Στις 15 Μαρτίου, το Eurogroup, η θεσμική δηλαδή έκφραση της οικονομικής εξουσίας της ΕΕ, προέβη σε μια πρόταση που έχει βυθίσει την κυπριακή οικονομία σε μια δίνη καταστροφής χωρίς διαφαινόμενο τέλος: η πρόταση αυτή, όπως παραδέχτηκε άλλωστε χθες ο Όλι Ρεν, αποτελεί στοιχείο μιας "κατάστασης εξαίρεσης": αντίκειται στους περιώνυμους πυλώνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, δηλαδή στην ασφάλεια και την ελευθερία κίνησης των ιδιωτικών κεφαλαίων.
Ανεξάρτητα από τις στοχεύσεις για χάρη των οποίων το Eurogroup προέβη σ' αυτή την κίνηση, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η ανακοίνωση της 15ης Μαρτίου ήταν μια αμετάκλητη θανατική καταδίκη για την Κύπρο. Γιατί βέβαια, ό,τι κινήσεις "αναθεώρησης", εκλογίκευσης ή "μετριασμού" κι αν κάνει το Eurogroup ή το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας --και τέτοιες δεν έκαναν έτσι κι αλλιώς, αλλά κινήθηκαν στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της επιδείνωσης και της επίτασης της επίθεσης-- , η ρουκέτα της 15ης Μαρτίου έχει ήδη κάνει σκόνη τα θεμέλια της κυπριακής οικονομίας, όπως θα έκανε σκόνη τα θεμέλια σχεδόν οποιασδήποτε οικονομίας: δεν μπορεί μια οικονομία στην οποία έχει καταστραφεί "απ' τα πάνω" --απ' τους "θεσμικά υπεύθυνους"-- η εμπιστοσύνη του καταθέτη προς τους τραπεζιτικούς οργανισμούς να δομήσει "υγιές τραπεζικό σύστημα". Και ας λένε ό,τι θέλουν οι ... θεσμικά υπεύθυνοι που διέλυσαν οι ίδιοι κάθε εμπιστοσύνη σ' αυτό που δήθεν θέλησαν να σταθεροποιήσουν. Είναι σαν να προσπαθείς να χτίσεις σπίτι εμπιστευόμενος κάποιον που ρίχνει μπόλικο δυναμίτη στα θεμέλιά του.
Πάρτε το πιο απλό παράδειγμα: ανακοινώθηκε χθες ότι θα προφυλαχθούν απόλυτα οι καταθέσεις στην Ελληνική Τράπεζα και τα Συνεργατικά Ταμεία, και δεν θα υποστούν κούρεμα. Και ότι αύριο τα πιστωτικά αυτά ιδρύματα θα ανοίξουν κανονικά. Γιατί ας πούμε είναι καλά ιδρύματα αυτά, ήταν καλά παιδάκια, και το Eurogroup τα αγαπά και τα προστατεύει σα μαμά τους.
Πολύ ωραία. Πόσοι καταθέτες λοιπόν δεν θα κινήσουν αύριο, μεθαύριο, παραμεθαύριο, στην Ελληνική Τράπεζα και τα Συνεργατικά Ταμεία να αποσύρουν τις καταθέσεις τους μέχρι σεντ, όχι επειδή είναι αντιπατριώτες και προδότες φυσικά, αλλά γιατί αυτό τους έχει πει ήδη το Eurogroup να κάνουν με την πρόταση της 15ης Μαρτίου και όσα επακολούθησαν; Ποιος οικογενειάρχης με τρία παιδιά και 15 χιλιάδες ευρώ σε Συνεργατική δεν θα αντιμετωπίσει την οργή της οικογένειάς του αν δενπάει να πάρει από το λογαριασμό του άμεσα όσα έχει, ώστε να μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη για να θρέψει την οικογένειά του τη στιγμή που όλοι ξέρουν ότι το "κούρεμα όλοι" που γίνεται "κούρεμα Λαϊκή" που γίνεται "κλείσιμο Λαϊκή" που γίνεται "κλείσιμο Λαϊκή κούρεμα Κύπρου, 20%, 22%, 25%, 30%, 40%, δεν ξέρουμε%" είναι απλά κινούμενη άμμος στην οποία κανείς δεν μπορεί να βασίσει το παραμικρό όχι για τον επόμενο χρόνο αλλά για τις επόμενες ώρες;
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω τις επόμενες λογικές υποθέσεις πάνω σ' αυτόν τον αρχικό συλλογισμό, μπορείτε να τις κάνετε μόνοι σας και να αναλογιστείτε ποια τράπεζα θα μπορούσε να επιβιώσει, ακόμα κι αν συμπλήρωνε τις καλύτερες προϋποθέσεις παγκόσμια, μέσα σε ένα περιβάλλον με τον θεσμικό χαρακτήρα ναρκοπεδίου που αποκτά επίσημα από χτες η Κύπρος. Αυτή είναι η καπιταλιστική κοινωνία και αυτοί είναι οι νόμοι της: ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, σκέφτεται για τον εαυτό του, δρα για τον εαυτό του. Περιμένει κανείς ότι δεν θα λειτουργήσουν επειδή...προέχει το εθνικό και συλλογικό συμφέρον; Όχι δα. Για αυτό άλλωστε ψηφίστηκε ήδη το πακέτο περιορισμού της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, που όμως μας βάζει στο μονοπάτι για έναν διαφορετικά βασανιστικό οικονομικό θάνατο. Και βέβαια δεν χρειάζεται καν να είναι πολλοί αυτοί που θα βγάλουν τα χρήματά τους όσο προλαβαίνουν για να έχουν κάτι για το απρόβλεπτο αύριο. Λίγοι αρκούν. Οι φήμες, η ανασφάλεια, κι ο φόβος θα κάνουν τα υπόλοιπα. Αλλά δεν θα είναι αυτοί φυσικά οι υπαίτιοι. Υπαίτιο για την συστημική αποτυχία είναι το ίδιο το σύστημα, από το μικρότερο τουβλάκι του ως την κορυφή.
Αναλογιστείτε λοιπόν τι νόημα και τι περιεχόμενο έχει η "εξασφάλιση" που προσέφερε χθες στην κυπριακή οικονομία το Eurogroup με αντάλλαγμα την πολιτική συναίνεση στη διάλυσή της. Σας απαντώ: κανένα απολύτως.
Με απλά λόγια: ο κατεξοχήν παράγοντας καταστροφικής αστάθειας και αβεβαιότητας στην κυπριακή οικονομία είναι το ίδιο το Eurogroup, το οποίο το κυπριακό κράτος δέχεται να επιβλέπει την σταθερότητα και την βιωσιμότητά του.Αυτό το οποίο έγινε χθες είναι ότι με τη συναίνεση, προφανώς, όλων των κομμάτων, η κυπριακή κοινωνία τοποθέτησε τόνους τρινιτοτουόλης στην κρεβατοκάμαρά της για να αποφύγει τυχόν διάρρηξη από κλέφτες. Επέλεξε ως φύλακά της και προστάτη της (για να μην πούμε επίσης επίτροπο και αφέντη της για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα) αυτόν που έμπρακτα την τίναξε στον αέρα με τρόπο ανεπίστρεπτο. Αυτό είναι αυστηρά παράλογο, ακόμα και με καθαρά αστικά κριτήρια. Δεν έχει καμία λογική. Και δεν έχει ανάλογο πουθενά.
Η καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί και αυτό που απομένει είναι η απόλυτα προβλέψιμη εξέλιξη της, με την έννοια που παρακολουθεί κανείς μια δόση δηλητηρίου να ανεβαίνει στις αρτηρίες και να πηγαίνει στην καρδιά. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να μπορεί να τη σταματήσει, και σίγουρα όχι τα ξεκαρδιστικά ευχολόγια για "σηκωμένα μανίκια" και οι προτροπές να ξαναχτιστεί...τι; Αυτό που αποδείχτηκε πύργος από τραπουλόχαρτα.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος διαφυγής αυτή τη στιγμή και αυτός είναι απόλυτα λογικός, σιδερένια λογικός: άμεση έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, δηλαδή απομάκρυνση από το κτίριο της κυπριακής οικονομίας του φορτίου εκρηκτικών που έφερε στη χώρα η πολιτική και οικονομική της ολιγαρχία, παρατάσσοντάς μας γύρω-γύρω να το "φυλάμε".
Όχι, δεν πρόκειται για σοσιαλισμό. Πρόκειται για οικονομική κοινή λογική.
Το ζήτημα της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, της αναγκαιότητας η έξοδος αυτή να συνοδεύεται από μια άμεση αναδιάρθρωση της οικονομίας στη βάση της κοινωνικοποίησης όλων των βασικών πλουτοπαραγωγικών τομέων και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας θα πρέπει να τεθεί πάρα πολύ πρακτικά, και ακόμα και χιουμοριστικά, στη βάση της ρήσης του Δημάρχου Λεμεσού Ανδρέα Χρίστου. Ο άνθρωπος πρέπει να πιστωθεί με την πιο καθαρή έκφραση της καθαρής ηλιθιότητας που εκπροσωπεί σήμερα πια ο καπιταλισμός ως προοπτική: "να ξαναστήσουμε όλο εκείνο το οικοδόμημα που μας οδήγησε σε αυτό που είχαμε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή να ξανακτίσουμε την Κύπρο ως επιχειρηματικό κέντρο".
Και γιατί ακριβώς να το κάνουμε αυτό;
Γιατί να επαναλάβουμε δηλαδή με χίλιους ακόμα κόπους και θυσίες τον δρόμο που μας έφτασε ως εδώ; Ποιο έλλογο ον θα ακολουθούσε ένα δρόμο μέχρι να φτάσει στον γκρεμό και μετά θα επέστρεφε κακήν-κακώς στο αρχικό σημείο για να ξαναδιανύσει τον ίδιο δρόμο; Πόσο μάλλον με οδηγό ένα πολιτικό σύστημα που απέδειξε τι είναι ικανό να κάνει και τι ανίκανο.
Ή μήπως αντέχει τις οικονομικές γνώσεις αποφοίτου δημοτικού η πρόταση του Α. Κυπριανού του ΔΗΣΥ ότι εφεξής πρέπει να οικοδομήσουμε "αλλιώς" την οικονομία μας, εννοώντας φυσικά εντός του καπιταλισμού; Πώς αλλιώς δηλαδή; Αν μη τι άλλο, η Κύπρος δεν δικαιούται ούτε δευτερόλεπτο να δικαιολογείται πως δεν έχτισε "αρκετά καλό καπιταλισμό". Έχτισε τον καλύτερο καπιταλισμό που θα μπορούσε να χτίσει χώρα του μεγέθους της. Και από τις 15 του Μάρτη είναι μια ξοφλημένη και νεκρή χώρα.
Ο δρόμος έχει τελειώσει. Όσες φορές και αν τον διανύσεις, όλο και πιο διψασμένος και ταλαιπωρημένος πάνω-κάτω, στον ίδιο ακριβώς γκρεμό οδηγεί.
Γι αυτό, ας στρέψουμε τώρα τα μάτια στον άλλο δρόμο. Αυτόν που αρχίζει από την έξοδο από τον σαδιστικό Κύβο της ΕΕ. Γι αυτόν τουλάχιστον τον δρόμο, έχουμε την λογική βάση ότι δεν ξέρουμε ακόμα πού μπορεί να μας πάει. Δεν τον έχουμε διανύσει ποτέ.
πηγή: Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου