡΙΖΑ να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά που θα τον οδηγήσουν σε αναδίπλωση και αφομοίωση, ενδεχόμενο που θα δημιουργήσει μία πολύτιμη εφεδρεία στη δύσκολη προσπάθεια του συστήματος να ολοκληρώσει την ταξική του επίθεση και να εξασφαλίσει τη μακροημέρευση της νέας κατάστασης που επιχειρεί να εμπεδώσει.
Μολονότι οι πρωταγωνιστές στη διαδικασία που περιγράφηκε νωρίτερα έχουν ονοματεπώνυμοκαι λέγονται από τη μία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και από την άλλη ΣΥΡΙΖΑ, κατ' ουσία πρόκειται για μία συνολικότερη μάχη ανάμεσα στο αστικό μπλοκ από τη μία και την Αριστερά από την άλλη.
H ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ
Υπ' αυτήν την έννοια η επανάληψη του ίδιου λάθους από τη Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ, η οποία έσπευσε για μικροκομματικούς λόγους, να αποδεχτεί δια υπονοουμένων εκ νέου την κυρίαρχη ρητορεία περί ανοχής ή κάλυψης των κουκουλοφόρων από το ΣΥΡΙΖΑ συνιστά βαρύτατο ατόπημα αφού συμβάλει στην προπαγάνδιση μιας λογικής η οποία αύριο θα χρησιμοποιηθεί απέναντι σε συνδικαλιστές και απέναντι σε εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν θα είναι της Α.Π. ή του ΠΑΜΕ και αν θα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, οι οποίοι ενδεχομένως επιλέξουν την κατάληψη ή ένα άλλο μέσο πάλης, αγωνιζόμενοι ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και την ταυτόσημη κυβερνητική πολιτική. Μια λογική που αντικαθιστώντας τους κουκουλοφόρους με τις "συντεχνίες" θα λειτουργεί ως ανάχωμα και ως μοχλός πίεσης σε όσους αντιστέκονται ανεξάρτητα με το μέσο αντίστασης τους στο βαθμό που ο στρατηγικός τους στόχος θα είναι αντικαπιταλιστικός ή αντινεοφιλελεύθερος.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Σε κάθε περίπτωση όμως και στο βαθμό που όπως είπαμε το δίπολο σχηματοποιείται μέσα από τα κόμματα της συγκυβέρνησης από τη μια και το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, αυτό που θα επικαθορίσει εν πολλοίς τις εξελίξεις είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο το ίδιο το διακύβευμα όσο και η ισχύς τόσο της επίθεσης όσο και του αντιπάλου είναι τέτοιου μεγέθους όπου η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί αυξημένο αίσθημα ευθύνης αλλά και αποφυγής εν θερμώ αντιδράσεων που στηρίζονται στο θυμικό.
Αν οι στόχοι του αστικού μπλοκ είναι η περιθωριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ή εναλλακτικά (ως το μη χείρον βέλτιστο) η ενσωμάτωση του, τότε τα ζητούμενα μέσα από τα οποία θα πρέπει να φιλτράρονται οι θέσεις και οι δράσεις μας είναι η ενίσχυση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα με τη διατήρηση ή/και την ενίσχυση της ριζοσπαστικότητας του.
Αντλώντας τα απαραίτητα διδάγματα από την ίδια την ιστορία και από τις αναλύσεις μας, οφείλουμε να θυμηθούμε πως η ριζοσπαστικοποίηση όχι μόνο του προγράμματος αλλά και της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ όπως σχηματοποιήθηκε αφενός από την ολόψυχη και ολόπλευρη συμμετοχή και στήριξη των λαϊκών κινητοποιήσεων και αφετέρου από την κυβερνητική μας πρόταση (η κατάθεση της οποία σε ένα άλλο χρονικό και πολιτικό πλαίσιο δε θα συνιστούσε παρά κυβερνητισμό και άρα συντηρητική αναδίπλωση), τροφοδότησε την εκλογική μας έκρηξη και τη ραγδαία διεύρυνση της πολιτικής επιρροής το Μάη, τον Ιούνη κι εντεύθεν.
Αυτό συνέβη την ίδια στιγμή που η διαρκής αναδίπλωση της ΔΗΜΑΡ προς το κέντρο οδήγησε στο ψαλίδισμα της εκλογικής και πολιτικής της επιρροής, η οποία νωρίτερα βρισκόταν δημοκσοπικά σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από αυτά που τελικά αποτυπώθηκαν στις κάλπες του καλοκαιριού.
Η συνδυαστική αξιολόγηση των δύο φαινομένων τεκμαίρει την άμεση σχέση που διέπει το ριζοσπαστισμό με την ενίσχυση της πολιτικής και εκλογικής επιρροής, γεγονός που έλκει την καταγωγή του από την πολυσυζητημένη χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και την αδυναμία της να απαντήσει τόσο στις σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης όσο και στις σύγχρονες απαιτήσεις του αστικού μπλοκ και οδηγεί στην αποκήρυξη της ενσωμάτωσης όχι μόνο με ιδεολογικούς όρους αλλά και με κριτήριο αποτελεσματικότητας.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ...
Δεδομένου, ωστόσο, ότι η ριζοσπαστικότητα μιας θέσης ή πράξης δεν ορίζεται μονοσήμαντα με βάση το περιεχόμενο της και έξω ή πάνω από το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα, οποιαδήποτε απόπειρα απάντησης στο σχέδιο του αστικού μπλοκ θα πρέπει να είναι προϊόν σκέψης και περισυλλογής και συμβατή με τις ανάγκες και τις προτεραιότητες που τίθενται από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Θα πρέπει να εστιάζει στο μείζον και να μην παγιδεύεται στο έλλασον και φυσικά θα πρέπει να επερωτάται διαρκώς ο βαθμός στον οποίο ανταποκρίνεται στην εξυπηρέτηση του στρατηγικού στόχου όχι γενικά και αόριστα όσων αντιστέκονται αλλά στην ευόδωση του στρατηγικού στόχου συγκεκριμένα της ριζοσπαστικής αριστεράς, στο βαθμό που η ένταξη σε αυτή σηματοδοτεί την αναγνώριση αυτού του στόχου ως αναγκαίου για την πραγμάτωση της απελευθέρωσης / χειραφέτησης της εργατικής τάξης και την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Υπ' αυτό το πρίσμα είναι εκ των ων ουκ άνευ η σχηματοποίηση μιας δυναμικής και εξίσου αποτελεσματικής απάντησης στη συντελούμενη απόπειρα του αστικού μπλοκ να ενοχοποιήσει την αντίσταση, ταυτίζοντας την με την ανομία.
Σχεδιάζοντας ωστόσο αυτήν την απάντηση θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η απόπειρα της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει συλλήβδην όσους αντιστέκονται ή σκέφτονται να αντισταθούν γίνεται μέσα από τη στοχοποίηση μιας συγκεκριμένης μορφής πάλης (κατάληψη) αλλά και συγκεκριμένων αντιστεκόμενων (αναρχικοί) οι οποίοι ως σύνολο έχουν διαταξική φύση.
Η επιλογή σαφώς και δεν είναι τυχαία αφού αφενός ποντάρει στην προϋπάρχουσα έλλειψη κοινωνικής νομιμοποίησης της εν λόγω μορφής πάλης και αφετέρου η διαταξικότητα του αναρχικού χώρου ως κοινωνικό υποσύνολο επιτρέπει στο αστικό μπλοκ τη διαμόρφωση και τη διατήρηση μιας ατζέντας διαφορετικής από αυτή που γεννά η βασική γενικά και κυρίαρχη ειδικά αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, η οποία σχετίζεται άμεσα και άρρηκτα με την προωθούμενη μνημονιακή πολιτική και είναι άβολη για τα αστικά πολιτικά κόμματα.
...ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Στο βαθμό που για την Αριστερά το μείζον είναι η πάλη και δη η ταξική, το πρώτο και κύριο καθήκον και άρα και στόχος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η μάχη για την ηγεμονία σε σχέση με τη συγκεκριμένη μορφή πάλης, η οποία στο υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο μοιάζει με χτύπημα του χεριού στην κόψη του μαχαιριού.
Αυτό που οφείλει να είναι ο στόχος είναι η ανάδειξη του πραγματικού σκοπού του σχεδίου του αντιπάλου και η απόκρουση του, ήτοι η ενθάρρυνση, η στήριξη και η προβολή της αντίστασης και των αγώνων όσων πλήττονται ευθέως από την κυρίαρχη πολιτική, δηλαδή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
Αυτοί οι αγώνες συγκεντρώνουν άλλωστε και τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσειςγια να καταστούν ηθικά και ιδεολογικά ηγεμονικοί στην παρούσα συγκυρία, επαναφέροντας τη μπάλα στο γήπεδο και συνιστώντας στην πράξη την αποτελεσματικότερη και πιο ουσιαστική έκφραση αλληλεγγύης σε όλους όσους αντιστέκονται απέναντι στο βάρβαρο κι εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό που θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχουμε στο μυαλό μας είναι πως η κυβερνητική προοπτική της Αριστεράς και η ύπαρξη και διαρκής διεύρυνση των εστιών αντίστασης δεν είναι παρά δύο συγκοινωνούντα δοχεία, το γέμισμα των οποίων επιτυγχάνεται όχι στη βάση των προθέσεων που μπορεί να έχει κανείς αλλά στη βάση των αποτελεσμάτων που έχουν τα λόγια και οι πράξεις του.
* Ο Παναγιώτης Αθανασιάδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013
http://www.iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου